Isa, iedereen heeft een gebruiksaanwijzing nodig, denk ik. Ik vraag me nu af of kinderen die niet HB zijn misschien al een gedeelte van de aanwijzing van de ouders meekrijgen, terwijl hb’ers met de verkeerde handleiding stoeien. Zou een hb’er met een ouder die bewust was van zijn eigen hoogbegaafdheid bijvoorbeeld makkelijker zijn sterke en zwakke eigenschappen kunnen balanceren?
Ja, zo’n labeltje… Ik heb het aan een paar goede vrienden proberen te vertellen, mijn eigen vermoedens, en allemaal reageerden ze defensief. Het zijn vrienden die ook op de universiteit studeren en vrij intelligent zijn. Ik denk dat ik ze indirect ‘aanval’ met zo’n claim, omdat hun ego mij misschien horen zeggen: “Ik ben slimmer dan jij, ook al blijkt dat niet uit mijn resultaten”.
Ik ben drop-out van de universiteit en zit nu op de kunstacademie en ik voel me dan ook niet op mijn plaats te beweren dat ik slimmer, beter of wat dan ook ben. Eentje zei zelfs “als jij hoogbegaafd ben, ben ik dat ook” om vervolgens het mbo-4 niveau gelijk te stellen met gymnasium-6.
Hm, volgens mij kom ik nu erg verwaand over, maar ik ben denk ik geen arrogant persoon. Het is waarschijnlijk mijn trots en die van hun die botsen! Dus nu link ik alleen mijn slechte eigenschappen openlijk aan hoogbegaafdheid op dit forum, want hier schiet niet iedereen meteen in verdediging wanneer ik de term ‘hoogbegaafd’ omhoog breng.
Tesselschade, het is goed dat je bewust bent van je zoons hoogbegaafdheid dan. Officieel getest of niet, als ouder kun je hem beter begeleiden als je zijn denkwijze een beetje begrijpt, denk ik. Maar ik heb eigenlijk ook geen idee, want ik heb geen kinderen
.
Als ik heel eerlijk ben, vond ik hoogbegaafdheid altijd zo overrated vroeger. Ik denk dat dat deels jaloezie was, maar ik was er eigenlijk nooit mee bezig. Het heeft een soort stempeltje van de ‘elite’ onder de mensen. Ik las zo het boek ‘the gifted adult’ van nogwat Jacobsen en de verhalen van bepaalde voorbeelden daar irriteerden me zo mateloos dat ik het boek nu niet meer verder lees. Ik hoopte herkenning te vinden, maar kreeg in plaats alleen maar voorbeelden van soort ‘supermensen’ die heel succesvol zijn in wat ze doen en vervolgens met verveling zitten. Dat is helemaal niet wat ik heb. Ik zou juist graag succesvol willen, maar kan moeilijk aan de slag.
(Whoeps, ben een beetje knorrig vandaag, volgens mij…)
Willem, ja, je zegt daar hele goede dingen. Bedankt! Ik zeggen dat – al weet ik niet zeker of ik hoogbegaafd ben – sinds ik mijn problemen hier op het forum analyseer met jullie samen, ik meer grip krijg op mezelf. Waarschijnlijk leer ik nu eindelijk mijn zwakke punten te accepteren en in acht te nemen zodat ik ze kan compenseren.
Over het leren heb ik precies hetzelfde. Gebrek aan discipline en…motivatie, denk ik. Al is het motivatie gedeelte heel dubbel, want vaak wil ik wel ontzettend graag iets, maar kan ik mezelf niet aan het werk zetten – uit angst om te falen, vermoed ik.
Lorynia schreef: Een ding verschil ik echter van mening. Jij zegt dat hbers willen kunnen en er geen moeite voor willen doen. In mijn ogen is er een nuance-verschil, ik wil namelijk best moeite doen, maar ik wil het wel meteen GOED kunnen. En daar zit hem het probleem.
[…]
Maar ik weet dat ik in het begin NIET goed zal zijn, en dat wil ik niet. Wat dat betreft wil ik het liefst een paar stappen overslaan, tot het moment dat ik het goed kan en vanaf daar kei hard werken om NOG beter te worden
Dus je wilt alleen maar kleine moeite ervoor doen waar eigenlijk meer moeite voor nodig zou zijn – al misschien iets minder moeite dan een niet hb-persoon. Ik denk dat we allemaal veel te verwend zijn geweest met de zaken die moeiteloos goed gingen.
Een tijd lang nam ik het mezelf kwalijk dat ik bijvoorbeeld theorietentamens op de academie met superveel gemak afrondde. In mijn hoofd had ik er veel meer moeite voor moeten doen en voelde ik me dus iedere keer schuldig – maar wel opgelucht – wanneer die zaken makkelijk gingen. Ertegenover staat namelijk dat ik alle praktijkvakken nu in de herkansing zit om ik daarvoor moet plannen en dagelijks goed aan de slag moet gaan. Mijn coördinator zei toen tegen me dat theorie me gewoon gemakkelijk afging en dat dat mijn talent is. Zo’n simpele statement had opeens een hele lading stress van me verwijderd. Ik denk nu niet een meer naar over theorie en focus me volledig op de faalangst en het organiseren van mijn taken.
En ja, dat in een keer goed willen zijn is zo herkenbaar. Ik heb dat ook heel erg, vandaar deze topic
. Als we bewust zijn van deze eigenschap kunnen we er langzaamaan aan werken. Ik weet dat wanneer ik in één keer verbeter in mijn gewoontes, dat ik dan heel gauw weer terugzak. Net als een dieet! Haha!
Lorynia schreef:Als je altijd overal goed in bent wordt het, voor mij tenminste, een verwachtingspatroon, of zelfs een vereiste. Want ik was immers dat meisje dat zo goed was. Als dat goede dan weg valt, wat blijft er dan over? Wie blijft er dan over? In mijn ogen was het ook nooit goed genoeg, ook nu ben ik nog steeds zo kritisch. Overal heb ik wel wat op aan te merken. Aan de ene kant kan dat nuttig zijn, maar ik vind het ook erg vervelend. Ik kan niet meer gewoon tekenen ter ontspanning, want het moet mooi zijn. Perfect zelfs. Daardoor verval ik in een soort vegetatieve staat van niets-doen. Als ik niets doe doe ik in ieder geval ook niets fout. Om vervolgens weer gefrustreerd en teleurgesteld te zijn: "ik kan zo veel maar ik doe zo weinig".
Daarom probeer ik nu maar te doen wat ik het aller moeilijkste vind: mezelf zijn, proberen te ondervinden wat ik nou ECHT wil, wie ik nou echt ben. Ik denk namelijk dat als je doet wat je echt wil doen, het niet uitmaakt of je het wel of niet goed doet omdat de beloning dan van een ander vlak komt. Een intrinsieke motivatie dus, ipv het excelleren als doel. Daar ligt in mijn ogen namelijk de oorzaak van het probleem van perfectionisme, alsook de oplossing: kijken naar het doel/de motivatie ipv naar (de kwaliteit van) de uitkomst.
Zó herkenbaar. Voor mijn helpt het ook om informatieve boeken te lezen over onderwerpen als ‘management’, ‘doelen stellen’, ‘uitstellen’ etc. De tijd voelt dan nuttig besteed en het vergroot mijn inzicht in mezelf en anderen – vermoed ik.
Ik denk dat we onszelf liefjes moeten stimuleren om aan de slag te gaan, zoals we een goede vriend of vriendin zouden aanspreken. Dan zouden we ook niet zeggen “120% resultaat of het is allemaal slecht en onzinnig!”, haha!
Het helpt mezelf om niet meer zo kwaad te worden wanneer ik niets doe of presenteer. Daartegenover staat dan wel dat ik zo nu en dan wat voor elkaar moet krijgen… Anders raak ik in een neerslachtige sleur – al kom ik daar vaak ook weer heel gauw uit.
Niet over nadenken. Ik vond het fijn dat je dit schreef.
Als je iets echt wil en denkt dat het reëel is, dan moet je er gewoon voor gaan.
)
)
)
![[:))]](./images/smilies/haha.gif "emotion"){kind=small}
Iets te herkenbaar inderdaad. Vooral 7. Heeel erg. Heb vorige week nog een opdracht niet ingeleverd omdat ik er niet tevreden over was (nadat ik uiteraard pas was begonnen toen het al bijna af moest zijn