HB-Forum.nl

Girafje schreef:

Arjan schreef:van HB'ers welke al vanaf zeer jonge leeftijd, denk vanaf een jaar of anderhalf, hun omgeving op een briljante manier sturen/manipuleren, bewust en/of onbewust. Hoe bedreigender een situatie, hoe meer dat gedrag kan worden ingezet om ongewenste sturing van buitenaf buiten de deur te houden.

Vergelijkbaar wellicht met wat in "Het drame van het begaafde kind" beschreven wordt, maar dan niet alleen binnen het gezin en de sociale omgeving?

Ik had begrepen dat bij "Het drama van het begaafde kind", "begaafd" niet zozeer als hoogbegaafd, maar als hoogsensitief moet worden uitgelegd.

Wellicht beide. Naar mijn idee beschrijft dit boek meer het probleem dat kinderen de stemmingen/behoeftes van hun ouders aanvoelen, en hun gedrag daarop aanpassen. Dwz dat ze dus niet echt kind kunnen zijn. Op latere leeftijd kunnen er daardoor problemen ontstaan. Zo heb ik het boek begrepen iig.

northern lady schreef:Wellicht beide. Naar mijn idee beschrijft dit boek meer het probleem dat kinderen de stemmingen/behoeftes van hun ouders aanvoelen, en hun gedrag daarop aanpassen. Dwz dat ze dus niet echt kind kunnen zijn. Op latere leeftijd kunnen er daardoor problemen ontstaan. Zo heb ik het boek begrepen iig.

Ik ook.

Vond dit ook een interessant boek. Alice schrijft over de gevolgen van verdringing op persoonlijk en sociaal gebied, met de oorzaken van krenkingen in de kindertijd en geeft daarna diverse mogelijkheden om de gevolgen van vroegere traumatiseringen op te heffen. Hoewel het boek eerder linksaf gaat waarbij er een omgekeerde ouderrol optreedt (kind wordt als het ware de ouder voor de hulpbehoevende opvoeder) kan dit boek ook rechtsaf gelezen worden en zo een aanrader zijn voor diegenen met traumatische ervaringen betreffende hun eigen verwaarloosde hoogbegaafdheid.

Interessant topic..... Ik heb me in een doolhof van hulpverlening en boeken gewaagd. Mijn doel was: het verkrijgen van handvatten. Wat kreeg ik: stickers, stickers en nog eens stickers. Die dan ook weer werden ingetrokken, omdat ze toch maar weer niet klopten. Het heeft me veel gevoelens van 'niet begrepen worden' opgeleverd, en een berg aan gezondheidsproblemen. Ik ben inmiddels zo ver dat ik weiger nog meer etiketjes te laten opplakken, met name omdat het in mijn ogen niet moet gaan om "in welk hokje je past", maar "wat je klachten/ problemen zijn en hoe je die kunt oplossen of meer naar de achtergrond kunt brengen".

In willekeurige volgorde hebben verschillende mensen vanaf mijn jeugd tot nu (30 jaar oud) de volgende conclusies getrokken (en dan bedoel ik ook conclusies en niet diagnoses, want sommigen menen dat ze na een gesprek gewoon wat termen moeten laten klinken, totaal niet onderbouwd en op onjuiste manier verkregen:
- hoogsensitief (4x)
- hoogbegaafd (2x, zonder test)
- ADHD (1x)
- PTSS (1x)
- borderline (1x op basis van 3 vragenlijstjes, vervolgens weerlegd en absoluut ontkend door de volgende groep van hulpverleners). Ben op basis van deze diagnose en behandeling als een baksteen omlaag gegaan!
- depressie (1x)
- CSS (1x diagnose begin 2011)
- angststoornis (1x diagnose begin 2011)
- CVS (1x diagnose eind 2011)
- geen enkele stoornis: te groot verantwoordelijkheidsgevoel/ overaanpassing (1x)

Uit allerlei artikelen blijkt dat de grens tussen borderline en hoogsensitiviteit erg vaag is. De psychotherapeut kiest automatisch voor het eerste, de haptonoom automatisch voor het tweede. Maar het hangt af van de context, iets wat door sommigen uit het oog wordt verloren (te lezen als: ze bekijken de antwoorden op gesloten vragen in een vragenlijst, pakken de DSM IV erbij en gaan de symptomen opnoemen. Zeg je meer dan 5x ja, dan heb je dat!)
Ook een depressie is verward met borderline, je hebt immers op een bepaald moment stemmingswisselingen en bent suicidaal geweest, dus dat zal wel aan je persoonlijkheid liggen, toch? Ongeacht welke nare gebeurtenissen hebben plaatsgevonden.

Uit allerlei artikelen blijkt ook dat de grens tussen hoogbegaafdheid en ADHD erg vaag is. Heb je concentratieproblemen, ben je zeer prikkelgevoelig en kon moeilijk stilztitten, dus dan is het ADHD toch? Of is het dan toch weer die hoogsensitiviteit? Of toch hoogbegaafdheid? Veel innerlijke onrust, snel vervelen. Hoogbegaafdheid werd al sinds mijn jonge jaren vermoed. En daar werd ook naar gehandeld door aparte opdrachten te verstrekken. Mijn broer is getest, juist omdat ze dachten dat hij dom was. Hij bleek een IQ van 140 te hebben, en dyscalculie. Maar nee, "hij doet gewoon zijn best niet op rekensommetjes en moet maar nablijven". Het kost je dan 2000 gulden om te achterhalen hoe "dom of slim" iemand werkelijk is.

En dan is het eerst een burn out, en dan CVS. Want mentaal gaat het inmiddels prima, maar lichamelijk blijft er een hoop shit over. Puur fysieke problemen dus, alsof je gehandicapt bent. En wat is dan de behandeling? Cognitieve gedragstherapie! Zelfde als voor CSS (burn out dus). Wat doet het verschil in diagnose er dan toe? Krijg weer dezelfde behandeling als vorig jaar, maar nu voor fysieke klachten, en niet voor mentale problemen?

En dan angststoornis.... Tegelijk met depressie en burn out vastgesteld. Op zich bijzonder, want als je alle informatie er op na slaat, zie je dat angsten een symptoom van burn out zijn, evenals depressieve gevoelens. Dus valt het allemaal onder burn out? Of zijn het allemaal aparte aandoeningen? Nu ik behandeling voor de CSS heb gehad, is de depressie ook als sneeuw voor de zon verdwenen en is er ineens geen angststoornis meer te ontdekken.... Toeval?)

Ik zie inmiddels de toegevoegde waarde niet meer van allerlei plakkertjes. Ik ben aangelopen tegen tunnelvisie, oordelen op basis van gebrekkige kennis, behandelingen gericht op verkeerde stickers (vooral doorgaan, want het is borderline.... en vervolgens fysiek en emotioneel volledig instorten tot bijna dood zijn omdat het per ongeluk toch een burn out bleek te zijn).

Ik denk dat de verwarringen meer problemen opleveren dat nodig. Waar het om gaat, dat is of de oplossing past op je klachten. En niet hoe de verzameling van klachten genoemd worden. Ik denk dat een hoop conclusies in mijn geval slechts weergeven wat het gevolg is van veel nadenken en zeer intens voelen, alles op je schouders nemen. Maar dat is mijn mening.

Ik vertrouw tegenwoordig alleen nog op mezelf en laat mij niets meer aanpraten. Verder vind ik het prettig om op dit topic ineens allerlei onderwerpen voorbij te zien komen die ik in mijn hoofd al jarenlang analyseer, maar die ik met weinigen kan delen. Herkenning doet wonderen!

Wat heftig, KarenB. En een deel daarvan: ook wat herkenbaar.
Ik hoop dat je met je laatste inzicht en de herkenning die zogezegd wonderen doet, snel weer de goede weg terug weet te vinden.

Lieve allemaal,

Bedankt voor alle bovenstaande bijdragen. Na mijn totale inzinking van vorig jaar weer te boven zijn gekomen, denkt men n dat ik in plaats van 'enkel depressief', bipolair ben. In het begin geloofde ik daar ook in en dacht ik dat mijn wanen dat ik misschien een pietsiebeetje HB ben onderdeel waren geweest van mijn manie(die voorafging aan de 'total-shut-down').
Maar omdat ik nu erg op mezelf aan het letten ben, merk ik een paar tegenstrijdigheden met de diagnose op. Echter vond mijn psychiater het belangrijk en nodig om, nadat ik haar heel open mijn twijfels voorgelegd had- die te maken hebben met signalen dat ik alleen 'manisch' wordt als ik met specifieke activiteiten bezig ben zoals muziek of studie, en dat het belangrijkste trucje wat ik heb ontdekt om hiermee om te gaan is; tijdig prikkels beperken.. terwijl mijn idee is dat als je bipolair bent dit een meer biochemisch of cyclisch karakter zou moeten hebben- een aantal keer te benadrukken dat ik echt manisch depressief ben(en als ik het "echt"ben, wil ik het ook heus wel zijn, alleen heb ik ook geleerd dat ik meer voor mezelf mag opkomen, en het aangeven als ik ergens twijfels of slechte voorgevoelens bij heb).

Op zich hoeft het niet erg te zijn dat zij dat denkt, het punt is dat ze me lithium wil voorschrijven, en ik wil dat absoluut niet gaan gebruiken. Ik heb een erg sterk gevoel dat ik mijn oplossing meer moet zoeken in gedragsmatige veranderingen en/of hulpmiddelen, en dat medicijnen juist een paradoxale werking kunnen hebben. Dat wil zeggen; een van de lessen van mijn inzinking is dat ik 1) grenzen moet voelen en 2) ze moet aangeven. En het wordt steeds duidelijker hoe ik deze - vrij radicaal- had afgesloten en mezelf juist trucjes had aangeleerd om steeds meer en meer over mijn grenzen heen te kunnen gaan.
Dit alles om mezelf staande te kunnen houden in de wereld(als tienermoeder die traumatische dingen heeft meegemaakt, als student op studies die onder mijn niveau waren in een constant lastige wisselwerking met medestudenten die regelmatig op een heel ander spoor bleken te zitten dan ik en dat ik dan altijd dacht dat ik gek was, als maatschappelijk werker in vrij zware sectoren waar ik ook getuige ben geweest van traumatiserende gebeurtenissen en wederom de constante aanpassing aan- en het zoeken naar manieren om duidelijk te maken wat ik bedoelde- aan collega's en leidinggevenden, etc etc etc etc...).
Bij medicijngebruik worden de "scherpe randjes" eraf gehaald, maar ik voel ook minder snel aan wanneer ik over een grens heenga.

Als ik nu weiger om lithium te gaan gebruiken, kan men dit dan tegen mij gebruiken als dat ik mijn herstelproces ondermijn, en daardoor in de problemen kom wat betreft mijn huidige ziektewetuitkering(via UWV). En als ik een second opinion zou vragen; heeft het uberhaupt zin? wat zijn belangrijke dingen hierin die jullie me zouden aanraden? en zijn er psychiaters bekend die beter uit de voeten kunnen met deze materie- weet het die kan ik zelf ook zoeken via die andere site, mr stel de vraag toch maar- etc. Iets wat het ook weer lastiger maakt is dat ik geen intelligentietests durf te doen; wat nou als ik niet HB ben; dan weet ik het helemaal niet meer...

(O ja, mocht dit verhaal taaltechnisch niet helemaal lopen of vreemde zinnen bevatten: excusez; dat komt waarschijnlijk nog door de 15 Electro-Convulsie-Therapie behandelingen die nodig zijn geweest om mij uit mijn zombie-achtige toestand te trekken; heeft effect gehad op mijn concentratievermogen en korte termijngeheugen, hoewel ik gelukkig merk dat dit zich aan het herstellen is, is het herstel nog niet volledig)...

In mijn beleving mogen ze je niet verplichten om medicijnen te slikken, ook niet met uit de ziektewet gezet worden als dreigement. Dat weet ik niet zeker maar je kunt in ieder geval ervoor zorgen dat de psychiater dat niet aan het uwv vertelt. Ik ben ook gestopt met mijn reguliere behandeling maar behalve dat gezegd werd dat ze het niet verstandig vonden zit ik nog steeds in de ziektewet.

Ik ben het met je eens dat je niet gelijk naar medicijnen moet grijpen. Als je denkt het zelf te kunnen moet je dat zeker proberen. Ik wens je heel veel succes!

Interessant..

Zowel onze zoon en dochter als ikzelf zijn gelabeld met de diagnose ADHD/ADD

Voor onze zoon heeft deze diagnose met bijbehorende hulpverlening een tegengesteld resultaat bereikt; in plaats van de verantwoording over zijn eigen leerproces bij hem te laten, is hij door deze diagnose juist begeleid in 'n een op een setting van huiswerkbegeleiding; "aan het handje meegenomen" dus , met als gevolg nog meer afhankelijk gedrag en een leerproces waar zijn eigen intrinsieke motivatie totaal is verdwenen. Hij is nu 17 jaar (gaat dit jaar vier gymnasium overdoen) en bijna "drop out"

Zelf had ik een welwillende huisarts die met één druk op de knop de diagnose uit mijn medisch journaal heeft verwijderd nadat ik mijn kant van het verhaal had verteld

In onze dochter herken ik totaal niet de (mis) diagnose ADHD.

Ik vind het verdrietig en beangstigend dat je blijkbaar zó makkelijk een verkeerd stempel op je hoofd gedrukt kan krijgen

@MariekeS
Bipolair, mijn vader en broer zouden het zijn. Ik weet het niet. Bij mijn vader is het op latere leeftijd vastgesteld en is er nooit gekeken naar het feit dat hij hb is, wat al op jonge leeftijd vast was gesteld. Hij voelt zich al zijn hele leven niks waard,werd niet begeleid (wat wel nadrukkelijk gesteld werd na de iq test), mocht geen passende opleiding volgen (zijn oudere broer ging immers al studeren dus het geld was op), werd etaleur en later slijter, had zijn eigen wijnzaak en ging toen failliet (antivries in de wijn in Oostenrijk destijds deed de wijnhandel de das om), zat jaren gedemotiveerd thuis en toen volgde de diagnose mani-depri. Hij heeft inderdaad wel gefocuste interesses gehad in die tijd, waar hij intens van opleefde maar ik kan me dat goed voorstellen als je gewend bent om 70+ werkweken te werken, het naar 0 uur gaan, wel heel diep zinken is.
Mijn broer heeft een onderpresteer-schoolcarrière gehad, kreeg een ernstig ongeluk met goede afloop op zijn 17e en dacht daarna dat hij onsterfelijk was en haalde van alles uit, behalve een opleiding volgen. Vroeg getrouwd, net een kind en toen bleek hij kanker te hebben met operaties en zware chemosessies tot gevolg. Overwonnen en bleek dus toch onsterfelijk, waardoor zijn bijpasssende gedrag weer terugkwam. Hij lijkt op zijn vader en toen weer meer, dus mede op aandringen van zijn vrouw, naar de psych. vader en zoon, 1 en 1 is 1: diagnose bipolair.
Ik geloof er geen bal van, ze doen het goed op de diagnose maar hb zoon staat ook al in de startblokken om bij de psych langs te worden gestuurd. Hij is ook hb (getest, mijn broer niet maar daar geloof ik het zo ook wel van). Lithium is troep, mijn vader was bij tijd en wijlen een zombie.

Vraag alsjeblieft een second opinion, zoek een goed, hb gespecialiseerde psych. en mocht het er weer uit komen: vraag naar een altrenatieve behandeling.

Bedankt voor jullie reacties. Ik ga zeker een second opinion vragen, en gelukkig heb ik via Rianne al een goede psychotherapeut gevonden met iets meer ervaring met deze materie, en n autonoom denker; erg prettig. Heb t vanmorgen met hem ook besproken en hij zei gelukkig dat hij ook bereid is om hierover in overleg met de psychiater te treden.

Vin het heel storend; psychiaters en therapeuten die de DSM IV ipv een denksysteem of kader als een Bijbel gebruiken grrr.

KarenB schreef:Interessant topic..... Ik heb me in een doolhof van hulpverlening en boeken gewaagd. Mijn doel was: het verkrijgen van handvatten. Wat kreeg ik: stickers, stickers en nog eens stickers. Die dan ook weer werden ingetrokken, omdat ze toch maar weer niet klopten. Het heeft me veel gevoelens van 'niet begrepen worden' opgeleverd, en een berg aan gezondheidsproblemen.

Dit herken ik heel erg. Ik zit ook al vanaf jongs af aan in de hulpverlening. Omdat ik anders was, ik vertoonde moeilijk gedrag, werd gepest. Het zou uiteraard allemaal aan mijzelf liggen dus moest er gezocht worden naar wat ik nou eigenlijk mankeerde. Ik heb zo veel verschillende vormen van therapie gehad dat ik ze niet eens meer allemaal weet, en elke keer kwam het er uiteindelijk op neer dat ze niets met me konden en we (mijn ouders) verder moesten zoeken... Ik wilde gewoon hulp...?!

KarenB schreef:Uit allerlei artikelen blijkt dat de grens tussen borderline en hoogsensitiviteit erg vaag is. De psychotherapeut kiest automatisch voor het eerste, de haptonoom automatisch voor het tweede. Maar het hangt af van de context, iets wat door sommigen uit het oog wordt verloren (te lezen als: ze bekijken de antwoorden op gesloten vragen in een vragenlijst, pakken de DSM IV erbij en gaan de symptomen opnoemen. Zeg je meer dan 5x ja, dan heb je dat!)
Ook een depressie is verward met borderline, je hebt immers op een bepaald moment stemmingswisselingen en bent suicidaal geweest, dus dat zal wel aan je persoonlijkheid liggen, toch? Ongeacht welke nare gebeurtenissen hebben plaatsgevonden.

Ook dit is helaas bij mij ook herkenbaar. Mij werd vanwege mijn gedrag ook al snel het stickertje Borderline op geplakt. Terwijl ze inderdaad vergaten te kijken waar mijn gedrag vandaan kwam, maar er gewoon vanuit gingen dat het mijn karakter was. Uiteindelijk bleek het helemaal geen Borderline te zijn maar HSP. (En er zitten wel degelijk grote verschillen tussen die 2!). Maar als je inderdaad gaat kijken naar wat de criteria zijn voor Borderline... Die zijn zo algemeen en breed dat ik denk dat iedereen zich wel in meerdere van die dingen kan vinden. Ik mijn beleving is Borderline nogal een verzamelnaam voor dingen die ze niet zo snel kunnen vinden, dus heb je vast Borderline. (Dat is in ieder geval mijn ervaring, ook van meerdere mensen). Zeg je inderdaad meer dan 5x ja, heb je het. Terwijl ze bij mij wel vonden dat ik aan minder criteria echt voldeed, en degenen aan welke ik voldeed waren niet 'ernstig' genoeg voor Borderline... Dus toch maar verder kijken...

Hierbij wil ik dus niet zeggen dat er geen echte 'Borderliner's' bestaan. Ik erken wel degelijk dat er mensen zijn die echt in zoverre aan de Borderline criteria voldoen dat deze diagnose juist is. Ik wil alleen maar zeggen dat ik vind dat deze sticker nogal snel geplakt wordt en lang niet altijd op mensen die echt onder de noemer 'Borderline' horen. Naast mij, zo ook Oscar. Die kreeg ook eerst een stickertje Borderline opgeplakt wat later Autisme bleek te zijn. (En dat zijn zulke uitersten van elkaar dat het maar zeer zelden voorkomt dat je deze tegelijk kunt hebben!) Weer een voorbeeld van alleen het gedrag bestempelen en niet verder kijken waar het vandaan komt...

Ik herken ook enorm de tunnelvisie, oordelen op basis van gebrekkige kennis, behandelingen gericht op verkeerde stickers, enz. Daar kan Oscar over meepraten. Ik ben als Kind ook heel vaak gestraft zowel binnen als buiten de hulpverlening voor gedrag wat later bij mijn HSP bleek te horen. Nu weet ik dit, maar toen ik dit nog niet wist probeerde men mij uit alle macht te 'genezen'... En ook dit vraag ik mij af. Ik heb een intelligentie test gedaan. Maar ook ik heb dyscalculie. Mijn eindresultaat werd daardoor drastisch naar beneden gehaald. Is dat eerlijk? Ben ik nu minder slim, puur omdat ik niet kan rekenen?!

Is dit een uitnodiging om mee te praten Lonneke?

Qua jou intelligentie test. Ik zei het je eerder, je hebt de test enigszins ver^#&$. Ik vraag me af in hoeverre dyscalculie je TIQ naar beneden kan halen. Maar ik weet wel dat de situatie waar jij destijds in bevond wel zodanig je cognitieve vaardigheden kunnen beïnvloeden dat dat ook een grote vermindering in je TIQ kan geven. Althans dat is wat ik denk (Ook omdat ik via een test van G. waar ik je over vertelde mij 1 keer gezien heeft in het echt toch een IQ uitslag wist te geven zonder test ) En op dit moment bevind ik mij ook enigszins in aardappelzak modus vanwege wat er allemaal speelt om mij heen dus ja.

Borderline vind ikzelf bijna een achterlijke diagnose. De visie waaruit de term is gebaseerd is al niet meer recent en de term heet eigenlijk ERS. Emotie Regulatie Stoornis zoals ik het begrepen heb. Een groot verschil. Verder vind ik het ook knap dat er 9 criteria zijn die ik vrij algemeen vind en je op meer dan 5 hoeft te score (Ik zie nergens in hoeverre je erop moet scoren) om dat stickertje in ontvangst te kunnen nemen. Nee, dan maken ze vaak grote missers. Behalve Borderline dachten ze nog aan veel meer dingen bij mij. Het grappigste vond ik nog wel dat ze dachten dat ik mij in een verkeerd lichaam waande. En eigenlijk vrouw had willen zijn.

Wat begrepen ze niet aan het feit dat ik juist seks-verslaafd was/ben en dus meerdere vrouwen heb gehad en daar onzeker van werd? Dat ik het tot nu toe altijd over relaties met meiden heb gehad? Ik vaak hulp vroeg aan waarom seks me nooit echt kon plezieren in relaties of bij losse meiden en hoe ik dit kon oplossen? Omdat ik graag een gezin wil hebben met kinderen?

Nee, hun aanname maakten ze op het feit dat ik mezelf graag mag verzorgen. Ik wil er goed uitzien qua kleding, beetje een creme op doe (Met de winter is mijn huid wat droger he.. duhh) Nee ik merk al dat ik me enigszins frustreer als ik dit typ. Een misdiagnose kan voor een zodanige impact zorgen dat de gevolgen daarvan groot kunnen zijn! Het is dat ik dit niet op het open forum wil typen maar het is wel waar ik me echt kwaad om kan maken.

Oscar schreef:Het grappigste vond ik nog wel dat ze dachten dat ik mij in een verkeerd lichaam waande. En eigenlijk vrouw had willen zijn.

Wat begrepen ze niet aan het feit dat ik juist seks-verslaafd was/ben en dus meerdere vrouwen heb gehad en daar onzeker van werd? Dat ik het tot nu toe altijd over relaties met meiden heb gehad? Ik vaak hulp vroeg aan waarom seks me nooit echt kon plezieren in relaties of bij losse meiden en hoe ik dit kon oplossen? Omdat ik graag een gezin wil hebben met kinderen?

Nee, hun aanname maakten ze op het feit dat ik mezelf graag mag verzorgen. Ik wil er goed uitzien qua kleding, beetje een creme op doe (Met de winter is mijn huid wat droger he.. duhh)

Voor iedereen die ooit nog twijfelt of jij Homo bent, ik kan bevestigen van niet

Oscar schreef:
Wat begrepen ze niet aan het feit dat ik juist seks-verslaafd was/ben en dus meerdere vrouwen heb gehad en daar onzeker van werd? Dat ik het tot nu toe altijd over relaties met meiden heb gehad? Ik vaak hulp vroeg aan waarom seks me nooit echt kon plezieren in relaties of bij losse meiden en hoe ik dit kon oplossen? Omdat ik graag een gezin wil hebben met kinderen?

Whoops, te laat met mijn edit. Dan maar even zo. Met "ben" bedoel ik niet dat ik nu nog dezelfde symptomen ervaar op seksueel gebied. Het "ben" bedoel ik eerder qua het libido wat daarbij past nog aanwezig is, maar ik heb geleerd om juist van de intieme momenten te genieten en daar voldoening uit te halen. Hetzelfde met alcohol. Ik heb jarenlang veel gedronken en haalde er ook geen voldoening uit. Nu drink ik af en toe maar dat gaat mij puur voor de smaak. (En triggert ook niks). Al die indoctrinaties die psychologen willen geven: "Eens een verslaafde, altijd een verslaafde.."