Nalle schreef:Ook van mij nog even een
. Ik ben het helemaal eens met wat Fien schrijft. En verder herken ik die enorme, knagende twijfel. Je hebt ontdekt dat je mogelijk hb bent, maar je durft het niet te denken van jezelf. Alle stukjes allen op hun plek, maar je durft het niet helemaal te onderkennen, want wat als je je nou gewoon iets in je hoofd hebt gehaald. Dan helpt het ook niet echt dat hoogbegaafdheid nog niet helemaal is doorgedrongen tot de 'mainstream' wereld. Wie moet je dan geloven?
En verder zitten er al die ingewikkelde stemmetjes in je hoofd achter: mag ik wel van mezelf denken dat ik slim ben? Is dat niet vreselijk arrogant?
Wat mij erg heeft geholpen is, om wat gradueler over hb te denken, en wat minder groots en dramatisch. Want het beeld dat ik van jongs af aan over hb heb meegekregen is dat het iets héél bijzonders is, dat maar weinig mensen het zijn, dat het een soort wonder is, enz. Maar het is eigenlijk iets heel gewoons, iets alledaags. En het is ook gradueel: het is niet zo dat je óf hb bent, óf helemaal niet. Je bent het gewoon in meerdere of mindere mate. Ook als je bij een IQ-test 125 scoort kun je nog hb'er zijn. Dan ben je namelijk nog steeds hoogintelligent, alleen wat minder hoogintelligent dan de intelligentste 2% (er vanuit gaande dat je IQ-score klopte en je niet onderpresteerde door b.v. faalangst). Maar die 2% is ook maar ooit bedacht. En naast een hoge intelligentie horen er ook nog allerlei andere aspecten bij, zoals autonomie, creativiteit, snelheid, hooggevoeligheid, enz. Daar zal je coach vast ook al over verteld hebben.
Als je hb bent en je ontdekt het nu pas, dan is het natuurlijk wél iets groots, iets wat al je gedachten op dit moment opslokt. En dat mág ook. Maar ik bedoel meer: als je steeds het gevoel hebt dat het zóiets bijzonders is dat je het nooit zomaar kunt zijn... dat klopt niet. 1 op de 50 mensen is hb (misschien wel meer afhankelijk van je definitie), dus dat is er 1 in elke volle stadsbus.
Zoals elke hb'er ga je dit nu tot op de bodem uitzoeken, en het overal aan toetsen, zoals je nu in dit topic doet: 'kan ik wel hb zijn als ik geen hb'ers in mijn familie ken?'. Logisch dat je dat doet. Maar je hoeft je echt geen zorgen te maken. Je kunt op je gevoel vertrouwen. Als jij sterk het gevoel hebt dat de stukjes op z'n plek vallen, en je hb-coach herkent het in je, dan hoef je eigenlijk niet zo te twijfelen.
Dank je, Nalle, je hebt me zeer geholpen met jouw reactie
In mijn familie zijn weinig hoogopgeleide mensen (lees: zelfverzekerde mensen die zichzelf als intelligent beschouwen). Ik werd al als intimiderend gezien. Nu bekend is dat ik lid wil worden van mensa (er is over gepraat), merk ik dat dit een nog grotere afstand schept tussen mij en een aantal nabije familieleden. In mijn vriendenkring, allemaal mensen die door anderen intelligent worden gevonden (ze doen 'moeilijke' studies aan de uni), merk ik dat ik me regelmatig onbegrepen voel. Dan participeer ik in discussies, zeg ik iets, merk ik dat het door de rest niet begrepen wordt en dat het me enorm veel moeite kost om het ze te laten begrijpen, en dan haak ik af. Ook maakt het me helemaal niets meer uit als vrienden denken dat ik zaken niet begrijp, als zíj het juist niet begrijpen.
Dit alles zorgt ervoor dat ik me een enorm vervelend, rottig, arrogant persoon voel. En een beetje alleen. Maar vooral arrogant. En onzeker. Ik zit hierdoor denk ik momenteel niet zo lekker in mijn vel. Ik vind het veel fijner en comfortabeler voelen om mezelf als 'minder' te bestempelen (ik heb nooit anders gedaan), in de vorm van stoornissen, dan als 'intelligenter dan gemiddeld'. Waarschijnlijk vandaar dat ik zo zwaar til aan het al dan niet hoogbegaafd zijn en de mogelijkheid bestrijdt.
. Misschien waren mijn overgrootouders wel hoogbegaafd, maar ik betwijfel dat echt ten zeerste.