Raz50 stelt zich voor

[raz50]

Begin is altijd moeilijk. Ik begin maar gewoon te schrijven dan gaat het meestal als vanzelf.

Ik wil me graag voorstellen. Heet Arjan, ben 29 jaar. Momenteel zit ik al bijna 5 maanden thuis. Flinke burnout volgens de psycholoog. Daar kom ik vast wel weer uit (hopelijk sterker). Moet alle clichés en vooroordelen die ik had over deze ziekte nu zelf ervaren en een plekje geven.
Bijna onvermijdelijk ben ik mijzelf eens opnieuw aan het uitstippelen. Wie ben ik nou eigenlijk? Wat vind ik nou leuk? Hoe kom ik in vredesnaam hierin terecht? Hoe deed ik de dingen vroeger dan?
Door het plaatsen van een bericht in dit forum kunnen jullie uiteraard al raden waar ik aan zit te denken. Reden daartoe is herkenbaarheid in de introducties op dit forum en mijn beredenering na terug gedacht te hebben.
Mijn idee is om eens met jullie te sparren voor ik verdere stappen onderneem. Misschien zit ik er helemaal naast en misschien vind ik nou eindelijk eens aansluiting. Van mij mag je in ieder geval aan nemen dat ik respect en openheid hoog heb zitten.

Terugdenkend aan vroeger, was ik een jongen die zich doorgaans afzonderde. Ik voelde me wel eens eenzaam, maar had dat liever dan bij leeftijdsgenootjes zijn waar ik niet tot nauwelijks aansluiting bij vond. De computers waren in opmars en dat werd al gauw een bekende wereld voor me. Zat veel thuis en mijn moeder maakte zich logischerwijs zorgen. Ik wilde gewoon niet naar buiten. Ik vond buiten maar stom. Stomme kinderen die teveel waarde hechtten aan wie nou de grootste spierballen had of het duurste fietsje of de meeste knikkers. Ik vond dat gedrag niet bij mij passen. Ik werd vroeger gepest. Droeg een bril (in die tijd had je nou eenmaal al gauw jampot glazen en felle kleurtjes) en vond het vervelend dat kinderen nou juist dat uitkozen om me te zieken. Onprofessioneel (voor zover een kinderbrein dat woord relativeert) en te makkelijk vond ik dat.
Ik maakte nooit huiswerk en ben in mijn karakter een tikkeltje lui. Ik kreeg MAVO advies. Ik vond dat prima. Hoefde ik minder moeite te doen. Zonder ook maar een letter huiswerk te hebben gedaan slaagde ik in de exacte vakken. Pesten werd minder, maar een grote vriendengroep had ik nog altijd niet. Ik bleef vaak hangen bij de gedachte dat me iets mankeerde. Het gevoel dat er iets anders aan me is.
Er waren wel jongens waar ik mee op trok, maar was het onderwerp tieten, bier en scooters al na 5 minuten zat. Liever wilde ik wat diepgaandere gesprekken. Ik trok daarom meer met meisjes op dan met jongens. Meisjes leken gewoon al iets verder te zijn op dat gebied. Ook het natuurlijke spanningsveld tussen jongens en meisjes trok me aan en liet me nadenken. Halverwege MBO ging voor mij het roer om. Wat het ook was, ik was het allemaal zat! En ik ga me bewijzen! Solliciteerde op een zware functie in militaire dienst. Ging op uitzending naar Irak en kwam als een man thuis. Ging de beveiligingswereld in en schopte het zonder moeite binnen een paar jaar van surveillant tot middel management....en nu zit ik thuis met een enorm vraagteken boven mijn hoofd. Het werk is simpel! Waarom heb ik hier moeite mee? Waarom vind ik geen diepgang? Waarom irriteren simpele zaken? Mankeert mij wat? Ben ik gewoon te achterlijk voor normale denkwijzen? Ik betrek voor simpele zaken zo'n beetje alle variabelen die er maar een beetje mee te maken kunnen hebben. Is dat perfectionisme? Want dat heb ik absoluut weer niet bij een kozijntje schilderen bijvoorbeeld. Ik kan het goed hebben met diverse collega's maar waarom vervelen gesprekken nou zo? Kunnen we niet eens diepgaand ergens over filosoferen of ben ik de enige met die interesse?

Zo ontzettend veel vragen die irritatie en vooral frustratie oproept. Per toeval kwam ik op dit onderwerp terecht. Een contrast met het beeld wat ik heb over mijzelf. Tuurlijk, als ik er aan terugdenk gaan veel zaken me kennelijk makkelijk af. Ik ben een opleiding gestart tot audio engineer. Het interesseert me en voor mijn gevoel hoef ik hier amper inspanning voor te leveren. Enkel vervelen sommige klasgenoten me met hun 'gespeel' en laksheid.....maar goed, ontzettend intelligent vind ik mijzelf niet. Of is dat niet het enige wat telt? Ben ik emotioneel gewoon anders dan anderen?

Voor de duidelijkheid; bovenstaande is uiteraard wat ikzelf beleef. Mensen in mijn omgeving zijn niet dom. Het is enkel die emotie die ik ervaar op zo'n moment en beschreven om te delen met dit forum.

Ik hoop gewoon eens te kunnen 'babbelen' om wat nieuwe inzichten te kunnen krijgen.

[Siouxsie]

Welkom Raz, hier mag gelukkig eindeloos veel gebabbeld en gefilosofeerd worden.

[raz50]

Fijn om te horen, Siouxsie

[mefmdv]

Welkom Raz50. Qua details lijkt het verhaal niet op het mijne, maar globaal gezien heel herkenbaar. Spar er hier maar lekker op los. Veel plezier hier gewenst.

[raz50]

Geeft niks. Tenslotte is niet ieder leven hetzelfde, toch?

Bedankt!

[Lodewijk]

Heel herkenbaar, jouw manier van denken.

[raz50]

Heel opluchtend dat dat überhaupt gezegd wordt tegen me. Voel me meestal behoorlijk onbegrepen. Dus mijn dank daarvoor.

[Phileine2]

Welkom Raz. Ik hoop dat je je hier wél begrepen zult voelen.

[Liv]

Welkom! Ik hoop dat we hier kunnen bijdragen aan dat je jezelf beter leert kennen!

[sterke leeuwin]

Welkom!

[raz50]

Welkom! Ik hoop dat we hier kunnen bijdragen aan dat je jezelf beter leert kennen!

Geeft me een warm gevoel. Bedankt!

[m1960]

Hallo Raz50!

Welkom hier!
Ik sluit me helemaal bij Liv aan!
Ik ervaar dit forum als een warm bad en hoop dat jij dat ook zo gaat ervaren.

Groetjes Marlou

[raz50]

Ben nog wat onzeker op dit moment, Marlou. Dat komt omdat ik het voor mijzelf nog niet helder heb. Maar ik kom er gewoon digitaal bij staan en praat lekker mee.

[Alexandra]

Welkom Arjan,

Goed dat je de moeite neemt om alles voor jezelf helder te krijgen. Ik weet zeker dat je dit gaat lukken!
Sterkte met de burnout, geef jezelf de tijd en doe vooral wat goed voelt.

[Mira]

Welkom! Deels een herkenbaar verhaal. En nee, je bent niet de enige die zich interesseert in (bijv.) filosofische onderwerpen... Heb het zelf ook in mijn omgeving. Zo vaak denk ik: waar gáát het allemaal over...
Sterkte in ieder geval!

[Pixie]

welkom!