Schrijven

[Mercurious]

Haha, dat columns schrijven je niet zo goed afgaat kan ik me voorstellen, Mercurious. Je bent immers soms wat lang van stof
Ik moet bekennen dat ik bovenstaande een beetje 'verticaal' heb gelezen.

Renske de Greef vond ik ook tof toen ik op NRC geabonneerd was. Haar strips geven bijna altijd mijn kijk op dingen weer op een veel puntiger manier dan ik het zelf zou kunnen.

Ik blog zelf trouwens sinds afgelopen zomer af en toe. Want ja, ik vind schrijven ook leuk. Ben een beetje aangemoedigd daartoe door dit forum. Zie www. socublog.nl

O ja, en ik ben zelf wel zo'n echte 'Alpha': geschiedenis gestudeerd.

[sarcasme]
Nou ja, zeg. Dat vind ik nou echt niet kunnen dat jij vindt dat ik lang van stof ben. Wie denk je wel dat je bent? Hoe durf je mij van zoiets walgelijks te beschuldigen?! Mijn tere zieltje is gekrenkt.
[/sarcasme]

Vergeef me als je daar even geschrokken bent, Tjeempie. Ik vind het soms leuk om een geitje uit te halen bij iemand. Ze zijn niet altijd even leuk, dus voel je net zo vrij om dit geintje met de grond gelijk te maken.

Om dan maar eens serieus te reageren, wil ik allereerst zeggen dat ik blij ben dat je zo oprecht hebt gereageerd. Ik ben me terdege bewust van de manier waarop ik kan uitweiden over het een of ander. Geloof me of niet, maar ik lees minstens zo graag jouw kritische mening, als de lovende woorden van Camiel. Ik zag het net pas dat jij ook een reactie had geplaatst, vandaar dat ik veel later reageer. Het was dus niet zo dat ik me beledigd voelde. Dat moet even erbij gezegd worden. Ik ga nu bewust proberen om mijn verhaal wat in te dammen, maar ik heb tijdens het schrijven van deze reactie, bij voorbaat al een aantal opmerkingen op je reactie die ik tegen je wil zeggen. Dat kan ik niet bij mezelf uitschakelen. Ik kan wel leren om daar verstandiger mee om te gaan.

In de tussentijd heb ik de helft van m'n post maar verwijderd en ga ik gewoon eens stoppen.

[Tjeempie]

Ik ga nu bewust proberen om mijn verhaal wat in te dammen, maar ik heb tijdens het schrijven van deze reactie, bij voorbaat al een aantal opmerkingen op je reactie die ik tegen je wil zeggen. Dat kan ik niet bij mezelf uitschakelen. Ik kan wel leren om daar verstandiger mee om te gaan.

In de tussentijd heb ik de helft van m'n post maar verwijderd en ga ik gewoon eens stoppen.

Oooh, wat jammer!

Over het algemeen trek ik de iets langere post vrij goed, alleen bij die ene verslapte mijn aandacht toevallig. En zoals ik intussen weet: anderen (in casu Camiel) ervaren dat weer heel anders. Gewoon lekker 'bij jezelf blijven' dus.

[Mercurious]

Ik ga nu bewust proberen om mijn verhaal wat in te dammen, maar ik heb tijdens het schrijven van deze reactie, bij voorbaat al een aantal opmerkingen op je reactie die ik tegen je wil zeggen. Dat kan ik niet bij mezelf uitschakelen. Ik kan wel leren om daar verstandiger mee om te gaan.

In de tussentijd heb ik de helft van m'n post maar verwijderd en ga ik gewoon eens stoppen.

Oooh, wat jammer!

Over het algemeen trek ik de iets langere post vrij goed, alleen bij die ene verslapte mijn aandacht toevallig. En zoals ik intussen weet: anderen (in casu Camiel) ervaren dat weer heel anders. Gewoon lekker 'bij jezelf blijven' dus.

Ik trek lange posts juist minder goed, omdat ik meestal niet betrokken ben bij het onderwerp. Als er dan een lange post is waar ik wel dingen in herken, dan komt er misschien te veel in me op wat ik daarop zou kunnen zeggen en dan krijg je dus echt posts van het formaat krantenartikel. Dan kun je wel de draad uit het oog verliezen en dat is ook niet wat ik wil.

Ik meende wel echt wat ik zei, dat ik het fijn vond dat je ze rechtdoorzee was.

[Truus]

Lange post, maar wel leuk. Nadat ik de tijd heb genomen om het even door te nemen.
Maar nu ben ik benieuwd naar twee dingen. Wat staat er nou in dat hoofdstuk over die komma?
En wat is die geschreven column? Die, die je 'riep' aan het aanrecht.

Misschien juist wel leuk om hier een soort columns te schrijven, zodat wij ook reacties kunnen geven. En wellicht ook zelf columns gaan schrijven.

[Mercurious]

Lange post, maar wel leuk. Nadat ik de tijd heb genomen om het even door te nemen.
Maar nu ben ik benieuwd naar twee dingen. Wat staat er nou in dat hoofdstuk over die komma?
En wat is die geschreven column? Die, die je 'riep' aan het aanrecht.

Misschien juist wel leuk om hier een soort columns te schrijven, zodat wij ook reacties kunnen geven. En wellicht ook zelf columns gaan schrijven.

Ik kan de column wel even copy-pasten hier.

Het Tankstation

Al ruim twee jaar heb ik te maken met bewindvoering. Ik hoor u denken: ‘O, jeetje toch. Wat sneu voor je.’ Maar enkel het tegendeel is waar. Ik zal er niet te ver op ingaan. Sta me toe om in een aantal woorden een voorbeeld te schetsen, een scenario.

Het heeft allemaal te maken met een tankstation. Nou, ja. Niet allemaal, natuurlijk, maar wel voor een groot deel. Nu ik sinds kort in de logistieke sector werk, kom ik vanzelfsprekend elke dag bij tankstations. Zij het om pakketjes af te halen, af te leveren of om mijn voertuig af te tanken. Ik kom er dagelijks. De mensen daar zijn niet altijd onvriendelijk, maar ze zijn lang niet zo spraakzaam als het boekenwinkeltje op de hoek, waar je ook je pakketje af kunt halen. Dat is niet erg, hoor. Iedereen heeft zijn eigen werkwijze en vaak wordt de werkwijze ook wel bepaald door je werkomgeving. Allemaal prima. Toch gaat dit stukje niet daarover. Niet over de vriendelijkheid van dat personeel of het gebrek daaraan, maar eerder over een andere bewustwording die me vandaag ten deel viel. Want zoals u, de lezer, nu wel heeft kunnen begrijpen, ben ik nogal afhankelijk van die tankstations. Op den duur zal ik moeten tanken, maar dat is niet mijn primaire zorg. Ik moet die pakjes kwijt en ik moet die pakjes ophalen. Dan komt het vanzelf wel eens voor dat ik honger heb, wanneer ik daar aankom. Dan komt het ook nog weleens voor dat ik mijn route dusdanig plan, dat ik bij zo’n tankstation even parkeer met de auto en mijn (wettelijk verplichte) pauze pak. Ideale plek, zo’n tankstation. Je vraagt je ondertussen misschien af wat voor toegevoegde waarde het had dat ik u, de lezer, liet weten dat ik onder bewindvoering zit. Nou, dat is eenvoudiger dan u denkt. Het is namelijk zo dat ik meestal geen geld heb. Het geld dat ik elke week krijg, is bedoeld voor boodschappen. Nu ben ik ook nog eens roker, dus dan hou je al helemaal niks over van die 70 of 80 euro per week. Dat is allemaal prima. Ik leef nog. En ik heb een scooter. Smiley face. Heeft de lezer al een idee waar ik heen wil? Ik betwijfel het. Echter, wellicht onderschat ik u. In dat geval mag u mailen naar: schieteensopenzegwatjewilzeggen@wijsneusje.nl

Vandaag kreeg ik wat extra geld. Eigenlijk was het de bedoeling dat het bedrag dat ik in m’n hoofd had voor meubels, te zijner tijd middels internetbankieren zou worden overgemaakt naar een paar vrienden van me. Mogelijk uit een daad van goedwillige recalcitrantie, besloot mijn (schat van een) bewindvoerster om dat bedrag maar meteen naar mijn rekening te storten. ‘Hè, shit’, dacht ik. Het duurt nog weken voordat mijn vrienden die tweede lading meubels gaan bestellen bij de IKEA, en tegen die tijd is dat geld al lang op. Ik besloot daarom maar om het gros van dat bedrag te pinnen en bij mijn vrienden in de kluis te leggen. Pas op, er waakt een kat met een groeistoornis.

Ik was ergens naar toe aan het schrijven. Heb even geduld, ik moet nadenken. Waar ging het ook alweer over? Tankstations. Dat baldadige onderwerp waar niemand zich aan durft te wagen. En ik zal u ook zeggen waarom. Wat wil namelijk het geval? Zo goed als die tankstations vrienden van me zijn, des te groter is wellicht hun vijandschap. Ik had de hele dag nog niet gerookt en het was ondertussen 17:53u en ik stopte toch maar even bij dat tankstation langs de snelweg. Het ging prima op zich, dat niet-roken, maar ik wilde ook even kijken of ik het mailtje van mijn bewindvoerster goed had begrepen en er nu ineens een x bedrag op m’n rekening stond. Hoef ik straks niet te koken, dacht ik. Ben pizza gaan halen bij m’n vorige werkgever. Ik hoefde niet eens te betalen. Heb ze toch 5 euro fooi gegeven. Kleingeld kunnen ze goed gebruiken. Ok. Excuseer me. We gaan weer verder. Ik loop dus naar de balie in dat tankstation, er stond niemand voor me. Ik vroeg aan de man achter de kassa of ik mocht checken of m’n pasje het deed. ‘Wilt u misschien die aansteker aanslaan? Ik wil even kijken of ‘ie het doet.’ zei ik, terwijl ik heel bescheiden met mijn bankpasje zwaaide. De man keek me wat verbaasd aan en zag mij in vol DHL-ornaat wat twijfelachtig naar die pinautomaat staren en zei: ‘Ik denk wel dat ze je loon hebben gestort.’ Ik dacht: ‘Morgen, ja. Op een andere rekening.’ Wist hij veel, en om dat nu iedere keer helemaal uit te moeten leggen. Ik hield m’n pasje boven de lezer en dat apparaat bliepte instemmend. Geslaagd. Heeft dat duivelse apparaat van de technologische evolutie toch weer een stukje van m’n ziel opgezogen. ‘Doe maar een klein pakje Camel.’ Begrijpend lezen is moeilijk soms. Begrijpend schrijven is nog net wat moeilijker. In ieder geval, ik wilde eigenlijk een pakje peuken. Die aansteker kon ik ook wel gebruiken, hoewel dat kreng €2,20 kostte. Terwijl de man op een soort van iPad mijn pakje Camel selecteerde, keek ik met knorrende maag om me heen. Overal in mijn gezichtsveld en binnen handbereik lagen alleen maar lekkernijen. Snacks, chocoladerotzooi, broodjes, noem het maar op. De man keek een beetje vragend naar me, alsof hij verwachtte dat ik ook wat te eten ging pakken. Het geld was er, zoveel wist ik op dat moment, maar het geld was in de eerste plaats al niet bedoeld voor sigaretten en een aansteker waar een Afrikaans dorp een jaar lang van kan stoken. Dus hield ik me in.

In m’n hoofd ging ik terug naar jaren geleden. Naar de tijd toen ik nog niet zo ver doordacht over een Balisto. De tijd dat ik gewoon toegaf aan mijn vleselijke lusten. Het schiet niet op, dacht ik. Het is 2 euro hier, 4 euro daar, en zo gaat dat maar door. Helemaal als je zo vaak bij tankstations komt. Juist daar waar ze de hoofdprijs vragen. Dat moeten we niet hebben, dacht ik. En zo kwam ik tot de het jammerlijke besef dat die tankstations meer vijand zijn dan vriend. Misschien zijn ze daarom zo onvriendelijk daar.

En hier dan het onderwerp komma's:

[Tjeempie]

Een pakketbezorger die bedachtzame stukken schrijft in z'n vrije tijd, wat leuk!

En inderdaad, die komma is lastig. Ik merk dat ik steeds vaker voor de ; kies, maar die lijkt weer zo pretentieus.

Welk stijlboek is dat wat je gebruikt?

[Mercurious]

Een pakketbezorger die bedachtzame stukken schrijft in z'n vrije tijd, wat leuk!

En inderdaad, die komma is lastig. Ik merk dat ik steeds vaker voor de ; kies, maar die lijkt weer zo pretentieus.

Welk stijlboek is dat wat je gebruikt?

Ik zal even googelen voor je.

Deze: https://www.studystore.nl//p/9789001709 ... yHEALw_wcB

Wil je ook de uitleg bij de puntkomma? Dan maak ik even nog een paar foto's

[Truus]

Leuke column!
Stuur je die ook ergens heen, dat ie misschien geplaatst wordt?
Of was het eigenlijk alleen voor jou en nu dus gedeeld met ons? Mag je van mij wel vaker doen, hoor.

[Truus]

Ik wilde ook nog even inhoudelijk op je column reageren.

Misschien zijn de medewerkers van tankstations wel onvriendelijk, omdat tankstations toch vrij vaak slachtoffer zijn van gewapende overvallen. Dat was in ieder geval in het verleden zo. Ik ken tankstationmedewerkers die vaker een loop op zich gericht hebben gezien dan menig militair.
Zelf heb ik trouwens geen negatieve ervaringen met tankstationmedewerkers. Ik vind ze altijd erg vriendelijk en dat terwijl ze leuk moeten doen tegen al die mensen die kort binnenkomen, gehaast zijn, een groot bedrag moeten afrekenen en weer snel weg zijn, het liefst nog zonder goejedag te zeggen. Misschien is het bij mij dan ook wel zaaien en oogsten. Ik zeg hun altijd vriendelijk gedag en wens hun een fijne dag bij het gaan en maak soms, als het niet druk is een kort praatje.

Ik besef nu dat jij volgens mij helemaal niet schrijft dat de medewerkers onvriendelijk zijn, maar dat de tankstations zelf meer vijand dan vriend zijn.
Dat ben ik wel met je eens. Het is al duur genoeg als je je tank volgegooid hebt (waarvan een groot gedeelte naar de overheid gaat! (Een tankstation is eigenlijk een soort belastinginningskantoor...)) en als dan je maag knort en je ziet al dat lekkers voor het grijpen, of je hebt zin in een kopje koffie, dan is het wel zo schrikbarend duur! Bah.

En nu dat ik nadenk over wat ik tussen haakjes heb geschreven, dat een tankstation eigenlijk voor de belastingdienst werkt, begrijp ik in een keer waarom die randdingen zo duur zijn. Er zit nauwelijks marge op het verkopen van de benzine zelf. Want bijna alles gaat naar de staat. Dus de pomphouder houdt er zo goed als niks aan over. Dan hoop je dat iemand die dure aansteker koopt, of dat bifi-worstje of die lekker kop koffie, want dan verdien je tenminste nog wat.
Goh, zo heb ik mezelf toch weer wat geleerd, of aangepraat.

[Mercurious]

Ik wilde ook nog even inhoudelijk op je column reageren.

Misschien zijn de medewerkers van tankstations wel onvriendelijk, omdat tankstations toch vrij vaak slachtoffer zijn van gewapende overvallen. Dat was in ieder geval in het verleden zo. Ik ken tankstationmedewerkers die vaker een loop op zich gericht hebben gezien dan menig militair.
Zelf heb ik trouwens geen negatieve ervaringen met tankstationmedewerkers. Ik vind ze altijd erg vriendelijk en dat terwijl ze leuk moeten doen tegen al die mensen die kort binnenkomen, gehaast zijn, een groot bedrag moeten afrekenen en weer snel weg zijn, het liefst nog zonder goejedag te zeggen. Misschien is het bij mij dan ook wel zaaien en oogsten. Ik zeg hun altijd vriendelijk gedag en wens hun een fijne dag bij het gaan en maak soms, als het niet druk is een kort praatje.

Ik besef nu dat jij volgens mij helemaal niet schrijft dat de medewerkers onvriendelijk zijn, maar dat de tankstations zelf meer vijand dan vriend zijn.
Dat ben ik wel met je eens. Het is al duur genoeg als je je tank volgegooid hebt (waarvan een groot gedeelte naar de overheid gaat! (Een tankstation is eigenlijk een soort belastinginningskantoor...)) en als dan je maag knort en je ziet al dat lekkers voor het grijpen, of je hebt zin in een kopje koffie, dan is het wel zo schrikbarend duur! Bah.

En nu dat ik nadenk over wat ik tussen haakjes heb geschreven, dat een tankstation eigenlijk voor de belastingdienst werkt, begrijp ik in een keer waarom die randdingen zo duur zijn. Er zit nauwelijks marge op het verkopen van de benzine zelf. Want bijna alles gaat naar de staat. Dus de pomphouder houdt er zo goed als niks aan over. Dan hoop je dat iemand die dure aansteker koopt, of dat bifi-worstje of die lekker kop koffie, want dan verdien je tenminste nog wat.
Goh, zo heb ik mezelf toch weer wat geleerd, of aangepraat.

Kijk eens! Ik denk dat je iets gevonden hebt. Haha. Dat was inderdaad waar het stukje over ging. Dat vriendelijk/onvriendelijk gebeuren, was gewoon om het wat aan te leuken. Zo zie je maar dat we vanzelf al meteen naar de onderlaag kijken van een stukkie tekst.
Nice!

[Mercurious]

Ik vond het nodig om iets op te schrijven vandaag. Ik moest denken aan wat een oud docent van me onlangs tegen me zei: Discipline. Ook als je geen zin hebt om te schrijven, toch gaan schrijven. Dit stukje heeft niet echt een bedoeling of zo. Ik zag een filmpje van de demonstranten op het Museumplein en kon vanbinnen alleen maar verdriet voelen bij wat ik zag. Geen intens verdriet, hoor. Valt allemaal reuze mee. Misschien wilde ik het gewoon van me af schrijven.

Ons mooie kleine landje


Al maanden zien we ons mooie kleine landje steeds verder wegzakken in een moeras van ellende. Ik denk dat we alles graag een naam geven, zodat we makkelijker met onze vinger ergens naar toe kunnen wijzen en onze problemen zo ook weer makkelijker kunnen kaderen. ‘Daar ligt het aan! Wie is daarvoor verantwoordelijk? Dan mag die het oplossen.’ Misschien is dat idee wel de reden waarom zoveel problemen de tijd krijgen om op te stapelen. Welk idee? Het idee dat we elk probleem op één plek neer moeten leggen, waar dan vervolgens weer één persoon verantwoordelijk wordt gehouden om het op te lossen en de rest van de meute er niet naar om hoeft te kijken.

Zojuist keek ik toch weer een video op de site van de NOS, terwijl ik eerder vandaag en deze week heb besloten om de inname van (corona)nieuws wat te temperen. Toch glipt er altijd wel weer iets tussendoor, want we leven in de hoogtijdagen van de journalistiek. Komkommertijd zal nog wel even op zich laten wachten. En terwijl we met z’n allen het liefst weer door willen met ons oude leventje, zal dat oude leven nooit meer terugkomen, ben ik bang. Voel jij ook de behoefte om je land achter te laten om ergens afgelegen te gaan wonen aan een of andere bosrand in Scandinavië? Ik wel. Het hoeft niet eens Scandinavië te zijn. Het mag op dit moment ook een booreiland zijn ergens in de Bermudadriehoek. Als het maar ver weg is van al deze ellende. Ellende die met geen zweep te bedwingen lijkt.

Ik ga er ook maar mee ophouden nu. Het is wel even leuk geweest zo op de zondagavond. Ik hoor te ontspannen nu voor aanvang van een nieuwe werkweek, maar ik ben alweer twaalf uur te vroeg met werken begonnen. En het dan vreemd vinden dat je je soms verslaapt. M’n baas heeft geen idee hoeveel ik aan het werk ben, wanneer ik niet aan het werk ben.

[Truus]

Goed stukje.

En mocht je op een booreiland willen werken, kijk eens op:
https://noblecorp.wd1.myworkdayjobs.com/noblecorp/jobs
https://www.shell.nl/carrieres.html
...

[FemkeS]

Het is wel even leuk geweest zo op de zondagavond. Ik hoor te ontspannen nu voor aanvang van een nieuwe werkweek, maar ik ben alweer twaalf uur te vroeg met werken begonnen. En het dan vreemd vinden dat je je soms verslaapt. M’n baas heeft geen idee hoeveel ik aan het werk ben, wanneer ik niet aan het werk ben.

Ik pik dit stukje er even uit, hoop dat je dat niet erg vindt.

Gaaaarrrruwelijk herkenbaar.
Niet per se handig overigens, je knalt jezelf op die manier ongevraagd maar zo een mooie dikke burn-out in. Das dan weer niet per se hendig.

Ik werk momenteel niet (mag niet van bedrijfsarts om een heel zwikkie redenen) maar toen ik dat nog wel deed, kon ik uren bezig zijn met voorbereidingen voor mijn werk. In mijn hoofd dan, wel te verstaan. Thuis. In mijn vrije tijd dus.
Daardoor kon ik dan wel weer héél efficiënt en snel werken als ik op mijn werk was. Vanwege die efficiëntie zag ik er vaak redelijk rustig uit. Zeker als ik dan ook nog even rustig mijn volgende stappen zat te overdenken. Dat ik in het effectieve werk vervolgens een keer of 3 sneller was dan mijn collega's werd niet echt gezien. Dat stil zitten en die rust in mijn werk wel.
Dus kreeg ik meer werk. En meer werk. En meer werk. Dus nog meer in mijn hoofd bezig om alles rond te breien, ook in mijn vrije tijd....
(nu ik er niet meer ben merken ze het trouwens wel, dat ik toch wel erg veel deed, kreeg ik recent van collega's terug...)

Niet de (hoofd)reden dat ik nu thuis zit hoor, daar zitten wat serieuze fysieke dingen bij. Maar het speelt wel mee in het totaal. Ik begin dat patroon nu ik thuis zit ineens wel te zien en te doorzien. Mooi. Hoef ik die fout in de toekomst alvast niet meer te maken. Ik weet nog even niet hoe ik het ga voorkomen, maar dat puzzel ik nog wel uit...

[Mercurious]

Ik geef toe dat je vast gelijk hebt, Femke, maar dit is maar een stukje tekst dat niet allemaal op feiten is gebaseerd. Ik heb geleerd om je stukje wat interessant te maken door het hier en daar aan te dikken of in te vullen. In feite is het enige werk dat ik afgelopen weekend heb gedaan, wat huishouden en koken. Het schrijven van dit stukje was 10 minuten werk, maar de bedoeling is om een beetje te shockeren. Drama, daar hou ik wel van.

Ik heb al een dikke burnout achter de rug zo'n 10 jaar geleden en die ging ook nog gepaard met de nodige psychische bijwerkingen zoals een psychose bv.

Sindsdien heb ik nog twee episoden achter de rug, dus ik ben zeer waakzaam voor overwerken/overbelasting.

[FemkeS]

Ik geef toe dat je vast gelijk hebt, Femke, maar dit is maar een stukje tekst dat niet allemaal op feiten is gebaseerd. Ik heb geleerd om je stukje wat interessant te maken door het hier en daar aan te dikken of in te vullen. In feite is het enige werk dat ik afgelopen weekend heb gedaan, wat huishouden en koken. Het schrijven van dit stukje was 10 minuten werk, maar de bedoeling is om een beetje te shockeren. Drama, daar hou ik wel van.

Ik heb al een dikke burnout achter de rug zo'n 10 jaar geleden en die ging ook nog gepaard met de nodige psychische bijwerkingen zoals een psychose bv.

Sindsdien heb ik nog twee episoden achter de rug, dus ik ben zeer waakzaam voor overwerken/overbelasting.

Verstandig, die sores wil je als je het even kan voorkomen niet opnieuw in.


Maar goed, zelfs als het fictie is, kan hij toch raak zijn blijkbaar

[Mercurious]

Ik geef toe dat je vast gelijk hebt, Femke, maar dit is maar een stukje tekst dat niet allemaal op feiten is gebaseerd. Ik heb geleerd om je stukje wat interessant te maken door het hier en daar aan te dikken of in te vullen. In feite is het enige werk dat ik afgelopen weekend heb gedaan, wat huishouden en koken. Het schrijven van dit stukje was 10 minuten werk, maar de bedoeling is om een beetje te shockeren. Drama, daar hou ik wel van.

Ik heb al een dikke burnout achter de rug zo'n 10 jaar geleden en die ging ook nog gepaard met de nodige psychische bijwerkingen zoals een psychose bv.

Sindsdien heb ik nog twee episoden achter de rug, dus ik ben zeer waakzaam voor overwerken/overbelasting.

Verstandig, die sores wil je als je het even kan voorkomen niet opnieuw in.


Maar goed, zelfs als het fictie is, kan hij toch raak zijn blijkbaar

Ik verzin het niet zomaar natuurlijk

[Mercurious]

Goed stukje.

En mocht je op een booreiland willen werken, kijk eens op:
https://noblecorp.wd1.myworkdayjobs.com/noblecorp/jobs
https://www.shell.nl/carrieres.html
...

Dankje Truus. Ik heb ook op de links geklikt en ik zal er even over nadenken.

[Ray]

Het is wel even leuk geweest zo op de zondagavond. Ik hoor te ontspannen nu voor aanvang van een nieuwe werkweek, maar ik ben alweer twaalf uur te vroeg met werken begonnen. En het dan vreemd vinden dat je je soms verslaapt. M’n baas heeft geen idee hoeveel ik aan het werk ben, wanneer ik niet aan het werk ben.

Ik pik dit stukje er even uit, hoop dat je dat niet erg vindt.

Gaaaarrrruwelijk herkenbaar.
Niet per se handig overigens, je knalt jezelf op die manier ongevraagd maar zo een mooie dikke burn-out in. Das dan weer niet per se hendig.

Ik werk momenteel niet (mag niet van bedrijfsarts om een heel zwikkie redenen) maar toen ik dat nog wel deed, kon ik uren bezig zijn met voorbereidingen voor mijn werk. In mijn hoofd dan, wel te verstaan. Thuis. In mijn vrije tijd dus.
Daardoor kon ik dan wel weer héél efficiënt en snel werken als ik op mijn werk was. Vanwege die efficiëntie zag ik er vaak redelijk rustig uit. Zeker als ik dan ook nog even rustig mijn volgende stappen zat te overdenken. Dat ik in het effectieve werk vervolgens een keer of 3 sneller was dan mijn collega's werd niet echt gezien. Dat stil zitten en die rust in mijn werk wel.
Dus kreeg ik meer werk. En meer werk. En meer werk. Dus nog meer in mijn hoofd bezig om alles rond te breien, ook in mijn vrije tijd....
(nu ik er niet meer ben merken ze het trouwens wel, dat ik toch wel erg veel deed, kreeg ik recent van collega's terug...)

Dit ken ik maar al te goed, met het verschil dat ik niet noodzakelijk rust uitstraalde in de ogen van collegae, vooral niet wanneer er deadlines gehaald moesten worden (veelal waren dat dan deadlines die willekeurig gewijzigd werden naar gelang ieder 'nieuw inzicht' van het opdrachtgevende onderdeel ). Wat dat betreft wordt je simpelweg opgebruikt door werkgevers/collegae als je er niet zelf een grens aan stelt. Er spelen ook nog verschillende belangen op een werkvloer, waar de één je waardeert vanwege de schijnbaar tomeloze inzet wordt je gehekeld door een ander omdat diens veel te gezapige werktempo nu wellicht te veel opvalt in contrast tot het jouwe. Gelukkig ging na jaren van ploeteren en onverdiend protagonisme een lichtje branden maar dat kon alleen maar in de tijden dat er afstand was ontstaan door burnout en teleurstelling, dat laatste wat zich dan vertaalde in bore-out, want als al de inzet als vanzelfsprekend en tegelijkertijd ongewenst wordt ervaren schiet de motivatie er wel bij in op een gegeven moment. Ik hou ervan om m'n zinnen te verzetten en daarbij zo efficiënt mogelijk productief te zijn maar tegenwoordig gebruik ik dat soort werk-ethiek slechts nog wanneer ik voor mezelf werk en ook dan rem ik mezelf af voordat ik opbrand.

[Mercurious]

Ik vond het best fijn om te lezen dat we ook op dit gebied veel gemeen hebben. Ik voelde me vaak zo alleen en aan m'n lot overgelaten op het werk. Ik dacht vaak: Ziet m'n manager dan niet dat ik zoveel meer doe dan die andere collega's? Waarom komt die andere collega wel verder dan ik en waarom krijg ik helemaal geen waardering voor al die extra inzet van me? Het werkte als een neerwaartse spiraal voor me. Mentaal ging ik eraan onderdoor, maar ik kon ook niet die houding overnemen van die lakse collega's. Het zit nou eenmaal in me om meters te maken of m'n werk zo goed mogelijk uit te willen voeren. Luiheid is een keuze, nam ik mezelf ooit voor. Helaas zagen werkgevers dat meestal niet in me en ik kreeg net zoveel kritiek op m'n bord als die luie of domme collega.

Tegenwoordig is dat gelukkig anders. Ik merk ook dat zodra je wordt gezien zoals je bent, dat dat een ontzettend positieve uitwerking heeft op je mentale welzijn. Het is plus, plus, plus ipv min, min, min. Die kettingreactie waar ik het eerder over had, werkt dus twee kanten op. Als meer bedrijven daar toch op zouden inzetten, dan zouden ze veel meer tevreden personeel hebben die ook nog eens productiever worden.

[FemkeS]

Ik vond het best fijn om te lezen dat we ook op dit gebied veel gemeen hebben. Ik voelde me vaak zo alleen en aan m'n lot overgelaten op het werk. Ik dacht vaak: Ziet m'n manager dan niet dat ik zoveel meer doe dan die andere collega's? Waarom komt die andere collega wel verder dan ik en waarom krijg ik helemaal geen waardering voor al die extra inzet van me? Het werkte als een neerwaartse spiraal voor me. Mentaal ging ik eraan onderdoor, maar ik kon ook niet die houding overnemen van die lakse collega's. Het zit nou eenmaal in me om meters te maken of m'n werk zo goed mogelijk uit te willen voeren. Luiheid is een keuze, nam ik mezelf ooit voor. Helaas zagen werkgevers dat meestal niet in me en ik kreeg net zoveel kritiek op m'n bord als die luie of domme collega.

Tegenwoordig is dat gelukkig anders. Ik merk ook dat zodra je wordt gezien zoals je bent, dat dat een ontzettend positieve uitwerking heeft op je mentale welzijn. Het is plus, plus, plus ipv min, min, min. Die kettingreactie waar ik het eerder over had, werkt dus twee kanten op. Als meer bedrijven daar toch op zouden inzetten, dan zouden ze veel meer tevreden personeel hebben die ook nog eens productiever worden.

Ik zit dit nu nog eens rustig door te lezen.

Dat stuk dat ik dikgemaakt heb, is dat niet iets dat voor iedereen heel belangrijk is? Ècht gezién worden? Iets waarvan ik denk dat dat relatief weinig gebeurt, omdat het een open blik vereist, en oprechte interesse.

Maar misschien ben ik hier deze keer te cynisch, dat zou kunnen. Benieuwd hoe jullie daar over denken.