HB-Forum.nl

Tesselschade schreef:Ik word heel ongelukkig bij complimenten van anderen, kan er ook idd niets mee, terwijl het me ook tegelijk steekt als niemand opmerkt hoe hard ik mijn best op iets heb gedaan..... Lekker ambivalent. En of die theedoeken nou keurig gestreken en kaarsrecht in mijn keukenkastje liggen of een tikje scheef.........mijn verstand wéét dat dat niks uitmaakt, maar toch kan het niet

Erg vervelend Tesselschade. Ik heb zelf vooral de neiging om complimenten te bagetalliseren (rationeel dus) maar ze voelen ergens toch wel goed (emotioneel) Ik heb ergens gelezen dat de manier waarop je een compliment accepteert voor degene die het compliment geeft ook een soort van compliment of bevestiging kan zijn. Sindsdien probeer ik me heel erg in te houden met mijn commentaar en 'gewoon' dank je te zeggen. Dat voelt raar, dan goed en inmiddels erg goed. Zelfs als het een erg raar compliment is in mijn ogen wat ik krijg

Je openhartige reactie lokt bij mij gedachten uit waardoor ik mijn eigen 'visie' op complimenten en hoe er mee om te gaan beter kan plaatsen. Dank je! En ja, dat is een compliment Niet over nadenken. Ik vond het fijn dat je dit schreef.

JieJie schreef:

Tesselschade schreef: Het is trouwens een heel bekend fenomeen bij Hbers, je wilt iets kunnen niet er moeite voor hoeven doen.

Is dat echt zo? Ik dacht altijd dat ik gewoon niet goed in elkaar zat door dat hele tijd te willen, hehe. Maar toen ontdekte ik dat ik gewoon verwend was door de dingen die te gemakkelijk gingen en die mijn grootste verantwoordelijkheden in het verleden hebben vervuld – middelbare school. Maar dit hebben jullie dus ook? Belachelijk is dat ook eigenlijk. En wanneer het niet lukt – omdat je er niets voor doet – dan ga ik vluchten en uitstellen!! Zo’n herkenbaar cirkeltje. Ik hoop dat ik er wat mee kan nu ik het allemaal wat helderder voor de geest heb.

Op de lagere school haalde ik een score van 99% op de citotoets. Middelbare school (VWO) doorlopen met erg wisselende resultaten, zeker in de onderbouw met vakken die me niet interesseerde, maar een diploma met 8en en een 9en. Op de universiteit colleges voorbereid en drie kwartier zitten wachten tot de docent bij dat ene puntje aan kwam wat ik niet snapte om te horen te krijgen dat dat niet tot de lesstof behoorde.

Ik heb al die tijd geen moeite hoeven doen. Heb dus nooit geleerd echte uitdagingen aan te gaan of de technieken om daar mee om te gaan. Leerstrategien ken ik bijvoorbeeld helemaal niet. Ben onlangs (ben nu 41 en heb geen afgeronde WO opleiding) begonnen met mooc's (online cursussen, in mijn geval op universitair niveau) en die vallen zwaar. Heb wel een ontzettend interessant artikel gelezen bij een van de cursussen over discipline, zelfevalutatie en doelen stellen en bij een cursus.

Het is een bekend fenomeen idd dat Hbers niet leren om te 'leren', dingen te oefenen tot ze ze beheersen. De wereld, en zeker ook een basisschool is gebaseerd op gemiddelden, en als kinderen die qua intelligentie boven dat gemiddelde uitsteken, vér uitsteken, hoeven wij dus minder tot geen enkele moeite te doen om de daar aangeboden vaardigheden te beheersen. Je leert dus als het ware dat alles vanzelf lukt, en áls je dan moeite moet gaan doen om iets onder de knie te krijgen, is dat onbekend, frustrerend, en laten we het makkelijker afweten.
Dat van die zijwieltjes op je kinderfiets is een voorbeeld dat hierbij in de literatuur veel gebruikt wordt. Ook is het vaak een vraag bij het vaststellen van HB bij een kind.
Doorzettingsvermogen is dus een eigenschap die Hbers (algemeen gezien niet zo bekend is: wij zijn gewend om dingen gewoon te kunnen......

(En omdat 'leven' niet altijd zo makkelijk is, frustreert het ons ook zo vaak....)

En @Willem, ik 'oefen' idd ook om complimenten te aanvaarden. Is leuker voor degene die het geeft.
Maar vandaag nog stond ik half ontbloot in een pashokje, waar ik boven de spiegel las: "je bent mooi". Dat was nog véél te veel voor mij, met tranen in mijn ogen ben ik dat hokje uit gevlucht.........
Ik moet duidelijk nog heel wat oefenen............

m1960 schreef:@Isa. Ja, ik heb het schilderij ook aan anderen laten zien. Iemand wilde het zelfs wel hebben, maar dat wilde ik op dat moment (nog) niet. Ik wil er eerst zelf nog van kunnen genieten! Spoor je vader nog maar een keer aan om zijn schilderijen tentoon te stellen. Voor wie zijn ze niet goed genoeg? Alleen voor hemzelf waarschijnlijk! Ik ben van mening dat een ieder zijn eigen steil (of is het stijl? Ik begin ineens te twijfelen) en smaak heeft. Ik weet van mijn eigen schilderijen, dat niet iedereen ze allemaal even mooi vindt. Een schilderij, waarvan ik vind dat het helemaal "ik" ben, kan zomaar bij een ander niet in de smaak vallen, maar dan blijf ik het toch mooi vinden en zo kan het andersom ook.
Ik zal mijn 'mislukte ' schilderij hier proberen te plaatsen. Kunnen jullie ook je mening geven. Ik sta altijd open voor "kritiek".

Groetjes Marlou

Je mag het hier best laten zien hoor, ik ben heel benieuwd! Het is inderdaad zo dat mijn vader ze zelf niet goed genoeg vindt. Zoveel mensen vinden ze prachtig, maar hij is heel erg perfectionistisch. Heb inderdaad vaker gezegd dat hij ze zou moeten tentoonstellen, maar is voor hem denk ik ook een kwestie van uit zijn eigen comfort zone durven stappen. Ik herken het ergens wel. Ben ook soms wel gevoelig voor de kritiek van een ander, terwijl ik tegelijkertijd vind dat ik me niets zou moeten aantrekken van mensen die iets afkraken om het afkraken. Opbouwende kritiek is wel welkom, want daar kun je tenminste iets mee.

JieJie schreef:Isa, denk je dat mensen die zelfverzekerd/zelfvertrouwen zijn minder last hebben van ‘op hen bek gaan’? Ik ben niet verlegen of schuw in groepen, maar die onzekerheid van mij ligt zeker in het denken dat ik niet goed genoeg bepaalde dingen doen. Wat jij zegt over dat andere mensen dat niet eens merken; ik ben ook véél te streng voor mezelf! (Haha, dit doet me denken aan mijn drie leerlingetjes tekenen die ik iedere maand huiswerk opgeef naar mijn smaak – wat zij volgens mij erg veel vinden, hehe – het perfectionisme komt daar ook weer naar boven: ik wil dat ze zo snel mogelijk beter worden dus ik stuur ze meteen een kant op waardoor ze veel moeten oefenen).

Dat over de advocatuur in willen, doet me denken aan dat ik een hele tijd (vanaf middelbare school al) graag geneeskunde wilde studeren om mensen te helpen. Maar mijn uitstelgedrag en nonchalante drive om mijn best ervoor te doen heeft het altijd tegengehouden. In mijn hoofd heb ik het ideaalbeeld dat geneeskunde het hoogstbereikbare doel voor mij persoonlijk is! Wat onzin is natuurlijk. Achteraf gezien is de wereld denk ik beter af met mij op een andere plaats.

Hoe graag wil je de advocatuur in – is dat trouwens advocaat worden? Ik heb gehoord dat er verschillende takken zijn. Sommige zijn wat minder direct en confronterend dan anderen. Je zou goed onderzoek kunnen doen en misschien proberen mee te lopen bij universitaire klassen Als je iets echt wil en denkt dat het reëel is, dan moet je er gewoon voor gaan.

Zelfvertrouwen zit em er denk ik vooral in dat mensen zichzelf niet zo hard kwalijk nemen als ze eens op hun bek gaan. Dat ze dit accepteren als iets dat erbij hoort en snel weer verder gaan. Het is niet iets wat ik van huis uit heb meegekregen, maar vooral heb afgekeken van mensen die in mijn ogen iets bereiken wat ze graag willen. Ik heb een vriendin die bij iedere mislukkig zegt: 'het zal wel niet voor mij bestemd zijn'. En hoewel ik daar in zekere zin wel in geloof, denk ik toch niet dat je bij iedere mislukkig meteen moet opgeven. Want je zou het ook andersom kunnen beredeneren: 'het komt zo vaak op mijn pad, hier moet ik iets mee doen'.

Heb je nog steeds interesse om geneeskunde te doen? Want waarom is de wereld beter af met jou op een andere plaats? Omdat je denkt dat je talenten elders liggen? Of om andere redenen? Ik heb een vriend die arts is, en hij is zo enorm gedreven om steeds maar weer het beste uit zichzelf te halen. Hij beseft niet wat voor bron van inspiratie hij voor mij is.

Het is mede door hem dat ik had besloten dat ik de advocatuur misschien eens zou moeten proberen. Dat spreken voor de rechter is natuurlijk gewoon een vaardigheid, die kan geleerd worden. En het is waar dat er verschllende takken zijn. De sociale advocatuur spreekt me heel erg aan, omdat ik graag wil helpen. In de commerciële tak zou ik me helemaal niet op mijn plek voelen, omdat ik weinig heb met status en competitie. Het is alleen nogal een lange weg om te gaan, en ik vraag me af of ik die energie niet liever wil steken in iets voor mezelf beginnen.

Herkenbaar! Mijn moeder wil mijn schetsen en oefenwerken graag verkopen, maar ik vind ze niet goed genoeg en amateuristisch. Aan de andere kant wil ik ook weer niet dat ze het voor heel goedkoop wegdoet, omdat ik wel een kunstenaar in opleiding ben en niet mezelf goedkoop wil verkopen (ook omdat die tekeningen veel werk en mijn persoonlijk liefde en aandacht bezitten ). Beetje tegenstrijdig weer. Maar tentoonstellen kan zeker geen kwaad! Je vader raakt ze niet kwijt, maar aan de andere kant begrijp ik ook wel weer dat hij zijn collectie privé wil houden. Wel jammer. Hij zou het als een gift aan de bevolking moeten zien door te tentoon te stellen! Dan kunnen andere mensen er ook van genieten.

Bij mijn vader is het vooral omdat hij te perfectionistisch is. Eeuwig zonde want inderdaad, waarom zouden andere mensen er niet van genieten. Bij jou is het dus enerzijds je perfectionisme wat je in de weg zit, maar anderzijds besef je wel degelijk dat ze echt wel wat waard zijn. Je avatar is ook door jou getekend? Die is in ieder geval goed gelukt! Dat je talent hebt dat weet je, en door veel te oefenen kun je alleen maar beter worden.

Willem, ik vind het eigenlijk maar een heel gek fenomeen dat er op dit forum zoveel mensen bij elkaar zijn gekomen en heel veel met het probleem 'niet kunnen leren' zitten. Ik dacht dat ik psychisch niet goed in elkaar zat en gewoon lui was, maar ik voelde me er zo schuldig en slecht bij dat ik niet aan het werk kon dat ik zelfs in een depressie was geraakt. Het maakt niet meer blij te zien dat veel anderen er ook last van hebben, maar het maakt het wel wat 'normaler', zeg maar. Dan wordt het weer makkelijker om mezelf te accepteren zoals ik ben.

Alhoewel ik nooit een test heb gedaan op hoogbegaafdheid (behalve die thuistest van mensa dan, maar ik weet niet hoe accuraat die is). Hebben jullie wel officiele testen laten doen? Ik las dat er bij hoogbegaafdheid meer speelt dan alleen IQ. Lijkt me allemaal erg ingewikkeld. Ik heb er dan ook niet echt behoefte aan om dat allemaal te laten testen en uit te vogelen.

Tesselschade, ik vind het zo jammer dat dit doorzettingsvermogen vaak niet goed is ontwikkeld bij ons. Vaak denk ik bij mezelf: wat ik allemaal zou kunnen bereiken als ik meer discipline had! Erg jammer allemaal...

Isa, ik denk dat geneeskunde te hoog gegrepen is voor mij. Ik geloof best dat ik qua niveau de stof wel eigen zou kunnen maken, maar ik kom echt tekort wat organiseren, discipline en doorzettingsvermogen betrefd. In mijn hele leven kan ik echt tellen hoe vaak ik nu echt heel erg hard aan het werk ben geweest voor een zaak. Bijna nooit. Zelfs voor het eindexamen 6gymnasium heb ik níks gedaan. Alleen in vwo5 heb ik hard gewerkt omdat ik pas was blijven zitten. Door die cijfers kon ik in de 6e slagen omdat het 25% meetelde.

Die vriend van jou klinkt als een echte bikkel. Ik ben ook gedreven, maar het zet zich niet om tot handelen! Vaak uit het zich in piekeren en vluchten. Bah.

Ja, dat zijn altijd lastige vragen... Alleen jij zal die kunnen beantwoorden. Misschien praten met mensen die je heel erg goed kennen, maar hun mening niet als definitieve antwoorden zien in jouw mogelijkheden. Jij weet zelf het beste of je iets kan of niet

Ja, die avatar is ook door mij getekend! Ik maak echt veel te weinig. Als ik tevreden ben over iets ben ik geneigd heel langs niets te doen. Echt belachelijk allemaal. Ik zou juist heel veel moeten tekenen. Maar dan vraag ik ook erg veel van mezelf; perfectionist, he.

Raar blijft dat, he, dat hoogbegaafden vaak leerproblemen hebben? Maar ze worden dan ook vaak niet herkend, zelfs niet door zichzelf.

Soms is het echt een kwestie van jezelf een schop onder je kont geven. Want in het begin, als je net beseft dat je hb bent dan kun je even een oh ja-momentje hebben. Maar op den duur dan moet je er iets mee, tenminste, als je ontevreden bent. Het is een talent, maar wel eentje met een gebruiksaanwijzing. En doorzettingsvermogen is een vaardigheid, iedereen kan dat leren.

Zo'n officiële test heb ik ook niet gedaan, wel tests op internet die mijn vermoeden bevestigden. Maar uiteindelijk gaat het me niet om het labeltje, maar om het feit dat ik mezelf herken in de kenmerken en op dit forum kom ik omdat ik er geprikkeld word en omdat ik in veel verhalen herkenning vind. Misschien ooit nog eens, maar wat is de meerwaarde?

Ik ben wel 'officieel ' getest door een psychiater, en ruim Hb bevonden. Toch was ik bepaald geen professortiepje, kon ook niet met twee jaar al lezen of tot duizend tellen of zo.
Die tests zeggen ook niet alles, mijn zoon haalde bij diverse officiële tests variërend tussen 151 en 119.......en ik herken hem ontzettend.

Ik geloof dat tegenwoordig een hoog IQ niet genoeg meer is om officiëel "hoogbegaafd" te zijn, je moet dan 'op meerdere terreinen excelleren.' Dus in muziek, of tekenen, of welk ander talent. Als je 'alleen maar' slim bent, met een hoog IQ, dan heet dat tegenwoordig 'hoogintelligent'.

So what? Wij, jij en ik en wij allemaal hier blijven precies dezelfde personen die we altijd al waren, ook voordat we welk stempeltje dan ook, officieel of niet officieel, opgeplakt kregen. We zijn wie we zijn, ook al verandert soms hoe de omgeving tegen ons aankijkt.......

@JieJie, 'niet kunnen leren' is nogal een ruim begrip en goed dat je het tussen aanhalingstekens zet. Bij mij is het vooral gebrek aan discipline en gebrek aan motivatie waardoor ik lastiger leer. Mijn motivatie is nu anders dan toen ik op school zat en discipline valt te leren dus ik kan leren Naast of het normaal is of dat je er blij van wordt kun je, omdat je weet dat je HB'er bent en de eigenschappen die daar bij horen nu kent, misschien ook anders kijken naar leren en uitvinden waarom het voor jou een uitdaging is.

Tesselschade schreef:@Marlou, complimentjes werden bij mij thuis idd niet gegeven, en ook mijn ex-man deed dat niet. Of ik lekker gekookt had bijv. moest ik maar merken aan het feit dat hij alles opat.......Hij zei zelfs dat hij, omdat hij wist dat ik dat graag wilde horen, expres niet zei dat het eten lekker was.....

Ik word heel ongelukkig bij complimenten van anderen, kan er ook idd niets mee, terwijl het me ook tegelijk steekt als niemand opmerkt hoe hard ik mijn best op iets heb gedaan..... Lekker ambivalent. En of die theedoeken nou keurig gestreken en kaarsrecht in mijn keukenkastje liggen of een tikje scheef.........mijn verstand wéét dat dat niks uitmaakt, maar toch kan het niet

Maar het zit diep, want uiteindelijk ben ik voor mezelf nooit goed genoeg.

Het is trouwens een heel bekend fenomeen bij Hbers, je wilt iets kunnen niet er moeite voor hoeven doen. Zoals een ?Hb kind vaak laat is om zonder zijwieltjes te fietsen. Ze willen dat niet oefenen, ze willen het meteen kunnen. Dus wachten ze langer om die dingen er af te laten halen, en fietsen dan zó weg.......Toen mijn zoon dat deed, was ik daar nog verbaasd over. Nu zie ik het met alles.

Dit is echt zo bizar tot in detail herkenbaar!! Zelfs met mijn ex, als ik dan maar zelf vroeg of hij het lekker vond was zijn antwoord "anders at ik het toch niet op?".

Een ding verschil ik echter van mening. Jij zegt dat hbers willen kunnen en er geen moeite voor willen doen. In mijn ogen is er een nuance-verschil, ik wil namelijk best moeite doen, maar ik wil het wel meteen GOED kunnen. En daar zit hem het probleem.
Een voorbeeld: ik heb op hoog niveau gesport, door mijn toenemende faalangst icm prestatiedrang ben ik er radicaal mee gestopt. Na jaren bankhangen en roken (ben nu wel gestopt met roken) wil ik heel graag weer gaan sporten, en ik wil daar ook hard voor trainen. Maar ik weet dat ik in het begin NIET goed zal zijn, en dat wil ik niet. Wat dat betreft wil ik het liefst een paar stappen overslaan, tot het moment dat ik het goed kan en vanaf daar kei hard werken om NOG beter te worden

Verder over het perfectionisme, ik ben ook gewend alles goed te kunnen. Ik was altijd heel goed in sport, heel goed in taal, heel goed in wiskunde, heel goed in tekenen, heel creatief, etc. Als je altijd overal goed in bent wordt het, voor mij tenminste, een verwachtingspatroon, of zelfs een vereiste. Want ik was immers dat meisje dat zo goed was. Als dat goede dan weg valt, wat blijft er dan over? Wie blijft er dan over? In mijn ogen was het ook nooit goed genoeg, ook nu ben ik nog steeds zo kritisch. Overal heb ik wel wat op aan te merken. Aan de ene kant kan dat nuttig zijn, maar ik vind het ook erg vervelend. Ik kan niet meer gewoon tekenen ter ontspanning, want het moet mooi zijn. Perfect zelfs. Daardoor verval ik in een soort vegetatieve staat van niets-doen. Als ik niets doe doe ik in ieder geval ook niets fout. Om vervolgens weer gefrustreerd en teleurgesteld te zijn: "ik kan zo veel maar ik doe zo weinig".
Daarom probeer ik nu maar te doen wat ik het aller moeilijkste vind: mezelf zijn, proberen te ondervinden wat ik nou ECHT wil, wie ik nou echt ben. Ik denk namelijk dat als je doet wat je echt wil doen, het niet uitmaakt of je het wel of niet goed doet omdat de beloning dan van een ander vlak komt. Een intrinsieke motivatie dus, ipv het excelleren als doel. Daar ligt in mijn ogen namelijk de oorzaak van het probleem van perfectionisme, alsook de oplossing: kijken naar het doel/de motivatie ipv naar (de kwaliteit van) de uitkomst.
Maar dat is nog best moeilijk

Isa, iedereen heeft een gebruiksaanwijzing nodig, denk ik. Ik vraag me nu af of kinderen die niet HB zijn misschien al een gedeelte van de aanwijzing van de ouders meekrijgen, terwijl hb’ers met de verkeerde handleiding stoeien. Zou een hb’er met een ouder die bewust was van zijn eigen hoogbegaafdheid bijvoorbeeld makkelijker zijn sterke en zwakke eigenschappen kunnen balanceren?

Ja, zo’n labeltje… Ik heb het aan een paar goede vrienden proberen te vertellen, mijn eigen vermoedens, en allemaal reageerden ze defensief. Het zijn vrienden die ook op de universiteit studeren en vrij intelligent zijn. Ik denk dat ik ze indirect ‘aanval’ met zo’n claim, omdat hun ego mij misschien horen zeggen: “Ik ben slimmer dan jij, ook al blijkt dat niet uit mijn resultaten”.

Ik ben drop-out van de universiteit en zit nu op de kunstacademie en ik voel me dan ook niet op mijn plaats te beweren dat ik slimmer, beter of wat dan ook ben. Eentje zei zelfs “als jij hoogbegaafd ben, ben ik dat ook” om vervolgens het mbo-4 niveau gelijk te stellen met gymnasium-6.

Hm, volgens mij kom ik nu erg verwaand over, maar ik ben denk ik geen arrogant persoon. Het is waarschijnlijk mijn trots en die van hun die botsen! Dus nu link ik alleen mijn slechte eigenschappen openlijk aan hoogbegaafdheid op dit forum, want hier schiet niet iedereen meteen in verdediging wanneer ik de term ‘hoogbegaafd’ omhoog breng.

Tesselschade, het is goed dat je bewust bent van je zoons hoogbegaafdheid dan. Officieel getest of niet, als ouder kun je hem beter begeleiden als je zijn denkwijze een beetje begrijpt, denk ik. Maar ik heb eigenlijk ook geen idee, want ik heb geen kinderen .

Als ik heel eerlijk ben, vond ik hoogbegaafdheid altijd zo overrated vroeger. Ik denk dat dat deels jaloezie was, maar ik was er eigenlijk nooit mee bezig. Het heeft een soort stempeltje van de ‘elite’ onder de mensen. Ik las zo het boek ‘the gifted adult’ van nogwat Jacobsen en de verhalen van bepaalde voorbeelden daar irriteerden me zo mateloos dat ik het boek nu niet meer verder lees. Ik hoopte herkenning te vinden, maar kreeg in plaats alleen maar voorbeelden van soort ‘supermensen’ die heel succesvol zijn in wat ze doen en vervolgens met verveling zitten. Dat is helemaal niet wat ik heb. Ik zou juist graag succesvol willen, maar kan moeilijk aan de slag.

(Whoeps, ben een beetje knorrig vandaag, volgens mij…)

Willem, ja, je zegt daar hele goede dingen. Bedankt! Ik zeggen dat – al weet ik niet zeker of ik hoogbegaafd ben – sinds ik mijn problemen hier op het forum analyseer met jullie samen, ik meer grip krijg op mezelf. Waarschijnlijk leer ik nu eindelijk mijn zwakke punten te accepteren en in acht te nemen zodat ik ze kan compenseren.

Over het leren heb ik precies hetzelfde. Gebrek aan discipline en…motivatie, denk ik. Al is het motivatie gedeelte heel dubbel, want vaak wil ik wel ontzettend graag iets, maar kan ik mezelf niet aan het werk zetten – uit angst om te falen, vermoed ik.

Lorynia schreef: Een ding verschil ik echter van mening. Jij zegt dat hbers willen kunnen en er geen moeite voor willen doen. In mijn ogen is er een nuance-verschil, ik wil namelijk best moeite doen, maar ik wil het wel meteen GOED kunnen. En daar zit hem het probleem.

[…]

Maar ik weet dat ik in het begin NIET goed zal zijn, en dat wil ik niet. Wat dat betreft wil ik het liefst een paar stappen overslaan, tot het moment dat ik het goed kan en vanaf daar kei hard werken om NOG beter te worden

Dus je wilt alleen maar kleine moeite ervoor doen waar eigenlijk meer moeite voor nodig zou zijn – al misschien iets minder moeite dan een niet hb-persoon. Ik denk dat we allemaal veel te verwend zijn geweest met de zaken die moeiteloos goed gingen.

Een tijd lang nam ik het mezelf kwalijk dat ik bijvoorbeeld theorietentamens op de academie met superveel gemak afrondde. In mijn hoofd had ik er veel meer moeite voor moeten doen en voelde ik me dus iedere keer schuldig – maar wel opgelucht – wanneer die zaken makkelijk gingen. Ertegenover staat namelijk dat ik alle praktijkvakken nu in de herkansing zit om ik daarvoor moet plannen en dagelijks goed aan de slag moet gaan. Mijn coördinator zei toen tegen me dat theorie me gewoon gemakkelijk afging en dat dat mijn talent is. Zo’n simpele statement had opeens een hele lading stress van me verwijderd. Ik denk nu niet een meer naar over theorie en focus me volledig op de faalangst en het organiseren van mijn taken.

En ja, dat in een keer goed willen zijn is zo herkenbaar. Ik heb dat ook heel erg, vandaar deze topic . Als we bewust zijn van deze eigenschap kunnen we er langzaamaan aan werken. Ik weet dat wanneer ik in één keer verbeter in mijn gewoontes, dat ik dan heel gauw weer terugzak. Net als een dieet! Haha!

Lorynia schreef:Als je altijd overal goed in bent wordt het, voor mij tenminste, een verwachtingspatroon, of zelfs een vereiste. Want ik was immers dat meisje dat zo goed was. Als dat goede dan weg valt, wat blijft er dan over? Wie blijft er dan over? In mijn ogen was het ook nooit goed genoeg, ook nu ben ik nog steeds zo kritisch. Overal heb ik wel wat op aan te merken. Aan de ene kant kan dat nuttig zijn, maar ik vind het ook erg vervelend. Ik kan niet meer gewoon tekenen ter ontspanning, want het moet mooi zijn. Perfect zelfs. Daardoor verval ik in een soort vegetatieve staat van niets-doen. Als ik niets doe doe ik in ieder geval ook niets fout. Om vervolgens weer gefrustreerd en teleurgesteld te zijn: "ik kan zo veel maar ik doe zo weinig".
Daarom probeer ik nu maar te doen wat ik het aller moeilijkste vind: mezelf zijn, proberen te ondervinden wat ik nou ECHT wil, wie ik nou echt ben. Ik denk namelijk dat als je doet wat je echt wil doen, het niet uitmaakt of je het wel of niet goed doet omdat de beloning dan van een ander vlak komt. Een intrinsieke motivatie dus, ipv het excelleren als doel. Daar ligt in mijn ogen namelijk de oorzaak van het probleem van perfectionisme, alsook de oplossing: kijken naar het doel/de motivatie ipv naar (de kwaliteit van) de uitkomst.

Zó herkenbaar. Voor mijn helpt het ook om informatieve boeken te lezen over onderwerpen als ‘management’, ‘doelen stellen’, ‘uitstellen’ etc. De tijd voelt dan nuttig besteed en het vergroot mijn inzicht in mezelf en anderen – vermoed ik.

Ik denk dat we onszelf liefjes moeten stimuleren om aan de slag te gaan, zoals we een goede vriend of vriendin zouden aanspreken. Dan zouden we ook niet zeggen “120% resultaat of het is allemaal slecht en onzinnig!”, haha!

Het helpt mezelf om niet meer zo kwaad te worden wanneer ik niets doe of presenteer. Daartegenover staat dan wel dat ik zo nu en dan wat voor elkaar moet krijgen… Anders raak ik in een neerslachtige sleur – al kom ik daar vaak ook weer heel gauw uit.

JieJie schreef: (Whoeps, ben een beetje knorrig vandaag, volgens mij…)

Eerder grappig, ik zat echt te gniffelen bij sommige stukjes!

Het is ook gewoon lastig dat veel mensen lijken te denken dat HB allemaal geweldig is en dat je daarom arrogant bent om het te claimen. De benaming is gewoon veel te positief, het zou een of andere enge naam moeten krijgen

Lorynia schreef: Een ding verschil ik echter van mening. Jij zegt dat hbers willen kunnen en er geen moeite voor willen doen. In mijn ogen is er een nuance-verschil, ik wil namelijk best moeite doen, maar ik wil het wel meteen GOED kunnen. En daar zit hem het probleem.

Dit herken ik inderdaad! Op zich wil ik best moeite voor dingen doen. Sterker nog, ik merk dat ik vaak gemotiveerder ben dan anderen om me heen, zeker als er geen motivatie van buitenaf komt (bv. met een beloning of zo).

JieJie schreef: Zó herkenbaar. Voor mijn helpt het ook om informatieve boeken te lezen over onderwerpen als ‘management’, ‘doelen stellen’, ‘uitstellen’ etc. De tijd voelt dan nuttig besteed en het vergroot mijn inzicht in mezelf en anderen – vermoed ik.

Ik heb dit geprobeerd maar ik kom die boeken vaak niet door. Ook werken met lijstjes of planning gaat mij niet zo goed af

Bij hobby's heb ik het trouwens ook, als ik daar voor mijn gevoel niet genoeg aan ben toegekomen (en dus niet beter ben geworden) dan schaam ik me en daar krijg ik ook echt stress van. Daar probeer ik wel aan te werken!

<3 schreef:
Het is ook gewoon lastig dat veel mensen lijken te denken dat HB allemaal geweldig is en dat je daarom arrogant bent om het te claimen. De benaming is gewoon veel te positief, het zou een of andere enge naam moeten krijgen

Haha, gelijk heb je. Als je IQ immers meer dan 30 punten onder het gemiddelde ligt, ben je officieel 'verstandelijk gehandicapt'. Dan krijg je PGB's , zijn er allerlei hulporganisaties (oa. MEE), speciaal onderwijs, heb je zelfkennis als je het gewoon zegt, en 'het busje' komt zó......

Als je er 30 (of meer) bóven zit, dan ben je dus heel slim, zul je alles wel veel beter en sneller kunnen, weet je zo ongeveer overal het antwoord wel op en ben je arrogant als je maar iets in die richting dúrft te beweren..... (Jij denkt zeker dat je beter bent.....omdat je de BNNtest hebt gedaan )

Ik zou het eerder ánders' begaafd noemen, 'ingewikkelder' begaafd? Mijn moeder verzuchtte altijd: "Ze moet altijd zo moeilijk doen......"

Ik vind het best een handicap dat 98% van de bevolking mij vaak niet begrijpt

Owww, TB, deze is fan-tas-tisch!!!!! Echt geweldig! Ik herkende er tot mijn schaamte zo veel in......
eignelijk alleen nummer 7 niet helemaal, en nummer 8 helemaal níet. Maar dat komt volgens mij omdat ik een vader had die altijd wilde winnen, en won, dus ik heb heel goed geleerd om te verliezen. Met spelletjes dan, met kennisdingen kan ik er minder tegen
Nummer 5, oh, dat ben ik helemaal. Ik kan zo slordig zijn, maar heb ooit met zoonlief alle lego op kleur gesorteerd en in aparte bakjes gedaan. En alles kleiner dan twee puntjes weer apart in zo'n vakjeskoffertje......
Ik sorteer de dropjes als ik er een paar wil, netjes op de tafel in rijtjes (om ze vervolgens weer terug in de pot te kieperen )
En als mijn kleurpotloden of stiften niet op precies de goede volgorde in hun doos zaten, werd ik gek!
Ik heb soepkommen in twee kleuren ,die móeten om en om op kleur gestapeld....... (en waaróm??? )

Wat zijn we eigenlijk erg hè? en zo zinloos........
Geniaal, dank je wel TB!!!

Ik nummer 10 niet. Mijn handschrift is te lelijk

Iets te herkenbaar inderdaad. Vooral 7. Heeel erg. Heb vorige week nog een opdracht niet ingeleverd omdat ik er niet tevreden over was (nadat ik uiteraard pas was begonnen toen het al bijna af moest zijn ). Maar ik hou dus helemaaal niet van oefenen en proberen, want nummer 2... En ik kan ook wel goed tegen mijn verlies (bij spelletjes iig...).