Willen jullie ook overal in excelleren?

[MissJ]

Hoi hoi.

Ik voel me er gênant bij om hierover te spreken, maar onlangs heb ik ontdekt dat waar ik ook aan begin, ik er onmiddellijk extreem goed in wil worden! Hierdoor loop ik tegen ontzettend veel muren aan doordat ik er in het begin niet goed in ben en er misschien ook geen talent voor heb. Ik demotiveer mezelf voor zoveel dingen op deze manier en denk dat ik ook faalangstig word doordat ik niet meteen kan excelleren.

Nu ik hier bewust van ben, vind ik het zo'n eigenaardige kenmerk van mezelf...en ik vraag me af of jullie daar misschien ook last van hebben? Ik besef namelijk dat het heel arrogant is om te denken dat je óveral goed in kan zijn/worden! Het is vrij absurd, maar toch gebeurd het bij me. Waarschijnlijk komt dit ook omdat ik vele interesses heb en wanneer ik iets nieuws oppak wil ik meteen 120% erin excelleren! Belachelijk! En op een of andere manier leg ik de lat zo hoog voor mezelf voor verschillende activiteiten. Dit gaat echter geheel onbewust. Ik heb niet het idee dat ik echt bewust arrogant ben...maar ik moet toegeven dat ik mezelf stiekem wel intelligent vind. Dit zijn innerlijke gedachten die ik echter niet hardop zou uitspreken!

Ik loop in veel zaken vast en durf geen risico's te nemen omdat ik bang ben om slecht te presenteren. Terwijl ik eigenlijk heel graag beter wil worden in alles dat ik doe! En om beter te worden zou ik juist moeten proberen en falen zodat ik kan leren. Het is stom dat ik waarschijnlijk wel ongeveer weet hoe het zóu moeten, maar het niet voor elkaar krijg om maar gewoon dingen te doen en fouten te maken.

Ik vraag geen oplossingen Alleen maar of jullie hier ook (wel eens) last van hebben? Ik was net namelijk op zolder aan het tekenen en genoot er intens van omdat het goed ging. Maar nu ik klaar ben met de schets weet ik niet goed hoe ik verder moet omdat ik ga experimenteren en geen zekerheid heb of het mooi wordt of niet. Deze onzekerheid houdt me terug om gewoon lekker aan de slag te gaan. Toen besefte ik heel duidelijk dat ik dat met alles heb!

Ik kijk ernaar uit wat jullie te zeggen hebben!

Groetjes.

[kakelot]

Oh ja hoor, dat herken ik wel. Perfectionisme noemen ze dat. En uit vrees niet perfect te zullen zijn besluit ik dan maar op voorhand het bijltje erbij neer te gooien, en dat noemen ze faalangst . Is niks arrogants aan hoor, het is alleen maar onhandig.

Nou moet ik ook eerlijk zeggen dat ik vaak ook best wel heel goed ben gebleken in wat ik deed, en daar ben ik een beetje aan gewend geraakt. Met het gevolg dat proberen, doorzetten en op mijn bek gaan niet echt in mijn systeem zitten. Ik ben er nu een beetje mee aan het stoeien, omdat ik graag een soort eigen bedrijfje wil opstarten en ik schijt zeven kleuren bagger dat ik geen enkele klant krijg en dat iedereen me uitlacht en zo. Maar ja, als ik daar aan toegeef komt dat eigen bedrijfje er nooit en dat is nou ook weer niet de bedoeling .

[Dory]

Heel herkenbaar die drang & ook dat van bij voorbaat de handdoek in de ring gooien.

[Isa]

Tja JieJie, dat is het welbekende perfectionisme. Het is mij ook niet vreemd. Al moet ik wel zeggen dat ik dit alleen heb bij dingen waarvan ik vind dat ik er redelijkerwijs goed in zou moeten presteren. Zo word ik bijvoorbeeld niet gehinderd door enig danstalent, dus toen ik op salsales ging, toe lag de lat bij: me in het openbaar durven vertonen. Maar mijn scriptie die moest en zou prachtig worden.

Ik denk ook niet dat het arrogant is om van jezelf te vinden dat je iets goed kunt. Als je van jezelf vindt dat je erg slim bent, en dat is gewoon zo, zeker als je omgeving dit met enige regelmaat bevestigt, dan is het geen arrogantie om dit an jezelf te vinden, maar zelfkennis. Zelf heb ik vaak dat ik met iets nieuws begin, ik meteen heel enthousiast begin, maar zodra het nieuwe er vanaf is dan kan ik de motivatie ook weer snel verliezen. Dat is het continu uitgedaagd willen worden. En zodra de motivatie zakt dan verlies ik mijn perfectionisme ook. Op een gegeven moment heb ik dit dan maar geaccepteerd, en besloten dat ik vooral energie ga steken in interesses die voortdurend terug blijven komen. Blijkbaar ligt daar mijn passie.

Vooral die faalangst herken ik heel erg: soms begin ik er liever helemaal niet aan dan achteraf moeten toegeven dat het niet lukte. Maar dan denk ik terug aan een quote van een groot wereldleider die onlangd is overleden: "Oordeel niet naar mijn succes, maar naar het aantal keer dat ik ben gevallen en opnieuw ben opgestaan."

[Isa]

Ik ben er nu een beetje mee aan het stoeien, omdat ik graag een soort eigen bedrijfje wil opstarten en ik schijt zeven kleuren bagger dat ik geen enkele klant krijg en dat iedereen me uitlacht en zo. Maar ja, als ik daar aan toegeef komt dat eigen bedrijfje er nooit en dat is nou ook weer niet de bedoeling .

Herkenbaar! Ik loop al zeker 4 jaar bezig met het idee om iets voor mezelf te beginnen, en ik bevind me nog altijd in de 'oriëntatiefase'

[Verwijderde account]

Ook voor mij heel herkenbaar, al begin ik het 'het is zo ook goed' een beetje onder de knie te krijgen. Is misschien de leeftijd of het feit dat ik het perfectionisme inmiddels beter herken. Het zit bij mij namelijk ook in de kleine dingen als het perfecte tomaatje nodig hebben voor in de sla

Ik werk al een tijd als zelfstandige en daar heeft het perfectionisme me de nodige frustratie opgeleverd. Veel te mooi werk opleveren en dus veel meer tijd nodig hebben dan noodzakelijk met als gevolg stressen om dingen af te krijgen. Wat de klant vervolgens niet eens als zodanig herkent.

Mooi dat je de valkuil herkent JieJie.

(Heb net nog twee zinnen en interpunctie aangepast, hoezo perfectionistisch )

[MissJ]

Bedankt voor jullie reacties!

Haha. Stom, stom, ik dacht er helemaal niet zo bewust het labeltjes 'perfectionisme' bij terwijl ik wel weet dat ik perfectionistisch ben. Vroeger dacht ik dat perfectionisme een gunst was, maar de afgelopen jaren ligt het me meer dwars dan mee. Wat Kakelot zegt over het niet gewend zijn om op je bek te gaan...dat is heel herkenbaar voor mij ook! De middelbare school tot aan Gymnasium 6 aan toe heeft me zonder grote inzet meegezeten dat ik gewoonweg geen discipline heb geleerd (zat waarschijnlijk ook al in mijn systeem)! Vreselijk is dat.

Ik heb voornamelijk moeite om gewoon aan de slag te gaan, ben ook een enorme uitsteller, maar merk wel dat ik juist dingen zonder problemen uitvoer die niet bovenaan de prioriteitslijst staan, pfff. Heb nog veel te leren!

[Isa]

Bedenk me net dat faalangst ook niet altijd als perfectionisme wordt herkend. Toen ik ooit zei dat ik geen letter op papier kreeg omdat ik te perfectionistisch ben kreeg ik als antwoord: oh, dan had ik verwacht dat je het al uitgebreid uitgewerkt op papier zou hebben staan. Niet dus, ik had een zo hoge eis aan mezelf gesteld dat ik niet eens durfde te beginnen. Gelukkig is ook dat te leren, maar het duurt wel even.

[Free]

Heel herkenbaar. Heel vaak ben ik niet eens begonnen aan de dingen waarvan ik op voorhand wist dat ik er niet de beste in zou zijn. En ivm het tekenen en schilderen, ik moet ook altijd weer al mijn moed bijeenrapen om het mogelijke falen te kunnen bufferen. Dan stel ik het altijd weer uit en zo heb ik heel veel onafgewerkte dingen rondslingeren. Er zijn ook zoveel artiesten die de mooiste dingen maken met het grootste gemak, ik zou heel veel moeite hebben om te functioneren tussen zoveel getalenteerde mensen en er zelf niet uit te springen. Ik word erg ongemakkelijk van competitie, omdat ik het gewoon ben om de beste te zijn. Jawel, onderpresteren uitgelegd. Ik haat competitie wanneer iemand echt aan me gewaagd is Idd, nog heeeeel veel te leren!

[Terrasano]

Zou het niet te maken kunnen hebben met een stukje, tja, inflated ego? Ik bedoel, we zijn allemaal maar mensen, en mensen moeten nu eenmaal een bepaald traject inclusief leercurve doorlopen, willen we ook maar enigszins in de buurt komen van een bekwaam persoon in het vakmanschap waarvoor men kiest? Ik bedoel, zo vreemd is dat toch niet.

Zelfs mensen met een voorsprong voor wat betreft cognitieve vaardigheden zullen moeten oefenen en leren om deze vaardigheden onder de knie te krijgen. After all, we are only human. Toch?

Dus ja, ik zou ik zou mij daar vooral niet druk om maken, maar gewoon doorzetten als je wil bereiken wat je voor ogen hebt.

[MissJ]

Hoe heerlijk dat iedereen lekker mee discussieert! Isa, ik heb ook gelezen dat mensen soms met faalangst gaan trillen en heel nerveus worden wanneer ze voor groepen moeten presteren oid, dat heb ik juist helemaal niet. Het probleem is vaak...dat ik of volslagen onvoorbereid ben of gewoon niet op kom dagen! Ik leg vaak ook de lat zo hoog dat ik er zelf niet meer aan durf te beginnen, omdat ik toch nooit aan mijn eigen eisen zal voldoen. Belachelijk natuurlijk. Hoe gaat dat nu bij jou? Ik denk dat de key daarop is om gewoon te doen, maar ja, dan komen die mooie uitstelvaardigheden van mij weer te kijk .

Free, je derde post! Welkom op het forum! Ben je ook kunstenaar/hobbyist/creatief aangelegd? Ik herken dat ontmoedigd raken door naar betere kunstenaars (vooral levende en mensen van mijn eigen leeftijd) te kijken heel erg! Vaak dacht ik bij mezelf dat ik juist geïnspireerd zou raken door deze goede tekenaars/illustratoren, maar mijn drive is vroeger heel vaak - heel gemeen - de slechtere werken te zien en die willen verbeteren geweest! Ik heb die gedachte altijd wat naar achteren gebracht, omdat het nogal laf aanvoelde, maar in werkelijkheid inspireerde een slecht werk mij veel meer om overtreffen en excelleren (terwijl dit natuurlijk ook niet altijd zo was, maar het gaf me in ieder geval motivatie om aan de slag te gaan zonder faalangst). Dit komt (bedenk ik me nu) waarschijnlijk omdat de lat dan veel lager ligt dan het ideaalbeeld in mijn hoofd! Ik hoef alleen maar beter te doen dan het slechte werk, en dan ben ik voor mezelf binnen! Oh. Wat voel ik me stom als ik dit hardop zeg. Al denk ik wel dat het zo werkt. Door jezelf met dikke mensen te vergelijken, voel je je dunner. Door jezelf met modellen te vergelijken, voel je je dikker... Tja.

Terrasano, je hebt ook helemaal gelijk dat iedereen gewoon moet oefenen en leren om vaardigheden te beheersen. Alleen lijkt het ergens in mijn hersenen mis te gaan, omdat ik zo gewend ben dat school in het verleden (op goed niveau) me gemakkelijk is afgegaan! Sindsdien heb ik alles onderschat en daarin faliekant gefaald! Gelukkig begin ik dat nu weer wat in te zien en moet ik mijn faalangst en perfectionisme uit de weg zien te komen. Dat laatste is zeker goed advies. Heel erg bedankt voor je reactie!! Ik zal het zeker meenemen.

[m1960]

Ik heb ooit zeven jaar geleden een schilderij gemaakt, dat ikzelf helemaal mislukt vond. Gewoon, omdat het niet werd wat ik in gedachten had. Vorig jaar ging ik de zolder opruimen en kwam ik het weer tegen. Ineens vond ik het een hartstikke mooi schilderij!
Ik kon er op dat moment anders naar kijken dan zeven jaar geleden en ik was daar achteraf verbaasd over. Ik was zo gefixeerd geweest op dat beeld dat ik in gedachten had, dat mijn schilderij gedoemd was te "mislukken". Perfectionisme? Ongetwijfeld!
Misschien is het "met dezelfde ogen anders leren/ kunnen kijken"?
Perfectionisme ligt altijd bij je zelf. Niemand legt het jou op en het verpest ook nog eens het proces van het maken zelf.

Groetjes Marlou

[Isa]

Isa, ik heb ook gelezen dat mensen soms met faalangst gaan trillen en heel nerveus worden wanneer ze voor groepen moeten presteren oid, dat heb ik juist helemaal niet. Het probleem is vaak...dat ik of volslagen onvoorbereid ben of gewoon niet op kom dagen! Ik leg vaak ook de lat zo hoog dat ik er zelf niet meer aan durf te beginnen, omdat ik toch nooit aan mijn eigen eisen zal voldoen. Belachelijk natuurlijk. Hoe gaat dat nu bij jou? Ik denk dat de key daarop is om gewoon te doen, maar ja, dan komen die mooie uitstelvaardigheden van mij weer te kijk .

Dat trillen heeft vooral met zenuwen te maken, en dat weer vaak met faalangst, dus het heeft zeker wel verband met elkaar. Het niet met iets durven beginnen heb ik de laatste jaren gelukkig steeds minder. Dat heeft denk ik vooral te maken met het feit dat ik mezelf dwong om uit mijn comfort zone te stappen, en omdat ik inmiddels ervaren heb dat door nieuwe dingen gewoon te proberen mijn leven steeds leuker werd. Klinkt misschien als een open deur, maar ik denk dat het echt een kwestie van oefenen met op je bek gaan is. En me dan steeds minder druk maken om zogenaamde mislukkingen als ik merkte dat die echt alleen maar in mijn hoofd zitten en het anderen eigenlijk helemaal niet zo opvalt. Maar toch, we zijn er nog niet. Ik nam me een tijd geleden ook voor dat ik eigenlijk best de advocatuur in wil. Maar ik word zo bang bij de gedachte dat ik straks voor een rechter mijn verhaal moet doen dat ik helemaal niet meer durf

[Isa]

Ik heb ooit zeven jaar geleden een schilderij gemaakt, dat ikzelf helemaal mislukt vond. Gewoon, omdat het niet werd wat ik in gedachten had. Vorig jaar ging ik de zolder opruimen en kwam ik het weer tegen. Ineens vond ik het een hartstikke mooi schilderij!
Ik kon er op dat moment anders naar kijken dan zeven jaar geleden en ik was daar achteraf verbaasd over. Ik was zo gefixeerd geweest op dat beeld dat ik in gedachten had, dat mijn schilderij gedoemd was te "mislukken". Perfectionisme? Ongetwijfeld!
Misschien is het "met dezelfde ogen anders leren/ kunnen kijken"?
Perfectionisme ligt altijd bij je zelf. Niemand legt het jou op en het verpest ook nog eens het proces van het maken zelf.

Helemaal raak! Een beetje perfectionisme is goed, maar het kan je zicht ook vervormen. Goed dat je achteraf alsnog hebt gezien hoe mooi het was. Heb je het ook aan anderen laten zien?

Doet me denken aan de schilderijen van mijn vader. Hij maakt zulke prachtige schilderijen dat ik vind dat hij ze tentoon zou moeten stellen. Maar dat wil hij niet, ze zijn volgens hem niet goed genoeg. Hopelijk gaat hij daar ook ooit anders over denken.

[Tesselschade]

Ik heb het zelfs bij de domste karweitjes als bijvoorbeeld strijken of schoonmaken. Handdoeken moeten ook kaarsrecht in de kast, anders denkt iemand (wie dat zou moeten zijn die in die kast zou komen weet ik ook niet) dat ik een sloddervos ben.....Goed is nooit goed genoeg.
Mijn Franse spreekvaardigheid, die iedereen vloeiend noemt, voelt voor mij als gebrekkig. Mijn teken'talent' ongebruikt omdat ik nooit tevreden ben over het resultaat. Tevreden zijn over iets is iets slechts, iets dat niet mag zijn.
Het allerergste is het met mezelf. Ik doe zo mijn best om goed te zijn, maar als mensen me dan goed gaan vinden, dan raak ik in paniek, word ik heel ongemakkelijk......Ik bén niet goed, per definitie niet, niet volgens mijn maatstaven, en als een ander dan denkt van wel voel ik me een bedrieger......

De lat ligt altijd hoger dan ik bereik.

[Free]

Ja JieJie, ik ben heel graag creatief bezig. Tekenen, schilderen, wat gitaar of keyboard tokkelen, juwelen maken, breien,... Soms moet het er uit!

Isa, wat je zegt over uit de comfortzone treden, klopt helemaal. Daar oefen ik de voorbije 2j echt op (initiatie acteren gevolgd, eindelijk eens zanglessen gevolgd, in de zee springen, voor mezelf opkomen,...). Al was dat meer om een basiszelfvertrouwen op te bouwen.

En eens ik me sterk voelde...werd dat zelfvertrouwen keihard getest (problemen met collega's)!
Soms wil ik gewoon eens rustig gelukkig zijn, maar het leven blijkt telkens weer een nieuw lesje klaar te staan hebben, en in een rottempo! Het zal wss wel iets te maken hebben met mijn fantastische sociale skills zeker?

Adem in, adem uit. Tot welk doel? Geen idee, maar adem toch maar rustig in en uit, het is je beste optie...

[m1960]

@Isa. Ja, ik heb het schilderij ook aan anderen laten zien. Iemand wilde het zelfs wel hebben, maar dat wilde ik op dat moment (nog) niet. Ik wil er eerst zelf nog van kunnen genieten! Spoor je vader nog maar een keer aan om zijn schilderijen tentoon te stellen. Voor wie zijn ze niet goed genoeg? Alleen voor hemzelf waarschijnlijk! Ik ben van mening dat een ieder zijn eigen steil (of is het stijl? Ik begin ineens te twijfelen) en smaak heeft. Ik weet van mijn eigen schilderijen, dat niet iedereen ze allemaal even mooi vindt. Een schilderij, waarvan ik vind dat het helemaal "ik" ben, kan zomaar bij een ander niet in de smaak vallen, maar dan blijf ik het toch mooi vinden en zo kan het andersom ook.
Ik zal mijn 'mislukte ' schilderij hier proberen te plaatsen. Kunnen jullie ook je mening geven. Ik sta altijd open voor "kritiek".

Groetjes Marlou

[m1960]

@Tesselschade. Kan het zo zijn, dat je nooit complimentjes hebt gekregen in jouw vroegere gezinssituatie of dat alles gelijk "afgekraakt" is geweest? Dan voel je jezelf vaak "nooit" goed genoeg inderdaad. Kun je ook "dank je wel" zeggen tegen iemand die jou een complimentje geeft? Ik heb dat moeten leren. Ik had altijd wel een tegenargument om een compliment helemaal teniet te doen. ("Oh, dat stelt helemaal niets voor joh"). Terwijl ik ergens mijn hele ziel en zaligheid heb ingestoken.

Groetjes Marlou

[Tesselschade]

@Marlou, complimentjes werden bij mij thuis idd niet gegeven, en ook mijn ex-man deed dat niet. Of ik lekker gekookt had bijv. moest ik maar merken aan het feit dat hij alles opat.......Hij zei zelfs dat hij, omdat hij wist dat ik dat graag wilde horen, expres niet zei dat het eten lekker was.....

Ik word heel ongelukkig bij complimenten van anderen, kan er ook idd niets mee, terwijl het me ook tegelijk steekt als niemand opmerkt hoe hard ik mijn best op iets heb gedaan..... Lekker ambivalent. En of die theedoeken nou keurig gestreken en kaarsrecht in mijn keukenkastje liggen of een tikje scheef.........mijn verstand wéét dat dat niks uitmaakt, maar toch kan het niet

Maar het zit diep, want uiteindelijk ben ik voor mezelf nooit goed genoeg.

Het is trouwens een heel bekend fenomeen bij Hbers, je wilt iets kunnen niet er moeite voor hoeven doen. Zoals een ?Hb kind vaak laat is om zonder zijwieltjes te fietsen. Ze willen dat niet oefenen, ze willen het meteen kunnen. Dus wachten ze langer om die dingen er af te laten halen, en fietsen dan zó weg.......Toen mijn zoon dat deed, was ik daar nog verbaasd over. Nu zie ik het met alles.

[MissJ]

Ik ben een hele lap tekst getypt, zelfs eerst in Word zodat ik overzicht hield, haha!

Isa, denk je dat mensen die zelfverzekerd/zelfvertrouwen zijn minder last hebben van ‘op hen bek gaan’? Ik ben niet verlegen of schuw in groepen, maar die onzekerheid van mij ligt zeker in het denken dat ik niet goed genoeg bepaalde dingen doen. Wat jij zegt over dat andere mensen dat niet eens merken; ik ben ook véél te streng voor mezelf! (Haha, dit doet me denken aan mijn drie leerlingetjes tekenen die ik iedere maand huiswerk opgeef naar mijn smaak – wat zij volgens mij erg veel vinden, hehe – het perfectionisme komt daar ook weer naar boven: ik wil dat ze zo snel mogelijk beter worden dus ik stuur ze meteen een kant op waardoor ze veel moeten oefenen).

Dat over de advocatuur in willen, doet me denken aan dat ik een hele tijd (vanaf middelbare school al) graag geneeskunde wilde studeren om mensen te helpen. Maar mijn uitstelgedrag en nonchalante drive om mijn best ervoor te doen heeft het altijd tegengehouden. In mijn hoofd heb ik het ideaalbeeld dat geneeskunde het hoogstbereikbare doel voor mij persoonlijk is! Wat onzin is natuurlijk. Achteraf gezien is de wereld denk ik beter af met mij op een andere plaats.

Hoe graag wil je de advocatuur in – is dat trouwens advocaat worden? Ik heb gehoord dat er verschillende takken zijn. Sommige zijn wat minder direct en confronterend dan anderen. Je zou goed onderzoek kunnen doen en misschien proberen mee te lopen bij universitaire klassen Als je iets echt wil en denkt dat het reëel is, dan moet je er gewoon voor gaan.

Doet me denken aan de schilderijen van mijn vader. Hij maakt zulke prachtige schilderijen dat ik vind dat hij ze tentoon zou moeten stellen. Maar dat wil hij niet, ze zijn volgens hem niet goed genoeg. Hopelijk gaat hij daar ook ooit anders over denken.

Herkenbaar! Mijn moeder wil mijn schetsen en oefenwerken graag verkopen, maar ik vind ze niet goed genoeg en amateuristisch. Aan de andere kant wil ik ook weer niet dat ze het voor heel goedkoop wegdoet, omdat ik wel een kunstenaar in opleiding ben en niet mezelf goedkoop wil verkopen (ook omdat die tekeningen veel werk en mijn persoonlijk liefde en aandacht bezitten ). Beetje tegenstrijdig weer. Maar tentoonstellen kan zeker geen kwaad! Je vader raakt ze niet kwijt, maar aan de andere kant begrijp ik ook wel weer dat hij zijn collectie privé wil houden. Wel jammer. Hij zou het als een gift aan de bevolking moeten zien door te tentoon te stellen! Dan kunnen andere mensen er ook van genieten.

Marlou, ja, zet dat schilderij maar erop! Ik ben erg benieuwd! Lijkt me leuk om te zien!

Misschien is het "met dezelfde ogen anders leren/ kunnen kijken"?

Dit is zo belangrijk. Je hebt helemaal gelijk. Het is echt belangrijk om een stapje terug te nemen en het met andere ogen proberen te bekijken. Ik ga dit meteen proberen toe te passen.

Het is trouwens een heel bekend fenomeen bij Hbers, je wilt iets kunnen niet er moeite voor hoeven doen.

Is dat echt zo? Ik dacht altijd dat ik gewoon niet goed in elkaar zat door dat hele tijd te willen, hehe. Maar toen ontdekte ik dat ik gewoon verwend was door de dingen die te gemakkelijk gingen en die mijn grootste verantwoordelijkheden in het verleden hebben vervuld – middelbare school. Maar dit hebben jullie dus ook? Belachelijk is dat ook eigenlijk. En wanneer het niet lukt – omdat je er niets voor doet – dan ga ik vluchten en uitstellen!! Zo’n herkenbaar cirkeltje. Ik hoop dat ik er wat mee kan nu ik het allemaal wat helderder voor de geest heb.

Maar het zit diep, want uiteindelijk ben ik voor mezelf nooit goed genoeg.

Dit is echt een zin dat mensen meteen gaan voorstellen of je niet beter naar een psycholoog kunt. Niet dat ik je nu voor gek uitmaak , denk dat alsjeblieft niet. Ik vind altijd een labeltje aan de psycholoog hangen. Ben er zelf al eerder bij geweest, maar wil het nu niet meer omdat ik me wel prima voel – wel met ups and downs en ook onzekerheden.

Het klinkt alsof het lastig voor jou is om voldaan of tevreden te zijn met jezelf! Dat is heel erg jammer. Je zou moeten genieten van je leven! Fock die dingetjes die niet altijd even goed gaan. Zelf die topatleten van de Olympische Spelen slippen en falen nadat zo hard hebben getraind. Altijd ontevreden zijn met alles wat je doet is echt te zwaar!

Free, ga eens kijken op http://bitsofwisdom.org/, kwam ik op via een andere topic in het forum. Staan hele leuke uitspraken van redelijk wijze mensen .