HB-Forum.nl

Ik haalde op de middelbare school altijd hoge cijfers, voor elk vak (behalve gym en muziek hehehe). Omdat ik slim was en ook heel hard studeerde. De eerste paar jaren werd ik er om gepest maar ik ben gewoon door gegaan met hard studeren en hoge cijfers halen. Tuuk vond ik het verschrikkelijk om gepest te worden, maar blijkbaar toch niet dusdanig dat ik expres lage cijfers ging halen oid. In de bovenbouw hield het pesten op en werd het gewoon geaccepteerd dat ik nu eenmaal zo was. Ik was zeker niet populair ofzo, maar werd toch soort van gerespecteerd. Achteraf ben ik blij dat ik dus ondanks de pesterijen toch altijd mijn best ben blijven doen. Maar het was geen pretje, die eerste 3 jaar van de middelbare school.

Ik vond het irritante vooral van hoge cijfers dat mensen het voor lief namen. Zowel mijn ouders, docenten als medestudenten. Ze verwachtten niet anders van me dan dat ik goed werk leverde. Terwijl ik er ook voor gewerkt had. Als ik thuis kwam met een 8 vroeg mijn vader waarom het geen 9 was.

Ik vond het irritant dat ik het zelf voor lief nam

Dat blije gevoel dat ik had met dat cijfer voor gym (waar ik over schreef), dat had ik nooit bij de 'gewone' vakken.

Hoewel, nu ik er over nadenk, wel in de bovenbouw voor natuurkunde, wiskunde B en biologie.

We konden een extra vak nemen maar dat moest je dan zelf in het rooster inpassen. Zo had ik biologie en natuurkunde op dezelfde uren. Mijn docent natuurkunde zei aan het begin van de vijfde 'dat ik de lessen niet kon missen'. Maar ik moest het wel een keer per week missen, anders kon ik biologie niet in mijn pakket houden.
Voor natuurkunde heb ik hard gewerkt met een 8 als eindcijfer. Toen ik mijn docent daarna sprak zei hij 'dat hij wel wist dat ik dat kon'. (Heb steeds gedacht dat hij dacht dat ik beetje dom was)
Wiskunde B vond ik gewoon best moeilijk dus dat ik daarvoor met een 8 slaagde daar was ik ook blij mee.

Maar gek genoeg was ik dat bijna weer vergeten.

Er wordt wel eens wat over gezegd dat ik zulke hoge cijfers heb,
maar niet iets waar ik me aan stoor ofzo. Gelukkig geen probleem mee.
Op Havo had ik ook geen bijzondere cijfers, dus daar sowieso al niet.
En basisschool wel hoog maar dan staan ze er niet echt bij stil.

Esther schreef:Als ik thuis kwam met een 8 vroeg mijn vader waarom het geen 9 was.

Esther schreef:Als ik thuis kwam met een 8 vroeg mijn vader waarom het geen 9 was.

Dat ken ik ook wel ja!
Mijn familie weet wel wat ik in me heb, moet dus altijd beter en beter.
Had eigenlijk op universiteit moeten zitten enzo.
Deels hebben ze natuurlijk wel gelijk, persoonlijk haal ik er niet uit wat erin zit.

Mijn vader lachte erbij en vond het humor. Ik vond het niet zo grappig. Daarachter was hij wel trots op me, al sprak hij dat vaak niet uit.

Op de basisschool was 't geen probleem. Maar op de middelbare school werd ik regelmatig uitgescholden voor 'stuud' en 'uitslover' als ik hoge cijfers haalde. Soms openlijk, soms geniepig achter mijn rug maar nét zo hard dat ik het toch hoorde.

Na een veelbelovend brugklasjaar zakten mijn cijfers al snel naar gemiddeld, en een jaar later naar benedengemiddeld. Ik heb - toen ik dacht dat er niets meer te redden viel, ik had geen idee hoe ik mijn cijfers moest ophalen - wel eens bewust een vette onvoldoende gehaald, in de hoop dat ik dan ineens 'cool' zou zijn. Maar zo werkt 't niet. Ik werd gewoon uitgelachen door mijn fijne klasgenoten. En trok me nog verder terug.

Ik ben vier jaar lang redelijk onzichtbaar gebleven op school, ik maakte zeker geen deel uit van de groep. Doubleren en afstromen hielpen bepaald niet mee. Pas toen ik in 4 atheneum kwam (vanuit 3 havo), vond ik aansluiting. Daar werd ik niet meer uitgejouwd om hoge cijfers, want hoge cijfers waren vrij normaal. En als je een vak had waar je minder sterk in was, kreeg je hulp van je klasgenoten (niet allemaal hoor, daar was ook een groep waarbij ik nul aansluiting had).

Het zal vast schoolafhankelijk zijn, maar mijn ervaring is dat ik op de havo door medeleerlingen werd afgerekend op hoge cijfers, terwijl op het vwo (zelfde scholengemeenschap overigens) de sfeer veel positiever was en mensen gewoon oprecht blij voor je waren als je een goed cijfer had.

Soort school zal inderdaad wel verschil maken, ik ging naar stedelijk gymnasium. Daar was je geen uitzondering en niet maf met hoge cijfers.

Ik zou op die leeftijd (11 jaar) nooit als enige van mijn school naar het stedelijk gymnasium gedurfd hebben. Dus ik ging met de rest mee naar de scholengemeenschap.

Veel later heb ik wel gedacht: Was dat stedelijk gymnasium geen betere optie geweest?

We zullen het nooit weten.

Esther schreef:Als ik thuis kwam met een 8 vroeg mijn vader waarom het geen 9 was.

Herkenbaar. Ik had steevast een lijst vol achten en negens waar mijn vader met geen woord over sprak, het enige waar hij altijd over begon waren de vijven voor wis- en natuurkunde (achteraf verklaarbaar door de overgang van havo3 naar vwo4, ik had gewoon hiaten in de stof die niet vanzelf verdwenen en me parten bleven spelen). Volgens hem was het een kwestie van gerichter werken, logischer denken, etc. Waardoor ik van school kwam met het idee dat ik best dom was, ik had immers onvoldoendes voor vakken waar ik echt mijn best voor deed (dat de rest zonder inspanning lukte, besefte ik niet).

Op de middelbare school, gymnasium, heb ik me nooit thuis gevoeld. Ik ging daarheen als enige van mijn basisschool en ik kende niemand. In de eerste klas werd ik gepest, daarna ging dat beter en ik kreeg een enkele vriendinnen, maar ik hoorde er naar mijn gevoel er nooit echt bij. Ik haalde vanaf de brugklas hoge cijfers en er waren veel klasgenoten, die jaloers waren en schuine blikken wierpen, hoewel ik nooit uit mezelf mijn cijfers liet weten. Met Latijn stapelde de leraar de proefwerken zo op, dat het hoogste cijfer onderop lag en dat was bijna altijd mijn proefwerk, wat iedereen kon herkennen aan mijn handschrift. Ik heb vaak klasgenoten geholpen met uitleg geven als ze daar behoefte aan hadden, maar ik weet niet of dat echt hielp voor de beeldvorming. Mijn vader was altijd kritisch op mijn cijfers en wat Esther schreef, is heel herkenbaar. Bij een 10 vroeg mijn vader zelfs waarom het geen 11 was ? Maar ik nam dat niet echt serieus, omdat ik wist dat hij trots op mij was, maar zich daarin niet wist te uiten; daarbij was ik zelf de grootste critica op mijn werk.

De onderbouw ging gemakkelijk en in de bovenbouw deed ik nog steeds niet zo veel, tot ik van de natuurkundeleraar twijfels hoorde over het kiezen van natuurkunde in mijn pakket; ik had voor het eerst ooit bij een proefwerk een onvoldoende gehaald. Ik gaf aan, dat ik het wel kon, maar niet zoveel deed (en ik moest het in mijn pakket hebben vanwege mijn favoriete studie!). Hij zei, dat als dat zo bleef, dat ik dan de volgende keer mogelijk een onvoldoende zou halen. Klinkt raar, maar dat was toch echt een moment! Sindsdien ben ik wat meer gaan doen en toen ging het weer goed. In het eindexamenjaar heb ik voor de eerste schoolonderzoek nog nooit zo hard geleerd naar mijn gevoel, maar de resultaten vielen tegen, hoewel ik geen onvoldoendes had. Ik was erg teleurgesteld in mezelf en ik ben daarna steeds minder hard mijn best gaan doen, maar gelukkig had dit het tegenovergestelde effect op mijn cijfers (misschien toch eerst wat faalangst en te hard geleerd) en had ik alsnog een aardige examenlijst. Maar het was wel mijn slechtste lijst van mijn schoolcarrière.

Ik heb uitgekeken naar de laatste schooldag en ik was zo blij dat middelbare schooltijd voorbij was. Op de universiteit voelde ik me veel meer thuis. Laatst kreeg ik een mail van een oude klasgenoot, die mijn emailadres had gevonden op een gemeenschappelijke mailinglijst. Of ik ook een keer naar een soort jaarlijkse reunie wilde komen met een aantal andere klasgenoten, die al meerdere keren had plaats gevonden; dat waren van de populaire gevallen. Eerlijk gezegd begreep ik niet, waarom ik werd gevraagd, want ik hoorde toch echt niet tot die groep. Ik heb er niet op gereageerd en ik ben niet geweest, ik wist niet wat ik ermee wilde. Misschien ga ik nog wel een keer, ik weet het niet. Het kan toch een ander beeld geven van deze mensen en misschien kan ik het wat meer achter me laten.

De middelbare school is gemodelleerd om de middelmaat te bedienen. Voor de slimsten en de domsten is het meer een sociale bezigheid dan een studieactiviteit.

Tinus schreef:De middelbare school is gemodelleerd om de middelmaat te bedienen. Voor de slimsten en de domsten is het meer een sociale bezigheid dan een studieactiviteit.

Da's wel heel makkelijk om te roepen he? Toch ben ik het er niet mee eens. Je hoort veel verhalen over HB-ers die zonder moeite de mavo of de havo zijn doorgefietst en daarna erachter komen dat ze nooit hebben hoeven leren leren....OK, het bekende verhaal. Maar hoeveel HB-ers zijn er zonder moeite het vwo doorgefietst met een zwaar pakket en eventueel extra vakken? En dan bedoel ik zonder te leren? Ik denk heel weinig. Intelligentie moet getraind en gecultiveerd worden, zonder aandacht verschrompelt het. Kortom naar mijn mening kun je als HB-er echt wel aan je trekken komen op de middelbare school, zeker in de bovenbouw van het vwo.

Ik haalde nooit hele hoge cijfers en dacht juist altijd dat het pesten voorbij zou zijn als ik die wel zou halen, maar hoe hard ik ook werkte het lukte niet. De faalangst werd ook alleen maar groter daardoor en ging me in de weg staan.
Nu denk ik ook dat het in principe weinig uitmaakt wat je doet, kinderen/ mensen vinden altijd wel personen om op neer te kijken en te behandelen als het pispaaltje. Iedereen die afwijkt van het 'gemiddelde' volgens mij, wat dat ook maar mag zijn.

Jammer dat veel leraren én ouders hieraan mee doen. Het is toch hun taak op elk kind uniek in zijn of haar vaardigheden te stimuleren.

Jo Pipopi schreef:

Tinus schreef:De middelbare school is gemodelleerd om de middelmaat te bedienen. Voor de slimsten en de domsten is het meer een sociale bezigheid dan een studieactiviteit.

Da's wel heel makkelijk om te roepen he? Toch ben ik het er niet mee eens. Je hoort veel verhalen over HB-ers die zonder moeite de mavo of de havo zijn doorgefietst en daarna erachter komen dat ze nooit hebben hoeven leren leren....OK, het bekende verhaal. Maar hoeveel HB-ers zijn er zonder moeite het vwo doorgefietst met een zwaar pakket en eventueel extra vakken? En dan bedoel ik zonder te leren? Ik denk heel weinig. Intelligentie moet getraind en gecultiveerd worden, zonder aandacht verschrompelt het. Kortom naar mijn mening kun je als HB-er echt wel aan je trekken komen op de middelbare school, zeker in de bovenbouw van het vwo.

Volgens mij zijn er veel intelligente mensen die ook door het vwo fietsen. Ik weet niet hoe het tegenwoordig is maar vroeger kon je nog een pretpaket schei-nat-wisA-wisB-bio-eng-ned kiezen. De nerds uit de klas hebben van die eerste vier vakken al in de eerste maand het hele jaar doorgestudeerd. Het is absurd om te denken dat de slimsten en de domsten in de klas zodanig gelijk op gaan dat ze zes jaar lang dezelfde stof moeten krijgen voorgeschoteld. Is het niet triest dat degenen die in de eerste klas negens en tienen halen in de zesde klas nog steeds met hetzelfde bezig zijn als degenen die vijfen en zesjes haalden? Talent (niet alleen hb) wordt verkwanseld.

Tinus schreef:Is het niet triest dat degenen die in de eerste klas negens en tienen halen in de zesde klas nog steeds met hetzelfde bezig zijn als degenen die vijfen en zesjes haalden? Talent (niet alleen hb) wordt verkwanseld.

Nu heb ik me daar nooit heel erg in verdiept, maar zijn er landen/systemen waarbij veel meer naar individuele talenten (of potentiële valkuilen) wordt gekeken?

Iemand die altijd vijfen en zessen haalt, hoeft niet persé op een lager of trager niveau te zitten.
Intelligentie kan net zo goed hoog zijn, maar andere factoren waardoor die hoge cijfers niet lukken zoals bij mij het geval was.

Ik weet niet of het voor heel Scandinavië geldt, maar ik weet wel dat in Zweden wat meer naar het individuele kind wordt gekeken. In ieder geval de basisscholen, al zal dit vast ook onderling verschillen. Maar ik ken mensen die er wonen die erg blij waren dat hun kinderen zich elk op eigen terreinen konden ontwikkelen en hiervoor de ruimte (en goede begeleiding!) kregen.

Tinus schreef: Volgens mij zijn er veel intelligente mensen die ook door het vwo fietsen. Ik weet niet hoe het tegenwoordig is maar vroeger kon je nog een pretpaket schei-nat-wisA-wisB-bio-eng-ned kiezen. De nerds uit de klas hebben van die eerste vier vakken al in de eerste maand het hele jaar doorgestudeerd. Het is absurd om te denken dat de slimsten en de domsten in de klas zodanig gelijk op gaan dat ze zes jaar lang dezelfde stof moeten krijgen voorgeschoteld. Is het niet triest dat degenen die in de eerste klas negens en tienen halen in de zesde klas nog steeds met hetzelfde bezig zijn als degenen die vijfen en zesjes haalden? Talent (niet alleen hb) wordt verkwanseld.

Wat ik alleen maar wil zeggen is dat het *mogelijk* is om als HB-er aan je trekken te komen op het vwo. Dan moet je dus GEEN pretpakket nemen maar een zwaar pakket (wat je daar dan ook onder verstaat), met eventueel extra vakken, hierdoor zul je wat lessen moeten missen etc. etc. In die gevallen zal ook de HB-er er hard aan moeten werken.

Ik vind het te makkelijk om het middelbare schoolsysteem af te branden, naar mijn mening komt het aan op eigen verantwoordelijkheid en initiatief.

Overigens is de samenstelling van het vakkenpakket tegenwoordig helemaal anders vanwege de profielen he. Is er iemand die op de hoogte is van het huidige systeem, en denkt hij/zij dat in dat systeem je als HB-er aan je trekken kunt komen?

Jo Pipopi schreef:Maar hoeveel HB-ers zijn er zonder moeite het vwo doorgefietst met een zwaar pakket en eventueel extra vakken[...]Kortom naar mijn mening kun je als HB-er echt wel aan je trekken komen op de middelbare school, zeker in de bovenbouw van het vwo.

Het is en blijft heel persoonlijk Jo Pipopi! Er zijn heus HB'ers die zonder moeite en noemenswaardige inspanning het vwo afronden, zelfs een hbo- of universitaire studie op die manier afronden.
Persoonlijk ben ik in de bovenbouw van het vwo niet erg aan mijn trekken gekomen, het curriculum was te eng begrensd, er was geen ruimte voor eigen interpretatie, en al helemaal niet voor eigen tempo. Het was gewoon een eenheidsworst die niet bij iedereen past, en de tijdsgeest (iedereen is 't zelfde en heeft het recht op dezelfde mate van scholing - en dus vooral niet meer) hielp ook niet erg mee.

Ik vind het te makkelijk om het middelbare schoolsysteem af te branden, naar mijn mening komt het aan op eigen verantwoordelijkheid en initiatief.

Helaas zijn veel leerlingen tegen de tijd dat het vwo (als ze dat advies al gekregen hebben) in beeld komt, hun motivatie, initiatief en leerhonger al lang kwijt ... HB'ers zijn daarnaast in veel gevallen (uitzonderingen zijn altijd mogelijk) ook gewoon pubers hoor. Pubers die tijdelijk niks doen, school stom vinden, etc. Niks eigen verantwoordelijkheid dus . Tegelijkertijd kunnen ze zich overigens prima vervelen en gebrek aan uitdaging ervaring. Maar dat wil niet zeggen dat ze *dus* stappen ondernemen om daar iets aan te doen ...

Overigens is de samenstelling van het vakkenpakket tegenwoordig helemaal anders vanwege de profielen he. Is er iemand die op de hoogte is van het huidige systeem, en denkt hij/zij dat in dat systeem je als HB-er aan je trekken kunt komen?

De huidige profielen maken het m.i. nog moeilijker om meer uitdaging op school te vinden. Je bent enorm beperkt in je keuze, het profiel bestaat uit een aantal verplichte vakken en je kunt nog een keuze maken uit twee of drie vakken die eveneens bij dat profiel passen. Daarnaast mag je een extra vak kiezen als het gemiddelde van je profielvakcijfers >7 is. En that's it.
Onze oudste gaat nu 3 profielen tegelijk doen (ze wil graag haar opties open houden en zich niet nu al vastleggen in een bepaalde (studie)richting) en daar heeft ze flink voor moeten praten, want school ontraadde het haar ten sterkste. Zoveel vakken, dat zou te zwaar worden. Ze doet al drie jaar bitter weinig en had zelf bedacht dat ze dat nu misschien kon gaan veranderen. En dan roept een school dus dat 't niet verstandig is om zoveel te willen ... gelukkig kon ze haar standpunt duidelijk maken en is haar verzoek wel gehonoreerd. Maar dat lukt dus niet op elke school!

De ervaring van veel ouders is dat je enorm afhankelijk bent van de school waar je kind op zit. Er zijn scholen die echt veel extra's bieden, waar je in de bovenbouw college's mag lopen, verdieping en/of extra vakken kunt volgen. Maar er zijn ook scholen die niks meer of minder dan het wettelijke vereiste bieden. Of je als HB'er aan je trekken komt binnen het huidige systeem, is m.i. afhankelijk van individu en school.