HB-Forum.nl

Mie schreef:het feit dat je er 5 dagen van een 7 dagen tellende week overdag voor het grootste gedeelte mee bezig bent

Dat is geen feit.

Daarnaast, je wil onder kantooruren je passie uitoefenen, omdat dat efficiënt is?

En dan, in je vrije tijd geen passie?

Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat een gevoel van passie afhankelijk is van betaalde of onbetaalde werkzaamheden. Mijn leven speelt zich weliswaar af tijdens het werk, maar ook daarbuiten. Qua passie maakt dat voor mij niet zoveel uit. Oftewel, het leven zelf is mijn ziel en zaligheid.

Werk vindt plaats op transactieniveau, wat mij betreft. Je wil natuurlijk graag werk waar je blij en trots om kan zijn, maar dat vind ik niet hetzelfde als "passie" en "ziel en zaligheid", dat klinkt in mijn beleving meer alsof je er high van wordt.

Siouxsie schreef:

Mie schreef:het feit dat je er 5 dagen van een 7 dagen tellende week overdag voor het grootste gedeelte mee bezig bent

Dat is geen feit.

Ehm nou...de meeste mensen die werken werken overdag hoor, en zijn daar overdag dus het meest mee bezig.
En de meesten werken 5 dagen in de week.

Mie schreef:

Siouxsie schreef:
Daarnaast, je wil onder kantooruren je passie uitoefenen, omdat dat efficiënt is?

En dan, in je vrije tijd geen passie?

Ik zeg niet dat je in je vrije tijd dan per se geen passie hebt of mag hebben.
Dat is veel te rigide opgevat.
Naar mijn idee gaat het in de meest ideale situatie in elkaar over ('van je hobby je beroep maken').

Mie schreef:

Siouxsie schreef:
Ik heb zelf helemaal niet het gevoel dat een gevoel van passie afhankelijk is van betaalde of onbetaalde werkzaamheden. Mijn leven speelt zich weliswaar af tijdens het werk, maar ook daarbuiten. Qua passie maakt dat voor mij niet zoveel uit. Oftewel, het leven zelf is mijn ziel en zaligheid.

Werk vindt plaats op transactieniveau, wat mij betreft. Je wil natuurlijk graag werk waar je blij en trots om kan zijn, maar dat vind ik niet hetzelfde als "passie" en "ziel en zaligheid", dat klinkt in mijn beleving meer alsof je er high van wordt.

[/quote]

Ik word er inderdaad zo nu en dan wel high van ja.
En 'blij en trots' is voor mij ook niet hetzelfde als 'passie' en 'ziel en zaligheid'.
Ik kan me ook niet voorstellen dat ik werk zou doen waar ik weliswaar trots op ben, maar waar mijn hart eigenlijk niet ligt.

Terwijl je hart nog altijd gewoon in je lichaam zit.

De reden dat ik dat post is juist om te nuanceren. Het is geen feit dat men 5 dagen in de week werkt.

Het is niet onvoorstelbaar dat je werk niet je ziel en zaligheid is. Dat is volstrekt normaal zelfs! Miljoenen mensen doen het en varen er wel bij.

Ik heb collega's die er ook wat van kunnen als het gaat om bijzondere woordkeus in relatie tot het werk. Daarmee wil men blijkbaar impliceren dat het normaal is om verliefd te zijn op je werk (of om er high van te worden).

Vroeger was het de ultieme ziel en zaligheid om de hele dag te lanterfanten en keek men neer op het werkende volk. Tegenwoordig willen we allemaal gepassioneerd geld verdienen, lijkt het wel.

Siouxsie schreef:Terwijl je hart nog altijd gewoon in je lichaam zit.

De reden dat ik dat post is juist om te nuanceren. Het is geen feit dat men 5 dagen in de week werkt.

Ik snap nog steeds niet waarom jij het geen feit vindt dat men 5 dagen in de week werkt.
Je geeft niet echt een argument waarom dat niet zo zou zijn.
En wat jij doet is niet nuanceren, het is weerleggen.

Siouxsie schreef: Het is niet onvoorstelbaar dat je werk niet je ziel en zaligheid is. Dat is volstrekt normaal zelfs! Miljoenen mensen doen het en varen er wel bij.

Ik zeg toch ook niet dat het niet kan of niet voorstelbaar is? Dat maak jij ervan.

Siouxsie schreef: Ik heb collega's die er ook wat van kunnen als het gaat om bijzondere woordkeus in relatie tot het werk. Daarmee wil men blijkbaar impliceren dat het normaal is om verliefd te zijn op je werk (of om er high van te worden).

Vroeger was het de ultieme ziel en zaligheid om de hele dag te lanterfanten en keek men neer op het werkende volk. Tegenwoordig willen we allemaal gepassioneerd geld verdienen, lijkt het wel.

En dus?
Ik zie niet in wat daar mis mee zou zijn.
En jij impliceert wel dat er iets mis mee is.

Ik ga niet selectief quoten daar heb ik geen zin in...

Dit is trouwens niet iets persoonlijks of zo Mie (je bent er net ), het valt me wel meer op de laatste tijd.

Nederland heeft de meeste parttimers ter wereld, de vierdaagse werkweek is hier normaler dan waar dan ook. Ik werk bijvoorbeeld niet fulltime en veel anderen ook niet. Fulltime werken is een keuze in dit land.

Toevallig, of eigenlijk niet toevallig, lees ik nu een boek over werkstress en "keuzestress" en ik zie op mijn werk ook mensen met een burnout. Dat zijn stuk voor stuk mensen van wie werk hun passie moet zijn. Ik verdien geld met die mensen laten inzien dat je werk niet je passie hoeft te zijn, dat passie een luxe is. Dat vind ik ergens wel triest - dat ik daar geld mee verdien, maar vooral dat die mensen denken dat je werk je ziel en zaligheid moet zijn en ongelukkig worden omdat die lat zo hoog ligt. Laat werk dan gewoon werk zijn.

Kortom, ik vind het overdreven, die trend om te praten over werk alsof het je passie moet zijn. Net als dat ik het overdreven vind als mensen zeggen "dat ze het echt niet zouden trekken, een kantoorbaan!" of "dat ze helemaal gek zouden worden als ze niet zouden werken!" enzovoort. Wat er mis mee is, is dat het niet strookt met de realiteit voor 9 van de 10 mensen. Het is dus vergelijkbaar met een hoogbegaafde die roept "jemig het lijkt me echt vreselijk om een iq van 100 te hebben, ik zou het geen dag uithouden!"

Siouxsie schreef:Ik ga niet selectief quoten daar heb ik geen zin in...

Dit is trouwens niet iets persoonlijks of zo Mie (je bent er net ), het valt me wel meer op de laatste tijd.

Nederland heeft de meeste parttimers ter wereld, de vierdaagse werkweek is hier normaler dan waar dan ook. Ik werk bijvoorbeeld niet fulltime en veel anderen ook niet. Fulltime werken is een keuze in dit land.

Toevallig, of eigenlijk niet toevallig, lees ik nu een boek over werkstress en "keuzestress" en ik zie op mijn werk ook mensen met een burnout. Dat zijn stuk voor stuk mensen van wie werk hun passie moet zijn. Ik verdien geld met die mensen laten inzien dat je werk niet je passie hoeft te zijn, dat passie een luxe is. Dat vind ik ergens wel triest - dat ik daar geld mee verdien, maar vooral dat die mensen denken dat je werk je ziel en zaligheid moet zijn en ongelukkig worden omdat die lat zo hoog ligt. Laat werk dan gewoon werk zijn.

Kortom, ik vind het overdreven, die trend om te praten over werk alsof het je passie moet zijn. Net als dat ik het overdreven vind als mensen zeggen "dat ze het echt niet zouden trekken, een kantoorbaan!" of "dat ze helemaal gek zouden worden als ze niet zouden werken!" enzovoort. Wat er mis mee is, is dat het niet strookt met de realiteit voor 9 van de 10 mensen. Het is dus vergelijkbaar met een hoogbegaafde die roept "jemig het lijkt me echt vreselijk om een iq van 100 te hebben, ik zou het geen dag uithouden!"

Ik begrijp je nu wel iets beter, jij associeert het woord 'passie' met burn-out.
Daarom sta je er ws. negatief tegenover.
Ik zie dit niet zo, ik denk juist dat je snel opgebrand raakt wanneer je dingen doet waar je zelf eigenlijk niet achter staat, of doet omdat anderen het willen, of om aan de verwachtingen van anderen, de maatschappij, etc. te willen voldoen.
Dat werk en veel geld verdienen en promotie maken als belangrijker wordt gezien dan dingen doen waar je hart ligt en waar je dus energie van krijgt.

Voor mij is 'werken met passie' dan ook dat je iets doet waarvan je het gevoel hebt dat je er energie van krijgt en dat je er met ziel en zaligheid mee bezig kan zijn.
Ik ben trouwens zo iemand die zegt het echt niet te kunnen trekken, een kantoorbaan.
En ik weet ook dat dat echt zo is.

Grappig dat deze discussie al snel beland in een tegenstelling dat sommige mensen ambitie hebben en sommige niet en de eerste daarom dat doen waar ze passie voor hebben en die anderen niet. Volgens mij is het niet zo zwart wit als sommigen hier het misschien wel willen zien. Want wanneer heb je ambitie, als je een goede baan hebt in de top van het bedrijfsleven? En wat is een goede baan, eentje waarbij je status en financiele middelen hebt?
Deze discussie raakt mij omdat ik alles wat ik doe volgens mij met een bepaalde passie doe en ook wil doen. Ik wil vervolgens ook excelleren in de dingen waar ik passie voor hebt. Ik ben daardoor van de ene naar de andere baan geswitsched, en blijf gemiddels zo'n 1,5 jaar in een baan. Niet met een duidelijk plan, maar steeds alleen mijn passie volgende. Ik ben daardoor inmiddels op een niveau beland waar mensen om mij heen tegenop kijken. Echter ik zelf niet want ik doe gewoon waar ik plezier uit haal en volg mijn passies. En mensen stellen dan altijd dat ik heel ambitieus zou zijn. Maar in mijn beleving ben ik dat niet. Ik ben niet op zoek naar extra geld, naar extra macht en extra status. Ja ik krijg het er soms gewoon bij. Maar er naar streven nee, dat niet. dus misschien ben ik in die zin ook wel ambitieloos en alleen maar passievol. En toevallig leidt mijn gepassioneerde weg naar hetzelfde als waar heel veel mensen vanuit hun 'ambitie' naar streven....
En ik zou er niet aan moeten denken dat ik iets zou doen waar ik geen passie voor heb (al ben ik van nature iemand die voor veel dingen passie heeft). stel je voor joh, een werkweek van minimaal 40 uur die je iedere week weer doorloopt zonder dat het écht leuk is, pfffff.
Maar misschien ben ik ook wel gewoon een lucky bastard...

Ik heb een baas gehad die het heel simplistisch en ogenschijnlijk voor de hand liggend uitdrukte: "soms zijn er dingen in je werk die niet leuk zijn". En zo simpel is het ook.

Ik heb zelf ook enorme ambitie (gehad), maar nu op mijn 37e ben ik geen bal opgeschoten op de maatschappelijke ladder. Mijn vrienden en familie allemaal wel. Dat doet best wel eens pijn, maar ik leer langzaam om mij erbij neer te leggen dat meer er gewoon niet in zit. Ik pas gewoon niet in de norm (niet alleen door HB overigens) en dan kom je al vrij snel aan je plafond. Ik weet wel dat ik de afgelopen zes jaar alleen maar werk heb gedaan dat ik vreselijk vond om verschillende redenen. En daar werd ik doodongelukkig van. Nu doe ik werk dat een hoop leuke aspecten kent, maar ook minder leuke. Het zij zo. Ik kan overleven op deze manier, verdien redelijk en ga niet met tegenzin naar mijn werk. Das al heel wat waard voor me. Maar als ik morgen mijn passie kon volgen, deed ik dat direct.

Interessante reactie, Leonie. Ik ben het persoonlijk volledig met je eens dat ambitie en passie twee verschillende dingen zijn. Ik zie jou als ambitieus... en bijna wil ik eraan toevoegen ...en mijzelf niet. Maar dat is óók weer niet helemaal waar. Ik heb bepaald geen carrière gemaakt in de zin dat jij dat hebt gedaan. Maar dat wat ik doe, wat het ook is, neem ik enorm serieus en wil ik naar beste kunnen doen. Momenteel doe ik deels schoonmaak- en huishoudelijk werk bij een ernstig lichamelijk beperkte vrouw met een pgb. En zelfs dit werk wil ik zo goed mogelijk doen, ik 'groei' er zelfs in, in die zin dat ik verbeterpunten zie en oppak. Maar passie voel ik er helaas niet bij...

Birdman, in jouw reactie herken ik veel. Je zegt:

Ik pas gewoon niet in de norm (niet alleen door HB overigens) en dan kom je al vrij snel aan je plafond.

...en dat begrijp ik niet volledig, maar in een bepaalde vorm vermoed ik dat dit ook voor mij geldt. Elders op het forum (of was dat ook in dit topic?) ging het erover dat een initiatief om speciaal HB-ers actief in de arbeidsmarkt te zetten/bemiddelen wellicht een goed idee is. Maar dan denk ik: vergeet mij maar in dit verband! Ik ben slim, erg goed in bepaalde werkzaamheden, maar toch niet zo geweldig inpasbaar. Manco is bijv. dat ik bepaald geen team player ben, en niet stressbestendig...

Ik heb een baas gehad die het heel simplistisch en ogenschijnlijk voor de hand liggend uitdrukte: "soms zijn er dingen in je werk die niet leuk zijn". En zo simpel is het ook.

Tuurlijk er zijn altijd dingen in je werk die je minder vind, ik noem ze altijd corvee. Maar ik streef er wel naar dat niet meer dan 10-15% van mijn werk uit deze corvee bestaat. Als het meer wordt dan ga ik toch echt switchen. Maar misschien ben ik echt wel gewoon een lucky bastard ...

Laatbloeier schreef:Interessante reactie, Leonie. Ik ben het persoonlijk volledig met je eens dat ambitie en passie twee verschillende dingen zijn. Ik zie jou als ambitieus... en bijna wil ik eraan toevoegen ...en mijzelf niet. Maar dat is óók weer niet helemaal waar. Ik heb bepaald geen carrière gemaakt in de zin dat jij dat hebt gedaan. Maar dat wat ik doe, wat het ook is, neem ik enorm serieus en wil ik naar beste kunnen doen. Momenteel doe ik deels schoonmaak- en huishoudelijk werk bij een ernstig lichamelijk beperkte vrouw met een pgb. En zelfs dit werk wil ik zo goed mogelijk doen, ik 'groei' er zelfs in, in die zin dat ik verbeterpunten zie en oppak. Maar passie voel ik er helaas niet bij...

Birdman, in jouw reactie herken ik veel. Je zegt:

Ik pas gewoon niet in de norm (niet alleen door HB overigens) en dan kom je al vrij snel aan je plafond.

...en dat begrijp ik niet volledig, maar in een bepaalde vorm vermoed ik dat dit ook voor mij geldt. Elders op het forum (of was dat ook in dit topic?) ging het erover dat een initiatief om speciaal HB-ers actief in de arbeidsmarkt te zetten/bemiddelen wellicht een goed idee is. Maar dan denk ik: vergeet mij maar in dit verband! Ik ben slim, erg goed in bepaalde werkzaamheden, maar toch niet zo geweldig inpasbaar. Manco is bijv. dat ik bepaald geen team player ben, en niet stressbestendig...

Niet geheel toevallig heb ik mij in dat topic er natuurlijk ook tegenaan bemoeid. Het is een idee, nog geen initiatief. Maar als er serieuze animo is, en -vervelend, doch noodzakelijk- mensen kunnen hun HB aantonen, wil ik daar best eens over brainstormen IRL. HB'ers zijn over het algemeen goed in een adviserende rol vanuit een helicopterview (vreselijk woord) en daar zou ik dan op willen pitchen bij bedrijven. Met een unieke no cure, no pay-achtige structuur. Gewoon helemaal buiten de geijkte adviesbureau-kaders. Dus vanuit die rol is het helemaal niet erg als je geen teamplayer bent en niet stressbestendig. Ik ben wel een teamplayer, maar ook totaal niet stressbestendig. Dat hoort er gewoon een beetje bij als je de lat hoog legt. In voorgenoemd idee/concept zijn de 'afwijkingen van de norm' nu juist eens niet je probleem, maar je kracht. Als het goed is.

O en Leonie. Yep. Je bent een lucky bastard. Je afwijking van de norm heb je kunnen inzetten als kracht. Chapeau en voorrral doorrrrgaan.

Op de een of andere manier heeft zich tijdens mijn jeugd het idee zich in mijn hoofd gevestigd dat je altijd moet doen wat je moeilijk vindt, om daar beter in te worden. Je mindere kanten compenseren als het ware. Wellicht heeft dat iets te maken met de duidelijke nadruk die tijdens mijn schoolloopbaan altijd is gelegd op mijn slechte prestaties bij bètavakken. Ik heb die achterstand ingehaald, en uiteindelijk heb ik ook een bètastudie gekozen. Achteraf gezien heel vreemd, omdat ik altijd alles behalve wis- en natuurkunde achtige makkelijk en leuk vond.

Voor mij is werken in de bèta hoek de eerste 5 jaar na het halen van mijn diploma een noodzakelijk kwaad geweest om te overleven. De positieve kant was dat ik in het eerste jaar nog voldoening kon halen uit de uitdaging van een innovatief project waarbij ik vrij veel beslissingen zelf kon nemen.

Maar nadat jaren later voor de zoveelste keer iemand tegen me zei dat 'de vervelende dingen' ook bij het werk horen was ik het eigenlijk zat. Natuurlijk is werk niet altijd 'leuk', maar voor mij geldt vrij sterk dat ik ook het nut van werk tegenover mezelf moet kunnen verantwoorden. Als dat niet mogelijk is, of anders gezegd: als mijn kosten/batenanalyses structureel anders uitkomen dan die van de directie en men wil ook niet naar me luisteren dan kan ik beter weggaan.

Nu is dat grotendeels voorbij. De ervaring om werk te kunnen doen dat ook echt leuk en nuttig is was voor mij helemaal nieuw, en nu kan ik ook niet meer terug. Het woord 'passie' zal ik er niet voor gebruiken, dat associeer ik teveel met romantiek. Het gaat mij meer om de kans op persoonlijke ontwikkeling en het kunnen halen van eer uit je werk.

Of om er maar een heel lange zin van te maken: Het in een samenwerkingsverband van mensen krijgen van een verantwoordelijkheid die past bij je capaciteiten met daarbij de vrijheid om te doen wat jij zinvol acht en daar ook nog acceptabel voor beloond worden is mbt. werk misschien wel het beste wat je kan overkomen.

Wat, denk ik, ook een rol speelt in deze discussie is dat er door "de maatschappij" (wie is dat eigenlijk?) van mensen verwacht wordt dat ze met passie hun werk doen en ambitieus opklimmen op de sociale ladder. Op mijn werk moeten we elk jaar aangeven welke cursussen we willen doen en waar we over 5 jaar willen staan, welke kanten we van onszelf willen ontwikkelen. Het is niet de bedoeling dat je dan iets opschrijft als "doorgaan op de ingeslagen weg" of zo. Nee, er wordt van je verwacht dat je een betrokken en enthousiaste leerkracht bent die gepassioneerd haar/zijn werk wil verbeteren.

Hier werd ik wel eens erg misselijk van.

Wat is er mis met mensen die gewoon goed hun werk doen, niks meer maar ook niks minder? Wat het gecompliceerd maakt is dat het gedrag van deze mensen niet voldoet aan het succesbeeld in de maatschappij. Daar kun je als individu best last van hebben.

Nu terugkomen op de vraag van Laatbloeier:
Ik zie werk als een noodzakelijk kwaad: er moet gewoon brood op de plank, liefst met lekker beleg. Maar werk kan ook een kans zijn om je talenten te ontwikkelen, om je passies op los te laten en een mogelijkheid om aanzien te verwerven (en dat is best prettig: elk mens wil toch graag waardering). Dit is echter niet altijd haalbaar of mogelijk. IN dat geval kan je je passie/ambitie/waardering ook elders halen, in een hobby of een studie of zo.

Ik ben zelf tevreden met werk dat ik een beetje leuk vind. Naast mijn werk ben ik succesvol in sport (hardlopen) en studie.

Maar ik ben vandaag begonnen in een nieuwe functie: leerkracht van een groep hoogbegaafden. Deze nieuwe uitdaging maakt weer een hoop passie en ambitie los. Hoera!

Laatbloeier schreef:hoe zie jij dit: moet je streven naar werk waarin je jezelf kunt ontplooien, werk dat je op het lijf geschreven is, of is het beter die hooggespannen verwachtingen los te laten en niet zo'n enorme nadruk op dat aspect van je leven te leggen?

Ik denk zelf dat het een combinatie is van beiden. Je moet wel realistisch blijven. Werk bij bedrijven op maat is er nou eenmaal niet. Of het moet je toevallig liggen. Er zijn altijd wel voor en nadelen aan elk type werk te benoemen, ook al is het zelfs maatwerk. Ik denk dat het uiteindelijk meer ligt bij hoe je zelf in het leven staat. Hoe tevreden ben je over jezelf? Hou je van jezelf? Als je in balans bent zal je dit ook uitdragen in o.a. je werk.

En: hoe is jouw situatie, hoe typeer jij wat dit betreft het werk dat je momenteel doet? Hoe tevreden ben je erover? Vind je de hoge verwachtingen die wat dit betreft tegenwoordig lijken te heersen, overdreven, of niet...?

Dat is prestatiegericht in veel vakgebieden. En daar lijkt steeds meer de nadruk op te liggen. Kijk bijvoorbeeld uit een bericht uit de actualiteit van een week geleden over personeel bij de KPN dat meer waardering wil.

Stukje quote uit dat bericht:

Personeel KPN wil waardering en visie

De directie van KPN moet niet langer de oren laat hangen naar de aandeelhouders en meer nadruk leggen op het belang van werknemers en klanten. Dat staat in een petitie die werknemers van KPN maandagochtend aan de directie hebben aangeboden. De oproep, gesteund door verscheidene vakbonden, is ondertekend door 3625 medewerkers van het concern, ruim 10 procent van het
personeelsbestand.

En dit zie je dus meer en meer. Men raakt opgebrand hierdoor. Je voelt je niet meer langer betrokken en echt belangrijk, want het werk wat je doet (even afgaand op het voorbeeld uit bovengenoemd artikel over de KPN) kan een ander ook doen. Je bent vervangbaar. En dat is wat het zo 'ondankbaar' maakt. Dit geldt voor zowel HB'ers als niet HB' ers.

Dus in antwoord op je vraag: nee dit is niet overdreven getuige dat bericht over de KPN. En zo zijn er vast veel meer voorbeelden te noemen.

Mijn vader was een gezegend man, zijn werk was zijn hobby, en omgekeerd! Niet veel mensen krijgen dat voor elkaar iig.
Vwb KPN, heb er een aantal maanden gewerkt, maar een complimentje krijg je niet te horen hoor. Alleen maar verbeterpunten...en dat motiveert zeg...
Voor mij is werk iets waardoor ik de deur uit kan, bezigheid. Maar dan moet het wel voldoening geven, in de zin van dat ik iets nuttigs doe.
Ben nu weer zoekende....

KPN is nu ook niet bepaald een toonbeeld van een fijne werkgever. De mensen die ik ken die daar werken zijn op zijn zachts gezegds ongelukkig. Waarom? Omdat KPN een typisch voorbeeld is van een bedrijf dat sterk hierarchisch is, waar je 'hoort'te streven naar een leidinggevende positie, waar assessments aan de lopende band gedaan worden en dan vervolgens de mensen op training moeten voor hun 'beperkingen', waar complimenten een zeldzaamheid zijn, waar vinkjes op formulieren belangrijker zijn dan daadwerkelijke resultaten en waar ellebogen anders gebruikt worden dan door de gemiddelde mens. Het is jammer om te zien dat een bedrijf waar zoveel mensen werken zoveel mensen ongelukkig kan maken. En niemand die daar iets aan gaat veranderen, want dan kom je nu eenmaal aan de status en macht die de mensen die die verandering in gang zouden moeten zetten met zoveel bloed zweet en tranen verworven hebben....Dit maakt bij mij trouwens de vraag los waar in jullie ogen een fijne/goede baan en werkgever aan zou moeten voldoen?

Volgens mij is het heel simpel. Bedrijven als KPN, Shell, Randstad, etc. zijn te groot. Er is geen onderlinge betrokkenheid tussen bestuur en werknemers, laat staan bestuur en klanten. Dat is ook onmogelijk met zulke grote organisaties. Ik denk dat we uiteindelijk terug moeten naar bedrijven die niet groter zijn dan 150 man. Dan hou je beloningsstructuur in de hand en vergroot je kans op onderlinge betrokkenheid aanzienlijk. Ok, qua uitvoering is het wat lastig , maar volgens mij is dat de oplossing. Zit nog een uitgebreide gedachtengang achter, maar voert te ver om nu op te schrijven.

Ik lees in een aantal berichten hierboven dat passie zich lijkt te bevinden op het gebied van vaardigheden. Doen wat je leuk vind om te doen of waar je capaciteiten liggen. Iemand gaf aan passie te linken aan burn-out (wat wel een gevaar is als je talent niet volledig ingezet kan worden op het werk of niet voldoende gewaardeerd wordt bijvoorbeeld)
Ik denk dat dit wel een reële gedachte is. Als je je bijvoorbeeld afvraagt hoe je jouw talenten het beste in kunt zetten, in welke omgeving je dit wil doen en welke capaciteiten je wellicht nog meer hebt die je in combinatie kunt gebruiken.... Dan is het voor je het weet een vacature-invulling aan het worden...

Volgens mij is je passie is namelijk niet wat je DOET, maar wie je BENT. Door je passie te linken aan een 'onderdeel van jezelf' maak je je afhankelijk van de mening van een ander. Het gevaar bestaat dat je niet de baas krijgt die goed delegeert, maar bang is voor jouw talenten en denkt dat je hem voorbij wilt gaan. Of een baas die weinig waardering toont...

Passie is daarom volgens mij 'uiting geven aan wie jij bent'. En heeft passie veel meer te maken met de belangrijkste waarden in je leven dan met onze talenten. Waar sta jij voor? Wat vind jij belangrijk in het leven? Door te streven naar deze 'hogere waarden' en hier uiting aan te geven, leef je met passie.

In mijn optiek is het belangrijk om werk te vinden dat je voldoening geeft. Werk dat zingevend voor je is en waarbij je het gevoel hebt 'dat het bij je hoort', je er energie van krijgt of dat je ermee iets toevoegt aan de wereld. Of je nu schoffelt voor de gemeente, op een vrachtwagen rijdt of als accountant werkt... zolang jij er tevreden mee bent is het goed.
Anderzijds is het zo dat je passie, datgene wat jou definieert op deze wereld natuurlijk wel zichtbaar dient te maken in je handelen. Ben je van nature een 'verbinder', een netwerker... breng mensen dan met elkaar in contact! Dat hoeft niet in je werk, maar kan ook via Facebook, op een feestje of via LinkedIn. Zelf ben ik voorstander van het twee-carrières model, zodat je meerdere waarden tegelijk kunt nastreven. Fijn om 'de ups-en downs' van het leven op te vangen en prima als afwisseling waar XI'er en hoogbegaafden zo naar verlangen

HooffZakelijk schreef:Volgens mij is je passie is namelijk niet wat je DOET, maar wie je BENT. Door je passie te linken aan een 'onderdeel van jezelf' maak je je afhankelijk van de mening van een ander. Het gevaar bestaat dat je niet de baas krijgt die goed delegeert, maar bang is voor jouw talenten en denkt dat je hem voorbij wilt gaan. Of een baas die weinig waardering toont...

Passie is daarom volgens mij 'uiting geven aan wie jij bent'. En heeft passie veel meer te maken met de belangrijkste waarden in je leven dan met onze talenten. Waar sta jij voor? Wat vind jij belangrijk in het leven? Door te streven naar deze 'hogere waarden' en hier uiting aan te geven, leef je met passie.

Dit sluit aan bij mijn idee. Volgens mij heeft het iets te maken met je ego enerzijds en biologisch ontwerp anderzijds. Wanneer je zaken als passie aan het ego's favoriete werkwoord willen gaat koppelen, lijkt mij de kans op een gefrustreerde toestand vrij groot. Aan de andere kant blijft daar je biologisch ontwerp, wat sommige HB-ers mogelijk minder geschikt maakt voor monotoom repeterend werk (naar Cheetah analogie).

Ik ben er alleen voor mijzelf nog niet uit waar mijn grenzen tussen mijn ego en biologisch ontwerp liggen (of zouden mogen/moeten liggen). Op zich wil ik wel wat ego dingen laten vallen als me dat frustratie scheelt. Maar hoe lang houd mijn biologisch ontwerp niet uitdagend werk vol?

@SeventyEight
Mooi uitgangspunt om dit als 2 losse zaken neer te zetten. Ik begrijp wat je ermee bedoelt.
Ik zou zelf het 'ego' meer omschrijven als de denkbeelden die je hebt aangenomen (of aanneemt dat anderen ze hebben) bij de diverse rollen die je kunt hebben in je leven. Hiermee kun je ook in de knoop komen, want dan leef je naar verwachtingen en niet vanuit je hart.

Wat me echter raakt in je reactie is 'dat wat ik tussen de regels door lijk te lezen'.
Mijn 'leefregel' in het leven is namelijk; helpt deze vooronderstelling mij? (en zo niet, dan probeer ik hem los te laten)...
Geef jij jezelf juist meer of minder 'denk' en 'doe'ruimte door dit te geloven?