Het is het een of het ander dacht ik. Anderen zijn goed met hun lichaam en ik ben goed met mijn hoofd. Tot ik bij begrijpend lezen in de bovenbouw las dat volgens een oosterse filosoof een gezonde geest alleen in een gezonde lichaam kon wonen. Nadat mijn motivatie ophield, omdat ik er toch nooit goed in zou worden ben ik een aantal keren beroofd. Voelde me machteloos en dacht dat het kwam omdat ik er zo zwak uitzag. Daarna motiveerde het me om er leuk uit te zien. En ik moest een heleboel boosheid naar de wereld eruit gooien, omdat ik nergens bij hoorde. Fitness is een veel betere therapie voor me geweest dan therapie ooit voor mee geweest is. Ik ben er trouwens nooit echt overheen gekomen me ongemakkelijk te voelen bij andere mensen die sporten. Al mijn fitness heb ik altijd helemaal alleen thuis gedaan. Sportschool heb ik wel een paar keren geprobeerd, maar ik houd niet van die sfeer van machomannetjes om me heen.Wie niet sterk is moet slim zijn.
Ik vraag me af hoe typisch mijn verhaal is. Van wat ik op mijn school zag was dat de slimste kinderen ook niet goed waren in sport. Ik lees dat de slimste kinderen vaak lastig gevallen worden. Slimme kinderen studeren veel en dan kom je vroeg of laat wel tegen wat de gezondheidsvoordelen zijn van fitness inclusief het brein. Ik hoor graag dat je ook fitness hebt als hobby. Zo niet. Waarom niet?