HB en burn-out: ervaringen of tips?

[Akosua]

Afgelopen zomer schreef ik al een berichtje ter introductie.
Ik kwam er achter dat er nogal wat zaken van mijn persoon, mijn leven, de loop van de dingen en ook het “zijn” van mijn dochter, en anderen in de familie als puzzelstukjes in elkaar vielen toen ik meer ging lezen over HB.

Uiteindelijk liet ik het een poosje rusten, want het gaf me, naast een stukje opluchting, ook nogal wat onrust. Want wat moet ik ermee? Ben ik echt wel HB? Wie ben ik om mezelf te bestempelen als HB? Etc, etc… Moe van alle gedachten, twijfels, herinneringen die het opriep.

Uiteindelijk kwam ik twee maanden geleden terecht in een burn out, en ben ik doorverwezen naar een psycholoog. Daar had ik afgelopen week een intake. Tijdens deze intake heb ik HB niet concreet benoemd.
Nu realiseer ik me dat ik dit dus wél moet doen omdat ik eigenlijk volledig overtuigd ben dat bijna alles waar ik tegenaan loop en liep in verband staan met (kenmerken van) HB.

Tegelijkertijd voel ik een enorme drempel om dat ook daadwerkelijk hardop uit te spreken.
En ik begreep bovendien dat het niet vanzelfsprekend is om direct de begeleiding te vinden die je ook daadwerkelijk verder helpt.

De zaken waar ik tegenaan loop zijn op dit moment tezamen nogal een wirwar in mijn hoofd, alles hangt zodanig aan elkaar dat ik het lastig vind om een beginpunt te vinden.

Waar ik o.a. mee worstel:
- Diepgewortelde onzekerheid en faalangst.
- Extreem perfectionisme, het kan ALTIJD beter/uitgebreider/gedetailleerder. Daaruit voortkomend: verlamming/niets doen/blokkeren/uitstellen/afhaken.
- Keuzestress: té veel interesses/keuzes/mogelijkheden/opties/scenarios…… Daardoor moeite met focussen en dus ook dingen afronden.
- Tegenstrijdigheden in mijzelf: chaotisch vs. perfectionistisch, ambitieus vs. gemakzuchtig (gebrek aan discipline/verlizen van interesse), denken vs. voelen, gedrevenheid vs. behoefte aan rust (in mijn enthousiasme vergaloppeer ik mijzelf makkelijk).
- Gebrekkige aansluiting op sociaal vlak. Niet voldoende voor mezelf opkomen. Mezelf klein/onzichtbaar maken, té bescheiden. Onzekerheid en daardoor onhandigheid.
- Automatisme van mezelf aanpassen aan situaties. Ik neem de kleur aan van (sociale) situaties. Dit helpt me mezelf staande te houden (kortetermijnoplossing). Op de lange termijn kost dit me echter (te) veel energie en geeft het een gevoel van leegte/eenzaamheid.

Ik werk al een jaar of 7 zelfstandig, sinds 3 jaar fulltime (daarvoor had ik er part-time werk naast). Door de bovengenoemde zaken blijf ik in mijn ontwikkeling hangen en kwam er te weinig werk binnen. Ik ben er daarom begin dit jaar toch weer bij gaan werken (ik dacht simpel fysiek werk, mooie tegenhanger, niet te belastend en zo te combineren met mijn zelfstandige bestaan). Dit was een heel slechte keuze. Zowel het type werk als de werkgever/-situatie was/is een foute match (zacht uitgedrukt) waardoor ik in korte tijd volledig vastliep. Uiteraard niet de enige reden maar deze situatie deed een zodanig beroep op mijn knelpunten dat ik er niet langer omheen kon en “crashte”.
Heel vervelend natuurlijk. Maar nu ik thuis zit is dit ook hét moment om "de zaken" daadwerkelijk te gaan aanpakken. Ik wil vooruit!

Wie heeft er ervaring met (HB en) burn-out en begeleiding hierbij? Hebben jullie tips? Of hoe ging het bij jou?
Uiteraard zal dit in iedere situatie en bij elke persoon anders zijn, maar wellicht kan ik leren van ervaringen van anderen?
Is het nuttig om direct op zoek te gaan naar iemand gespecialiseerd is HB of kan een “gewone” psycholoog een prima opstap zijn?

[nathalie]

Burnout? Wel .

Tips ? Niet echt.

[Rianne]

Vervelend te lezen dat het niet goed gaat met je. En sorry, maar een 'gewone' psycholoog gaat dit echt niet begrijpen.
Je hebt iemand nodig die veel van HB weet en het liefst: die het zelf is.

Op de website van het IHBV vind je een hele lijst met hulpverleners.

En vanzelfsprekend wil ik mezelf hier aanbevelen

[Akosua]

Dank voor de reactie!

Ik zou graag kennismaken Rianne, de afstand is echter wel erg groot.

In Zeeland, waar ik woon, lijken de mensen met expertise op HB vlak echter niet voor het oprapen te liggen.

Daarnaast zit ik op dit moment (door alle perikelen) niet in een riante financiële situatie wat maakt dat ik in eerste instantie zoek naar hulp die wordt vergoed door de verzekering, dat is bij de huidige psychologenpraktijk wel het geval.
Ik overzie niet precies hoe dat zit bij een andere (gespecialiseerde) psycholoog of coach. Dat moet ik dus verder uitzoeken.

Ik denk overigens dat ik op basis van alle info die ik ondertussen bij elkaar heb gesprokkeld en met de tijd die ik nu tot mijn beschikking heb in ieder geval zelf een start kan maken. Een beginnetje maken met het analyseren van mijn patronen in relatie tot (eventuele) HB en het ordenen van de te nemen stappen die me vooruit zouden kunnen helpen.

Ik heb alleen wel de behoefte om dit niet helemaal alleen te doen. Ik modder al zo lang (semi-) alleen aan.
Het zou zo fijn zijn om dingen terug te krijgen, (andere) inzichten vanuit gerichte kennis en ervaring.
Bovendien is analyseren en ordenen één, maar het ook geordend houden en daadwerkelijk ten uitvoer brengen van zaken dat is twee. Support hierbij zou echt wel fijn zijn.

Daarnaast zou ik heel graag aansluiting vinden bij gelijkgestemden. Misschien lukt dat (gedeeltelijk) via dit forum, hoewel ik nogal wat remming voel om me er zomaar tussen te gooien.

Wat betreft “mijn traject” heb ik nog even bedenktijd. Ik neig er nu naar om in het volgende gesprek open te zijn over mijn vermoeden van HB en mijn verhaal vanuit dat perspectief te verduidelijken. Op basis van de houding van de psycholoog en mijn gevoel daarbij kan ik dan bepalen of het me zinvol lijkt om verder te gaan of niet.

En zo niet, wat dan? Dat is dan wel even de vraag…
Als ik een concreet alternatief zou hebben zou het een stuk makkelijker zijn.

[Stefan]

Ik heb nagenoeg geen tijd of energie om te reageren, maar heb zoveel gedachtes over wat je schrijft dat ik ze toch even neer-pen:

Ik neig er nu naar om in het volgende gesprek open te zijn over mijn vermoeden van HB en mijn verhaal vanuit dat perspectief te verduidelijken. Op basis van de houding van de psycholoog en mijn gevoel daarbij kan ik dan bepalen of het me zinvol lijkt om verder te gaan of niet

Er lijkt me geen andere weg. Iemand kan je niet helpen als je je niet openstelt. Maar de "vergoedde" opties hebben ook vaak het bij-effect dat ze je vooral weer in het vooraf opgestelde algemeen geaccepteerde keurslijf gaan willen krijgen; "weer aan het werk" liefst in een lange termijn vaste baan met weinig "stress". Beter zou zijn "weer aan het ontwikkelen" of "weer aan het produceren". Zodat je zelf een inkomen kan regelen, evt in baantjes, kunst, verkoop, of watdanook.

- Diepgewortelde onzekerheid en faalangst.

Geen idee of je dit doet, maar ik deed het: willen "slagen", het resultaat visualiseren, dat als "doel" pakken, inzien hoeveel daar voor nodig is, allerlei beperkende meningen hebben (ik kan a niet, b niet, etc..), en jezelf genadeloos afrekenen als je "faalt".

Dus probeer ik niet meer iets te "maken" maar iets te "doen"; bijvoorbeeld: tekenen. De tip van mijn tekenleraar die ik pas na 20 jaar snapte: start met het teekenen van een wasmachine, en doe wat in je opkomt along the way. Resultaat: een gedicht.

Hoe meer ik aan het doen ben, hoe meer ik dat loslaat; als je 200 uur schildert, komt er vanzelf iets uit. Veel vierdaagse lopers doen dat allemaal zo: het doel is: lopen en blijven lopen. Ik denk dat het vaak voorkomt dat men achteraf alles op zichzelf projecteert, en er een prestatie van maakt. Succesvolle mensen rekenen hun succes aan zichzelf toe, en dat is wel waar, maar bijna nooit vooraf gepland.

- Extreem perfectionisme, het kan ALTIJD beter/uitgebreider/gedetailleerder. Daaruit voortkomend: verlamming/niets doen/blokkeren/uitstellen/afhaken.

Moeilijk is dat he. Maar ook tegenstrijdig. Als het altijd "beter" kan, wat doe je dan als je iets wil bereiken wat intentioneel imperfect is?

- Keuzestress: té veel interesses/keuzes/mogelijkheden/opties/scenarios…… Daardoor moeite met focussen en dus ook dingen afronden.

Ik ben alle ideetjes op gaan schrijven (niet uitwerken!) en koos er dan voor om 2 uurtjes iets te doen, dat wat me geinig leek. De blokkade bij mij was dat ik in chaos van onafgemaakte dingen bleef zitten. De tip was om die projecten in bakken te verzamelen en weg te zetten, zodat ze worden "gepauzeerd". Een tekening met de potloden in 1 bak, onaf schilderij in de andere, een soldeer-projectje, etc.. soms maak ik er iets van af, de meesten zijn oefeningetjes geweest; nuttig als leermomenten.

- Tegenstrijdigheden in mijzelf: chaotisch vs. perfectionistisch, ambitieus vs. gemakzuchtig (gebrek aan discipline/verlizen van interesse), denken vs. voelen, gedrevenheid vs. behoefte aan rust (in mijn enthousiasme vergaloppeer ik mijzelf makkelijk).

- Gebrekkige aansluiting op sociaal vlak. Niet voldoende voor mezelf opkomen. Mezelf klein/onzichtbaar maken, té bescheiden. Onzekerheid en daardoor onhandigheid.

De definitie van paradox is "schijnbare tegenstelling"
Chaos is perfect als je Jackson pollock heet, zonder chaos ontstaat niets nieuws, chaos zorgt ervoor dat er geen 40 duplicaten van jou rondlopen. Perfectionisme is misschien niet "op te lossen" maar je kan je definitie van perfect onder de loep nemen.

Alle perfecties bestaan binnen chaos... perfectie nastreven en chaos afwijzen kan niet.

- Automatisme van mezelf aanpassen aan situaties. Ik neem de kleur aan van (sociale) situaties. Dit helpt me mezelf staande te houden (kortetermijnoplossing). Op de lange termijn kost dit me echter (te) veel energie en geeft het een gevoel van leegte/eenzaamheid.

Ik deed dit ook (doe ook nog wel) maar niet meer zoveel. Of misschien iets bewuster. Ik ben het als iets commercieels gaan zien. "als ze me aardig vinden, heb ik "nut" voor hen, en daar heb ik dan weer wat aan". hele nare manier om in het leven te staan.

De ironie is dat, door dat aanpas-gedrag, mensen die authentieker zijn, je links laten liggen. Degenen die uiteindelijk beter bij me blijken aan te sluiten, stellen een tegengestelde mening wel op prijs. Ik heb wel even vol moeten houden, sommige vrienden bleken mij alleen maar te kunnen waarderen als ik me aanpaste aan hen. Ook als ik ervoor zorgde dat het geen last voor hen was: niet willen winnen in discussies, of mening opdringen, gewoon mezelf zijn was niet genoeg. Een stuk voor stuk gaven ze mij vage redenen: het was voor hen pijnlijk en invasive als ik mezelf was. Ik dacht dat ik onzeker was, maar bleek een enabler. Daardoor voelde ik me niet langer afgewezen, of falend.


Oh en deze:

ambitieus vs. gemakzuchtig (gebrek aan discipline/verlizen van interesse)

Ambitie is vooruit willen. Ik geloof voor geen meter (op basis van heel weinig gegevens, dat wel) dat je niet ambitieus bent. Ambitie meet je allen niet altijd naar hoe duur je koophuis is, en of je op vakantie kan. De ambitie om vast te zitten in hetzelfde, en daar langzaam "vooruit te gaan" door promoties en een dikkere leasebak zijn fake. Het ziet er voor mij uit alsof men een leuke put met drijfzand kiest, erin springt en maar zo hard mogelijk worstelt om zo diep mogelijk te komen. Dan is er in ieder geval iets bereikt. Centjes voor de huur, grote TV om naar te staren tot je weer "mag", en geforceerde relaties aan alle kanten (collega's enzo). Het lijkt, voor mij, juist gemakzuchtig: alle onzekerheid, angsten en risico's moeten worden afgedekt. Er is helemaal geen chaos meer, je raakt nooit verdwaald, en ziet dus ook niks nieuws tenzij iemand het je toont.

Succes!

[Akosua]

Oef, dat komt binnen…

Wat een enorme herkenning vind ik in je reactie Stefan. Bedank daarvoor. Het is echt wel enorm fijn te merken dat er blijkbaar meer mensen zijn die voeling hebben met de dingen waar in tegenaan liep en loop.

Ook wel pijnlijk confronterend hier en daar. Even slikken soms.

Geen idee of je dit doet, maar ik deed het: willen "slagen", het resultaat visualiseren, dat als "doel" pakken, inzien hoeveel daar voor nodig is, allerlei beperkende meningen hebben (ik kan a niet, b niet, etc..), en jezelf genadeloos afrekenen als je "faalt".

Echt typisch voor zoals het ook werkt bij mij inderdaad. Ik meet mezelf en mijn resultaten alleen maar met het (in mijn ogen) beste van het beste. (eigenlijk heel krom als je zo onzeker bent. Want ergens vind ik dus zelf blijkbaar ook wel dat ik iets moet kunnen.) Dat werkt verlammend, want de weg ernaartoe overzie ik niet.
Dit zorgt er, samen met de keuzestress, voor dat er te weinig échte dingen uit mijn handen komen wat de hele cirkel uiteindelijk alleen maar versterkt.
Daadwerkelijk aan de gang gaan en het “perfecte” (wat is in hemelsnaam perfect??!) doel loslaten zorgt ervoor dat er in ieder geval íéts gebeurt.
Ik heb wel het idee dat wanneer het me zou lukken een situatie te creëren waarin ik meer echte succeservaringen kan opdoen, er dan misschien een positieve beweging in gang gezet zou kunnen worden.

Ik ben sinds een paar maanden ook weer aan het schilderen gegaan. Dit had ik jaren niet meer gedaan. Ik vind het heel fijn om te doen, ben echt in het moment, maar het “doel” én alle andere mogelijkheden loslaten blijft een uitdaging.

Dus probeer ik niet meer iets te "maken" maar iets te "doen"; bijvoorbeeld: tekenen. De tip van mijn tekenleraar die ik pas na 20 jaar snapte: start met het teekenen van een wasmachine, en doe wat in je opkomt along the way. Resultaat: een gedicht.

Mooi verwoord!

De ironie is dat, door dat aanpas-gedrag, mensen die authentieker zijn, je links laten liggen.

Auw!
Dat is inderdaad hoe het werkt. Hierdoor heb ik vaak het gevoel niet “gezien” te worden. En het ergste, dat doe ik helemaal zelf. Want waarom laat ik mezelf niet zien dan? Echt heel erg lastig…
Dit stukje vraagt nog wel wat zelfonderzoek ben ik bang.

Beter zou zijn "weer aan het ontwikkelen" of "weer aan het produceren". Zodat je zelf een inkomen kan regelen, evt in baantjes, kunst, verkoop, of watdanook.

Dit is inderdaad waar ik me op richt, alleen blokkeer ik op dit moment ook bij het “doel” van hier (wat dat dan ook precies mag zijn) een (volwaardig) inkomen mee te moeten genereren.
Ik moet echt klein beginnen, bij mezelf blijven/komen en accepteren dat het al met al misschien langer zal duren dan dat ik eigenlijk zou willen.
Ik realiseer me dat door loslaten ook dingen naar je toe kunnen komen, ik voel alleen zo de behoefte om alles (vaak ook onbewust) te willen controleren.

Ambitie is vooruit willen. Ik geloof voor geen meter (op basis van heel weinig gegevens, dat wel) dat je niet ambitieus bent. Ambitie meet je allen niet altijd naar hoe duur je koophuis is, en of je op vakantie kan. De ambitie om vast te zitten in hetzelfde, en daar langzaam "vooruit te gaan" door promoties en een dikkere leasebak zijn fake. Het ziet er voor mij uit alsof men een leuke put met drijfzand kiest, erin springt en maar zo hard mogelijk worstelt om zo diep mogelijk te komen. Dan is er in ieder geval iets bereikt. Centjes voor de huur, grote TV om naar te staren tot je weer "mag", en geforceerde relaties aan alle kanten (collega's enzo). Het lijkt, voor mij, juist gemakzuchtig: alle onzekerheid, angsten en risico's moeten worden afgedekt. Er is helemaal geen chaos meer, je raakt nooit verdwaald, en ziet dus ook niks nieuws tenzij iemand het je toont.

Ik wil heel graag vooruit, in mijn ontwikkeling. Er zijn wel factoren die daar tegenin werken. Zoals een vorm van gemakzucht. Hoewel deze ook wel in verband staat met de eerder genoemde faalangst. Dat frustreert.

Mijn ambitie is overigens inderdaad niet om te passen in het gangbare beeld van “geslaagd zijn”. Wel om verder te komen in mijn ontwikkeling, en om dit op een positieve en constructieve manier mee te geven aan mijn dochter.
Het is van belang om jezelf op een positieve manier te kunnen verhouden tot “de wereld” zonder afbreuk te hoeven doen aan de essentie van wie je zelf bent. Dan moet je natuurlijk wel eerst zicht hebben op die essentie.
Dat is de grote uitdaging.

Dank nogmaals. Genoeg “werk” te verrichten in ieder geval.

[Sawi]

Hoewel ik geen ervaring heb met een burnout (al zat ik er niet ver vandaan), herken ik al je punten van een paar jaar terug.

Op een aantal zal ik reageren. Ik hoop dat je er iets aan hebt.

De reactie van Rianne is waar: zoek hulp in de vorm van expertise in hb. Dat kan een psycholoog of coach zijn, maar ook een ervaringsdeskundige. Maar openheid (zoals ook Stefan aangaf) is absoluut noodzakelijk als je echt verder wilt komen.

Verder heb ik respect voor je dat je een eigen bedrijf hebt. Maar is het wel wat je echt wilt? En is het wel hoe je het echt zou willen doen? Dat kan namelijk mede de burnout verklaren. Ik heb (na jaren worstelen) gekozen voor een andere baan. Niet omdat het werk niet leuk was, maar omdat de sector en mijn collega's mij 'belemmerden' in mijn creativiteit en authenticiteit. Ik werk nu bij een bedrijf dat me beter past. Nog steeds heb ik soms mijn twijfels over mijn baan, maar ik ben veel productiever, energieker en kan mijn werk beter relativeren. Ik geniet van de werkzaamheden die me wel bevallen en de rest doe ik erbij omdat het moet gebeuren. (Dat lijkt me inherent aan vrijwel elke baan.)

Verder heb ik tijd gestopt in het bepalen van wat ik echt zou willen in mijn leven: wat wil ik achterlaten in deze wereld. Dat heb ikgedaan door ideeën en wensen op te schrijven en daar steeds meer vorm in te scheppen. (Dit verandert nog regelmatig op detailniveau, maar de hoofdlijn blijft hetzelfde). Mijn hobby's en vrijetijd heb ik aangepast om dat doel te bereiken. (Hobby's in de richting die ik interessant vindt. Vrijwilligerswerk waardoor ik me nuttig voel. Etc.) Daarmee voelt het alsof ik bij alles wat ik doe een klein beetje dichter in de buurt van mijn ideale situatie kom. En mijn motivatie voor mijn werk is daarmee ook verbeterd, want dat werk heeft nu als doel om in de toekomst dingen anders te kunnen doen.

Tot slot: gun jezelf een keer per jaar een leuke cursus. Geen werkgerelateerde, maar iets wat bijdraagt aan jou ontwikkeling maar wie je wilt zijn. Het is bovendien een mogelijkheid om andere mensen te ontmoeten en nieuwe ideeën op te doen. Als je even helemaal weg bent vam je dagelijkse dingen, dan kom je weer dichter bij wie je werkelijk bent.

[Stefan]

Oef, dat komt binnen…

Auw!

Waarom komt het binnen? Welke oordelen heb je, die ervoor zorgen dat de realisaties of andere invalshoeken "pijnlijk zijn"?

Dit is inderdaad waar ik me op richt, alleen blokkeer ik op dit moment ook bij het “doel” van hier (wat dat dan ook precies mag zijn) een (volwaardig) inkomen mee te moeten genereren.
Ik moet echt klein beginnen, bij mezelf blijven/komen en accepteren dat het al met al misschien langer zal duren dan dat ik eigenlijk zou willen.
Ik realiseer me dat door loslaten ook dingen naar je toe kunnen komen, ik voel alleen zo de behoefte om alles (vaak ook onbewust) te willen controleren.

Is dit niet veel te doel-gebaseerd? De makkelijkste manier om te falen in alles wat je doet is door een doel te stellen. Je kan jezelf erop afrekenen, je kunt een doel gebruiken als stok om mensen te motiveren; maar imho is het stellen van doelen een favoriet mechanismen van mensen die, onbewust of niet, het volgende snappen: mensen met een doel hebben allerlei behoeften, die je kunt gebruiken om er winst mee te boeken. Of dat nu het verkopen van cursussen, carriére beloftes, self-help boeken of de behoefte aan een baan/werkplek/bepaalde personen is.

Omgekeerd: als het doel de weg is, wordt het een ander verhaal. Als je jezelf als doel stelt nooit te stoppen met het leren van, bijvoorbeeld, gitaarspelen, komt het punt dat je keuzes krijgt; het omslagpunt van student naar kundig; vanzelf. Voor je het weet speel je in een bandje of geef je les: doelen die gebaseerd zijn op kansen die je niet had voor het "pad naar". Motivatie technieken kunnen zo klein zijn als "ik mag een aflevering van mijn fav serie kijken zodra ik 10 minuten heb gespeeld vandaag".

Ik wil heel graag vooruit, in mijn ontwikkeling. Er zijn wel factoren die daar tegenin werken. Zoals een vorm van gemakzucht. Hoewel deze ook wel in verband staat met de eerder genoemde faalangst. Dat frustreert.

Gemakzucht is wel een valkuil voor mij: het is lastig om ongemak in mijn leven te houden om vooruit te gaan, en te zorgen dat het niet zó veel wordt dat ik het gevoel heb er niks meer aan te kunnen doen. Balans zoeken, maar ongemakken omarmen, "gevaar" opzoeken, situaties aangaan waarin je ongemak, angst, onzekerheid voelt, zodat je kan groeien.

Dan moet je natuurlijk wel eerst zicht hebben op die essentie.
Dat is de grote uitdaging.

Ik zie zoveel posts hier waar de essentie beschreven is in de regeltjes inleidend op het probleem... soms is de essentie heel aanwezig. Jouw motivaties, waarden, en doelen sijpelen ook door je berichtjes heen. Ik heb alleen het vermoeden dat iedereen van je wil weten waar je over 5 jaar zit. Het is voor hen belangrijk, maar is het dat ook voor jou?

Inkomen is belangrijk, maar is het niet een behoefte, in plaats van een doel?
Zou je niet met vergelijkbare uitdagingen/vragen kampen als geld geen issue was? Zijn de vragen/uitdagingen niet juist een hulplijn?

Niet dat het zomaar opgelost is hoor... maar bekijk alle invalshoeken...

[Selah]

Iets wat mijn therapeute al een aantal jaren herhaald is "waar krijg jij energie van" en "wat kost energie".
Als de balans tussen energie opdoen en energie verliezen zoek is bestaat de kans op een lege batterij/accu en dus een burn-out.

Soms kan "waar krijg ik energie van" al simpel een uurtje in de zon op je stoeltje een boek zitten lezen met een kop thee/koffie in je handen.
Vaak is "wat kost energie" een emotioneel zware afspraak/deadline/verplichting.

Een pro-cons lijstje kan helpend zijn als je niet weet welke dingen je energie geven en welke je energie kosten.
Of wanneer je je hoofd op orde wilt krijgen.

[nathalie]

Dat is mooi Sawi. Oeps... Selah.


Ik zoek steeds meer die balans.
Soms is een uurtje al genoeg om op te peppen.
Daarna is die bespeking of deadline al minder heftig . Nou ja ...een beetje

[Tor]

Ik ben nieuw bij deze site en wat ben ik blij dat ik jullie heb gevonden.

Firstly, allow me to apologise in advance for my rather inadequate written Dutch. I certainly may not appear HB in your language but I am in mine

In oktober had ik een diagnosis gekregen van ADHD in combi met HB. Ik vind erg nuttig om jullie posts te mogen lezen omdat ik nogal vrij sceptisch bent door de enorm overlap met de 2 bovenstaande verschijnsels en de symptomen die zich manifesteren hierbij. Ik ben dus aan het onderzoeken en krijg veel informatie hier. Bedankt allemaal!

Burn-Out - ja zeker. Ik denk dat ik een jaar geleden dat ook had. Ik had al een onnuttig tijd gehad in therapie en was juist zat dat ik geen hulp kreeg. Frustratie, verdriet - you name it - zorgde voor een burn-out. Dus ik heb alle medelijden met jullie allemaal.

Tips - Ik heb vooral moeten leren om nee te zeggen tegen afspraken met mensen in mijn omgeving die alleen energie had gekost en niet had gegeven. Dat heeft mij erg geholpen.

I hope this helps a bit. Everyone is different and everyone will find their own way. But do it in your own time and don't let other people make you 'get better' according to 'their' time schedule.

Good luck!!

[AM]

Wat mij heeft geholpen (naast het ontdekken van hb en hsp zijn en de realisatie 'ik ben niet gek' (nou ja, een beetje dan)) is het steeds weer proberen terug te gaan naar mijn kern. Waarom doe ik dit, is het omdat ik er blij van word, of omdat iemand anders vindt dat het moet of dat het zo hoort? Wat gebeurt er als ik het niet doe? Loopt de hele wereld in de soep of lost het zich dan wel anders op? En ben ik er dan blijer of rustiger door?
Het begon met eenvoudige keuzes maken: kiezen wat voor broodje ik echt het lekkerst vond, was al moeilijk. Maar door steeds bewust stil te staan bij mijn eigen behoeften, op basis daarvan keuzes te maken en te merken dat de wereld niet vergaat en ik niet isoleerde, wordt het langzaam steeds makkelijker.
Het helpt ook om per dag op te schrijven welke dingen echte keuzes waren die goed voelden.
En een keer een keuze maken die niet voor dat moment de beste was. Is ook prima. Er komt daarna nog een kans.

[Poppy]

Wat een herkenning in je eerste post.
Hier een burn-out in combinatie met paniekaanvallen gevolgd door veel gezeik en uiteindelijk ptss. Dus het is wel even een behoorlijke opstapeling.

Sinds 2 jaar weet ik dat ik hb ben. Daarvoor had ik echt nog geen idee. Ja ik was wel slim maar zo slim.

Op mijn 22e kwam ik voor het eerst overspannen thuis te zitten. Dit werd onder andere veroorzaakt door enorme faalangst. En onzekerheid. Hiervoor heb ik cognitieve gedragstherapie gehad ik had gelukkig een enorme klik met deze psych dus dat was echt heel fijn. Inmiddels snap ik dat de onzekerheid komt doordat ik heel goed weet wat ik wel en niet kan. Ik heb een heel duidelijk plaatje in mijn hoofd heb van hoe het moet en wat ik vind dat daarvoor nodig is.

Keuzestress is ook zo'n leuke inderdaad. Niet weten waar je het moet zoeken en daardoor verlammen. Want als je a doet was b misschien de goede keuze en argggggg error error error dat idee.

Die tegenstrijdigheden zijn ook heel herkenbaar. Op de ene plek structuur willen maar aan de andere kant rommel hebben en het dan ook niet meer weten. Al moet ik zeggen dat ik die tegenstrijdigheden ook hilarisch vind af en toe.

Dan de aanpassing. Die is heel lastig zeker in een land als Nederland. Wie z'n hoofd boven het maaiveld uitsteekt wordt neergehakt. Heel jong leren wij al om maar gewoon in de groep mee te gaan. Met de groep meegaan is niet je eigen grenzen aangeven en accepteren.

Mijn ervaring is wel zeg maar 1 waar er veel mis is gegaan. Met redelijk wat therapeuten.

Als eerste dus de psycholoog die mij heeft geleerd hoe ik in bepaalde situaties moet denken om niet direct in dr stress te schieten. Hij werkte precies volgens het principe wat bij mij paste. Overigens wist ik toen niet dat ik hb ben. Met deze psych heb ik het daar ook nooit over gehad. Hij was alleen altijd heel duidelijk je bent slim genoeg dat is het probleem niet. Die opleiding kun je makkelijk je maakt het jezelf alleen moeilijk.

Vervolgens kwam op mijn 26e de burn-out waar ik nu nog van aan het herstellen ben waarin veel fout is gegaan. Ik was er toen net 4 maanden achter dat ik hb ben. Mijn werk was verschrikkelijk saai. Dag in dag uit hetzelfde en daarnaast een werkgever die zich niet echt aan de regels van goed werkgeverschap hield.
Inmiddels ben ik 3 therapeuten een maatschappelijk werker en een psychiater verder. Bij allen heb ik direct open kaart gespeeld en me over gegeven aan de therapie.
Therapeut 1 heeft me geholpen met het herkennen van mijn gevoelens en grenzen aangeven. Ze heeft mij geleerd hoe ik de signalen van bepaalde emoties herken en er mee om te gaan.
Therapeut 2 stapte een maand of 3 later in en leerde mij m'n lichamelijke spanningen goed te voelen en ze toe te staan ik blokte ze namelijk.
Psychiater pakte de overlap aan en hield een oogje in het zeil.
Maatschappelijk werk was zinloos.
Therapeut 3 is met name gericht op de ptss door middel van emdr.

Ik heb deze therapeuten bewust uitgekozen ook al weet ik dat shoppen averechts werkt. Als ik de klik niet heb met een therapeut weet ik van mezelf dat ik de therapeut om de tuin kan leiden.

Inmiddels zit ik in de bijstand door wat fouten van organisaties en roepen heel veel mensen die geen idee hebben waar ze het over hebben neem dan een simpel baantje aan om te beginnen. Dat maakt het juist zo lastig want een simpel baantje kan ook weer te simpel zijn. Zeker mrt een slechte klik zoals jij ook hebt ervaren.

[Akosua]

Bedankt voor de reacties en tips! Echt wel heel erg fijn om iets echts terug te krijgen.
Na een paar maanden radiostilte ben ik weer terug…
Confronterende maanden, maar ik begin steeds meer beeld te krijgen van het waarom van mijn burn-out (wat nu overigens is benoemd als depressie).

Wat vind ik het moeilijk om te accepteren dat ik hier blijkbaar doorheen moet en dus deze tijd moet “opeisen” voor mijzelf. Want dat "doen voor mijzelf" is nooit mijn motivatie geweest.
Er valt veel op zijn plek. Veel is terug te voeren op het mezelf anders voelen (anders zijn), en het daaraan gerelateerde aanpassingsvermogen dat ik ontwikkeld heb.

Ik oefen nu met dingen kiezen en doen die vanuit mezelf komen. En ik oefen met “stilstaan”. Ik word altijd gepusht (door mijzelf) om vooruit te willen, dat is natuurlijk ook prima, die behoefte is er nu eenmaal. Maar ik moet eerst mijn koers bepalen nu en niet weer blindelings in die oude hogesnelheidstrein +++ stappen. Dus. Die acceptatie begint beetje bij beetje te komen.
En dat gaat met vallen en opstaan. En met een enorme chaos in huis…

[danser]

depressie kan het gevolg zijn van een bore out (vergelijkbaar met burnout). Dat lijkt misschien een onbelangrijk verschil, maar heeft volgens mij enorm belangrijke impact voor de behandeling. een depressie door depressie ga je behandelen met pillen, gesprekken, wandelen, meer bewegen, sociale contacten aanmoedigen etc.
een depressie door bore out ga je behandelen door jezelf weer te gaan ontwikkelen en prikkelen, door gezelschap op te zoeken waarbij je je niet hoeft aan te passen of minder slim hoeft voor te doen dan je bent. Maw door je hersens (én je lijf) weer in beweging te zetten. Hebben jij en je behandelaar het hier over gehad, nadat je had aangegeven dat je misschien hb bent?

Ik herken enorm veel van je eerste post (en ook het stuk van Stefan daarna): de faalangst, het perfectionisme, idd wat Stefan daarna zegt: visualiseren van het einddoel, de beren op de weg, mezelf ervoor klaar zetten dat het niet gaat lukken (uitstel gedrag, andere dingen voor laten gaan, problemen zien) zodat ik dan idd het doel niet meer kán halen en ook de weg ernaartoe niet aanhoef te gaan.
Wat mij heeft geholpen is me bewust te worden van het stemmetje in mijn hoofd. Bij elke doelstelling zegt het 'dat kan jij makkelijk', 'dat heb jij in no time af'. En vervolgens raak ik verstrikt in de veelheid, vind ik het moeilijk/eng, blokkeer ik, waarna ik mezelf weer genadeloos op de kop gaf 'waarom heb je dat nou niet gewoon gedaan jij kan dat toch makkelijk jij bent toch veel slimmer dan ieder ander die deze studie doet'.
Dat stemmetje komt niet alleen bij mijn studie kijken, maar ook bij alle beroepen 'dat kan ik ook', of 'dat zou ik beter doen als ik dat was', met name als ik merk dat hun redeneringen niet zo sterk zijn als de mijne zouden zijn. Maar ondertussen ben ik een werkloze 47 jarige die nog heel weinig heeft laten zien wat ze kan .

Nadat ik me bewust werd van het stemmetje, ben ik het gaan vervangen. 'ik kan dat nóg niet, ik mag het leren'. 'ik mag dingen moeilijk vinden' 'ik hoef niet alles te kunnen, ik mag het leren'. 'het hoeft niet sneller af dan anderen het kunnen, het mag ook langzaamaan', 'het resultaat hoeft niet perfect, laat ik beginnen met oefenen en de eerste versie mag een rommeltje zijn' , 'ik mag de feedback van anderen vragen en daarmee het resultaat verbeteren' 'ik hoef niet als een raket meteen naar de top, stapje voor stapje klimmen mag ook'.
Nou ja, dat soort dingen dus. Ze komen vooral voort uit de mindset theory van Carol Dweck. Ik ben zo gewend om als een raket naar de top te gaan (zonder moeite), dat mijn overtuiging was dat dat altijd zo hoorde. en dus de momenten waarop ik moeite moest gaan doen, enorm uit de weg ging. Niet omdat ik lui ben, maar omdat het me oncomfortabel doet voelen. Het het besef dat je iets nog niet kunt, nog niet weet, is voor mij gewoon énorm spannend en onbekend. Heel onaangenaam. Door te oefenen met de growth mindset leer ik mezelf dat het misschien even oncomfortabel is, maar dat met oefenen voorbij kan gaan. en ik geef mezelf niet meer steeds zo genadeloos op de kop wanneer ik die onrealistische zelf opgelegde doelen niet haal. kleine stapjes zijn ook stapjes, en er zijn mensen op de wereld die je wél op een zinnige manier kunnen helpen .

[Akosua]

Wat mij heeft geholpen is me bewust te worden van het stemmetje in mijn hoofd. Bij elke doelstelling zegt het 'dat kan jij makkelijk', 'dat heb jij in no time af'. En vervolgens raak ik verstrikt in de veelheid, vind ik het moeilijk/eng, blokkeer ik, waarna ik mezelf weer genadeloos op de kop gaf 'waarom heb je dat nou niet gewoon gedaan jij kan dat toch makkelijk jij bent toch veel slimmer dan ieder ander die deze studie doet'.
Dat stemmetje komt niet alleen bij mijn studie kijken, maar ook bij alle beroepen 'dat kan ik ook', of 'dat zou ik beter doen als ik dat was', met name als ik merk dat hun redeneringen niet zo sterk zijn als de mijne zouden zijn. Maar ondertussen ben ik een werkloze 47 jarige die nog heel weinig heeft laten zien wat ze kan .

Het is of ik mezelf hoor praten… Je omschrijft exact mijn valkuilen. Door het aanpassen en de faalangst die ik ontwikkelde heb ik misschien zelf wel jarenlang een vorm van bore-out in stand gehouden. Naast niet passende werksituatie(s).
Nu ik dat zie wordt het iets makkelijker (denk ik, hoop ik) om in het verweer te gaan tegen de faalangst. Want deze angst volgen leidt tot niets of erger nog, ellende. Dus ik heb niets te verliezen, enkel te winnen.
Die stemmetjes die je omschrijft herken ik zo goed, en ik zie het ook zo duidelijk in de familie terugkomen.

Ergens weet ik wat ik kan, en vervolgens doe ik het niet, geblokkeerd door angst. En als ik ergens een hekel aan heb is het aan mensen die zeggen dat ze iets (beter) kunnen en het niet doen. Zo een ben ik dus eigenlijk ook, alleen zeg ik het dan niet hardop. Een soort van meerderwaardigheidsgevoel met een minderwaardigheidscomplex.

een depressie door bore out ga je behandelen door jezelf weer te gaan ontwikkelen en prikkelen, door gezelschap op te zoeken waarbij je je niet hoeft aan te passen of minder slim hoeft voor te doen dan je bent. Maw door je hersens (én je lijf) weer in beweging te zetten.

Ik merk dat het (zonder druk) dingen doen die aansluiten bij mijn (behoefte aan) ontwikkeling me goed doen. Ondanks dat ik dan moe word van mijn eigen “drive” (áls ik dan eenmaal begonnen ben kan ik niet stoppen, word een soort hyper) krijg ik er ook energie van. Dus dat lijkt wel aan te sluiten bij jouw bore-out aanpak beschrijving.
Eindelijk lees ik weer, verken ik mijn creatieve kant op een nieuwe manier…
Dat stukje sociaal is nog wel een “dingetje”, want échte aansluiting heb ik weinig in mijn omgeving. Daar heb ik echt wel behoefte aan. Tegelijk heb ik vaak ook al genoeg aan mijzelf en mijn “binnenwereld”, kan ik er eigenlijk niet echt veel input van anderen bij gebruiken zeg maar... Maar misschien ligt dat voor een groot deel ook wel weer aan de soort van input.

En ik besef steeds meer dat acceptatie de sleutel is tot “succes”. Op het moment dat ik in staat ben mezelf en mijn “eigenaardigheden” te accepteren en een vorm zoek die beter bij me past (ipv het proberen te volgen van een algemeen geaccepteerde beeld van sociale relaties en het invullen van je leven) er rust komt om ook daadwerkelijk tot ontwikkeling te komen. Om drempels te nemen. Nu vecht ik altijd met mijn eigen gebrek aan zelfacceptatie en heb ik niet mijn eigen norm als leidraad, maar die van een ander (wie dat dan ook mag zijn).

Ik heb mijn hele leven struggles gehad met overspoeld raken, vermoeidheid, onverklaarbare klachten, etc. Ik voelde me dan altijd falen, want waarom hadden andere leeftijdsgenoten hier (ogenschijnlijk) geen last mee? Nu ik zie dat ik altijd aan het aanpassen ben geweest snap ik dit ook veel beter. Dat kost, samen met alle twijfels, zó veel energie. Dit inzicht helpt me accepteren dat ik ben zoals ik ben, en dat er niks “mis” is met me.

Nadat ik me bewust werd van het stemmetje, ben ik het gaan vervangen. 'ik kan dat nóg niet, ik mag het leren'. 'ik mag dingen moeilijk vinden' 'ik hoef niet alles te kunnen, ik mag het leren'. 'het hoeft niet sneller af dan anderen het kunnen, het mag ook langzaamaan', 'het resultaat hoeft niet perfect, laat ik beginnen met oefenen en de eerste versie mag een rommeltje zijn' , 'ik mag de feedback van anderen vragen en daarmee het resultaat verbeteren' 'ik hoef niet als een raket meteen naar de top, stapje voor stapje klimmen mag ook'.

Het idee altijd van 0 in één stap tot 100 te komen is een zeer blokkerend patroon. Exact hoe het ook voor mij werkt. Ik meet me met het beste van het beste (op welk gebied dan ook) en daar ligt dan mijn lat. Op zich prima, maar dan moet je wel realistisch zijn en beseffen dat je hier stap voor stap naartoe moet werken. Dat fouten maken hierbij hoort, essentieel is in het leerproces. Maar fouten maken mag ik niet, heb als kind hier nooit mee leren omgaan, alles ging vanzelf. Een fout maken voelt hetzelfde als falen als persoon. Buitenproportioneel.

Los van alle angsten voel ik een enorme drive om alles op een positieve manier te keren. Om de strijd aan te gaan. Los van de weerstand heb ik hier eigenlijk ook wel zin in. Mijn echte zelf te ontdekken.
Wat helpt om het vertrouwen in de toekomst te bevorderen, is bepaalde dingen ook van een andere, positievere kant, te bekijken.

Het extreme aanpassen heeft me veel problemen gebracht, maar eenmaal bewust van mijn patronen en van wat ik zelf echt nodig heb, kan het ook de sleutel zijn tot succes. Want: ik ben er een kei in om me in sociale verbanden tactisch op te stellen. Als het lukt hierbij in essentie geen afbreuk te doen aan je eigen “zijn” en echtheid kan dat natuurlijk ook constructief werken.

Bedankt voor je reactie!

[danser]

Wonderbaarlijk hoe steeds weer bij zoveel mensen wederzijdse herkenning komt in de belemmerende patronen,
je zou toch denken dat alle coaches en therapeuten daar inmiddels ook wat over weten.... en dat daar daar inmiddels een zeer effectievere behandelmethode voor zou zijn uitgevonden .....

Helaas moeten we het vaak van elkaar en van onszelf hebben. Maar daar zijn we dan ook M/HB voor om het zelf op te kunnen lossen, of niet?

Serieus, kennis over je zelf en je belemmerende en bevorderende gedachten en vooral acceptatie van wat is of was, is het begin voor verandering. En idd, een positieve kijk en vertrouwen helpen enorm om die stappen te gaan zetten. Succes op je pad!

[Ann@]

hallo,

Ja helaas ervaring mee, maar gelukkig ook tips. Ik herken me erg in de problemen die je beschrijft en ik ben ook erg perfectionistisch. Vaak verzand ik in allerlei details die nog niet in staat van perfectie verkeren en verlies ik het doel van mijn taak uit het oog. Ook in sociale situaties eis ik erg veel van mezelf, iedereen moet me aardig vinden en als dat ten koste van mijzelf moet gaan en ik mijn behoeften hiervoor weg moet drukken, dan zij dat maar zo.

Wat ik doe om mijn destructieve patronen de kop in te drukken is a. psychologische hulp hebben en b. heel veel eigen inzet en bereidheid tonen dat zit wel goed bij jou denk ik, de bereidheid om eraan te werken! Ik heb mijn HB ervan losgekoppeld, ik ben van mening dat deze problemen in mijn persoonlijkheid zitten en mijn verleden en mijn intelligentie hier los van gezien kan worden (natuurlijk open voor discussie!). Maar dus ook met mijn psycholoog heb ik nooit gerept over het HB zijn, psychologen zijn ook niet achterlijk natuurlijk en die zien ook wel snel dat je over behoorlijke cognitieve vermogens beschikt.

Wat ik gedaan heb om mijn energie level weer terug te krijgen op het peil van voor mijn burn-out:
- Al mijn negatieve gedachten in kaart brengen. Wanneer je je ook maar rot/gestressed/verdrietig/boos/geërgerd voelt: ga na, waardoor komt het? Komt het omdat je iets nog niet af hebt, wat je graag al af zou hebben gehad? Denk je dat je een deadline niet haalt? Denk je dat je niet genoeg inzicht hebt om je taak succesvol af te ronden? Vaak zijn het niet functionele negatieve gedachten die je hebt en probeer de gedachte die ervoor zorgt dat je je rot voelt te gaan uitdagen: is er bewijs voor dat deze klopt? En zelfs als dat zo is, wat is het ergste dat er kan gebeuren? Wat zou je tegen een goede vriend(in) zeggen in deze situatie? Vaak ben je dan veel milder dan tegen jezelf.
- Breng structuur aan in je leven en neem na elke 1,5 uur werken even pauze en doe dan ook iets dat je afleid van je werk
- Als je je niet kunt concentreren/je moe/rot voelt, luister daar dan naar en ga eerst naar waarom je je zo voelt, doe daar iets mee (zoals bijvoorbeeld weer je negatieve gedachten uitdagen en er iets positiefs van proberen te maken)
- Blijf constant tegen jezelf zeggen dat je vrije tijd verdient, dat je een mens bent en dat ieder mens gelijk heeft en ieder mens recht heeft op een aangenaam leven met voldoende tijd en ruimte om op te laden
- GA aan het begin van een taak goed na wat het doel van deze taak is, waarom voer je 'm uit, wat wil je ermee bereiken/aantonen? Ga hier vervolgens een plan van maken, wat is er allemaal nodig om dit doel te laten slagen? Alle dingen die daar dus niet aan bijdragen en wel allemaal extra tijd en moeite kosten: gewoon niet doen! Alles kan altijd beter, nog dieper, uitgewerkt worden. Maar het gaat om het doel, dan houd je tenminste ook nog vrije tijd over!
- Breng structuur aan in je slaap en eetmomenten en zorg voor rust en ontspanning daarbij

Dat zijn toch wel mijn belangrijkste tips, ik hoop dat je hier iets aan hebt en ik hoop dat het inmiddels een stuk beter met je gaat!

Groetjes en veel sterkte

[OverLoad]

Yes, herkenbaar - en een lichte twijfel of ik wel / niet tegen een burn-out (bore-out) aan zit...

Wat ik zelf (probeer te) doe(n) is voor een opdracht (werk) vragen (letterlijk!) wanneer het af / goed (genoeg) is en waar iemand blij van wordt.
Na een tijdje bezig te zijn geweest (al naar gelang) terugkoppeling of ik nog goed bezig ben. Dat vind ik erg lastig. Wel nodig.

Voordeel voor mij is dat ik werk doe dat ik echt wel tof vind. Het gaat te langzaam, maar inhoudelijk is het wel wat ik graag doe. Werkgever onlangs op de hoogte gesteld van mijn hb-zijn, met de insteek "wat heb ik nodig"- en daar werd heel positief op gereageerd!

[Mercurious]

Hey,

Ik zou je heel veel tips kunnen geven, maar je bericht is al wat ouder en ik vraag me even af hoe relevant bepaalde kwesties nog zijn.