HB-Forum.nl

Dat herken ik ook hoor, Sawi. Dat mensen me dan wel waarderen, maar geen behoefte blijken te hebben aan extra vrienden. Naar mijn idee heb je niet snel vrienden teveel, dat verbaast me dan wel eens. Het is inderdaad lastig hoe er nu echt een vriendschap komt te ontstaan. Ik denk dat je niets anders kan doen dan openheid blijven geven. Uiteindelijk komt het toch pas als de ander er ook in meegaat.

Esther schreef:Dat herken ik ook hoor, Sawi. Dat mensen me dan wel waarderen, maar geen behoefte blijken te hebben aan extra vrienden. Naar mijn idee heb je niet snel vrienden teveel, dat verbaast me dan wel eens. Het is inderdaad lastig hoe er nu echt een vriendschap komt te ontstaan. Ik denk dat je niets anders kan doen dan openheid blijven geven. Uiteindelijk komt het toch pas als de ander er ook in meegaat.

Het lijkt wel of er een soortement van quotum zit op hoeveel vrienden men kan hebben als individu. Nu moet ik toegeven dat toen John en ik elkaar ontmoetten wij geen van beiden echte vrienden hadden, maar toch. Kennelijk als men niet tot iemands innner circle behoord komt men er maar moeilijk in.

Gisteren stelde ik de vraag waarom het niet lukt om vrienden te maken. Vandaag lees ik (een deel van) het antwoord in het boek 'Word nooit zoals hen!' van Abel Abelson. Het boek beschrijft zijn verhaal (en zijn waarheid) waarom hooggevoelige hoogbegaafden anders zijn dan andere mensen. We zijn een bonobo tussen de chimpansees.
Voor mij de belangrijkste conclusie tot nu toe: ik verwacht vriendschap en gelijkwaardigheid, maar zeker niet het altijd met elkaar eens zijn. Anderen verwachten een alliantie (geven en nemen, voor wat hoort wat, een relatie waar ze zelf 'beter' van worden). Een fundamenteel verschil. Zeer interessant perspectief en (helaas/gelukkig) erg herkenbaar. Wel wat zwartwit geschreven trouwens, maar desondanks ga ik nu snel weer verder lezen.

Sawi schreef:Gisteren stelde ik de vraag waarom het niet lukt om vrienden te maken. Vandaag lees ik (een deel van) het antwoord in het boek 'Word nooit zoals hen!' van Abel Abelson. Het boek beschrijft zijn verhaal (en zijn waarheid) waarom hooggevoelige hoogbegaafden anders zijn dan andere mensen. We zijn een bonobo tussen de chimpansees.
Voor mij de belangrijkste conclusie tot nu toe: ik verwacht vriendschap en gelijkwaardigheid, maar zeker niet het altijd met elkaar eens zijn. Anderen verwachten een alliantie (geven en nemen, voor wat hoort wat, een relatie waar ze zelf 'beter' van worden). Een fundamenteel verschil. Zeer interessant perspectief en (helaas/gelukkig) erg herkenbaar. Wel wat zwartwit geschreven trouwens, maar desondanks ga ik nu snel weer verder lezen.

Lief bonobootje, mijn maatje John is geenszins hoogbegaafd of hooggevoelig maar gewoon een heerlijk mens om de tijd mee door te brengen. Hij is erg zorgzaam opgeruimd en dat kan ik als aartssloddervos best als complementair gebruiken. En wij zij fysiek ook niet lui m.a.w. wij geven elkaar zo nu en dan (vaak) een aai over de bol of anderszins. Wij houden allebei van lekker eten en koken daarbij om de beurt. Alleen hij ziet meer in televisie (bah!) dan ik, maar dat lossen wij op doordat ik vaak achter computer verdwijn. Maar ook de radio (3FM) staat vaak aan en dat is wat mij betreft een aanvaardbaar compromis. Kortom bonobo en chimpansee kunnen het prima met elkaar vinden.

Ik weet dat niet iedereen zo is, Cor, en dat bonobo en chimpansee prima met elkaar overweg kunnen.
Maar ik wil niet anders zijn of mezelf onderscheiden of 'beter' zijn. Ik wil mezelf zijn én de wereld en de mensen om me heen snappen. Ik doe mijn best de wereld en mensen te snappen zonder daarbij anderen te veroordelen om hun ideeën (want wie ben ik om daar iets van te vinden). Maar andersom kom ik het maar weinig tegen: mensen die een poging doen om mij te snappen, of in elk geval mijn ideeën niet veroordelen. Dat is toch niet teveel gevraagd?
En die mensen bestaan echt wel. Dat weet ik ook wel. Maar ze zijn nogal schaars. In de meeste gevallen mag ik al blij zijn dat mensen mij 'tolereren'. En juist daarin schuilt een oordeel en ik wil niet beoordeeld worden. Ik wil mezelf zijn.
Overigens heb ik een partner bij wie ik prima mezelf kan zijn. Maar ik heb behoefte aan meer echte vrienden in plaats van enkel wat sociale contacten. Alleen anderen hebben blijkbaar geen behoefte aan mij (omdat ik het spelletje niet op de juiste manier speel?) en dat vind ik frustrerend.

Sawi schreef:Ik weet dat niet iedereen zo is, Cor, en dat bonobo en chimpansee prima met elkaar overweg kunnen.
Maar ik wil niet anders zijn of mezelf onderscheiden of 'beter' zijn. Ik wil mezelf zijn én de wereld en de mensen om me heen snappen. Ik doe mijn best de wereld en mensen te snappen zonder daarbij anderen te veroordelen om hun ideeën (want wie ben ik om daar iets van te vinden). Maar andersom kom ik het maar weinig tegen: mensen die een poging doen om mij te snappen, of in elk geval mijn ideeën niet veroordelen. Dat is toch niet teveel gevraagd?
En die mensen bestaan echt wel. Dat weet ik ook wel. Maar ze zijn nogal schaars. In de meeste gevallen mag ik al blij zijn dat mensen mij 'tolereren'. En juist daarin schuilt een oordeel en ik wil niet beoordeeld worden. Ik wil mezelf zijn.
Overigens heb ik een partner bij wie ik prima mezelf kan zijn. Maar ik heb behoefte aan meer echte vrienden in plaats van enkel wat sociale contacten. Alleen anderen hebben blijkbaar geen behoefte aan mij (omdat ik het spelletje niet op de juiste manier speel?) en dat vind ik frustrerend.

Stel je ambities wat het snappen van jezelf en de wereld naar beneden bij en je zal merken dat je een stuk lekkerder in je vel komt te zitten, echt. Groetjes van Bonobobo.

@Sawi
Ik ben brutaler dan jij Als ik iemand zelf zie zitten (en dat weet ik vaak wel snel) dring ik me gewoon aan die ander op. Dan hebben ze niets meer te kiezen. Dus geen excuus: ik hoef geen vrienden erbij. Ze zitten dan aan me vast;). Uhm, een ontmoeting met mij gaat je niet in de koude kleren zitten, dus er is altijd iets gebeurd in zo'n ontmoeting.
Misschien is een jaar beetje praten en wachten ook wat te lang? Ik weet wel, het is soms lastig om in te schatten, maar ik nodig mezelf eerder uit of die ander bij mij natuurlijk. Of het dan een vriendschap wordt zoals ik dat wil, ja, dat blijft altijd afwachten. Ik heb ze ook niet naast de deur, dus al het spontane wat ik ook graag zou willen kan niet. Maar ik heb goede contacten! En mensen die ik echt wel vrienden noem.

Je hebt misschien wel een punt Rewind. Ik zou assertiever en brutaler moeten zijn. Maar hoe goed mijn zelfbeeld en zelfvertrouwen tegenwoordig ook zijn... op sociaal vlak ben ik nog steeds onzeker.
En het is ook niet zo dat ik mensen niet uitnodig, maar er wordt regelmatig afgebeld of afgehouden. Terwijl het niet zo is dat ik altijd het initiatief neem op het werk, bij de sportclub, etc. Op locatie komt het wel van twee kanten, maar daarbuiten gewoon niet.

rewind schreef:@Sawi
Ik ben brutaler dan jij Als ik iemand zelf zie zitten (en dat weet ik vaak wel snel) dring ik me gewoon aan die ander op. Dan hebben ze niets meer te kiezen. Dus geen excuus: ik hoef geen vrienden erbij. Ze zitten dan aan me vast;). Uhm, een ontmoeting met mij gaat je niet in de koude kleren zitten, dus er is altijd iets gebeurd in zo'n ontmoeting.
Misschien is een jaar beetje praten en wachten ook wat te lang? Ik weet wel, het is soms lastig om in te schatten, maar ik nodig mezelf eerder uit of die ander bij mij natuurlijk. Of het dan een vriendschap wordt zoals ik dat wil, ja, dat blijft altijd afwachten. Ik heb ze ook niet naast de deur, dus al het spontane wat ik ook graag zou willen kan niet. Maar ik heb goede contacten! En mensen die ik echt wel vrienden noem.

Zo heb ik mij mijzelf min of meer in het verleden "opgedrongen" aan diverse mensen, maar het succes wisselde sterk, want alleen John is daarvan overgebleven, en Marcel is dus door John onder mijn aandacht gebracht. Ook mijn vriendschappelijk netwerk is dus extreem beperkt in dat opzicht en nu is de mogelijkheid dat dat ooit ruimer wordt is in dat opzicht zeer beperkt ondanks dat ik tamelijk assertief en brutaal ben.

Sawi schreef:Maar ik wil niet anders zijn of mezelf onderscheiden of 'beter' zijn. Ik wil mezelf zijn én de wereld en de mensen om me heen snappen. Ik doe mijn best de wereld en mensen te snappen zonder daarbij anderen te veroordelen om hun ideeën (want wie ben ik om daar iets van te vinden). Maar andersom kom ik het maar weinig tegen: mensen die een poging doen om mij te snappen, of in elk geval mijn ideeën niet veroordelen. Dat is toch niet teveel gevraagd?
En die mensen bestaan echt wel. Dat weet ik ook wel. Maar ze zijn nogal schaars. In de meeste gevallen mag ik al blij zijn dat mensen mij 'tolereren'. En juist daarin schuilt een oordeel en ik wil niet beoordeeld worden. Ik wil mezelf zijn.

Heel herkenbaar. Ik moest vaak achter mensen aan en de activiteiten plannen. De meesten zijn meer profiteurs dan echte vrienden. Als ik dat merk is die vriendschap ook over. Op dit moment heb ik naast een paar vage contacten niemand. Het is best eenzaam en toch is het beter dan te worden gebruikt om wie je bent.

Nou ja, ik ben niet vreselijk assertief in de contacten, maar ik probeer wel serieus als ik denk dat iets de kans wil geven. Als ik het niet doe en ik heb de behoefte, wie moet het dan doen voor mij? Bij de een moet je pushen, bij de ander aardig doen en bij de derde weer iets anders. Toch heb ik liever de afspraken die ik dan maar zelf en voorstel dan niets, maar zo zit ik in elkaar. Gelukkig heb ik ook wel gelijke relaties in dat opzicht. Tenminste, dat houd ik mezelf voor .

En dan nog twee dingen. Vrienden maak je niet, die krijg je vanzelf of niet. En vriendschap sluit je niet, nee die ontstaat uit zichzelf (als omstandigheden daar zijn).

Cornelis1921 schreef:En dan nog twee dingen. Vrienden maak je niet, die krijg je vanzelf of niet. En vriendschap sluit je niet, nee die ontstaat uit zichzelf (als omstandigheden daar zijn).

En vriendschap eindigd ook zonder dat men er enige invloed op heeft. Denkend aan jou, Esther.

Is het ook niet zo dat je als hb'er je makkelijker naar het niveau van een ander kan verplaatsen en een ander die hoog gevoeligheid en vermogen sneller mist omdat te kunnen doen? Plus ik denk dat velen (hbers) (probeer niets in te vullen) ook van jongs af zich al snel aanpassen en zich al wat meer onbegrepen voelen op school etc.

Ik wens jullie allemaal vrienden toe, vriendschappen kunnen echt zo waardevol zijn. Al zijn er natuurlijk altijd twee zijden aan een medaille.

als ik me als nieuwkomer mag inmengen...

met interesse lees ik jullie topic.
Mijn ervaring met vriendschap en mezelf zijn is dat ik eerst bevriend moet zijn met mezelf. Ik kan mezelf wel wegstoppen maar uit ervaring weet ik dat dat niet voor mij werkt. Ik ben er jaren en jaren depressief van geweest. Omdat mezelf niet mogen zijn een gevoel van lethargie met zich meebracht.
Het hielp ook niet dat ik mezelf ook niet begreep. Ik was zo slim maar het kwam er niet uit, zo'n verhaal. Dus dan ga je vanzelf wat lager zingen zeg maar.

Ik kan een Prem zijn (die bekende Surinaamse advokaat die zo vurig is), maar ook een rommelige luiaard.
Ik kan echt niet vertellen hoe ik mezelf heb teruggevonden, waarschijnlijk door een goede relatie en kinderen. Ik ben de yoga-opleiding gaan volgen, omdat daar mijn hart van openging.

En nu 10 jaar later ben ik vrij van zoals ik hoor te zijn. Ik ben mezelf, snap mezelf. een mooie uitspraak hierover: je kunt niet speciaal én gewoon zijn tegelijk.
En echt waar, de wereld om je heen verandert door deze verandering in jezelf. Ook vriendschappen.

Ik denk zelf dat het gevaar van anders zijn namelijk is, is dat je de macht aan de anderen geeft: de anderen zullen wel gelijk hebben, of: ja, sorry, let maar niet op mij.
Terwijl vriendschappen gebaseerd zijn gelijkheid. Respect hebben dat je niet gelijk bent, maar wel gelijkwaardig. en vooral: vriendschap geeft energie.

Mooi verwoord Madelief, je omschrijft exact het proces dat ik nu doormaak!

Freerider

Ik ben er na enige tijd achter gekomen: ik heb één close friend (John), de rest zijn hulpverleners of kennissen. Wat betreft verre vriendschappen, daarvan kun je moeilijk de waarde inschatten, al ben ik geneigd sommigen het voordeel van twijfel te gunnen, zoals er sprake met een aantal forumgenoten op diverse fora.

Dank je Madelief voor dit delen. Ik sta aan het begin van mij zelf hopelijk vinden, accepteren en zijn. Ik weet dat ik bang ben dat ik te veel op ga vallen en dat er dan op mij geschoten gaat worden. (pestverleden) Ik heb me om deze reden ook altijd klein gehouden. Sociaal ben ik perfect aangepast, hierin zat mijn perfectionisme. Iedereen loopt met mij weg, behalve ik zelf. Ik schrik er wel van dat je zegt er 10 jaar voor nodig te hebben, voor dit proces. Ik heb kortgeleden een chinese acupuncturist gesproken en hij meldde mij ook dat ik er 3 tot 10 jaar over zou doen. Wat dat betreft, 2 mensen, zelfde inschatting. Ik weet in ieder geval dat het niet raar is als het lang duurt.

Madelief schreef:Ik denk zelf dat het gevaar van anders zijn namelijk is, is dat je de macht aan de anderen geeft: de anderen zullen wel gelijk hebben, of: ja, sorry, let maar niet op mij.

Wmb een kleine nuance: je loopt het RISICO dat je 'de macht' aan anderen geeft.
Ter illustratie: ik ben er met dank aan mijn verbeterde zelfkennis en daardoor ook (eindelijk!) meer zelfwaardering alleen maar 'anderser' op geworden, terwijl ik nu juist mínder 'macht' uit handen geef. Juist omdát ik door heb dat ik (onherstelbaar ) anders ben. Waar velen simpelweg leren door de kunst af te kijken van anderen, moet ik (en andere zeldzamen) het zélf uitzoeken. Of de 'juiste' anderen vinden, en ook dát gaat bepaald niet vanzelf...


(de goede lezer constateert dat ik ook met open ogen in de val bent gestapt en járen heb geworsteld en gepuzzeld om 'er uit te komen'. Ik wil met name benadrukken dat het geen automatisme is dat je er in tuint. Of anders verwoord: wees gewaarschuwd en bespaar je een hoop ellende.
(Aaargh... de perfectionist in me zit weer te mekken dat ie niet tevreden is met mijn verwoording, maar die gaat maar fijn een toontje lager zingen! ))