HB-Forum.nl

Ok

Het is wel hoe ik het ervaren heb. Toen ik bezig ging met het aanpakken van mijn depressies kreeg ik van psychiaters te horen dat je een serotonine tekort niet kon beïnvloeden door anders te eten, slapen etc. Dat ik altijd medicatie nodig zou hebben. Dat bleek bullshit.

Enkele lotgenoten (en vrienden) namen toen de houding aan dat ik mijn depressie dus zelf heb veroorzaakt, en dus ook had kunnen voorkomen. Dat is ook onzin.

Maar als ik er geen eigendom van had genomen zonder mezelf de schuld te geven had ik nu nog aan de medicatie gezeten, daar ben ik inmiddels al 15 jaar vanaf (heb het ~8 jaar gebruikt).

Ik heb met ADD hetzelfde ervaren; ik kan nu bijna zonder medicatie (gebruik het 5-10 dagen in een maand), maar had niet kunnen leren hoe dat moest zónder het eerst te krijgen.

Waar ik het meeste moeite mee heb is dingen mijlenver aan zien komen bij vrienden /familie, en dat ze waarschuwen geen zin heeft.
Overigens is je kop boven het maaiveld uitsteken in Nederland erg gevaarlijk/kostbaar.
Harder werken loont amper, je hebt 2 opties in mijn optiek:
Rond gemiddelde zitten, nog net wat toeslagen meepakken, of mega kapitalen verdienen door de spelletjes niet netjes te spelen. Er tussenin heeft weinig nut.
Daar kan ik behoorlijk down van worden...

Wat ik persoonlijk erg interessant vind is hoe depressie schijnt genezen te kunnen worden met behulp van psychedelische middelen zoals het mycrodosere van magic mushrooms en LSD. Wat echt op grote schaal echt effect schijnt te hebben. Was laatst een psycholoog bij TEDx die hier uitgebreid over kon vertellen,



Verstuurd vanaf mijn SM-G955F met Tapatalk

Stefan schreef: ↑

wo 08 nov 2017, 16:41

MrMeozorz schreef: ↑

wo 08 nov 2017, 14:52

Het is ook kort door de bocht, maar dat is juist mijn punt ook als reflectie op het vaak voorkomende ongenuanceerde denken in de samenleving (waar iedereen wel eens schuldig aan is denk ik, alleen de een maar als de ander). Mijn excuses als ik hier onduidelijk in was. Ja Stefan, mensen zouden inderdaad aangemoedigd worden om zichzelf authentiek te kunnen ontwikkelen en als de samenleving of onderdelen van de samenleving adversiteit tonen hierin dit op een constructieve manier doen. Zodat de insteek word van (zelf-)overwinning en gezonde competitie in plaats van dat iemand gepathologiseerd word en waar diegene hun staat van zijn als inherent fout word gezien.

Snap je punt, mee eens! (ps pls don't apologize je mening geven is niet fout en ik wil niet dat gevoel hebben)

Mijn excuses was niet vanwege mijn mening, maar omdat ik dacht dat ik onduidelijk was en duidelijkheid op waarde schat in een discussie en/of gedachtewisseling. Je hoeft je dus nergens schuldig over te voelen

Ik vraag me af in hoeverre een goede discussie mogelijk is over wat depressie nu eigenlijk is en hoe je er uit kan komen. Ik denk zelf dat het veroorzaakt kan worden door meerdere dingen, of combinaties ervan. Chemisch/biologisch, omgevings gerelateerd, door tekort aan copings mechanismen of vaardigheden/moed problemen aan te pakken. (Niet in de context van schuldvraag, maar meer in oorzaak).

Hallo,

Ik had op zijn 27ste eerst een burn-out, toen een depressie en toen opgenomen. Nu inmiddels ben ik stukken ouder haha. Maar ze hebben mij heel wat stoornissen toegeschreven.
Koppig dat ik was en ben heb ik eigenlijk nooit naar ze geluisterd, dacht ja ja hoe kan dat nou allemaal al die stoornissen. Zo ben ik niet geboren dacht ik.

Maar goed ik slikte wel anti pshyotica, mede ook door druk van familie en ik had wel traumatische ervaringen achter de rug, en met deze medicijnen werden mijn emoties onderdrukt. En dat was maar goed ook , anders had ik het niet overleefd..

Toch maakte ik weinig gebruik van hulp. Ik ging gewoon lekker mijn gangetje. Ik deed heel veel leuke vrijwilligerswerk.
Ik heb zelfstandig een ondernemingsplan gemaakt, waardoor ik mijn plan met behulp van een bank kon uitvoeren!!
Alles met medicijnen..

Daarna heel veel leuke baantjes gehad..

Ik woonde heerlijk op mezelf, ging regelmatig stappen. Nee ik was helemaal happy.. Maar toch. Ik ben een denker en Ik blijf een denker, met of zonder medicatie..

Een leuke man ontmoet, althans dat dacht ik. Mij emoties waren nog steeds onderdrukt. Ben gaan samenwonen. Nou komt tie...
In onze relatie, dacht ik dat ik echt gek was...
Ik was gewoon niet gelijkwaardig.

Hij dacht dat hij Willem Alexander was, ik kom uit een gezin waar me vader en broers gewoon ook de handen uit moesten steken voor me moeder. Logisch...
Deze man in mijn relatie deed echt niks. Veel gepraat, niks hielp. Hij begreep het echt niet...

Uiteindelijk een punt achter gezet. Veel nagedacht.....

Inmiddels was ik in onze relatie gestopt met medicatie.
Gewoon, omdat ik er zin in had en ook, omdat ik verschillende soorten medicijnen had versleten cq. gebruikt. De bijwerkingen bevielen mij niet Gewoon!!!
DUS de keus was, maar om er zelfstandige mee te stoppen..

Ineens zagen de mensen, maar ook ik dat ik was veranderd. Ik had ineens weer al mijn emoties en gevoel terug als mens.
Heerlijk was dat, ik nam het steeds beter voor mezelf op. Regelmatig hoorde ik van anderen, dat het niet beter was om weer medicatie te gebruiken..

Neeeee zei ik dan volmondig. Ik ben ontzettend blij zo met mijn zelf. Dit is wie ik echt ben rond me 27ste, voor mij opname.
Ook zei Ik, jullie kennen me gewoon niet, dat begrijp Ik ook wel voegde ik eraan toe.. De enige die mij kennen zijn me ouders... Die kennen me heel goed en me zussen en broers... Jullie weten niet beter...

In het begin, sprongen mijn emoties wel alle kanten op haha van links naar rechts, van onder naar boven. Nu moet ik er nog steeds om lachen zeg.
Ja ze zaten gevangen, en waren even niet meer in balans, maar dat is meer dan logisch......

Ik voel me fantastisch, ook mede dat ik er pas achter gekomen ben dat ik juist een beetje meer slim ben. Ik dacht altijd vanuit vroeger, dat iedereen zo was en kon denken als ik...

Op latere leeftijd ging ik veel nadenken en piekeren. Niemand begreep mij. De wereld begreep me ook niet. Ik voelde me zo alleen zeg. Totdat ik er letterlijk gek van werd....

Nu valt alles als een puzzelstukje. Ook mijn Hooggevoeligheid waar ik ook pas achter ben gekomen, verklaart een hoop..

Ik denk anders, kijk anders naar de wereld en ben ik ben snel in bijvoorbeeld, actie nemen, en snel in denken.

Mijn ex met wie ik samenwoonde, was zo langzaam voor mij. Dat ik me er echt letterlijk aan ging ergeren, en dat nog terwijl ik medicatie innam haha..

Me zus zei laats zoiets leuks tegen mij. Ze zei meid jij vliegt, en jij hebt iemand nodig die met je mee vliegt, en anders vlieg je door. Haha dat klopt ook haha.

Kortom. Wees blij met jezelf. Wie of wat je ook bent. Ik zeg ook altijd wat is de definitie van Normaal in onze samenleving, volgens de Dikke van Dalen.

Iedereen is op zijn of haar manier soms gek.

Maar als je weet wat je hebt, dan kan je er beter mee omgaan. Ik heb al die stoornissen nooit erkent, nooit niet....
Gelukkig maar, want het waren verkeerde diagnoses.

Ik ben hooggevoelig en iets slimmer, meer niet en ook niet minder...

Ondanks alles, heb Ik van me halve leven nu haha, een ontzettende leuke tijd gehad, heel intens geleefd. Veel gezien en ervaren...

Me lieve vader, zei altijd er is niks met je aan de hand haha. Hij heeft nog gelijk ook zeg. Grappig..

Antidepressiva had ik toen, op mijn 27ste ook gehad. 1 dag ingenomen en voelde me nog ellendiger. Ik kreeg waanideeën en wou ook bijna dood. Heb ze zo in de prullenbak gegooid. Wat een rond dingen zijn het.


Antipsychotica idem dito. Gewoon jezelf blijven.. En jezelf accepteren en de juiste hulpinschakelen.

Ggz kan niks met me meer, ze weten niks van Hsp en hoger iq.... Gelukkig heb ik Adrienne van Gifted People...

Ja het komt allemaal wel weer goed, met geloof in jezelf...

Dank je voor de vraag.

ik was al weer druk bezig om te conformeren aan mijn omgeving en begon me weer wat depressief te voelen en las toen deze vraag.

Ben ik wel depressief? Of verlies ik het contact met mijzelf door te luisteren naar wat anderen vinden dat ik zou moeten doen, vinden en voelen?
Lang geleden heb ik voor het eerst een periode van somberheid meegemaakt zoals dat toen zo mooi genoemd werd. Met vitaminen weer opgelapt en verder want er is zoveel moois voor je weg gelegd als je maar.... conformeert, wacht en meeloopt.

Later na een aantal jaren in het gelid te hebben gelopen liep ik echt vast. Voor mij leek er geen plaats en zeker niet voor mijn vragen en mijn verwarring. Ik kwam depressief thuis te zitten. De vraag naar het nut van dit alles kon of wilde niemand beantwoorden en uiteindelijk is de vraag gesmoord en naar de achtergrond verdreven door de voorgeschreven medicijnen. De medicijnen zorgden ervoor dat ik weer in het gelid kon lopen zonder te veel vragen te stellen. Het medicijngebruik smoorde ook de emoties. Na 10 jaar werd ik nergens meer blij of verdrietig van. een emotieloos leven is niet waarvoor we gemaakt zijn. Dus besloot ik de medicijnen af te bouwen met in het achterhoofd alle mogelijke risico's.

En niet lang na het afbouwen van de medicatie kwam ik weer vast te zitten, niet begrijpend dat mensen om mij heen niet zagen wat ik zag niet voelden wat ik voelde. Twijfelend aan alles en iedereen maar vooral aan mijzelf zat ik weer thuis. Alles was zwart en niets had zin.

Een collega wees mij op mijn gevoeligheid die hij als bovengemiddeld aanmerkte. Door te zoeken kwam ik ook op hoogbegaafdheid en vervolgens bij Dabrowski terecht. In zijn theorie vond ik voor mijn situatie een verklaring. geloven deed ik dat nog niet en ik heb daar nog steeds moeite mee maar ik had eindelijk iets waarmee ik kon leven wat een verklaring bood en uitzicht, nog veel meer gelezen en ook geleerd om mijn eigen overtuigingen te toetsen en te spiegelen.

door steeds meer te lezen ontdekte ik steeds meer dat ik mezelf niet geworden was maar de verwachtingen van anderen of nog erger de door mij ingebeelde verwachtingen van anderen.

Ik snap nu wel waarom ik de diagnose heb gekregen. Ik begrijp ook wel dat er aan ADD gedacht is. Ik snap ook beter waarom voor mij cognitieve gedragstherapie niet werkte op de manier waarop ik hem aangeboden kreeg. Het was alleen onmogelijk om mijn gevoel dat er iets niet klopte , met mijn mbo opleiding, tegenover een Arts een psychiater te uiten. Zou ik het beter weten dan hij?

Ik leer langzaamaan mijzelf ontdekken en in plaats van medicatie zoek ik de natuur op en lees.
In deze periode heb ik wat extra ondersteuning van vitamines en lichttherapie en dat gaat prima. ik heb me in jaren niet zo mijzelf gevoeld. Ben benieuwd wat er nog gaat komen.

Mijn verhaal lijkt veel op dat van Happy, maar vorig jaar heb ik toch wel echt ff een dikke depressie gehad. Duurde gelukkig maar vier maanden, maar in zo'n diagnose mag je best meegaan. Ik heb wel wat medicatie even gebruikt om te kunnen slapen, maar dat was echt een minimale dosering. Slapen is cruciaal.

Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je weleens een beetje depressief zou kunnen zien, maar als je in een hele diepe depressie zit, dan heb je echt nergens zin meer in. Eten smaakt allemaal hetzelfde, passief gedrag, huishouden verslonzen, gordijnen dicht, isoleren... dat allemaal tegelijk dan. In zo'n toestand kun je natuurlijk nooit functioneren voor een werkgever en zou medicatie kunnen helpen, maar het zal het helingsproces niet versnellen. Het dempt alleen de nare gevolgen van een depressie, de duur ligt helemaal af van hoe snel jij iets psychisch verwerkt en of je het verwerkt krijgt.

Dus ik zou me eerst afvragen in hoeverre je disfunctioneert of zo...? Vergeef m'n woordkeuze, maar je moet het sowieso niet gaan verbloemen zegmaar.