Re: Mogelijk VS Onmogelijk
Geplaatst: vr 21 jul 2017, 09:44
Peach schreef: Het lijkt soms wel alsof ik uit een cartoon of een anime voor kinderen ben ontsnapt. Ik heb altijd mogelijkheden gezien, die anderen niet zien. Op basis van die mogelijkheden heb ik bepaalde doelen willen bereiken. Wanneer andere mensen dat niet begrepen, begonnen ze mij te ontmoedigen. Ze vonden dat ik de dingen moest accepteren zoals ze zijn of dat ik moest accepteren dat hetgeen niet kan bereiken, wat ik wilde bereiken. Zo vonden bijv mijn vriendinnen het geen goed idee om de pestende kinderen aan te pakken. Terwijl wij juist de groep waren die werden gepest. Ik heb vaak reacties gekregen van mensen zoals bijv "Laat zitten. Daar kun je toch niks aan doen. Het is nou eenmaal zo" of "Wat maakt het nou uit? Zo ben je nou eenmaal. Dat kan je toch niet veranderen" of "Je moet gewoon toegeven dat je dat niet kan. Maar dat is ook niet erg"
Ik heb hun raad opgevolgd, sinds ik jong volwassen was. Daarnaast probeerde ik mij zo "normaal" mogelijk te gedragen en dus mijn anders zijn zoveel mogelijk weg te stoppen. Ik dacht dat ik er goed aan deed en zo op de juiste manier mijn leven kon inrichten. Echter is dat niet het geval. Ik ben er langzamerhand in vast gelopen.
Ik volg nu de theorie van Dabrowski (positieve intergratie). Ik word steeds beetje bij beetje mezelf en ga opnieuw mogelijkheden zien die anderen niet zien. De ontmoedigingen beginnen en ik voel dan de pijn. Vroeger raakte ik alleen geïrriteerd. Maar nu word ik er emotioneel van. Het doet uiteindelijk pijn en ik weet niet hoe ik er mee om moet gaan. Ik kan er niet mee omgaan, omdat de anderen mij niet begrijpen en hun reacties mij raken.
Dag Peach,
Ik heb je post al een paar dagen zien staan, en naar aanleiding van je post heb ik mijn account opnieuw laten activeren om te antwoorden. Ik geef impliciet toe dat ik het forum in de gaten houd (een zogenaamde forum-lurker, voor mij een aparte ervaring, meestal ben ik meer van de overweldigende spam). Deactivatie van mijn account gaat niet nog een keer gebeuren, hoe leuk het ook is om met Rianne berichtjes uit te wisselen daarover
. Wanneer je een positieve desintegratie ondergaat en die wilt delen met anderen in de hoop gelijkgestemden te vinden dan is het onmogelijk om het niet over jezelf te hebben, want een positieve desintegratie is een persoonlijk proces dat enkel voor jou geldt en voor niemand anders. Niemand maakt door wat jij doormaakt, niemand voelt wat jij voelt en niemand kijkt er op dezelfde manier tegenaan. Om herkenning te vinden bij anderen moet je dan wel over jezelf schrijven, en hopen dat anderen een gelijkaardige ervaring doormaken. Vrolijk over jezelf schrijven dus. Omdat ik nu een kader heb geschapen voor herkenning door over jezelf te schrijven ga ik even over mezelf schrijven, logischerwijs een verkorte schets, om zo te kijken of je ergens herkenning in kunt vinden. Het geheel hieronder beschreven vormt een dissectie van het proces achteraf, met op het eind een beschrijving van de huidige sitatue. In totaal heeft dit een jaar of zeven in beslag genomen, waarbij het in het laatste jaar sneller is gegaan. Anders zijn is mijn leven. Het is gewoon zo, een werkelijkheid die ik accepteer omdat ze zo is. Ik zag liever dat iedereen gelijk was en mijn vermogens had maar niet iedereen is gelijk, en niet iedereen heeft mijn vermogens. Dit was me al van jongs af aan duidelijk. Sterker nog, het gros van de mensheid komt niet eens in de buurt. Vanuit biologisch perspectief is dit prima te verklaren, mijn genenpakket is anders dan dat van de anderen, waardoor mijn fysiologie anders is. Die fysiologie is onderliggend aan de theorie van Dabrowski: De excitabilities tonen aan dat je zenuwstelsel op de een of andere manier anders reageert op prikkels dan het gros van de mensheid. Overgevoeligheid voor aanraking of labeltjes, geluid of geur, het wijst op een hypersensitief systeem dat zenuwprikkels snel door je lijf voert, en ook nog eens in grote mate. Omdat je zenuwstelsel gemaakt is uit neuronen en synapsen en je hersenen ook is het aannemelijk dat de verhoogde emotionele respons ook te maken heeft met de fysiologie van je neuronen. Ik vermoed dat de verhoogde emotionele respons dan ook het gevolg is van de sneller vurende zenuwbanen die mijn lijf heeft. Vermoedelijk komt mijn voorkeur voor computer-gerelateerd werk daar uit voort: Door het inperken van mijn input (bij voorkeur in een cubicle met een koptelefoontje op) krijg ik de rust die ik nodig heb om de dag door te komen. Dat betekent niet dat ik geen sociaal mens ben, daarover later meer. Een bijkomend effect van de versnelde respons op prikkels en sterke emoties is datgene waar hoogbegaafdheid in het algemeen mee geassocieerd word: slim zijn. Ik doorzie veel dingen, zie veel dingen als anders, zie maar zelden in waarom iets moeilijk moet zijn, heb geen moeite met nieuwe dingen leren, en anderen snappen niet zo goed hoe ik dingen leer. Het komt me aanwaaien. Ook ben ik sneller dan de meeste anderen die ik ontmoet. Niet zozeer sneller in het dingen doorzien als wel sneller praten, sneller denken, sneller lezen... alles gaat sneller. Ook ben ik gezegend met zo'n beetje alle excitables uit het boek behalve een overgevoeligheid voor geur. Daarmee is de basis geschetst.
Dabrowski stelt dat levenservaringen er toe leiden dat mensen in een crisis komen. Mijn jeugd was niet altijd fijn, ik ben jarenlang geisoleerd geweest en ben veel gepest omdat ik anders ben. Ik heb een depressie gehad ten gevolge van post traumatische stress-stoornis door een auto-ongeluk. Geen van deze dingen leide tot een Dabrowskiaanse crisis. Bij mij kwamen de echte crisissen pas toen mijn kinderen geboren werden. De kennis over Dabrowski en over positieve desintegratie kwam na de desintegratie zelf. De geboorte van mijn kinderen triggerde tweemaal een episode van doodsangst, die primaire angst die centraal staat in het menselijk bestaan en waar bijna iedereen wel eens mee geconfronteerd word. Tijdens de eerste periode van doodsangst ben ik met mijn huisarts gaan praten. Hij adviseerde mij een boek genaamd "Staring into the Sun" van de amerikaanse psycholoog Yalom. Dat boek heb ik toen niet gelezen, want ik ben notoir slecht in het doen van dingen die anderen me aanbevelen totdat ik zelf de logica er van in zie. Nee, ik begon te analyseren wat ik met mijn leven moest. Was ik tevreden met mijn werk? Deed ik werk wat bijdroeg aan de maatschappij? Was ik tevreden met de tijd buiten mijn werk? Ik keek nog niet naar mezelf, want tevredenheid met mezelf was een ander station. De zelfreflectie ontbrak nog. Natuurlijk heb ik vroeger voor mijn opleiding wel op mezelf moeten reflecteren, maar " in opdracht" is anders dan wat ik nu doe. Het zelfbeschouwende proces dat niet uit de persoon zelf komt droeg bij mij niet veel bij. Weer die koppigheid: Ik zag er op dat moment de noodzaak niet zo van in, en zag prima wat de problemen waren waar ik mee geconfronteerd werd, en ook dat mijn oplossing correct was. Daarvoor had ik geen introspectie nodig. Dat proces van zelfreflectie kwam pas echt op gang na de geboorte van mijn tweede kind. Weer triggerden vier maanden slecht slapen een periode van doodsangst, en dit keer las ik wel het boek van Yalom. Doodsangst is primair, zeer begrijpelijk en komt voort uit het gegeven dat het leven nu eenmaal eens ophoud. De centrale vraag die Yalom daarbij stelde was simpel: Ben je zelf tevreden met het leven dat je geleefd hebt? Doodsangst, zo stelde hij, komt voort uit deze vraag en het daaropvolgende antwoord. Wanneer het antwoord "Nee." is dan is er reden om de dood te vrezen, want je hebt je leven tot nu toe niet zo goed ingevuld als dat jij dacht het te kunnen doen, of vond het te moeten doen. Tijdens de tweede crisis kwam ik tot het inzicht dat ik inmiddels mijn werk verbeterd had ( ik werkte bij een maatschappelijk relevant bedrijf), en voldoende liefde uitdeelde aan de mensen om me heen (een centraal thema in mijn leven, ik leef om van anderen te houden en voor ze te zorgen zonder daarbij mijzelf uit het oog te verliezen, maar ik ben in de basis een emotioneel en sociaal mens dat graag contacten onderhoud met anderen). Ook constateerde ik toen dat ik, wanneer ik slecht slaap, pre-cursoren van bepaalde hormonen sneller afbreek wat leid tot depressieve gedachten. Daar was wat aan te doen, wat ik deed, en de crisis was weer weg....
... Tuurlijk niet. Ik constateerde al snel dat ik anders naar het leven keek dan voorheen. Ik was de confrontatie met mijn eigen dood aangegaan, niet eenmaal maar tweemaal, en zoiets laat sporen achter. Mijn kinderen ontwikkelden zich heel snel, ze waren overduidelijk hoogbegaafd. Maar wacht eens even, dat is genetisch, dat kan haast niet anders, en ik ben ook sneller en anders dan anderen, dus wat zijn dan mijn begaafde kenmerken? Waar kan ik me in spiegelen, waar pas ik bij? Kon ik meer dan dat ik dacht? Ik dacht altijd dat mijn gaven vooral op cognitief gebied lagen, ik kan aardig schrijven, kan zeer snel lezen (1000+ woorden per minuut met 90-100% begrijpend vermogen), kan in meerdere talen programmeren en nog wat meer van die dingen. Creatief zijn, prima in orde hoor, geen probleem, wil je een complete wereld met 20 pagina's geschiedenis om in te spelen, geef me een paar dagen en dan heb je hem. Analysevermogens zijn eveneens prima op orde. Maar kon ik ook wat op andere vlakken? Tekenen, schilderen, muziek maken, dat soort dingen? Dat ben ik maar eens gaan proberen. Ik liet los dat ik iets goed moest doen of iets wel of niet kon, en schilder vooral om te falen. Daar komen soms mooie dingen uit, en soms gewoon rommel. Notoir is mijn "had-je-me-maar-niet-getekend-monster", zoals mijn vrouw zei. Een perfect falen. Maar daar hield het niet op, want hoe meer ik las, hoe meer ik constateerde dat ik nog wat te leren had. Hoogsensitief, tja, volgens de lijstjes die ik afging ben ik dat, en niet zo zuinig ook. Een ding kon ik echter niet plaatsen: Volgens de lijstjes zou een hoogsensitief persoon ook in staat moeten zijn om anderen aan te voelen. Op het intermenselijke communicatieve vlak kon ik dus nog wel wat leren. Ik vroeg en kreeg een communicatie-cursus op mijn werk, en leerde dat ik echt wel wat kon bijschaven. Ik leerde ook dat het vaak aan het bericht ligt, en niet aan de ontvanger van het bericht. Iets waar ik eens onbewust mee omging werd mij ineens bewust. Langzaamaan daagde het bij mij dat ik mede door de communicatiecursus en het bekijken van andermans fysieke gedrag tijdens een conversatie meer las dan dat ik ooit gedaan had. Hoe kijkt iemand, hoe staat zijn lijf, is hij blij of verdrietig, hoe komt hij aangelopen, wat probeert hij of zij uit te stralen, wat voor signalen komen er echt vanaf? Mijn waarneming werd anders. Het verschil tussen mij en mijn medemens werd extra onderstreept. Naast cognitieve vermogens en creatieve vermogens kon ik mijn hooggevoeligheid ook inzetten om iets te doen, iets te betekenen voor anderen, en nu wist ik ook waarom er zo vaak een gebrek aan communicatie ontstond tussen mij en de anderen. Ik begon met rap tempo aan mezelf te werken, leerde beter en effectiever met anderen communiceren, kreeg meer feedback en bouwde mijn persoonlijkheid opnieuw op. Door constante zelf-validatie in het aangezicht van de dood werkte ik aan mezelf.
Ondertussen werden mijn kinderen groter en gingen ze naar school. Dat ging niet van harte. We wisten dat ze hoogbegaafd waren, dat was zo overduidelijk aanwezig... maar ondanks herhaalde verzoeken wou school er niet veel mee doen. Onze kinderen werden getest en bleken qua IQ respectievelijk hoog en "onmeetbaar" te zitten. Dat was confronterend, en het derde deel van mijn crisis. Natuurlijk, het hoeft niet zo te zijn dat je als ouder ook zo bent, maar de kans dat je wel zo bent is aanmerkelijk hoger, en in mijn geval durf ik er echt wel voor uit te komen. Ik ben meer gaan lezen en meldde mezelf hier aan. Al snel constateerde ik dat ik anders in elkaar stak dan veel anderen - ik heb mijn problemen met de mensheid grotendeels geslecht, ga van mezelf uit en werk constant om de interactie te verbeteren, waarbij ik van de anderen niets verwacht maar het als een uitdaging zie om anderen te helpen ongeacht hun niveau, en ze daarbij in hun waarde te laten. Ik probeer dagelijks actief bij te dragen aan de maatschappij om hem te veranderen. Niet door anderen te overtuigen, maar door te handelen. Ik weet dat ik anders ben dan de rest, en compenseer voor die andersheid, niet door mezelf te verloochenen, maar door te accepteren dat ik nu eenmaal anders ben, dat diegenen die niet zo zijn daar niets aan kunnen doen, en door ze te helpen mij te begrijpen, zodat we samen kunnen werken aan iets beters. Ik leerde geduld daar waar ik het nooit had ( "want zo ben je"
), en navigeer nu op mijn eigen morele kompas, waarbij ik me niet veel meer aantrek van wat anderen ergens van vinden ( ja, "niet veel" , en het verandert steeds meer in "niets"). Ik werk liever samen op een beleefde manier dan dat ik de confrontatie aan ga en ben altijd op zoek naar verbindende factoren en overeenkomsten om zo een probleem op te lossen. Mensen die praten in onmogelijkheden toon ik door handelen dat het wel mogelijk is, wat vaak leid tot ongeloof of verbaasde reacties, maar dat ligt in hun. Ik leef nu samen met mijn emoties in plaats van ertegen te vechten omdat ze onderdeel zijn van mijn persoon, en die innerlijke harmonie is prettig. Ik valideer mijn eigen leven, want wanneer ik dood ga moet ik zelf beoordelen wat ik er van vond. Omdat ik niet weet wanneer dat moment komt moet ik iedere dag gelukkig zijn met de keuzes die ik maak, en de enige manier om dat te doen is met liefde, nederigheid, samenwerking en compassie, waarbij ik iedere dag probeer nieuwe dingen te leren en mezelf wat wijzer te maken. Het is eigenlijk heel simpel, maar het vereiste in mijn geval een analyse om tot die conclusie te komen omdat ik niet domweg kan geloven - ik moet dingen begrijpen. Hier vond ik iemand die me attendeerde op Dabrowski, wat aanleiding gaf tot het verkrijgen van een referentiekader. Hierdoor kreeg ik meer begrip voor mijn medemens: Of men zit aan de ene kant van de lijn, of aan de andere kant, maar het is omnmogelijk om iemand naar deze kant te brengen want daarvoor moet er teveel aan de binnenkant gebeuren. We kunnen anderen niet veranderen, we kunnen ze enkel helpen. Het uiteindelijke resultaat is dat ik geloof in mezelf. Niet een beetje, of af en toe, maar gewoon, simpel, geloven in wat ik doe en wat ik ben. Er zijn veel dingen die ik nog spannend vind, angsten om te overwinnen, emoties die komen en gaan (en ze zijn heftig, die emoties, daar zorgt mijn lijf wel voor), maar omdat ik nu beter begrijp wat ik ben en hoe ik tot stand gekomen ben kan ik accepteren dat het zo is, er mee omgaan en doorgaan met wat ik doe. Ik projecteer nu mijn werkelijke persoon naar buiten, en dat is relatief nieuw, vroeger verstopte ik veel van mezelf. Maar dat gaat niet meer, je bent op een gegeven moment de grens over en dan moet je wat. Terug is geen optie, groeien en begrijpen is de enige manier.
. In Noorwegen opgenomen: 
