Verdrinken in onrecht

[Raaf en Wolf]

Oordelen geven we meestal onbewust. Let maar eens op hoe ontzettend automatisch je bij alles oordeelt. Dit is ook vaak nodig anders zouden we niet overleven. Maar in veel situaties kun je jezelf oefenen steeds meer bewust te raken van hoe je eigen oordeel de wereld kleurt. Dit oordeel kun je dan ook relativeren. Vervolgens, en dat is wel grappig...ploppen ook andere mogelijkheden op die ook werkelijk kunnen zijn.

alsof je uit je eigen vooringenomen kokervisie stapt. Het werkt bevrijdend!

Maar er spelen ook andere krachten mee, bijvoorbeeld dat we vaak gehecht zijn aan ons eigen oordeel, misschien bepaald deze zelfs onze identiteit.

er is dus ook moed voor nodig, en de wil om te veranderen

[Willow]

Ik ben op moment zelf ook erg met dit onderwerp bezig. Na een zware depressie waarin ik inderdaad op een begeven moment meer een slachtofferrol had aangenomen en de wereld gewoon echt niet meer aan kon, ben ik nu bezig te proberen uit dat dal te kruipen. Het leed in de wereld zien raakt mij persoonlijk heel erg.

Natuurlijk word al het onrecht me teveel. Het onrecht in de wereld. Ik heb daar moeite mee en ik sluit me er daarom maar voor af, wat ik uiterst laf vind van mezelf, maar het is lijfsbehoud. Als ik wéér arme ondervoede kindertjes in Afrika zie, of een vluchtelingenkamp vol Syriers, met blubber en arbarmelijke omstandigheden..... Dan wil ik direct helpen, boterhammen smeren, grind scheppen, en da's niet echt haalbaar, want ik heb hier kinderen die me nodig hebben.
Dus probeer ik het niet te zien, van me af te laten glijden. Dat gaat de ene dag beter dan de andere.
Ik heb sterk de neiging om de wereld te willen redden, zielige dieren, arme mensen, de natuur...nogal onrealistisch.
En zap ik verder als er onrecht te zien is.

Dit is erg herkenbaar voor me. Ik heb zelf ook constant die strijd met mezelf, want tegelijk ga ik er zelf totaal aan onderdoor maar wil ik niet mijn ogen ervoor sluiten. Ik kijk dan ook nooit het nieuws, lees geen kranten etc.
Vertrapte planten zien of afval wat op straat wordt gegooit. Dat zien we dagelijks, maar het doet gewoon pijn.

Ik ben bezig mezelf te 'herontdekken'. Probeer op de een of andere manier wat rust te vinden. Ik probeer uit te vinden hoe ik kan 'overleven' in deze maatschappij. En daarin moeten we beginnen bij onszelf. Ik probeer wat rust te vinden in mezelf. Dan pas kan ik werkelijk iets kunnen betekenen voor anderen. En wat Raaf en Wolf beschrijft:

Om aan te vullen...het zou zo kunnen zijn dat we de werkelijkheid zoals we deze waarnemen zo doordrenkt is van onze eigen inkleuring met overtuigingen dat we ons kunnen afvragen of de hele werkelijkheid niet subjectief is (en voortdurend word).

Wij creëren uiteindelijk zelf onze werkelijkheid op individueel en collectief niveau. Dus als je iets over 'anderen' of over 'de samenleving' zegt, zeg je dus vooral iets over jezelf.
We projecteren ons zelf.

Een betere wereld kan dus alleen maar bij jezelf beginnen.

En stap 1 is het aanpakken van het oordeel.

Oordelen geven we meestal onbewust. Let maar eens op hoe ontzettend automatisch je bij alles oordeelt. Dit is ook vaak nodig anders zouden we niet overleven. Maar in veel situaties kun je jezelf oefenen steeds meer bewust te raken van hoe je eigen oordeel de wereld kleurt. Dit oordeel kun je dan ook relativeren. Vervolgens, en dat is wel grappig...ploppen ook andere mogelijkheden op die ook werkelijk kunnen zijn.

alsof je uit je eigen vooringenomen kokervisie stapt. Het werkt bevrijdend!

Maar er spelen ook andere krachten mee, bijvoorbeeld dat we vaak gehecht zijn aan ons eigen oordeel, misschien bepaald deze zelfs onze identiteit.

er is dus ook moed voor nodig, en de wil om te veranderen

Dit is precies waar ik zelf ook mee bezig ben.

[Free]

Ik heb ook jaren geen tv nieuws of kranten bekeken. We ontwikkelen strategieen om onszelf wat te beschermen, omdat we zo goed in contact staan met onze emoties. Nu kijk ik af en toe naar het nieuws, maar bewust niet elke dag.
Ik denk dat de mate van het aankunnen van al deze externe prikkels idd afhangt van je mentale staat. Tijdens een depressie kun je het onrecht van de wereld echt niet aan en moet je jezelf daar ook niet voor verplichten. Wees lief voor jezelf, vergeef jezelf en omarm je gevoelige kant in de veilige omgeving van je huis. Met de tijd word je meer jezelf, en dus sterker.
Ik doe tegenwoordig vrijwilligerswerk, het 'befrienden' van 1 sociaal geisoleerde persoon: bewust maar 1 persoon, omdat het anders alweer te intens zou zijn. Je doet wat je kunt binnen je eigen mogelijkheden.

[Raaf en Wolf]

Wat ook helpt is om te weten dat goed en kwaad niet bestaan. Het zijn individuele en collectieve verzinsels die subjectief zijn. We houden hierover immers allemaal een ander idee op na.

Goed en kwaad bestaan dus niet.

Ik bekijk zaken vaak in termen van groei en afbraak. Allebei essentiele zaken in het bestaan. Afbraak is vaak niet leuk op persoonlijk of collectief vlak.....dat is waar, maar 'leuk' is een subjectief verzinsel. afbraak en groei zijn alszodanig neutraal. En nuttig omdat het de krachten zijn die het bestaan vormen.

Verdriet om de ellende in de wereld is begrijpelijk, maar eigenlijk niet eens nobel. Ook helpt het niet. Het is hetzelfde als huilen omdat de zon onder gaat.
er bestaat geen leven zonder lijden.

[Willow]

Wat ook helpt is om te weten dat goed en kwaad niet bestaan. Het zijn individuele en collectieve verzinsels die subjectief zijn. We houden hierover immers allemaal een ander idee op na.

Goed en kwaad bestaan dus niet.

Ik bekijk zaken vaak in termen van groei en afbraak. Allebei essentiele zaken in het bestaan. Afbraak is vaak niet leuk op persoonlijk of collectief vlak.....dat is waar, maar 'leuk' is een subjectief verzinsel. afbraak en groei zijn alszodanig neutraal. En nuttig omdat het de krachten zijn die het bestaan vormen.

Verdriet om de ellende in de wereld is begrijpelijk, maar eigenlijk niet eens nobel. Ook helpt het niet. Het is hetzelfde als huilen omdat de zon onder gaat.
er bestaat geen leven zonder lijden.

Waar, maar uit het lijden halen we dan wel liever de lessen die we krijgen aangerijkt.
En het verdriet wat we voelen kan ons wel aanzetten zelf voor verbetering te zorgen. Misschien is dat wel een punt waarom wij deze gevoeligheid gekregen hebben

[Terrasano]

In principe wel ja, alleen zeg jij het anders als dat het spreekwoord bedoelt was.

Dat was toch het hele doel: dingen verbeteren?

Nee even serieus, dat weet ik niet. Jij vindt dat die uitspraak per definitie los staat van de context, in mijn ogen is dat niet zo.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf kan nooit los staan van de context als je jezelf ziet als onderdeel van de wereld toch?

Haha.. nee natuurlijk niet, iedereen is per definitie onderdeel van de wereld. En wat Raaf en Wolf ook zegt kan het alleen bij jezelf beginnen, alleen lees ik de slogan in een iets andere licht. Ik spot er een beetje mee eigenlijk, en dat doe ik omdat ik denk dat het concept een beetje inhoud mist.

En aan de andere kant ook erg vaag. De slogan kan zoveel omvatten dat het geen handvatten geeft om mee aan de slag te gaan. Dus als men zegt: Verbeter de wereld begin bij jezelf, dan zou een definitie en visie wel handig zijn

[Raaf en Wolf]

Waar, maar uit het lijden halen we dan wel liever de lessen die we krijgen aangerijkt.
En het verdriet wat we voelen kan ons wel aanzetten zelf voor verbetering te zorgen. Misschien is dat wel een punt waarom wij deze gevoeligheid gekregen hebben

Juist Willow, en daarom is het nuttig!

[Willow]

Ik heb ook jaren geen tv nieuws of kranten bekeken. We ontwikkelen strategieen om onszelf wat te beschermen, omdat we zo goed in contact staan met onze emoties. Nu kijk ik af en toe naar het nieuws, maar bewust niet elke dag.
Ik denk dat de mate van het aankunnen van al deze externe prikkels idd afhangt van je mentale staat. Tijdens een depressie kun je het onrecht van de wereld echt niet aan en moet je jezelf daar ook niet voor verplichten. Wees lief voor jezelf, vergeef jezelf en omarm je gevoelige kant in de veilige omgeving van je huis. Met de tijd word je meer jezelf, en dus sterker.
Ik doe tegenwoordig vrijwilligerswerk, het 'befrienden' van 1 sociaal geisoleerde persoon: bewust maar 1 persoon, omdat het anders alweer te intens zou zijn. Je doet wat je kunt binnen je eigen mogelijkheden.

Thuis is voor mij niet een heel veilige omgeving. Constant ruzies tussen mijn ouders die nu besloten hebben uit elkaar te gaan. De spanning is overal voor mij te voelen en emoties van anderen komen nogal hard binnen, zeker sterke emoties als boosheid.
Ik probeer wat rust te vinden in yoga of meditatie en tegelijk ben ik bang voor rust, voor wat dan komt. De tegenstrijdige stemmen die ons kunnen kwellen spelen dan weer op.
Ik ben elke dag dankbaar voor het contact wat ik heb met een van mijn docenten (ook hoogbegaafd), wat eigenlijk op een niet zo leuk moment is begonnen, na een poging van mij om er een eind aan te maken. De 'vriend' die ik voor het eerst in mijn leven heb gevonden. Voor het eerst in mijn leven spreek ik gedachten uit en heb ik iemand gevonden die erin mee kan gaan. Ik heb de nodige dingen meegemaakt en ben een tijd in therapie geweest. Nu, na ruim een jaar, is het gestopt. Het werkte niet vor mij. En het maakte me alleen maar banger voor praten. Dit contact met iemand werkt in zo'n korte tijd al zoveel helender. Ik heb de keus gemaakt te proberen om 'beter' te worden, leer langzamer openen te kunnen zijn en kan mijn gedachten kwijt. De pijn van de eenzaamheid word verzacht. Mijn hart ziet hem als vriend, alleen het blijft mijn leraar.

[Terrasano]

Ik heb ook jaren geen tv nieuws of kranten bekeken. We ontwikkelen strategieen om onszelf wat te beschermen, omdat we zo goed in contact staan met onze emoties. Nu kijk ik af en toe naar het nieuws, maar bewust niet elke dag.
Ik denk dat de mate van het aankunnen van al deze externe prikkels idd afhangt van je mentale staat. Tijdens een depressie kun je het onrecht van de wereld echt niet aan en moet je jezelf daar ook niet voor verplichten. Wees lief voor jezelf, vergeef jezelf en omarm je gevoelige kant in de veilige omgeving van je huis. Met de tijd word je meer jezelf, en dus sterker.
Ik doe tegenwoordig vrijwilligerswerk, het 'befrienden' van 1 sociaal geisoleerde persoon: bewust maar 1 persoon, omdat het anders alweer te intens zou zijn. Je doet wat je kunt binnen je eigen mogelijkheden.

Thuis is voor mij niet een heel veilige omgeving. Constant ruzies tussen mijn ouders die nu besloten hebben uit elkaar te gaan. De spanning is overal voor mij te voelen en emoties van anderen komen nogal hard binnen, zeker sterke emoties als boosheid.
Ik probeer wat rust te vinden in yoga of meditatie en tegelijk ben ik bang voor rust, voor wat dan komt. De tegenstrijdige stemmen die ons kunnen kwellen spelen dan weer op.
Ik ben elke dag dankbaar voor het contact wat ik heb met een van mijn docenten (ook hoogbegaafd), wat eigenlijk op een niet zo leuk moment is begonnen, na een poging van mij om er een eind aan te maken. De 'vriend' die ik voor het eerst in mijn leven heb gevonden. Voor het eerst in mijn leven spreek ik gedachten uit en heb ik iemand gevonden die erin mee kan gaan. Ik heb de nodige dingen meegemaakt en ben een tijd in therapie geweest. Nu, na ruim een jaar, is het gestopt. Het werkte niet vor mij. En het maakte me alleen maar banger voor praten. Dit contact met iemand werkt in zo'n korte tijd al zoveel helender. Ik heb de keus gemaakt te proberen om 'beter' te worden, leer langzamer openen te kunnen zijn en kan mijn gedachten kwijt. De pijn van de eenzaamheid word verzacht. Mijn hart ziet hem als vriend, alleen het blijft mijn leraar.

Goed om te zien dat je je eindelijk kunt uiten! Je maakt de juiste keuze door te kiezen voor jezelf, en 'beter' te worden, door te groeien en in te zien dat er mogelijkheden zijn om om te gaan met verdriet en situaties. Leren uiten, en iemand vertrouwen is een hele stap in de goede richting.

Ik hoop voor jou dat er binnen afzienbare tijd rust ontstaat binnen jullie gezin. En vooral voor jouzelf!

[Isa]

Ik denk dat wat Aletta als thema aanhaalt heel belangrijk in deze context is: hoe sta je in het leven, en welke 'mindset' heb je?
Ben je een leider of ben je een slachtoffer? (om maar even twee uitersten op een as te benoemen)

Ik ken veel hoogbegaafden die onbewust als slachtoffer door het leven gaan. Hen overkomt van alles en ze nemen daarin vaak weinig verantwoordelijkheid. Ook ontbreekt het hen vaak aan zelfreflectie/zelfsturing.
Helaas ken ik gevallen waarbij dit gedrag in combinatie zwaarmoedigheid leidde tot het besluit uit het leven te stappen. Maar ik ken ook veel positieve verhalen van mensen die het weten om te zetten naar een actief, maatschappelijk betrokken leven, vol met daadkracht en idealisme.

Een leestip op dit gebied: Stephen Covey, de 7 eigenschappen van effectief leiderschap

Dat doet me ook wel denken aan de aangeleerde hulpeloosheid waar Tijl Koenderink het over heeft. Ik ga Stephen Covey ook eens googlen. Het is heel belangrijk om niet te zwelgen in de negatieve ervaringen van niet begrepen worden als hb'er, of om cynisch te worden omdat een klein effect wat je teweeg kunt brengen maar nutteloos lijkt te zijn, maar om juist iets positiefs te doen in je strijd tegen onrecht. Misschien heeft hij daar goede tools voor.

[Tesselschade]

Haha.. nee natuurlijk niet, iedereen is per definitie onderdeel van de wereld. En wat Raaf en Wolf ook zegt kan het alleen bij jezelf beginnen, alleen lees ik de slogan in een iets andere licht. Ik spot er een beetje mee eigenlijk, en dat doe ik omdat ik denk dat het concept een beetje inhoud mist.

En aan de andere kant ook erg vaag. De slogan kan zoveel omvatten dat het geen handvatten geeft om mee aan de slag te gaan. Dus als men zegt: Verbeter de wereld begin bij jezelf, dan zou een definitie en visie wel handig zijn

Ik zie het als realistisch proberen te blijven en je eigen rol in het geheel te zien. als individueel kan ik de wereld niet veranderen, nee, maar als ieder, nou ja, als méér individuelen elk hun eigen beetje doen, dan maken we al meer kans. Om maar een cliché te gebruiken, "samen staan we sterk".
Ik probeer niet meer de wereld te redden, maar zoals ik me ook bijvoorbeeld erger aan rotzooi op straat, neem ik -nét nog gedaan- een plastic tasje mee als ik de hond uitlaat, en raap zoveel mogelijk op. En dat doen meer mensen hier in de wijk. Eerst ergerde ik me er aan, en werd ik boos, maar liet het wel liggen. Terwijl ik er toch loop....Ik scheid mijn afval, plastic, sap- en melkpakken, papier, glas, blik, batterijen, spaarlampen....is routine geworden om mee te nemen als ik op zaterdag boodschappen doe, en weg te gooien bij het recyclepunt. kleine moeite.
Ik heb dus een dakloze verslaafde 'geadopteerd', die af wilde kicken. Dat betekent voor hem véél meer dan voor mij, maar voor mij is het echt ook nog gewoon leuk, dus het werkt twee kanten op. Ik heb een hond uit Spanje, en een een kat uit Frankrijk, en niet 'nieuw' gefokt. Er zijn zoveel honden en katten die een goed thuis zoeken, hoezo 'bestel' je dan nieuwe??
Ik doe vrijwilligerswerk op school, ik ben de biebjuf en bepaal zo voor een groot deel wat de kinderen lezen. Ik probeer ze zo plezier in lezen bij te brengen, en ik ben er ook voor hun kleine verdrietjes of trotse verhalen.
Ook probeer ik incidenteel aardige dingen te doen, zoals laatst bijde bank, toen een oude mevrouw haar ID niet bij zich had, en ik aanbood even met haar terug naar haar huis te rijden met de auto, om het op te halen...voor mij een kleine moeite.

(Jeetje, nou lijkt het net of ik heilig ben ofzo.....een heel aardig iemand ) Maar zo probeer ik mijn steentje bij te dragen aan een 'betere wereld', kleine dingetjes. Maar de oceaan bestaat ook uit miljarden druppels water, toch? E ngenoeg druppels water op een gloeiende plaat latn die plaat afkoelen......
Ja, ik ben lid van Greenpeace, van Amnesty, van Natuurmonumenten...... Zo hoop ik ook op grote schaal iets te kunnen bijdragen. Maar voor mij zijn die kleine dingen zeker zo belangrijk. Een kind dat mij een knuffel komt geven omdat ik leuke boeken heb gekocht voor in de bieb, de verbaasde glimlach van die oude mevrouw, de vriendschap die ik met mijn voormalig dakloze heb opgebouwd.......
Ik heb mijn zoons vernoemd naar soldaten uit WO II, die ons land bevrijdden, belangeloos bereid waren hun leven te geven voor onze vrijheid.....Voor hen was dat vernoemen de grootste eer!

Als je het zo op een rijtje leest, lijkt het veel, maar het zijn maar kleine dingetje die je dagelijks kunt doen. Níet die dakloze voorbijlopen alsof je hem niet ziet, maar knik hem of haar toe en zeg goeiedag. Het is óók een mens! Stuur eens 'zomaar' een kaartje naar iemand die iets liefs voor je deed, of die er altijd voor je is.... of naar iemand die wel wat steun kan gebruiken. In een volle bus vol duffe mensen hard en vrolijk 'goeiemorgen!' roepen......

We kunnen wellicht, waarschijnlijk, niet al het leed van de wereld oplossen, maar samen kunnen we de wereld wel een stukje mooier maken!!

(amen )

[Willow]

Om weer even terug te komen op een veilige omgeving en beginnen bij jezelf.
We zullen altijd kans hebben geen veilige 'haven' te hebben of te vinden in een bepaalde periode. Is het dan niet een noodzaak om deze in onszelf te creëren? Om in onszelf een basis te leggen, waar we altijd op terug kunnen vallen. Welke manier of uiting je daaraan ook aan geeft. Of het nu werkelijk een plekje binnen je geest is, of dat je dit vind in structuur, creatief bezig zijn, de natuur etc. Wat is onze eigen 'veilige haven' als we deze niet bij anderen zoeken. Natuurlijk bestaan beide vaak naast elkaar, en dat is goed, is in evenwicht. Maar wat als een van beide ontbreekt? Een basis in onszelf is nodig om een basis bij anderen te vinden, maar andersom is een basis bij anderen op een andere manier vaak belangrijk voor ons. Het is als zoveel dingen weer een kwestie van evenwicht zoeken, uiteindelijk lijkt alles daarop gebasseerd te zijn

[Free]

Met een veilige plek in je huis, bedoel ik een plek waar je alleen kunt zijn -bvb je slaapkamer-oordoppen in en je wat kunt afsluiten van de rest om te mediteren, yoga, lezen,... Als je niet zo'n plek hebt, ga dan wandelen, liefst in de natuur. Om alleen en stil te kunnen zijn, moet je je idd ook veilig voelen in je eigen hoofd. Mindfulness heeft mij enorm geholpen om mijn hoofd even leeg te maken op momenten dat ik echt even rust nodig heb, en yogalessen hielpen mij om dingen los te laten die geen nut meer hadden voor me. Simplify!

En dat van die basis bij anderen, ervaring heeft mij geleerd dat, als je afhankelijk bent van een ander voor je eigen geluk, je steeds teleurgesteld zal worden. Je hebt jouw geluk in eigen handen. Zo leg je de verantwoordlijkheid bij jezelf, en kun je woede tegen anderen loslaten en ruimte vinden voor empathie. Jij hebt dus de verantwoordelijkheid, maar vergeet daarbij niet om lief en vergevingsgezind te zijn voor jezelf, net zoals je zou zijn bij een goede vriend.

[Willow]

Met een veilige plek in je huis, bedoel ik een plek waar je alleen kunt zijn -bvb je slaapkamer-oordoppen in en je wat kunt afsluiten van de rest om te mediteren, yoga, lezen,... Als je niet zo'n plek hebt, ga dan wandelen, liefst in de natuur. Om alleen en stil te kunnen zijn, moet je je idd ook veilig voelen in je eigen hoofd. Mindfulness heeft mij enorm geholpen om mijn hoofd even leeg te maken op momenten dat ik echt even rust nodig heb, en yogalessen hielpen mij om dingen los te laten die geen nut meer hadden voor me. Simplify!

En dat van die basis bij anderen, ervaring heeft mij geleerd dat, als je afhankelijk bent van een ander voor je eigen geluk, je steeds teleurgesteld zal worden. Je hebt jouw geluk in eigen handen. Zo leg je de verantwoordlijkheid bij jezelf, en kun je woede tegen anderen loslaten en ruimte vinden voor empathie. Jij hebt dus de verantwoordelijkheid, maar vergeet daarbij niet om lief en vergevingsgezind te zijn voor jezelf, net zoals je zou zijn bij een goede vriend.

Dankjewel voor de tips, ik probeer echt om wat rust te krijgen in mijn hoofd.

Dat is juist de reden dat ik opzoek ben naar een basis in mezelf, omdat ik inderdaad zelf de verantwoordelijkheid heb (dat voel ik ook zo). Soms is het lastig mild tegen jezelf te zijn terwijl dat bij anderen geen enkel probleem is. Mijn eigen zelfbeeld heeft daar dan weer veel invloed op. Weer een kwestie van evenwicht zoeken

[Free]

Ik weet wat je bedoelt, ik betrap mezelf er ook nog geregeld op te hard te zijn voor mezelf. Ik probeer mijn eigen vriend te zijn, en mezelf te troosten wnn ik me slecht voel, omdat ik gemerkt heb dat ik heel goed een ander kan troosten, maar anderen mij niet zo goed kunnen troosten. Self soothing, zo noemde mijn therapeute het waar ik even naartoe ging.

De ene dag lukt dat al beter dan de andere, maar we werken er tenminste bewust aan, wat van veel andere mensen niet gezegd kan worden.

Prettig weekend!

[Willow]

Ik weet wat je bedoelt, ik betrap mezelf er ook nog geregeld op te hard te zijn voor mezelf. Ik probeer mijn eigen vriend te zijn, en mezelf te troosten wnn ik me slecht voel, omdat ik gemerkt heb dat ik heel goed een ander kan troosten, maar anderen mij niet zo goed kunnen troosten. Self soothing, zo noemde mijn therapeute het waar ik even naartoe ging.

De ene dag lukt dat al beter dan de andere, maar we werken er tenminste bewust aan, wat van veel andere mensen niet gezegd kan worden.

Prettig weekend!

Inderdaad herkenbaar voor me. Jij ook!

[Terrasano]

Haha.. nee natuurlijk niet, iedereen is per definitie onderdeel van de wereld. En wat Raaf en Wolf ook zegt kan het alleen bij jezelf beginnen, alleen lees ik de slogan in een iets andere licht. Ik spot er een beetje mee eigenlijk, en dat doe ik omdat ik denk dat het concept een beetje inhoud mist.

En aan de andere kant ook erg vaag. De slogan kan zoveel omvatten dat het geen handvatten geeft om mee aan de slag te gaan. Dus als men zegt: Verbeter de wereld begin bij jezelf, dan zou een definitie en visie wel handig zijn

Ik zie het als realistisch proberen te blijven en je eigen rol in het geheel te zien. als individueel kan ik de wereld niet veranderen, nee, maar als ieder, nou ja, als méér individuelen elk hun eigen beetje doen, dan maken we al meer kans. Om maar een cliché te gebruiken, "samen staan we sterk".
Ik probeer niet meer de wereld te redden, maar zoals ik me ook bijvoorbeeld erger aan rotzooi op straat, neem ik -nét nog gedaan- een plastic tasje mee als ik de hond uitlaat, en raap zoveel mogelijk op. En dat doen meer mensen hier in de wijk. Eerst ergerde ik me er aan, en werd ik boos, maar liet het wel liggen. Terwijl ik er toch loop....Ik scheid mijn afval, plastic, sap- en melkpakken, papier, glas, blik, batterijen, spaarlampen....is routine geworden om mee te nemen als ik op zaterdag boodschappen doe, en weg te gooien bij het recyclepunt. kleine moeite.
Ik heb dus een dakloze verslaafde 'geadopteerd', die af wilde kicken. Dat betekent voor hem véél meer dan voor mij, maar voor mij is het echt ook nog gewoon leuk, dus het werkt twee kanten op. Ik heb een hond uit Spanje, en een een kat uit Frankrijk, en niet 'nieuw' gefokt. Er zijn zoveel honden en katten die een goed thuis zoeken, hoezo 'bestel' je dan nieuwe??
Ik doe vrijwilligerswerk op school, ik ben de biebjuf en bepaal zo voor een groot deel wat de kinderen lezen. Ik probeer ze zo plezier in lezen bij te brengen, en ik ben er ook voor hun kleine verdrietjes of trotse verhalen.
Ook probeer ik incidenteel aardige dingen te doen, zoals laatst bijde bank, toen een oude mevrouw haar ID niet bij zich had, en ik aanbood even met haar terug naar haar huis te rijden met de auto, om het op te halen...voor mij een kleine moeite.

(Jeetje, nou lijkt het net of ik heilig ben ofzo.....een heel aardig iemand ) Maar zo probeer ik mijn steentje bij te dragen aan een 'betere wereld', kleine dingetjes. Maar de oceaan bestaat ook uit miljarden druppels water, toch? E ngenoeg druppels water op een gloeiende plaat latn die plaat afkoelen......
Ja, ik ben lid van Greenpeace, van Amnesty, van Natuurmonumenten...... Zo hoop ik ook op grote schaal iets te kunnen bijdragen. Maar voor mij zijn die kleine dingen zeker zo belangrijk. Een kind dat mij een knuffel komt geven omdat ik leuke boeken heb gekocht voor in de bieb, de verbaasde glimlach van die oude mevrouw, de vriendschap die ik met mijn voormalig dakloze heb opgebouwd.......
Ik heb mijn zoons vernoemd naar soldaten uit WO II, die ons land bevrijdden, belangeloos bereid waren hun leven te geven voor onze vrijheid.....Voor hen was dat vernoemen de grootste eer!

Als je het zo op een rijtje leest, lijkt het veel, maar het zijn maar kleine dingetje die je dagelijks kunt doen. Níet die dakloze voorbijlopen alsof je hem niet ziet, maar knik hem of haar toe en zeg goeiedag. Het is óók een mens! Stuur eens 'zomaar' een kaartje naar iemand die iets liefs voor je deed, of die er altijd voor je is.... of naar iemand die wel wat steun kan gebruiken. In een volle bus vol duffe mensen hard en vrolijk 'goeiemorgen!' roepen......

We kunnen wellicht, waarschijnlijk, niet al het leed van de wereld oplossen, maar samen kunnen we de wereld wel een stukje mooier maken!!

(amen )

Zo te zien kom je postuum in aanmerking..

Je hebt helemaal gelijk hoor, en dat is wat ook wat binnen de scope van de meesten van ons ligt. Maar je bent er bewust mee bezig en draagt je steentje bij! Ik ben nog niet zover dat ik daklozen opvang of 2e hands dieren importeer, maar breng al wel mijn glaswerk apart weg..

Verder probeer ik er echt op te letten dat ik zoveel mogelijk positiviteit uitstraal, een stukje openheid, en daar merk je gelijk het effect van (helaas lukt dat niet altijd en overal..). We kunnen zeker niet alle problemen oplossen, maar met de inzet van individuen, en met sturing vanuit beleid kan er een hoop!

Maar vaak wil ik teveel tegelijk zien gebeuren, wat helemaal niet kan, en dat is mijn fout.. Maar dat zit in mijn gestel en kan er niet uit vrees ik

[Raaf en Wolf]

zelf steun ik geen goede doelen...maar ik probeer wel zo min mogelijk zaken in het leven te problematiseren....dat levert ook een betere wereld op.

[Tesselschade]

Zo te zien kom je postuum in aanmerking..

Nou.......denk het niet hoor Is misschien ook leuker om bij leven aanbeden te worden dan postuum? (ben echt het tiepje voor aanbidding )

Verder probeer ik er echt op te letten dat ik zoveel mogelijk positiviteit uitstraal, een stukje openheid, en daar merk je gelijk het effect van (helaas lukt dat niet altijd en overal..).

Yep, daar ben ik deze week ook mee begonnen, en tot zover ben ik er heel blij mee!! [/quote]

Maar vaak wil ik teveel tegelijk zien gebeuren, wat helemaal niet kan, en dat is mijn fout.. Maar dat zit in mijn gestel en kan er niet uit vrees ik

Yep, same here.........

[Terrasano]

Zo te zien kom je postuum in aanmerking..

Nou.......denk het niet hoor Is misschien ook leuker om bij leven aanbeden te worden dan postuum? (ben echt het tiepje voor aanbidding )

Verder probeer ik er echt op te letten dat ik zoveel mogelijk positiviteit uitstraal, een stukje openheid, en daar merk je gelijk het effect van (helaas lukt dat niet altijd en overal..).

Yep, daar ben ik deze week ook mee begonnen, en tot zover ben ik er heel blij mee!!

Maar vaak wil ik teveel tegelijk zien gebeuren, wat helemaal niet kan, en dat is mijn fout.. Maar dat zit in mijn gestel en kan er niet uit vrees ik

Yep, same here......... [/quote]


Wat je zei is echt wel belangrijk, wees niet bang en doe je ding, stap in die bus en zeg vol zelfvertrouwen, Goedemorguh!! Weet je, te veel zitten in die aanpassings modus, wachtend op diegene die de stilte doorbreekt! Maar niemand wil de voorganger zijn.. Des te meer mensen er zijn die er sch**t aan hebben, des te beter het is