hoogbegaafdheid en relaties

[y_89]

Hey allen, ik ben nieuw hier en zit met een vraag.

Dat ik tever nadenk, is voor mijn gehele omgeving altijd een vaststaand feit geweest. Ik krijg van iedereen (ouders, leerkrachten, vrienden,...) vaak te horen dat ik niet zo ver moet nadenken, gewoon voor dingen moet gaan en genieten.

Zijn er onder jullie mensen die hier ook moeilijkheden mee ervaren in het dagelijkse leven, gewoon in het aangaan van sociale relaties, liefdesrelaties, en dergelijke? En zo ja, hoe uit zich dit (voor wie daarover vertellen wil)?

[JeejWeej]

Ik zat hier toevallig gisteren zelf nog aan te denken. In hoeverre mijn omgeving het zo opvat weet ik niet, maar ik heb zelf het idee dat ik af een toe een beetje zuur over kom door mijn gedachtegangen. Het punt was dat ik geen carnaval vier en mijn vrienden wel, en de zin 'lekker gek doen' speelde in mijn hoofd. En ik moest denken dat mensen die aan carnaval meedoen eigenlijk juist niet lekker gek doen, want als je gek doet, doe je anders dan de rest en dat doen zij juist niet. Dat soort dingen zeg ik niet hardop, want volgens mij worden zulke uitspraken niet altijd gewaardeerd.

Wat ik wel merk, is dat, omdat mensen vaak niet in die gedachtegangen mee willen gaan, je je uiteindelijk vaak aan moet passen om 'mee te kunnen'. Misschien bedoel je dit ook? Heb je er zelf eigenlijk last van, of merk je het gewoon op?

[y_89]

Ik ervaar dit vooral bij mezelf doordat ik met heel veel dingen aarzel en twijfel.
In de zin van: 'Zou ik wel bij die persoon gaan zitten? Misschien vindt die dat nu net niet zo fijn?'
Of bijv. mijzelf niet in een groep mengen omdat ik denk: 'Hmmm die mensen zijn druk aan het praten, en als ik ze onderbreek dan...'
Of inderdaad: als ik gek doe, bijvoorbeeld echt op dat moment denken: 'Ik moet zien dat ik er niet over ga, misschien voelen zij zich dan niet meer goed.'
En als ik dit uitleg aan iedereen zeggen ze: 'Waar ben jij mee bezig, jij denkt veel te ver na! Dat hoeft toch niet!' En dat laatste zinnetje dringt de laatste tijd vooral heel erg tot me door.

Dit tot op het oncomfortabele, mijzelf minimaliserende, alles nog voor er een oordeel geveld is vernietigende voor mijzelf,... af. Ik kan andere mensen gewoonweg niet vergeten, wat zij zouden denken, voelen, ... ik ben er continue mee bezig. Enerzijds omdat ik onzeker ben, maar anderzijds denk ik daar in zo een verre mate over na, dat ik zelf van niets kan genieten, ik achteraf denk: 'Ik wil gewoon genieten, waarom denk ik hier nu over na?!', ik kwaad word, gek word van mezelf, wat uiteindelijk resulteert in het allemaal afreageren op de personen die ik graag heb, waarmee ik dus ook al mijn relaties op dit moment aan het aantasten ben terwijl niemand echt weet waar het over gaat, en waarom ik vind dat er iets moet aan gaan gebeuren.

Hetzelfde met een persoon die ik graag zie: even een moment gehad waarop ik niet meer leek te genieten, ik te ver aan het nadenken was, en boem pats, ik denk: 'zie ik die wel echt graag?' En dat, terwijl ik de hele dag op mails kan wachten, kan dagdromen over hoe het ermee zou gaan, er de hele dag aan denk, enz. Mijn eigen kop treitert me volgens mij gewoonweg met andere woorden.

[Liv]

Ik herken je laatste alinea heel erg. Ik betwijfel of ik ooit echt verliefd ben geweest. Ik ben zo rationeel altijd...

[JeejWeej]

Ja dat onzekere herken ik wel. Ik ben het wel redelijk ontgroeit merk ik, maar ik heb dat ook best erg gehad, dat het echt op paranoia begint te lijken. Ik denk dat het inderdaad ook met onzekerheid te maken heeft. Als je je zekerder over jezelf voelt, hoef je je minder af te vragen of je het wel goed doet. Wat dat betreft is misschien die onzekerheid de aanleiding van je denken en maakt het feit dat je ver door denkt (HB) het erger?

Liv: Ik weet wat je bedoelt, dat heb ik me ook wel eens afgevraagd. Ik heb ook wel eens gedacht hoe ik alles kan rationaliseren, behalve liefde. Maar wat is dan het verschil tussen verliefdheid en houden van? Als je om iemand geeft en daarmee samen wil zijn, heb je dan verliefdheid nodig?

[y_89]

Liv, wat je nu zegt vraag ik me soms inderdaad ook erg af.
Maar Jeejweej, jouw laatste zinnetje heeft net mijn dag gemaakt !!!
(en ik denk inderdaad dat je gelijk hebt. Ik ben heel onzeker, maar HB maakt het volgens mij erger.)

[PSG]

pfff, hoe herkenbaar. Zit er op het moment middenin en vind er niks aan, tot op het depressieve af.
Misschien inderdaad de uit-knop maar eens zoeken.
Bedankt voor de eye-opener! (haha, blikopener, moet net de katten nog voeren )

[ReneB]

Ik ervaar dit vooral bij mezelf doordat ik met heel veel dingen aarzel en twijfel.
In de zin van: 'Zou ik wel bij die persoon gaan zitten? Misschien vindt die dat nu net niet zo fijn?'
Of bijv. mijzelf niet in een groep mengen omdat ik denk: 'Hmmm die mensen zijn druk aan het praten, en als ik ze onderbreek dan...'
Of inderdaad: als ik gek doe, bijvoorbeeld echt op dat moment denken: 'Ik moet zien dat ik er niet over ga, misschien voelen zij zich dan niet meer goed.'

[...]

Hetzelfde met een persoon die ik graag zie: even een moment gehad waarop ik niet meer leek te genieten, ik te ver aan het nadenken was, en boem pats, ik denk: 'zie ik die wel echt graag?' En dat, terwijl ik de hele dag op mails kan wachten, kan dagdromen over hoe het ermee zou gaan, er de hele dag aan denk, enz. Mijn eigen kop treitert me volgens mij gewoonweg met andere woorden.

Vooral dat je kop je treitert inderdaad. Ik heb ook continue de vraag of een ander het niet vervelend vind als ik naast hem of haar ga zitten in het openbaar vervoer. Compleet absurd natuurlijk, andere denken er nooit over na en die mensen zie ik toch nooit meer en zo wel dan herkennen ze mij allang niet meer. Ook het 'gek doen' is tergend, het abrupte gevoel van 'ga ik nu niet te ver? Sta ik niet teveel in de 'spotlight' nu?,' waarna ik me weer terugtrek.

Ik heb weinig vrienden, maar één vaste vriend zelfs. Toch heb ik altijd het idee of hij mijn gezelschap überhaupt wel prettig vind of dat hij mij liever niet ziet? Ook compleet absurd; anders zou hij mij niet bellen! Toch kan ik dat idee niet uit mijn hoofd krijgen. Ik ben dan ook terughoudend in nieuwe relaties, omdat ik bang ben om mezelf op te dringen. Laat staan een intieme relatie, daar ben ik als de dood voor - al zou ik het wel graag willen - en ik zou geen idee hebben hoe ik daar überhaupt mee moet beginnen, ik ben zo onzeker en moet continue denken aan de ander al is dat helemaal niet altijd nodig.

Ik ben nu 20 jaar oud en heb nog nooit ook maar iets van een vriendin gehad, daarnaast heb ik ook nooit meer dan 2 echte vaste vrienden gehad. Wel eens in een groep, maar ik kon nooit met één persoon alleen afspreken; wat moet ik met zo iemand gaan doen, waar ga je het over hebben, 'ik ben hem vast alleen tot last'. Of ik HB ben weet ik absoluut niet en dat is nu de fase waar ik zelf mee worstel, maar mocht het blijken dat ik toch HB ben... dan ja, HB zijn geeft mij denk ik wel problemen in mijn sociale relaties.

[mbl]

Ik heb ook lange tijd moeite gehad met contacten leggen, met name op vreemden afstappen, maar dat ligt nu wel grotendeels achter me. Het middelpunt van de aandacht zal ik nooit worden, en een gesprek aan de gang houden is ook niet altijd m'n sterkste kant, vooral als het me niet zoveel interesseert, maar daar houdt het ook mee op.

De onzekerheid over wat anderen van me denken heb ik niet zo, ik heb juist het idee dat redelijk in te kunnen schatten. Ik merk zelfs dat ik beter kan luisteren en op signalen letten dan veel anderen, al negeer ik ze soms tegen beter weten in. Ook daar is een lange weg aan vooraf gegaan. Mijn vrienden zijn eigenlijk ook altijd wel een beetje raar, en elk op hun eigen manier weer buitenbeentjes. Van heel verschillend nivo ook. Ik kan net zoveel plezier hebben in een goed gesprek met een verfrissend eenvoudige bouwvakker, als in wetenschappelijk-technische discussies met een oude bedachtzame intellectueel. M'n manier van praten pas ik aan, maar dat gaat helemaal vanzelf, het is niet dat ik daar moeite voor doe.

De ene keer heb ik behoefte aan de sparring partner op nivo om tegenop te boksen, de andere keer is een ontspannen dagje of weekendje weg en je hoofd even helemaal leeg kunnen maken ook heerlijk. Verschillende vrienden voor verschillend plezier in het leven. Een echte 'soul mate' zit er echter niet tussen momenteel.

Intieme relaties... is moeilijker. Er wordt toch wel vaak (begrijp me goed: zeker niet altijd en door iedere vrouw!) van de man verwacht dat hij de leiding neemt en de vrouw blijft verrassen en boeien, liefst minimaal 60 jaar lang. De bekende prins op het witte paard, en de vrouw die alleen maar mooi hoeft zitten zijn. Heeft niets met HB te maken, maar als ik voor de grap eens een datingsite lees met alle "verras me maar" en dat soort uitnodigingen... er bestaat voor mij bijna geen grotere afknapper dan die passieve houding. En dan alle "hyperactief op zoek" mannen die daarop inspelen met al hun geslijm... dat is niks voor mij. Ik ben te weinig creatief in dat soort dingen om daar een antwoord op te hebben, zeker als dat in de vorm moet zijn van dingen die mijzelf totaal niet interesseren. Tja, dan kom je dus op een speld in een hooiberg uit.

En die speld wist ik te vinden, dacht ik. Maar vasthouden blijkt toch lastig... laat ik zeggen dat ik in de herfst van een relatie zit. Uit elkaar gegroeid, te laat tot dat inzicht gekomen, en verschillende verwachtingen.

[TB]

De reden waarom ik moeilijk contacten leg is omdat ik niemand wil lastig vallen, ook hou ik van stiltes en niet iedereen houdt daarvan.
Wat liefde betreft, daar is het de onzekerheid die steeds de kop opsteekt.

[plato]

Ik heb niet zo'n moeite om contacten te leggen alswel het hebben van een vriendin.

Ik ben ooit eens getrouwd geweest, 7 jaar oid, heb daarna 1 jaar samengewoond en heb geleerd dat vrijheid mijn basis is om te leven. Dat laatste doe ik nu zo'n 35 jaar.

Ik wil best wel een vriendin hebben maar dan is het voor mij belangrijk zo niet voorwaardelijk dat ik mijn vrijheid wil behouden. En dat, geachte dames , is toch niet bedoeling van u...

Ik zeg wel eens: een vrouw is niet mangericht maar relatiegericht...

Wat ik duidelijk wil maken is dat er -kennelijk- een verschil is in de beleving over de vraag: Wat is een relatie ic vriendschap, you name it.

Als je het voor elkaar krijgt dat je beiden een autonoom leven kunt leiden, dan haal je er meer uit dan de saamhorigheid als zodanig. Je eigen ik krijgt ruimte ipv inleveren terwille van elkanders behoefte.

Daarnaast is de vraag ook interessant: Waarom kies je voor die ene persoon en niet voor die andere duizenden die je tegenkomt. Dat antwoord ken ik trouwens wel.

[@nouk]

Ik wil best wel een vriendin hebben maar dan is het voor mij belangrijk zo niet voorwaardelijk dat ik mijn vrijheid wil behouden

Ik zie hier een tegenstrijdigheid.

Als je het voor elkaar krijgt dat je beiden een autonoom leven kunt leiden, dan haal je er meer uit dan de saamhorigheid als zodanig. Je eigen ik krijgt ruimte ipv inleveren terwille van elkanders behoefte.

Eens!

Daarnaast is de vraag ook interessant: Waarom kies je voor die ene persoon en niet voor die andere duizenden die je tegenkomt. Dat antwoord ken ik trouwens wel.

Nou...? Ik hang aan je lippen!

[plato]

Ik wil best wel een vriendin hebben maar dan is het voor mij belangrijk zo niet voorwaardelijk dat ik mijn vrijheid wil behouden

Ik zie hier een tegenstrijdigheid.

Ik weet niet of je dat letterlijk bedoelt maar ik dus niet...ik wil mijn vrijheid behouden maar dat kan alleen als mijn vriendin dat ook wil...and thats the problem

Als je het voor elkaar krijgt dat je beiden een autonoom leven kunt leiden, dan haal je er meer uit dan de saamhorigheid als zodanig. Je eigen ik krijgt ruimte ipv inleveren terwille van elkanders behoefte.

Eens!

Daarnaast is de vraag ook interessant: Waarom kies je voor die ene persoon en niet voor die andere duizenden die je tegenkomt. Dat antwoord ken ik trouwens wel.

Nou...? Ik hang aan je lippen!

Eerst dit: loop eens door een drukke winkelstraat en kijk (als opdracht) naar de mannen (ik neem aan dat Nouk een vrouw is).
Duizenden lopen je voorbij zonder enige prikkel bij je tot dat nummer 29.834 langs komt en Nouk begint te trillen en te zweten

Dat is geen toeval meer, immers als nummer 29.834 twee weken later in een andere straat voorbij loopt, dan begint bij jou weer trilzweet affectie sirene te loeien.

Wat blijkt, in onze opvoeding wordt vastgelegd dat er een herkenning wordt gecreëerd waarbij je dit effect krijgt.
Je keuze is niet vrijwillig dus maar vastgelegd op basis van herkenning.

Dat geeft ook aan, dat dikwijls een 2e huwelijk hetzelfde er uitziet als het eerste, incl de gevolgen.

[@nouk]

Eerst dit: loop eens door een drukke winkelstraat en kijk (als opdracht) naar de mannen

Leuke opdracht. Toeval wil dat ik dat al uit mezelf doe

(ik neem aan dat Nouk een vrouw is)

En velen met u.

Duizenden lopen je voorbij zonder enige prikkel bij je tot dat nummer 29.834 langs komt en Nouk begint te trillen en te zweten

Mwah... die getallen kunnen in principe wel 'ietsje' omlaag... Ik ben niet zo eenkennig.



Ik begrijp denk ik wel wat je wilt zeggen, ik vraag me alleen af waar die eerste "herkenning" dan vandaan zou komen? Daarbij leert de ervaring mij dat ik ook heel goed verliefd kan worden op iemand die ik nog nooit gezien heb. Je richt het wel erg op uiterlijk zo, en ik denk, nee, ik weet, dat dat (voor mij althans) lang niet alles is.

[plato]

Eerst dit: loop eens door een drukke winkelstraat en kijk (als opdracht) naar de mannen

Leuke opdracht. Toeval wil dat ik dat al uit mezelf doe

Heel gezond...

(ik neem aan dat Nouk een vrouw is)

En velen met u.

Duizenden lopen je voorbij zonder enige prikkel bij je tot dat nummer 29.834 langs komt en Nouk begint te trillen en te zweten

Mwah... die getallen kunnen in principe wel 'ietsje' omlaag... Ik ben niet zo eenkennig.

Misschien is niet eenkennig dan je drive, je herkenning, maar je geeft geen antwoord op de som van deze herkenning. Ik ben nieuwsgierig van aard...


Ik begrijp denk ik wel wat je wilt zeggen, ik vraag me alleen af waar die eerste "herkenning" dan vandaan zou komen? Daarbij leert de ervaring mij dat ik ook heel goed verliefd kan worden op iemand die ik nog nooit gezien heb. Je richt het wel erg op uiterlijk zo, en ik denk, nee, ik weet, dat dat (voor mij althans) lang niet alles is.

Dat geldt niet alleen voor de fysieke uitstraling maar ook voor de psychische/mentale inhoud. Op een of andere manier is dat een vast onderdeel van de herkenning.

In ieder geval kost het mij weinig moeite om een verschil in IQ waar te nemen bij een onbekend iemand.
Ik denk dat gedrag een rol hier in speelt. En later uiteraard -face to face- bijvoorbeeld woordkeuze.

[willemijn]

Ik begin zo langzaam maar zeker te denken dat het effect van klotsende oksels / slappe knieën effect of 'simpelweg' opeens geheel thuis zijn en dan zonder zweet en bibber alles te maken heeft met het energieniveau wat je bij je draagt. Lekker ondefinieerbaar

(al reageer ik ook op minder duidelijke signalen; liet onlangs het stoplicht van groen naar rood gaan omdat ik af werd geleid door een man met een grijze kop mooi haar en een paar prachtige armen)

[plato]

De herkenning van een vrouw die op straat loopt en mij als man dat wil 'mededelen' is dikwijls een makkelijke...enkele meters voordat zij mij passeert gaat zij met haar handen haar haar in orde maken...

Meestal gevolgd door een kort oogcontact...zo simpel is het

[@nouk]

maar je geeft geen antwoord op de som van deze herkenning. Ik ben nieuwsgierig van aard...

Uhu, ik ook. En ik dacht dat jij het mij ging vertellen...

Ik vind het heel moeilijk te beantwoorden, wat het nou is. Op straat in ieder geval dus een stukje gedrag, houding, maar vooral ook kleine dingen als een blik of een gebaar (en die armen die Willemijn al noemde ). Maar ik denk dat je vele soorten relaties hebt en dus ook vele soorten manieren van kijken. Short-term/long-term enzo.

Verder is het zo, om even op de openingspost terug te komen, dat het voor mij heel herkenbaar is, dat denken in plaats van voelen. Ik probeer tegenwoordig bewust wat minder te denken en wat meer op mijn gevoel af te gaan, maar dat lukt me maar nauwelijks. Ik kan wel genieten van momenten, maar tegelijkertijd heb ik een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel naar de ander toe. Ik zit dan al gauw te denken waarom ik met deze persoon ben of het überhaupt wel toekomst heeft, wat mijn motieven zijn en of die wel eerlijk zijn, wat hij eventueel zou kunnen denken en voelen en hoe ik daar mee om moet gaan en of ik daar niet mee speel. Waar het mis zou kunnen gaan. Of en wie er gekwetst gaat worden en waarom en of dat te voorkomen is en hoe dan. Alles wordt beredeneerd en geanalyseerd. Ik word (dus) ook nog wel eens beticht van denken voor een ander en daarnaar handelen. Heel irritante eigenschap ook.

Het contact leggen an sich gaat me dus heel gemakkelijk af, waarschijnlijk omdat dat op gevoel gaat. Het onderhouden en leuk houden is een heel ander verhaal, omdat ratio het al gauw overneemt dus.

[plato]

maar je geeft geen antwoord op de som van deze herkenning. Ik ben nieuwsgierig van aard...

Uhu, ik ook. En ik dacht dat jij het mij ging vertellen...

Ik bedoel wat al die -zelfde- overeenkomsten zijn die die herkenning bij jou teweeg brengt. Dat kan ik dus voor jou niet beantwoorden.

Ik vind het heel moeilijk te beantwoorden, wat het nou is. Op straat in ieder geval dus een stukje gedrag, houding, maar vooral ook kleine dingen als een blik of een gebaar (en die armen die Willemijn al noemde ). Maar ik denk dat je vele soorten relaties hebt en dus ook vele soorten manieren van kijken. Short-term/long-term enzo.

Verder is het zo, om even op de openingspost terug te komen, dat het voor mij heel herkenbaar is, dat denken in plaats van voelen. Ik probeer tegenwoordig bewust wat minder te denken en wat meer op mijn gevoel af te gaan, maar dat lukt me maar nauwelijks. Ik kan wel genieten van momenten, maar tegelijkertijd heb ik een veel te groot verantwoordelijkheidsgevoel naar de ander toe. Ik zit dan al gauw te denken waarom ik met deze persoon ben of het überhaupt wel toekomst heeft, wat mijn motieven zijn en of die wel eerlijk zijn, wat hij eventueel zou kunnen denken en voelen en hoe ik daar mee om moet gaan en of ik daar niet mee speel. Waar het mis zou kunnen gaan. Of en wie er gekwetst gaat worden en waarom en of dat te voorkomen is en hoe dan. Alles wordt beredeneerd en geanalyseerd. Het contact leggen an sich gaat me makkelijk af, het onderhouden en leuk houden is een heel ander verhaal.

Ik word ook nog wel eens beticht van denken voor een ander en daarnaar handelen. Heel irritante eigenschap ook.

Klinkt allemaal een beetje als beschermend denken en doen voor en naar die ander.

[@nouk]

Klinkt allemaal een beetje als beschermend denken en doen voor en naar die ander.

Ja, dat is het ook. Maar niet alleen dat, want ik denk dat het uiteindelijk allemaal toch naar jezelf toe te leiden is, naar je eigen angsten en onzekerheden.