HB-Forum.nl

(Heb ik ook gelezen , maar in de praktijk ken ik toch wel mensen die meer in beelden denken dan in taal of andersom. Het is natuurlijk wel de vraag of je het beeld- dan wel taaldenken moet problematiseren en er een gevalletje DSM van moet maken. Ik denk zelf eigenlijk van niet, maar ik ben ook maar een stakker die in het duister tast ).

Vuurvliegje schreef:

kakelot schreef: Ik heb nog een andere vraag (weet niet zeker of hiervoor een nieuw topic voor moet worden aangemaakt of niet) maar ik ben naast beelddenker ook iemand die smaken kan "proeven" zonder te eten. D.w.z. dat ik door te praten over bepaalde smaakcombinaties kan bedenken/ proeven welke sensatie dit in mijn mond te wege zal brengen. Ik heb ook ooit meegedaan bij een smaakpanel en ik blijk zeer begaafd te zijn bij de herkenning van smaken en geuren. Dat is net zo bijzonder zijn als HB zijn. Ik vroeg mij af herkent iemand dit?

Grappig, ik herken de enorme frustratie van het niet in staat zijn mijzelf verbaal te kunnen uiten.
Wat jouw opmerking over geuren en smaken betreft. Ik herken dit niet, maar vind het wel een fascinerend onderwerp. Reuk en smaak staan bekend als zeer krachtige triggers voor het geheugen, maar er word toch van uit gegaan dat dit doorgaans 'onbewust' gebeurd. Ik heb dat niet eerder ter discussie gesteld. Verklaart wel welk talent nodig is om een bijzonder goede kok te zijn en waarom ik waarschijnlijk niets met koken heb. Ik ben daarentegen zeer gevoelig voor kleur (zie kleurverschillen waar de meeste die niet zien, erg handig bij puzzels leggen bijvoorbeeld) Een apart topic over zintuiglijke waarneming (inclusief synergie), lijkt mij heel interessant.

Kessian schreef:

Stefan schreef:Ik heb een heldere herinnering van een setting in mijn oma's huis, een grijsgroene bank met knuffels erop. Ik zou 6 maanden, maximaal een jaar moeten zijn geweest om dat gezien te kunnen hebben. Ik ga er vanuit dat het gaat om een false memory, zelf geconstrueerd uit beschrijvingen of misschien heb ik er een foto van gezien.

Zou inderdaad een 'false or created memory' kunnen zijn. Wij hebben daar vaak over gediscussieerd en de bestaande wetenschappelijke literatuur erop na geslagen. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat: hoe uitgebreider/complexer de herinnering (veel details en vergezeld emoties) en hoe groter de impact op het latere leven, hoe kleiner de kans dat dit inderdaad het geval is (het brein heeft dan 'redenen gehad' deze herinneringen op te slaan en toegankelijk te houden). Ik ben dus benieuwd of en hoe dat m.b.t. jouw eerste herinnering zit.

Geen enkele reden voor deze "opslag". Overigens geloof ik er niks van dat herinnering een beter worden als er een grotere impact vanuit gaat; al is het maar omdat die impact achteraf pas duidelijk wordt.

Het is wel een grappige herinnering; ik heb er verder vrij weinig van die tijd.

Kessian schreef:Zou inderdaad een 'false or created memory' kunnen zijn. Wij hebben daar vaak over gediscussieerd en de bestaande wetenschappelijke literatuur erop na geslagen. Wij zijn tot de conclusie gekomen dat: hoe uitgebreider/complexer de herinnering (veel details en vergezeld emoties) en hoe groter de impact op het latere leven, hoe kleiner de kans dat dit inderdaad het geval is (het brein heeft dan 'redenen gehad' deze herinneringen op te slaan en toegankelijk te houden). Ik ben dus benieuwd of en hoe dat m.b.t. jouw eerste herinnering zit.

Ik weet niet wie 'wij' zijn, maar 'wij' zitten er dan grondig naast. Hoe uitgebreider/complexer/impactvoller de herinnering (en hoe groter de inspanning deze terug te halen) des te groter de kans dat een (deel van de) herinnering geheel of gedeeltelijk een product is van / ernstig gekleurd is door het brein.

Weinig zaken zijn zo subjectief als herinneringen. In een bekend onderzoek* werd vergeleken hoe mensen reageren op een video van een auto-ongeluk. Afhankelijk van een kleine variatie in de vraagstelling (de helft van de deelnemers werd gevraagd hoe hard de auto's reden toen te op elkaar botsten, de andere helft hoe hard de auto's reden toen ze op elkaar knalden) gaven mensen totaal verschillende inschattingen van de snelheid die de voertuigen hadden ten tijde van de botsing; de tweede groep schatte de snelheden hoger in.
Ook was de vraagstelling bepalend voor het antwoord op de vraag of er glasscherven op de grond lagen na de aanrijding: een groter deel van de 'geknalde' groep meende desgevraagd glas te hebben gezien op de grond - maar er lag geen glas op de grond.


*Loftus, E. (1974). Reconstruction of automobile destruction – Example of interaction between language and memory. Journal of Verbal Learning and Verbal Behavior, 13(5), 585-589.

Zie ook bv. http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/12661683 en gerelateerde artikelen

http://www.smithsonianmag.com/science-n ... _CN&page=1

Dit is ook een interessant artikel waar uitgelegd wordt hoe ons brein herinneringen maakt. Brein is kennelijk niet een tool dat als eenvoudige accurate opslagplaats ingericht is of er nu emoties bij komen of niet. De rol van emoties is ingewikkeld. Het kan zowel belemmerend als bevorderend werken op details. Dus men kan niet heel makkelijk een eenvoudig model maken denk ik. Vervormingen door jaren heen is iets waar men nu volgens mij wel van uitgaat.

Ik herinner mij een fragment dat ik in de vliegtuig zat naar Zweden. Ik was toen 2 jaar oud. Verder nog een fragment in de badkamer met mijn ouders..!!

Er is weldegelijk aangetoond in onderzoek dat de emotie / interpretatie van een beleving een grote impact heeft op het vermogen om dit op te slaan in het langer termijn geheugen. Logisch eigenlijk aangezien de mens tracht te vermijden wat als onprettig ervaren wordt en wil herhalen wat prettig is. De vervorming die kan ontstaan bij de opslag van informatie/herinneringen komt vaak juist voort uit de emotionele impact die de gebeurtenis had. Angst voor een hond maat bijvoorbeeld dat je veel kan onthouden van het type hond maar weinig nog weet over de kamer waar je in zat.
Ik ben er ook van overtuigd dat de vervormingen deels ontstaan doordat het brein relevante informatie steeds opnieuw de mentale revue laat passeren op te bepalen of de opgeslagen informatie nog bruikbaar is. Tijdens dit proces worden er aak onbewust informatie weggelaten of toegevoegd. Eigenlijk hetzelfde als wanneer je aan diverse mensen een verhaal verteld over wat je hebt meegemaakt op je vakantie dat verhaal l in grote lijnen hetzelfde zijn maar in detail kunnen verschillen.

Ik kan me herinneren dat we bij mijn opa en oma op bezoek waren. Ze hadden een nieuwe tuin en er was nog geen omheining. Ik kroop toen naar de tuin van de buren en mijn moeder had het pas laat door. Zijmaar roepen dat ik terug moest komen en ik weet nog dat dat ik gewoon door kroop en probeerde er vandoor te gaan, haha!
Dat is mijn eerste herinnering
Ik neem aan dat ik een jaar of 1 was? Mijn moeder kan het zich nog herinneren, maar vond het maar raar dat ik dit nog wist.

Eigenlijk hetzelfde als wanneer je aan diverse mensen een verhaal verteld over wat je hebt meegemaakt op je vakantie dat verhaal l in grote lijnen hetzelfde zijn maar in detail kunnen verschillen.

Dat zie ik bij mezelf letterlijk gebeuren, op het forum. Ik loop hier en op het kinderforum al heel lang rond, en bepaalde verhalen heb ik al meerdere malen verteld (omdat bepaalde topics nou eenmaal vaker terugkomen). Als ik die versies dan met elkaar vergelijk zijn ze nooit helemaal gelijk. En wat nou de 'goeie' is zou ik je echt niet meer kunnen vertellen .

Ik moest even navragen wanneer ik op de crèche heb gezeten, omdat ik een zeker fragmentje (dank aan Aquarius voor dat woord) uit die periode altijd heb aangenomen als mijn vroegste herinnering. Blijkbaar zat ik daar toen ik twee was en ik kan me een vrij vaag beeld terughalen van de speelomgeving. Een soort foto, maar dan met gaten of vlekken. Ik herinner me een soort fietsje dat zich voor een modderig veldje bevindt en daar vind je weer zo'n betonnen kruiptunnel. Rechts daarvan - of eigenlijk rechts van mijn standpunt - zie ik een groot hek, dat het terrein afsluit.

Ik kan me voorstellen hoe de situatie achter mij eruitzag (de ingang van het crèchegebouw), maar ik weet dat ik daarvan foto's heb gezien, dus dat is hoogstwaarschijnlijk wel zo'n false memory. Ik houd die betonnen kruiptunnel, dat fietsje en dat modderpaadje met eventueel het hek dan maar als mijn oudste herinnering behouden.

Mijn vroegste herinnering is het zien van een dode zwarte vogel in de goot naast de stoep. Zelf heb ik ingevuld dat het een mannetjesmerel moet zijn geweest, maar dat zou ik dus niet zeker weten. Ik weet nog dat ik het heel erg vond en het wilde helpen (was behoorlijk uitelkaar gereten). Ik weet nog waar het was en van welke kant we aan kwamen lopen. Hoe oud ik was, ik denk ongeveer 3, mijn broertje was er al en ik ging nog niet naar school.

Mijn eerste herinnering is van mijn vingers tussen de deur. Ik moet rond de 16 maanden zijn geweest want mijn oma was in huis omdat mijn broertje was geboren. De dokter liep voorop, mijn moeder daarachter, mijn oma daar weer achter en ik liep daar weer achter. Ze deden de deur dicht en ik wilde hem tegen houden aan de verkeerde kant, dus waar de sponningen zitten. Ik voel nog de scherpe pijn en zie de reactie van mijn oma nog goed voor me. Zo schuldig! Mijn moeder haar reactie was boos. dat het mijn eigen schuld was. Moest ik daar maar niet lopen.

Mijn tweede herinnering was toen ik 2en half was en die is van mijn fiets. Mijn mooie gele driewieler. Hoe die rook en smaakte en ik was erg trots op mijn gewonnen vrijheid. Ik voelde me groot en ecstatisch.

Mijn volgende is van het geknoei van mijn jongere broertje. Ik werd mishandeld door hem. Elke beet, kneep, elk autootje wat hij in mijn haar draaide. De keer dat hij mij net boven mijn lip knipte met een kinderveiligschaartje. Een gele in de vorm van een clown. Ik was zo ontsteld, het deed zo'n pijn. Ik moet toen al vijf zijn geweest. Door de negatieve emoties kan ik mijn eigenleeftijd niet zo goed inschatten.

Mijn eerste herinnering of beter gevoel gaat helemaal terug tot aan het begin. Toen ik als pasgeborene het beeld en ervaring van mijn ouders beleefde had ik meteen al het gevoel dat er iets niet klopte. Ik voelde me meteen anders, vond geen aansluiting. Mijn ouders zijn simpele mensen die onvolwassen waren en eigenlijk beter geen kinderen hadden gekregen en de gevolgen waren dan ook navenant. Het gevoel is gebleven, mijn ouders hebben alle stadia van mishandeling ten opzichte van hun kinderen doorlopen. En net de gevolgen van niet herkenning van mijn hoogbegaafdheid en hsp maken het me vandaag nog steeds moeilijk.

Mijn eerste herinnering is van mij als ca 9 maanden oud kind.
Inhoudelijk ga ik er niet op in, maar heel kort uitgelegd was dit een behoorlijk heftige en angstige gebeurtenis.

Interessant onderwerp, opvallend dat vooral "negatieve" en traumatische gebeurtenissen als hele vroege herinnering blijven bestaan.

Zelf kan ik mij ook nog herinneren dat ik 1,5 was en in bed lag, mijn ouders hadden enorme ruzie en mijn vader is boos de deur uitgelopen waarna mijn moeder huilend bij mij op de kamer kwam. (Mijn kamer was aan het begin van de gang dichtbij de voordeur en we woonden in een flatje) Meer kan ik me van dat huis niet eens herinneren, daarna is mijn moeder bij mijn vader weg gegaan en zijn we verhuisd.
De volgende herinneringen zijn vanaf een jaar of 3 en vanuit die tijd heb ik er heel veel. Vooral veel fragmenten en beelden van de omgeving waar ik woonde, korte gebeurtenissen zoals in de lift omhoog gaan of de zak kadootjes die sinterklaas voor de deur heeft gezet, vooral fijne herinneringen gelukkig Ik herinner me vrij veel en gedetailleerd, vanaf ongeveer die periode worden door de jaren heen de herinneringen steeds gedetailleerder. Wat 10 jaar geleden is gebeurd kan ik me soms nog als de dag van gisteren herinneren. Ik vergeet ook nooit iets dat ik beloofd heb of wat mij beloofd is. Zo was mijn moeder stomverbaasd dat ik toen ik 12 was vroeg wanneer ik mijn appelboom kreeg, die had ze me beloofd als ik niet zou roken op mijn 12e toen ik een jaar of 9 was (tsja we haden een anti-rook programma op de basisschool, fijne school )

Dit onderwerp heeft me lang gepuzzeld, omdat ik meen herinneringen te hebben uit mijn babytijd: in de blauw-wit gestreepte kinderwagen liggen, een kattenknuffel boven mijn hoofd waar ik net niet bij kan. In de duinen bij het strand, de wind, de warmte, de sfeer. Veel later vond ik een foto van mijzelf in die kinderwagen met die knuffel, en twijfel ik er aan of ik dat niet heb verzonnen. De omstandigheden van het strand, en vooral het gevoel ervan (verlangen, weemoed), kan ik minder goed verklaren, maar het roept sterke emoties op.

Verder heb ik zeer veel herinneringen van voor mijn vierde jaar, chronologisch kan ik ze niet allemaal plaatsen, ik denk dat het vooral van mijn derde jaar is geweest. Het huis waar we woonden, de enge zolder, slapen bij mijn grootmoeder die erg snurkte waardoor ik dat geluid in mijn droom inpaste, en jarenlang heb gemeend dat ik echt door een giraf in mijn buik was gebeten (ahum). De onprettige en gewelddadige sfeer in mijn gezin van herkomst heeft er ook toe geleid dat gebeurtenissen in mijn geheugen staan gegrift (tot in detail), terwijl de bijbehorende gevoelens netjes zijn afgeschermd, daar kan ik niet meer bij.

Het verbaast me altijd zeer als mensen zich niets herinneren van de jaren voor hun vierde. Voor mijn werk voer ik intakegesprekken met jongeren, die zich soms amper iets herinneren van hun basisschool tijd, dat kan ik me dan heel moeilijk voorstellen.

Ik was nog geen jaar oud toen ons gezin naar Amsterdam verhuisde. De woonkamer had roodstenen muren. De achter -en zijkamer konden door schuifdeuren gesloten worden. In de muur naast de schuifdeuren naar de zijkamer zat een nis waar mijn vader een madonna beeldje in neerzette. Enkele dagen na de verhuizing timmerde mijn vader hardboard over de roodstenen muur en schilderde die wit. Een paar jaar geleden vertelde ik dit aan mijn moede; ze staarde me verbaasd aan. Hoe kon ik dit nog weten? Er zijn geen foto's van gemaakt, maar ik kan me elk detail van die vroegere woonkamer nog herinneren, zelfs de geuren van de kale houten vloeren.

Groetjes Marlou

Ik ben zo blij om te ervaren dat ik niet "gek" ben omdat ik hele vroege herinneringen aan mijn leven heb.
Het is een verademing om te ervaren dat dit gedeeld kan worden.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen.

Ik doe een soort psycho-educatieve cursus over hb en daar werd benoemd dat veel hb'ers heel vroege herinneringen hebben, waarvan vaak wordt gedacht dat dat 'toch niet kan'. Vaak al als baby. En dat je die herinnering dan nog niet in woorden kent, alleen in beelden, en dan erg na moet denken over welke woorden erbij horen.
Zelf weet ik niet precies welke herinnering ik het eerst had en vind ik het net als anderen hier moeilijk te zeggen of ze 'echt' zijn of later geconstrueerd.
Ik heb een herinnering aan het peuterbadje van een openluchtzwembad, waar ik met mijn tante ben. Het water reflecteert de zon wat ik heel mooi vind (nog steeds) en mijn tante is lief en mooi. Er is een foto van. Maar dat van dat water valt op die foto niet op. Misschien dat het op jonge leeftijd naar die foto kijken heeft geholpen om de 'echte' herinnering vast te houden?
En ik herinner me iets over de dinges - skelters? loopfietsen? - op de peuterspeelzaal, waarmee ik heel ver weg was gereden en dat ze me moesten komen halen voor de... foto.
(foto's spelen een grote rol dus...)

Ik heb 1 herinnering, meer een fragment gevoel zonder/weinig woorden, die de vroegste is, van dat ik 'door' werd gegeven. Van til naar til, staande volwassenen. Het is in 'up-stand'. Dus dat je op iemands arm zit met benen en armen er omheen (als een aapje).

En de ruimte waar dat was. Er waren veel mensen die bij 'ons' hoorden. Familie. Staand en veel mens-geluid.
Ik vermoed dat het een kerst was. Want die sfeer was daarbij. Er waren heel veel lichte glimdingen die me boeiden. Maar ook daar geen/weinig woorden, meer verwonder gevoel.

Ik denk mijn tweede kerst of derde (dat zou de leeftijd anderhalf, 2 en half zijn want ben zomerkind).