Hallo allemaal,
Dit zijn de boeiende onderwerpen waar ik graag een duit in het zakje doe. Mijn HB gehalte heeft namelijk zijn aarding in dit ‘type’ onderwerpen. Wat ik zo mooi vind is dat deze groep mensen, dit ook een-voudig begrijpen kan. Het is zelfs zo, dat ik ervaar dat wij HB’ers de taak hebben dit uit te leggen, omdat we er gemakkelijk contact mee kunnen maken. Ik hoor graag of ik dat goed inschat
en ik leg het uit:
We (mensen) streven allemaal naar die zogenaamde balans. Daar voelen we ons veilig en rustig. O’ wat is die belangrijk en vooral, wat is het ‘vervelend’ wanneer we die balans niet voelen, “want we hadden ‘m nét nog”. Geen zorgen over maken, hoort erbij.
Wat hoort erbij? Onbalans. Het is
alléén in een situatie die in onbalans is, dat we in staat gesteld worden – op exact dát moment – verder te kunnen groeien. We voelen waar we staan. In die groei leren we ons niets áán, maar juist iets áf. Het is de bedoeling dat we onze identiteit afbreken en een terugkeer naar onze natuurlijke staat begaan. De bereiken we allemaal – HB of niet – sowieso bij de dood, maar bij het leven dit be-grijpen en toe-passen maakt dat het geheel ‘opgetild wordt’.
Hou (serieus! geen grap) oprecht en veel van die momenten dat je die onbalans voelt. Laat hem helemaal toe. Want als je dát be-grijpt, dan kun je en ga je verder. Dat toelaten is wat anders dan acceptatie overigens, want acceptatie suggereert dat er iets is wat geaccepteerd moet worden omdat je het nu niet accepteert. Het is hetzelfde als iemand omarmen en erbij voelen ‘ik accepteer je’ of iemand ‘toelaten’. Voel je dat verschil? Feitelijk zeg je dan tegen jezelf: “de situatie is zo, ik ben het er niet mee eens, maar accepteer het wel”. Op die manier zullen die perioden zich blijven herhalen, want ergens écht van houden maakt dat je er gewoonweg niets meer van vindt. Het mag zijn as is. De ‘up’ periode is dan gelijk aan de ‘down’ periode. Nu bestaat ‘up’ dankzij ‘down’ en vice versa. Het zijn dus dualiteiten.
Zodra jij je echter richt op de dingen die bestaan ‘ondanks’ alles, wat alles is, dan verdwijnt de dualiteit omdat het waardeoordeel verdwijnt. Dan gaat zich ook een moment aandienen dat je ‘klaar’ bent en houden vergelijkingen (die waardeoordelen tot gevolg hebben) simpelweg op te bestaan.
Dat is toch een mooi vooruitzicht, toch?
Een warme groet,
Alexander
