verwerken of negeren [disc]

[BabaJaga]

dit gaat verder op het andere topic over psychoanalyse vs CGT.

wat is beter, met veel pijn en moeite een erge gebeurtenis of een of ander trauma te verwerken? of accepteren dat het er is en verder gewoon verder leven?

[-s]

Acceptatie is een onderdeel van het verwerkingsproces. Beiden dus.

-s

[BabaJaga]

ik bedoel natuurlijk, accepteren dat het er is en er verder niets mee doen en je leven/gedrag niet meer aanpassen, want je bent nou eenmaal zo.

[willemijn]

Ik geloof niet dat ik je kan volgen.....
Stel je hebt geweld meegemaakt; je kan dat dan accepteren en verder gaan met je leven.
Dat heeft toch niets te maken met 'ik ben nu eenmaal zo'.

Is je vraag niet eerder of je wel of niet aan de slag gaat met jezelf als je keer op keer tegen dezelfde dingen aanloopt?

[BabaJaga]

je hebt verkeerd gedrag aangeleerd, en dat blijf je doen omdat er iets gebeurt is in het verleden, bijvoorbeeld, je bent heel manipulatief, omdat dat je zo geleerd is. Moet je dan hard aan jezelf werken? of boeit het niet zo en kan je het gewoon negeren?

[miriam]

je hebt verkeerd gedrag aangeleerd, en dat blijf je doen omdat er iets gebeurt is in het verleden, bijvoorbeeld, je bent heel manipulatief, omdat dat je zo geleerd is. Moet je dan hard aan jezelf werken? of boeit het niet zo en kan je het gewoon negeren?

Daar lijkt me toch een vraag vóór te liggen? Namelijk: heb ik er last van dat ik (bijvoorbeeld) manipulatief ben?

Why bother om in therapie te gaan als je er zelf geen last van hebt?

[sterredag]

Mijn antwoord hierop zou dan ook zijn, doe wat voor jezelf werkt, als jij ermee kan leven vooral doorgaan met waar je mee bezig bent, wordt je er ongelukkig van, dan zal je wat aan jezelf moeten gaan doen.

[-s]

Mijn antwoord hierop zou dan ook zijn, doe wat voor jezelf werkt, als jij ermee kan leven vooral doorgaan met waar je mee bezig bent, wordt je er ongelukkig van, dan zal je wat aan jezelf moeten gaan doen.

Mee eens.

-s

[-s]

ik bedoel natuurlijk, accepteren dat het er is en er verder niets mee doen en je leven/gedrag niet meer aanpassen, want je bent nou eenmaal zo.

Als je geaccepteerd hebt, is er een deel in jezelf veranderd en dit hoort bij het verwerkingsproces als er idd sprake is van beschadiging. Als je niet beschadigd bent dan zijn er geen vragen. Het is de vraag of jouw omgeving jou wil nemen zoals je bent of niet. Je kan goed aan jezelf gaan werken als je niet beschadigd bent maar wel bijv. bepaalde eigenschappen hebt die als niet prettig door anderen kunnen worden ervaren. Manipulatie kan trouwens iemand in het bloed zitten.

-s

[voo]

Ik kan me voorstellen dat een Borderliner of iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis,, moeilijk of zelfs nooit zal toegeven dat er sprake is van een probleem. Dan valt er ook niets te accepteren, lijkt me.

Volgens mij moet de stelling iets explicieter:

Gaat het om een traumatische ervaring, een stoornis of een persoonskenmerk/-eigenschap?

[BabaJaga]

nee, jullie interpreteren "accepteren" absoluut niet zoals ik het bedoel. Ik weet wel dat het een betekenis heeft die jullie antwoorden logisch maakt, maar het heeft nou eenmaal meer betekenissen.

Ik bedoel: accepteren dat het zo is en dat het nooit meer zal veranderen.

Bijvoorbeeld: stel je hebt koppijn. Je kan dan uitzoeken wat de oorzaak is, of je kan accepteren dat je het hebt en de rest van je leven pijnstillers slikken.
ander voorbeeld: stel je bent depressief: je kan eindeloos veel counceling en therapie doen, tot het over is, of je kunt er gewoon mee leven.


Mijn vraag is, wat is beter. Is het ok om gewoon te leven met je handicap en niet te zoeken naar een oplossing, of is het altijd beter om er iets aan te doen?

[Enigma]

Zoals altijd ga ik voor de waarheid die in het midden ligt: ermee (leren) dealen terwijl je een oplossing zoekt.

Blijft dit een heel belangrijke:

Gaat het om een traumatische ervaring, een stoornis of een persoonskenmerk/-eigenschap?

Traumatische ervaring kun je verwerken: steeds weer de emoties die het voorval oproept gewoon over je heen laten komen, tot het slijt en uiteindelijk geen bijzondere emoties meer oproept. Emdr-therapie is heel goed hiervoor, maar er is wel een wildgroei aan amateurs die dat oppiken ineens, dus goed zoeken naar een ervaren psych.
Een karakterstoornis kun je niet verwerken, maar wel afzwakken door bv meds en praktijkgerichte gedragstherapie.

[Hendo]

Ben jij depressief? babajaga.

[sterredag]

Bijvoorbeeld: stel je hebt koppijn. Je kan dan uitzoeken wat de oorzaak is, of je kan accepteren dat je het hebt en de rest van je leven pijnstillers slikken.
ander voorbeeld: stel je bent depressief: je kan eindeloos veel counceling en therapie doen, tot het over is, of je kunt er gewoon mee leven.

Als jij kan leven met die hoofdpijn en het niet erg vind om pijnstillers te slikken, waarom zou je dan uitzoeken wat de oorzaak is.
Als je niet kan leven met die hoofdpijn en/of je houdt niet van de hele tijd pijnstillers slikken, zal je moeten zoeken naar wat de oorzaak is.

Bij depressie is het vaak het geval dat iemand daar niet "normaal" mee kan leven, en dus zal je er wat mee moeten gaan doen. Dan lukt dat accepteren eigenlijk ook pas als je er zelf van alles aan gedaan hebt.

Voor beide dingen valt wat te zeggen en is dus afhankelijke van de persoon, accepteren werkt niet altijd en voor iedereen, er wat mee doen, het uitzoeken etc, werkt ook niet altijd voor iedereen.

[-s]

Ik kan me voorstellen dat een Borderliner of iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis,, moeilijk of zelfs nooit zal toegeven dat er sprake is van een probleem. Dan valt er ook niets te accepteren, lijkt me.

Volgens mij moet de stelling iets explicieter:

Gaat het om een traumatische ervaring, een stoornis of een persoonskenmerk/-eigenschap?

Ik ben het met voo eens. De stelling betreft de probleemstelling is te vaag of op (te) veel mogelijkheden interpreteerbaar. De keuzes hoe ermee om te gaan zijn echter wel duidelijk.

babba jaga schreef:

nee, jullie interpreteren "accepteren" absoluut niet zoals ik het bedoel. Ik weet wel dat het een betekenis heeft die jullie antwoorden logisch maakt, maar het heeft nou eenmaal meer betekenissen.

Ik bedoel: accepteren dat het zo is en dat het nooit meer zal veranderen.

Dat is hetzelfde als wat ik bedoel als reactie op jouw eerste post. Wat je hier schrijft is idem aan betekenis als in jouw eerste post in dit topic. Duidelijker kan niet, mijn inziens dan.

Bijvoorbeeld: stel je hebt koppijn. Je kan dan uitzoeken wat de oorzaak is, of je kan accepteren dat je het hebt en de rest van je leven pijnstillers slikken.
ander voorbeeld: stel je bent depressief: je kan eindeloos veel counceling en therapie doen, tot het over is, of je kunt er gewoon mee leven.

Er is een verschil tussen hoofdpijn en depressie, trouwens, maar dat wist je al neem ik aan.

Het uitzoeken wat de oorzaak van de hoofdpijn is, kan een bijdrage leveren in het accepteren dat je hoofdpijn hebt en de rest van je leven pillen moet slikken. Soms kan het niet anders en moet je wel leren leven met fysieke pijn. Respect voor mensen die hier doorheen gaan
Met een depressie 'leef je niet gewoon'. Iemand die depressief is, heeft er (vaak) zelf last van. Ik kan hier dieper op in gaan maar het heeft geen zin.

Verder denk ik wel wat jij bedoelt, en het antwoord is vrij simpel: het ligt per persoon verschillend omdat het een hele persoonlijke kwestie is. Er is geen gouden regel hiervoor. Er zijn geen wetten hiervoor, er zijn geen regels. Per mens is het verschillend, ongeacht het om een depressie gaat, hoofdpijn, werk, vriendschappen, sex, allergieën, gezinssituaties, geld, religie, borderline, alcoholisme, wat dan ook...

In elke situatie ligt de vraagstelling: wil je het accepteren of doe je er wat aan (even jouw vraagstelling genomen, ik zie het echter anders maar probeer je wel te volgen). Ah wacht, ik denk dat ik het nu heb: er is een verschil in acceptatie en jezelf erbij neer leggen. Wat jij bedoelt is jezelf erbij neer leggen. Als je iets accepteert dan vindt er een integratie plaats tussen 'wat er is' en de persoon. 'Wat er is' wordt een onderdeel van de persoon. Als je je ergens bij neer legt, dan is er een kwestie van 'overgave in onderdanigheid aan de situatie'. De persoon kan een andere rol gaan aannemen of de rol die er eerst was gaan intensiveren, maar dat betekent nog niet dat er een integratie heeft plaats gevonden tussen 'wat er is' en de persoon. 'Wat er is' maakt in dit geval de persoon in plaats van dat het een deel vormt van de persoon. Zelfs bij fysieke pijn zie je het verschil sterk: accepteer je de hoofdpijn? Dan zal je zien dat er veel meer rust in je komt. Leg je je erbij neer dat je hoofdpijn hebt? Je ondergaat dan de pijn, maar de schade blijf je voelen.

Voorbeeld: je bent niet blij met je relatie omdat je partner elke dag uit vissen gaat en je alleen thuis achter laat. Je kan dit accepteren of je erbij neer leggen. Hier is het verschil: - bij acceptatie geef je toe dat je hier last van hebt en je in de steek gelaten voelt als je partner liever kiest voor het vissen dan voor het samen zijn met jou. Dit inzicht zorgt ervoor dat je je kwetsbaar opstelt naar jezelf en de situatie toe. Opeens is het niet erg meer om het erg te vinden en komt er ruimte vrij in jezelf. Vanuit dit kan je gaan praten met jouw partner en vertellen wat je dwars zit en jullie kunnen er samen uit komen. Stel dat je ervoor kiest om er niet over te praten omdat je je ervoor schaamt. In dat geval zie je wel de situatie maar heeft er geen integratie plaats gevonden en heb je je erbij neergelegd omdat je voor jouw gevoel niet verder kunt dan 'alleen maar dat'. Je gaat verder met je leven en bent ongelukkig maar hebt een manier gevonden om ermee om te gaan: je blijft zielig en alleen en hebt de rol aangenomen als een in de steek gelaten iemand. Omdat jij je hiervoor schaamt zeg je er niets over en blijft de situatie zoals het is met als enige verschil dat je je er van bewust bent dat je er niet blij mee bent; verder niets want je laat het voor wat het is. Dit is maar een verzonnen voorbeeld; het kan alle kanten op gaan en dingen kunnen heel anders natuurlijk, ik probeer alleen maar een schets te geven over het verschil.

Zie je het verschil? Je kan prima leven met jezelf bij dingen neer te leggen, maar dat is geen garantie voor een gelukkig of beter leven. Je kiest voor het lijden en moet daarmee zien om te gaan. Er zijn genoeg mensen die voor deze weg kiezen omdat het vaak de 'makkelijkste en veiligste weg is en minder consequenties heeft dan acceptatie of actief er iets aan gaan doen'. Middels acceptatie doe je er via een passieve weg wel wat mee, je kan ook drastische maatregelen gaan treffen of direct en actief wat aan je situatie gaan doen. Door je erbij neer te leggen dan 'surrender' je. Je past je aan maar je lijdt. De kans op geluk en groei is minder groot aanwezig. Soms werkt het dat je via het 'erbij neer leggen' toch nog bij de acceptatie kan komen, maar volgens mij heb je dan een vreselijke grote schop onder je kont nodig. Als je geluk hebt doet het leven het voor je (een grote schop geven onder je kont) en kan je de ogen openen, en dan nog is het de vraag of je het wel wil.

Veel heeft te maken met lef hebben, ketens te verbreken en een stap durven te zetten. Veel heeft te maken met angst. Angst werkt op den duur verlammend als het te lang aanwezig is in het leven van iemand. Oudere mensen bijv. hebben meer moeite om te veranderen dan jonge mensen, of het kost hen meer energie als ze willen veranderen. Acceptatie kan heel erg confronterend zijn, zelfs zo erg dat mensen het ronduit gewoon niet willen omdat ze de waarheid niet aan kunnen. Soms is het dan beter om je erbij neer te leggen; 'er is dan niets meer aan de hand'. Lijden wordt dan een levenskunst (en dan is het nog de kunst om te zien of je dan het leven overleeft; ik ken genoeg mensen die zich hebben neergelegd en uiteindelijk toch nog aan kanker of hartproblemen overleden zijn omdat ze ergens hun situaties niet konden accepteren).

Wie waar ook voor kiest respecteer ik in zijn of haar keuzes omdat het per mens verschillend is en ook per situatie verschillend, maar het gemiezer en geklaag over hoe ellendig hun levens zijn en er niets aan doen, daar moet je niet bij mij aan komen zetten. Dat is vragen om aandacht en zonde van mijn tijd. Dat is puur een persoonlijke uitspraak en ik val hierbij niemand aan, dus als iemand zich aangesproken voelt sorry maar dat is een probleem die bij de ander ligt en niet bij mij. Ik zou zeggen: doe er wat aan.

Succes, babba jaga. Keuze is aan jou als het om jouzelf gaat.

-s

[ItsI]

je hebt verkeerd gedrag aangeleerd, en dat blijf je doen omdat er iets gebeurt is in het verleden, bijvoorbeeld, je bent heel manipulatief, omdat dat je zo geleerd is. Moet je dan hard aan jezelf werken? of boeit het niet zo en kan je het gewoon negeren?

Daar lijkt me toch een vraag vóór te liggen? Namelijk: heb ik er last van dat ik (bijvoorbeeld) manipulatief ben?

Why bother om in therapie te gaan als je er zelf geen last van hebt?

Wat denk je van de vraag "hebben anderen er last van dat ik zo ben?". Misschien is 't voor jezelf geen direct probleem maar hebben anderen er dermate veel last van, dat het in het dagelijks leven wel degelijk voor problemen zorgt. Indirect heb je er dan wel degelijk een probleem door: je wordt niet begrepen, hebt regelmatig onenigheid, etc. Dan zou ik (ik praat even vanuit mijn eigen situatie, dit is natuurlijk heel persoonlijk) toch willen proberen om meer greep op mijn gedrag te krijgen. En dat betekent bijna automatisch dat je een aantal dingen uit het verleden onder ogen moet zien ... maar ook dat je moet kijken naar je gedrag nu. wat gebeurt er? Waarom gebeurt het? Wat kan ik veranderen opdat het niet/minder gebeurt?

Ik ben geen mens om me bij dingen neer te leggen of zonder meer te accepteren. Als bepaald gedrag het gevolg van een stoornis is, is het resultaat dat je kunt bereiken, waarschijnlijk beperkt (bv met (cognitieve) gedragstherapie). Maar dat wil niet zeggen dat 't daarom zinloos is om eraan te werken. Als het gaat om gevolgen van een trauma of van opvoeding, dan denk ik wel dat er met motivatie en doorzettingsvermogen én de juiste hulpverlener verbetering te bereiken valt. En daar kun je zelf plezier van hebben, maar ook anderen kunnen jou gemakkelijker en prettiger in de omgang gaan vinden.

De vraag of je het nodig vindt om verandering/verbetering te bereiken, kan ieder m.i. alleen voor zich beantwoorden.

[miriam]

Wat denk je van de vraag "hebben anderen er last van dat ik zo ben?". Misschien is 't voor jezelf geen probleem maar hebben anderen er dermate veel last van, dat het in het dagelijks leven wel degelijk voor problemen zorgt. Dan zou ik (ik praat even vanuit mijn eigen situatie) toch willen proberen om meer greep op mijn gedrag te krijgen. En dat betekent bijna automatisch dat je een aantal dingen uit het verleden onder ogen moet zien ...

Je hebt gelijk I, ik had hem zelf ook al bedacht

Maar je moet wel heel erg gemotiveerd zijn om gedrag te veranderen waar een ander last van heeft...Meestal komt het er dan toch weer op neer dat jij er last van hebt dat die ander last heeft van jou gedrag...

[ItsI]

Maar je moet wel heel erg gemotiveerd zijn om gedrag te veranderen waar een ander last van heeft...Meestal komt het er dan toch weer op neer dat jij er last van hebt dat die ander last heeft van jou gedrag...

Maar als jij er last van hebt dat die ander last heeft van jouw gedrag, zou jij dan je eigen gedrag niet willen veranderen? Want indirect heb je er dan zelf ook weer last van. De ander benadert je immers anders/onprettig/etc omdat hij moeite heeft met jouw gedrag. Je eigen gedrag heeft dus gevolgen voor hoe je benaderd wordt, hoe je relaties verlopen. Ik zou daar dan verandering in willen aanbrengen, want altijd te maken hebben met conflictsituaties/onbegrip lijkt me bijzonder onprettig.

[-s]

Ben het met Itsi eens.

Wat denk je van de vraag "hebben anderen er last van dat ik zo ben?". Misschien is 't voor jezelf geen direct probleem maar hebben anderen er dermate veel last van, dat het in het dagelijks leven wel degelijk voor problemen zorgt. Indirect heb je er dan wel degelijk een probleem door: je wordt niet begrepen, hebt regelmatig onenigheid, etc. Dan zou ik (ik praat even vanuit mijn eigen situatie, dit is natuurlijk heel persoonlijk) toch willen proberen om meer greep op mijn gedrag te krijgen. En dat betekent bijna automatisch dat je een aantal dingen uit het verleden onder ogen moet zien ... maar ook dat je moet kijken naar je gedrag nu. wat gebeurt er? Waarom gebeurt het? Wat kan ik veranderen opdat het niet/minder gebeurt?

"Toevallig" ken ik iemand, een jonge vrouw, die dit precies zo heeft meegemaakt. Zij merkte (via de liefde die haar vriend haar gaf/ geeft) dat zij erg manipulatief was en schrok zelf hiervan. Zij accepteerde het en ging er mee aan de slag. Zo kwam zij erachter dat de meeste grondslagen voor dit soort gedrag en denken, lagen in haar verleden. Verder is zij er zich ook van bewust inmiddels dat het niet altijd zal verdwijnen omdat het ook in de familie zit ('het bloed'), maar omdat zij zich er bewust van is weet zij nu hiermee om te gaan.

Petje af voor haar. Ik vind dit echt super. En ze is ontzettend lief

-s

[-s]

hier wat miriam zegt:

Maar je moet wel heel erg gemotiveerd zijn om gedrag te veranderen waar een ander last van heeft...Meestal komt het er dan toch weer op neer dat jij er last van hebt dat die ander last heeft van jou gedrag...

is waar. In het geval van die jonge vrouw was het de liefde die ze voelde voor haar vriend, en de liefde die hij voor haar voelde (is nog steeds zo van beide kanten).

Je kan veel leren in een relatie waar echte liefde bij aan te pas komt.

-s