Wat is jullie eerste herinnering en hoe oud was je toen?

[Sopha]

Af en toe, als ik eens een keer het carillion hoor van een kerk, overvalt me een soort treurigheid, eenzaamheid en denk ik dingen als: een frisse voorjaarsdag is deze woensdagmiddag, waarop mijn moeder met mij naar de markt gaat, ik voel mij in de kinderwagen liggen en zie enkel een blauwe lucht met witte wolken voortgejaagd door de wind ....

Geen idee of dit echt een herinnering is, maar als ik een carillion hoor, zijn dit mijn gewaarwordingen..

[rewind]

Het lastige is dat niemand kan bewijzen dat die herinneringen echt zijn. Dat vind ik wel een grappig idee. Wij zouden ons zomaar laten bedriegen door ons brein, en we geloven het met alle overgave die er is. Wie kan bewijzen dat de herinneringen niet van later datum in bv dromen zijn? Mooi alles verweven. Ook in dromen kunnen geuren en emoties heel sterk zijn.

[thaumadzomen]

mijn eerste herinnering was in het tweede kleuterklasje, ik was net 3 jaar. ik herinner me nog de verjaardagsstoel, een donkere zetel naast de verjaardagsstoel, plaatjes met de dagen van de week en een tekening op elk plaatje boven die zetel, en de stoeltjes die het zithoekje af maakten. ik herinner ook mn favoriete stoeltje: dat met het licht beige stofje erop
van mn beste vriend zijn mn herinneringen heel wat later. eerste leerjaar of derde kleuterklas, terwijl we al bevriend waren vanaf het eerste kleuterklasje

[Cassanne]

Ik heb meerdere herinneringen van toen ik ongeveer 2,5 was tot bijna drie:
- Dat we voor het eerst gingen kijken in ons latere huis. Het was hoog en er was veel bruin. Er was een ander meisje, die woonde daar. Zij was drie en ik was twee, dus zij was veel groter. Ik moest met haar spelen, maar ik was verlegen.
- We waren in het ziekenhuis (vanwege mijn vader, niets ernstigs trouwens), in een grote ruimte. In dezelfde ruimte was een winkeltje en mijn moeder stuurde mij daar heen met wat geld om een specifiek soort dropjes te halen. Ik wist exact wat ze bedoelde en wat ik moest doen, maar die mevrouw bij het winkeltje weigerde me te begrijpen en ik kreeg die dropjes niet mee. Ik was zeer gefrustreerd.
- Bij de peuterspeelzaal vond ik het zeer onrechtvaardig dat ik alleen op de kleine glijbaan mocht en niet op de grote.

[hagelslag]

Mijn vroegste herinnering is het moment dat ik voor de eerste keer(?) ging staan. Mijn moeder stond aan de voordeur afscheid te nemen van iemand, de zon scheen laag in de kamer en ik hief mezelf met behulp van een eetkamerstoel op mijn beentjes en voelde mezelf daardoor fantastisch!

[lindar76]

Ik heb weinig herinneringen. ... Vanaf mijn zesde wel. Daarvoor iets met een warm washandje voor de billen van mijn broertje. Ik was Nog geen drie. Maar mijn moeder heeft dat mss verteld.

[T (vertrokken lid)]

Mijn vroegste herinnering was toen ik 3 was. Mijn moeder tekende toen een mooie vogel op een bord. Daarvóór had ik zelf een auto getekend (een rechthoek met twee rondjes door de onderste lijn) en (als ik me goed herinner) een verkeerslicht aan de linkerkant van het autootje ( zoiets als drie rondjes met een staafje vanaf de onderste cirkel). Het bord is jammergenoeg gesneuveld. Wat me het meest bijbleef is dat m'n moeder heel goed was in het tekenen van die vogel. Ik wilde later striptekenaar worden, dus ik denk dat tekenen op een bord een grote indruk achterliet en dat ik die gebeurtenis daarom zo goed onthield. Een mooie herinnering.

[Gebruikersnaam]

Ik was 1.,5 en mijn zus moest mijn luier omwisselen op bed terwijl mijn ouders lachend toe keken.
Ik werkte voor geen meter mee en kan me herinneren dat mijn zus zei; werk nou mee schele! (Ik was vroeger behoorlijk scheel)

[Bubbels]

Mijn eerste herinnering was van toen ik 3 jaar was. Ik fietste op mijn 3 wieler in mijn jurkje door de buurt naar een perkje langs de weg, want daar staan namelijk madeliefjes en die wilde ik dolgraag plukken. Tevens vond ik het heerlijk om weg te zijn van huis, want madeliefjes plukken was lekker rustgevend, totdat er een auto langskwam, dat vond ik niet zo leuk. Een andere herinnering van toen ik 3 jaar was is, ook op mijn 3 wieler, dat er fundering was gelegd voor nieuwe woningen en dat andere kinderen daarop aan het spelen waren. Dit wilde ik ook, want dan kon ik op die fundering fietsen en de omgeving van bovenaf bekijken, maar dit mocht niet van mijn moeder. Uiteraard was ik erg boos en zeer teleurgesteld, waarom mochten anderen dit wel en ik niet? Dus reed ik maar weer eens de straat uit op zoek naar iets anders, maar dat vond ik niet.

[Ray]

Meende me te herinneren dat ik al eens in dit topic had gereageerd maar dat op zich was dus een valse herinnering

Mijn allereerste herinnering getuigt van een blauw gewatteerde zak gevuld met lauwwarme vanillevla en is bevestigd door m'n moeder en oma. De blauwe zak was een warmhoud-mof waarin een babyflesje met verwarmde vanillevla gestopt was en dat dateert van voor m'n eerste verjaardag. Daarna zijn er niet veel herinneringen totdat ik een jaar 2 moet zijn geweest dus die warme vanillevla heeft destijds een behoorlijke impact gehad op dat babybrein

[nathalie]

Heb je nu een trauma aan vanille vla overgehouden? ?

[Ray]

Eerder een foodfetish.

[lindar76]

Ik herinner me iets van verroeste ijzeren draden die uit beton staken. Nu ineens, vanwege het bouwterrein. ... eens navragen bij mijn ouders of er gebouwd werd bij het huis van toen.

Ik weet dat ik daar eens achteruit ben gereden met mijn vaders auto. Ik herinner me het gevoel van schrik dat de auto ging rollen. Ik was drie denk Ik. Eens navragen of de pook zo was als hij aanvoelde in mijn herinnering. Ronde leren knop. Verder is het verhaal later naverteld wat de herinnering vertroebelt.

[Metis]

Mijn eerste herinnering is een gevoel: ik hield er als baby niet van ontkleed te zijn.

Mijn tweede herinnering is nog voor ik mijn leeftijd kende, ik zit met mijn moeder in bad. Mijn moeder zit bij me. Ik voel dat mijn moeder zich in haar evakostuum niet erg op haar gemak voelt bij mij. Om me heen drijven diverse badspeeltjes.

Mijn derde herinnering: ik word bij iemand op schoot gezet die ik niet ken, ik vind dat erg onprettig.
Ik ga huilen (er is een foto van die persoon, ik zit inmiddels ernaast bij mijn tante)

Mijn 4e. Ik weet van mezelf dat ik anderhalf ben. Ik schat mijn gewicht op 12 kilo. Voor de douchebak staat een emmer. Ik redeneer dat als mijn badspeeltjes blijven drijven en mijn gewicht niet te zwaar Is, ik ook blijf drijven als ik in de emmer ga zitten en mijn moeder een foto maakt als ik haar roep . Die foto is er nog. Ik weet ook nog dingen van mijn tweede verjaardag. Gek genoeg weet ik niet zoveel meer van de jaren erna.

[Cornelis1921]

Steeds sterker wordende herinneringen vanaf begin van het vierde levensjaar; van de tijd daarvoor kan ik mijzelf eigenlijk niets herinneren.

[scarlett]

Ik heb het gevoel dat mijn eertste herinneringen herinneringen zijn van dromen...! Dromen die een impact achter lieten!

[An@]

Ik ben met 5 jaar verhuisd, dus mijn eerdere herinneringen van mijn peuterzaal, oude kleuterschool, oude huis, oude speelterreintjes, oude kamer zijn allemaal van voor die tijd geweest. Ik kan me herinneren dat ik heb gespeeld op zolder met parkethoutjes (ik herinner mij dat ik daar dus niet mee mocht spelen), dat er een schommel was (ik herinner mij dat ik nog niet kon schommelen en dat ik tevergeefs riep dan boven terwijl niemand mij kon horen). Ik kan me herinneren dat ik weleens onder het logeerbed heb gelegen (ja eronder, dat was 'gek' en daarom herinner ik het me zo goed).
Ik kan mij het speelterreintje herinneren, omdat ik een sneeuwglobe daar heb laten liggen. Ik ging later terug en hij was weg - en ik was heel verdrietig en vooral aangedaan dat iemand anders die ik het niet gunde dat speelde had.
Ik kan me de slee herinneren, en mijn moeder die de slee trok naar school, vooral omdat ik sneeuw in mijn laarzen kreeg en ik dat veel te koud vond.
Ik kan mij herinneren dat we weleens een jongetje gingen ophalen voor school, en dat dat gezin een stofzuiger had met een gezichtje. In combinatie met het stofzuigergeluid heeft dat indruk gemaakt.

Allemaal herinneringen die verbonden zijn aan sterkere emoties in die tijd. Het zijn er heel veel, maar sterk gefragmenteerd en ook niet voor mij in chronologische volgorde te zetten, geen idee of ik twee, drie of vier was.

Mijn eerste herinnering was in de buggy in een bos. Het was koud en mijn ouders liepen met kennissen. Ik huilde om aandacht, niet omdat het koud was (zoals mijn moeder dacht 'heb je het koud?' ), maar omdat ik bewust was dat ik kon huilen om aandacht.

[SJ]

Ik heb nog herinneringen dat ik 2 was. In mijn luier had gepoept bijvoorbeeld in de speeltuin.
En dat ik tv zat te kijken, Rai Uno Mickey Mouse of de knikkers achter de verwarming gooide.
Babytijd niet. Soms denk ik van wel maar dat kan ook zijn omdat ik foto's heb gezien en dat gevoel weet terug te halen (of te creëren)
Maar of dat echt zo is durf ik niet met zekerheid te zeggen.

[Fabs]

Leuk onderwerp, ik dacht hier gisteren nog aan.

Ik was 3 jaar, het was een warme lentedag en ik herinner me dat de kleuterjuf over me heen reikte naar een speelgoedkoffer. Ik was gebiologeerd door haar oksel. Meer bepaald vond ik het bijzonder dat daar een grote bos zwart haar prijkte en dat het een vreemde geur verspreidde (jaren 80 )

Het probleem met herinneringen (vooral als baby/peuter, maar ook op latere leeftijd) is vaak dat we denken ons iets te herinneren, terwijl het een pseudo-herinnering kan zijn, gecontrueerd door op latere leeftijd een foto te hebben gezien, of doordat iemand ons iets verteld heeft over een bepaalde gebeurtenis, fantasie. Dit even terzijde.

[diagonaal]

Ik was 2,5. Dat vertelde mijn moeder tenminste toen ik haar vroeg of zij zich deze situatie nog kon herinneren. Geen foto of zoiets, nooit over gesproken. Ik begon er jaren later over, weet niet meer wat de aanleiding was. En toen zei mijn moeder dus verbaasd: "Hoe kan je dat nou weten, toen was je zeker niet ouder dan 2,5"

We waren buiten in de tuin achter huis. Mijn moeder hing de was op, in mijn herinnering visueel een vage bewegende vlek achter mij.
Ik zat gehurkt op de straattegels naar de mieren te kijken. Ik zag dat de lichamen eruit zagen als twee zwarte balletjes met een soort zwart stokje er tussen. Ik had een schaar in mijn handen en kwam op het idee om te proberen er eentje door midden te knippen. Dat was heel spannend omdat ik wel aanvoelde dat dat niet een aardig idee was, maar ik vond dat steeltje zo fascinerend, dat moest geknipt worden. Het was heel moeilijk want die mieren liepen heel snel en steeds als ik er bijna was met de schaar liepen ze een andere kant op. Opeens hoorde ik mijn moeder vragen wat ik aan het doen was. Dat vertelde ik. Mijn moeder zei dat het niet zo lief was van mij om de mieren pijn te doen en door midden te knippen. Ik voelde me erg schuldig en vond het jammer dat mijn moeder het had gezien. Want als ze het niet gezien had, dan had ik het gewoon kunnen doen en was het niet erg geweest.
En opeens had ik zo'n realisatie ; ik dacht "Nee, dit klopt niet wat ik nu denk. Ik wist zelf al dat het niet lief was van mij. Iets is niet verkeerd omdat iemand het ziet en zegt, maar omdat je zelf weet dat het verkeerd is, ook al ziet niemand het. Dit is heeeeel belangrijk en dit mag ik mijn hele leven niet meer vergeten" Dat is echt ongeveer letterlijk hoe ik mijn gedachtegang heb opgeslagen en later ook altijd heb geprobeerd toe te passen in mijn leven, want ik ben er nog steeds van overtuigd. Mijn moeder wist alleen de situatie maar niet wat ik gedacht had. Ik had dat op dat moment ook nooit hardop toegegeven omdat ik mij echt heel erg schaamde.