Sinds 2 weken heb ik mij vrijwillig en volledig laten opnemen in algemene psychiatrie. Hiervoor had ik al 2 andere instellingen in dagopname achter de rug. Ik ben 22 jaar, depressief en lijd aan een ernstige slaapstoornis die al meer dan tien jaar gaande is.
De zoektocht naar het antwoord op de vraag “wat scheelt er met mij?” houdt mij al sinds mijn kinderjaren bezig. Ik heb mijzelf doorheen de jaren op alles en nog wat getest aan de hand van lectuur en online testen, van autisme tot borderline tot… Hoogbegaafdheid is ook in mij opgekomen. Ik dacht dat een IQ test het enige was dat dit kon bevestigen en hier faalde ik 2 jaar geleden ook al op. Uiteindelijk ben sinds enkele maanden uitgekomen op hoogsensitief. Daar kan ik wel zeker van zijn. Ik ben uitermate hoogsensitief. Zelfs in de hoogsensitieve kringen en verhalen heb ik mijn verhaal nog niet herkend.
In de kleuterklas was ik samen met mijn wel degelijk hoogbegaafde buurmeisje de beste op zowat elk vlak. De rest kon ons moeilijk volgen en lezen had ik al meteen onder de knie. Mijn middelbaar heb ik op een andere school doorgebracht, maar eigenlijk zijn het beide slechte scholen. De eerste is een familiale dorpsschool, de tweede zogenaamd één van de betere scholen. Misschien wel voor zij die in ASO zitten, gehoorzamen en goed presteren. Alles wat daar onder of naast ligt wordt behandeld als restafval. De leerkrachten zijn onbekwaam, restjes zeg maar, en het studiemateriaal onaangepast.Ik zette mij niet in, waardoor ik de laatste 3 jaren in TSO verzeild ben geraakt. De hele dag was ik aan het dromen, nergens voelde ik mij thuis. Ik was ‘die rare’, maar tegelijkertijd wel geliefd bij iedereen. Met iedereen dat boven mij stond had ik ruzie, zonder te weten wat ik misdeed. En dit heb ik nog steeds. Ik zette mij niet in en het interesseerde mij weinig, maar ik heb nooit gespijbeld of mij rebels gedragen en ik was altijd beleefd. Toch was het elke keer weer raak. Niemand heeft ooit aandacht aan mij besteedt. Onder het jaar altijd gebuisd, met de examens erdoor. Uiteindelijk legden de leerkrachten zich daarbij neer. Eén leerkracht heeft op het einde van het laatste jaar gezegd dat ik ongelooflijk slim was, maar lui. Maar die leek intussen al meer gefrustreerd door mijn houding dan dat ze zin had om mij verder te helpen. De jaren daarna heb ik psychologie en biologie geprobeerd. Nu ja, geprobeerd… Ik ben volledig geblokkeerd dus ben ik beginnen weg te lopen van elke verplichting en mijzelf.
Wat mij alsook doet twijfelen is dat mijn oudere zus en jongere broer naar dezelfde school zijn gegaan – wel ASO - en er wel zijn uitgepikt om een IQ test te doen door het CLB. Beiden hoogbegaafd, waarvan ik weet dat mijn zus een IQ van 140 heeft. Bij mij heeft niemand het woord ooit laten vallen. Zodra ik een IQ test aan het maken ben, spreekt alles mij tegen. Ik heb absoluut geen wiskundig inzicht (wel ook absoluut geen interesse) en het ontbreekt mij ZEER aan de mathematische logica. Wel moet ik hierbij zeggen – hier komt de reden / het excuus

Anderzijds herken ik mij enorm in al de kenmerken en verhalen van en over hoogbegaafdheid. Toen ik 6 was las ik de medische encyclopedie omdat ik onze wereld en het leven niet kon begrijpen. Daarna heb ik aan mijn vader gevraagd om alles over het universum op te zoeken en af te drukken. Ik kon het leven in zijn absurditeit niet vatten. Ik zit nog steeds in mijn waarom-fase en ik heb vele afwisselende interesses. Vroeger kon ik elk detail onthouden, boeken letterlijk vanbuiten leren. Ik heb een zeer sterk onderbewustzijn, groot rechtvaardigheidsgevoel, scherpe intuïtie, grote opmerkzaamheid, ik kan alles vanuit vele perspectieven bekijken, ik heb een sterk gevoel voor logica zolang er geen nummers mee gemoeid zijn en ik ben heel bewust van mijzelf. Elke vaardigheid dat ik ondernam en onderneem wordt gevolgd door een reeks aan complimenten of verbazing. Of het nu atletiek, tekenen, draaien (dj), opmerkzaamheid, schrijven, dansen, discussiëren, paardrijden of wat dan ook is. Zonder er ooit vooraf les in te volgen. Ze noemde mij vaak een groot denker, filosoof en redenaar en tegelijkertijd héél gevoelig en creatief. Men zei dat ik kan goochelen met woorden en mijn woordenschat was groot.
Ik heb een zeer problematische jeugd achter de rug, vrijwel volkomen te verwijten aan mijn familie en hiermee heb ik intussen alle contact verbroken. Kort gezegd kan ik zeggen dat ik zwaar emotioneel verwaarloosd ben geweest. Al mijn interesses, uitspraken en humor werden afgebroken, ik kreeg geen aandacht of bescherming en ik ben jarenlang door mijn gezin (en alsook een jaar op school) gepest geweest. Mijn computer was mijn vader, mijn lotgenoot en mijn beste vriend. Hierdoor weet ik absoluut niet waar ik goed in ben, aangezien ik absoluut niets ontwikkeld heb, desondanks alle complimenten. Dit kan dus doorgetrokken worden naar mijn faalangst, gebrekkig zelfvertrouwen en ga zo voort.
Misschien vinden jullie het belachelijk hoe hard ik mij op trek aan hoogbegaafd (willen) zijn. Maar ik begrijp het gewoonweg niet meer. Héél mijn leven heb ik mij eenzaam gevoeld, waardoor ik mij in tientalle relaties heb gegooid en overal te hard probeerde bij te horen. Waardoor ik dus al heel foute, toch levensbepalende keuzes heb gemaakt.Toen ik de hb ervaringen van anderen las voelde ik mij eindelijk iemand, begrepen, ergens bij… Ik vind de IQ test persoonlijk bekrompen, maar toch… Ik ben zelf geen hokjesdenker, maar ik heb zelf een hokje nodig. Al noem ik het liever een kader en de rest vul ik zelf wel in. En anderzijds heb ik soms schrik dat mijn drang naar ergens bij te horen, weg van dat onbeschrijfelijke en ellendige eenzame gevoel, mij misleid.
Misschien is het maar zoals het nu is. Misschien heb ik gewoonweg een k*tleven en vraag ik gewoonweg te veel…
Waar ik hier naar op zoek ben zijn reacties, tips, meningen of wat dan ook. Iedereen is vrij om zijn gedacht hier neer te schrijven.
Groetjes,
Moksha