HB-Forum.nl

Ik herken ze ook. Zat op de basisschool zelfs op een zitbal omdat mijn slechte motoriek werd veroorzaakt door overprikkeling. Die bal zorgde er dus voor dat ik die psychomotorische overexcitability op die manier kon "inzetten" en er verder minder last van had...

Grappig Liv, ik moet nu denken aan toen ik leesmoeder was bij de klasjes van mijn zoons. Sommige kinderen konden écht geen seconde stilzitten en zaten soms zo ongeveer ondersteboven op hun stoeltje. En dan moesten ze daarbij dus ook nog lezen... Nu pas begrijp ik dat ze waarschijnlijk psychomotorisch overexcitable waren! Of ze hadden ADHD, kan ook nog?

Laatbloeier schreef:Grappig Liv, ik moet nu denken aan toen ik leesmoeder was bij de klasjes van mijn zoons. Sommige kinderen konden écht geen seconde stilzitten en zaten soms zo ongeveer ondersteboven op hun stoeltje. En dan moesten ze daarbij dus ook nog lezen... Nu pas begrijp ik dat ze waarschijnlijk psychomotorisch overexcitable waren! Of ze hadden ADHD, kan ook nog?

Wat schattig, ik zie het helemaal voor me hoe een kleuter ondersteboven op zijn kleine stoeltje zit ondertussen een boekje te lezen

Bij mij was het niet zozeer niet kunnen stilzitten, maar meer dat ik zou zitten gaan frunniken of krabben ofzo. Terwijl die handen natuurlijk moesten gaan schrijven oid.

Dit typend ben ik overigens met zowel met de vingers van m'n linkerhand als m'n tenen aan 't bewegen...

Ja, het was soms ook werkelijk bizar om te zien! Ik sommeerde ze dan om eens te beginnen met hun voeten op de grond te zetten en proberen te houden. Helemaal verkeerd waarschijnlijk, misschien had ik ze niet zo moeten inperken en eerst even lekker laten rennen buiten? Maar dat is dan weer niet de bedoeling in het onderwijs zoals dat nu georganiseerd is. Ik denk serieus dat het voor sommige kinderen véél te veel stilzitten is...

Liv, als ik lees zit ik ook altijd te frunniken en te pulken. Nooit bij stilgestaan dat dat raar is...

Ik zou 't ook niet raar willen noemen, hoor.

Meer kinderen aan de zitbal, zou ik zeggen, haha

Toen we (in mijn jonge jaren) eens op het einde van het schooljaar met de ganse klas en de leerkracht iets gingen drinken, zei mijn leerkracht ineens geërgerd tegen mij: "oooh ik zou niet graag hebben dat jij mijn dochter was. Jij kan nu echt geen minuuuuuut stilzitten!" Terwijl ik me van geen kwaad bewust was. Maar blijkbaar ging ik geregeld anders op mijn stoel zitten en zat ik met mijn benen te wiebelen... (Terwijl mijn psychomotorische OE het minst aanwezig is van allemaal... ). Ik vond nochtans de klas zelf nooit teveel stilzitten. Op de speelplaats heb ik nooit rondgerend als een gek, ik zat altijd op een bankje te lezen...

Liv schreef:Ik zou 't ook niet raar willen noemen, hoor.

Meer kinderen aan de zitbal, zou ik zeggen, haha

Of gewoon lekker laten spelen.
Leer je misschien wel meer van dan van school...

Dit topic zou gesplitst moeten worden in minimaal 5, want anders wordt dit topic rommelig vrees is. Hier ben ik geinteresseerd in de zin en onzin hiervan. Persoonlijke verhalen zou een onduidelijke lijn scheppen hierin.

In een cursus over hb kinderen die ik net voor de vakantie gevolgd heb bij mijn opleiding, hebben twee studenten een werkstuk geschreven en gepresenteerd over de overexcitabilities. Hun conclusie was dat deze theorie ook wetenschappelijk gezien wel degelijk serieus genomen moet worden. Als ik me het goed herinner, hadden ze in de wetenschappelijke literatuur ook onderzoeksresultaten gevonden die wezen op verschillen in de hersenen tussen overexcitable en niet-overexcitable personen.

Daar zou ik wel onderzoeksrapport van willen lezen als je linkje kan vinden.
Ik ken geen neurologisch onderzoek hier naar dus ben benieuwd.

Liv schreef:Dit typend ben ik overigens met zowel met de vingers van m'n linkerhand als m'n tenen aan 't bewegen...

En terwijl ik dit lees, betrap ik mezelf erop dat ik precies hetzelfde doe

En realiseer ik me opeens dat ik dat al mijn hele leven doe, aan alles frunniken en friemelen, op m'n nagels bijten en met m'n vingers en benen wiebelen als ik zit of als ik sta van het ene been op het andere hoppen. Grappig, ik dacht altijd dat ik zo'n rustig kind was vroegâh, maar dit (en een oud schoolrapport dat ik laatst vond) spreken dat toch nogal tegen.

Ergens meen ik gehoord te hebben dat het eigenlijk niet vertaald mocht worden met "overgevoeligheid". En dat "overexcitability" ook maar een 2e keuze is.

De Poolse Dabrowski heeft het misschien wel in het Pools geschreven, zal eens uitzoeken hoe het met de betekenis nuances van het originele woord zit.

Overgevoeligheid houdt voor mij als woord ook iets vervelends in, dat het onhandig of niet prettig is als je ergens overgevoelig voor bent. En dan vooral in de ogen van mensen die -het- niet hebben.

Maar als je bijvoorbeeld olfactisch "overexcited" bent, en dan zie ik dat niet per sé als een vervelende eigenschap, ben je dus een -neus- , parfum ontwerper of wijn-specialist.

Ik vind de xi benadering prettig: je hebt een extra talent, een extra eigenschap die gemiddeld niet zo sterk voorkomt. En ja, als je bijvoorbeeld de intellectuele "overexcitability" hebt, is dat dan verkeerd of vervelend? Beteken het niet hooguit dat je graag je kennis vergroot, en als je dan ook nog wat empathisch vermogen hebt, een beetje sociaal bent, dan kun je misschien nog wat voor anderen betekenen in de overdracht misschien.

Het zou volgens mij vervelend worden, als het talent niet ten volle ontplooid kan worden, of dat er een gebrek aan andere eigenschappen is (eigen grenzen kennen, kunnen verbinden met anderen) die het talent belemmeren zijn functie uit te voeren.

Je kan het ook over prikkelbaarheid en overprikkelbaarheid hebben .

De eerste keer dat ik het las had ik een grote aha-erlebnis en zette ik het op zijn huilen wegens te grote herkenbaarheid. 4 van de 5
Want hoogbegaafd met IQ en klassen overslaan en zo was ik niet. Heb af en toe opgezocht en toen voor mezelf afgevinkt. ADHD dan? Een beetje misschien, maar toch niet helemaal. Narcist dan, ook niet overtuigd. Overtuigd dat ik het "anders"-zijn toch maar anders aanvoelde, toen iemand zei dat iedereen zich wel anders voelt, maar er nooit de vinger op kon leggen.
Toch grappig dat dit zich bij elkeen op een verschillende manier uit...

Uit 't Sinterklaas ervaring-topic. Past hier ook wel.

Thom schreef:

PSG schreef:...Altijd een hekel gehad en gehouden aan verkleden (sint, carnaval, clowns, vrijgezellenverkleedpartijtjes, etc. )...

Hier hetzelfde. Zowel het doen alsof, als de verkleedkleren die nooit lekker zaten en ik bijna allergisch voor was.

Enige uitzondering was toen ik als cowboy naar carnaval ging op de lagere school. Een spijkerbroek was bekend, evenals een ruiten overhemd en natuurlijk moest daar een cowboyhoed bij. En zo'n hoed was nog wel te doen.

Dat vond ik ook een van de ergste dingen aan carnaval vroeger: die verkleedkleren van dat vreselijke stof. Ieeeeh! Ik ging ook al heel snel over op "normale" kleren en dan in opvallende kleuren oid. Schmink haat ik trouwens ook.

Ook daarbuiten haat ik bepaalde stoffen. Kant en zo vind ik echt gruwelijk.

In principe herken ik ze allemaal, alleen sensual overexcitabilities vind ik moeilijk te bepalen, want ik heb het echt heel selectief dat ik bepaalde dingen totaal niet kan weerstaan, terwijl ik van andere beschreven dingen totaal geen last heb...

Best grappig eigenlijk, in een schoolomgeving werd ik altijd omschreven als het rustige, verlegen meisje, terwijl ik bij het bedrijf waar ik afgelopen jaar gewerkt heb juist vaak als kletsgrage adhd'er werd beschreven, hoewel m'n collega's daar op zich snel van terugkwamen omdat ze er gauw genoeg achterkwamen dat ik ook heel geconcentreerd bezig kon zijn; zo geconcentreerd zelfs, dat mensen me op zo'n moment akelig stil vonden (beschreven als: 'je lijkt je wel in een andere wereld te bevinden'). Thuis was ik ook altijd een totaal ander mens dan op school. Qua gedrag en emotieverwerking ben ik altijd iemand van extremen geweest...

Stel dat je weet wat je overexcitablities zijn:

Wat kun je dan precies doen met die kennis?

Het biedt een verhelderend blik op jezelf. Net zoals het een verhelderend effect heeft als mensen zichzelf herkennen in de eigenschappen van hoogbegaafdheid. Als iemand al heel zijn leven het gevoel heeft gehad anders te zijn, niet wetende waarin precies, dan is het fijn als er een verklaring en een bevestiging wordt gegeven van dit anders-zijn.

Het herkennen en bewustzijn van de punten waarin je anders bent, kan misschien helpen met het accepteren van je anders-zijn en deze zelfacceptatie, kan ervoor zorgen dat je weer verder kunt met je leven zonder jezelf constant af te vragen waarom je niet bent zoals de meerderheid van de mensen.

Dit is tenminste hoe ik met deze kennis ben omgegaan. Wat je er verder mee kunt, weet ik ook niet precies...

Dus begrijp ik het goed dat ik in dit opzicht enigszins kan vergelijken met zoiets als MBTI en de BigFive, die weer zaken verklaren aan de hand van je persoonlijkheid en soms indelingen kennen in persoonlijkheidstyperingen?

Die persoonlijkheidstyperingen zouden je vervolgens met inter-persoonlijke relaties.
Het zou, zoals ik het had begrepen, niet verklaren wat iemand doet maar het "waarom" achter een actie.
De insteek dus.