Pagina 2 van 3

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: vr 21 jul 2017, 09:44
door -b-
Peach schreef: Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg"

Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.

Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.

Dag Peach,

Ik heb je post al een paar dagen zien staan, en naar aanleiding van je post heb ik mijn account opnieuw laten activeren om te antwoorden. Ik geef impliciet toe dat ik het forum in de gaten houd (een zogenaamde forum-lurker, voor mij een aparte ervaring, meestal ben ik meer van de overweldigende spam). Deactivatie van mijn account gaat niet nog een keer gebeuren, hoe leuk het ook is om met Rianne berichtjes uit te wisselen daarover :rolleyes: . Wanneer je een positieve desintegratie ondergaat en die wilt delen met anderen in de hoop gelijkgestemden te vinden dan is het onmogelijk om het niet over jezelf te hebben, want een positieve desintegratie is een persoonlijk proces dat enkel voor jou geldt en voor niemand anders. Niemand maakt door wat jij doormaakt, niemand voelt wat jij voelt en niemand kijkt er op dezelfde manier tegenaan. Om herkenning te vinden bij anderen moet je dan wel over jezelf schrijven, en hopen dat anderen een gelijkaardige ervaring doormaken. Vrolijk over jezelf schrijven dus. Omdat ik nu een kader heb geschapen voor herkenning door over jezelf te schrijven ga ik even over mezelf schrijven, logischerwijs een verkorte schets, om zo te kijken of je ergens herkenning in kunt vinden. Het geheel hieronder beschreven vormt een dissectie van het proces achteraf, met op het eind een beschrijving van de huidige sitatue. In totaal heeft dit een jaar of zeven in beslag genomen, waarbij het in het laatste jaar sneller is gegaan.

Anders zijn is mijn leven. Het is gewoon zo, een werkelijkheid die ik accepteer omdat ze zo is. Ik zag liever dat iedereen gelijk was en mijn vermogens had maar niet iedereen is gelijk, en niet iedereen heeft mijn vermogens. Dit was me al van jongs af aan duidelijk. Sterker nog, het gros van de mensheid komt niet eens in de buurt. Vanuit biologisch perspectief is dit prima te verklaren, mijn genenpakket is anders dan dat van de anderen, waardoor mijn fysiologie anders is. Die fysiologie is onderliggend aan de theorie van Dabrowski: De excitabilities tonen aan dat je zenuwstelsel op de een of andere manier anders reageert op prikkels dan het gros van de mensheid. Overgevoeligheid voor aanraking of labeltjes, geluid of geur, het wijst op een hypersensitief systeem dat zenuwprikkels snel door je lijf voert, en ook nog eens in grote mate. Omdat je zenuwstelsel gemaakt is uit neuronen en synapsen en je hersenen ook is het aannemelijk dat de verhoogde emotionele respons ook te maken heeft met de fysiologie van je neuronen. Ik vermoed dat de verhoogde emotionele respons dan ook het gevolg is van de sneller vurende zenuwbanen die mijn lijf heeft. Vermoedelijk komt mijn voorkeur voor computer-gerelateerd werk daar uit voort: Door het inperken van mijn input (bij voorkeur in een cubicle met een koptelefoontje op) krijg ik de rust die ik nodig heb om de dag door te komen. Dat betekent niet dat ik geen sociaal mens ben, daarover later meer. Een bijkomend effect van de versnelde respons op prikkels en sterke emoties is datgene waar hoogbegaafdheid in het algemeen mee geassocieerd word: slim zijn. Ik doorzie veel dingen, zie veel dingen als anders, zie maar zelden in waarom iets moeilijk moet zijn, heb geen moeite met nieuwe dingen leren, en anderen snappen niet zo goed hoe ik dingen leer. Het komt me aanwaaien. Ook ben ik sneller dan de meeste anderen die ik ontmoet. Niet zozeer sneller in het dingen doorzien als wel sneller praten, sneller denken, sneller lezen... alles gaat sneller. Ook ben ik gezegend met zo'n beetje alle excitables uit het boek behalve een overgevoeligheid voor geur. Daarmee is de basis geschetst.

Dabrowski stelt dat levenservaringen er toe leiden dat mensen in een crisis komen. Mijn jeugd was niet altijd fijn, ik ben jarenlang geisoleerd geweest en ben veel gepest omdat ik anders ben. Ik heb een depressie gehad ten gevolge van post traumatische stress-stoornis door een auto-ongeluk. Geen van deze dingen leide tot een Dabrowskiaanse crisis. Bij mij kwamen de echte crisissen pas toen mijn kinderen geboren werden. De kennis over Dabrowski en over positieve desintegratie kwam na de desintegratie zelf. De geboorte van mijn kinderen triggerde tweemaal een episode van doodsangst, die primaire angst die centraal staat in het menselijk bestaan en waar bijna iedereen wel eens mee geconfronteerd word. Tijdens de eerste periode van doodsangst ben ik met mijn huisarts gaan praten. Hij adviseerde mij een boek genaamd "Staring into the Sun" van de amerikaanse psycholoog Yalom. Dat boek heb ik toen niet gelezen, want ik ben notoir slecht in het doen van dingen die anderen me aanbevelen totdat ik zelf de logica er van in zie. Nee, ik begon te analyseren wat ik met mijn leven moest. Was ik tevreden met mijn werk? Deed ik werk wat bijdroeg aan de maatschappij? Was ik tevreden met de tijd buiten mijn werk? Ik keek nog niet naar mezelf, want tevredenheid met mezelf was een ander station. De zelfreflectie ontbrak nog. Natuurlijk heb ik vroeger voor mijn opleiding wel op mezelf moeten reflecteren, maar " in opdracht" is anders dan wat ik nu doe. Het zelfbeschouwende proces dat niet uit de persoon zelf komt droeg bij mij niet veel bij. Weer die koppigheid: Ik zag er op dat moment de noodzaak niet zo van in, en zag prima wat de problemen waren waar ik mee geconfronteerd werd, en ook dat mijn oplossing correct was. Daarvoor had ik geen introspectie nodig. Dat proces van zelfreflectie kwam pas echt op gang na de geboorte van mijn tweede kind. Weer triggerden vier maanden slecht slapen een periode van doodsangst, en dit keer las ik wel het boek van Yalom. Doodsangst is primair, zeer begrijpelijk en komt voort uit het gegeven dat het leven nu eenmaal eens ophoud. De centrale vraag die Yalom daarbij stelde was simpel: Ben je zelf tevreden met het leven dat je geleefd hebt? Doodsangst, zo stelde hij, komt voort uit deze vraag en het daaropvolgende antwoord. Wanneer het antwoord "Nee." is dan is er reden om de dood te vrezen, want je hebt je leven tot nu toe niet zo goed ingevuld als dat jij dacht het te kunnen doen, of vond het te moeten doen. Tijdens de tweede crisis kwam ik tot het inzicht dat ik inmiddels mijn werk verbeterd had ( ik werkte bij een maatschappelijk relevant bedrijf), en voldoende liefde uitdeelde aan de mensen om me heen (een centraal thema in mijn leven, ik leef om van anderen te houden en voor ze te zorgen zonder daarbij mijzelf uit het oog te verliezen, maar ik ben in de basis een emotioneel en sociaal mens dat graag contacten onderhoud met anderen). Ook constateerde ik toen dat ik, wanneer ik slecht slaap, pre-cursoren van bepaalde hormonen sneller afbreek wat leid tot depressieve gedachten. Daar was wat aan te doen, wat ik deed, en de crisis was weer weg....

... Tuurlijk niet. Ik constateerde al snel dat ik anders naar het leven keek dan voorheen. Ik was de confrontatie met mijn eigen dood aangegaan, niet eenmaal maar tweemaal, en zoiets laat sporen achter. Mijn kinderen ontwikkelden zich heel snel, ze waren overduidelijk hoogbegaafd. Maar wacht eens even, dat is genetisch, dat kan haast niet anders, en ik ben ook sneller en anders dan anderen, dus wat zijn dan mijn begaafde kenmerken? Waar kan ik me in spiegelen, waar pas ik bij? Kon ik meer dan dat ik dacht? Ik dacht altijd dat mijn gaven vooral op cognitief gebied lagen, ik kan aardig schrijven, kan zeer snel lezen (1000+ woorden per minuut met 90-100% begrijpend vermogen), kan in meerdere talen programmeren en nog wat meer van die dingen. Creatief zijn, prima in orde hoor, geen probleem, wil je een complete wereld met 20 pagina's geschiedenis om in te spelen, geef me een paar dagen en dan heb je hem. Analysevermogens zijn eveneens prima op orde. Maar kon ik ook wat op andere vlakken? Tekenen, schilderen, muziek maken, dat soort dingen? Dat ben ik maar eens gaan proberen. Ik liet los dat ik iets goed moest doen of iets wel of niet kon, en schilder vooral om te falen. Daar komen soms mooie dingen uit, en soms gewoon rommel. Notoir is mijn "had-je-me-maar-niet-getekend-monster", zoals mijn vrouw zei. Een perfect falen. Maar daar hield het niet op, want hoe meer ik las, hoe meer ik constateerde dat ik nog wat te leren had. Hoogsensitief, tja, volgens de lijstjes die ik afging ben ik dat, en niet zo zuinig ook. Een ding kon ik echter niet plaatsen: Volgens de lijstjes zou een hoogsensitief persoon ook in staat moeten zijn om anderen aan te voelen. Op het intermenselijke communicatieve vlak kon ik dus nog wel wat leren. Ik vroeg en kreeg een communicatie-cursus op mijn werk, en leerde dat ik echt wel wat kon bijschaven. Ik leerde ook dat het vaak aan het bericht ligt, en niet aan de ontvanger van het bericht. Iets waar ik eens onbewust mee omging werd mij ineens bewust. Langzaamaan daagde het bij mij dat ik mede door de communicatiecursus en het bekijken van andermans fysieke gedrag tijdens een conversatie meer las dan dat ik ooit gedaan had. Hoe kijkt iemand, hoe staat zijn lijf, is hij blij of verdrietig, hoe komt hij aangelopen, wat probeert hij of zij uit te stralen, wat voor signalen komen er echt vanaf? Mijn waarneming werd anders. Het verschil tussen mij en mijn medemens werd extra onderstreept. Naast cognitieve vermogens en creatieve vermogens kon ik mijn hooggevoeligheid ook inzetten om iets te doen, iets te betekenen voor anderen, en nu wist ik ook waarom er zo vaak een gebrek aan communicatie ontstond tussen mij en de anderen. Ik begon met rap tempo aan mezelf te werken, leerde beter en effectiever met anderen communiceren, kreeg meer feedback en bouwde mijn persoonlijkheid opnieuw op. Door constante zelf-validatie in het aangezicht van de dood werkte ik aan mezelf.

Ondertussen werden mijn kinderen groter en gingen ze naar school. Dat ging niet van harte. We wisten dat ze hoogbegaafd waren, dat was zo overduidelijk aanwezig... maar ondanks herhaalde verzoeken wou school er niet veel mee doen. Onze kinderen werden getest en bleken qua IQ respectievelijk hoog en "onmeetbaar" te zitten. Dat was confronterend, en het derde deel van mijn crisis. Natuurlijk, het hoeft niet zo te zijn dat je als ouder ook zo bent, maar de kans dat je wel zo bent is aanmerkelijk hoger, en in mijn geval durf ik er echt wel voor uit te komen. Ik ben meer gaan lezen en meldde mezelf hier aan. Al snel constateerde ik dat ik anders in elkaar stak dan veel anderen - ik heb mijn problemen met de mensheid grotendeels geslecht, ga van mezelf uit en werk constant om de interactie te verbeteren, waarbij ik van de anderen niets verwacht maar het als een uitdaging zie om anderen te helpen ongeacht hun niveau, en ze daarbij in hun waarde te laten. Ik probeer dagelijks actief bij te dragen aan de maatschappij om hem te veranderen. Niet door anderen te overtuigen, maar door te handelen. Ik weet dat ik anders ben dan de rest, en compenseer voor die andersheid, niet door mezelf te verloochenen, maar door te accepteren dat ik nu eenmaal anders ben, dat diegenen die niet zo zijn daar niets aan kunnen doen, en door ze te helpen mij te begrijpen, zodat we samen kunnen werken aan iets beters. Ik leerde geduld daar waar ik het nooit had ( "want zo ben je" ;-) ), en navigeer nu op mijn eigen morele kompas, waarbij ik me niet veel meer aantrek van wat anderen ergens van vinden ( ja, "niet veel" , en het verandert steeds meer in "niets"). Ik werk liever samen op een beleefde manier dan dat ik de confrontatie aan ga en ben altijd op zoek naar verbindende factoren en overeenkomsten om zo een probleem op te lossen. Mensen die praten in onmogelijkheden toon ik door handelen dat het wel mogelijk is, wat vaak leid tot ongeloof of verbaasde reacties, maar dat ligt in hun. Ik leef nu samen met mijn emoties in plaats van ertegen te vechten omdat ze onderdeel zijn van mijn persoon, en die innerlijke harmonie is prettig. Ik valideer mijn eigen leven, want wanneer ik dood ga moet ik zelf beoordelen wat ik er van vond. Omdat ik niet weet wanneer dat moment komt moet ik iedere dag gelukkig zijn met de keuzes die ik maak, en de enige manier om dat te doen is met liefde, nederigheid, samenwerking en compassie, waarbij ik iedere dag probeer nieuwe dingen te leren en mezelf wat wijzer te maken. Het is eigenlijk heel simpel, maar het vereiste in mijn geval een analyse om tot die conclusie te komen omdat ik niet domweg kan geloven - ik moet dingen begrijpen. Hier vond ik iemand die me attendeerde op Dabrowski, wat aanleiding gaf tot het verkrijgen van een referentiekader. Hierdoor kreeg ik meer begrip voor mijn medemens: Of men zit aan de ene kant van de lijn, of aan de andere kant, maar het is omnmogelijk om iemand naar deze kant te brengen want daarvoor moet er teveel aan de binnenkant gebeuren. We kunnen anderen niet veranderen, we kunnen ze enkel helpen.

Het uiteindelijke resultaat is dat ik geloof in mezelf. Niet een beetje, of af en toe, maar gewoon, simpel, geloven in wat ik doe en wat ik ben. Er zijn veel dingen die ik nog spannend vind, angsten om te overwinnen, emoties die komen en gaan (en ze zijn heftig, die emoties, daar zorgt mijn lijf wel voor), maar omdat ik nu beter begrijp wat ik ben en hoe ik tot stand gekomen ben kan ik accepteren dat het zo is, er mee omgaan en doorgaan met wat ik doe. Ik projecteer nu mijn werkelijke persoon naar buiten, en dat is relatief nieuw, vroeger verstopte ik veel van mezelf. Maar dat gaat niet meer, je bent op een gegeven moment de grens over en dan moet je wat. Terug is geen optie, groeien en begrijpen is de enige manier.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: vr 21 jul 2017, 11:24
door Peach
OverLoad schreef:
wo 19 jul 2017, 13:49
Ik dacht juist dat we nogal in op 1 lijn lagen qua gevoeligheid... Hij is meer van het ver- / weg stoppen, blijkbaar.
Ritualisme... hmmm... herken er wel wat in ja.
Daar kan hij nog eens in vastlopen. Bij mij ging het in het begin goed, maar ben daar uiteindelijk in vastgelopen.
HAA schreef: Denk persoonlijk dat die vermeende 'Oppositioneel Opstandige Gedragsstoornis (OOG)' eerder als een - zij het cynische - grap bedoeld is, nochtans moppert de bevolking heel de tijd over beleidsmatige beslissingen. Als we dit onze gerichte aandacht geven dan mag blijken dat het 'gemopper' een gegronde voedingsbodem kent, initieel misschien vaag maar gaandeweg steeds helderder. Zoals Dabrowski ook aangeeft zullen velen zich schikken naar een situatie en daar het beste van maken, op niveau 4 wordt dat anders. Door de geschiedenis heen hebben velen - zij het een minderheid - alternatieven aangereikt om deze wereld tot een betere plaats te maken, de ideeën zijn blijven bestaan maar de effectieve invoering blijft uit. Wat betreft 'stoornissen' zien we vandaag een kentering in de GGZ, verschillende stoornissen kunnen immers gezien worden als eigen aan het menselijke groeipotentieel waarbij er op elk niveau iets kan misgaan. En net zoals je ergens aangeeft, je kan misschien een prachtig idee hebben maar als de collectieve geest dit verwerpt dan kan dit zwaar gaan wegen op het geweten. Op dat moment weet jij immers iets dat anderen (nog) niet lijken te begrijpen, het kan mogelijks leiden tot een verwoestende innerlijke tweestrijd waarvoor gepaste labels werden bedacht. Anders gezegd, deze dynamismen leiden vaak tot absurde en maar al te pijnlijke situaties, letterlijk.
Mooi gesproken en ben het ermee eens. Ik zie ook dat er met de groei theorie van Carol Dweck. Men is nog veel te veel bezig met intelligentie. Zoals bijv het onderscheidt tussen lager en hoger opgeleiden. Zo proberen mensen ook zo intelligent mogelijk over te komen in het uiten wat ze wel niet kunnen. Van complexe documentaires tot de jongen leeftijd die bij hun prestaties horen. Ik heb zelfs een keer een site gevonden, die handvaten aanreikt waardoor je gelaatsexpressies intelligent overkomt. Ik bedoel daarmee niet de zoektocht naar HB. Meer dat de norm daar te veel naar gevraagd heeft. Terwijl Carold Dweck juist geconstateerd heeft dat dit een negatieve manier van denken is. Dat men zich meer moet focussen op wat men kan leren en niet op aangeboren aanleg, zoals bijv het IQ.

Ik ben mij met het klagen bekend en heb er veel mee te maken gehad in mijn omgeving. Het is dus een cirkel van iets niet willen en het zich gedwongen voelen het te accepteren. Hierdoor kunnen juist conflicten ontstaan, dat weer kan leiden tot verdeeldheid.

Ja je geweten kan zelf tegen je gaan liegen, zolang zij verbonden is met de massa. Want de massa oefent druk op je uit en dat kan je geweten beïnvloeden. Je geweten is vooral op de wat lagere niveau's te manipuleren en aangepast aan de norm. Maar heb dan wel een echt geweten? Of is dat geweten dan eigenlijk ook een aanpassings-mechanistme. Ik denk zelf het tweede.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: vr 21 jul 2017, 11:58
door Peach
fiore schreef:
do 20 jul 2017, 12:19
Het is ook jammer dat de meeste mensen het niet zien als een talent, zeker. Wel denk ik dat een emotioneler iemand juist niet achterloopt, misschien zelfs voor, maar wat je al zegt, het merendeel van de mensen is er niet op "voorbereid".
Als gevoeliger mens krijg je immers vaak te horen "je denkt veel te moeilijk/maakt het veel te moeilijk" etc. Soms, heel soms betrap ik me op het verlangen gewoon terug te zeggen "en jij mist driekwart van de details" [dat zeg ik nooit - vind ik niet lief]
Maar even objectief bekeken: waarschijnlijk gaan gevoeligen ergens zelfs beheersder om met emoties. Omdat je ze uiteindelijk vollediger verwerkt. Daarbij [even vanuit mijn ervaring] heb ik geen enkel heel gevoelig mens ontmoet wat een ontzettende dramaqueen is of een soort olifant in een porseleinkast. Mensen die heftig zijn in het uiten van hun emotie zijn in mijn idee vaak juist iets minder gevoelig. Alles naar buiten gooien lijkt bij hen energie te geven.
Terwijl de hele gevoelige naar binnen klappen en áls het eens een keer in alle hevigheid naar buiten slaat er vervolgens zelf bijzitten als een uitgewrongen vaatdoek

Dat veroordelen wat anderen doen zal wel komen omdat zij [eigenlijk iedereen] zich graag willen zien als perfect, en alles wat dat beeld in gevaar brengt [en iedereen] een gevaar wordt.
Je kunt beter een of andere hoogbegaafde vertellen dat ie overemotioneel is en achterloopt dan toegeven dat je niet de vermogens of de wens hebt om met hem of haar mee te gaan. Is beter voor je eigen ego. Denk ik
Ik denk ook dat gevoelige mensen op een bepaalde manier voor kan lopen op zijn/haar emotionele ontwikkeling. Het is anderzijds ook niet altijd gelijk ontwikkeld denk ik. Men kan bijv zeer ver voor lopen op empathisch vermogen, maar juist weer achter op het gebied van assertiviteit. Juist omdat gevoelige mensen alles wat gedetailleerder binnen krijgen. Aan de andere kant kan het assertiviteitsvermogen uiteindelijk weer verder zijn ontwikkeld, als de gevoelige uiteindelijk assertief is geworden. Dat kom denk ik door de verfijnde aanleg voor de details. Terwijl minder gevoelige mensen naar mijn idee wat vaker gelijk liggen in hun ontwikkeling en sneller tevreden zijn met een minder resultaat. Mocht ik mijn diepe gedachtes delen, dan krijg ik weleens "Dat daar over nadenkt, dat is toch nergens voor nodig/" of het gebruikelijke "Doe nou niet moeilijk"

Dat denk ik ook en zij geven ook minder snel toe aan emotionele verleidingen. Zoals bijv agressief gedrag.

Dat ben ik met je eens. Daar heb ik niks aan toe te voegen, dat is naar mijn mening ook gewoon zo.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: vr 21 jul 2017, 14:11
door Peach
Baranor schreef:
vr 21 jul 2017, 09:44
Dag Peach,
Hoi Baranor,

Dit ziet er wat vreemd uit. Ik heb je hele plakkaat even weggehaald behalve "Dag Peach". De reden is dat er een extreem grote plakkaat ontstaan dat een pagina van het forum vult. Op een of andere manier probeer ik zelf te grote plakkaten te vermijden, omdat dat wat prettiger werkt voor mijn hooft. Zelf lurk ik kan ik ook lurken op een aantal sites. Als ze mij aanspreken, maar weer niet genoeg aanspreken om lid te worden. Dus ik begrijp wel dat je dat doet.

Ik ben nog niet zo ver waar jij bent, maar wel verder dan waar ik een aantal maanden geleden. Ik merk dat mijn stemmingen beter en de dingen in een steeds beter perspectief kan plaatsen. Ik ben zelf ook echt vastgelopen. Ik ben vroeger ook gepest en heb ook een zwaarverkeersongeval gehad en nog wat andere dingen die ook niet fijn waren. (Daar praat ik liever niet over, dat is niet persoonlijk). De opdonder kwam, toen ik na mijn ongeval gewoon verder gepest werd. Ik kon niet begrijpen dat mensen doorgaan met pesten, terwijl het slachtoffer een zwaarverkeersongeval achter de rug heeft. Het was nog niet moment dat ik vast ben gelopen in mijn leven. Mislukte pogingen om te herstellen, fysieke beperkingen (Ik zit niet in een rolstoel), veel onbegrip van anderen en geen aansluiting krijgen bij anderen ware voor mij de factoren. Want dan word het lastig. Ik probeerde hetgeen in te halen, wat ik in de pubertijd gemist heb. Vrienden maken en aansluiting krijgen. Ik kreeg het gevoel dat mijn anders-zijn een foute eigenschap is en dat ik zoveel moest veranderen in normaal. Deze gedachten kwam oor invloed van mijn pestverleden en van het feit dat mijn ouders mij als een "normaal" kind wilde opvoeden. Dat was heel erg goed bedoelt, maar heeft niet volledig gewerkt. Ik ben uiteindelijk vastgelopen met mezelf. Je kunt een andersdenkend kind niet opvoeden als een normaal kind.

Mijn vaders is hoogbegaafd en is ook anders dan de anderen. Hij heeft moeite gehad met de anderen. vooral wanneer zij zijn visies van tafel veegde. Dat terwijl sociale interacties wel goed gingen. Het is vaak het anders-zijn zelf is hetgeen waar mensen moeite mee kunnen hebben. Omdat men hier moeite mee heeft om dat te begrijpen.

Oei ik ben wel even geschrokken van je leesvaardigheid. Ik heb dit zelf niet. Ik lees door mij nystagmus juist extra langzaam. Hierdoor word ik niet hoog ingeschat, hoewel ik andersom de verbanden tussen langzaam lezen en een niet zo hoge intelligentie niet begrijp. Ik denk dat men dan de verbinding legt aan iemands cognitieve vaardigheden. Men denk dat die minder scheep zijn. Nou ja is mijn vermoeden. Ik heb geen speciale leesvaardigheden, maar wel een goed geheugen. Ik onthoud en anderen doen daar graag een beroep op, Mijn kwaliteiten liggen juist weer in het schilderen. Hoe die tegenstrijdigheid mogelijk is tussen, weet ik niet. :|

Ik herken mijzelf wel in een aantal stukken van jou verhaal. Ik heb ook moeite met de communicatie en ik heb ben ook een erg gevoelig type..Ik vond dat jou verhaal ook een aantal handvaten heeft geboden en mij heeft geholpen om de dingen in een beter perspectief te bekijken. Ik bedankt je daar hartelijk voor en hoop dat je nog verder zult groeien, dan je al gedaan. :ibigrin:

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: vr 21 jul 2017, 21:24
door scorcy
Ik heb weleens gehoord dat de hoogsensitiviteit die veel hoogbegaafden hebben een gevolg zou kunnen zijn juist van het feit dat ze vroeger vaker gepest werden, of zoals in mijn geval eerder genegeerd, wat misschien ook wel een soort pesten is. Ik was sociaal gezien een ontzettende laatbloeier, echt heel klunzig op de middelbare school. Was een dromer maar wel op een bepaalde manier was (ben) ik ook dominant / strong willed, (waarbij ik overigens niet zomaar over anderen heen wals of daarin ongevoelig ben, vroeger wellicht wel enigszins).

Als gevolg had dat dat mensen me niet gingen pesten (dat kon ik prima pareren) maar juist gingen negeren... Ik lijk van buiten dan wel heel zelfverzekerd, maar van binnen ben ik toch wel onzeker.

Door mijn jeugd (denk ik) ben ik nu ook wel gevoeliger naar "reageren mensen wel op wat ik zeg?", "hoe reageren ze?"... Merk zelfs nu dat ik dan ga twijfelen over de inhoud van mijn eigen post op de vorige pagina omdat daar niemand op reageert, wellicht juist omdat hij nét boven de vouw van de pagina valt.

Da's trouwens helemaal mijn eigen probleem en mijn eigen trigger, dus trek je daar niets van aan verder, maar misschien vinden jullie dat ook wel herkenbaar? Ik merk dat ik het nu voel, zelfs gewoon bij een post op een forum, dus het zit best wel diep en wordt supersnel getriggerd terwijl ik voor de rest volgens mij best wel goed gebalanceerd ben qua emoties etc. Binnenkort ga ik toch aan de slag met een tweedelijns psycholoog hiermee. Inzichtgevende therapie kan wellicht helpen icm de stappen van Dabrowski :)

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: wo 26 jul 2017, 09:19
door scorcy
En toen heb ik dit forumonderwerp vermoord? :/

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: wo 26 jul 2017, 09:20
door -b-
Nee hoor, een goed antwoord vergt soms tijd ;-)

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: za 09 sep 2017, 06:27
door plato
Ik reageer even niet vanuit de persoon dat in een land leeft maar vanuit het land waarin de persoon leeft. Vanuit een cultuur of vanuit de levenswijze van een land wordt je, of je wilt of niet, meegesleurd in gedrag. Een iets van zo hoort het.

Om te beginnen met in mijn ogen een te sterke basis aanwezigheid van wetten die de overheid i.c. de politiek bedacht heeft hoe het bedrijfsleven en de burger zich moeten gedragen. Het aantal wetten is inmiddels uitgegroeid tot 63.000. Ja...je leest het goed. https://www.ad.nl/binnenland/meer-regel ... ~aa6393d2/

Ook de zeer hoge bevolkingsdichtheid leidt mijns inziens tot een soort geconditioneerd gedrag. Zo moet het want iedereen doet het en dat kun je ook naast je waarnemen. Kort door de bocht...anderen vinden dat je afwijkt van het specifieke NL gedrag en reageren daarop. Derhalve...veel Nederlanders, zakenmensen en privé mensen, verlaten het land. Ik ook. Die overigens goed opgeleid zijn. https://www.visionair.nl/politiek-en-ma ... nederland/
Gewaagde vraag: Wat hou je dan over als land?

Ik heb geleerd dat je 2 mogelijkheden hebt. Je gaat gewoon je eigen gang en accepteert de weerstand van anderen. Of je gaat weg naar een land dat bij je past. Vrijheid en je daar binnen kunnen ontwikkelen is bij mij het hoogste goed,

Zo...ik ga nu met mijn duitse herder de bossen in...reeën en ander wild zoeken en er naar kijken. Die staan al vaak naast mijn huis, zo'n 100 meter hier vandaan.

Afbeelding

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: za 09 sep 2017, 13:54
door Van zee tot zee
Ha, Denemarken, het land dat gepasseerd moet worden om in Hirstals de boot naar het mooiste land van Europa te pakken: Noorwegen. Wist u dat duitse herders in Noorwegen 10% groter en sterker zijn dan in Denemarken? Net zoals dat de bevolking van Zuid Korea groter is dan Noord Korea.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: za 09 sep 2017, 14:20
door plato
Van zee tot zee schreef:
za 09 sep 2017, 13:54
Ha, Denemarken, het land dat gepasseerd moet worden om in Hirstals de boot naar het mooiste land van Europa te pakken: Noorwegen. Wist u dat duitse herders in Noorwegen 10% groter en sterker zijn dan in Denemarken? Net zoals dat de bevolking van Zuid Korea groter is dan Noord Korea.
Ja dat wist ik. Ik heb er een huis staan. Kom er zo nu en dan. Dit blijft voor mij een pakkend filmpje, iedere keer weer. Mens en dier die in volle harmonie samen leven en vooral spelen. Die wel :inlove: . In Noorwegen opgenomen:



Als ik dit filmpje hier afspeel en hij hoort het geluid, dan gaat mijn duitse herder janken.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: za 09 sep 2017, 14:22
door Ray
Peach schreef:
vr 14 jul 2017, 22:19
Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.
Een mogelijkheid die ik nu zie, wanneer ik dit lees, is de formatie van een groep gelijkgestemden die tezamen een (pseudo)denktank zouden kunnen gaan vormen. Het zal zowel een leerzaam als een confronterend 'avontuur' worden maar wat het bovenal zou kunnen bieden is rust en erkenning, dat laatste waar de grootste behoefte wellicht bestaat.

Zoals veel anderen hier barst ik soms ook uit m'n voegen van de vele mogelijkheden maar het probleem doet zich daarbij voor dat ik dan geneigd ben van idee naar idee te springen en heel veel van m'n ideeën, waarvan ik ('gegarandeerd zeker') weet dat ze plausibel zijn, belanden in de vergetelheid. Sommige mogelijkheden heb ik wel ten uitvoer gebracht en tot nog toe is dat nooit tegengevallen, al was het maar omdat ik uiteindelijk totaal op mezelf werd teruggeworpen en vanuit die positie meer zin voor realiteit heb verkregen.

Het is maar een idee uiteindelijk maar wel een unieke uitdaging, mits van enige structuur voorzien.

So whattayasay?

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: zo 10 sep 2017, 08:34
door plato
Noorwegen...

In dat gebied is sterk stromend viswater. Er kwam een visser naar ons, de buren en ik, toe die wij niet kenden. Hij zag de BBQ waarmee wij bezig waren, liep terug naar zijn auto en haalde een gerookte zalm eruit en bood ons die aan. En dus een bbq gast erbij :) Zo werkt het daar.


Afbeelding

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 12:33
door Ray
Onmogelijk dus.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 13:46
door Peach
Ik herken het geconditioneerd gedrag, waar Plato het over heeft. Maar vind dat dit ook gewoon in andere landen voorkomt. Het "zo hoort het" het gedrag komt in ieder land in meer of mindere mate voor. Zo heeft Nederland het wat meer, maar ook wat minder dan in andere landen. Ik vind het zeker een mooi gegeven wat Plato schrijft over Noorwegen. Maar voor mij zou het niet werken. Ik zou dan weglopen voor mijn eigen problemen. Ik blijf liever hier en ga de confrontaties aan. Dan zouden voor mij de resultaten op lange termijn termijn beter zijn, mij kennende.
Ray schreef: Een mogelijkheid die ik nu zie, wanneer ik dit lees, is de formatie van een groep gelijkgestemden die tezamen een (pseudo)denktank zouden kunnen gaan vormen. Het zal zowel een leerzaam als een confronterend 'avontuur' worden maar wat het bovenal zou kunnen bieden is rust en erkenning, dat laatste waar de grootste behoefte wellicht bestaat.

Zoals veel anderen hier barst ik soms ook uit m'n voegen van de vele mogelijkheden maar het probleem doet zich daarbij voor dat ik dan geneigd ben van idee naar idee te springen en heel veel van m'n ideeën, waarvan ik ('gegarandeerd zeker') weet dat ze plausibel zijn, belanden in de vergetelheid. Sommige mogelijkheden heb ik wel ten uitvoer gebracht en tot nog toe is dat nooit tegengevallen, al was het maar omdat ik uiteindelijk totaal op mezelf werd teruggeworpen en vanuit die positie meer zin voor realiteit heb verkregen.

Het is maar een idee uiteindelijk maar wel een unieke uitdaging, mits van enige structuur voorzien.

So whattayasay?
Ik ben het hier mee eens. Ik denk dat gelijkgestemde een enorme denktank kunnen vormen. Er bestaat in het buitenland (ik dacht Engeland) ook een bepaalde organisatie of zoiets, waarbij gelijkgestemde de hele dag mogen denken en dat ook mogen doen op eigen tempo. Theorie'n worden geschreven en hoeven niet door dezelfde persoon bewezen worden. Dat doet de wetenschap in een later proces. Kan jaren duren. Maar de resultaten kunnen uiteindelijk
verassend zijn. Helaas heeft Nederland dit niet. Misschien een goed idee omdat op te vragen. Waarvan ik vermoed dat mijn voorstel zweverig kan zijn, nu ik dit schrijf.

Ik ben zelf ook erg vergeetachtig met ideeën en mogelijkheden. Ik heb eerst geschreven dat ik ze niet had. Ik vind het moeilijk om dat te uiten. Ik ben daarin wantrouwig aangelegd en heb niet zo een zin, dat men het er bij mij uittrekt. Maar vergeet ze ook. Meestal schrijf ik tegenwoordig alles snel op voordat ik het vergeet of herhaal de ideeën om ze niet te vergeten en schrijf ze daarna alsnog op. Ik heb niet altijd een bloknoot binnen handbereik dus vandaar.

Het is zeker een uitdaging en daarbij ook een uitdaging om hoogbegaafdheid in een realistisch perspectief over te brengen bij anderen, waardoor anderen zich minder gepasseerd en hoogbegaafden weer meer ruimte hebben om zichzelf te zijn.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 13:57
door plato
Peach.

Heeft Nederland wel een cultuur waaraan je je kunt vasthouden ? Heeft Nederland überhaupt een cultuur. In 2017.

Bij deze de culturen van Noord Europa:

De wet van Jante:

Je moet niet denken dat je wat bent.
Je moet niet denken dat je even veel bent als wij.
Je moet niet denken dat je slimmer bent dan wij.
Je moet je niet inbeelden dat je beter bent dan wij.
Je moet niet denken dat je meer weet dan wij.
Je moet niet denken dat je meer bent dan wij.
Je moet niet denken dat je deugt.
Je moet niet om ons lachen.
Je moet niet denken dat iemand om je geeft.
Je moet niet denken dat je ons wat kunt leren.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Jante

Bij jaarlijkse metingen van Unesco wordt Denemarken jaar in en jaar uitgeroepen tot het land met het gelukkigste volk ter wereld.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 14:25
door Stefan

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 18:12
door Terrasano
OverLoad schreef:
wo 19 jul 2017, 10:33
Peach schreef:
ma 17 jul 2017, 10:33
Ik heb vroeger vaak te horen gekregen dat ik te emotioneel of te overdreven reageer op dingen. Ik heb daardoor vaak geprobeerd om de gevoeligheid te verminderen. Ik wilde net zo zijn als de anderen. Ik dacht dat er een in hun mindere mate van gevoeligheid een bepaalde kracht zat. Anderen zijn geneigd om vooral te laten blijken, dat zij zelf niet gevoelig en heel goed tegen een stootje kunnen. Nou ja dat heb ik met mijn levenservaringen meegekregen.
Hier nog eentje die (recentelijk, door hb'er zelfs, die ook HSP is) te horen kreeg dat ik me maar beter moest wapenen. En dat noemde zich mijn vriendje... (ja, verleden tijd)
Kostte wat moeite voor ik al die verwijten (tja...) uit m'n systeem had.
Was een bewuste keuze voor mezelf: ik ben prima zoals ik ben, ik ben dan misschien snel emotioneel - dat laat alleen maar zien dat ik een hart heb.
Nou ja, hsp is een zegen als je de kracht ervan kunt doorgronden en overstijgen, want het eindresultaat is inderdaad de integratie van die gevoeligheden en erkennen dat je hierin een leider kunt zijn, maar dan moet je eerst zien te overwinnen datgene wat je vasthoudt..

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 18:18
door Terrasano
plato schreef:
ma 11 sep 2017, 13:57
Peach.

Heeft Nederland wel een cultuur waaraan je je kunt vasthouden ? Heeft Nederland überhaupt een cultuur. In 2017.

Bij deze de culturen van Noord Europa:

De wet van Jante:

Je moet niet denken dat je wat bent.
Je moet niet denken dat je even veel bent als wij.
Je moet niet denken dat je slimmer bent dan wij.
Je moet je niet inbeelden dat je beter bent dan wij.
Je moet niet denken dat je meer weet dan wij.
Je moet niet denken dat je meer bent dan wij.
Je moet niet denken dat je deugt.
Je moet niet om ons lachen.
Je moet niet denken dat iemand om je geeft.
Je moet niet denken dat je ons wat kunt leren.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Jante

Bij jaarlijkse metingen van Unesco wordt Denemarken jaar in en jaar uitgeroepen tot het land met het gelukkigste volk ter wereld.
Het hele probleem van geluk ligt verscholen in het erkennen van de eigen wensen en verlangens die ongehinderd mogen zijn in het pallet van expressie. Niet zozeer in het spiegelen van elkaars gelijkheid, maar in de erkenning van elkaar verschillen.. Maar daar is een zekere mate van ontwikkeling voor nodig, wat geluk tegenhoudt is de validatie van elkaars wensen en verlangens, die niet zelden diametraal van elkaar kunnen verschillen.. En dat is wat de mensheid zou moeten omarmen, elkaars verschillen zonder een oordeel. Tenzij het bewezen schadelijk is voor een partij die geen deelname wenst.

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 18:32
door plato
Terrasano schreef:
ma 11 sep 2017, 18:18
plato schreef:
ma 11 sep 2017, 13:57
Peach.

Heeft Nederland wel een cultuur waaraan je je kunt vasthouden ? Heeft Nederland überhaupt een cultuur. In 2017.

Bij deze de culturen van Noord Europa:

De wet van Jante:

Je moet niet denken dat je wat bent.
Je moet niet denken dat je even veel bent als wij.
Je moet niet denken dat je slimmer bent dan wij.
Je moet je niet inbeelden dat je beter bent dan wij.
Je moet niet denken dat je meer weet dan wij.
Je moet niet denken dat je meer bent dan wij.
Je moet niet denken dat je deugt.
Je moet niet om ons lachen.
Je moet niet denken dat iemand om je geeft.
Je moet niet denken dat je ons wat kunt leren.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Wet_van_Jante

Bij jaarlijkse metingen van Unesco wordt Denemarken jaar in en jaar uitgeroepen tot het land met het gelukkigste volk ter wereld.
Het hele probleem van geluk ligt verscholen in het erkennen van de eigen wensen en verlangens die ongehinderd mogen zijn in het pallet van expressie. Niet zozeer in het spiegelen van elkaars gelijkheid, maar in de erkenning van elkaar verschillen.. Maar daar is een zekere mate van ontwikkeling voor nodig, wat geluk tegenhoudt is de validatie van elkaars wensen en verlangens, die niet zelden diametraal van elkaar kunnen verschillen.. En dat is wat de mensheid zou moeten omarmen, elkaars verschillen zonder een oordeel. Tenzij het bewezen schadelijk is voor een partij die geen deelname wenst.
Idealisme is mooi en vooral een reikende gedachte. Edoch zonder het realisme wordt idealisme een discussiestuk waar uiteindelijk niemand het over eens wordt. En dus gebeurt er niets. De wal keert het schip.

De wet van Jante is iets van 100 jaar oud en in grote lijnen werkt dat nog steeds. Saamhorigheid is hier de basis en die is er. Hier wel.
En dat is voor mij als liberaal een bijzonder ervaring, maar ik kan er mee aan de slag.

Op de Deense kleuterscholen wordt de groepsgedachte praktiserend behandeld als basis hoe je als mens er mee omgaat.

In Nederland zie ik geen saamhorigheid. Meer. Wel ieder jaar meer agressie en zure mensen. Hoe kan dat?

Re: Mogelijk VS Onmogelijk

Geplaatst: ma 11 sep 2017, 18:35
door plato
Hoe de Unesco meet weet ik niet. Lijkt me meer gericht op pragmatische gedachten. Ieder volk heeft namelijk een andere cultuur en derhalve een ander begrip van geluk. Meetbaar maken is ondoenlijk en derhalve subjectief.