Laatbloeier schreef:
Maracaka, waar ik zo nieuwsgierig naar ben is hoe jij je geloof beleeft in Turkije, een islamitisch land, en je bent getrouwd met een moslim, zo begreep ik. Dit is een privévraag vanuit oprechte interesse, en als je niet wilt antwoorden is dat uiteraard(!) oké.
Nou, vooruit, ik zal eerst deze proberen te beantwoorden. niet dat dat makkelijk is, hoor!
Toen ik trouwde, was ik dus nog RKK. zondag was toen net niet meer verplicht naar de kerk, dus daar kon ik mee leven. Wat ik al eerder schreef over mijn heeroom had me al minder strak aan die kerk verbonden. Ik mag vermoeden dat die oom ook HB was, maar die gebruikte het vooral voor slimme trucjes. Maakte me niet geloviger.
Man is uiteraard moslim, maar in die tijd betekende dat niet dat ze ooit zelf iets over hun geloof gelezen hadden. Ik wist er dus al gauw meer van dan zij. een imam in de familie probeerde ik vragen te stellen, want al leek me intergeloof wel wat, er moesten toch feiten op een rij gezet worden. Maar die iman was al net als mijn heeroom: Leer maar gauw bidden in het arabisch met alle buigingen, dan ben je net echt. nou, daar had ik dus geen zin in. Eerst de leerstellingen graag! die kwamen niet. Met mijn tweetalige koran vroeg ik om bepaalde punten uitgelegd, maar dat kon die ook al niet. Dus daar werk ik steeds wantrouwiger over. Geloof bestaat voor mij niet uit een zooitje riten en gebaren, maar het gaat om de inhoud: toen dacht ik nog in katholieke termen van wat mag wel en wat mag niet.
Zoals Fons Jansen het ooit zei: Alles is verboden, behalve wat mag en dat is verplicht!
Zo dachten moslims in die dorpen zonder enige opleiding toen ook enigszins. Maar dan vooral in de uiterlijkheden, gebed en vasten en een aantal spreuken opdreunen etc. maar onder elkaar vond ik ze niet bepaald eerlijk. schijnheilig, stelen bedriegen, niet allemaal, maar wel veel.
(Er is later onder elkaar eens gezegd, dat iedereen daar een goddeloze was, alleen ik was moslim, wat aan god onderworpen betekent)
Ze wisten van elkaar best dat ze er op uit waren elkaar te bedriegen, dus geloof zat daar toen al niet diep.
Nu is de situatie heel anders, want ook hier is nu al jaren tv en internet. Voorheen zagen ze niks van de wereld. Er was toen wel groter respect voor ouderen etc. Ik bekeek het allemaal meer van een afstand. Daarna zijn we zo'n 20 jaar terug naar Nederland gegaan en nu wonen we weer zo'n 20 jaar hier. en dat is een heel andere situatie dan eerst. Men is niet meer druk met gelovig zijn, er gaan voornamelijk oude mannetjes naar de moskee en de minaret roept wel altijd om, maar dat is handig om te weten hoe laat het ongeveer is. en af en toe wordt omgeroepen dat iemand overleden is, en gaan de ouderen een keer extra naar de moskee. vrouwen hoeven niks aan godsdienst te doen en gemiddeld loop ik er hier netter bij dan de meeste jongeren. Op bepaalde groepen na is het hiet gewoon westers. ik heb dus totaal geen problemen met mijn geloof en sinds een jaar of 15-20 is het hier ook vrij om elke religie te belijden. Voorheen hebben er veel getuigen uit Ankara in de gevangenis gezeten. in mijn streek wisten ze toen niet eens wat het was, dus geen risico voor mij. Het dorp wist het dus wel, maar ik had gewoon een buitenlands geloof, dus verder zei het hen niks, want ik ben toch
De moskee als horloge gebruiken.
