Kwaad

[danser]

Soms kan ik er echt kwaad om worden. Heeft iemand toen ik kind was nou nooit in de gaten gehad dat ik gigantisch aan het onderpresteren was en geen flauw idee had wat 'studeren' eigenlijk inhield? Terwijl ik vol trots vertelde dat ik nooit moeite hoefde te doen om voldoendes te halen. Heeft niemand ooit bedacht: dat meisje ontwikkelt zo een verkeerde studiestrategie? En toen ik vast liep tijdens de studie. Heeft geen enkele studieadviseur de vraag gesteld: Je zegt dat je het niet leuk vindt. Maar wat doe je eigenlijk als je studeert? Vind je dat lastig? welk gevoel geeft dat? kan het misschien zijn dat je stopt omdat je de ervaring van moeten werken voor iets niet kent en dat het onwennig en onaangenaam aanvoelt?
Nu zit ik er maar mooi mee Man man man wat hebben de volwassenen om mij heen gefaald!!
Als ik in de US had gewoond, had ik mijn scholen een proces aangedaan.

[Eekhoorn]

Pijnlijk dat men jou zo niet-gezien heeft!
En, heel veel sterkte met het project waar je nu mee bezig bent! Hang in there!

[Sawi]

Kwaad worden heeft geen zin, danser. Het was gewoon een andere tijd en hb was gewoon nauwelijks iets over bekend. Alleen de bollebozen die juist alleen maar 10'en haalden, vielen op. En van onderpresteren had nog nooit iemand gehoord.

Ik ben zelfs nooit herkend als hb'er op een hb-profiel-school. In mijn klas (nadat ik in 4VWO ben blijven zitten) zaten zeker acht hoogbegaafden (en zeker ook nog een aantal hoogintelligenten). Maar ik, als chronisch onderpresteerder en aanpasser, haalde enkel zesjes en ging elk jaar met hakken over de sloot over. Elk jaar adviseerde school me om havo te gaan doen, maar dat kwam bij mij niet eens op. Bovendien voelde ik me wel veilig in die klas met hb'ers en zag ik alleen al daarom de havo niet zitten. Ik ben uiteindelijk geslaagd met de laagste cijfers van de klas (al was ik voor mijn examen wel weken ziek geweest) en de laagste cijfercombinatie waarmee je nog zou slagen. Alleen voor mijn examen heb ik echt geleerd. Eerder deed ik weinig aan school en was ik vooral stil en dromerig.

Doordat ik dus nooit heb leren leren toen, ben ik op de universiteit volledig vastgelopen. En het is een wonder dat ik dat ooit (na 9 jaar) heb weten af te ronden. Ik vond de stof niet moeilijk en de vakken interessant, maar ik voelde me dom doordat ik niet wist hoe ik examens moest halen. Ik probeerde dan ook alles op logica en begrip te doen, terwijl ik voor veel vakken eigenlijk gewoon zaken uit mijn hoofd moest leren. Dat voelde voor mij als valsspelen en weigerde ik. Met extreme faalangst tot gevolg. Had iemand me toen verteld dat dat geen valsspelen is, maar gewoon toegestaan, dan had ik het mezelf vast niet zo moeilijk gemaakt.

Natuurlijk ben ik nu blij met dat papiertje, met de klassen waarin ik me in elk geval veilig voelde. En ik kan me goed voorstellen dat mensen die dit niet hadden, daar moeite mee hebben als ze terugdenken aan hun schooltijd.
Boos zijn op de situatie kan ik me voorstellen, maar het anderen kwalijk nemen (en scholen willen aanklagen) dat zij niet zagen wat toen niet bekend was, heeft weinig zin en is weinig constructief.

[Peach]

Hallo Danser,

Ik snap de frustraties wel, maar weet niet of de mensen om jou heen wel hebben gefaald. Het is moeilijk om een hoogbegaafde te ontdekken als je het zelf niet ben. Voor niet hoogbegaafden is het vanzelfsprekend dat de schoolse wijzen van leren bij iedereen past. Men heeft niet het vermogen om daar verder over na te denken. Als een hoogbegaafde onder presteert, denkt een niet hoogbegaafde volwassenen dat het kind op zijn/haar max zit. Juist omdat ze het zo hebben geleerd. Niet hoogbegaafden slaan de stof letterlijk hetzelfde op, als hetgeen dat word aangeboden en verder gaat het eigenlijk niet echt. Toen was er nog niet zoveel kennis beschikbaar wat betreft hoogbegaafdheid en daarom kon men ook een hoogbegaafd kind nog niet herkennen. Ik kan mij goed voorstellen dat het heel frustrerend is en hoop ook dat leerkrachten in de toekomst kennis en tools aangereikt krijgen over hoogbegaafdheid.

Men heeft mij ook steeds onderschat. Hierdoor haakte ik af en kreeg een leerstijl die niet bij me paste. Dus ik snap dat het heel vervelend is. Maar het verleden kunnen wij helaas niet veranderen. ik denk dat het verstandig is om na gaan wat je nu nog met hoogbegaafdheid kan doen. Misschien is het nog niet te laat.

[deadlyke]

Ach Danser, hoe zeer ik uw frustraties ook snap... Sluit het af en ga over naar het hoofdstuk: redden wat er te redden valt! Ik en vermoedelijk velen met ons gaan daar in mee! ( En als je wilt mopperen stuur je maar een berichtje, dan mopper ik mee!)

[danser]

Ik ben wél kwaad en hoewel dat natuurlijk niets verandert aan de situatie, laat ik dat gevoel dat nu opborrelt er WEL zijn.
Ik ben nu mijn studie aan het afronden, zit dagen in de bibliotheek, zit met allemaal jonge studenten om me heen die keihard aan het werk zijn* Nú leer ik wat er nodig is voor het afronden van een studie. Nú leer ik pas dingen die ik zelfs toen ik begon met deze afstudeerscriptie niet wist. geen flauw benul had ik. Ik leer nu al die dingen die ik toen had moeten leren. Misschien dan niet op de lagere school, maar er had gewoon iemand aan de bel moeten trekken op de middelbare school. Ik heb op een zelfstandig gymnasium gezeten en haalde in het begin alleen tienen. Dan valt het toch op dat dat duikelt? Iemand had even moeten checken hoe het zat. Maar niemand, geen mentor geen leraar niemand ging ook maar het gesprek met me aan.
Hetzelfde ook bij mijn opleiding nu. Die gaat nota bene over leren en ontwikkelen. En de studiebegeleiding is nu heel wat beter georganiseerd dan toen. Er is ook kennis. Mijn studieloopbaanbegeleidster zei het ook: aan je verstand ligt het niet, je kunt het wel. Maar kwam ze op de gedachte dat ik misschien de verkeerde leerstrategieen had ontwikkeld? of uberhaupt te vragen hoe ik voor mijn vakken studeerde? Zelfs zonder te denken aan hb had ze dit kunnen doen.

Ik geef mensen niet persoonlijk de schuld . echt niet. Maar ik ben wél kwaad.

*(en soms ook niet hoor).

[danser]

Bedankt trouwens voor alle redelijke (en terechte) reacties.

[Sawi]

Kwaad zijn mag hoor. Je hoeft je gevoel niet te onderdrukken.
En gelukkig kun je ook nog relativeren.

[deadlyke]

Gevoelens zijn er om te uiten he, zolang je ook maar verder gaat. dus... Goed bezig!

[Peach]

Er bewust van zijn dat anderen er geen schuld aan hebben, hoeft niet gepaard te gaan met positieve emoties. Het kan in jou situatie zeker wel gepaard met woede. De woede kan horen bij het verwerkingsproces. Meestal komen die opduiken, wanneer men bewust word dat men hoogbegaafd is. Dan kom ik nu bij de vraag, hoe lang weet je dat je hoogbegaafd bent? En is het inderdaad wel een verwerkingen-proces of heb ik de plank volledig misgeslagen?

Mocht het inderdaad zo zijn dat het een verwerkingen-proces is, hou er dan rekening mee dat daar geen tijd voor staat. Ook al weet je vrij lang dat je hoogbegaafd, het verwerken van je verleden is kan een langdurig proces zijn en ook dat is normaal. Dus je hoeft je er niet voor schamen.

[danser]

Lief van je , peach. Wat je zegt weet ik allemaal . Hoe meer ik leer over leren (dat is mijn vak) hoe duidelijker het ook wordt wat ik gemist heb. En dan komen er af en toe idd de klontjes emotie naar boven. De intense boosheid die ik voelde toen ik dit schreef, was eigenlijk vrij nieuw. Het klikte ineens terwijl ik daar zat in die ruimte met allemaal serieuze studeerders. Hoe simpel het eigenlijk is (zoiets als sawi beschrijft.). Maar je moet wel beseffen dat dit nodig is en als je jong bent moet er wel iemand zijn die je daartoe stimuleert en in begeleidt.

[Peach]

ik ken dat. ik heb ook vaak dingen aangereikt gekregen die ik al eigenlijk wist. Alleen op dat moment was ik er nog klaar voor om het toe passen of wilde eerst zelf over nadenken. Het gevoel kan nog even blijven aanhouden ook al weet het verstand wel beter. Ik onderga zelf ook een verwerkingsproces en dat gaat met pieken en dalen. Bij de mindere periodes komen mijn emoties als klonten eruit en die variëren ook in de intensiteit.

Soms had ik ook gewild dat de dingen anders waren gegaan, maar ik probeer het dan relativeren en het een plekje te geven. Dat doe ik wel los van de standaard punten die anderen mensen gebruiken. Ik kijk naar de standaard punten waar ik wel of niet wat aan heb. De gene die ik handig vind gebruik ik gewoon en voor daarbij bedenkt ik mijn eigen handvatten en oplossingen.

[Peach]

Hoe jij hiermee om danser?

[danser]

waarmee bedoel je precies?

[Peach]

waarmee bedoel je precies?

Wat mijn eigen verleden bedenk ik zelf handvaten en gebruik bekende handvaten die nuttig zijn om met mijn verleden om te leren gaan en met het feit dat ik anders ben dan de meeste mensen. Ik vraag mij af hoe jij met de teleurstellingen uit jou verleden omgaat. Misschien kunnen wij dan wat informatie uitwisselen.

[deadlyke]

waarmee bedoel je precies?

Wat mijn eigen verleden bedenk ik zelf handvaten en gebruik bekende handvaten die nuttig zijn om met mijn verleden om te leren gaan en met het feit dat ik anders ben dan de meeste mensen. Ik vraag mij af hoe jij met de teleurstellingen uit jou verleden omgaat. Misschien kunnen wij dan wat informatie uitwisselen.

Ik lees mee

[Peach]

waarmee bedoel je precies?

Wat mijn eigen verleden bedenk ik zelf handvaten en gebruik bekende handvaten die nuttig zijn om met mijn verleden om te leren gaan en met het feit dat ik anders ben dan de meeste mensen. Ik vraag mij af hoe jij met de teleurstellingen uit jou verleden omgaat. Misschien kunnen wij dan wat informatie uitwisselen.

Ik lees mee

Hallo deadlyke kom er gezellig bij. Mocht jij nog handvaten hebben, dan kun je die met ons delen. Graag zelfs. Hoe meer wel van elkaar kunnen leren hoe beter. (ons, als danser ook mee zou willen schrijven)

Ik bestudeer zelf psychologie. Daarmee kan ik de menselijke verhoudingen beter begrijpen en mezelf handvaten bieden, hoe ik om kan gaan met mijn sterke en zwakke kanten. Hierdoor kan ik de gebeurtenissen uit mijn verleden ook beter begrijpen. Waarom de dingen zo gegaan zijn, zoals ze zijn gegaan. Wel jammer natuurlijk, want het had niet hoeven gaan. Maar helaas kan ik dat niet terugdraaien. Deze tip heb ik van andere hoogbegaafden gekregen. Ik heb ook de tip gekregen om meer te gaan onderzoeken over hoogbegaafdheid zelf. Er zijn ook een aantal hoogbegaafden die zelf een site's vol informatie hebben gebouwd. Er staat ook een aantal in over hoogbegaafden kinderen en hun gedragingen. Ik hoop dat jij/jullie er wat aan heb/hebben.

[deadlyke]

Wat mijn eigen verleden bedenk ik zelf handvaten en gebruik bekende handvaten die nuttig zijn om met mijn verleden om te leren gaan en met het feit dat ik anders ben dan de meeste mensen. Ik vraag mij af hoe jij met de teleurstellingen uit jou verleden omgaat. Misschien kunnen wij dan wat informatie uitwisselen.

Ik lees mee

Hallo deadlyke kom er gezellig bij. Mocht jij nog handvaten hebben, dan kun je die met ons delen. Graag zelfs. Hoe meer wel van elkaar kunnen leren hoe beter. (ons, als danser ook mee zou willen schrijven)

Ik bestudeer zelf psychologie. Daarmee kan ik de menselijke verhoudingen beter begrijpen en mezelf handvaten bieden, hoe ik om kan gaan met mijn sterke en zwakke kanten. Hierdoor kan ik de gebeurtenissen uit mijn verleden ook beter begrijpen. Waarom de dingen zo gegaan zijn, zoals ze zijn gegaan. Wel jammer natuurlijk, want het had niet hoeven gaan. Maar helaas kan ik dat niet terugdraaien. Deze tip heb ik van andere hoogbegaafden gekregen. Ik heb ook de tip gekregen om meer te gaan onderzoeken over hoogbegaafdheid zelf. Er zijn ook een aantal hoogbegaafden die zelf een site's vol informatie hebben gebouwd. Er staat ook een aantal in over hoogbegaafden kinderen en hun gedragingen. Ik hoop dat jij/jullie er wat aan heb/hebben.

Ik ben nog niet zover in het proces omdat ik het eventuele hb nog aan het aanvaarden ben. Het idee dat hb aan de basis ligt van mijn moeilijke verleden geeft voor mij eigenlijk ergens een soort rust. Die eindeloze zoektocht naar waarom ik toch anders ben valt eindelijk op zijn plaats... Eindelijk een lijstje eigenschappen dat volledig past. Maar tegelijk val ik telkens terug op het : maar ik dacht dat ik juist dom was. . idee..dus kan het wel?

Ik weet dat mijn ouders, de ene hyperintelligent, de ander hb , in mijn jeugd gewoon niet konden weten dat er ook onderduikers bestaan. En mijn ass broer vroeg veel meer aandacht zodat ze mijn hulproep gewoon niet zagen. ( ik was het normale maar een beetje maffe kind)
Ik kan dus wel boos zijn.... Maar zij deden wat zij dachten dat goed was.

Stapje voor stapje weet ik dat ik er wel kom... Uiteindelijk.

[Peach]

Ik lees mee

Hallo deadlyke kom er gezellig bij. Mocht jij nog handvaten hebben, dan kun je die met ons delen. Graag zelfs. Hoe meer wel van elkaar kunnen leren hoe beter. (ons, als danser ook mee zou willen schrijven)

Ik bestudeer zelf psychologie. Daarmee kan ik de menselijke verhoudingen beter begrijpen en mezelf handvaten bieden, hoe ik om kan gaan met mijn sterke en zwakke kanten. Hierdoor kan ik de gebeurtenissen uit mijn verleden ook beter begrijpen. Waarom de dingen zo gegaan zijn, zoals ze zijn gegaan. Wel jammer natuurlijk, want het had niet hoeven gaan. Maar helaas kan ik dat niet terugdraaien. Deze tip heb ik van andere hoogbegaafden gekregen. Ik heb ook de tip gekregen om meer te gaan onderzoeken over hoogbegaafdheid zelf. Er zijn ook een aantal hoogbegaafden die zelf een site's vol informatie hebben gebouwd. Er staat ook een aantal in over hoogbegaafden kinderen en hun gedragingen. Ik hoop dat jij/jullie er wat aan heb/hebben.

Ik ben nog niet zover in het proces omdat ik het eventuele hb nog aan het aanvaarden ben. Het idee dat hb aan de basis ligt van mijn moeilijke verleden geeft voor mij eigenlijk ergens een soort rust. Die eindeloze zoektocht naar waarom ik toch anders ben valt eindelijk op zijn plaats... Eindelijk een lijstje eigenschappen dat volledig past. Maar tegelijk val ik telkens terug op het : maar ik dacht dat ik juist dom was. . idee..dus kan het wel?

Ik weet dat mijn ouders, de ene hyperintelligent, de ander hb , in mijn jeugd gewoon niet konden weten dat er ook onderduikers bestaan. En mijn ass broer vroeg veel meer aandacht zodat ze mijn hulproep gewoon niet zagen. ( ik was het normale maar een beetje maffe kind)
Ik kan dus wel boos zijn.... Maar zij deden wat zij dachten dat goed was.

Stapje voor stapje weet ik dat ik er wel kom... Uiteindelijk.

Ik heb zelf heel lang in cirkeltjes gelopen voordat ik voor mij zelf wilde accepteren dat ik ook hoogbegaafd kan zijn. Ondanks dat het mij rust gaf, zodra ik neigde het hoogbegaafd te aanvaarden. Dus het meer voor mezelf erkennen in plaats van dat anderen het erkende. Maar uiteindelijk durfde ik dat pas als anderen het erkende. Ook ik heb mij al die tijd afgevraagd waarom ik zo anders was. Mijn jeugd was redelijk en mijn puber en jong-volwassen tijd waren zwaar. Ik had altijd het gevoel dat ik anders was, maar wist niet waarom. Ik ben in het verleden vaak afgewezen in sociale interacties en bij het aangaan van vriendschappen. Want de mensen vinden mij "raar" De verschillen tussen mij en de anderen waren onduidelijk en kunnen nog heel onduidelijk zijn. ik moet nog wel even door leren om hen beter te begrijpen. Dan kan ik makkelijker in hen verplaatsen.

Er zijn verschillende oplossingen om erkenning te krijgen voor het hoogbegaafd zijn. De meest bekende oplossing is de IQ test. Maar is bij faalangst niet de beste oplossing. Daarnaast kan een HB-coach of/en een bezoek aan HB-cafe's herkenning geven. Dan kom je in contact met gelijkgestemden. Als je met deze mensen mee kan komen op hun niveau dan is dat ook een teken.

Bij mijn ouder is ook de ene hoogbegaafd en de ander hyperintelligent. Mijn ouders hebben besloten om mij zo "normaal" mogelijk op te voeden. Men wilde een diagnose voor ASS vermijden. Mijn symptomen voor een asperge label waren te licht. Ik merk achteraf dat ik de rol zo veel mogelijk op me genomen heb. Dit is voor mij heel dubbel en ik weet niet welke conclusie ik daar uit zou moeten trekken. Ik wil mijn ouders niet vooroordelen. Ik toevallig toch nog vastgelopen, ook al was dat juist niet hun bedoeling. Ik geef toe ik heb liever gehad dat ik het eerder had geweten.

[deadlyke]

Hallo deadlyke kom er gezellig bij. Mocht jij nog handvaten hebben, dan kun je die met ons delen. Graag zelfs. Hoe meer wel van elkaar kunnen leren hoe beter. (ons, als danser ook mee zou willen schrijven)

Ik bestudeer zelf psychologie. Daarmee kan ik de menselijke verhoudingen beter begrijpen en mezelf handvaten bieden, hoe ik om kan gaan met mijn sterke en zwakke kanten. Hierdoor kan ik de gebeurtenissen uit mijn verleden ook beter begrijpen. Waarom de dingen zo gegaan zijn, zoals ze zijn gegaan. Wel jammer natuurlijk, want het had niet hoeven gaan. Maar helaas kan ik dat niet terugdraaien. Deze tip heb ik van andere hoogbegaafden gekregen. Ik heb ook de tip gekregen om meer te gaan onderzoeken over hoogbegaafdheid zelf. Er zijn ook een aantal hoogbegaafden die zelf een site's vol informatie hebben gebouwd. Er staat ook een aantal in over hoogbegaafden kinderen en hun gedragingen. Ik hoop dat jij/jullie er wat aan heb/hebben.

Ik ben nog niet zover in het proces omdat ik het eventuele hb nog aan het aanvaarden ben. Het idee dat hb aan de basis ligt van mijn moeilijke verleden geeft voor mij eigenlijk ergens een soort rust. Die eindeloze zoektocht naar waarom ik toch anders ben valt eindelijk op zijn plaats... Eindelijk een lijstje eigenschappen dat volledig past. Maar tegelijk val ik telkens terug op het : maar ik dacht dat ik juist dom was. . idee..dus kan het wel?

Ik weet dat mijn ouders, de ene hyperintelligent, de ander hb , in mijn jeugd gewoon niet konden weten dat er ook onderduikers bestaan. En mijn ass broer vroeg veel meer aandacht zodat ze mijn hulproep gewoon niet zagen. ( ik was het normale maar een beetje maffe kind)
Ik kan dus wel boos zijn.... Maar zij deden wat zij dachten dat goed was.

Stapje voor stapje weet ik dat ik er wel kom... Uiteindelijk.

Ik heb zelf heel lang in cirkeltjes gelopen voordat ik voor mij zelf wilde accepteren dat ik ook hoogbegaafd kan zijn. Ondanks dat het mij rust gaf, zodra ik neigde het hoogbegaafd te aanvaarden. Dus het meer voor mezelf erkennen in plaats van dat anderen het erkende. Maar uiteindelijk durfde ik dat pas als anderen het erkende. Ook ik heb mij al die tijd afgevraagd waarom ik zo anders was. Mijn jeugd was redelijk en mijn puber en jong-volwassen tijd waren zwaar. Ik had altijd het gevoel dat ik anders was, maar wist niet waarom. Ik ben in het verleden vaak afgewezen in sociale interacties en bij het aangaan van vriendschappen. Want de mensen vinden mij "raar" De verschillen tussen mij en de anderen waren onduidelijk en kunnen nog heel onduidelijk zijn. ik moet nog wel even door leren om hen beter te begrijpen. Dan kan ik makkelijker in hen verplaatsen.

Er zijn verschillende oplossingen om erkenning te krijgen voor het hoogbegaafd zijn. De meest bekende oplossing is de IQ test. Maar is bij faalangst niet de beste oplossing. Daarnaast kan een HB-coach of/en een bezoek aan HB-cafe's herkenning geven. Dan kom je in contact met gelijkgestemden. Als je met deze mensen mee kan komen op hun niveau dan is dat ook een teken.

Bij mijn ouder is ook de ene hoogbegaafd en de ander hyperintelligent. Mijn ouders hebben besloten om mij zo "normaal" mogelijk op te voeden. Men wilde een diagnose voor ASS vermijden. Mijn symptomen voor een asperge label waren te licht. Ik merk achteraf dat ik de rol zo veel mogelijk op me genomen heb. Dit is voor mij heel dubbel en ik weet niet welke conclusie ik daar uit zou moeten trekken. Ik wil mijn ouders niet vooroordelen. Ik toevallig toch nog vastgelopen, ook al was dat juist niet hun bedoeling. Ik geef toe ik heb liever gehad dat ik het eerder had geweten.

Wat grappig maar toch wel bizar hoeveel gelijklopende verhalen ik hier lees... Als je bedenkt dat ik al 29 jaar ( ok misschien 27 want als baby was ik nog niet raar);) een raar geval ben... En dan kom ik hier....