Dissociatieve stoornis

[galileo]

Benieuwd of hier mensen zijn met dergelijk probleem of er iets van weten ?
Zelf heb ik enkele jaren geleden de diagnose DSNAO lijkend op DIS gekregen (door traumatische jeugdervaringen). Ik heb me daar uiteraard niet zomaar bij neergelegd en ben dat ook gaan uitzoeken en het lijkt idd wel te kloppen.
Ben er ook voor in therapie en beetje bij beetje krijg ik een beetje zicht op de situatie.

Dan hier terechtgekomen na een boel herkenning van de "symptomen" van HB (is ook iets dat al jaren bezig is, er zijn ook andere factoren die daarop wijzen, dus 't is niet enkel van een lijstje dat ik vermoedens van HB heb) (ik merk dat ik voor mezelf nog altijd moet verantwoorden waarom ik op dit forum zit).

Maar lijstjes zijn lijstjes en ik ben hier ook vooral om herkenning te vinden in ervaringen van anderen. Een aantal dingen op de "symptomenlijst" gaat immers ook op voor andere "stoornissen". Niet dat ik HB een stoornis vind hoor, 't is maar om het kind een naam te geven. Dat "anders voelen" heb je ook wel bijv. als je een dissociatieve stoornis hebt

Ik merk dat ik het moeilijk vind om te formuleren wat ik met deze post eigenlijk wil. Het is niet echt een vraag als dusdanig (behalve dan dat ik vraag naar mensen met ervaringen), maar ik wil het er wel over hebben op een of andere manier. Een zoekopdrachtje naar "dissociatie" op het forum heeft me slechts twee treffers opgeleverd, waarvan eentje van mij en eentje van iemand die blijkbaar niet meer actief is.

Als mijn vraag te persoonlijk is voor sommige mensen, kan PM ook uiteraard.

[m1960]

Hallo Gallileo!

Bij mij is geen dissociatieve stoornis gediagnosticeerd, maar ik heb wel dissociatieve ervaringen gehad. Ook ik heb een jeugdtrauma doorgemaakt en ben anderhalf jaar opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek. Soms leek het net alsof ik in mijn eigen droom zat en dat ik op geen enkele manier kon anticiperen met de buiten wereld, of dat ik op sommige momenten niet wist hoe ik van punt A naar punt B was gekomen. Het kwam bij mij door zeer stressvolle momenten. Maar wees gerust, je bent echt niet gek of zo hoor!Je gaat alleen op dit moment heen door een verwerkingsfase en je zult merken dat de dissociaties dan ook minder (heftig) gaan worden naarmate je verder komt met de verwerking, althans dat was bij mij het geval. Ik denk dat je ook een groot gevoels mens bent en soms kan het emmertje te vol worden en overlopen. Ik leef in ieder geval met je mee!
Hartelijke groeten,
Marlou

[Kay]

Een zoekopdrachtje naar "dissociatie" op het forum heeft me slechts twee treffers opgeleverd, waarvan eentje van mij en eentje van iemand die blijkbaar niet meer actief is.

Ik lees mee, maar ik reageer zelden (ten minste, als ik er vanuit mag gaan dat je mij bedoelt? zo niet, dan heb ik niets gezegd )
Hoe dan ook, ik zie dat dit bericht van 18 februari is, dat is al even geleden.
Ik hoop dat je zo af en toe nog meeleest en/of online bent, want een discussie over DSNAO en alle overlappingen die erbij horen lijkt me erg leuk!
Ik vind het niet erg om ervaringen te delen, maar ik vraag me af of het verstandig is om dat en plein public te doen.
DS of DSNAO is wat mij betreft geen geintje of iets waar je luchtig over doet, en daarbij is het (soms) ook intiem en erg persoonlijk.
Ik hoor het graag van je!

[quest]

Is het nu een soort van survival mechanisme ? De stress piekt, en dan word alles onwerkelijk ? is het zoiets. Is er ook iets tegen te doen, in welke vorm dan ook. Ik hoor graag de reacties van diegene die dit hebben, of hadden.

[Diana]

http://www.ememo.nl/disspectrum.html

Hier vind je goede info!

[m1960]

Hallo Diana!

Is inderdaad een goede link!
Quest, als je iets wilt weten, wil ik je wel een PBtje sturen, maar misschien heb je aan de link van Diana al genoeg!

Groetjes Marlou

[quest]

Hoi Marlou,

Mocht je aanvullende informatie of persoonlijk nuttige tips hebben, dan hoor ik het graag.

groeten Quest

[quest]

http://www.ememo.nl/disspectrum.html

Hier vind je goede info!

Bedankt Diana !

[nietedoen]

Zoals kay zegt, is het idd een gevoelig topic, maar ik ben DIS gediagnosticeerd. Ik ben zelf opgelucht dat ik zo een topic zie. Ik kan niet altijd garanderen dat ik wel ik ben en dat is mijn grootste angst als het over forums gaat. Indien er vragen zijn, wil ik ze openlijk wel bespreken. Ik heb minder moeite met de diagnose, in die zin dat die niet zo overgevoelig meer is. Dat komt waarschijnlijk door de jaren.... ik heb ook geen moeite meer met mijn kledijstijl
Indien ik iets niet wil beantwoorden, laat ik dat sowieso wel weten.

[Kworzot]

Dit is niet echt, ik beleef dit niet, ik leef onder een glazen stolp, het maakt niet uit, ik kijk net naar tv . Het leven voelt dan dus daadwerkelijk "niet echt" aan. Depersonalisatie is maar iets gek. Ik geloof dat je hoogstwaarschijnlijk wel bekend bent met amnesia of micro-amnesia?

Door die hoogbegaafdheid kan ik eigenlijk met heel veel psychische problemen om; men brein heeft het me nu al wel lang duidelijk gemaakt: MIND OVER MATTER -> Ik zet de onwerkelijkheid van me af... Handig maar ik betwijfel mezelf toch ook hoor of ik al dan niet begaafd ben. Er zijn zoveel overlappende kenmerken met andere "aandoeningen" (wat me overigens al vaak genoeg bang heeft gemaakt)

Het feit dat ik ook al eens recreationeel experimenteer dat maakt het allemaal nog erger met de interne dialoog; het kan allemaal evengoed getriggered zijn of ben ik gewoonweg een autist? Who knows and who can tell...

Moest ik dan toch begaafd zijn dan ben ik vrij teleurgesteld in mezelf; dan ben ik slim en dan ben ik nog steeds geen einstein

Verder heb ik eigenlijk ook geen kennis over het desbetreffende onderwerp behalve dan mijn eigen persoonlijke ervaring met wat er allemaal in mijn hoofd rondspookt .

Je zegt dat dit komt door traumatische jeugdervaringen dus ben ik dan juist als ik dat relateer aan PTSD of hebben we het dan al gelijk over iets totaal anders? Totaal niet om je aan te zetten ofzoiets dergelijk en moderators je mag het gerust verwijderen als het strookt met de wetgeving (van het forum of de overheid ) maar ik zou je toch willen refereren naar een paar studies ivm oorlogsveteranen en PTSD waar in een gecontroleerde omgeving een gecontroleerde dosis MDMA wordt toegediend (wat oorspronkelijk het doel was; een psychiatrisch middel) om daarna een goed, open gesprek te voeren met een fatsoenlijke psychiater. MDMA recalls subconcious thoughts and makes you handle them . http://www.maps.org/research/mdma/

NOOT: Ik zet hier NIEMAND aan tot drugsmisbruik en wou dit even terzijde gewoon als objectief voorstel plaatsen.

[nietedoen]

Dit is niet echt, ik beleef dit niet, ik leef onder een glazen stolp, het maakt niet uit, ik kijk net naar tv . Het leven voelt dan dus daadwerkelijk "niet echt" aan. Depersonalisatie is maar iets gek. Ik geloof dat je hoogstwaarschijnlijk wel bekend bent met amnesia of micro-amnesia?

Amnesia is 1 van de kenmerken van DIS. Bij Dis heb je alterego's en ben je (hoofdpersoon) er zelf niet meer bij. Bij een switch voel je het leven niet meer aan. Je bent gewoon weg en de alter leeft zijn leven.

Door die hoogbegaafdheid kan ik eigenlijk met heel veel psychische problemen om; men brein heeft het me nu al wel lang duidelijk gemaakt: MIND OVER MATTER -> Ik zet de onwerkelijkheid van me af... Handig maar ik betwijfel mezelf toch ook hoor of ik al dan niet begaafd ben. Er zijn zoveel overlappende kenmerken met andere "aandoeningen" (wat me overigens al vaak genoeg bang heeft gemaakt)

Het feit dat ik ook al eens recreationeel experimenteer dat maakt het allemaal nog erger met de interne dialoog; het kan allemaal evengoed getriggered zijn of ben ik gewoonweg een autist? Who knows and who can tell...

Bij DIS is één van de voorwaarden dat er geen sprake is geweest van experimenteel gedrag, waardoor de diagnose in twijfel getrokken zou worden.


Moest ik dan toch begaafd zijn dan ben ik vrij teleurgesteld in mezelf; dan ben ik slim en dan ben ik nog steeds geen einstein

Verder heb ik eigenlijk ook geen kennis over het desbetreffende onderwerp behalve dan mijn eigen persoonlijke ervaring met wat er allemaal in mijn hoofd rondspookt .
Je zegt dat dit komt door traumatische jeugdervaringen dus ben ik dan juist als ik dat relateer aan PTSD of hebben we het dan al gelijk over iets totaal anders?

De site " empty memories" is idd heel goed, dus indien je er meer over wilt weten raad ik je aan om daar even verder te kijken.
PTSD is geen DIS, maar iemand met DIS kan last hebben van PTSD. Niet iedereen met traumatische jeugdervaringen heeft DIS: het gaat hem over de intensiteit, de opvang na trauma's, de omgeving en wat de geest als oplossing heeft om die trauma's aan te kunnen. Iedere persoon reageert anders op traumatische jeugdervaringen. Bij DIS zijn het vooral traumatische kinderervaringen. DIS krijg je vlugger wanneer je onder de 5 jaar bent, omdat je persoonlijkheid nog niet tot zijn 'ikje' komt. Kinderen van 4 jaar zijn trouwens bezig om hun "ik" duidelijk te maken. Stel dat je dan continu wordt bedreigd, waarbij je hoort dat je 'ik' niet welkom is en je geest komt tot de oplossing DIS en de omgeving blijft bedreigend, dan is er een kans dat DIS tot volledige ontwikkeling komt. Je hebt namelijk ook DSNAO en andere dissociatieve stoornissen, waar er nog geen sprake is van DIS.

Totaal niet om je aan te zetten ofzoiets dergelijk en moderators je mag het gerust verwijderen als het strookt met de wetgeving (van het forum of de overheid ) maar ik zou je toch willen refereren naar een paar studies ivm oorlogsveteranen en PTSD waar in een gecontroleerde omgeving een gecontroleerde dosis MDMA wordt toegediend (wat oorspronkelijk het doel was; een psychiatrisch middel) om daarna een goed, open gesprek te voeren met een fatsoenlijke psychiater. MDMA recalls subconcious thoughts and makes you handle them .

http://www.maps.org/research/mdma/

Medicatie heeft geen enkel effect als het gaat over de behandeling bij DIS. Als er medicatie gegeven wordt is dat enkel voor een tijdelijke crisisopvang en dan is "dat" niet het hulpmiddel om tot een gesprek te komen. Iedere alter reageert anders op medicatie. Lichaam en geest zijn echt gescheiden bij een DISser. Voor een goed en degelijk gesprek is er vooral vertrouwen en veiligheid nodig en inderdaad een fatsoenlijke psychiater die ik, na een eind zoeken, wel gevonden heb en nu toch al een rit van 13 jaar therapie mee beleef en die medicatie volledig afkeurt bij mensen met DIS.

NOOT: Ik zet hier NIEMAND aan tot drugsmisbruik en wou dit even terzijde gewoon als objectief voorstel plaatsen.

goed van je

[Kworzot]

Dat maakt al heel wat meer duidelijk; blijkt maar weer eens dat de menselijke psyche complex is.

Bedankt voor de antwoorden

[Tegenwindkracht]

Jammer dat het bericht uit 2011 komt.
Mocht je nog steeds op dit forum zitten met dezelfde diagnose laat het me dan weten want ik zit echt in precies hetzelfde en ook met vragen hierbij.

[nietedoen]

Hoi Tegenwindkracht,

Ik zit nog altijd in het forum: ik zal me terug vaker focussen op dit forum en niet enkel op het facebookgebeuren.

als je nog vragen hebt, stel ze maar: er zijn nog mensen met DIS op dit forum buiten mij, dus zij kunnen ook helpen.

[Alouette]

Hoi mensen,

Ik ben sinds tijden weer eens op het forum. Ken eigenlijk nog niemand, al zou het kunnen dat ik sommigen bij één van de Hb-cafés heb ontmoet, zonder dit van elkaar te weten. Ik ben verrast dat hier over de dissociatieve stoornis wordt gesproken. Ik zou heeeeeel graag mensen willen leren kennen, spreken, mailen, ontmoeten, whatever, om ervaringen mee te delen. Ik heb in 2007 de diagnose Dsnao gekregen en kan mij in deze diagnose nog het meest vinden, van het rijtje labels dat ik sinds mijn 25e heb gekregen. Daarnaast worstel ik toch nog wel met deze diagnose, vind het moeilijk te accepteren omdat een diagnose voor mijn gevoel nooit een volledig beeld geeft van wat maakt dat ik ben die ik ben en doe zoals ik doe. Er is nog zoveel dat de wetenschap niet weet, en alles wat buiten de reguliere psychiatrie aan menskundige, spirituele visies, overtuigingen, ideeën enz. enz. leeft, wordt niet meegenomen in de huidige manier van diagnoses stellen. Daardoor voelt elke diagnose als beperkend, inperkend, voelt als een hokje waar ik nooit helemaal in pas. Hoe ervaren jullie dit? Is het herkenbaar? Welke vragen leven er bij je t.a.v. dit onderwerp? Kan heel breed zijn wat mij betreft....Tja, ik zou nu van alles willen vragen en zou het enorm waarderen om contact te krijgen met 'lotgenoten'. De ene keer voel ik me rijk met dit 'Lot', een ander moment of periode, zou ik het eruit willen kunnen snijden....of mn leven terugdraaien en overdoen...zoiets. Ben ook benieuwd naar ervaringen in de GGZ, ik ben nog zoekende naar een hulpverlener die MIJ snapt i.p.v. ik de hulpverlener... Wie heeft zin en ruimte? (ik ben er nu trouwens ruim een jaar achter HB te zijn)

Graag tot leesz!
Alouette