Chronische depressie en angsten

[boddah]

Wie heeft er net zoals ik last chronische depressie en angsten en hoe kan HB dit leed verzachten?

[Sawi]

Ik heb geen last van depressies dus weet misschien niet wat je bedoelt. Ik doe toch een poging.
Als je denkt (of weet) dat je hb bent, zou je wel kunnen onderzoeken of jou depressieve gedachten daardoor (voor een deel) veroorzaakt worden. Het kan zijn dat jou ideeën en gedachten zo afwijkend zijn van de heersende norm in je omgeving, dat je er depressief van wordt. Als dat het geval is, is het misschien raadzaam om gelijkgestemden (hb'ers) te gaan ontmoeten. Dan is de stap naar dit forum al een goed begin.

[Terrasano]

Leg je gedachten eens uit, dan kan iedereen hier een repliek geven over je gedachten. Misschien lopen we wel allemaal tegen dezelde gedachten en problemen aan!

[Birdman]

Je bent wel heel algemeen, direct en weinig informatief Boddah. Ik begrijp dat het misschien een schreeuw om hulp is, dus ik vind het wel belangrijk dat je hier je verhaal kwijt kunt. Ik denk dat velen hier hun worstelingen kennen, misschien kun je eens beginnen met iets concreets te omschrijven wat je ervaart, dan kunnen anderen die dat herkennen daar wellicht weer op reageren. Er zijn ook heel veel topics over onderwerpen die de gevoelswereld raken, browse daar ook even rustig doorheen wil ik je adviseren.

[Hoofbegaafd]

Allereerst.. Negeer alle reacties en lees alleen de mijne! Ik ken je niet. Je geeft niet veel informatie en toch weet ik 100% zeker dat je goed zit. Je bent als schreeuw om hulp naar dit forum gekomen. Als je snapt wat ik zeg dan weet je het zeker. Je bent niet gek. Je bent hoogbegaafd.



Heb zelf chronische angstklachten gehad en een flinke depressie!

Het dagelijks leven maakt je depressief en angstig. Niemand begrijpt je zo lijkt het. Je word niet behandeld zoals je wilt. je word depressief.

Heb je dat gevoel weleens.. Dat je verdwaald bent? Dat niemand jou begrijpt?
Je probeert het te vatten maar het klopt niet. Zal je dan gek zijn? Nee.. Integendeel.

Stuur mij een persoonlijk bericht. Dan praten we even. Echt doen hoor!!!!!


Ik ga je helpen.

Groeten
T

[Terrasano]

I'm afraid of the dark, help me find the light

[Hoofbegaafd]

Up

[Stefan]

Up

We doen niet aan "up-berichten", hoofbegaafd.

[Brien]

Hallo,

Ik ben net nieuw hier en nog wat onwennig maar over chronische depressie kan ik mee praten. Ik ben nu 4 jaar depressie vrij en heb geen intentie om die weg nog eens te bezoeken. Mijn depressie had ik al vanaf mijn 6e. Dus dat is 20 jaar lang in een wanhopige staat leven.

Hoe ik daar uitgekomen ben? Stuur me maar een bericht en dan praten we even verder.

Deze schreeuw om hulp is in ieder geval al een heel goed begin.

[Terrasano]

Zou je dat niet openbaar willen delen? of is dat te persoonlijk. Des te meer het zo kunnen lezen en eventueel toepassen des te meer er geholpen kunnen zijn.

[Brien]

Tuurlijk, maar dan moet ik er wel even voor gaan zitten en de genomen stappen zien te ordenen.

Ik denk dat, dat vanavond wel gaat lukken.

[Brien]

Hello again,

Gisteravond werd het niets meer, dus bij deze kom ik vanavond mijn belofte na.

Where to begin?

Zoals ik al eerder vertelde, ben ik al depressief vanaf mijn 6e en angsten heb ik zolang ik me kan herinneren. Ik onderkende mijn depressie pas toen ik 18/19 was. Dat was stap 1. Ik ben vervolgens gaan reflecteren over waar de oorsprong van deze depressie vandaan kwam. Dus zelfkennis. Stap 2. Op mijn 26e had ik alles goed voor mekaar maar was niet gelukkig. Ik had mijn huis gekocht, een vast contract en een lieve vriend. Toen vond ik het wel welletjes en ben naar de huisarts gestapt. Hij was ontzettend blij dat ik kwam en binnen twee dagen had ik mijn intake bij de psycholoog en binnen diezelfde week ook onrustmedicatie zodat mijn hoofd mij ook eens de kans gaf om tot rust te komen. Na drie maanden was ik zo goed geholpen dat ik overal vanaf kon. Ik heb nog een maand therapie gevolgd om mijn zelfvertrouwen op te krikken en toen was ik in ieder geval in staat om zelf controle uit te oefenen op mijn gedachten. Stap 3.

Tijdens de therapie was de 1e opdracht; vertel het aan je vrienden en familie. Poeh...dat was meteen binnen komen zeg. Maar ik heb het gedaan en de band met mijn 3 beste vrienden is nu echt superhecht. Mijn band met mijn familie is nooit goed geweest en dit zal niet veranderen. Ook geleerd tijdens de therapie. Het doet pijn als je, je niet geliefd of begrepen voelt door je ouders maar ik kan het nu handelen.

Ik was heel erg bang voor een terugval maar door middel van oefeningen (mindfulness) kon ik deze afweren. Ik heb zeker nog een half jaar met regelmaat even kleine terugvallen gehad. Maar voelde ze aankomen en reflecteerde rationeel op mijn gevoel. Iets wat ik nooit eerder had gekund. (Stap 4)

De laatste stap is om toch steeds in ieder geval even met jezelf in gesprek te gaan en stil te staan bij je gevoelens, je wensen en je doelen. Zo weet je zeker dat je depressie nooit weer de kop op steekt.

Dit zijn de stappen die ik heb ondernomen. Ik heb het vrij algemeen gehouden omdat het doel is dat meerdere mensen hier iets voor hunzelf uit kunnen halen. Ik wil er best wat dieper op ingaan als er behoefte toe is. Het is tenslotte 20 jaar in een notendop.

Ik hoop dat het mensen wat houvast biedt.

[Alouette]

Hallo,

Anyone here? Ik zie dat het laatste bericht namelijk al een paar maanden geleden is geplaatst, en contact zo te lezen verder voornamelijk via pb's is gegaan. Zou graag contact willen met mensen met soortgelijke ervaringen/gevoelens/gedachten. Momenteel ga ik door een erg zware periode heen, voel me vaak zo depressief dat ik hier niet meer wil zijn. Het leven is gewoon helemaal niet leuk, dus waarom hier blijven? Ik ben mij bewust van dat dit een gevoel is, en probeer dat er te laten zijn, onderneem geen gerichte actie. (wil niemand laten schrikken hoor)Ik 'oefen' dit leven al ruim 40 jaar, en voel mij- net zoals ik op het forum gelezen heb- vaak depressief en angstig. Voel me niet bepaald thuis in deze wereld. Weet nu sinds een jaar van mn HB, maar de jarenlange aanpassing e.d. zijn erg moeilijk om te buigen, voor een groot deel ook door traumatiserende ervaringen in mn jeugd. Bepaalde patronen zitten erg vast (overtuigingen, diepere gevoelslagen, gedragingen) Heb erg veel angsten, al sinds mijn jeugd. Ik vraag me af wanneer ik Mijn leven nu eens kan gaan opbouwen, gaan doen waar ik goed in ben, talenten inzetten en verder ontwikkelen. Heb al zoveel pogingen ondernomen. Idealen weggeebd....De angsten belemmeren mij enorm, ben vaak zo moe, niet kunnen concentreren enz. Weet niet of ik specifiek genoeg ben nu? Beetje spannend ook om dit bericht te plaatsen...
Graag reactie! Bedankt.....
Groetjes Alouette

[Laatbloeier]

Alouette, dapper dat je dit bericht plaatst. Depressie en angsten zijn mij niet vreemd, al heb ik ze lang geleden overwonnen. Ik vind het moeilijk om jou adviezen te geven. Zeker als je kampt met werkelijk traumatische gebeurtenissen. Ik zie bij jou evengoed stukjes levenslust, dingen die je graag zou willen. Het lijkt of er twee tegengestelde krachten actief zijn... Moeheid en een slechte concentratie zijn enorme belemmeringen. Misschien kun je ergens een spiraaltje naar boven zien te vinden, al gaat-ie maar heeeel langzaam naar boven. Heb je hulp?

Ik wens je sowieso veel sterkte, klinkt clichematig, maar je hebt het nodig. En ik hoop op meer reacties voor je.

[KarenB]

Allereerst.. Negeer alle reacties en lees alleen de mijne! Ik ken je niet. Je geeft niet veel informatie en toch weet ik 100% zeker dat je goed zit. Je bent als schreeuw om hulp naar dit forum gekomen. Als je snapt wat ik zeg dan weet je het zeker. Je bent niet gek. Je bent hoogbegaafd.



Heb zelf chronische angstklachten gehad en een flinke depressie!

Het dagelijks leven maakt je depressief en angstig. Niemand begrijpt je zo lijkt het. Je word niet behandeld zoals je wilt. je word depressief.

Heb je dat gevoel weleens.. Dat je verdwaald bent? Dat niemand jou begrijpt?
Je probeert het te vatten maar het klopt niet. Zal je dan gek zijn? Nee.. Integendeel.

Stuur mij een persoonlijk bericht. Dan praten we even. Echt doen hoor!!!!!


Ik ga je helpen.

Groeten
T

Een hoop aannames en stellingen. Met het gevaar dat je allerlei andere mogelijkheden / oorzaken bij voorbaat al uit sluit. (Het omgaan met) hoogbegaafdheid KAN een directe oorzaak van depressie of angsten zijn. Dat wil niet zeggen dat depressies en angsten bij hoogbegaafden DUS direct door hoogbegaafdheid worden veroorzaakt. Doet me denken aan allerlei sites waar mensen die last hebben van vermoeidheid, meteen te horen krijgen dat ze vitamine B12-tekort hebben. Gevolgd door verhalen over candida in de darmen, uiteraard.

Ik zou dus zeggen:
„Lees wat je wil lezen! We kennen je niet. Je geeft niet veel informatie, dus weten we niet 100% zeker of je goed zit. We zijn benieuwd om welke reden je naar dit forum bent gekomen. Je zou hoogbegaafd kunnen zijn. Er zijn vele oorzaken van depressies en angsten. Wellicht heb je wat aan de ervaringen van anderen. Voel je niet gedwongen."

[Fien]

Alouette, ik sluit me aan bij LB: dapper dat je dit plaatst, ik kan me voorstellen dat je dat spannend vond en ik hoop dat je professionele hulp hebt of zoekt en voorlegt wat je in dit bericht schreef.
De zware periode die je beschrijft, hadden mijn woorden kunnen zijn. De vragen die je stelt, stel ik mezelf ook maar inmiddels ben ik bezig met het uitdagen daarvan door er op een rationele manier naar te kijken (RET). Ook heb ik gelezen dat het goed zou zijn om een motivatiebrief te schrijven aan jezelf, waarom het goed is dat je blijft leven. Ik ben daar nog niet zo ver mee want het is confronterend maar ik ga het wel doen.
Nu ik dit zo schrijf, denk ik: wie houd ik nu eigenlijk voor de gek? Ik weet heel goed wat ik zou moeten doen en hoe dat moet maar de moed, energie en kracht ontbreekt. Ik vrees dat ik je niet verder kan helpen en moet volstaan met: ik herken wat je schrijft, zoek hulp en houd moed...

[Alouette]

Hoi Laatbloeier en Fien,

Fijn reactie te krijgen. Nu het zo verwoord wordt: tegengestelde krachten, herken ik het. Inderdaad weet ik ergens dat wat er ook is aan gevoelens en gebeurtenissen, ergens toe leidt, alleen al bijvoorbeeld als je uit gaat van de theorie van positieve desintegratie...En als ik denk aan wat er te lezen valt over 'hogere trillingen' en wat dit voor invloed heeft op de aarde en mensheid, de werking van macht en onmacht op het grote geheel en tussen mensen onderling, angst versus vertrouwen, enzovoort....Zo schrijvende voel ik wel een beetje dat het ergens ook goed is om hier doorheen te gaan. Ik zelf kan mij niets voorstellen dat je 'ergens over heen kan of moet stappen', zoals zoveel mensen zeggen.
Ik kan nergens over heen stappen, jullie?. ik kan wel ergens dóórheen gaan, het tot in de diepere lagen doorwerken, als een soort schoonmaak tot in de kleinste hoekjes en het liefst nog de bodem optillen ook, om ook de fundering en oh, doe ook maar de laag daar nog weer onder nog herordenen en versterken.
Maar ja, dat is allemaal in gedachten. In het echte leven komt dat waarschijnlijk neer op praktisch oefenen, wie weet schematherapie, deze werkt in de laag van overtuigingen opgedaan in de (vroege) jeugd. En mss Emdr, als ik iemand kan vinden die dat aandurft met mij, die intuïtief en sensitief genoeg is om te begrijpen op welke manier ik emoties die loskomen kan dragen. (hoop dat het duidelijk is, probeer mn geschrijf wat te beperken, het wordt toch al zo'n lang verhaal, en zie niet hoe jullie reageren, dus kan niet zien wat jullie allang weten of anders....)De eigen biografie in kaart brengen, is vast ook heel waardevol. En zoiets als familieopstellingen kan inwerken en mss kwesties helpen oplossen vanuit eerdere generaties. en mediteren of mindfulness kan helpen hetgeen er is er te laten zijn. Vooral alles voelen, ervaar ik als lood en loodzwaar. En in therapieland is aan de ene kant zoveel te vinden, maar het is tegelijkertijd zo moeilijk, misschien wel onmogelijk, om iets te vinden dat een geheel vormt met wat ik denk nodig te hebben, alles is zo versnipperd, in mijzelf en daarbuiten. Wel fijn wat je schrijft Fien, misschien ga ik ook wel een dergelijke brief aan mijzelf schrijven. En fijn dat je het herkent, dat maakt een beetje minder alleen....En ik ben opnieuw bezig hulp te zoeken. Zo terugkijkend op jaren hulpverlening, ga ik steeds nog te lang door bij een hulpverlener waar ik me niet echt gehoord of begrepen voel. Uit angst diegene af te wijzen en vooral te letten op wat diegene wel te bieden heeft, verlies is steeds weer mijn eigen behoeften uit het oog. En leer zo met vallen en opstaan Voelen wat Ik vind, wat bij mij past enz. en nodig heb, en daar ook naar handelen. In de hulpverlening heet dit: heeft een uitgebreide behandelgeschiedenis....Waardoor ik mij dan weer gekwetst voel en onbegrepen. Ik denk dat ik mag leren van mijzelf te houden, en mijzelf niet langer te verwaarlozen door bij hulpverleners te blijven die niet bij mij passen. En ook stoppen met aan mijn eigen waarneming en intuitie te twijfelen, en het naar de hulpverlener zo te laten lijken dat die zich gewaardeerd voelt. Dat is ook een vorm van zelfdestructief zijn. pfffff Ik sta al ruim een jaar op een wachtlijst voor een Hb- therapeut....en ben bezig met een aanmelding bij het Sinaï centrum. De eerste intake voelde niet echt goed, hoe ik het verder ga aanpakken weet ik nog niet. Ik ben het ook zo zat om weer een stempeltje te krijgen...het woord stoornis alleen al, dat zet zo vast, alsof het aan mij ligt, alsof het nooit kan veranderen, maak er dan minstens 'verstoring' van, dat is tenminste nog beweeglijk, om te kunnen ontwikkelen. De manier van kijken en diagnosticeren is zo beperkt. Alleen dat al voelt als geweld aandoen....
Ik ben heel benieuwd, morgen advies gesprek......ik voel hoop maar ook beven.....Bedankt jullie beide, ik neem wat sterkte mee in mn zak! En ik heb een goeie actie ondernomen: ik heb een vriendin gevraagd mee te gaan. Nogmaals dank je wel, en fijn dat mn verhaal er mag zijn,
Groetjes,
Alouette