HB-Forum.nl

Voor mij zit er een groot verschil (gevoelsmatig) tussen standaardverjaardagen en mijlpalen.

Bij een standaardverjaardag denk ik aan een kringetje mensen, gebakjes op schoot, het worst-kaas scenario. Ook ik heb het talent om altijd naast de-buurvrouw-van of de oud-klasgenoot-van te komen te zitten. Soms kan ik het oprecht leuk vinden dat ik dan weer eens iemand spreek die ik normaal niet zou ontmoeten/spreken maar steeds vaker vind ik het een beetje zonde van mijn energie.

Als je verwacht dat je nog heel lang contact zult houden met de jarige dan heeft het misschien nog nut je ook eens te verdiepen in zijn/haar schoonfamilie bijv (omdat je die mensen nog vaak zult zien), maar zowel mijn vrienden wisselen nogal de laatste jaren, als ook hún contacten (buren, schoonfamilie, collega's) dus dan heb je grote kans dat je na één verjaardag alles weet van de schoonheidssalon van de buurvrouw, maar dat je die buurvrouw daarna nooit meer zult zien.

Eh, to the point, de mijlpalen vind ik wél weer leuk. Als iemand een zaaltje huurt omdat er iets extra's gevierd wordt, of bijv een barbeque aan de verjaardag vast plakt, of een tuinfeest-met-springkussen, dan doe ik veel meer mijn best om te komen. Als het is om een 'rond' aantal jaren te vieren dus. Ik ervaar zelf wel het gevoel dat ik op sommige momenten graag mijn dierbaren om me heen wil hebben dus ik snap andersom ook als iemand dat heeft. Dan doe ik ook echt mijn best om er te zijn, regel een slaapplaats desnoods, houd de datum lang van tevoren vrij.

Overigens vind ik wél dat zulke mijlpalen ruim van tevoren aangekondigd horen te worden, als men verwacht dat je komt. Ik heb er een schurfthekel aan als ik nu hoor dat er over anderhalve week een Groot Feest is, weer ik bij moet zijn. Kom daar eerder mee.
Of zoals mijn ouders doen: eerst vragen wanneer iedereen kan (ooms, tantes, kennissen), en dan een datum prikken. (en in de tussentijd weet je het steeds niet) Voor mij hoort het andersom: Je prikt een datum ruim van tevoren en dan kunnen mensen zelf bepalen of ze er prioriteit aan geven.

Maar de verjaardagen rond een bak chips sla ik steeds vaker over. Dan zie ik gewoon het nut er niet van in: de jarige spreek je toch niet. Of ik doe zoals het liedje van De Dijk: Ik kom waarschijnlijk ietsje later maar ga ook iets eerder weg

Phileine2 schreef:Of ik doe zoals het liedje van De Dijk: Ik kom waarschijnlijk ietsje later maar ga ook iets eerder weg

Als we het over liedjes hebben kan deze uiteraard niet ontbreken:

JeejWeej schreef:Om daar even op voort te borduren, is dat inderdaad egoïstisch van jou om dan voor jezelf te kiezen?

Ik zie het altijd zo: het is egoïstisch om voor mezelf te kiezen én het is sociaal. Ik doe er namelijk anderen een plezier mee ergens NIET te zijn waar ik niet wíl zijn (ook al hebben ze dat zelf niet altijd door )
Ik weet van mezelf dat ik helemaal niet leuk ben als ik ergens verplicht moet zijn (lees: stil, teruggetrokken, verveeld), dus is het in ieders belang dat ik ergens beter niet kan zijn als ik er niet wíl zijn.

Mira, dan zou je nog verweten kunnen worden dat het egoïstisch van je is dat je niet eventjes je best doet voor die ander om gezellig te zijn op zijn/haar feestje... Niet mijn mening hoor, ben advocaat van de duivel nu. Hoewel, soms moet je je aanpassen, die mening blijf ik toegedaan. Maar niet altijd. Wanneer wél, wanneer niet, 'that's the big question'.

En soms kun je proberen wat 'aanpassingen' te doen. Soms als ik naar vrienden ging peilde ik bij anderen wanneer zij zouden gaan, zodat ik niet 's middags daar zou zitten terwijl de leuke mensen s avonds kwamen of andersom.

En ik heb bijv een oom die niet van drukte houdt maar die komt op verjaardagen vaak van 14.45 tot 15.30 en dan gaat hij weer. Bij mijn ouders is het dan meestal rustig/leeg zodat ze elkaar ook even echt kunnen spreken. Zodra het druk wordt 'maakt hij plaats', maar hij is er bijna iedere verjaardag.

En zelf speel ik soms met de kinderen heb ik geen zin in dat ouwe mensen gekakel en dan ga ik bijv met mijn neefje met de lego spelen. Op onze knietjes, heerlijk Of even naar buiten met neefje en nichtje.

Kinderen kunnen inderdaad veel goed maken op verjaardagen. Als de gesprekken mij niet interesseren ga ik de kinderen observeren of waar mogelijk met ze meedoen .

t Heeft ook een nadeel want als ik wél een keer rustig tussen de volwassenen wil zitten dan gaat dat nu dus niet meer. Dan moet ik continu naar buiten, of met de lego/ met de barbies. Ze laten me nu niet meer met rust, die kids.

Hey Laatbloeier,

Heb aandachtig je post gelezen.

Een smilie voor de herkenning.

Het kost mij soms nog steeds moeite om die grens te stellen,want in mij schreeuwt er dan een stemmetje: EGOIST! En dan hebje me wel beet, want een egoist wil ik niet zijn. Maar als ik dan kijk wat ik soms voor anderen doe, dan dringt er zich een heel ander perspectief op. Ik wilde alleen zeggen, ik begrijp je volkomen en ik vind helemaal niet dat het lijkt alsof het alleen om jou draait. Jij gaat -lijkt mij- heel bewust om met je grenzen en als dit aanleiding geeft tot spanning, zoals met je zus, stel je je grenzen in vraag. Alleen al de vraag op zich geeft mij de indruk dat je juist begaan bent met de ander.

Het komt erop neer denk ik jezelf te accepteren met de extra moeilijkheid dat de personen om wie je geeft dat niet volledig doen. (Ik neem aan dat je zus in dit geval minder begrivol is aangezien het om haar verjaardag gaat. Of heb ik het mis?) Dit is voor mij best moeilijk, maar ik denk dat dit net de mate van mijn zelfacceptatie weergeeft. Grenzen stellen en een evenwicht vinden...is dat niet het mooie/moeilijke van relaties?

Wat was het ook alweer, kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik kan veranderen en wijsheid om het verschil te zien, zo een tegelwijsheid die aan de muur bij mijn tante hangt. Hoe ik ook mijn best doe om te vinden dat het leven genuanceerder en blibli blabla, tegen deze tegel kan ik helaas niet op.

syringa patula schreef:Hoe ik ook mijn best doe om te vinden dat het leven genuanceerder en blibli blabla, tegen deze tegel kan ik helaas niet op.

Haha, leuk!

En Syringa, dank voor je steunbetuiging. Doet me goed, omdat de twijfel er altijd toch wel is met dit soort zaken. Je doet het niet snel helemaal goed. Ofwel niet voor de ander, ofwel niet voor jezelf...

Hey Laatbloeier,
Ik dacht aan jouw topic toen ik dit las en vind het mooi en confronterend tegelijkertijd, een dagboekexcerpt van Leonard Nolens.

Monteguidi, zondag 14 augustus 1983

Het feit dat ik mij hier van een groot gezelschap afzonder om te lezen en te schrijven maakt mij onvrij; het feit dat de anderen weten dat ik hier in mezelf zit te praten maakt op een vervelende manier deel uit van mijn denken en schrijven: alweer die vage schuldgevoelens, alsof ik niet het recht heb mij te onttrekken aan hun aanwezigheid.

In zulke situaties ervaart de kunstenaar op onmiddellijke en paroxistische wijze zijn toestand binnen de samenleving. Zelfs al wordt zijn uitzonderingspositie, zijn marginaliteit hem gegund, toch achtervolgt hem de opeisende, tot gehoorzaamheid dwingende blik van de anderen, de norm, het gezond verstand. Okee, ga maar, kruip maar in je hol, negeer ons een tijd, maar kom terug met iets dat wij de moeite waard vinden, iets moois, iets waarmee we onszelf en de anderen kunnen bedriegen, niét iets dat ons ongelukkig maakt, ons confronteert met onszelf, onze leegte, ons tekort.

Wat een ontzettend leuk en herkenbaar topic! Ik heb laatst nog de woede van mijn tante over me afgeroepen. Zij had op whatsapp weken geleden aangekondigd dat mijn nichtje, met wie ik bijna nooit een fatsoenlijk gesprek kan voeren omdat haar lichaamstaal en haar eenlettergrepige antwoorden teveel desinteresse uitstralen, 18 zou worden. Ik had dat niet meteen in mijn agenda gezet en tja, whatsapp, niet iets wat ik nou heek serieus neem of vaak bekijk. Dus ik was het vergeten. De ochtend van tevoren had ze toen weer geappt wie er van de familie zouden komen, en dat las ik pas 's avonds, want ik had een hele dag mindfulness met mijn telefoon uit. Gemist dus. 's Avonds laat nog geexcuseerd via whatsapp en alsnog gefeliciteerd, maar ik kreeg alleen maar verwijten terug... vreselijk.

Ja, niet helemaal netjes van me, maar ook ik heb er eigenlijk een hekel aan. En ik ga meestal wel als ik kan, maar met heel veel tegenzin. Eigenlijk vind ik ook dat ik er veel teveel tijd aan kwijt ben. Weet niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan.

Dat van die satelieten: mee eens, máár, het kan ook heel erg leuk zijn! Ik herinner me een eigen feestje waar verschillende satelieten (waarvan ik toevallig vermoed dat ze hb zijn) een enorm interessante discussie met elkaar aangingen, elkaar geweldig bleken te vinden, de inspiratievonken spatten er zeg maar van af. Ook vind ik het leuk als mijn vrienden weten wie mijn andere vrienden zijn. Familie en vrienden mengen vind ik niet zo handig, dus ik geef, net als toen ik nog kind was, nog steeds 2 feestjes.

En ik moet nog steeds op zoek naar een format waar ik zelf ook een beetje gelukkig mee ben. De laatste keer had ik bedacht dat ik alle drinken en hapjes op tafel zou zetten, zelfbediening. Maar daar werd nogal sjagrijnig op gereageerd, door sommigen, en anderen vonden het wel prima maar gingen toen bijna niks halen, en dan voel ik me ook weer schuldig. Ik raak eigenlijk altijd overprikkeld en gestresst, meestal heb ik van tevoren een enorme huilbui, en echt leuk is het al jaren niet meer. Ik ben van plan dit jaar een ouderwets dansfeestje te geven, met mijn favoriete muziek, of misschien wel helemaal niks...

Haha, Nalle, dus jij kunt anderen eigenlijk niet 'verwijten' dat ze je lastig vallen met feestjes, want je viert ze zelf óók! Geintje hoor. En jij zult vast niet boos worden als mensen niet willen komen.

Maar goed, in die zin ben ik heel consequent: anderen hoeven bij mij nooit op te komen draven voor mijn verjaardag. Want ik vier het al zo'n beetje sinds mensenheugenis niet meer. Om de hier besproken reden (maar ook omdat ik het zelf niet zie zitten in al mijn chaos en vieze, rommelige, kleine huis). Wel met mijn gezin hoor, met een taartje, en dan krijg ik bijv. wat van mijn lievelingschocola cadeau (van manlief), en een doosje drop van vrekkige dochter, haha, waar ik dan toch blij mee ben, want het is drop die ik lekker vind.

Wat jij schrijft over van die gelegenheden waar de elkaar niet kennende 'satelieten' een onverwacht leuk en inspirerend feestje met elkaar hebben, dat ken ik óók. Ik had vroeger een vriendin waar het áltijd op die manier ging. Naast wie ik ook kwam te zitten, ik had een erg leuke middag of avond. Maar dat lukt niet op elk feestje, en ik kan die kans meestal behoorlijk goed inschatten...

O, en dat van die Whatsapp... ik heb een schoonzusje die mij altijd via sms uitnodigt voor de verjaardagen van haar kinderen. En vaak zie ik die berichtjes écht pas te laat, het feestje is dan al voorbij... Ik heb haar dit al eens verteld, dat ik niet zo van de telefoonberichten ben, dat ik die vaak mis. Maar ze blijft het zo doen. Dussss... ik heb een erg makkelijk excuus om niet te gaan! Overigens zonder 'hard feelings' van schoonzus, want zij is helemaal niet moeilijk verder.

Nou, sterker nog, ik vind het wél vervelend als mensen niet op mijn feestje komen! Tenminste, als het mensen zijn die ik heb uitgenodigd omdat ik ze heel aardig vind en niet omdat ik ze niet wilde beledigen In die zin doe ik helemaal mee met het feestjescircus. Maar het is een beetje van de laatste jaren dat ik steeds meer me afvraag waarom ik het eigenlijk doe. Ik weet wel waarom ik het doe, namelijk omdat ik toch stiekem steeds hoop op van die magische momenten waarin mijn satellieten elkaar vinden en de vonken er vanaf vliegen. Het is ook wel jammer dat ik niet meer drink, want met alchohol op vond ik feestjes wel wat leuker. Maarja, ik drink niet zomaar niet, ik drink niet omdat dat uiteindelijk toch fijner is, dus die gewoonte ga ik niet zomaar breken.

Eigenlijk is het bij mij ook een kwestie van volwassen worden. Vroeger toen ik nog student was, waren de feestjes een stuk ongedwongener en spontaner. Op de leeftijd die ik nu heb wordt toch een beetje verwacht dat je rond een tafel zit en niet meer van je plaats komt, en er wordt ook niet gedanst. Ik was altijd de eerste die ging dansen... En met mijn studiegenootjes kon ik diepe intellectuele gesprekken hebben (met rode wijn). Die mis ik. Ik heb een internationale studie gedaan dus de meesten zitten nu weet in het buitenland. En de anderen, ik moet zeggen dat ik die niet echt meer spreek, ik weet niet precies waarom niet maar het 'klopte' niet meer, sinds ik ben gaan werken en burgelijk werd... Ik voelde me niet meer thuis met ze.

Ik zou het heerlijk vinden, een feestje waar we ook dansen .
Volwassenen mogen soms best een beetje speelser zijn en uit hun keurslijf komen.
Ik houd van die ongedwongenheid!

Volwassenheid zit hem in de verantwoordelijkheid die je neemt voor je eigen leven, je emoties en de uitdagingen waar je tegenaan loopt. Volwassenheid zit hem niet in braaf op een stoel zitten .

Ja daar ben ik het mee eens, maar op een of andere manier is dit wel wat er gebeurt. Waarom dansen we niet meer op feestjes Ik ga het echt proberen, dit jaar. En dan hopen dat er wel genoeg mensen komen...

Oh en ik lag vanochtend ook nog iets te denken hierover maar ben het weer vergeten. Wat was het nou?

Oeoeoeoe, ik houd ook van dansen. Zullen we een dansmeet organiseren?!

Esther schreef:Volwassenen mogen soms best een beetje speelser zijn en uit hun keurslijf komen.
Ik houd van die ongedwongenheid!

Helemaal mee eens, Esther!

Ik zal je uitnodigen voor mijn eerstvolgende verjaardagsfeestje

Of een dansmeet ja, lijkt me leuk!

Nalle schreef:Ik zal je uitnodigen voor mijn eerstvolgende verjaardagsfeestje

Maar dan niet via Whatsapp hè?!

Hahahaha,

Nou, ik ben redelijk nieuw hier maar voel me al helemaal thuis.
Wat een boel herkenbare reacties zeg. Ik moet daarom toch ook echt even mijn mening delen over verjaardagsfeestjes.

Een boel kabaal en niks zeggen, dat vindt ik het.
Het vervelende voor mij is dat ik wel alles hoor en alle gesprekken opvang en daar wordt ik knettergek van. Dan zijn er ook nog van die feestjes waarbij een gezellig muziekje zachtjes op de achtergrond draait. Dit kan ik nooit begrijpen. Ik denk dan altijd " ben ik nou de enige die zich hieraan stoort ?"

Ook herkenbaar is wat jij zij, laatbloeier, dat je er niet aan toe komt om met diegene te praten die je al zolang even had willen spreken. En als je zelf een feestje geeft kom je al helemaal nergens aan toe omdat je de hele avond aan het bedienen bent, hoe zinloos is dat.

Ik ben een keer op mijn verjaardag met een stel vrienden wezen motor rijden, heerlijke avond was dat.

Mijn stelling is dus; doe wat verjaardagen betreft wat jij leuk vindt. En nee, je bent niet egoistisch. Anderen geven jou dit gevoel omdat het kennelijk heel normaal is dat je achter de kudde aanhobbeld.

Ps.

Kan iemand mij vertellen hoe ik dit bericht terug kan vinden om dit gesprek te volgen? Dit is namelijk voor het eerst dat ik op een forum zit.

Oh, ik zie het al. Kan het gewoon aanvinken!

Groet.