Dit is hoe discussiëren werkt, met als voorwaarde redevatbaarheid van alle debatteerders.
Stel dat ik hier iets schrijf dat meerdere onderwerpen omvat, met vragen, stellingen, feiten. En dta wordt dan gelezen. Dan heb je voor elk onderdeel twee opties; je bent het wel of niet eens. Ben je het wel eens, dan valt er weinig meer te zeggen.
Ben je het niet eens, dan kan je het daarbij laten.
Dus wat je meestal doet is zeggen waarom je er anders over denkt, over dat onderwerp.
Dan moet ik zeggen of je meer gelijk hebt, of dat ik er meer verstand van heb, enz ezn.
Logischerwijze kan ik een topic beginnen met een verhaal over ontzettend veel. en een rode draad.
Dan blijf je over met voor elk onderwerp al dan niet een discussie te hebben gehad, een resolutie.
Het grote verhaal zal in alle uitgebreidheid eindigen met voor elk onderwerp maar 1 definitie/ uitkomst, of voor elke afhaker een diverse betekenis.
De context van het originele verhaal vervalt dan, maar de onderwerpen komen dichter bij hun oorsprong.
Conclusie; creativiteit is niet bevorderend voor de kwaliteit van een essentie die in ons ervaren wordt, tenzij ze van dermate inspiratie is dat de creativiteit nieuwe invloeden geeft.