Hoogbegaafdheid en suicide

[boddah]

Hoi Allemaal, ik heb een literatuurstudie gedaan naar hoogbegaafdheid en suicide. Het artikel is te vinden op:

https://www.academia.edu/30872864/Suici ... ure_Review

[nathalie]

ik lees je artikel liever niet maar weet wel dat het wel te vaak iets is voor Hbers.
2vrienden van mij dood en nog een paar die hun besf doen om zich via een langzame weg zich dood te zuipen.

Lees ookover Webbs 'Searching for Meaning' over desillusie en eistentiele depressie.
Daar wordt je ook vrolijk van

Ik heb geen zelfmoordneigingen hoor maar eeuwig vrolijk is anders

Wel bijzonder dat je zo'n heftig onderwep aansnijd. Bijna Taboe nog.

[Tinus]

Je hebt daar een mooie verzameling artikelen gegenereert.

--------------

Ik vond de 4e alinea in de inleiding wel een beetje vreemd waarbij het wel lijkt also hoogbegaafdheid appart wordt gezet van de rest van de bevolking en een onafhankelijke verantwoording nodig heeft om te laten zien dat preventie van suicide belangrijk is.

De regel in die alinea loopt zoiets als
'preventie van suicide is niet alleen belangrijk bij de algemene populatie, maar ook bij hoogbegaafde individuen'

En daarbij lijkt hoogbegaafdheid wel als belangrijker voorgesteld. Een alinea verder (5e) wordt gesteld dat het prrobleem hoogbegaafdheid+suicide interessant is vanwege de interacties en misdiagnose (wat mij betreft afdoende argumentatie om de inleiding te vormen). Echter in de 4e alinea wordt gesteld dat hoogbegaafden bijzondere individuen zijn (en daardoor impliciet een belangrijker individu omdat dit 'bijzonder zijn' als een argument wordt gebruikt voor het belang van preventie?). Ook in de 2e helft van de 3e alinea wordt gesteld "We can ill afford such loss of potential talent!", wat bij mij klinkt alsof andere verliezen minder belangrijk zijn. Er staat daar tussen de regels dat suicide bij hoogbegaafden extra aandacht vereist omdat deze personen zo bijzonder zijn (zoiets als: suicide bij algemene populatie: enkel persoonlijk verlies vs. suicide hoogbegaafden individuen: een maatschappelijk probleem!).

--------------

Voor wat betreft de review vond ik het jammer dat alleen maar negatieve kanten van de literatuur naar voren kwamen (zo'n beetje niks is bekend, duidelijk, en werkelijk onderzocht). Ik vraag me af wat de goede kanten zijn? Hoe zit de opbouw in de literatuur? Wat is het verhaal dat eruit naar voorkomt? Wat is je punt met deze review? Vaak wordt er in de review verteld 'in de leiteratuur zijn veel x en er is geen consensus', 'er zijn veel y en veel verschillen' (met op x en y: consensus on prevalence, fluctuating data, theorieen, signalen, risicofactoren, methodologieen, definities...). Het blijft dan heel oppervlakkig, Ik bedoel hiermee zoiets als: stel dat ik een conferentie voor suicidality and giftedness zou bezoeken, dan zou ik aan het einde weten wat er leeft en speelt in die onderzoekswereld. Met dit review heb ik dat niet omdat er vooral wordt verteld wat er niet is.

--------------

En verder ook vond ik de volgende regel vreemd:
"Despite the lack of consensus we assume that gifted individuals form a group that deserves more attention with regard to their development"
Dit was niet onderbouwd. Zijn de aanhangers van negatieve ontwikkeling ten opzichte van de geheel populatie meer te vertrouwen, en waarom? Zo'n regel klinkt meer als een bruggetje tussen deze review (objectief: we weten eigenlijk vrijwel niks) en een vervolg onderzoek (subjectief: laten toch ergens van uitgaan en bezien of dit klopt). Een andere motivatie om die regel in het review te zetten zie ik niet voor me (als het een conclusie was van het literatuur onderzoek, op welke grond was het dan gemaakt?).

[Mercurious]

Misschien moet ik me gelukkig prijzen dat hierover al een topic bestond, want ik denk niet dat ik er zelf een had aangemaakt over dit onderwerp.

Momenteel ga ik door de moeilijkste tijd van mijn leven. Al geruime tijd denk ik dagelijks aan suicide en niet zolang geleden heb ik een aantal keer geprobeerd om mezelf op te hangen. Of het echt kon slagen betwijfel ik; mijn voeten kon ik met gemak op een tafel of kastje zetten, mocht ik op een gegeven moment echt naar adem snakken. Maar ik heb het wel geprobeerd.

Na een paar pogingen, verspreid over een aantal dagen, ging ik anders denken. Ik dacht vooral aan mijn familie en hoeveel pijn ik zou veroorzaken als ik het echt zou doorzetten. Mijn oma van 83 die zelfs overgrootmoeder is, mijn ouders en mijn zus. Ik begon na te denken over hoeveel liefde ze mij hebben gegeven en wat ze allemaal voor me over hebben en wat ze allemaal voor me hebben gedaan. Ook bad ik tot God, ondanks dat ik jaren geleden van het geloof ben afgestapt. Maar het lijkt te hebben geholpen. Mijn leven is in korte tijd niet veranderd, maar de liefde van mijn familie en het gebed hebben mij geholpen.

Wat er door je heen gaat als je denkt aan zelfmoord is afschuwelijk. Het is enorm vermoeiend en zwaar. En langdurig depressief zijn helpt ook niet bepaald. Als ik daarna ook nog optel dat ik al drie psychoses heb gehad, een lijstje met psychiatrische diagnoses en de nog veel langere lijst met werkgevers die ik heb verloren dankzij mijn psychische conditie, dan kun je je misschien wel een beetje voorstellen hoe moeilijk mijn leven is en hoeveel ik heb moeten doorstaan tijdens de afgelopen 7 jaar.

Op den duur verlies je steeds meer vertrouwen in het feit dat je weer de oude wordt en dat je leven ooit weer gewoon wordt zoals het 27 jaar lang was. Want de eerste 27 jaar van mijn leven was er niks aan de hand. En dan verandert opeens alles. Je valt af, doet niet meer mee en vervolgens gaat alles bergaf in je leven. Zeven jaar lang. Tot aan dit moment. Het moment dat ik dit op durf te schrijven en durf toe te geven dat mijn leven een grote teringbende is. En dan zeg ik het nog netjes.

De slimme lezer zal zich misschien afvragen of ik dit nu allemaal voor het eerst naar buiten breng. En dat zou een goede vraag zijn. (Ik zou ook niet anders verwachten van een hb'er.) Maar ik kan de lezer verzekeren dat ik al 7 jaar lang veel ervaring heb met artsen. Dus men weet ervan. Wel handig om even te vermelden, dacht ik.

Schrijf ik dit dan nog op met een reden? Ja. Uiteraard. Met welke reden dan? In de hoop mezelf niet te verliezen.

[Camiel]

Mercurious schreef
Schrijf ik dit dan nog op met een reden? Ja. Uiteraard. Met welke reden dan? In de hoop mezelf niet te verliezen.

Een heftig en zwaar beladen verhaal
Maar heel goed, dat je het naar buiten durft te brengen
Verliezen is nooit leuk - zeker niet van jezelf
Je hebt je 27 jaar lang netjes aangepast aan de wereld
Dan is nu de tijd gekomen dat de wereld zich aanpast aan jou!
Het is als een rups die verandert in een vlinder
Sla je vleugels uit, en vlieg !

[Rianne]

Hoi, inderdaad een naar verhaal. Ik wens je veel wijsheid toe.
En ik wil je ook wijzen op: https://www.113.nl/
Ik weet niet of je al eens contact met hen hebt gehad?

[Lorem ipsum dolor]

Wat goed dat je dit forum genoeg vertrouwt om je verhaal te vertellen.

Wat moet het leven voor jou zwaar zijn. Ik vind het heel erg verdrietig voor je en wat knap dat je dit al meer dan 7 jaar volhoudt.

De tip van Rianne is een hele goede. Bij 113 zitten mensen die met jou over je zelfmoordgedachten kunnen praten, zodat je je misschien minder eenzaam voelt.

Als je het fijn vindt om met iemand te praten die ook een periode van depressiviteit heeft gehad, dan kun je me altijd een pb sturen.

[Peach]

Hoi, inderdaad een naar verhaal. Ik wens je veel wijsheid toe.
En ik wil je ook wijzen op: https://www.113.nl/
Ik weet niet of je al eens contact met hen hebt gehad?

Werken daar ook HB-ers dan?
Dat lijkt mij wel zo handig.

[Ombass]

Prettig dat ik hierbij kan aanschuiven....

Op mijn 19e begon de ellende, tenminste....kwam er met terugwerkende kracht weer achter dat ik op m'n 14e al m'n eerste (en enige) suicide poging had ondernomen maar die had ik vrij goed begraven en vergeten. Op mn 19e dus, van de ene op de andere dag kwam het ineens in mn kop dat ik dood wilde. Schrok hier zelf behoorlijk van, donderslag bij heldere hemel, hoe de fuck ben ik hier terecht gekomen.
Langzaamaan ontvouwde het zich en kwam ik erachter dat de voortekenen al jaren daarvoor zich voordeden. Gebukt onder een calvinistische arbeidersethiek, niet zeiken en gewoon doorgaan, even de puntjes op de i, even doorbijten. Het zit erin gebrand, gewoon doorbijten tot ik weer suicidale gedachten heb.
Ik heb mijn lessen nog niet geleerd want 9 jaar later zit ik weer in hetzelfde pakket, ondanks dat ik zelf als maatschappelijk werker ben opgeleid en dus haarfijn weet dat suicidale gedachten een onderdeel kan zijn van een depressie. Om de scherpe randjes er een beetje af te halen hou ik dit mijzelf maar voor, het zijn niet mijn gedachten maar onderdeel van het ziektebeeld, maarja dat haalt de gedachten niet weg.

Ben in die 9 jaar van ellende en *****zooi wel iets gegroeid, de depressie gaat al veel minder diep als vroeger. Naar mijn idee door paddo's/ayahuasca jaren van mediteren en een soort spirituele reis gemaakt heb ik wel iets meer mijzelf gevonden waardoor ik het nu wel aandurf om pillen erin te gooien. Dit wilde ik 9 jaar geleden dus allesbehalve, en het voelde ook niet goed, vanbinnen dood zijn maar je toch "chemisch" opgepept voelen. Nu sinds 2 weken aan de wellbutrin (hydrochloride), lichte anti depressiva, helpt ook nog bij ADD en word zelfs voorgeschreven om te stoppen met roken, kortom 3 vliegen in één klap. Heb het gevoel dat deze depressie voortkomt uit het niet kunnen functioneren, tenminste niet kunnen manifesteren van wat er in je hoofd zit, ipv zoals vroeger dat het een onbenoembare oorzaak is ergens diep emotioneel in mijzelf.

Na vele geestelijke omzwervingen er toch achter gekomen dat het gewoon simpelweg neerkomt op een dopamine inefficiëntie. Weet nog dat ik zoveel jaar geleden is tegen een psycholoog heb gezegd dat als ik opnieuw zou moeten beginnen ik het allemaal zo weer zou doen. Wat maakt het "het" dan waard? De uitzichten die ik heb gehad, het besef..... besef is voor mij een gevoelsmatig iets waar in je net zo kan groeien als emotionele groei. Woorden schieten tekort om uit te leggen, het te vatten, te omschrijven, te omlijnen. Mislukte liefdes, depressies, verslaving, een hoop ellende en toch zou ik het zo weer doen. De geestelijke groei die ik heb ervaren afgelopen jaren maken het mij allemaal waard uiteindelijk. Als het uberhaupt al in een rekensommetje te stoppen is met onderaan de streep je conclusie.

Ik hoop dat ik alle lieve luitjes hier misschien kan helpen door shit te delen, schroom niet om contact op te nemen. Besef dat mn aandacht niet op en top is dus als het een onsamenhangende brei van bullshit is hoor ik het wel. Het idee dat door mijn lijden mensen hopelijk in de toekomst niet hoeven te lijden, door het wetenschappelijke apparaat erop te lossen en mij te gebruiken als empirische gegevens, maakt het al veel lichter.

Nou goed, dit eruit getikt te hebben voel het al een stukje beter dus alvast bedankt

[Truus]

Nou goed, dit eruit getikt te hebben voel het al een stukje beter dus alvast bedankt

Blijf het delen! En blijf zoeken naar de geluksmomentjes. En 'geluk' en 'gelukkig zijn' klinkt vaak zo onmogelijk. Vooral tijdens een depressieve periode.
En de maatschappelijke druk dat je gelukkig moet zijn, geluk moet najagen, je passie moet doen, etc, maken het nog lastiger.

Herdefinieer geluk en gelukkig zijn naar iets wat wel haalbaar en een soort van tastbaar voor je is. Cliché, maar geluk zit in de kleine dingen. Een moment van rust en stilte. Een lekkere knuffel met je huisdier.* Of een dikke knuffel van een bekende (of zelfs onbekende). Een mooie eerste voorjaarsbloem. Of juist die regendruppel in je nek. Net wat, het gaat er (denk ik) vooral om dat je even bij het moment stilstaat en het kadert in de vorm van geluk.

* Toen ik zelf nog geen hond had, vroeg ik wildvreemden onderweg die met hun hond aan het wandelen waren en die ik leuk vond, of ik die hond even mocht knuffelen. Dat deed me goed. Ik stopte er zelfs voor als ik met de auto onderweg was. 'Mag ik even uw hond knuffelen?' Zelden dat het niet mocht. Vooral niet als je met piepende remmen de auto stilzet om dat te vragen...

PS. Dit schrijven is makkelijk, maar het daadwerkelijk doen, is heel lastig. Maar het begint met één klein momentje waar je het geluk van inziet en geniet (en geluk/genieten is dus niet halleluja, maar even een moment dat je je niet zo slecht voelt en stilstaat bij dat moment/iets).