HB-Forum.nl

Heee, Laatbloeier!

Ook mijn "carrière" is niet rechttoe-rechtaan.
Eerst gymnasium beta gedaan, ook nog met hoge cijfers geslaagd. Toen 6 weken natuurkunde gestudeerd, maar ik dacht dat ik dat niet kon, dus snel voor het eerste tentamen gestopt, dan kon ik daar in elk geval niet voor zakken.... Een jaar hier en daar baantjes gehad, en toen HBO-V gaan doen. Leuke opleiding, stelde intellectueel niks voor, maar ik leerde op sociaal en emotioneel vlak enorm veel en dat was erg goed voor mij. Na 4 jaar in de verpleging was ik dit werk helemaal zat. Ook ik voelde me hier ondergewaardeerd. Ik kreeg snel achter elkaar drie kinderen en was een erg gelukkige thuisblijfmoeder. Wel tussendoor nog een secretaresse-opleiding gedaan.

Toen het jongste kind naar school ging, ben ik de verkorte PABO gaan doen. Na een paar jaar in het basisonderwijs gewerkt te hebben, was de uitdaging hier weg. Ik voelde dat ik veel meer kon dan waar ik voor was ingehuurd. Bovendien merkte ik dat ik al het "gedoe" met kinderen en ouders niet echt fijn vond. Drie jaar geleden besloot ik onderwijskunde te gaan studeren en momenteel ben ik bezig met het schrijven van mijn masterthese. Ik ben zoo blij dat ik deze keuze toen heb gemaakt. Ik geniet met volle teugen van de studie, het omgaan met studiegenoten, met de docenten, het opdoen van kennis.

En wat me ook heel erg blij maakt is dat deze studie mijn loopbaan een enorme boost geeft. Zo volg ik momenteel zelf een training om vanaf september rekencursussen te geven aan leerkrachten basisonderwijs. Daarnaast geef ik bijles statistiek aan studenten. Ik heb hiervoor mijn eigen onderwijsbureau opgericht (www.atalanteonderwijs.nl). Allemaal dingen waar ik heel druk mee ben, maar waar ik ook heeeeeeeel erg blij van word.

Het lijkt wel alsof mijn carrière de laatste maanden in een stroomversnelling is gekomen. Er komt van alles leuks op me af. Echt super!

Hee Atalante,

Wat een heerlijk verhaal!!! Zo lees ik ze graag. Ik quote je lekker nog even:

Allemaal dingen waar ik heel druk mee ben, maar waar ik ook heeeeeeeel erg blij van word.

Het lijkt wel alsof mijn carrière de laatste maanden in een stroomversnelling is gekomen. Er komt van alles leuks op me af. Echt super!

Het is dus mogelijk, je draai uiteindelijk vinden en enórm veel plezier krijgen in dat wat je doet voor de kost. Súper dat jou dat gelukt is uiteindelijk!
Ik gun het iedereen (incl. mijzelf uiteraard )!

Nou, Laatbloeier, mijn draai gevonden.... In elk geval op dit moment zit ik goed in mijn draai. Maar ik weet bijna zeker dat over een paar jaar dit weer verveelt en ik weer op zoek moet naar nieuwe uitdagingen.

De trainingen die ik ga geven, de bijlessen, over een paar jaar (misschien al heel snel) wordt dat routine en dan vind ik er niks meer aan. Dus dan moet ik weer op zoek... En dat vind ik erg vermoeiend, het is een onzekere weg, waarbij ik heel vaak niet weet wat ik dan wil, en ook niet welke mogelijkheden er zijn en al helemaal niet hoe ik die dingen kan realiseren. Tegen zulke periodes ben ik al een keer of 5 in mijn leven aangelopen. Inmiddels vraag ik me niet meer af waarom ik niet gewoon, net als iedereen, tevreden en gelukkig kan zijn met een beroep, laat staan dat ik eigenlijk vind dat ik dat zou moeten zijn.

Maar voorlopig zit ik weer een tijdje goed, en lukt het om mijn kansen te creëren en te benutten. En dat is heel mooi, daar ben ik erg blij mee.

(Het boek van Damasio heb ik half uit, geen tijd meer voor gehad, ik gok nu op de vakantie...)

Hee Atalante,

Aha, ook niet slechts rozengeur en manenschijn dus, wat betreft jouw loopbaan van dit moment. Op een of andere manier geeft mij dat dan weer de troost der herkenning.

Jij schreef:Inmiddels vraag ik me niet meer af waarom ik niet gewoon, net als iedereen, tevreden en gelukkig kan zijn met een beroep, laat staan dat ik eigenlijk vind dat ik dat zou moeten zijn.

Volgens mij is bovenstaande een probleem waar meer HB-ers mee worstelen. En ook niet-HB-ers, laten we wel wezen!

Wat mijzelf betreft: ik geloof -ook- niet dat ik het jarenlang binnen eenzelfde baan, eenzelfde functie, naar mijn zin zou kunnen hebben. Zéker niet in dienstverband. Dat is ook wel de reden dat ik voor mijzelf ben begonnen, denk ik. Vandaag bijv. heb ik een dag best hard werken voor de boeg, aan een vakblad, en dan voelt het alsof ik vrij heb! Want ik hoef nergens naartoe, ik hoef niet naar mijn werk.

+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

Ondertussen heb ik er een 'baantje' bij (sinds begin deze maand). Ik heb mijzelf aangeboden op een website die bemiddelt tussen mensen met een PGB (persoonsgebonden budget) en mensen die voor hen willen werken. Met het idee: dat is mooi, sociaal werk (ik wilde wat meer richting het werken met mensen, maar heb geen enkele opleiding of ervaring in die richting). Nooit gedacht dat daar nou zoveel uit zou voortkomen, ik heb al zoveel geprobeerd met het idee van 'wie weet'... maar ik kreeg vrij snel een reactie van een 54-jarige lichamelijk gehandicapte vrouw die iemand zocht om haar in huis met van alles en nog wat te helpen. Ze is flink beperkt wat dat betreft, zit altijd in een elektrische rolstoel, ook in huis, heeft een hulphond en nachthulp etc. Ik werk inmiddels drie ochtenden in de week bij haar. Het komt vooral neer op huishoudelijk werk, waar ik erg aan moest wennen (haha, jullie moeten mijn huis eens zien, het woord 'slons' is mij op het lijf geschreven!, maar bij haar ben ik zó netjes! Ik heb zelfs leren strijken! ). Zij en ik hebben best een klik, het is een erg slimme, karaktervolle, eigenzinnig denkende vrouw. En verder bevalt het down-to-earth werk mij helemaal niet zo slecht, merk ik! En eigenlijk wist ik dat wel. Ik krijg er energie van! Voorlopig houd ik dit baantje nog wel even, zo denk ik nu. Het biedt een bodempje geld en de rest scharrel ik bij met mijn oorspronkelijke werk (wat in pieken komt, dat is dan wel weer zwaar, elke vrije dag ben ik dan ook nog aan het werk, zoals nu...). En ik heb nog zo wat plannetjes... Veel geld en luxe boeit me gelukkig nauwelijks. Ik heb gewoon genoeg nu, en dat is mijn luxe!

Maar goed, ik voel me vrij, ik voel me onafhankelijk, ik doe nuttig werk, en dat is me meer waard dan een veeleisende baan op hoog niveau. Dát is in ieder geval een conclusie die ik voor mijzelf -al doende- heb kunnen trekken. En, eerlijk is eerlijk, het is ook allemaal een beetje uit nood geboren, want voor een 'veeleisende baan op hoog niveau' ben ik gewoon niet geschikt. Lees: te (stress)gevoelig....

(Gister kreeg ik trouwens ineens een mooi compliment van mijn 'cliënte'. Ze zei tegen me: "Ik wilde je even zeggen hoe blij ik met je ben. Ik kan helemaal mijzelf zijn met jou om me heen." En ik voel wat ze bedoelt. Ik ben goed in een dergelijk contact. Ik zie dat als een talent van mijzelf en daar ben ik best heel blij mee!)

O, en er zijn nog twee aspecten van mijzelf die ik nu nog niet kwijt kan en dat is de behoefte mensen te coachen (één-op-één) én het lesgeven aan groepen (wat ik jarenlang gedaan heb, binnen mijn vakgebied, via div. cursusinstituten), maar daar broed ik nog op plannetjes. Ik kan als ik wil wel kleine projectjes opzetten (bijv. in een buurthuis). Lekker scharrelen, en niet één baan dus!

Hee, Laatbloeier!!!

Ik lees dat je (net als ik) met een hoop leuke dingetjes bezig bent. Goed zeg. Ik merk net als jij dat ik de vrijheid moet hebben. Geen dwang van een vaste baan met teveel verplichtingen, maar een mate van keuzevrijheid. En het vooruitzicht op meer leuke dingen die je nog zou kunnen gaan doen. Als je het wil.

Ik vind het nu ook makkelijker te accepteren dat niet al mijn werkwensen momenteel in vervulling gaan. Maar een heleboel al wel. EN de rest, daar werk ik aan, dat komt misschien nog. En dit idee geeft mij al veel rust en voldoening. Ik heb het gevoel dat ik momenteel heel goed bezig ben. Een gevoel dat ik een paar jaar geleden helemaal kwijt was. En als ik jou zo lees, dan denk ik dat jij ook wel dat gevoel moet hebben.

Ik vind het fijn om hier op het forum herkenning te vinden. Blijk ik toch niet de enige alien hier op aarde.
Prima zo.

Op de lagere school heb ik nooit wat gedaan geloof ik.
Ik de zesde klas speelde ik met de jongens en de autootjes op het rek.
Advies was dan ook huishoudschool.
Omdat ik voor mijn gewilde opleiding, ik wilde altijd bij de politie, mavo D nodig had ben ik naar de mavo gegaan.
Bij mijn moeder was het een regellozebende waar ik me niet in kon vinden.
Ik ben toen bij mijn vader gaan wonen met zijn alles kapotregelende vrouw....
Na de mavo met een extra vak want gemiddeld hoger dan een 8.
wis, scheik, natuurk, handelsec, ned, eng, duits.
naar de havo gegaan want tijd over omdat ik nog te jong was voor de intest.
Havo gehaald op de eerste 6 vakken.
intest gedaan en aangenomen, opleiding gedaan zonder eenmaal een onvoldoende te halen.
Alles cursussen overigen die ik doe haal ik ook.
Na mijn a diploma (interne opleidng) ook mijn B diploma gehaald.Naast 40 uur werken 2 jaar leren.
Het werken ging eerst goed, heerlijk. ik mocht ook een nieuw programma opzetten en uitwerken. Dit is later provinciaal overgenomen. Hierop werd ik een rang hoger.
Daarna ging het niet lekker, Collegas vonden het vreemd allemaal dat ik dat project inelkaar had gezet. Op mijn vragen die andere vakgebieden besloegen kreeg ik geen antwoord. Achteraf gezien werd ik gepest door de chef. Waarom?? Ik ben een vrouw en die hoorden hier niet te werken!! Kort hierop werd ik ziek. Nu 17 jaar terug.
Pfeiffer en later ME/CVS. (eeuwig durend burnout??)
Ik bleef knokken voor mijn baan maar heb stukje bij beetje toch bepaalde facetten moeten opgeven omdat ik het lichamelijk? niet trek. 8 jaar terug kreeg ik driemaal longonsteking ben ik gescheiden en wederom een burn out. Sindsdien heb ik een kantoorbaan waar ik mijn weg wel weer in vond. Wegens pesterij kreeg ik zeer moeilijke haast onoplosbare zaken. Heerlijk vond ik dat. Ik zette mijn tanden erin en loste de zaken wel op.
Toen moest ik naar een andere afdeling. De wijze waarop allemaal en hoe is waarom ik de derde burnout nu een half jaar terug kreeg. Tjaa wanneer leer ik het. Maar wat moet ik leren?Nu reintegratie na de burnout en weer een longonsteking. Sinds een paar maand weet ik dat mijn oudste zoon HB is. Ik herken echt alles aan hem in mij.
Nu de grote twijfel, wat ga ik doen, wat moet ik doen, wat wil ik, wat mag/moet ik willen...
Ik weet het even niet.
Ik weet wel dat er brood op de plank moet komen en ik dsu weer aan het werk ga.
Maar wat is goed voor me.

Hmm het geheel past misschien met de hulp vraag niet geheel in dit topic...

Pfoe!

Jij hebt een niet gemakkelijke weg af moeten afleggen!

@jeanet: het opschrijven, de confrontatie......respect, knap!
Op zich heb je een heldere lijn bewandeld en wijk je af van het topic, de ervaringen van jou passen echter volgens mij 1:1 dus on topic!

Wat houd je bezig, waar kunnne we helpen?

Porcay schreef:@jeanet: het opschrijven, de confrontatie......respect, knap!
Op zich heb je een heldere lijn bewandeld en wijk je af van het topic, de ervaringen van jou passen echter volgens mij 1:1 dus on topic!

Wat houd je bezig, waar kunnne we helpen?

Dank je!
Ik ben echt heel erg met mijn zoon bezig geweest die compleet was vastgelopen op zijn school, maar ook sociaal. Als ik het goed bekijk loop ik ook constant vast op mijn werk.
Dat wil ik graag verbeteren.
Maar ik zie mezelf al aankomen, he chef ik ben HB en dus moet alles anders/Ik moet anders? Ik weet ook niet wat ik daarin ben en wat ik daarin nodig heb.
De uitdaging zoek ik zelf vaak wel weer op een nieuwe werkplek. Ik zou het graag eens aangereikt krijgen geloof ik. Het veranderen steeds vind ik ook vervelend. Maar goed ik ben ziek en moet dus meewerken en die beiden bevallen me ook al niet.
Deels ben ik boos op??alles?? en deels wil ik gewoon door....maar dat lukt steeds niet.
Ik moet dus iets anders.
Maar wat.

Indien er ruimte is op je werk @Jeanet zou je kunnen aangeven dat je denkt dat je werk en jij zelf er baat bij hebben als je investeert in het verbeteren van je persoonlijke effectiviteit.
Als men daar open voor staat zijn er vele wegen: coaching (er zijn zat hb-coaches), cursus (ik heb tips) en assessments (die je helpen zicht te krijgen op je mogelijkheden en uitdagingen). Door de jarenlange worstelingen heb ik ruime ervaring in alle vormen dus als je meer wilt weten kan dat.

O ja; soms heb je er weinig aan, maar soms helpt het ook echt. Wat voor mij werkte kan voor jou anders zijn (en omgekeerd), maar als totaalplaatje kan ik zeggen dat het me uiteindelijk verder geholpen heeft en inmiddels veel meer bevrediging in en van mijn werk geeft.

tips mogelijkheden en ervaring..

Ja heel graag!

leuk onderwerp, heb een hele tijd nogal moeite moeten doen om de rode draad te vinden in mijn carrière en opleidingen (als ik er naar gevraagd word kan ik alles rechtlullen richting de baan die ik wil, maar dat geeft nog niet echt interne voldoening)

op de middelbare school (vwo) wilde ik dierenarts worden, of advocaat, of baas.... lekker allemaal in 1 richting
helaas werd ik uitgeloot voor dierenarts en leek het mij erg moeilijk rechten te onthouden dus ben ik maar wat anders gaan doen
techniek leek mij wel wat, maar ondanks dat ik wiskunde het leukst vond ben ik scheikunde gaan studeren (geloof dat ik aan carrière kansen dacht)
na drie jaar realiseerde ik me dat ik in dat tempo na vier jaar klaar zou zijn en dat ik met 22 zou moeten gaan werken. Toen heb ik in paniek nog drie jaar over het derde vak gedaan en bedrijfskunde minor gehaald.

geen zin meer in techniek heb ik een baan in sales gekregen
omdat dat toch een beetje vaag was heb ik na drie jaar een project assistent baan aangenomen in inkoop
dat was weer niet breed genoeg dus mijn volgende baan was project manager voor supply chain
toch weer niet uitdagend genoeg dus daarna in product ontwikkeling gewerkt (kennen jullie jojo zout en peper? )
liep na een reorganisatie een beetje vast, heb me laten omscholen tot supply chain manager en dat zowaar vijf jaar gedaan in de olie en chemie.
bedacht dat ik liever in de FMCG business wilde werken dus omgegaan naar een drankproducerend bedrijf (Voor de verandering met vergelijkbare baan) om er achter te komen dat ik dat allemaal al eens gedaan had...
ontslag genomen omdat ik even ook niet meer weet wat ik wil
nu een baan als verbeter goeroe voor een levensmiddelenbedrijf
maar het eigenlijke doel is uitzoeken wat ik verder wil, overweeg wederom een carrière switch en omscholing.

ik merk dat ik geen baan langer dan een jaar of 1,5 leuk vind, als ik geen professionele opleiding krijg, wel leuke cursussen on the site doe en dat ik me extreem snel verveel..... wil het liefst een beetje van alles

novasatus schreef:leuk onderwerp, heb een hele tijd nogal moeite moeten doen om de rode draad te vinden in mijn carrière en opleidingen (als ik er naar gevraagd word kan ik alles rechtlullen richting de baan die ik wil, maar dat geeft nog niet echt interne voldoening)
....................
ik merk dat ik geen baan langer dan een jaar of 1,5 leuk vind, als ik geen professionele opleiding krijg, wel leuke cursussen on the site doe en dat ik me extreem snel verveel..... wil het liefst een beetje van alles

Herkenbaar @novasatus. Mijn keer ten goede kwam met de overgang naar een heel grote organisatie waarbinnen ik nu in 10 jaar tijd in mijn 6e functie/rol zit. Dat geeft me mogelijkheden te blijven ontwikkelen, zonder steeds de toestanden van wisselen van werkgever. Bovendien merk ik dat de ervaring in en met de organisatie me ook veel brengt (je weet hoe de hazen lopen, zal ik maar zeggen). Voor deze werkgever heb ik 15 jaar een serie van werkgevers gehad, waarbij steeds op het moment dat ik er aan toe was er wel iets nieuws op mijn pad kwam.

Vandaag is er iets gebeurd waar ik énorm blij van ben geworden, een soort hyper zelfs!!! (Ondanks problemen die ik op ander vlak heb en die ernstig zijn, met depressieve dochter...). En ik wilde het graag kwijt in een topic dat iets 'bestendiger' is dan de vluchtige uitingen in het HB-café als 'Ik ben...' en 'Ik heb'. Nou bleek ik zelf dit topic ooit te hebben geopend en daar hoort het eigenlijk ook gewoon helemaal in thuis, dus bij deze.

Ik zit nl. al héél lang vast in mijn werkzame leven, wat wil ik, wat moet ik, wat kan ik... Toen ik dit topic opende (nota bene bijna 2 jaar geleden!!!), had ik zelfs nog voldoende werk in principe! Nu dat ook al niet meer, ik ben mijn grootste inkomstenbron kwijtgeraakt per 1 januari 2014 (opdrachtgever opmaak medische vakbladen). Ik werk nu alleen nog maar twee dagen van 5,5 uur bij een lichamelijk gehandicapte vrouw met pgb. Ik kan nog even teren op de facturen die ik nog binnen moet krijgen, maar dan gaat het interen worden... of superdesuper karig leven.

Ik kwam er maar niet uit wat ik nog zou kunnen, nog zou willen... En jaar of twee terug overwoog ik nog me te laten omscholen voor het onderwijs: lerares wiskunde, HBO deeltijd. Maar ik durfde het niet, en vraag me ook af of ik er echt goed genoeg voor zou zijn. Of het wel echt leuk zou vinden. Ja, het lesgeven wel, maar de wiskunde op zich was meer een strategisch idee (is vraag naar). Verder boeit psychologie me, maar wat is dáár nou het arbeidsperspectief?!? Nulkomaanul in deze markt, voor iemand die al bijna 50 is en die hele studie nog moet gaan doen (nog afgezien van de vraag waar ik dat van moet gaan bekostigen juist nu ik de inkomsten niet meer heb...) Het werk dat ik deed, opmaakwerk, in de grafische sector, ik wilde het eigenlijk niet meer. De stress, het maar zitten op de kont achter de computer... Nog afgezien van het feit dat het daar allemaal behoorlijk op z'n gat ligt. Ik wilde niet meer vissen in een overvolle vijver.

Bij mijn pgb-cliënte viel mij inmiddels meer en meer op dat ik een 'doener' ben. Werk totaal onder mijn niveau, maar praktisch bezig zijn, ik vind het héérlijk! Ik word er helemaal gelukkig van. Ik merk het ook als ik thuis bezig ben, van de computer weg, heel aards werk doen. Ondertussen probeerde ik met ongelooflijk veel inspanning, denkwerk en mentaal zoeken erachter te komen wat ik nou nog kon gaan studeren en doen. Ik kwam er niet uit. Alsof ik maar tegen de muur op bleef botsen. En nu...

...ik sprak vandaag mijn broer, ik belde hem, niet over werk, maar voor iets anders. Hij heeft een eigen (technisch) bedrijf, overgenomen van onze pa. Pa heeft er nog heel lang in meegeholpen, en dat liep totáál niet. Ze vochten elkaar nog net niet letterlijk de tent uit en mijn broer werd er doodongelukkig van. Nu is mijn pa er weg, na veel gedoe en is de band tussen hen in rustiger vaarwater gekomen. Maar mijn broer heeft het nu te druk, want hij doet het helemaal alleen. Het bedrijf loopt al sinds het bestaat enorm goed. Er is altijd werk geweest en eigenlijk altijd te veel.

En ineens opperde ik, zei ik: "Misschien een rare vraag, maar kan ik je niet af en toe helpen? Of kan ik dat niet, is het te technisch, te specialistisch?" "Néé", zei broer, "heel veel werk zou jij prima kunnen. En je bent handig, wat je niet kunt, kun je leren!" Nou, samengevat, we werden allebei ongelooflijk enthousiast bij het idee! Ik moet er wat voor reizen, ong. 20 minuten met de trein en dan zou ik een fiets moeten regelen en vanaf het station nog 20 min. fietsen. Ik mag heel flexibel komen, want het werk laat dat toe. Ik kan facturen schrijven, ik heb een btw-nummer en al deed ik voorheen heel ander werk, dat kan gewoon (weet ik al van de Kamer van Koophandel). We zijn allebei heel flexibel, én geholpen op deze manier! O, en het toeval wilde ook dat mijn broer van een grote opdrachtgever meer werk kon krijgen, maar eigenlijk met het dilemma worstelde dat hij dat er echt niet meer bij kon hebben. Als ik erbij kom, is dat probleem ook opgelost! En ik ben van mijn geldzorgen en 'werkeloosheid' af!

Okay!!! Nu ga ik dus werken voor de leukste werkgever van Nederland (mijn broer en ik zijn zó 'van hetzelfde hout gesneden', als ik HB ben, dan hij ook, en als we met elkaar aan de praat zijn, dan stoppen we niet meer). En ik ga lekker met m'n handen werken, ik ga monteurswerk doen aan grote machines, en alles wat er voor handen is. Ik ben eruit, het doe-werk zit bij onze hele familie in het bloed. Van de 10 broers van mijn vader hadden er 9 (plus mijn vader) een eigen bedrijf (allemaal praktisch, kwekerijen en mijn vader dus een machinefabriekje). Allemaal slimme mensen, maar op deze manier waren ze op hun plek, niet teveel in het hoofd, maar met hun handen. Al is het ontwerp- en ontwikkelwerk wat mijn vader en broer deden/doen werk waar je ook slim voor moet zijn. Maar goed, doeners dus, én zelfstandigen!, in onze familie. Zo ook mijn broer! Zo ook ik!

En dan heb ik ook weer voldoende geld en kan ik voor de hobby evt. een studie psychologie gaan doen via de OU. Of lekker aan de zelfstudie met vanalles. Wat dan ook.

Ik ben er uit, geloof ik!

Wat goed Laatbloeiert ! Het enthousiasme druipt zo ongeveer van je post af, ik word er helemaal blij van!

Wauw, LB! Wat een topnieuws! Heel veel plezier

Wat een opluchting zal dat ook geven!

Ik herken het worstelen en zoeken énorm..

Ik hang al 13 jaar zodanig in mijn baan dat ik iedere eerste vrije dag al opzie tegen de volgende werkdag die daarop volgt (de maandag)
Ik heb nu eindelijk een studie gevonden waarvan ik denk; dit past mij (en as dinsdag de tweede meeloopdag) de studie gezondheidswetenschappen, Beleid en Management aan de Erasmus uni.. Ik zou dan wel weer tussen de schoolverlaters komen te zitten, en drie jaar geen inkomen meer hebben..
Maar zoals velen met mij; loopt mijn hoofd óm van het bedenken van allerlei beren op de weg..
Neem daarbij een zeer instabiele thuissituatie met twee depressievelingen..

Ben er nog niet uit..
Ik ben wél begonnen met het leren bespelen van een muziekinstrument; de Hobo, en ik kan nog geen noot lezen

Ik ben blij voor je , Laatbloeier!!!
Veel werkplezier en energie

Ja! Dit lijkt idd verdorie wel perfect te passen! Veel werkplezier!

Wat een superleuke reacties van jullie, dank!

LB wat geweldig! Ben helemaal blij voor je.... (en wilde stiekum zo ontzettend graag ook zoiets nog kunnen gaan doen.... snif....)