Ik wil wel, maar ik wil niet

[Sabo]

Dit is mijn vraag voor (h)erkenning, aangevuld met talloze overbodige gebeurtenissen, klachten, levensverhalen en kwaaltjes.
(Waarschijnlijk zijn er ook duizend dingen die er gewoon even uit moesten).

Ik ben een 28-jarige man die vroegtijdig zijn hogere studies heeft opgegeven bij gebrek aan motivatie/interesse/geld,
om vervolgens op de eerste jobaanbieding in te gaan en 5 lange jaren weg te kwijnen als winkelbediende.
Hier heb ik de mensheid leren haten, de frustraties van onderdanigheid leren kennen,
onmenselijke verveling leren kennen en uiteindelijk onderuitgegaan aan een “burn-out” (werd er toen als diagnose gegeven).

Hier heb ik de eerste waarnemingen gedaan van de concentratiestoornissen waar ik tot op heden nog steeds mee kamp.
Dit is ook de voornaamste reden waarom ik besloot die veilige “cocoon” van werkzekerheid achter te laten en mijn ontslag te nemen.
“Van een burn-out kom je niet zo makkelijk af” werd er gezegd, maar ik was zeker dat dit een verkeerde diagnose was en zat meteen terug op mijn paard, want zonder inkomen kan je natuurlijk niet leven, en ik ben een waardig lid van onze maatschappij en economie.

En zo ging het dus verder, meerdere tijdelijke uitzendopdrachten waar de werkgever zeer tevreden over mijn werk was,
maar voor mij was het vanzelfsprekend dat ik zo’n “simpele” opdrachten aankon zonder enige moeite (lees; “saai”, of “oninteressant”).
Na een dik jaar dacht ik dat het begon te beteren met mijn algemene vermoeidheid, frustraties, twijfels, laag zelfvertrouwen, concentratiestoornissen, ongelukkigheid, jaloezie, haat tegenover de wereld, ... Maar dat ging met kleine ups en stevige downs.

Toen ik opnieuw contact opzocht met de arts die mij voorheen had gelabeled met een burn-out heeft deze mij antidepressiva voorgeschreven.
Dit bleek te werken, in de zin dat je je elke dag ook lam kan drogeren met alcohol, marihuana of andere stimulerende middelen.
Natuurlijk gaat het concentratievermogen hier niet op vooruit (en de alcoholconsumpties stegen naarmate de medicatie minder en minder effect begon te krijgen).

Na vele ruzies met mijn vrouw, waarmee ik helemaal geen intieme connectie meer heb, waarmee elke vorm van communicatie (hetzij verbaal, hetzij non-verbaal) falikant fout loopt (verwijten, frustraties, verkeerde interpretaties, ...), en een smak van mijn inkomen gespendeerd te hebben aan alcoholische dranken heb ik de zelfhulpdraad proberen op te nemen. Welja, laat ons zeggen dat mijn vrouw mij meerdermaals voor een voldongen feit heeft gezet. Ik heb reeds eerder contact gezocht met een hulpverlener, maar uit elk gesprek kwamen er 12 nieuwe diagnosen en talloze nieuwe “problemen” waar ik zelf nog niet aan had gedacht.
Elke consultatie resulteerde in meer twijfels en meer ruis in mijn stampesvolle hoofd. Ook had ik proberen mediteren, maar als ik niet na 10 minuten in slaap lag, was ik ofwel 1001 dingen aan het bedenken of een conflict van afgelopen dagen opnieuw en opnieuw aan het afspelen in mijn hoofd (en ja, ik weet het, het mindfulnessprincipe zegt dat je deze gedachten moet erkennen en vervolgens voorzichtig opzij moet schuiven en waarschijnlijk heb ik niet lang genoeg bezig geweest met oefenen).

Inmiddels ben ik in januari mijn laatste tijdelijke contract aangegaan als uitzendkracht in een onmenselijk boeiende omgeving, en kon ik met succes vast in dienst treden. Ik kan met zekere trots zeggen dat ik in de luchtvaartsector werk. Als mensen vragen wat ik doe laat ik het hoofd meteen in schaamte zakken en mompel ik “magazijnier”. Opnieuw ben ik in een “ondermaatse” (in mijn opinie) functie beland waar ik alleen maar onderdanig moet zijn voor de mensen die aan vliegtuigen sleutelen. Ik krijg geen trainingen, moet alles zelf uitzoeken hoe de procedures verlopen, krijg enkel feedback als ik iets verkeerd heb gedaan, en tot slot heb ik al een heftige discussie met een van de popular kids gehad, waardoor ik volwaardig afgestoten ben van de social club. Én toch verveel ik mij.

Ik heb het gevoel dat ik beter kan, veel beter, maar ik voel mij terughoudend om een verplichting aan te gaan zoals een studie van 3 tot 7 jaar, omdat ik weet hoe snel het geld erdoor vliegt als je alleen woont zonder inkomen. En niet te vergeten, ik kan mij geen 3 zinnen lang concentreren op droge leerstof. Ik ben zo ongelukkig, zo kwaad op de wereld, haat mijzelf, interpreteer de hulp van mijn partner helemaal verkeerd, word razend in het verkeer en wil het liefst van al weg van de beschaafde wereld.

Nu ik voor de zoveelste keer het dreigement van scheiding onder mijn neus geduwd kreeg als er niet snel iets veranderde aan mijn gedrag, ben ik op aanraden van een familielid (toevallig een hulpverlener) terug hulp gaan zoeken van buitenaf. Na 2 relatief korte, maar intense psychologische sessies heb ik nog maar een fractie kunnen delen van wat er met mij aan de hand is. Zij is ook indirect de hoofdreden waarom ik hier dit boek aan het neerpennen ben. Ik ben verward met een brochure over “hoogbegaafdheid” naar huis gestapt. IQ-tests hebben mij in het verleden niet meer opgebiecht dan dat ik “gemiddeld intelligent” ben, maar hoe langer ik er over opzoekingswerk doe of er over lees, hoe meer de puzzelstukjes op zijn plaats belanden. Ik veronderstel dat ik niet dom ben, maar ik heb zoveel moeite om mijn hoofd er bij te houden, en op vlak van communicatie zal ik ook niet als de slimste over komen (ik vermoed dat ik over meer dingen nadenk tijdens het praten dan waar de conversatie over gaat).

Als je tot hier hebt gelezen en niet hebt opgeteld hoe vaak ik een zin ben begonnen met “ik”, proficiat. De uiteindelijke vraagstelling van heel deze forumpost is onduidelijk, zoals het antwoord waar ik naar op zoek ben onduidelijk is. Wie ben ik in godsnaam, waar wil ik naartoe, wat wil ik bereiken, wat wil ik PUNT?!

Ik schrijf dit in de hoop dat iemand dit leest en de symptomen kan herkennen, die mij kan zeggen dat ik niet abnormaal ben en dat alles goed zal komen. Ik zoek naar iemand die mij kan verstaan, want ik besef maar al te goed dat de mensen rondom mij dat niet doen.


Ik besef dat ik uiteindelijk geen vraag heb gesteld, geen punt heb gemaakt en jou als lezer alleen maar heb vermoeid.
Mijn oprechte excuses hiervoor.

Dit alles was een kreet om hulp, maar zeer slecht geformuleerd.

Liefs,
M.

[Sawi]

Welkom sabo.

Je zoekt herkenning. Enigszins is je verhaal wel herkenbaar. Behalve dat het niet voor mijzelf geldt, maar ik hier wel vaker zulke verhalen lees. De miscommunicatie, het niet kunnen (vol)houden van een studie of baan. Ze passen inderdaad hij hoogbegaafdheid. Maar de bevestiging die je zo direct zoekt... Helaas... Vanaf een forum kunnen we niet beoordelen of je hoogbegaafd bent. En zelfs een IQ test zegt niet alles.

Ik hoop dat je hier zelf ook herkenning gaat vinden. En dat je nu eindelijk de juiste persoon hebt getroffen die je bij je zoektocht kan helpen.

[HindrikH]

Hoi Sabo,

Ik kan je een aantal zaken terug geven als reactie op je post:

Zoals ik het lees is je vraag voor mij wel duidelijk: hoe krijg je grip op je leven, en hoe kom je uit deze neerwaartse spiraal? Als onderdeelvraag: speelt hoogbegaafdheid een rol?
Formuleer ik het zo goed? Zo ja, dan is dat een hele reële vraag, waar we volgens mij allemaal wel in meerdere of mindere mate mee worstelen, en heb jij het dus helder genoeg geformuleerd.

T.a.v wel of geen hoogbegaafdheid: er is heel wat te vinden over het onderwerp, ik kan je de e-books van Adrienne van de Bosch (www.giftedpeople.eu) en van Jan Everts (www.hoogbegaafdencoach.nl) aanbevelen. De insteek van beide e-books is net even anders, het is maar net wat het beste aanslaat. Daarnaast zijn er meerdere interviews op Youtube te vinden met hoogbegaafden. Die waren voor mij destijds een wake-up call: mensen die niet alleen hetzelfde proces beschrijven, maar ook nog eens in de woorden die ik al jaren gebruikte. Er is trouwens ook zoiets als asynchrone ontwikkeling, waarbij er wel degelijk sprake kan zijn van hoofbegaafdheid, maar niet zichtbaar op elk terrein. En verder zijn er natuurlijk de HB-cafés, georganiseerd door......hoe heten ze ook al weer?

T.a.v je denkprocessen: de vraag is denk ik niet hoe je die gedachtenflow kan afstoppen, de vraag is hoe je die kan faciliteren! Tenzij het echt schadelijk is voor jezelf of voor je omgeving: gewoon je gedachten hun werk laten doen (bv geen slaap, de veel tegelijk en geen tijd, vergeten te eten etc) Die gedachten komen niet vanzelf in je op! Het lijkt erop dat je vooral bezig bent geweest dit als probleem te zien, iets wat afgestopt moet worden. Drank is dan helemaal een mindkiller, het verschuift je probleem alleen maar in de tijd (nadat je weer nuchter bent is er niets opgelost) of naar een ander (die er ook niks mee kan). Echt zsm mee kappen! Daardoor blijf je nog veel meer hangen in The Twilight Zone dan nodig is!
Als voorbeeld: mijn denkprocessen lopen zo dat ik regelmatig een reeks losse "filmscenes" in mijn hoofd heb, vage beelden, naast elkaar, door elkaar heen, die in eerste instantie onsamenhangend lijken. Maar als ik ze laat groeien zie ik later meer scherpte, komt de samenhang en ontstaat het hele plaatje. Dit is een continu groeiproces. Vanuit de abstractie komen bij mij de patronen en de details, niet andersom. Zou ik dit als storend ervaren, dan kom ik geen meter verder, zowel intern als in de buitenwereld. Het resultaat is vaak dat ik op die manier veel sneller het hele plaatje zie en weet wat ik moet doen dan dat ik in ganzepas met de detail-punaisepoetsers was meegegaan. Volg je je eigen weg, dan gaan mensen ineens constateren dat je zaken al veel eerder zag dan anderen, vandaar uit groeit weer respect, kansen etc. Maar pas je je aan, dan wordt je een slechte variant van een grijze muis, want je bent niet geschikt voor die rol. Welke rol dan wel: dat is uitzoeken voor je.

T.a.v. werk: repeterend werk kan lekker zijn, om bezig te blijven terwijl je observaties en je gedachten hun werk doen. dus faciliterend aan wat echt belangrijk is. Maar werk contant onder je niveau is echt killing: je verhongert je hersens, geen wonder dat je in de weerstand schiet. Je hebt echt geen jarenlange studie nodig om je talent te laten zien, dat kan ook in je werk zelf. Hoofdzaak is dat je je van je onorthodoxe, verrassende kant laat zien, met je brainwaves als voeding. Ja, dat geeft bij veel mensen geen herkenning en zelfs afwijzing, maar het gaat om die ene persoon die je kwaliteit die je anders verborgen hield nu wel gaat zien, en je op het pad zet van nieuwe kansen. Durf dus herkenbaar te zij!
In dat opzicht verwijs ik je graag naar mijn artikel in op dit forum genaamd "De aanpassingsparadox", in de rubriek HB in het Dagelijks Leven.

Als laatste: toch ook wel wat respect van mij voor je vrouw; het is geen pretje om met een onbewuste hoogbegaafde (als dat laatste het geval is) samen te wonen. Mijn vriendin kan er over meepraten, zit al 20 jaar in de achtbaan met mij. Ook voor haar vielen veel puzzelstukjes in onze relatie op hun plek toen helder werd waar we al die tijd mee aan het worstelen waren. Dus help haar door jezelf te helpen en andersom!

Groet,

HindrikH

[danser]

een uitgebreide post met vele worstelingen. dapper dat je het hier deelt en goed dat je bezig bent met je zoektocht.
Ik kan er niet veel over zeggen, behalve dat ik denk dat je je werkelijke zoektocht zult moeten voeren 'in real life'. Een forum kan je wat herkenning, eventueel begrip en een gezellig babbeltje leveren, maar na je beschrijving denk ik dat je echt contact moet maken (wat je al doet ) met jezelf en je partner met hulp van een goede therapeut.

In het kader van je hb zoektocht en eerdere burnout diagnoses, wil ik je wel dit meegeven: ken je de term 'bore-out'?
De diagnose 'burn-out' is het laatste stadium van fysiologische reacties op langdurige stress die niet tussendoor tot oplossing komt. die stress komt niet alleen van óvervraging op het werk of thuis, maar kan ook continu óndervraagd worden, je niet kunnen inzetten, je tegengehouden voelen etc., met precies dezelfde effecten. In dat geval spreek je van een bore-out.
Misschien heb je daar wat aan in je zoektocht.
groetjes en succes

[Stefan]

Ik weet niet hoe blij je wordt van herkenning, het is immers op zichzelf geen "goed nieuws" dat meer mensen in dezelfde spagaat hebben gezeten als jij. Maar je verhaal is 100% herkenbaar. Ontslagen worden, paria zijn, depressies, medicatie therapie. De vraag, of beter je wanhoop, komt duidelijk door. Het is moeilijk om deze reactie te schrijven, want ik heb de neiging om voorzichtig om te gaan met mensen die zich op dit punt in hun leven bevinden: het raakt me, ik vind herkenning, en ben geneigd (het is een soort aantrekkingskracht) om terug te vallen in de denkpatronen waar je in zit.

De belangrijkste dingen die ik nu zie als hulpmiddelen om uit de "staat" te komen waar je je in bevindt:
-Slaap - regelmatige slaap, elke dag dezelfde tijd wakker worden en in mijn geval met behulp van een app (sleep cycle) zelfs slaap meten is het belangrijkst. Desnoods apart slapen van je partner. Whatever it takes.
-Bewegen (wandelen desnoods, elke dag een uur daar begon het bij mij mee) was 2. Om "uit mijn hoofd" te raken gebruikte ik luisterboeken tijdens het lopen. Goud waard, je kunt je eigen denken niet doorbreken, hoe meer je piekert hoe minder je het overzicht hebt. Bij het slapen hielp dat ook; ik ben een half jaar elke nacht met een luisterboek om 22:00 in bed gaan liggen...
-Eten komt op drie; voor mij niks magers, halfvol, of "industrieel elkaar gezet" zoals margarine, oplos-troep, koken uit pakjes e.d. Voor mij hielp het om gewoon te maken waar ik zin in had en niks meer. Een hele gegrilde kip, Een biefstuk.. komkommerschijven met kruiden en mayo. etc.. gevarieerd eten hoeft niet op 1 bord. Suiker is de duivel.

En een hele goede echte psycholoog (dit gaat ver voorbij coaching). Afhankelijk van je regio op zoek gaan, in de vrije sector lijkt mij 't beste. Er zijn mensen en threads hier die daar verder op ingaan.

Ik hoop dat je eruit komt. Het voelt alsof je er "doorheen" moet en dat voelt behoorlijk wanhopig. Maar achteraf gezien moest ik door veel dingen niet heen, maar kon ik door andere dingen op de rit te krijgen die moeilijkere aspecten als sneeuw voor de zon laten verdwijnen.

Ik heb de laatste tijd ook veel aan de lectures van peterson ( ) maar dat zal bij iedereen anders zijn.

een voetnoot: hoewel ik me herken, heb ik ook een hele grote blinde vlek gehad voor de dingen die ik wél deed en kon. Ik was goed in stijldansen, speelde rugby, was dj, en had relaties die voordat ze vastliepen best leuk waren count your blessings, hoe moeilijk dat ook is. Bijv: Je hebt een partner die dreigt met scheiding; ze wil dat dus niet, ziet dat als een zwaar negatief iets, scheiden... en is zó wanhopig (voor jouw welzijn) dat ze het ergste wat ze kan bedenken gebruikt om je te proberen uit de spiraal te krijgen.

[Sabo]

Bedankt aan iedereen die de tijd heeft genomen om dit te lezen. Ik weet niet hoe de (h)erkenning kan of zou helpen, maar het woord "depressie" schrappen is al een hele vooruitgang in mijn algemeen welzijn (denk ik). Natuurlijk slik ik intussen enkele jaren een milde dosis antidepressiva (SSRI's), waarvan de onttrekkingsverschijnselen het mij nu absoluut niet makkelijk maken.

Ik ben meestal geen behulpzame persoon. Jullie inzet om dit helemaal te lezen én er nog eens op te reageren doet mij wel iets. Ik snap dat jullie geen besluit kunnen nemen of het effectief te maken heeft met hoogbegaafdheid, maar jullie tips ga ik zeker in achting nemen;

-Slaap - regelmatige slaap, elke dag dezelfde tijd wakker worden en in mijn geval met behulp van een app (sleep cycle) zelfs slaap meten is het belangrijkst. Desnoods apart slapen van je partner. Whatever it takes.

Ik werk 7 op/7 af, met flexibele uren. Ik ben gemiddeld 12 uur per dag op het werk, 7 dagen op rij, om vervolgens 7 dagen thuis te zijn. Vroege shifts, late shifts en natuurlijk de nachtdienst gooien mijn biologisch ritme wekelijks door elkaar... Slaapritme aanpassen is wellicht niet mogelijk, hetzij ik (weer) van job verander. Toch iets interessants, omdat ik het belang van slaap inzie, maar zelf een heuse slaapschuld heb opgebouwd doorheen de jaren en weinig belang heb gehecht aan slaaphygiëne. Bedankt voor de tip, Stefan!

-Bewegen (wandelen desnoods, elke dag een uur daar begon het bij mij mee) was 2. Om "uit mijn hoofd" te raken gebruikte ik luisterboeken tijdens het lopen. Goud waard, je kunt je eigen denken niet doorbreken, hoe meer je piekert hoe minder je het overzicht hebt. Bij het slapen hielp dat ook; ik ben een half jaar elke nacht met een luisterboek om 22:00 in bed gaan liggen...

Hmm, tijdens mijn werkweek (wanneer ik dit het meest kan gebruiken) heb ik hier weinig tot vaak geen tijd voor. Ik heb een tijdje lang een fitnessabonnement gehad, maar omdat ik langer onderweg was naar de club dan dat ik effectief bereid was er te blijven, heb ik dit stopgezet en wat spulletjes aangekocht voor thuis; alleen maak ik daar ook niet genoeg tijd voor. Wat wandelen en piekeren betreft; is het normaal dat ik zelfs met een podcast/audiobook in mijn oren tijdens het wandelen nog steeds die gedachtengang niet kan pauzeren? Ik kijk ook steeds naar de grond om niet op mijn gezicht te gaan natuurlijk, waardoor het moeilijk wordt de natuur op te nemen (een van de belangrijke aspecten denk ik dan?).

-Eten komt op drie; voor mij niks magers, halfvol, of "industrieel elkaar gezet" zoals margarine, oplos-troep, koken uit pakjes e.d. Voor mij hielp het om gewoon te maken waar ik zin in had en niks meer. Een hele gegrilde kip, Een biefstuk.. komkommerschijven met kruiden en mayo. etc.. gevarieerd eten hoeft niet op 1 bord. Suiker is de duivel.

Ok, wel, ik denk dat ik de afgelopen jaren op suiker heb geleefd! Ontbijtgranen 's ochtends, 's middags en vaak ook nog na een warme avondmaal. Shit. Ik hou van suiker en chocolade en koekjes en zoetigheden. Geeft een suikerstop ook niet van die vieze ontwenningsverschijnselen?

Zoals ik het lees is je vraag voor mij wel duidelijk: hoe krijg je grip op je leven, en hoe kom je uit deze neerwaartse spiraal? Als onderdeelvraag: speelt hoogbegaafdheid een rol?

Ik denk dat je de nagel op de kop slaat

De vraag is denk ik niet hoe je die gedachtenflow kan afstoppen, de vraag is hoe je die kan faciliteren!

Wat als ik geen normale conversatie kan voeren omdat ik ofwel in het midden van mijn zin haper (omdat ik spontaan aan 20 andere onderwerpen begin te denken), of geen enkele paragraaf kan lezen zonder aan het einde van deze te komen en beseffen dat ik aan totaal andere dingen aan het denken ben? Ok, het is een zeer wijze uitspraak, maar ik zie momenteel geen manier in hoe deze "gave"(?) goed in te zetten, anders dan filosoof te worden.

Hoofdzaak is dat je je van je onorthodoxe, verrassende kant laat zien, met je brainwaves als voeding. Ja, dat geeft bij veel mensen geen herkenning en zelfs afwijzing, maar het gaat om die ene persoon die je kwaliteit die je anders verborgen hield nu wel gaat zien, en je op het pad zet van nieuwe kansen.

Inderdaad, maar als ik initiatief neem blaast het meestal op in mijn gezicht. Ok, ok, dit is duidelijk inmiddels een self-fulfilling prophecy geworden. Als ik er zo op af stap, dan is het vrij voorspelbaar dat het fout loopt. Andersom, als ik dat idee even vergeet en initiatieven neem die achteraf afgestraft worden (in de vorm van negatieve feedback bijvoorbeeld), voel ik mij meestal de grond ingeboord, en de kleinste tegenslag doen die tandwieltjes in mijn hoofd op overtoeren draaien (vandaar de eerdere diagnose zijnde depressie).
Iets om over na te denken, maar makkelijker gezegd dan gedaan!


Dank jullie wel voor jullie reacties en tips. Die boeken, tijdschriften en websites zullen zeker en vast bestudeerd worden.

Liefs,
M.

[Sawi]

Wat wandelen en piekeren betreft; is het normaal dat ik zelfs met een podcast/audiobook in mijn oren tijdens het wandelen nog steeds die gedachtengang niet kan pauzeren? Ik kijk ook steeds naar de grond om niet op mijn gezicht te gaan natuurlijk, waardoor het moeilijk wordt de natuur op te nemen (een van de belangrijke aspecten denk ik dan?).

Ik pik er even een onderdeeltje uit? Waarom wandelen met een podcast of audioboek? Waarom niet even alle overbodige prikkels uitzetten? Het lijkt me dat je daardoor alleen maar sneller struikelt, omdat je in je hoofd niet bezig bent met wat je werkelijk doet.

Als ik wandel kijk ik ook veel naar de grond. Daar is niets mis mee. Maar daarbij focus ik juist op wat al mijn zintuigen waarnemen: ik ruik het vocht of het wild in het bos, ik hoor een vogel of krakende takjes, ik zie de wortels van bomen op het pad.
Ondertussen komen er tientallen gedachten langs. Leuke en minder leuke, maar de kunst is om er even geen oordeel over te hebben.
En na een paar kilometer ga ik op zoek naar een mooi plekje om even te pauzeren. En juist dan ben ik me erg bewust van wat ik allemaal waarneem.
Ik zal niet beweren dat ik in Nederland bij elke wandeling wild spot, maar toch wel heel vaak kom ik reeën, een eekhoorn of een vos tegen. En meer dan eens van zo dichtbij dat die dieren van mij schrokken. Veel mensen missen die ontmoetingen, omdat ze te veel met zichzelf bezig zijn in plaats van gewoon te zijn en de dingen van het moment waar te nemen.

[HindrikH]

De vraag is denk ik niet hoe je die gedachtenflow kan afstoppen, de vraag is hoe je die kan faciliteren!

Wat als ik geen normale conversatie kan voeren omdat ik ofwel in het midden van mijn zin haper (omdat ik spontaan aan 20 andere onderwerpen begin te denken), of geen enkele paragraaf kan lezen zonder aan het einde van deze te komen en beseffen dat ik aan totaal andere dingen aan het denken ben? Ok, het is een zeer wijze uitspraak, maar ik zie momenteel geen manier in hoe deze "gave"(?) goed in te zetten, anders dan filosoof te worden.

Allereerst: heel herkenbaar, ik haal mijzelf met regelmaat in *tijdens* praten. Ik begin aan een zin en denk midden in de zin dat wat ik nu zeg meerder kanten uit kan. Dus hoe nu verder in deze zin? Dit blijft een uitdaging, gedachten lopen parallel en creëren dwarsverbanden, het gesproken woord is lineair en veel trager. Abstractie kan zaken combineren, maar blijft riskant, je weet maar nooit hoe de ander dit oppakt. De uitdaging is geduld, je kunt gewoonweg geen 20 zaken in één keer noemen, dat komt niet over, het zal grotendeels *achter elkaar* moeten. Het is niet anders. Twee tips: leg aan anderen uit *dat* het zo werkt bij jou, dat scheelt. En train jezelf in het goed uitleggen van wat je bedoelt, gebruik bv beeldspraak. Vraag ook aan een ander of je het op deze manier helder verteld hebt. Kortom: investeer in metacommunicatie.

Hoofdzaak is dat je je van je onorthodoxe, verrassende kant laat zien, met je brainwaves als voeding. Ja, dat geeft bij veel mensen geen herkenning en zelfs afwijzing, maar het gaat om die ene persoon die je kwaliteit die je anders verborgen hield nu wel gaat zien, en je op het pad zet van nieuwe kansen.

Inderdaad, maar als ik initiatief neem blaast het meestal op in mijn gezicht. Ok, ok, dit is duidelijk inmiddels een self-fulfilling prophecy geworden. Als ik er zo op af stap, dan is het vrij voorspelbaar dat het fout loopt. Andersom, als ik dat idee even vergeet en initiatieven neem die achteraf afgestraft worden (in de vorm van negatieve feedback bijvoorbeeld), voel ik mij meestal de grond ingeboord, en de kleinste tegenslag doen die tandwieltjes in mijn hoofd op overtoeren draaien (vandaar de eerdere diagnose zijnde depressie).
Iets om over na te denken, maar makkelijker gezegd dan gedaan!

Ik heb al ik weet niet meer hoe vaak meegemaakt dat ik al precies helder had "hoe het in elkaar zat, waarom en wat er moest gebeuren" en dat anderen er niets van begrepen. Totdat ze na een half jaar verder, nadat het probleem ontstaan was of de kans voorbij was, zeiden: "Oh bedoelde je dat! Nu snappen we het" En ik dacht dan "Ja nu pas!" En ik mijzelf maar een half jaar de haren uit het hoofd trekken, hoe konden zo nu ZO stom zijn! Dus timing is een grote uitdaging, de kans is groot dat je simpelweg te vroeg bent.....voor de ander.
Wat (volgens mij) bij hoogbegaafden anders is, is dat gedachten en daarmee initiatieven niet onmiddellijk te herleiden zijn aan het einddoel, het uiteindelijke effect. De vraag "Ok wat kun je daar dan concreet mee" is met regelmaat een lastige. Maar je weet gewoon zeker dat wat je zegt invloed heeft op het onderwerp.
Zoals ik al aangaf ontstaan bij mij gedachtes die in eerste instantie onsamenhangend zijn, en ik kan ze ook niet onmiddellijk in samenhang uitleggen aan anderen. Dát is het stadium dat - inderdaad - het in je gezicht opblaast. Maar wacht je tot de samenhang ontstaat, door gewoon die gedachten te voeden, zonder oordeel over jezelf (er is niks mis met je!) dan kan het zomaar zijn dat al die 20 gedachten toch een behoorlijke samenhang hadden en je een veel groter plaatje ziet dan anderen. En dat anderen met de mond vol tanden staan. Het feit dat je de enige bent in een visie, in een invalshoek zegt helemaal niets over of je ongelijk hebt! Er is zoveel kuddegedrag dat originaliteit en authenticiteit broodnodig zijn!

Even vanuit een heel andere invalshoek (ja ik zei al, zo werken mijn hersenen) Weet je hoe vaak meerdere prototypes leiden tot een succes? Weet je hoe vaak er achter een meesterwerk van een beroemde schilder een schets gevonden wordt? 20 ideeëen zijn prima! Zolang je maar niet prototypes, of schetsen inbrengt als "het eindresultaat" (zelfs niet onbedoeld) want dan slaat het inderdaad terug in je gezicht. Bij een hoogbegaafde is er veel vaker en veel meer sprake van "werk in wording", denk ik.

Als laatste: wanneer je een idee of invalshoek hebt, kan het handig zijn om dit voor te bespreken met iemand waarvan jij denkt dat die handig is in plannen of organiseren. Zo iemand kan je helpen met het meer handen en voeten geven van je ideeën.

[Cincinnatus]

Hey Sabo,

Hoe herkenbaar is voor mij hetgeen jij verteld over het hakkelen in woorden omdat je te veel tegelijkertijd wil vertellen. Probeer eens om mensen niet alles te vertellen, want jouw gedachtengang volgen lukt hen nooit. Simpele instructies volgen mensen beter op. Laat ze de rest maar zelf uitzoeken.

Misschien is het voor jou belangrijk om een eigen virtuele plekje te maken waar niemand jou kan raken. Probeer de wereld eens wat meer van bovenaf te bekijken, We zijn slechts miertjes met onze eigen pietluttige problemen die eigenlijk zo belangrijk ook weer niet zijn. het is interessant om het draaien van de wereld en de hoge technologische vooruitgang gade te slaan vanop een afstand. zoek het plaatsje waar ruimte en tijd voor jou stilstaat. en probeer van daaruit jezelf te beoordelen. alleen door je zwakheden te kennen kan je de dingen vinden waar jij goed in bent. Wat je doet van werk weet ik niet, maar specialisatie is natuurlijk een middel om mensen naar jou te doen luisteren in plaats van omgekeerd.

Weet dat sommige dingen alleen met de jaren duidelijk worden.

[Drummer JS]

Beste Sabo, heb je op YouTube wel eens gehoord van Tony Robbins, Coach Corey Wayne, Elliott Hulse, zij hebben ook in de shit gezeten en zijn bovengemiddeld succesvol... Tgaat nooit om een label wat je bent, tgaat erom dat je als man jezelf in je kracht voelt... Ik ben geen psycholoog ofzo,maar vaak is de basis van iemand niet sterk genoeg, dat heeft te maken met in je kracht komen te staan, stop zeggen, heel erg gezond gaan eten,fitmess,natuur, jezelf een strak schema opleggen qua doel bereiken- desnoods vroeg je bed uit en vooral schijt hebben aan andere invloeden, de baas over je gedachten worden, mensen die je niks meer toe te voegen hebben qua groei afscheid van nemen, weigeren nog langer een underdogpositie te bekleden en zeggen: STOP!!!! Durf te eisen dat je hulp krijgt die bij je past en ga desnoods in de Bijstand, ook al voel je schaamte, maar een maatschappij heeft meer aan jou als je in je kracht staat (men praat toch altijd over de koopkracht hier in Nederland??)...

Pak je basis aan en als je dat op orde hebt dan bouw je verder, geef nooit op!!!! Laat nooit aan je touwtjes trekken, trek zelf met zelfrespect aan je eigen touwtjes, zodat andere mensen jou automatisch respecteren, zodat je via een omweg de succesvolle IK word en dat uit zich in kansen op gebied van werk...Denk ook in termen van eigen baas, mss aangevuld m een simpele parttime job, dan trek je nog steeds als je slim bent aan je eigen touwtjes qua basis...

Tis niet makkelijk , maar je kunt dat gewoon... Ik weet er alles van joh...

Heel veel sterkte!!!!!

Greets, Jeroen.

[Drummer JS]

Ps. Durf kwetsbaar te zijn en vooral te voelen, juist als je die fase doorstaat en er komen veranderingen dan trek je de goede dingen des levens weer aan omdat je binnenste, je ziel/hart retrograde loopt met hoe je zou moeten zijn qua uitingen, gevoelens, talenten... Zie pijn vooral als groei, maar trek nog steeds aan je touwtjes natuurlijk... Ga geen rare dingen doen of teveel! houvast zoeken buiten jezelf, het zit in jezelf allemaal... Mocht je van nature afwijkingen hebben qua gezondheid erken die ook, maar alleen als je dat zo echt voelt...Vergeet ook niet dat iedereen uiteindelijk net zo kwetsbaar is, de een verbergt t beter dan de ander, maar bij een goede basis en je goed in je vel voelen letterlijk worden de afwijkingen juist minder, zie t maar als een pyramide die 80% van boven daaro afwijkingen vertoont, maar de onderkant is zo sterk als wat....

Ik hoop oprecht dat t goede kant op gaat met je, heel veel succes en sterkte en neem vrijblijvend uit mn verhaal wat je zelf voelt wat klopt, anders ben ik TE beinvloedbaar juist....

Greets, Jeroen.