Ik ben niet voor niks al 10 jaar vrijgezel. Na 2 relaties kwam ik erachter dat het niet zo makkelijk samenleven is met mij en heb ik zelf gekozen een stap terug te doen. Veel vrienden van me snappen dat niet, ook niet als ik het haarfijn uitleg, maar daar wen je aan als je ouder wordt (33). Je wordt er ook sterker van en het bouwt karakter. Dat maakt wel dat ik ermee kan leven. Een soort yin en yang of zo, als je daarin wil geloven.nathalie schreef: ↑di 09 jan 2018, 15:58Dat is heftig!
Ik heb ermee samen gewoond,mijn exman is precies zoiemand inclusief muziek en om de haverklap nu psychoses .
Duurde even tot ik doorhad dat het niet normaal gedrag was...
Wel echt een lieverd hoor.
Wat dat betreft ben ik wel wat "normaler,". Maar heb aantrekkingskracht naar deze types (andere ex sluit zich ook af van de wereld)
Mijn streven om mijn kinderen niet zo te laten worden is gelukt ondanks deze achtergrond en zijn. Wel goed geaarde persoontje s . Tiener die eerst in sprookjes land woonde tot de 12e is nu een meid met veel vrienden en leuke opleiding tot verpleegkundige. Gelukkig minder desillusie dan toen ze 10was .
Zoontje (7)zit er nog een beetje in en ontdekken dat de wereld niet altijd leuk is maar hij moet ook wel eens nee leren horen , en beetje aanpassen Mo wel
Voor jou en je kinderen zal het ook niet makkelijk(er) worden, denk ik. Maar de wereld is kneiterhard en als je zo lief en gevoelig bent, komt dat des te harder binnen. Hopelijk besef je dat. Mensen kijken me vaak met onbegrip aan of met een geschrokken blik, omdat ik aan de buitenkant heel snel kan overkomen, wat met agressiviteit, wordt verward. Psychoses zijn echt een levende hel, die wens je niemand toe en ik kan me heel goed voorstellen dat iemand niet met zo'n persoon kan of wil leven. Dat mag gewoon en zal een hb'er ook wel begrijpen lijkt me.
