HB-Forum.nl

Sinds ik mijn chronische HB (…) heb durven erkennen, merk ik dat ik deels anders reageer op ingrijpende dingen. Al was het daarvoor ook al raak. Dan was ik (als fotograaf) aanwezig op een bruiloft met wildvreemden…stond ik te janken met een camera in mijn hand. Of bij de gekste muziek. En ja, net als wat hierboven staat, ook als de fanfare of de lokale carnavalsvereniging voorbij kwam.

De laatste tijd merk ik dat dingen me veel dieper en intenser raken. Rond de 9/11 herdenkingen gebeurde dat bijvoorbeeld. Ik was continu informatie aan het opzuigen, maar op een gegeven moment heb ik er echt een punt achter moeten zetten. Raakte ik van slag. En het fenomeen overprikkeling lijkt ook ineens de kop op te steken. Wat dan weer voor frustratie zorgt. Familie reageerde altijd wat lacherig en zei dan 'dat ik niet zo goed tegen de drukte kon'. Nou…da's nog zacht uitgedrukt. Ik kan er gek van worden. En het frustreert me als mensen er nu weer lacherig om doen. Want ik kan er dus echt niet tegen blijkbaar…

Ik heb het niet bij een fanfare, maar wel als een Nederlander een medaille wint....Als er dan een medailleuitreiking is, loop ik bij voorkeur de kamer uit, anders tranen met tuiten....
Vwb geluid e.d., ik kon er nooit tegen als mijn kinderen vriendjes te spelen hadden...Zo erg Dat lawaai, geschreeuw, gebonk op de vloer....Mede daarom heb ik wel eens nee gezegd, als antwoord op de vraag of er iemand mocht komen spelen.
Ook sommige muziek, hoge tonen, lang gitaargepiel, het is om gek van te worden....
Om maar niet te spreken over de uitstraling die sommige mensen hebben. Moeilijk uit te leggen, maar ik kan een spontane antipathie hebben bij mensen, had ik als kind al.

northern lady schreef: Vwb geluid e.d., ik kon er nooit tegen als mijn kinderen vriendjes te spelen hadden...Zo erg Dat lawaai, geschreeuw, gebonk op de vloer....Mede daarom heb ik wel eens nee gezegd, als antwoord op de vraag of er iemand mocht komen spelen.
Ook sommige muziek, hoge tonen, lang gitaargepiel, het is om gek van te worden....

Ik heb exact hetzelfde! "Nee, vanmiddag kan het echt niet, hoor, ik moet nog zó veel doen... maar je kan wel dáár gaan spelen?" Oh, erg, hè, ik heb me daar vaak schuldig aan gemaakt . Nu nog, mijn jongste voetbalt graag in zijn kamer.... gggrrrrrr, dat gebonk Of iedere keer hetzelfde geluid als hij de deur opendoet die dan vervolgens tegen zijn voet aan beukt (ècht IEDERE keer!), stampen op de trap staat zo'n beetje de doodstraf op, en ICarly of andere schreeuwprogramma's zijn ten strengste verboden. Mijn oudste snijdt op een heel irritante manier zijn brood doormidden op de houten broodplank en ga zo maar door. Ik ben echt extréém gevoelig voor -repeterende- geluiden. Maar verder ben ik wel lief, hoor ...

Bonjour

I pod !
De oplossing voor de meeste kwalen.
Als ik naar de bieb ga, of ik neem mijn i pod en het gaat, of ik vergeet hem en ik moet een paar gozers buiten gooien.

I pod dus,anders ze zullen mij toch eindelijk terug pakken

Ik kan echt niet met opgenomen geluid van vuur en lopende water,ik weet niet waarom, het maak me altijd RAZEND ( echt, in staat om te doden ).
De pubs voor bier, waar je hoort de donkey piss pouring in de glass,breng mee tot razernij in 1 tiende van een second.

In feite, ik heb dat ook in de bioscoop.


I ve got it, het is de compressie, ik kan niet tegen compressors op normale geluid, allen maar op mijn electric gitar ( en dan, de buren kunnen niet tegen )

Het is leuk hier, ik praat met niemand, en ik kom tot inzichten (ik ben ALTIJD blood serieus)

someone has to do it.....

northern lady schreef:Ik heb het niet bij een fanfare, maar wel als een Nederlander een medaille wint....Als er dan een medailleuitreiking is, loop ik bij voorkeur de kamer uit, anders tranen met tuiten....

Het is een affectief reactie, niet gelinkt met hyper perceptie, maar waarschijnlijk met de feit dat deze gebeurtenis is extrem zeldzaam !

Tja, intens gevoelig... Ik zou het voor mijn persoontje willen specificeren naar intens sfeergevoelig. Ruzies, onderling wantrouwen, ongemakkelijke situaties, droefenis, noem het maar op. Dit soort emoties komt mij altijd vlijmscherp binnen. Ook als ze niet direct mij betreffen, maar bijvoorbeeld collega's of familie bij wie ik op dat moment in de buurt ben. Het is alsof ik de emoties van de anderen zelf voel. Heel vervelend, want ik heb dat met name bij negatieve emoties vreemd genoeg.

Overigens kan ik ook erg emotioneel raken van mooie muziek of mooie beelden. Laat mij bijvoorbeeld de eindscène van 2001 zien met Echoes van Pink Floyd erachter en de tranen biggelen over mijn wangen. Of de beroemde scene uit Sophie's Choice waar Meryl Streep moet kiezen tussen één van haar kinderen. Kan er nog een knoop van in mijn buik krijgen. Of de film Martyrs. Ben er een week van de rel van geweest. Begon me zelfs af te vragen of het wel ethisch verantwoord is om zo'n film uit te brengen. Anyway, zo kan ik nog wel ff doorgaan.

Volgens mij heeft het inderdaad te maken met wat iemand al eerder schreef. Hoe ouder je wordt, hoe meer je met emoties bekend raakt en je kan inleven in anderen.

Birdman schreef:Volgens mij heeft het inderdaad te maken met wat iemand al eerder schreef. Hoe ouder je wordt, hoe meer je met emoties bekend raakt en je kan inleven in anderen.

Hier moet ik van mezelf dan even op reageren. Ik ben het er niet helemaal mee eens. En ik merk dat het een stukje in me raakt dat niet erkend is als kind.
Ik vind dat het dus niet synchroon loopt met leeftijd. Ik denk juist dat bij hb-ers deze ontwikkeling anders kan verlopen. Ik kon en kan me goed invoelen in emoties van anderen en heb mijn emoties als kind als enorm complex ervaren. Voor mijn gevoel doorzag ik volwassenen en wist ik waarom iemand op een bepaalde manier reageerde. Ik denk dat ik bewuster omging met bepaalde emoties en inzichten had die andere kinderen en/of volwassenen niet of op een andere manier hadden. Ik kon het destijds niet hardop zeggen, ik voelde dat het niet geaccepteerd werd. Misschien daardoor voelden mijn emoties nóg heftiger en intenser, gelinkt aan eenzaamheid.

Wat heb ik lang gewenst dat ik ouder zou worden, ik leefde in de veronderstelling dat als ik maar eenmaal een oudere tiener/puber zou zijn dat er dan wel leeftijdsgenoten zouden zijn die dezelfde ervaringen hadden. En daarna hoopte ik het voor als ik volwassen zou zijn. Dat heb ik deels gevonden toen in oudere volwassenen, maar dat was steeds van korte duur. De intensiteit en diepgang die ik heb ervaren in gesprekken werd maar tot op zekere hoogte gedeeld. Op een gegeven moment merkte ik dat mijn ontwikkeling sneller ging en groeide ik van ze weg.

Rianne schreef:

Polleke schreef:Ik had liever gehad dat ik niet zo sensitief was geweest

Zit daar misschien je probleem (uitdaging )?
Dat je bij iedere overdaad aan prikkels ook nog eens jezelf niet accepteert (en dat komt er dan dus bovenop).

HSP berengt je ook heel veel. Je hebt veel meer informatie tot je beschikking dan anderen en dat kun je voor je laten werken. Heb je de voordelen voor jezelf wel eens opgesomd?

Volgens mij ligt de crux 'm in het accepteren dat je zo bent (liever nog: blij zijn met) en dan mag je best een keertje mopperen als het een keer teveel is

Ik heb even nagedacht over wat je schreef. Voor mij is er om te beginnen duidelijk een verschil tussen emoties en prikkels.
Bij het aanmaken van dit onderwerp was het mij echt om mij emoties te doen (boos, blij, bedroefd, bang, etc.).
Prikkels zie ik eerder als impulsen, die waargenomen worden door de zintuigen. Deze hebben emoties tot gevolg, zoals moordneigingen .
Ik geloof idd wel dat je prikkelgevoeligheid maar beter kunt accepteren. Dat heb je, zit in je genen, en daar kan je op zijn best goed mee om leren gaan. Maar voor wat betreft mijn gevoelens ....... ik ga datgene waar ik niet blij mee ben bij mezelftoch niet accepteren . Wij mensen zijn toch meer dan een stel zombies die alleen maar kunnen doen wat het gevoel zegt.
Zou wat zijn .... staat Frenchie voor de rechter....... Tja meneer de rechter, sorrie, maar ik had zon last van het stromende water van het quarium op ons werk, dat ik in woede ontstak. Daardoor gooide ik de computer uit het raam op 10 hoog, die vervolgens op iemands hoofd viel, die dientengevolge overleed. En mijn psycholoog zei me dat ik mijn gevoelens moest gaan accepteren .

Nou ja, het voorbeeld is wat gecharcheerd, maar het moge duidelijk zijn dat ik van mening ben dat we zelf bepalen hoe onze emoties verlopen, en mijn ervaring is ook dat we daar zeker wel in kunnen veranderen. Ik hecht wel een klein beetje waarde aan het RET.

En trouwens, ik geloof wel dat je je ook kan leren afsluiten voor prikkels. Als ik in een kroeg zou zitten (waar ik express al niet kom) zou ik gek worden van de basdreunen in de muzek. Ik wordt daar ook woest van. Maar als ik aan het werk ben, en ik sta op een evenement waat harde muziek te horen is,
dan heb ik er gelukkig geen last van, dan sta ik mezelf simpelweg niet toe dat mijn gevoel mijn leven bepaalt. Ik bepaal mijn leven en niet mijn gevoel. Godzijdank heb ik me dat ooit aangeleerd, anders zou ik niet eens normaal mijn werk kunnen doen.

Anagber schreef: Familie reageerde altijd wat lacherig en zei dan 'dat ik niet zo goed tegen de drukte kon'. Nou…da's nog zacht uitgedrukt. Ik kan er gek van worden. En het frustreert me als mensen er nu weer lacherig om doen. Want ik kan er dus echt niet tegen blijkbaar…

Ik snap wat je zegt, ik voel de oneerlijkheid dat ze je niet nemen zoals je bent. Maar volgens mij ligt dat heel simpel ....... als je nog nooit overprikkeld bent geweest, kan je je daar simpelweg niet in verplatsen. Dit overstijgt het bevattingsvermogen van mensen zo veel ....... ik zou zeggen begrijp het, ze kunnen er niets aan doen dat ze zo "eenvoudig zijn". Maar ik snap wel dat het je raakt. Je wilt gewoon genomen worden zoals je bent, toch?

Birdman schreef:Of de beroemde scene uit Sophie's Choice waar Meryl Streep moet kiezen tussen één van haar kinderen.

Maar dan noem je er ook wel een, Birdman! Wie daar geen knoop van in z'n maag krijgt, is 'n psychopaat...

Ik snap wat je bedoelt hoor, overigens. Het maakt je wel een mooi mens!

Yay! ik ben niet de enige! Whoooohoooo!

(Jippie Jee, HSP)

Ik heb ervaar zelf ook alles ontzettend intens. Ik kan al echt 'last' ondervinden van bepaalde geluiden of bepaald soort licht. Ik kan bepaalde trillingen, aanrakingen of stoffen niet goed verdragen op mijn lichaam. Ik hoor en zie vaak dingen die anderen (nog) niet zijn opgevallen. Ik scan vaak snel een omgeving af en ik analyseer (vaak zelfs onbedoeld) mensen. Ik voel heel snel aan hoe anderen zich voelen of als er iets aan de hand is, ik proef snel ergens de sfeer. Helaas neem ik deze ook bijna altijd over. Ook als ik het helaas wel eens fout heb. Hier kan ik weinig aan doen. En mijn emoties zijn over het algemeen ook veel heftiger dan bij een gemiddeld persoon.

Het voordeel van mijn hooggevoeligheid is wel dat ik aan de andere kant ook kan genieten van de meest kleine simpele dingen. Waar andere mensen vaak niet eens op letten, kan mij al intens blij maken. De meest kleine aanraking kan bij mij gevoelsmatig al heel veel teweegbrengen, maar ook iets 'simpels' als ergens wandelen en een hele mooie bloem tegenkomen kan mij al helemaal gelukkig maken.

Ik moet altijd huilen bij programma's waar ze iemands auto opknappen en hem dan teruggeven aan de eigenaar, die dat zelf niet kon...