HB-Forum.nl

nathalie schreef:10,5 dingen alles half af is toch veel leuker?

Dat vind ik ook Nathalie. Ik wil van alles iets af weten en alles kunnen. Heb vele hobby's en sporten gedaan om na drie jaar weer iets nieuws te willen. Heb kasten vol boeken staan over de meest uiteenlopende onderwerpen.
Ik kan ergens helemaal voor gaan om vervolgens weken op de bank te gaan hangen tot ik een nieuwe uitdaging tegenkom.

Wat ik er mee doe? Accepteren dat het voor mij zo werkt. (En dus ook mijn lamlendige periodes accepteren en laten gebeuren.)

Er stond hier een poos geleden een link naar een presentatie over het niet heel goed zijn in een ding, maar goed willen zijn in alles. Die vond ik erg verhelderend, maar ik kan 'm niet meer vinden.

Ik kan het niet accepteren als ik me lamlendig voel, en ook niet als ik niet productief ben. Soms heb ik wel een dag dat ik heen hele dag met een interesse of hobby bezig dat vind ik niet erg. Maar als ik eigenlijk andere dingen moet doen, en die niet doe of weer uitstel omdat ik me niet optimaal voel voel ik mij daar niet goed over.

Hallo allemaal,

Dit zijn de boeiende onderwerpen waar ik graag een duit in het zakje doe. Mijn HB gehalte heeft namelijk zijn aarding in dit ‘type’ onderwerpen. Wat ik zo mooi vind is dat deze groep mensen, dit ook een-voudig begrijpen kan. Het is zelfs zo, dat ik ervaar dat wij HB’ers de taak hebben dit uit te leggen, omdat we er gemakkelijk contact mee kunnen maken. Ik hoor graag of ik dat goed inschat en ik leg het uit:

We (mensen) streven allemaal naar die zogenaamde balans. Daar voelen we ons veilig en rustig. O’ wat is die belangrijk en vooral, wat is het ‘vervelend’ wanneer we die balans niet voelen, “want we hadden ‘m nét nog”. Geen zorgen over maken, hoort erbij.

Wat hoort erbij? Onbalans. Het is alléén in een situatie die in onbalans is, dat we in staat gesteld worden – op exact dát moment – verder te kunnen groeien. We voelen waar we staan. In die groei leren we ons niets áán, maar juist iets áf. Het is de bedoeling dat we onze identiteit afbreken en een terugkeer naar onze natuurlijke staat begaan. De bereiken we allemaal – HB of niet – sowieso bij de dood, maar bij het leven dit be-grijpen en toe-passen maakt dat het geheel ‘opgetild wordt’.

Hou (serieus! geen grap) oprecht en veel van die momenten dat je die onbalans voelt. Laat hem helemaal toe. Want als je dát be-grijpt, dan kun je en ga je verder. Dat toelaten is wat anders dan acceptatie overigens, want acceptatie suggereert dat er iets is wat geaccepteerd moet worden omdat je het nu niet accepteert. Het is hetzelfde als iemand omarmen en erbij voelen ‘ik accepteer je’ of iemand ‘toelaten’. Voel je dat verschil? Feitelijk zeg je dan tegen jezelf: “de situatie is zo, ik ben het er niet mee eens, maar accepteer het wel”. Op die manier zullen die perioden zich blijven herhalen, want ergens écht van houden maakt dat je er gewoonweg niets meer van vindt. Het mag zijn as is. De ‘up’ periode is dan gelijk aan de ‘down’ periode. Nu bestaat ‘up’ dankzij ‘down’ en vice versa. Het zijn dus dualiteiten.

Zodra jij je echter richt op de dingen die bestaan ‘ondanks’ alles, wat alles is, dan verdwijnt de dualiteit omdat het waardeoordeel verdwijnt. Dan gaat zich ook een moment aandienen dat je ‘klaar’ bent en houden vergelijkingen (die waardeoordelen tot gevolg hebben) simpelweg op te bestaan.

Dat is toch een mooi vooruitzicht, toch?
Een warme groet,
Alexander

Ik denk dat in principe die wisselvalligheid iedereen wel heeft, de één meer dan de ander. Of anders gezegd, is iedereen emotioneel stabiel? Nee dus.

Maar ik heb wel een richting gevonden om meer stabiliteit te ervaren. En dat is je ontdoen van een meegaan met de dagelijkse gang van zaken waarbij anderen je beïnvloeden. In mijn geval maatschappelijk.

Ik heb namelijk destijds mijn uitstekende baan ingeruild voor een zelfstandig ondernemerschap, vanaf de grond een bedrijf opgericht. Hiermee heb ik bereikt dat bijna alle drives om een jongensdroom te verwezenlijken de basis is geworden om je talenten te verzilveren. Je kunt dat nu wel doen, maar je moet je het ook goed doen, daar je zelfstandigheid in deze ook verplichtingen geeft. Dat vraagt dat wat je geleerd hebt te combineren met je persoonlijkheid. Nu bepaal ikzelf mijn emotionele stabiliteit en niet een ander ic anderen.

Kortom doe dat wat past bij je talenten. Je moet niet doen wat je moet doen maar dat wat je wilt doen. Iedere dag. Leer leven op de balans van uitdagingen met risico's en het pakken van zekerheden. Anders gezegd: iedere vorm van herhalingen leidt teveel tot herkenningen die je -eigenlijk- niet wilt hebben. Waardoor de emotionele instabiliteit kansen krijgt.

Zo...ik ga de schapen voeren op mijn nieuwe uitdaging, een boerderijtje met voor mij nieuwe mogelijkheden om mijn talenten de ruimte te geven. Hav en god dag...

Plato, ik heb helemaal niet het gevoel dat mijn 'hollen afgewisseld door stilstaan' te maken heeft met wat er maatschappelijk van mij wordt verlangd, dat anderen er zoveel invloed op hebben... maar misschien speelt dat tóch mee, of ligt het er onbewust aan ten grondslag? Ik moet dat even op me in laten werken...

(Ik werk af en toe kéihard, om onvrede weg te werken. In mijn geval onvrede over de fysieke chaos in mijn leven, het gebrek aan overzicht én --daarmee gepaard gaande?-- de chaos in mijn hoofd en mijn besluiteloosheid, wat kan ik nog, wat wil ik... een soort keuzestress omdat ik geen overzicht heb. Ik zie aan de horizon geluk, orde en rust gloren, maar de weg ernaar toe is nog lang en houdt heeeel veel werk in. Ik kan er alleen komen door enórm hard te rennen, ik moet echt iets 'inhalen'. Van dat rennen ben ik op een gegeven moment weer uitgeput en dan zak ik langs de kant van de weg tijdelijk in. Ik herstel en ren weer door... Zoiets.)

Hierboven tussen de haakjes denk ik even hardop voor mijzelf. Ik voel de drang om mee te doen met de maatschappij, in die zin dat ik mijn huis wil kunnen blijven betalen. (En) ik wil graag wat zinniger en bevredigender werk doen, iets dat me uitdaagt, en wat ook beter verdient. Zodat ik me veiliger en rustiger voel in mijn bestaan (dit ligt wel redelijk los van wat anderen vinden, denk ik).

Sorry, misschien voor anderen niet enórm interessant... Of toch? Omdat jullie het in je éigen vorm herkennen? Ik ben benieuwd... Nou, laat ik hier een vraag aan verbinden:

Wat maakt dat jullie vinden dat je af en toe (of eigenlijk misschien wel voortdurend) zou moeten rennen, presteren, jezelf tot tevredenheid zou moeten stellen? Dat je niet een periode (of gewoon altijd) lekker 'easy on' zou mogen doen?

Even een toevoeging op mijn bovenstaande bericht. Ik wil niet dat ik het teveel naar mijzelf toetrek. Het ging in eerste instantie (in de openingspost) over 'wisselende stemmingen'. Dus je het ene moment fijn en energiek voelen en het andere moment je lusteloos voelen en vinden/voelen dat het leven nutteloos is. Wat ligt daaraan ten grondslag? Ik 'projecteerde' er misschien tezeer mijn eigen onvrede op, de onvrede over hoe ik nu functioneer. Die onvrede doet mij dan het ene moment hoopvol rennen en het andere moment weer moe en ontevreden instorten. Dat is bij jullie wellicht niet aan de orde. Of wel? Ook hier ben ik benieuwd naar.

Hebben jullie het gevoel dat er aan deze wisselvalligheid 'iets' ten grondslag ligt, of lijkt het 'zomaar' op te treden?

Laatbloeier schreef:Plato, ik heb helemaal niet het gevoel dat mijn 'hollen afgewisseld door stilstaan' te maken heeft met wat er maatschappelijk van mij wordt verlangd, dat anderen er zoveel invloed op hebben... maar misschien speelt dat tóch mee, of ligt het er onbewust aan ten grondslag? Ik moet dat even op me in laten werken...

(Ik werk af en toe kéihard, om onvrede weg te werken. In mijn geval onvrede over de fysieke chaos in mijn leven, het gebrek aan overzicht én --daarmee gepaard gaande?-- de chaos in mijn hoofd en mijn besluiteloosheid, wat kan ik nog, wat wil ik... een soort keuzestress omdat ik geen overzicht heb. Ik zie aan de horizon geluk, orde en rust gloren, maar de weg ernaar toe is nog lang en houdt heeeel veel werk in. Ik kan er alleen komen door enórm hard te rennen, ik moet echt iets 'inhalen'. Van dat rennen ben ik op een gegeven moment weer uitgeput en dan zak ik langs de kant van de weg tijdelijk in. Ik herstel en ren weer door... Zoiets.)

Hierboven tussen de haakjes denk ik even hardop voor mijzelf. Ik voel de drang om mee te doen met de maatschappij, in die zin dat ik mijn huis wil kunnen blijven betalen. (En) ik wil graag wat zinniger en bevredigender werk doen, iets dat me uitdaagt, en wat ook beter verdient. Zodat ik me veiliger en rustiger voel in mijn bestaan (dit ligt wel redelijk los van wat anderen vinden, denk ik).

Sorry, misschien voor anderen niet enórm interessant... Of toch? Omdat jullie het in je éigen vorm herkennen? Ik ben benieuwd... Nou, laat ik hier een vraag aan verbinden:

Wat maakt dat jullie vinden dat je af en toe (of eigenlijk misschien wel voortdurend) zou moeten rennen, presteren, jezelf tot tevredenheid zou moeten stellen? Dat je niet een periode (of gewoon altijd) lekker 'easy on' zou mogen doen?

En ook je 2e reactie:

Toeval bestaat niet zo bij mensen ic het gedrag van die mensen. Het komt ergens vandaan...bij jezelf dus.

Technisch heb je 2 factoren als het gaat om motivatie:

Intrinsieke motivatie, dat wat je zelf hebt, in je, om gemotiveerd aan de slag te kunnen gaan
Extrinsieke motivatie, dat wat andere mensen en instituten en meer extern aandraagt om bij je gemotiveerd aan de slag te gaan

Misschien moet je eens kijken hoe die balans bij je zit. En daar wat correctie of wat aanvullingen op kunnen geven. Vaak is dat wegstrepen en/of iets nieuws binnenhalen.

Een simpel stukje papier en pen kan zeer bevrijdend werken. Dat is ook visueel confronterend. En confrontatie leidt tot realiseren en daardoor veranderingsprocessen in werking kunnen stellen.

Dat wat in je hoofd zit zijn antwoorden op iets,. De kunst is nu om de vraag eraan te koppelen. Daarmee ontdek je wat structuur in je.
En, wat je schreef, die chaos Willen kanaliseren. Iemand moet het doen...jij dus !

Laatbloeier, ik herken dat wel hoor. Zonder aanleiding je lusteloos voelen heb ik ook last van. Maar het heeft volgens mij wel degelijk een reden. Het is voor mij een teken dat ik te weinig rustmomenten heb genomen. En te weinig naar mijn lichaam luister. Meestal ook gecombineerd met te weinig (intellectuele) prikkels.
Met mijn vorige baan (en ook een lange periode tijdens mijn studie) werd ik te weinig uitgedaagd. Even is dat niet erg, maar na een jaar of twee/drie trok ik het echt niet meer. Nieuwe uitdaging had ik echt nodig. Nu ik ee nieuwe baan heb, ben ik ook buiten mijn werk weer energieker.
Maar daar zit meteen weer het risico van mezelf voorbij lopen. Als ik dat te lang doe, dan stort ik op een bepaald moment in. Meestal komen eerst kleine fysieke klachten (allergieën, eczeem, verkoudheid) en daarna een periode waarin ik gewoon te moe en lusteloos ben om ook maar een boek te lezen.
Tijdig herkennen, mijn lichaam serieus nemen en dus ook voldoende afwisseling in mijn leven tussen uitdaging en rustmomenten helpt mij het beste. Na een drukke werkdag laat ik dus mooi die vaat staan, want dan is rust belangrijker. Na een lusteloze werkdag kan ik beter even gaan sporten of met vrienden iets gaan doen. Zo voorkom ik dat ik in lange periodes van lusteloosheid terecht kom. Kwestie van die schommelingen niet te groot laten worden. Best lastig, vooral als ik net zo lekker bezig ben (met werk, opruimen) om dan toch ook rust te nemen.

(Nou goed, wat er ook aan ten grondslag ligt, blijft staan dat een wat 'egaler' verdeling van de energie de meesten van ons wenselijker lijkt...)

Plato, Sawi, ik lees nu jullie (boeiende, tot verder nadenken aanzettende!) reacties. Ik wil er graag verder op ingaan, maar moet zo weg. Tot later!

O, en Alexander, ik heb het idee dat jij flink 'helikoptert' hier. Oók boeiend hoor!

Als ik zo mijn eigen reactie teruglees, gedij ik gewoon het beste bij rust, reinheid en regelmaat. (En dan mag je reinheid in dit geval lezen als helder van geest, want schoon en opgeruimd zal ik mijn huis niet noemen).

Het lijkt me slimmer een leerproces aan te gaan om juist te voorkomen dat je in deze situaties terecht komt, zoals hier boven beschreven. Het aangaan van een proces om de opgelopen wisselvalligheid in de tijd en het aanwezige weer te moeten reguleren of anderszins op te lossen. Het kost zoveel emotionele frustratie en verloren tijd.

Stomme is dat ik het wel wéét, maar er nog altijd te laat naar handel.
Die rust en regelmaat en reinheid ( haha) is ideaal voor mij maar afsluiten en reguleren is een erg grote leerschool. Met veel vallen en opstaan.
Ik zou mezelf ook niet meer zijn als ik alles op een braaf rijtje had.

Hoe bedoel je dat Plato? Bedoel je dat andere keuzes maken een beter oplossing is dan de negatieve en positieve emoties te reguleren dan er een andere activiteit tegenover te zetten?
Ik ben het dan deels met je eens. Misschien moet ik wel hele andere keuzes gaan maken dan wat ik nu doe, maar op dit moment ben ik nog niet zo ver. Ik heb het naar mijn zin op mijn werk, ook al heb ik regelmatig veel stress of lusteloosheid. Ik geniet van mijn hobby's, vrijwilligerswerk, het klussen in ons huis en ik voel me niet (meer) schuldig als ik een keer niets doe. Dus voor nu weegt een ander leven niet op tegen mijn veel te drukke, stressvolle bestaan en de lusteloze perioden die daarbij horen.
Maar ooit is het een keer genoeg en kies ik een ander leven.

Sawi schreef:Hoe bedoel je dat Plato? Bedoel je dat andere keuzes maken een beter oplossing is dan de negatieve en positieve emoties te reguleren dan er een andere activiteit tegenover te zetten?
Ik ben het dan deels met je eens. Misschien moet ik wel hele andere keuzes gaan maken dan wat ik nu doe, maar op dit moment ben ik nog niet zo ver. Ik heb het naar mijn zin op mijn werk, ook al heb ik regelmatig veel stress of lusteloosheid. Ik geniet van mijn hobby's, vrijwilligerswerk, het klussen in ons huis en ik voel me niet (meer) schuldig als ik een keer niets doe. Dus voor nu weegt een ander leven niet op tegen mijn veel te drukke, stressvolle bestaan en de lusteloze perioden die daarbij horen.
Maar ooit is het een keer genoeg en kies ik een ander leven.

Ik denk dat het veel te maken heeft met je te realiseren, dat als je doorgaat met een houding tot iets dat voorspelbaar verkeerd zal aflopen.
Je zelf aansturen om op dat moment te kiezen voor een gedragsverandering ipv de verkeerde houding maar te accepteren.

Vb. Ik ben nu een vloer aan het schilderen en vindt het eigenlijk wel welletjes, andere dingen gaan doen is echt leuker. Maar dan weet ik ook dat ik eigenlijk toch niet tevreden ben om die vloer maar te laten liggen. Want tijdverlies, later toch weer moeten beginnen and you name it.

Ik kan dat oplossen door een output houding aan te nemen. Wat levert het mij op als ik toch die vloer aanpak en het prettige andere maar laat liggen?

Die tevredenheid over mijn beslissing zal moeten leiden om die vloer verder te gaan schilderen. De stimulus.

Dus kort samengevat. Wat levert het mij op om het uitgestelde of anderszins, toch te doen ? Output gerelateerd noem ik dat. Tevreden kunnen zijn over die opbrengst. Waarna je jezelf kunt belonen-

Aan de ene kant klinkt een resultaat-gerichte houding wel goed als stimulus. Maar aan de andere kant ben ik nooit zo te stimuleren door resultaat. Het proces is voor mij veel belangrijker. Daar wil ik plezier in hebben of iets van leren, dan ga ik wel door. En als dat plezier stopt, dan interesseert het resultaat me ook niet zo.
Mijn huis is echt maar half af: mooie vloer zonder plinten, kozijnen geschilderd maar deuren enkel geschuurd, tig boeken half gelezen en elk jaar een nieuwe hobby. Als ik eenmaal weet hoe het moet, is de lol er af.
En ik erger me er echt niet aan daf niets af is. (Iets wat mijn partner soms wel doet).
Maar misschien dwalen we wat af van het oorspronkelijke onderwerp.

Sawi schreef:Aan de ene kant klinkt een resultaat-gerichte houding wel goed als stimulus. Maar aan de andere kant ben ik nooit zo te stimuleren door resultaat. Het proces is voor mij veel belangrijker. Daar wil ik plezier in hebben of iets van leren, dan ga ik wel door. En als dat plezier stopt, dan interesseert het resultaat me ook niet zo.
Mijn huis is echt maar half af: mooie vloer zonder plinten, kozijnen geschilderd maar deuren enkel geschuurd, tig boeken half gelezen en elk jaar een nieuwe hobby. Als ik eenmaal weet hoe het moet, is de lol er af.
En ik erger me er echt niet aan daf niets af is. (Iets wat mijn partner soms wel doet).
Maar misschien dwalen we wat af van het oorspronkelijke onderwerp.

Dan is misschien wel de tolerante houding van je partner juist een afremmer om iets af te maken.

Wel door jou te ervaren als een beloning voor je getoonde houding.

Hoe doe jij dat dan Plato?
Ik bedoel lukt dat altijd?
Ik probeer wel gestructureerd 1 ding tegelijk te doen om zogenaamd in het nu te blijven maar valt niet mee.

nathalie schreef:Hoe doe jij dat dan Plato?

Ik werk met deze output gedachte. Wat levert het mij op. Die opbrengst is zeer divers.