Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Mijn chaos/verhaal

Heb lang getwijfeld of ik dit verhaal wel moest posten. Heb het een aantal jaar geleden (eind 2006/begin2007) op het HIQ-forum gezet.
HIQ-forum schreef: Hoogbegaafd???

Na een gesprek eerder deze maand in de trein werd ik aan het denken gezet. Iemand adviseerde me –na het horen van mijn verhaal- eens op zoek te gaan naar informatie over hoogbegaafdheid. Ik keek haar wat wazig aan, omdat ik er altijd vanuit gegaan was dat ik alles behalve hoogbegaafd was. Dat ik anders ben dan anderen besefte ik me wel, en aan een hoge IQ-waarde schortte het ook niet, maar hoogbegaafd? Ik lachte beleefd en ging vrolijk verder.
Toch liet het me niet los. Na wat rondsurfen op het internet kwam ik Choochem, Menza en HIQ tegen. De verhalen en lijsten kwamen eng dichtbij. Maar geloof niet dat ik hoogbegaafd ben. Ik kan niet echt tegen stickertjes. De meeste mensen die ik ken zouden me recht in m’n gezicht uitlachen. “O, hij heeft weer wat…” Verder vind ik het eigenlijk nogal arrogant overkomen.
In dit artikel vertel ik m’n verhaal. Waarschijnlijk wordt het vrij lang, aangezien ik nogal lang van stof kan zijn. Maar ik wil het graag volledig doen. Wat denken jullie er over?

Laat ik bij het begin beginnen. Ik ben geboren ik 1986, als eerste van wat later drie jongens zullen zijn. Volgens m’n ouders werden ze met mij meteen in het diepe gegooid. Ik had als baby al een hekel aan lichamelijk contact. Moeder vertelde dat 5 dagen na m’n geboorte al op haar schoot ging staan.
Ook wilde ik weinig slapen. Als ze mij ’s middags op bed legde krijste ik alles bij elkaar. Ten einde raad legde ze me dan ook maar in de box. Schijnbaar was dat wel naar m’n zin.
M’n ouders noemden me ook een ‘wereldontdekker’. Als ze gingen wandelen met mij in de kinderwagen wilde ik de kap steevast naar beneden hebben. Zomer of winter, het maakte niet uit, ik moest zien wat er gebeurde. De box moesten ze een meter van de vensterbank houden, want geen plant was veilig voor me.
Met lopen was ik schijnbaar erg vroeg. Sloeg het kruipen over. De dag erna zaten m’n moeder en tante in de auto. M’n tante vertelde dat haar buurman gezegd had dat kinderen die vroeg lopen laat zijn met praten. Prompt hoorden ze iets vanaf de achterbank: “PAPPA”…

Op m’n vierde ging ik naar de basisschool in ons dorpje. Op deze school heb ik een rottijd gehad. Werd gepest, zowel door m’n leeftijdgenootjes als oudere kinderen. Schijnbaar was ik een makkelijk slachtoffer.

Ik was een erg extravert kind. Wilde alles en iedereen dingen vertellen en was nieuwsgierig naar alles. Op dit dorpsschooltje werd dit de kop in gedrukt. Er was totaal geen ruimte voor eigen expressie. Van extravert werd ik steeds introverter.
Zitten en doen wat je gezegd wordt… Iets waar ik toen al niet tegen kom. Aan repetitive opdrachten als het tekenen van krullen, schrijven van losse letters en het welbekende ‘prikken’ had ik een gigantische hekel. Het prikken deed ik altijd op de afgetekende stippellijn, exact op de stippen. Dit vond ik een nutteloze bezigheid, mdat ik na een middag prikken alleen maar ot de conclusie kon komen dat het met een schaartje veel netter en sneller gegaan zou zijn…

In groep vier ging het niet meer, het pesten op de school werd te erg, en m’n ouders zagen het volledig verkeerd gaan. Ze zochten een andere school voor me. Dit werd een basisschool in een naburig (groter) dorp.
Na het wisselen van school kwam ik van de hel in de hemel. De lerares die ik kreeg was een oude rot in het vak. Ze gaf me alle ruimte en stimuleerde me op dingen te onderzoeken en mezelf te ontplooien.
In groep vijf kwam ik bij de geschiedenislessen in aanraking met het Oude Egypte. Dit greep me zo dat ik er alles over wilde weten. Na een paar weken had ik alle boeken die de bibliotheek over had verslonden.
Het was een geluk dat m’n moeder in de bibliotheek werkte. Vanaf m’n zevende ging ik iedere vrijdagavond mee, om met enorme stapels terug te komen. Boeken over alle onderwerpen die je kunt verzinnen. Deze werden verdeeld over meerdere abonnementen, maar toch kwam het Niet zelden voor dat ma op de knop ‘overtreden’ moest drukken om alles mee te krijgen.

Op school was ik wel een gemiddelde leerling. Al werd er zowel door m'n ouders als de leerkrachten gezegd dat ik beter kon dan ik liet zien. Dit was inderdaad het geval, maar ik had geen zin om er meer aan te doen, stak de tijd liever in eigen interesses. Het leren van simpele rijtjes interesseerde me niet, bij het maken van werkstukken kon ik m’n creativiteit volledig laten gaan en fabriceerde volledige boekwerken.
Het favoriete vak was –hoe kan het ook anders- geschiedenis. Ik was vastbesloten om de archeologie in te gaan.

Helaas kwam op deze school het pesten na verloop van tijd wel weer terug. Al werd dit door de leraren beter opgelost. Het laatste jaar was super. De klassenfeesten en andere activiteiten brachten een grote eenheid in de klas. M’n klasgenoten accepteerden me.

Na de basisschool volgde de brugklas op de plaatselijke middelbare school. Vanwege m;n gemiddelde schoolresultaten ging ik naar Havo-Vwo.
In dit jaar gebeurde er veel. Alles was nieuw en groot. Voor mij op dat moment niet te overzien. Ik was het buitenbeentje van de klas. Weer had ik andere interesses dan de rest. Welke scholier is er nou geïnteresseerd in archeologie, geschiedenis, muziek uit de jaren 60-70, geloof en lezen?
Dit eerste jaar was verschrikkelijk. Het pesten begon weer en m’n schoolresultaten holden achteruit. Dit werd versterkt door het feit dat ik totaal geen leertraditie had. In plannen was –en ben ik nog steeds- een ramp. Alles deed ik op het laatste moment of niet.
Toen ja een half jaar een meisje uit een hogere klas vermist en later vermoord teruggevonden werd ging het volledig mis. Ik was alles zat en deed niets meer. Wilde niet meer, was depressief en verloor me in m’n hobby’s.

Op de Mavo was het niet veel beter. Doordat ik meer en andere interesses had dan m’n klasgenoten was ik weer het buitenbeentje. Gelukkig werk dik er minder gepest, doordat de stof zo simpel was deed ik nog steeds niets. Heb in die tijd vrijwel nooit huiswerk gemaakt. Toch haalde ik het eindexamen op m’n sloffen met acht vakken (waar er officieel zes nodig waren). Het enige waar ik me wel voor inzette waren de werkstukken van geschiedenis. M’n werkstuk over Dorestad is is tot op de dag van vandaag berucht op school…
Wat ik wel fijn vond was dat er op de Mavo nog op de ‘ouderwetse’ manier les gegeven werd. Voor mij was dit ideaal omdat er weinig groepswerk in voorkwam.

Omdat ik buiten school veel vrije tijd had kon ik volledig gaan voor m’n hobby’s. Vooral de archeologie voerde de boventoon. Op m’n zestiende runde ik vrijwel in m’n eentje een jeugdclub van het plaatselijke museum. Clubblad, activiteiten, alles. Ook stond ik aan de wieg van de jongerengroep van de amateurarcheologische stichting, waarmee ik al vaak mee ging naar veldverkenningen en opgravingen. Verder raakte ik steeds actiever betrokken bij de organisatie van de plaatselijke rommelmarkt.

In de zomervakantie gingen we altijd naar Voorthuizen, waar m’n ouders een stacaravan hadden.. Op een gegeven moment verveelde ik me verschrikkelijk. “Ach joh, ga een gitaar bouwen” zei m’n broertje. Ik speelde geen gitaar en had er überhaupt geen. Wel had ik ‘Het ultieme gitaarboek’ van Tony Bacon uit de bibliotheek meegenomen. Met een rekenmachine, geodriehoek, wat resthout van onder de caravan en wat basisgereedschap uit de auto ging ik aan de slag. Uiteindelijk kwam hier iets uit wat leek op een basgitaar, kwalitatief niet veel, maar achteraf gezien is dat een keerpunt geweest in m’n leven.

Na de Mavo wist ik niet welke richting op te gaan, dus werd het maar Havo.
Hier kwam ik er al snel achter dat de tweede fase niet aan mij besteed was. Bij groepswerk probeerde ik steevast als laatste over te blijven bij het vormen van de werkgroepen. “Tsja meneer, dan moet ik het maar alleen doen…”
Ook had ik –anders dan op de Mavo waar ik nog een paar vrienden had- totaal geen aansluiting met de klas. Ik vereenzaamde sterk en begroef me wederom in m’n hobby’s. Ik vereenzaamde steeds meer en begroef me in m’n hobby’s. Lezen was m’n grote passie. Gelukkig wierp dit zijn vruchten af bij de lessen literatuur.
Voor school deed ik nog steeds weinig. Opdrachten maakte ik op het laatste moment of helemaal niet.

Na de have wist ik opnieuw niet wat te doen. Naar het Vwo kon ik niet omdat de school meer dan één keer stapelen niet toestond. De middelbare school hing me ook redelijk de keel uit. Uiteindelijk ging ik naar de lerarenopleiding geschiedenis aan de HVU, met het idee door te stromen naar de universiteit voor een studie archeologie. Dit was voor mij niet echt een vrije keuze. M’n moeder bleef op me inpraten tot ik ja zei.

Op de HVU was alles nieuw. Vol frisse moed startte ik met de opleiding. Dit viel zwaar tegen. De onderwijsvorm bleek opnieuw niet aan mij besteed. Het groepswerk, gebrek aan bezieling bij de leraren, gatenkaasrooster, nutteloze bijvakken en opdrachten… de motivatie slonk met de dag.
Doordat ik niet wist wat anders te gaan doen zonk ik langzaam maar zeker weg. Thuis was er veel wrijving tussen m’n ouders en mij. Ook ging de hulp aan een depressieve vriendin me niet in de koude kleren zitten. Ik liep weer compleet vast.
Donkere wolken pakten zich samen. Gelukkig was er weer een lichtpuntje. Ik kwam de liefste vrouw ter wereld tegen. Ze wist met te motiveren en gaf me weer hoop.
Tegen het eind van de zomervakantie vond ik de site van een opleiding gitaarbouw in Belgie. Eerst zag ik het niet zitten, zo ver van huis en zo onzeker. M’n ouders zaten er niet direct om te springen en zagen liever dat ik de andere optie (opleiding fotografie) zou doen. Het was m’n vriendin die me hielp de sprong te wagen.
Sinds dat projectje op de camping was de gitaar m’n passie. Ik leerde mezelf spelen. In het jaar op de Hvu won ik een dagcursusje gitaarbouw, bij een ontwerpwedstrijd voor gitaren. Ik heb er een fantastische dag gehad.
M’n vriendin zei “Eigenlijk heb je de keuze al lang gemaakt; volg je hart.” Een week voor het jaar zou starten heb ik me ingeschreven. De eerste schooldag vond ik pas een kot…

Het was wederom of ik van de hel in de hemel terecht kwam. De opleiding bleek fantastisch. Het ouderwetse systeem van ‘meester en gezel’ werkt perfect voor mij. Het is echt een uitdaging, iets wat ik in de jaren ervoor eigenlijk nooit echt ervaren had.
In het eerste jaar was ik één van de drie –op een klas van elf- die overgingen. Naast het schoolwerk ben ik op m’n kot ook constant bezig met eigen projecten. Zo heb ik een electrische ukelele gebouwd, ben begonnen met een historisch onderzoek naar een vroeg-middeleeuwse lier, en heb een werkschrift geschreven. Dit werkschrift liep zoals gewoonlijk uit de hand. Uiteindelijk kwam ik aan met een boekwerk van 180 pagina’s, waar anderen met maximum 5 aankwamen…
In de tweede helft van het eerste jaar ging m’n vriendin voor een half jaar naar Zuid-Afrika. Dit was niet altijd even makkelijk, en ik sloot me dan ook helemaal op in m’n schoolwerk. Dit eiste zijn tol in de vakantie. Volledig oververmoeid stortte ik in.

Gelukkig is dat weer goed gekomen… Inmiddels ben ik druk bezig aan m’n klassieke gitaar. Ook dit loopt weer uit de hand. Waar anderen genoegen nemen met een eenvoudige rozet, lijm ik 800 strookjes fineer aan elkaar om kleine mozaïekjes te van 1x1 cm te maken. De kop is ingelegd met een scarabee in Art-deco stijl.
Verder heb ik plannen om te beginnen aan wat kleine projecten zoals een houten brandweerauto (model uit de jaren ’30 op schaal) een octaafgitaartje en een draaibank.
Waarom heeft een dag geen tweeënzeventig uur?

-Eigenschappen;
o Impulsief
o Intuïtief
o Ongeduldig
o Druk maar kan ook rustig zijn
o Vol met ideeën
o Drang dingen uit te vinden of aan te passen
o Doorzicht
o Ruimtelijk inzicht
o Creatief
o Vaak weinig geduld met anderen
o Koppig
o Kan helemaal opgaan in m;n bezigheden
o Stel sommige dingen eindeloos uit
o Niet bang om mensen te shockeren
o Harlekijn (masker)
o Moeite met autoriteit
o Pacifistisch
o Altijd kijken of het niet anders kan
o Moeite met veranderingen van buitenaf
o Nieuwsgierig
o Perfectionistische tik
o Begin aan van alles maar maak niet alles af
o Absoluut slecht in groepswerk
o Presteer in m’n eentje het best
o ‘Apart, eigen’ gevoel voor humor
o Piekeraar
o (Had) laag zelfbeeld
o Cynisch als het om mezelf gaat
o Sommige handelingen gaan bijna in een autistisch automatisme.
Inmiddels zijn we vier jaar verder. In de tussentijd heb ik de opleiding afgemaakt, ben getrouwd en gaan werken.
Na het afronden van de opleiding (met twee luiten en een halve barokgitaar, waar anderen het al niet lukt één luit af te krijgen).

In juli teruggekomen naar Nederland en begin september begonnen met werken bij een plaatselijke bouwmarkt. Aanvankelijk was het plan om naast het werk voor mezelf te beginnen met het bouwen van instrumenten. Teruglezend in m’n dagboeken had ik het er na een maand gezien en begon de sleur zich aan te dienen.
Het helpen van klanten vond ik verschrikkelijk vermoeiend. Vragen dommer dan je ze zelf kunt verzinnen. Mensen die je serieus komen vragen of grondverf speciaal voor de vloer is. Ik krijg daarbij de neiging om te antwoorden dat het ook op brood of op de platenspeler kan... Of mensen die terugkomen nadat ze iets simpels compleet kapot gedraaid hebben bij het assembleren, simpelweg omdat ze denken slimmer te zijn dan de gebruiksaanwijzing. Alle dagen verliepen in een vast, saai patroon. Na drie maanden werd ik er helemaal kriegel en sleepte me door de dagen heen. Leefde van pauze naar pauze, waarin ik stapels boeken verslond.

Gelukkig kreeg ik in januari een mailtje van een nieuw Nederlands bedrijf in muziekinstrumenten. Ze waren op zoek naar instrumentenbouwers en hadden me via m’n oude weblog gevonden. Na wat gesprekken ben ik daar in mei 2009 begonnen.
Halverwege de eerste week was het wederom bijltjesdag. Van de vier nieuwe mensen waarmee ik begon, bleef alleen ondergetekende over, de rest bleek ongeschikt. Inmiddels anderhalf jaar verder, twee verhuizingen van het bedrijf meegemaakt (tijdelijk onderkomen gehad) en nu ongeveer een jaar gesetteld in Amsterdam.
Het probleem is echter dat ik me daar inmiddels kapot verveel. Ga met steeds meer lood in m’n schoenen naar Amsterdam (dagelijks heen en weer met het OV).
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Re: Mijn chaos/verhaal

Zoals ik het eerder postte in het topic over HB en werk:
Luthier schreef:
murf schreef: In het begin ben ik enthousiast, leer veel en kom met nieuwe ideeën, maar op een gegeven moment verzandt het en wordt het een sleur. Alles wordt voorgekauwd, iedere handeling krijgt meer weg van 'schilder op nummer'. De routine is zo geestdodend.
Terwijl ik een baan heb -in m'n vakgebied- die gezien wordt als uitdagend en waar anderen een moord voor zouden doen. Al heel snel een vast contract gekregen, vrij goed salaris. Iedereen in m'n omgeving blij, vastigheid, zekerheid, maar voor mij is het een sleur. De dagen zijn voor mij hetzelfde. Verveel me, hik er tegen aan en sleep mezelf van pauze naar pauze en van weekend naar weekend.

In m'n vrije tijd probeer ik zo veel mogelijk in te halen en uit te rusten. Voel een niet te stillen honger naar kennis en lees alles wat los en vast zit. Van vakbladen en boeken over m'n werk tot de bouw van motoren, speedboten, Harry Potter, geschiedenis, literatuur, grotten en smeden. Speel in een band ontwerp en bouw eigen instrumenten, zoek -voor mij- extremen op; klimmen, het bezoeken van oude verlaten mijnen (staan vaak op instorten) in het kader van urban exploring.
Loop over van ideeën, maar heb te weinig vrije tijd en ruimte om ze uit te werken. Erg frustrerend.
En na een reactie van Murf:
Luthier schreef:
murf schreef:Luthier, mag ik vragen wat je ongeveer in het dagelijks leven doet? (Om die verdomde kachel te laten branden dus...)
Werk bij een bedrijf wat elektrische gitaren fabriceert, de naam houd ik even in het midden, ze googelen hem vaak en heb liever niet dat ze dit lezen.
Voor veel mensen is dit een ultieme droombaan. Maar zoals ik al zei, dit klinkt beter dan het is.
Vul de dagen met dezelfde handelingen. Schuren, fretten, assembleren, afstellen, controleren. Zo klinkt dat nog best afwisselend, maar voor mij komt het neer op een constant déjà vu.
murf schreef:Buiten mijn werk bouw ik als ik de kans krijg dingen. Verenigingen, chatkanalen, andere dingetjes. Klim ik wand (ja ook hier, maar wel indoor), ga naar musea, ontwerp meubeltjes en rare concepten, etc. Punt is alleen, werk en prive lopen gevoelsmatig in elkaar over. Als het op mijn werk niet goed gaat, verzand ik thuis in een impasse en raak in een soort vegetatieve modus die zich uit in vrijwel online leven, veel actief zijn op chat en fora en verder verdomd weinig uit mijn handen laten komen. Als ik overdag dingen doe waar ik mijn ei kwijt kan, zie je dat 's avonds terug in een verhoogde creativiteit en juist veel meer buiten de deur doen en veel minder online.
Dat werk en privé gevoelsmatig in elkaar overlopen herken ik. Voel me op dit moment niets waard, zo gaar als een hond vrijwel vegetatief. Weet dat het wel weer gaat als ik mezelf bij m'n nekvel pak en in gang schiet. Maar tegen de tijd dat ik weer lekker bezig ben is het weekend over...
Doordeweeks doe ik 's avonds ook vrijwel niets. Ben op een dag van 7.00 tot 19.30 van huis (als het mee zit met de trein). Daarna is het eten, nog even zitten douchen en slapen. Erger me dan aan mezelf omdat ik zo weinig doe. Beetje internetten, fora, tijdschriften.

Ik kan er met m'n verstand niet bij dat mensen dat werkelijk hun hele leven kunnen:
Werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen, werken, tv, slapen... Eén trage cadans tot de dood.
De "Well respected man" van de Kinks (in vertaling uitgebracht door Boudewijn de Groot als "Respectabel man") is mijn schrikbeeld. Toch is het wat de mensen van je verwachten te zijn. Ze zien liever een grijze gestreken bankemployee met 5000 dienstjaren die nooit iets origineels zal doen en zwijgt, dan creativiteit. Waarschijnlijk zie ik dit te zwart-wit, maar ik het op het moment niet echt de puf om te nuanceren.

Om toch even in de muziek te blijven, in het nummer Badlands (Youtube) van Springsteen verwoordt hij dit gevoel erg goed.
Lights out tonight
trouble in the heartland.
Got a head-on collision
smashin' in my guts, man.
I'm caught in a cross fire
that I don't understand.

But there's one thing I know for sure girl;
I don't give a damn
for the same old played out scenes.
I don't give a damn
for just the in betweens.
Honey, I want the heart, I want the soul,
I want control right now!


Talk about a dream,.
Try to make it real.
You wake up in the night
with a fear so real
spend your life waiting
for a moment that just don't come.

Well, don't waste your time waiting

CHORUS
Badlands, you gotta live it everyday
Let the broken hearts stand
As the price you've gotta pay
We'll keep pushin' till it's understood
and these badlands start treating us good


Workin' in the fields,
till you get your back burned.
Workin' 'neath the wheel,
till you get your facts learned.
Baby I got my facts
learned real good right now.

You better get it straight darling;
Poor man wanna be rich,
rich man wanna be king
and a king ain't satisfied
till he rules everything.
I wanna go out tonight,
I wanna find out what I got.


Well I believe in the love that you gave me.
I believe in the love that you gave me.
I believe in the faith that could save me.
I believe in the hope
and I pray that some day
it may raise me above these...

CHORUS

mmmmmmmm, mmmmm, mmmmmm

For the ones who had a notion,
a notion deep inside,
that it ain't no sin
to be glad you're alive.
I wanna find one face
that ain't looking through me
I wanna find one place,
I wanna spit in the face of these badlands!


CHORUS
murf schreef:Het is alsof mijn hersenen bij gebrek aan uitdagingen hebben geleerd zichzelf als het ware "uit" te zetten om er minder last van te hebben. Ze draaien nog wel, ze zorgen er voor dat ik meer of minder nuttig fora volspam en actief kan zijn op diverse chatkanalen. Maar er ligt een soort dikke deken overheen die de tijd laat vergaan zodat de uren in elkaar overvloeien en misschien juist daardoor achteraf de tijd sneller laten gaan.

Ofzoiets. :-)
Ik begrijp wat je bedoelt, het is altijd lastig alle parameters van zo'n toestand in een tekst te vatten.
Gisteravond ging ik, hoewel ik aanvankelijk liever m'n bed in gegaan was, nog even wat drinken bij een vriend. Viel bijna om van vermoeidheid, maar het was afgesproken en ik had geen zin om toe te geven. We begonnen wat te brainstormen over een klein festival wat we voor onze vriendengroep willen organiseren. Had het gevoel weer tot leven te komen. Ineens kwam m'n brein uit de stand-by en vlogen de ideeën en oplossingen over tafel. M'n vriend heeft ADHD en we denken vrijwel even snel. Na een half uurtje was de rest van de groep afgehaakt, maar stuiterden wij nog gezellig een paar uur door... Heerlijk! :mrgreen:
Ik zou graag voor mezelf beginnen met het ambachtelijk bouwen van instrumenten. Luit, gitaar (bijna alle stijlen van 1582 tot nu). Het is m’n doel dit in de toekomst uit te kunnen breiden met klavecimbel en gamba, de mogelijkheid een compleet basso continuo te bouwen… Ook op het gebied van moderne gitaren is er nog veel onontgonnen. Het grootste probleem is echter dat ik nog een studieschuld heb staan bij de IBG (vraag ik me af en toe af wie niet). En het huis waar ik nu woon te klein, maar vooral veel te vochtig is om fatsoenlijk te bouwen. Je wilt tenslotte geen instrument waar de scheuren in springen als ze verplaatst wordt naar een droge omgeving…

Afijn, ik ga er een eind aan breien, vermoei jullie al veel te lang met m’n gezeur (als je al eerder in dit verhaal bent afgehaakt kan ik je dat niet kwalijk nemen). Heb niet echt een idee wat ik hier mee wil. Vooral even m’n verhaal kwijt en voor mezelf de feiten op een rijtje zetten. Wordt vaak zo moe van mezelf. Waarom? Waarom kan ik niet gewoon doen en zijn zoals ieder ander? Hoe kunnen anderen opgaan in de kudde en er nog gelukkig mee zijn ook? En hoe kan ik dit voor mezelf oplossen zonder er kierewiet van te worden?
Tsja, als dat antwoord eens in een encyclopedie te vinden was…
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Gebruikersavatar
Arjan
Overmatige Gebruiker
Overmatige Gebruiker
Berichten: 2328
Lid geworden op: do 25 feb 2010, 23:46

Re: Mijn chaos/verhaal

Een herkenbaar verhaal. Zodra een vaardigheid eigen is wordt het tijd de volgende vaardigheid te leren. Statische situaties, herhaling en een demotiverende omgeving zijn letterlijk geestdodend. Uit jouw verhaal haal ik onder meer dat je een duidelijk doel voor ogen hebt, het werken als zelfstandig instrument bouwer. Werken waar je woont is daarbij een (voor mij) logische manier van werken. Bedenk ook dat de scheiding van wonen en werken goeddeels iets van de laatste 150 jaar is, en niet per definitie de 'natural state of men'. Enfin, het doel heb je. Je weet waar je nu staat.

Wellicht kun je voor jezelf een plannetje uitdokteren. Blijven werken waar je nu werkt tot je studieschuld is afbetaald? Part-time voor jezelf beginnen? Verhuizen of een plek zoeken waar je instrumenten kunt bouwen? Ik heb natuurlijk totaal geen zicht op de situatie, maar in hoeverre zou je werkgever hierin mee willen gaan? Zijn jouw plannen wellicht voor hun ook interessant? Mag je van hun faciliteiten gebruik maken in je eigen tijd? (Ik drop zomaar even wat denklijntjes die als eerste in me opkomen.)
Luthier schreef:We begonnen wat te brainstormen over een klein festival wat we voor onze vriendengroep willen organiseren. Had het gevoel weer tot leven te komen. Ineens kwam m'n brein uit de stand-by en vlogen de ideeën en oplossingen over tafel. M'n vriend heeft ADHD en we denken vrijwel even snel. Na een half uurtje was de rest van de groep afgehaakt, maar stuiterden wij nog gezellig een paar uur door... Heerlijk!
Dit herken ik sterk van mijn eerste ontmoetingen met HB'ers in het wild, al weer zes jaar geleden. Alsof je even los kan, je volledige brainpower mag laten gaan, een extatische ervaring bijna.. om daarna weer in je hok terug te moeten.

Tegenwoordig heb ik de nodige mensen om me heen die op snelheid meekunnen, en is dat in/uit het hok gevoel een stuk minder. Grotendeels leren kennen via HIQ en hier.

Ik kan je zeker aanraden eens naar een 'in het wild' ontmoeting te komen!

Gebruikersavatar
Korrel
Veelgebruiker
Veelgebruiker
Berichten: 938
Lid geworden op: di 25 mei 2010, 13:28

Re: Mijn chaos/verhaal

In een keer uitgelezen....met 2 bakken koffie erbij.

Luister toch vooral naar je hart en je vriendin.
Wat Arjan ook zegt ....begin heel kleinschalig voor jezelf ook is het maar 5 uur per week.
Zorg dat je gevonden wordt.......ik heb een kennis die goed fotografeert....hij heeft 15 websites.....en inmiddels bekent bij alle Bn érs.Zorg dat je gevonden wordt.
Mensen wachten op kwaliteit....maar ze moeten wel het verschil horen en zien.
Een gitaar van de Lidl kan ik niet eens stemmen.......jij kunt ze dat vertellen.
Zorg dat jezelf gemotiveerd blijft......alleen jij kunt er wat aan doen.
Dingen zijn niet moeilijk...ze worden moeilijk gemaakt

Gebruikersavatar
Alexandra
Overmatige Gebruiker
Overmatige Gebruiker
Berichten: 2382
Lid geworden op: zo 28 feb 2010, 17:03

Re: Mijn chaos/verhaal

Hee Luthier,

Ik vind je schrijfwijze prettig en authentiek. Ook ik herken dit soort worstelingen en deal er ook steeds weer op verschillende manieren mee. Bottum line is inderdaad van Arjan en Korrrel's strekking om in het klein te beginnen en alles stapje voor stapje uit te breiden binnen je mogelijkheden. Als iets nog niet lukt, wil dat nog niet zegen dat het mislukt is. Neem rustig de tijd om te kijken wat er binnen je mogelijkheden is.
En daarnaast de ruimte voor jezelf en je vrienden om heerlijk te brainstormen over allerlij onderwerpen blijft ook goed om je batterij mee te blijven opladen. :)

Gebruikersavatar
Stefan
Beheerder
Beheerder
Berichten: 3161
Lid geworden op: vr 29 jan 2010, 20:53

Re: Mijn chaos/verhaal

Mooi geschreven luthier,
(deels) herkenbaar, duidelijk.

Voor jezelf beginnen is het advies, al is het maar 5 uur per week.
Je omgeven met mensen waar je snelheid mee kan maken, en vooral moed houden.

Niet proberen is niet weten, en falen kan niet. (ben er zelf niet hoor, zit zo'n beetje op een vergelijkbaar punt in mijn leven)

Ik heb een soort tekst, een speech die ik vaak lees, ik haal er hoop uit. Daar staat dit in:
Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything -- all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure -- these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
Simple said, en ik leef er ook nog niet helemaal naar;maar misschien heb je er iets aan.

Edit:
Luister net naar die speech, de enige "motivational speech" die ik vaker beluister (heb 'm hier op mp3, de beste manier is luisteren vind ik, pm als iemand 'm wil hebben). Na de speech zet iTunes "All change now" van Kevin Lamb op.. gaaf
.. inconsistency is one to which every honest thinker must subject himself. The foolish and the dead alone never change their opinion.
James Russell Lowell
http://quoteinvestigator.com
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cognitive_biases

Gebruikersavatar
san
Frequente Gebruiker
Frequente Gebruiker
Berichten: 374
Lid geworden op: zo 28 feb 2010, 18:47
Locatie: amsterdam

Re: Mijn chaos/verhaal

je schrijft geweldig
je beschrijft een herkenbaar verhaal (voor een aantal van mijn vrienden kan ik, zei het met andere details, hun verhaal zó naast leggen)
je kunt jobhoppen zoals je school hebt gehopt
je kunt een heleboel tegenslag aan
klein beginnen, uitdaging zoeken náást wat je nu doet, gewoon gáán Luthier

(overigens: er zat(zit?)een snaarinstrumentatelier in de Czaar Peterstraat in A'dam, ken je dat? ik meen celli en contrabassen te hebben zien staan, is wat anders I know.. geen idee of ze er nog zitten, iets aan je hebben/jij aan hen etc. maar ik moest er aan denken tijdens het lezen van je verhaal)
nieuwe ronde, nieuwe kansen

Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Re: Mijn chaos/verhaal

Bedankt voor alle reacties. :)
Arjan schreef:Een herkenbaar verhaal. Zodra een vaardigheid eigen is wordt het tijd de volgende vaardigheid te leren. Statische situaties, herhaling en een demotiverende omgeving zijn letterlijk geestdodend. Uit jouw verhaal haal ik onder meer dat je een duidelijk doel voor ogen hebt, het werken als zelfstandig instrument bouwer. Werken waar je woont is daarbij een (voor mij) logische manier van werken. Bedenk ook dat de scheiding van wonen en werken goeddeels iets van de laatste 150 jaar is, en niet per definitie de 'natural state of men'. Enfin, het doel heb je. Je weet waar je nu staat.

Wellicht kun je voor jezelf een plannetje uitdokteren. Blijven werken waar je nu werkt tot je studieschuld is afbetaald? Part-time voor jezelf beginnen? Verhuizen of een plek zoeken waar je instrumenten kunt bouwen? Ik heb natuurlijk totaal geen zicht op de situatie, maar in hoeverre zou je werkgever hierin mee willen gaan? Zijn jouw plannen wellicht voor hun ook interessant? Mag je van hun faciliteiten gebruik maken in je eigen tijd? (Ik drop zomaar even wat denklijntjes die als eerste in me opkomen.)
Eigenlijk leef ik gewoon vierhonderd jaar te laat... Het is m'n doel uiteindelijk een atelier aan huis te hebben waar ik volledig los kan gaan. Hout, metaal. Een van m'n tics is dat ik alles zelf wil doen en kunnen. En dat lukt meestal ook. Gereedschappen, onderdelen, meubels. Als ik er ook maar even de kans voor heb ontwerp en maak ik het zelf.
Smeden en metaaldraaien/-frezen zijn vaardigheden die ik zeker nog (beter) wil leren.
Sta in onze vriendengroep ook wel bekend als de 'renaissance man'.

Op m'n werk mag ik gebruik maken van de faciliteiten die ze hebben, dat is op zich wel fijn.
Aan m'n ideeën hebben ze in zoverre iets dat er raakvlakken zijn met wat zij doen. Ik ga verder waar zij stoppen. Ze hebben een vast model waar weinig aan te tornen valt (duur ontwerpbureau). Mijn doel en drijfveer is het maken van fantastische instrumenten, dat van hen is zo veel mogelijk geld verdienen.
En dat ik probeer probleem oplossend te werken. Helaas wordt de boel gerund door een aantal mensen voor wie geld en zogenaamde status meer spreekt dan kwaliteit. Denk aan wat je bij Harry Mens in het programma ziet. Veel geblaat en weinig wol.
Ook krijgen ik nog weleens te horen 'maak je je daar maar niet druk over, ga maar gitaren fabriceren' terwijl ik het van tevoren fout zie gaan. Voel me dan een beetje die Belg uit dat mopje. Honderd meter verderop ligt een bananenschil, hij ziet hem liggen en zegt "Amai, daar gaan we weer..."

Ben van plan in de toekomst eerst te gaan parttimen en als dat een beetje loopt uit te breiden. Dit heb ik bij m'n sollicitatie al aangegeven, dus ze weten er van. Moet eerst eens een ander huis vinden. Helaas is het hier in de omgeving allemaal erg duur. We wonen nu extreem goedkoop en op zich gaat het -op atelierruimte na- prima. Wil nog niet weg uit deze omgeving. M'n vrienden en naaste familie wonen allemaal op fietsafstand (heb geen rijbewijs).
Arjan schreef:
Luthier schreef:We begonnen wat te brainstormen over een klein festival wat we voor onze vriendengroep willen organiseren. Had het gevoel weer tot leven te komen. Ineens kwam m'n brein uit de stand-by en vlogen de ideeën en oplossingen over tafel. M'n vriend heeft ADHD en we denken vrijwel even snel. Na een half uurtje was de rest van de groep afgehaakt, maar stuiterden wij nog gezellig een paar uur door... Heerlijk!
Dit herken ik sterk van mijn eerste ontmoetingen met HB'ers in het wild, al weer zes jaar geleden. Alsof je even los kan, je volledige brainpower mag laten gaan, een extatische ervaring bijna.. om daarna weer in je hok terug te moeten.

Tegenwoordig heb ik de nodige mensen om me heen die op snelheid meekunnen, en is dat in/uit het hok gevoel een stuk minder. Grotendeels leren kennen via HIQ en hier.

Ik kan je zeker aanraden eens naar een 'in het wild' ontmoeting te komen!
Misschien dat ik dat in de toekomst doe. Op het moment ben ik daar nog niet echt aan toe.
Gelukkig kan ik in m'n vriendengroep aardig los gaan, het is een groep van wat vroeger op school de buitenbeentjes waren. Onhandelbaar, nerds, sukkels. Met elkaar krijgen we de gekste dingen voor elkaar, van het restaureren van tractors tot het organiseren van festivals, bezoeken van oude mijnen, repareren van daken (volledig er af en opnieuw).
Korrel schreef:In een keer uitgelezen....met 2 bakken koffie erbij.

Luister toch vooral naar je hart en je vriendin.
Wat Arjan ook zegt ....begin heel kleinschalig voor jezelf ook is het maar 5 uur per week.
Zorg dat je gevonden wordt.......ik heb een kennis die goed fotografeert....hij heeft 15 websites.....en inmiddels bekent bij alle Bn érs.Zorg dat je gevonden wordt.
Mensen wachten op kwaliteit....maar ze moeten wel het verschil horen en zien.
Een gitaar van de Lidl kan ik niet eens stemmen.......jij kunt ze dat vertellen.
Zorg dat jezelf gemotiveerd blijft......alleen jij kunt er wat aan doen.
Alexandra schreef:Ik vind je schrijfwijze prettig en authentiek.
Stefan schreef:Mooi geschreven luthier,
san schreef:je schrijft geweldig
je beschrijft een herkenbaar verhaal (voor een aantal van mijn vrienden kan ik, zei het met andere details, hun verhaal zó naast leggen)
Dank jullie wel :oops:
Dit is vooral het spuien van woorden en gedachten, er zat niet echt en schrijfplan achter (destijds ook niet). Had zelf het idee dat het wat van de hak op de tak ging. Meestal moet ik in gesprekken m'n denkstappen nog eens opnieuw uitleggen, het scheelt dat dat hier niet nodig is. 1,3,7,4,10 komt ook tot het gewenste resultaat, maar vaak gaat het net te snel voor m'n omgeving.

Moet gaan, later reageer ik nog verder op de rest.


edit: quote gefixt
Blauw is voor mods, dus even in zwart gezet
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Re: Mijn chaos/verhaal

san schreef:je kunt jobhoppen zoals je school hebt gehopt
je kunt een heleboel tegenslag aan
Op dit moment is voor mij de rek er wel een beetje uit.

Ga nu iets meer dan een half jaar met echte tegenzin naar m'n werk. In het begin dacht ik nog dat ik mezelf wat wijs maakte. Werk tenslotte in m'n vakgebied, vast contract, zekerheid, zit gewoon even niet zo lekker in m'n vel, het waait wel over, eigenlijk geen reden tot klagen... En zo bagatelliseer ik m'n gevoelens weg met 'gezond verstand'. Nog steeds denk ik iedere dag 'waar zeur ik eigenlijk over?' Terwijl de dagen voorbij kruipen in een traag kabbelend tempo van herhaling. "It's Groundhog Day."

Waarom? Is de vraag die ik me vaak stel. Wat is het? Die drang in me die me niet aan wil laten sluiten bij die saaie degelijke massa van mensen die dagelijks in blinde plicht naar het werk gaat, thuis komt, en de volgende dag het zelfde kunstje herhaalt?

Een ander stuk tekst wat goed aansluit bij m'n gevoel komt uit het nummer "The Promised Land" -wederom van Bruce Springsteen-.
The Promised Land - Bruce Springsteen schreef:I've done my best to live the right way
I get up every morning and go to work each day
But your eyes go blind and your blood runs cold
Sometimes I feel so weak I just want to explode
Explode and tear this whole town apart
Take a knife and cut this pain from my heart
Find somebody itching for something to start
Sowieso sluit het hele nummer vrij goed aan bij m'n gevoel hier over.
Stefan schreef:Niet proberen is niet weten, en falen kan niet. (ben er zelf niet hoor, zit zo'n beetje op een vergelijkbaar punt in mijn leven)

Ik heb een soort tekst, een speech die ik vaak lees, ik haal er hoop uit. Daar staat dit in:
Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything -- all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure -- these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
Simple said, en ik leef er ook nog niet helemaal naar;maar misschien heb je er iets aan.

Edit:
Luister net naar die speech, de enige "motivational speech" die ik vaker beluister (heb 'm hier op mp3, de beste manier is luisteren vind ik, pm als iemand 'm wil hebben). Na de speech zet iTunes "All change now" van Kevin Lamb op.. gaaf
Goed stuk, uit wat voor speech komt dat? Het nummer van Kevin Lamb ken ik niet, zal het eens opzoeken.

Uiteindelijk leid wat we doen, laten en willen tot niets. In the end is het allemaal eigenlijk vrij nutteloos, behalve dat we onszelf in leven houden, wat volgens mij tot ons basis instinct behoort.
Mensen hebben het vaak over 'leven om te werken' of 'werken om te leven'. Beide heb je m.i. weinig aan, uiteindelijk leidt het nergens toe. "Dood ga je toch" staat hier nog net niet op de keukendeur. Sorry als dit fatalistisch overkomt. Probeer positief te blijven, maar het lukt niet altijd. Wil 'leven op m'n werk en werken aan leven'...

Helaas moet ik er weer vandoor, zoals gezegd 'de plicht roept'. Misschien maar goed, anders blaat ik hier nog een uur door. :schaf:
Dank jullie wel voor het begrip en de positiviteit. Het is te makkelijk om in een negatieve spiraal te schieten.
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Gebruikersavatar
Stefan
Beheerder
Beheerder
Berichten: 3161
Lid geworden op: vr 29 jan 2010, 20:53

Re: Mijn chaos/verhaal

Luthier schreef:
Stefan schreef: Ik heb een soort tekst, een speech die ik vaak lees, ik haal er hoop uit. Daar staat dit in:
Remembering that I'll be dead soon is the most important tool I've ever encountered to help me make the big choices in life. Because almost everything -- all external expectations, all pride, all fear of embarrassment or failure -- these things just fall away in the face of death, leaving only what is truly important. Remembering that you are going to die is the best way I know to avoid the trap of thinking you have something to lose. You are already naked. There is no reason not to follow your heart.
Simple said, en ik leef er ook nog niet helemaal naar;maar misschien heb je er iets aan.

Edit:
Luister net naar die speech, de enige "motivational speech" die ik vaker beluister (heb 'm hier op mp3, de beste manier is luisteren vind ik, pm als iemand 'm wil hebben). Na de speech zet iTunes "All change now" van Kevin Lamb op.. gaaf
Goed stuk, uit wat voor speech komt dat? Het nummer van Kevin Lamb ken ik niet, zal het eens opzoeken.
Het is de stanford commencement speech van steve jobs. All over youtube en als je de tekst hierboven googelt vind je de transcripties.
Het is zeker niet deprimerend bedoeld, en juist anti-fatalistisch imho, maar de rest spreekt je misschien ook wel aan.
.. inconsistency is one to which every honest thinker must subject himself. The foolish and the dead alone never change their opinion.
James Russell Lowell
http://quoteinvestigator.com
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_cognitive_biases

Gebruikersavatar
Enigma
Veelgebruiker
Veelgebruiker
Berichten: 642
Lid geworden op: zo 28 feb 2010, 15:29
Locatie: Friesland

Re: Mijn chaos/verhaal

Het is gewoon ook een bekend principe uit het Boeddhisme.
En Youp van 't Hek heeft er in 1989 een erg aangename en beroemde oudejaarsconference omheen gebreid!

Van mij hoef je geen nihilistische leuzen op de keukendeur te kladderen hoor.
Bij ons hb-ers komt de drang en het besef al lang van binnenuit (= Motivatie) :wink:
Nu nog op zoek naar een slim trucje om het voor elkaar te boksen: ik wens je veel succes en goede ontdekkingen toe in 2011!

:knuffel:
No rest for the wicked...

Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Re: Mijn chaos/verhaal

Stefan schreef:Het is de stanford commencement speech van steve jobs. All over youtube en als je de tekst hierboven googelt vind je de transcripties.
Het is zeker niet deprimerend bedoeld, en juist anti-fatalistisch imho, maar de rest spreekt je misschien ook wel aan.
Twee collega's zijn compleet Mac-fan, voor hen is het bijna een religie... Ben benieuwd naar deze speech.
Heb de transcriptie uitgeprint. Zal het komende week in de trein lezen (heb een map waarin ik iedere week een stapel artikelen mee sleep, aan het eind van de week wordt het verdeeld).
Voor mij valt mac aardig binnen m'n filosofie dat alles foolproof, functioneel, kwalitatief goed en gebruiksvriendelijk moet zijn. Heb tot nu toe veel bewondering voor het werk van Jobs.
Enigma schreef:Het is gewoon ook een bekend principe uit het Boeddhisme.
En Youp van 't Hek heeft er in 1989 een erg aangename en beroemde oudejaarsconference omheen gebreid!

Van mij hoef je geen nihilistische leuzen op de keukendeur te kladderen hoor.
Bij ons hb-ers komt de drang en het besef al lang van binnenuit (= Motivatie) :wink:
Nu nog op zoek naar een slim trucje om het voor elkaar te boksen: ik wens je veel succes en goede ontdekkingen toe in 2011!

:knuffel:
Volgens mij ken ik die conference. Sowieso is het wel een terugkomend thema van Van 't Hek. Kan me herinneren dat vroegere conferences als "Man vermist" "Tunnel zonder vluchtstrook" en "Verlopen en Verlaten" ook een zelfde strekking hebben.

Het is inderdaad niet fatalistisch, dat is meer m´n eigen associatie.
Bedacht me gisteren dat de motivatie niet echt m'n probleem is, eigenlijk vooral de dingen die het in de weg staan. :wink: Heb geprobeerd het weg te duwen. Maar merk dat het er, als je mond houdt, via je oren wel uit komt...
Nu nog proberen de motivatie voor m´n werk weer terug te krijgen of een manier vinden om daar weg te gaan/te minderen.

Moet zeggen dat het inmiddels een stukje beter gaat. Het scheelt al dat ik m´n verhaal hier kwijt kan en adviezen te krijgen van mensen die er wat objectiever en vanuit eigen ervaring over kunnen spreken.
Heb het er met wat vrienden en m´n vrouw over gehad. Heb af en toe het stomme idee dat ik alles zelf moet kunnen oplossen, op zich gaat dat vaak wel, maar het is fijn een klankbord te hebben.

Ben bezig met wat eigen projecten en probeer daar meer tijd voor vrij te maken. Morgen eerst met de band in een kerk in Utrecht, het familiebezoek ´s middags geskipt, ga in plaats daarvan naar het Centraal Museum (Rietveldtentoonstelling). Even gewoon genieten in plaats van mezelf opvreten bij voorspelbare gesprekken.
Probeer weer nieuwe dingen uit, lees en stuiter rond. Straks eens beginnen aan eigen koffielikeur, verder het bouwplan van een basgitaar afmaken, documentatie opruimen en ondertussen afwisselend de serie M.A.S.H. en Discovery/NGC op.

Weet nog niet wat het trucje is, maar stil zitten maakt het in ieder geval erger. Op zoek naar een antwoord... Er is in ieder geval nog genoeg te ontdekken, en dat alleen al is een uitdaging! :-D
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Luthier
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 203
Lid geworden op: do 09 dec 2010, 06:38
Locatie: Utrechtse Heuvelrug

Re: Mijn chaos/verhaal

Tsja, dan sleep je je weer door een week heen. Gistermiddag totaal gaar, beetje op de automatische piloot aan het werk.

Om 16u ging de telefoon: een vriend (beveiligingsinstallateur) had een klus in Amsterdam die wat tegenviel. Of ik kon helpen. Zo stond ik vanaf zes uur ineens vloeren dicht te puzzelen en te helpen met het afwerken van de installatie. Het vreemde was dat m'n vermoeidheid totaal verdween. Lekker doorgewerkt tot half elf en uiteindelijk om twaalf uur thuis. Direct in slaap gevallen en stond om half negen weer klaarwakker en goed uitgerust naast m'n bed.

Als er maar uitdaging of afwisseling in zit...
"Hij die werkt met zijn handen is een arbeider.
Hij die werkt met zijn handen en hoofd is een ambachtsman.
Hij die werkt met zijn handen, hoofd en hart is een kunstenaar."

Franciscus van Assisi

Gebruikersavatar
Laura
Beginnende Gebruiker
Beginnende Gebruiker
Berichten: 173
Lid geworden op: za 18 dec 2010, 02:00
Locatie: Utrecht
Contacteer: Website

Re: Mijn chaos/verhaal

Luthier: is het misschien iets om dit jaar te gaan vrijwilligen bij Festival Oude Muziek in Utrecht? Lijkt me een prima kans om contacten op te doen en eventueel je netwerk te verbreden.

Terug naar “HB in het dagelijks leven”