Hb en suïcide

[Thom]

De zin of zinloosheid in lijden en van lijden is afhankelijk van jezelf, Thom, niet van het lijden zelf of van de depressie.

Ik kan het niet met je eens zijn. Iemand die lijdt aan een depressie heeft daarvoor niet gekozen. Misschien dat bij een lichte depressie zingeving van het lijden of de depressie zelf, nog wat uit kan maken. Maar mensen die uit het leven stappen vanwege de uitzichtloosheid en zwaarte van het lijden als gevolg van een zware depressie, zullen niets hebben aan een filosofisch herkaderen van hun ziekte. Als de zin of zinloosheid in lijden en van lijden afhankelijk is van jezelf, zou je dus zelf verantwoordelijk zijn voor je depressie? Niet dat je er niks aan kan doen als je depressief bent, integendeel zelfs, maar je bent er niet schuldig aan als het je overkomt. Wat overigens wel vaak zo gevoeld wordt door mensen met een depressie.

[Stefan]

De zin of zinloosheid in lijden en van lijden is afhankelijk van jezelf, Thom, niet van het lijden zelf of van de depressie.

Ik ben wel benieuwd naar wat je hier precies mee bedoelt Moira. Op zichzelf staand kan ik het er niet mee eens zijn (Mijn reactie is dan idem aan die van Thom hierboven).

Voor mij is depressie altijd geweest als het weer; het komt, en je kan er niets tegen doen. Intelligentie, en dan met name het kunnen onderhouden van meta-gedachten, logica en accepteren dat jouw eigen gedachten onjuist en met name in gevoelskwesties juist tegengesteld zijn, kan m.i. helpen.
Intelligentie kan ook tegenwerken, doordat beredeneringen en een negatief wereldbeeld verder uitgediept en verantwoord kunnen worden.

[Moira]

De zin of zinloosheid in lijden en van lijden is afhankelijk van jezelf, Thom, niet van het lijden zelf of van de depressie.

Volgens mij is de zinloosheid van lijden in abstracte zin volledig onafhankelijk van jezelf. Als het voor jou, als uniek organisme, zinvol of zinloos is, dan pas is het afhankelijk van jezelf. En uit de context van Thom maak ik niet op hoe het hij bedoelt. Maar ik vermoed dat ie het eerste bedoelt.

Zinloos of zinvol is een volledig subjectieve betekenis. Datgene wat objectief is, is. Niets meer, niets minder. Pijn is niets anders dan een signaal, er is geen zin of zinloosheid aan. Hoe jij het interpreteert, maakt het zinloos of zinvol. Ergo je kunt zinloosheid of zin vinden in alles.

[Moira]

De zin of zinloosheid in lijden en van lijden is afhankelijk van jezelf, Thom, niet van het lijden zelf of van de depressie.

Ik kan het niet met je eens zijn. Iemand die lijdt aan een depressie heeft daarvoor niet gekozen. Misschien dat bij een lichte depressie zingeving van het lijden of de depressie zelf, nog wat uit kan maken. Maar mensen die uit het leven stappen vanwege de uitzichtloosheid en zwaarte van het lijden als gevolg van een zware depressie, zullen niets hebben aan een filosofisch herkaderen van hun ziekte. Als de zin of zinloosheid in lijden en van lijden afhankelijk is van jezelf, zou je dus zelf verantwoordelijk zijn voor je depressie? Niet dat je er niks aan kan doen als je depressief bent, integendeel zelfs, maar je bent er niet schuldig aan als het je overkomt. Wat overigens wel vaak zo gevoeld wordt door mensen met een depressie.

Iemand die een depressie heeft, lijdt. Net zoals iemand die zijn been gebroken heeft of iemand die kanker heeft: er is pijn, fysiek en in meerdere of mindere mate mentaal. Daar is geen verantwoordelijkheid voor te zoeken. Er was geen bewuste of onbewuste keuze dat men een depressie wilde beleven, een been wilde breken of kanker wilde krijgen. Het is gebeurd. Uiteraard zijn er risicofactoren zoals skiën of risicovol gedrag bij het breken van een been. Of trauma of een moeder hebben die veel stress had tijdens de periode dat ze zwanger was van jou. Ze vergroten een kans, het heeft nog steeds niets met verantwoordelijkheid of keuze te maken. Een gebroken been doet pijn en een depressie ook. Dat is pijn die volledig op zichzelf staat, of die nu fysiek of mentaal is. Daar heb je dus ook geen controle over. Maar...

Het ervaren van de pijn en hoe je reageert, daar heb je wel controle over (niet dat veel mensen zich daar bewust van zijn, trouwens). Neem het voorbeeld van iemand die depressief is geweest en het nooit meer wil meemaken. Die persoon staat op een dag op met een rotgevoel. Iedereen kent dat wel, zo'n dag waarin je liever onder de dekens wil blijven liggen. Dat gaat wel over, weten we. Morgen beter... Maar, mensen die (meerdere) depressies hebben gehad, kunnen makkelijker hervallen. Hoe komt dat? Depressieve mensen hebben bepaalde negatieve gedachtes en door gedragstherapie leren ze die counteren. Toch, wanneer ze zich gewoon rot voelen, blijken die gedachtes meteen weer de kop op te steken. Dit komt door context-gerelateerd leren: als je thuis altijd op jouw kamer leert, dan zul je daar ook het best presteren bij het doen van een test. Jouw kamer is de context en die stimuleert het herinneren. Bij mensen die depressief geweest zijn, is een rotgevoel de context die die gedachtegang kan triggeren (rotgevoel stimuleert het herinneren van die gedachtes). Bovendien gaan mensen doorgaans oplossingsgericht denken bij problemen. Ik ben nu hier (rotgevoel) en ik wil naar daar (gelukkig zijn), hoe kom ik daar? Wel, de eerste stap is: hoe komt het dat ik hier ben (waarom overkomt mij dit (weer))? En dan: hoe komt het dat ik daar niet ben (waarom ben ik niet gelukkig)? Net gedachtes die het heel negatief denken over jezelf en jouw gevoel aanzwengelen. En zo kan gewoon opstaan met een rotgevoel uitmonden in weer een depressie. Doe dit een paar keer en je kunt je voorstellen dat mensen dan liever het leven uit stappen. Want elke keer dat er ook maar een beetje rotgevoel naar boven lijkt te komen, gaan ze juist heviger die proberen onderdrukken. En net zoals de roze olifant, zal net dat rotgevoel steeds meer aanwezig worden. Onderdrukken of oplossen van dat rotgevoel is dus niet bepaald een goede methode om jezelf gelukkig te krijgen of weg te houden van een nieuwe depressieve periode (en dit kan misschien net zo goed spelen bij het ontstaan van een eerste depressieve periode).

Ergo: het rotgevoel er laten zijn, zonder onderdrukken en zonder op te willen lossen (naar B geraken: gelukkig willen zijn), lijkt dus een goede manier om depressie te voorkomen en te verbeteren. Vandaar dat men tegenwoordig bezig is met mindfulness-gedragstherapie voor mensen met een depressie.

En daar komt zin of zinloosheid op de proppen. Die zijn namelijk een product van jouw eigen subjectieve interpretatie (gedachtes). Ga je interpreteren dat jouw lijden zinloos is, dan draag je alleen maar bij aan de negatieve associaties van jouw rotgevoel/depressie. Vind je jouw lijden niet zinloos of kun je zin vinden in jouw leven, waardoor jouw lijden dragelijker wordt (vb: schrijven van een boek tijdens jouw depressie, het blijven leven voor jouw kinderen, noem maar op), dan draag je niet bij aan de negatieve associaties. Bovendien: he who has a why to live, can bear almost any how (Nietzsche). Want als je voor iets of iemand leeft, dan kun je jouw lijden accepteren en vergroot je jouw mentale pijn niet. Een been breken is pijnlijk en een depressie ook. Maar we hopen daar nog een lading extra lijden bovenop, omdat we lijden om het lijden. Kunnen we accepteren dàt we lijden, dat valt die pijn om de pijn weg. En aan alle lijden komt ooit een einde, soms tijdelijk (de adempauzes tussen rouw door), soms helemaal (na een een- of meermalige depressie).


Bron (ivm depressie): The new psychology of depression, Mark Williams en Danny Penman, Oxford university, te verkrijgen via iTunesU

Bron (ivm zin): Man's search for meaning, Viktor Frankl

Empirisch: ik



Wel apart dat er een associatie gemaakt wordt tussen zin/zinloosheid en verantwoordelijkheid voor depressie...

[Birdman]

Eigenlijk is het zo dat als je iets als zinvol bestempelt, je het betekenis mee geeft. En dat kun je alleen doen als mens, als individu. Ergo: zingeving is uitsluitend aan de mens voorbehouden. In dat opzicht voel ik wel met je mee. Ik vraag me alleen af of niet alles zinloos is in abstracte zin. Ofwel, is het heelal nihilistisch? Iets dat ik mij eerder heb afgevraagd ergens op dit forum. Maar goed, ik dwaal af.

On topic: wat een prachtig ontroerend verhaal van deze ondernemer. Schitterend geschreven en erg herkenbaar. Dank hiervoor, Rianne.

[Stefan]

Bedankt voor de ruimere uiteenzetting Moira! Ik begrijp nu wat je bedoelde en kan het daar wel mee eens zijn..

..hoewel ik bovenstaand verhaal een enigszins simplistische weergave vind.
Het counteren van depressieve gevoelens door gedachte klinkt relatief eenvoudig. In werkelijkheid is het een prestatie van jewelste en getuigt van niet één maar meerdere lagen van meta gedachte, doorzettingsvermogen, inzicht en kracht. Daar komen misschien wel een paar taboe's om de hoek kijken, en misschien ook wel een paar koppelingen die mensen weleens maken (zoals: gebrek aan eigen kracht of doorzettingsvermogen is verwijtbaar nalatig (heb ik meegemaakt, arts vond dat ik "maar moest opstaan" ook al kon ik dat niet.).

Eigenlijk komt jouw uiteenzetting neer op cognitieve gedragstherapie voor gevorderden. Dat aandachtsontwikkeling daarbij helpt (ervaren zonder oordeel, uiteenzetten van ervaring, gevoelsbeleving, etc) verbaast me natuurlijk in dat opzicht ook niet (ik snap niet dat aandachtsontwikkeling/mindfulness nog geen standaard onderdeel is van alle cognitieve gedragstherapie).

[Nickname]

Mooie uitleg Moira.

[Moira]

Bedankt voor de ruimere uiteenzetting Moira! Ik begrijp nu wat je bedoelde en kan het daar wel mee eens zijn..

..hoewel ik bovenstaand verhaal een enigszins simplistische weergave vind.
Het counteren van depressieve gevoelens door gedachte klinkt relatief eenvoudig. In werkelijkheid is het een prestatie van jewelste en getuigt van niet één maar meerdere lagen van meta gedachte, doorzettingsvermogen, inzicht en kracht. Daar komen misschien wel een paar taboe's om de hoek kijken, en misschien ook wel een paar koppelingen die mensen weleens maken (zoals: gebrek aan eigen kracht of doorzettingsvermogen is verwijtbaar nalatig (heb ik meegemaakt, arts vond dat ik "maar moest opstaan" ook al kon ik dat niet.).

Eigenlijk komt jouw uiteenzetting neer op cognitieve gedragstherapie voor gevorderden. Dat aandachtsontwikkeling daarbij helpt (ervaren zonder oordeel, uiteenzetten van ervaring, gevoelsbeleving, etc) verbaast me natuurlijk in dat opzicht ook niet (ik snap niet dat aandachtsontwikkeling/mindfulness nog geen standaard onderdeel is van alle cognitieve gedragstherapie).

Het is ook een simplistische weergave. Depressie is een ziekte. Als het makkelijk was om even anders te denken, dan zou depressie niet bestaan. Maar dat kun je niet uitleggen aan de mensen die het niet kennen en niet willen weten, complexe uitleg of niet... Mindfulness is op zichzelf al behoorlijk nieuw in het westen en er wordt pas iets standaard als er voldoende wetenschappelijk bewijs is. Daar zijn ze enthousiast mee bezig, maar het kost tijd, natuurlijk. Je kunt je eigenlijk ook gaan afvragen waarom aandachtsontwikkeling niet standaard is in onze opvoeding van onze kinderen: daar zou je de bron aanpakken, niet blijven dweilen met een open kraan. Langs de andere kant is ook dat weer te simplistisch uiteengezet, dat begrijp ik ook wel.


@Birdman: als je in abstracte zin gaat kijken, doet zin/zinloos er niet toe. In abstracte zin kan dus niets zinvol/zinloos zijn, anders zou het geen abstracte zin zijn... (als je met abstracte zin bedoelt dat het oordeel van de mens erover is weggefilterd).

[Tjeerd]

Mooi artikel, bedankt voor het linken!

Daar komen misschien wel een paar taboe's om de hoek kijken, en misschien ook wel een paar koppelingen die mensen weleens maken (zoals: gebrek aan eigen kracht of doorzettingsvermogen is verwijtbaar nalatig (heb ik meegemaakt, arts vond dat ik "maar moest opstaan" ook al kon ik dat niet.).

Niet-ervaringsdeskundigen onder hulpverleners zijn grotendeels amateurs, weliswaar amateurs die ervoor geleerd hebben, maar nog steeds amateurs. Door ervaring leer je meer dan door boeken.

[haags]

Hb en suicide:

Helder en diepgaande beschouwing van Moira, dank daarvoor en ook de anderen die gereageerd hebben.

Jaren geleden heb ik een poging tot zelfmoord gedaan. Uit een verschrikkelijk milieu opgestaan, mij ontwikkeld en in een totaal andere omgeving terechtgekomen. Daar had ik grote verwachtingen over. Nu zeg ik 'waarom had ik die'? Kunnen goed ontwikkelde mensen niet slecht zijn? En of ze dat konden. Toen het gebeurde was het ontsnappen aan mijn milieu zinloos geworden.

Gelukkig heb ik het overleefd, overigens zonder enige hulp. Het is waar dat ik toen een ervaring kreeg dat mijn geploeter zinloos was. Elke keer daarna als ik weer zo vreselijk mijn best deed om zinvol te zijn, kreeg ik weer een depressie.
Ik moet en zal heel bewust met mijzelf moeten omgaan, niet teruggrijpen want het leven is doorgegaan en veranderd. En ik natuurlijk ook. Het nadeel is dat ik eigenlijk heel vrolijk, meelevend overkom. Wat ik ook aanpak, het lukt me allemaal. Er is bijna niemand die kan geloven dat je dan toch ongelukkig en depressief kan zijn.

Als ik nu een depressie heb, laat ik het over me heen komen op een manier die anderen -die er niet zijn, ik wil geen getuigen- zeker zal afschrikken. Hierna word ik kalm, schrijf het vaak op en voel me beter.
Toen ik jaren geleden ziek werd en ik het mogelijk niet zou overleven, kwam er een dimensie bij. Wilde ik wel/nog steeds dood? Niet dus. Ik ben voor het eerst hier eens over gaan praten met o.a. mijn artsen. Ik heb veel begrip en zeer veel aandacht gekregen. Dat heeft mij gesterkt in een eigen fysieke en mentale behandeling om mijn ziekte stabiel te krijgen en het is gelukt.
Het blijft vallen en opstaan, voor iedereen denk ik of beter gezegd 'je komt er niet vanaf' maar het zoeken naar hoe je ermee kan omgaan is heel zinvol.

Zo, dat ben ik ook even kwijt

[Moira]

'Je komt er niet vanaf'. Van wat af, dan? Depressie? Suïcide? Dat geloof ik niet... Na mijn laatste en zwaarste depressie, heb ik nog een aantal klappen moeten verwerken die op zichzelf al zwaar genoeg zijn, laat staan samen. En toch: geen depressie en ook geen ongezonde coping-strategies. Niet dat die drang er niet was, voor beide. Want ook depressief in bed liggen, is net zo goed een oplossing die minder kost (aan pijn) dan jezelf ontwikkelen (of dat is toch onze angst, uiteindelijk blijkt de pijn van groeien niet veel groter te zijn, wel enger).
Maar als je met 'je komt er niet vanaf' vervelende gevoelens (pijn, verdriet, woede, wanhoop...) bedoelt, of rottige situaties (daar hebben we ook een waslijst aan voorbeelden van), dan kan ik het beamen. Het leven is niet eerlijk of rechtvaardig. Na zwaar weer kan altijd nog zwaarder weer komen en niet iedereen heeft een leven dat rustig voorbij kabbelt. Maar is dat erg, dan?

[haags]

Moira, wat ik bedoel 'je komt er niet vanaf' -ik schrijf ook maar even eenvoudig- is dat er mensen zijn met depressies en mensen zonder depressies. Als je een depressie hebt gehad, komt het vaker voor, zo vind ik dat en lees het hier.
Nu ik erover nadenk denk ik dat het opeengehoopte gevoelens zijn, die je niet voor jezelf hebt kunnen erkennen, verklaren of op heb kunnen lossen. Hierbij moet ik -misschien niet te begrijpen en eerder genoemd in een ander topic- aan Jean Piaget denken die meent of meende dat er voor 1 ontwikkeling/stap maar 1 ultiem moment bestaat om 'het aan te pakken'. Als je dit niet snapt, laat maar. Maar ik heb het idee dat als ik de kennis, de woorden, de opmerkingsgave, de moed had gehad om in die ene situatie waarbij mij geweld is aangedaan -doet er niet toe wat, maar voor mij over de grens- om dit te weerleggen, te uiten of iets terug te doen wat mij zou ontlasten ik geen depressie zou hebben gehad.
En ik denk -hou me ten goede, je bent zo kritisch- dat de depressie of de oorzaak daarvan elke keer terug komt als het de schijn of misschien wel de werkelijkheid heeft dat er weer zoiets aan de gang is.
Ervaringen van mensen zijn zo veel en ingewikkeld dat het soms niet te ontwarren is. Het ontwarren -het bewust maken, een diep proces- leert je ermee om te gaan. Maar dat wil niet zeggen dat de depressies zijn verdwenen.
Maar (ook misschien) zouden depressies eens beter beschreven moeten worden, misschien denken we daar anders over.
Jammer dat je mijn gedachte hierover n.a.v. jouw betoog niet vat

[Moira]

Ik heb het over klinische depressies, niet depressieve periodes of depressieve gevoelens, maar de psychopathologie.

De kans op het krijgen van een depressie verhoogt pas na het hebben van twee of meer depressies. Dus niet na slechts 1 depressie. En een verhoogde kans, betekent dus dat het helemaal niet opnieuw hoeft te gebeuren. Of dat je jouw hele leven lang depressies zal krijgen, omdat je er al meerdere gehad hebt. Er is dus altijd de kans op 'je komt er vanaf'. Van de depressie dus, niet van het leven of het verleden.

Elke ziekte heeft zijn oorzaak. Symptoombestrijding geeft de ruimte om de oorzaak aan te pakken, maar op zichzelf lost het niets op (en voorkomt het dus niets). Tenzij je de symptoombestrijding preventief weet te gebruiken. Dus gedragstherapie enz. Maar hoe pak je de oorzaak aan? En hoe kan de patiënt zelf achter de oorzaak komen?

[haags]

ik heb het ook over klinische depressies en ja -net gelezen- daar kom je moeilijk vanaf
we vatten elkaar niet, jammer

[Laatbloeier]

Geïnteresseerden, snel Radio 1 aan!!! Nu nèt een interessant item begonnen over depressies!

[Moira]

ik heb het ook over klinische depressies en ja -net gelezen- daar kom je moeilijk vanaf
we vatten elkaar niet, jammer

Heb ik ooit gezegd dat het makkelijk was?

[Nesjamag]

Ik wist niet dat er zulke stichtingen waren. Ik had wel al gehoord van CBO via een psycholoog toen ik jong was. Jammer genoeg was mij leven toen problematisch en wou ik door alles en iedereen alleen gelaten worden.
Ik heb een reply gepost bij dat artikel en ga die hier ook plaatsen:

Ik herken veel van mijn eigen ervaringen in dit verhaal. Sinds zeer jonge leeftijd had ik ook een sterk gevoel voor rechtvaardigheid. Sinds zeer jonge leeftijd ben ik ook al gefascineerd door de wereld en hoe die werkt. Het is zeer interessant, maar kan ook hard zijn. Met ouder worden werd het mij steeds duidelijker dat mijn mentale ontwikkeling, die al sneller verliep dan leeftijdgenoten, geen einde kende en mij steeds verder en verder verwijderde van anderen.
Ik herken veel van het gedachtegoed in dit verhaal, de filosofie, de wetenschappelijke kennis en ook de metafysica en steeds grotere en meet ontwikkelde en coherente overkoepelende macroconcepten. Op zich zeer interessant, maar met die kennis en die inzichten voelde ik mij meer en meer vervreemd van deze wereld. Ik kon (en kan) mij steeds minder vinden in de mensheid. Ook mijn taalgebruik veranderde. Gebaseerd op mijn gedachten van het is om mens te zijn (wat mensen uniek maakt, wat onze hersenen kunnen, ...) begon ik ook een onderscheid te maken tussen mensen en slaven, omdat ik in de meerderheid van mensen eerder iets zag dat zich als slaaf gedroeg in plaats van als mens. Voor mij is het overduidelijk waar de maatschappij naar evolueert en de huidige stand van zaken is iets dat ik met gemak als tiener kon voorspellen. Hier zou ik nog veel over kunnen zeggen, maar wil dit hier niet doen.
Het werd mij met de tijd duidelijk dat hoewel mijn ideeën misschien correct waren, de manier waarop ik dacht en waar dat zou eindigen zeer problematisch was. Het gevoel van zinloosheid on onvrede werd sterk en ook dit wou ik beter begrijpen. Doorheen mijn leven heb ik niet enkel kennis opgedaan, ik heb ook veel van die kennis beleeft als paradigma. Ik heb ook sinds jonge leeftijd gewerkt aan mijn zelfbewustzijn en dit is ten gevolge sterk ontwikkeld geworden. Onder andere deze zaken hebben mij geholpen om kritisch te zijn tegenover mijn gevoelens naar de wereld toe en die zo objectief mogelijk te overlopen. Zo kon ik bijvoorbeeld een stap achteruit zetten en inzien dat de manier waarop ik individuen volledig verantwoordelijk stelde voor hun acties en de gevolgen daarvan, eigenlijk te hard was en dat het niet realistisch was om volle verantwoording te verwachten van een individu binnen een context als deze maatschappij. Mensen zijn namelijk niet perfect en ze hoeven dat niet te zijn ook. Deze verandering van kijk op de wereld heeft mij geleerd mensen te aanvaarden zoals ze zijn en van een introvert iemand veranderde ik zelfs naar een extravert iemand. Het stelde mij meer in staat om mezelf te evalueren en bij te sturen wanneer nodig.
Maar jammer genoeg had dit ook een keerzijde. Hoewel mijn gedachten en meningen positiever waren, was de mentale afstand tussen mij en anderen nog groter geworden. Ik was misschien aangenamer om mee om te gaan, maar ik voelde tezelfdertijd de kloof tussen mij en andere aan als groter dan ooit.
Waar ik toe kwam door al deze inzichten is dat de manier waarop ik mij voel minder het gevolg is van een wereld te zien die slecht bezig is en niet in staat is te zien wat op zich, maar veeleer het gevolg was van een gebrek aan een klankbord en het mij niet kunnen herkennen in deze wereld en het "mens-zijn". Als je duidelijk wordt dat je fundamenteel anders bent dan anderen en het meest realistisch lijkt dat dit nooit anders zal zijn, dan is er weinig reden om nog voort te doen. Als je daarbij duidelijk wordt dat anderen wel een klankbord hebben of mensen waarbij ze zich kunnen uiten en je dit voor jezelf niet meer kan inbeelden dan wordt het lijden enkel groter. Het is niet leuk en ik kan ook goed begrijpen dat iemand in die situatie er genoeg van heeft. Het is echt jammer.

Reeds lang vind ik dat er serieuze studies gedaan moeten worden omtrent hoogbegaafdheid en dat er in veel grotere mate moet geluisterd worden naar wat hoogbegaafden te vertellen hebben. Zowel voor de relevantie van de inzichten en ideeën als voor de erkenning en het klankbord dat het hoogbegaafden zou bieden en sommigen misschien zeer veel nood aan hebben.
De relevantie naar de maatschappij en toekomst toe van iets als 'Ga voor geluk', ALIVE en onderzoek naar hoogbegaafdheid is zeer groot en wordt ongelofelijk onderschat. Ik zie overduidelijk hoeveel ongerealiseerd potentieel er in de mensheid zit, maar het nog veel werk zal vergen om dat te realiseren.

[Zarathustra]

Depressie staat voor mij gelijk aan wanhoop.

Als je binnen die macrobenadering van het bestaan je eigen korte leven beschouwt, als een druppel op een hete plaat, overmand door onmacht en ontgoocheld door de hoge graad van determinisme, over hoe weinig impact een mens maar heeft op zijn eigen leven en op de wereld om zich heen, als je dan nog eens perfectionistisch bent en moeite hebt om tot een goed zelfbeeld te komen, dan kan ik begrijpen dat je moedeloos wordt en de zin om te leven verliest.

Dit was ik 15-20 jaar geleden en ik draag dit gevoel nog steeds bij me. Het is een existentiele crisis en ik wil meer zijn als die druppel. Suicide is als een verlies, iemand die alle banden doorsnijdt, want er zijn geen handgrepen waaraan je je kan vasthouden. Ik probeerde me overeind te houden, met het idee dat er meer waren zoals mij, er zijn meer druppels, mensen met een 'missie'. En dat lees ik terug bij Christoph Toye en helaas heeft hij 'verloren.
Om een je als mens te ontwikkelen, moet je eens afdalen naar de donkerste krochten van je bewustzijn (wat ben ik?)en dan sta je in oog met 'niets'. De stap lijkt klein, maar is groot, en ik voel mee met de wanhoop, machteloosheid en eenzaamheid.

Maar er zijn mensen die het veel slechter hebben, vandaar dat dit in mijn ogen iets existentieels is.

[Ray]

Het is een triest gegeven, de dood niet zozeer inbegrepen want als er niets is zul je er ook niets van merken, de lijdensweg van een depressie is duister, alleen en verloren. Ik ben 20 jaar lang depressief geweest en hoewel ik nooit een poging tot levensbeeindiging heb gedaan heb ik wel in stilte gewenst dat het levenslichtje snel gedoofd zou worden.

Maar toen was toen en nu is alles veranderd. Niet dat ik nu sta te juichen dat ik leef maar ik ben tegenwoordig wel vredig van binnen en content met hetgeen ik iedere dag in de schoot geworpen krijg. Ik kan me niet helemaal identificeren met het tragisch-romantisch verhaal zoals verteld door de heer Toye maar ik herken al te goed het 'waarom zijn we hier' en 'waar gaan we naar toe' component en waarbij het concept van 'rust in de dood'. Je zou dat laatste 'vluchten voor het leven' kunnen noemen maar niet iedereen is even goed opgewassen tegen de realiteit van de wereld zoals deze nu eenmaal in elkaar steekt.

[Girafje]

Ergo: het rotgevoel er laten zijn, zonder onderdrukken en zonder op te willen lossen (naar B geraken: gelukkig willen zijn), lijkt dus een goede manier om depressie te voorkomen en te verbeteren. Vandaar dat men tegenwoordig bezig is met mindfulness-gedragstherapie voor mensen met een depressie.

En daar komt zin of zinloosheid op de proppen. Die zijn namelijk een product van jouw eigen subjectieve interpretatie (gedachtes). Ga je interpreteren dat jouw lijden zinloos is, dan draag je alleen maar bij aan de negatieve associaties van jouw rotgevoel/depressie. Vind je jouw lijden niet zinloos of kun je zin vinden in jouw leven, waardoor jouw lijden dragelijker wordt (vb: schrijven van een boek tijdens jouw depressie, het blijven leven voor jouw kinderen, noem maar op), dan draag je niet bij aan de negatieve associaties. Bovendien: he who has a why to live, can bear almost any how (Nietzsche). Want als je voor iets of iemand leeft, dan kun je jouw lijden accepteren en vergroot je jouw mentale pijn niet. Een been breken is pijnlijk en een depressie ook. Maar we hopen daar nog een lading extra lijden bovenop, omdat we lijden om het lijden. Kunnen we accepteren dàt we lijden, dat valt die pijn om de pijn weg. En aan alle lijden komt ooit een einde, soms tijdelijk (de adempauzes tussen rouw door), soms helemaal (na een een- of meermalige depressie).

Allemaal leuk en aardig, maar ... 'wat komt dat komt' en 'waat gaat dat gaat', ongeacht zingeving plaatsvindt. Daar kan geen gedachte, associatie, acceptatie, therapie of regendans tegenop. De 'zin' ervan gaan zien kan (gevoelsmatig) 'verzachten' wat later op je weg komt en dat is het dan wel. Dat been dat heelt met wat mazzel wel weer, al kan het gevoelig blijven, dat kan ik van 'het interne weer' (wat komt en gaat, al dan niet met aankondiging) niet zeggen.

Ik laat de blabla met de medische termen en statistieken al helemaal achterwege.