Wat is jullie eerste herinnering en hoe oud was je toen?

[Natascha]

Ik zat te spelen in een soort zandbak maar het was in de winkel van mijn ouderlijk huis. Ik heb die herinnering nooit goed kunnen plaatsen, totdat mijn vader en mijn oma het een keer hadden over de verbouwing van de winkel (het naastgelegen pand werd erbij getrokken) waarbij een nieuwe tegelvloer werd gelegd. Mijn herinnering viel ineens op zijn plaats. Ik bleek ongeveer een jaar te zijn geweest....
Een andere herinnering is van toen ik ongeveer 2 was en nog niet alles kon zeggen wat ik wilde, omdat ik simpelweg de woorden nog niet kende. Ik logeerde bij mijn opa en oma. Mijn opa zat 's nachts (het was donker, alleen de schemerlamp brandde) in zijn kamerjas te waken bij de visjes, omdat hij de kleintjes eruit wilde vissen zodat de grote ze niet zouden opvreten. Ik weet nog dat ik de kamer in kwam, naar het schepnetje wees en vroeg: 'Tis dat?' en mijn opa vroeg of ik niet kon slapen. Ik kon niet uitleggen dat ik een droom had gehad, waarvan ik wakker was geworden en dat was frustrerender dan de droom en het wakker worden zelf. Als troost mocht ik een poosje bij opa blijven zitten en met het schepnetje de babyvisjes in een jampotje doen.

[Ombass]

Het eerste halfjaar van je leven kan je geen herinneringen oproepen zoals wij deze vaak definiëren, dus met beelden, geluid, geur, tast.
Maar gevoelsmatig zijn er wel degelijk herinneringen, dit omdat de hersendelen waarin herinneringen worden "opgeslagen" nog niet ontwikkeld zijn, maar gevoelsmatig worden er al wel herinneringen opgeslagen. (weet niet precies hoe deze hersendelen worden benoemd, en weet ook niet de fijne details, dus verbeter mij if I'm wrong)
Het komt vaak voor bij geadopteerde kinderen dat er gevoelsmatig een trauma zit van het weggehaald worden bij de moeder, omdat de basale emotionele veiligheid niet "goed" word ontwikkeld. Dit resulteert meestal later in een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Er zijn dus geen levendige herinneringen maar alleen gevoelsmatig een alom aanwezig gevoel van onveiligheid en "tekortkomen".
Vond dit zelf wel interessant.
Hoor ook vaak dat hoe ouder je word hoe meer je gaat herinneren van je kinder/kleuter/peuter tijd. Klinkt in mijn oren ook wel logisch want als het goed is dan moet je aan het einde van je leven de cirkel hebben rond gemaakt met je ontwikkeling

PS. Heb zelf herinneringen van toen ik ong. 2/3 jaar oud was maar deze zijn zo gefragmenteerd en vaag dat ik niet zou kunnen benoemen of dit reële herinneringen zijn.

[mefmdv]

Het eerste halfjaar van je leven kan je geen herinneringen oproepen zoals wij deze vaak definiëren, dus met beelden, geluid, geur, tast.
Maar gevoelsmatig zijn er wel degelijk herinneringen, dit omdat de hersendelen waarin herinneringen worden "opgeslagen" nog niet ontwikkeld zijn, maar gevoelsmatig worden er al wel herinneringen opgeslagen. (weet niet precies hoe deze hersendelen worden benoemd, en weet ook niet de fijne details, dus verbeter mij if I'm wrong)
Het komt vaak voor bij geadopteerde kinderen dat er gevoelsmatig een trauma zit van het weggehaald worden bij de moeder, omdat de basale emotionele veiligheid niet "goed" word ontwikkeld. Dit resulteert meestal later in een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Er zijn dus geen levendige herinneringen maar alleen gevoelsmatig een alom aanwezig gevoel van onveiligheid en "tekortkomen".
Vond dit zelf wel interessant.
Hoor ook vaak dat hoe ouder je word hoe meer je gaat herinneren van je kinder/kleuter/peuter tijd. Klinkt in mijn oren ook wel logisch want als het goed is dan moet je aan het einde van je leven de cirkel hebben rond gemaakt met je ontwikkeling

PS. Heb zelf herinneringen van toen ik ong. 2/3 jaar oud was maar deze zijn zo gefragmenteerd en vaag dat ik niet zou kunnen benoemen of dit reële herinneringen zijn.

Ik vind dit een behoorlijk ongenuanceerde uitspraak. Veel geadopteerde kinderen voelen een trauma en de meesten krijgen daarom een borderline persoonlijkheidsstoornis. Weet niet waar je dat vandaan haalt, maar ik geloof er helemaal niets van. Lijkt mij zware onzin, borderline is deels nurture (kan door trauma) en deels nature, je moet een bepaalde 'gevoeligheid' hebben, dat heeft niet het overgrote deel van de geadopteerden. Net als dat niet het gros van de niet-geadopteerden dat heeft.

[Ombass]

Was al bang dat het zo zou opgevat worden.... En inderdaad ongenuanceerd, wil niemand op de teentjes trappen.
Is ook al eventjes geleden dat ik de bron waarvan ik deze informatie uitput gelezen heb.
Is het een idee dat ik over een tijdje terugkom met een beter geformuleerde uitspraak?

[mefmdv]

Je trapt mij niet op de tenen, maar ik hou niet van ongefundeerde uitspraken en helemaal niet als daarmee mensen in een hokje worden geduwd en nog veel minder als het een naar hokje is wat niet klopt. Je mag met een betere onderbouwing komen of een nieuwe uitspraak, maar als je wist dat het 'verkeerd' opgevat ging worden, dan snap ik niet dat je het toch zo hebt geplaatst. Maar ik wacht je herziene statement af...

Verstuurd vanaf mijn E2303 met Tapatalk

[Ombass]

Naar dat je het zo letterlijk opvat bedoelde het ook anders, is ook wel logisch op zo'n forum. (aangezien je alleen de woorden die ik uittyp kan lezen en niet de persoon die erachter zit) Denk liever zelf ook niet in hokjes dacht zelf ook meer aan karakter/gedragseigenschappen die vaak onder het noemertje borderline worden geschoven.
Waarom ik van te voren bang was dat het zo opgevat zou worden is omdat ik weet dat mijn communicatieve vaardigheden behoorlijk achterlopen op de rest van mijn ontwikkeling waardoor mijn formulering altijd veel ongenuanceerder overkomt dan ik zelf bedoelde.
Excuses!

[Ombass]

Achteraf is de zin "Dit resulteert meestal later in een borderline-persoonlijkheidsstoornis. " vanuit mijn kant erg onverstandig om dit zo te formuleren zonder eerst verder onderzoek te doen, en twee keer na te denken voordat ik dit had gepost.

PS. Ben blij dat je zo recht voor je raap mefmdv, leer ik ook weer een heleboel van

[Selah]

Het komt vaak voor bij geadopteerde kinderen dat er gevoelsmatig een trauma zit van het weggehaald worden bij de moeder, omdat de basale emotionele veiligheid niet "goed" word ontwikkeld. Dit resulteert meestal later in een borderline-persoonlijkheidsstoornis. Er zijn dus geen levendige herinneringen maar alleen gevoelsmatig een alom aanwezig gevoel van onveiligheid en "tekortkomen".

Daarmee concludeer je nu dat ik BPS zou hebben ipv DIS.
Daarnaast zijn een reactieve hechtingsstoornis en BPS 2 totaal verschillende diagnoses met een eigen oorzaak en een eigen behandeling.
Dit klinkt in mijn oren dus meer als een mening/overtuiging dan als een vaststaand feit.

[Ombass]

Nogmaals excuses voor mijn ondoordachte en ongenuanceerde reactie, zal voortaan opletten om dit te voorkomen!
Beschouw het gedeelte van mijn reactie over borderline maar als niet gepost, om verdere conflicten te voorkomen.

[Selah]

Nogmaals excuses voor mijn ondoordachte en ongenuanceerde reactie, zal voortaan opletten om dit te voorkomen!
Beschouw het gedeelte van mijn reactie over borderline maar als niet gepost, om verdere conflicten te voorkomen.

Geen probleem Ombass.
Je reactie was gewoon niet helemaal kloppend.
Ik zeg ook (regelmatig) dingen die niet handig/passend zijn.
Ik denk dat dat ook gewoon mens zijn is.

[Peach]

Mijn eerste herinneringen kwamen toen ik 1 jaar was.

Zo ben ik 2 keer van de trap af gevallen omdat ik naar boven wilde klimmen.

[Mercurious]

Een van de dingen die ik heb geleerd van m'n psycholoog is dat herinneringen gelijkstaan aan emotie. Dat vond ik zo opmerkelijk en bovendien heerlijk om over na te denken (hehe). Dit topic is er al sinds ik me heb aangemeld en soms denk ik na over de vraag. Ik heb een hoop herinneringen van vroeger, maar m'n allereerste? Hoe kun je dat überhaupt weten? Soms vertel ik weleens iets bij de familie, bij m'n oma bijvoorbeeld, als we het over vroeger hebben. Zo zei ik een keer dat ik me nog de jeux de boule-baan kon herinneren die naast het appartementencomplex van m'n oma lag en dan volgt de vaak gehoorde reactie: weet jij dat nog?

Maar dat is een flard denk ik dan, gekoppeld aan een emotie die ik er toen bij had ongetwijfeld. Ook wil ik toevoegen dat het geheugen ook heel verraderlijk kan zijn. Ik betrap me er zo vaak op dat ik feiten fout heb opgeslagen, om wat voor reden dan ook. Een voorbeeld: om een of andere reden dacht ik dat de FEBO haar oorsprong vond in Groningen, want dat dacht ik ergens te hebben gelezen. Kom ik er gisteren achter dat het gewoon uit Amsterdam komt en is vernoemd naar de Ferdinand Bolstraat.

Wat ik zelf al had ontdekt en mijn psycholoog beaamde, is dat we vaak onze herinneringen romantiseren en mooier maken dan de werkelijkheid (feiten), om wat voor reden dan ook. Daarmee laat ik jullie achter.