Hb en suïcide

[Nesjamag]

Ergens vind ik dat het wel kan helpen.
Ik heb dit vroeger nog toegepast. Door gevoelens gewoon te aanvaarden (zonder tegenhouden of aan vasthouden) kon ik veel makkelijker mezelf de rust en tijd geven om mijzelf te vinden als het ware en mijn eigen interesses achterna te gaan. Het is alsof alles dan gewoon doorheen je vloeit zonder je schade toe te brengen.


Aan de andere kant kan het ook verder gaan wanneer je zaken aanvaard en alles zinloos blijft. Ik ben geen suïcidaal persoon en donkere gedachten leiden bij mij in het extreemste geval terug tot een gevoel van vrijheid. Ik kan alles door mij laten vloeien en zo verwerken en alles van mij laten afvallen en mij dan eigenlijk compleet vrij voelen omdat ik niets heb en dus niets te verliezen heb en geen verantwoordelijkheden meer heb. Het helpt om lijden te verminderen, maar de keerzijde is dat je dan ook minder geeft om jezelf en wat er met je gebeurd, want alles is toch zinloos.

[Moira]

Aan de andere kant kan het ook verder gaan wanneer je zaken aanvaard en alles zinloos blijft.

Hoe komt het dat je aanvaarding en zinloosheid aan elkaar gekoppeld ziet?

De 'zin' ervan gaan zien kan (gevoelsmatig) 'verzachten' wat later op je weg komt en dat is het dan wel.

Dat is niet genoeg? We moeten op elk moment, in elke situatie, zonder lijden door het leven huppelen?

[Nesjamag]

Aan de andere kant kan het ook verder gaan wanneer je zaken aanvaard en alles zinloos blijft.

Hoe komt het dat je aanvaarding en zinloosheid aan elkaar gekoppeld ziet?

Aanvaarden dat realistisch bekeken je altijd alleen zal zijn en nooit ergens bij zult horen. Nooit ergens een thuis zal hebben of gevoel dat je ergens bij hoort.
Nooit een klankbord zal hebben, dat anderen je nooit zullen begrijpen. Aanvaarden dat de mensheid niet veel voorsteld.

Dan wordt alles een beetje zinloos want gevoelshalve zal er dan realistisch bekeken nergens een meerwaarde op gevoelsgebied te vinden zijn.

[Moira]

Aan de andere kant kan het ook verder gaan wanneer je zaken aanvaard en alles zinloos blijft.

Hoe komt het dat je aanvaarding en zinloosheid aan elkaar gekoppeld ziet?

Aanvaarden dat realistisch bekeken je altijd alleen zal zijn en nooit ergens bij zult horen. Nooit ergens een thuis zal hebben of gevoel dat je ergens bij hoort.
Nooit een klankbord zal hebben, dat anderen je nooit zullen begrijpen. Aanvaarden dat de mensheid niet veel voorsteld.

Dan wordt alles een beetje zinloos want gevoelshalve zal er dan realistisch bekeken nergens een meerwaarde op gevoelsgebied te vinden zijn.

En hoe realistisch is jouw realisme? Ik heb eens alle generalisaties vetgedrukt weergegeven... Kloppen die wel? Allemaal? Neem nu 'nooit een thuis hebben'. Wat is een thuis dan? Als je die afhankelijk maakt van anderen, dan verklein je jouw kans op het maken van jouw eigen thuis. Maar heb je werkelijk anderen nodig voor het creëren en in stand houden van jouw thuis? Volgens die invulling kunnen singles en alleenstaanden nooit een thuis hebben. Kijk, een generalisatie. En eentje die meteen al in de fik mag, want ze klopt niet

Ik lees niet zozeer aanvaarding in wat je schrijft. Aanvaarden is een actief proces, je moet er voor werken. Wat jij hier en in jouw eerdere post beschrijft, lijkt meer op over je heen laten komen (niet tegenstribbelen), wat een passief proces is. Het eerste zorgt intrinsiek voor veranderingen. Het tweede zorgt intrinsiek dat veranderingen niet mogelijk zijn (actief vs passief).

[Girafje]

De 'zin' ervan gaan zien kan (gevoelsmatig) 'verzachten' wat later op je weg komt en dat is het dan wel.

Dat is niet genoeg? We moeten op elk moment, in elke situatie, zonder lijden door het leven huppelen?

....

dus?

[Moira]

Dus wat?

[Girafje]

Dus wat?

Wat bedoelde je met je vraagtekens ... onder de quote van wat ik eerder schreef ...

[Moira]

Dus wat?

Wat bedoelde je met je vraagtekens ... onder de quote van wat ik eerder schreef ...

Dat zijn vragen.

[Girafje]

Dus wat?

Wat bedoelde je met je vraagtekens ... onder de quote van wat ik eerder schreef ...

Dat zijn vragen.

Laat maar, klaarblijkelijk bedoel je er niets mee te zeggen.

[Moira]

Dat, of je kunt ook aangeven wat je niet begrijpt in mijn vragen.

[Nesjamag]

En hoe realistisch is jouw realisme? Ik heb eens alle generalisaties vetgedrukt weergegeven... Kloppen die wel? Allemaal? Neem nu 'nooit een thuis hebben'. Wat is een thuis dan? Als je die afhankelijk maakt van anderen, dan verklein je jouw kans op het maken van jouw eigen thuis. Maar heb je werkelijk anderen nodig voor het creëren en in stand houden van jouw thuis? Volgens die invulling kunnen singles en alleenstaanden nooit een thuis hebben. Kijk, een generalisatie. En eentje die meteen al in de fik mag, want ze klopt niet

Ik lees niet zozeer aanvaarding in wat je schrijft. Aanvaarden is een actief proces, je moet er voor werken. Wat jij hier en in jouw eerdere post beschrijft, lijkt meer op over je heen laten komen (niet tegenstribbelen), wat een passief proces is. Het eerste zorgt intrinsiek voor veranderingen. Het tweede zorgt intrinsiek dat veranderingen niet mogelijk zijn (actief vs passief).

Singles kunnen wellicht een thuis hebben bij familie of vrienden. Maar ook niet iedereen heeft die. Als je volstrekt niets hebt en nergens thuishoort en er is weinig of geen reden aan te nemen dat dit ooit zal veranderen, wat heeft dan nog zin.

Ik ervaar veel te vaak de kloof tussen mij en anderen. Ik moet maar iets zeggen en mensen vragen zich af waarom ik denk over wat ik denk, alsof er iets fout zou zijn met mij.
Het is realistisch aan te nemen dat dit zo zal blijven en dat aangezien mensen als ik blijkbaar zeer zeldzaam zijn, ik waarschijnlijk zo doorheen mijn leven zal moeten gaan en nooit het gevoel zal hebben dat ik op deze planeet thuishoor. Ik herken mij in zo goed als niets dat mensen doen of in hoe mensen denken en redeneren, met elkaar omgaan, met de natuur omgaan, ... Het verergert er enkel maar op met de tijd.
Voor zover ik weet heb ik hier niets te zoeken. Soms voel ik mij dan ook alsof er niets goed zal komen in mijn toekomst en dat ik en welk potentieel ik ook mag hebben gewoon zal wegkwijnen gewoon omdat ik niet in deze wereld pas. Een of ander tegenbewijs hiervoor is extreem schaars.

Ik heb aanvaard dat normale mensen anders zijn en dat dit ok is. Zo ben ik socialer geworden, maar toch blijf ik anders. Andere mensen en de maatschappij aanvaarden zoals ze zijn zorgt er nog steeds niet voor dat ik mij ergens thuis voel.
Mens en maatschappij aanvaarden legt het probleem bij mij, maar toch doe ik eigenlijk niets fout of slecht. Dus wellicht zijn het mijn verwachtingen die fout of onrealistisch zijn zijn. Dus moet ik aanvaarden dat een thuis vinden in deze wereld voor mij geen realistische verwachting is. Dit maakt veel zaken vrij zinloos.

[Moira]

Singles kunnen wellicht een thuis hebben bij familie of vrienden. Maar ook niet iedereen heeft die. Als je volstrekt niets hebt en nergens thuishoort en er is weinig of geen reden aan te nemen dat dit ooit zal veranderen, wat heeft dan nog zin.

Singles, net als mensen die alleen wonen, kunnen prima een thuis hebben die niet bij vrienden, familie of partner is. Beter gezegd: de meesten hebben een thuis die niet bij vrienden, familie of partner te vinden is. Jouw thuis is van jou. Ergens thuis voelen, doe je zelf. Daar heb je niemand anders voor nodig en daar heb je niemand anders zijn thuis voor nodig. Jouw redenering is logisch, maar gebaseerd op foute aannames. Dus waar komen die aannames vandaan? En als de aanname van 'nooit een thuis vinden' verkeerd is, zijn er dan ook andere verkeerd? Je kunt wel zeggen dat je nu, op dit moment geen mensen kent, bij wie je past. Aangezien je niet alle mensen op deze aardbol kent, kun je niet zeggen dat ze er echt niet zijn. Aanvaarden van de werkelijkheid zoals ze is, houdt dus ook in dat je erkent dat er mensen kunnen zijn die bij jou passen. En als dat het geval is, is het enige dat jou ervan weerhoudt om die mensen te vinden jij zelf.


Ik ben me er bewust van dat ik dit soort diepgewortelde overtuigingen niet kan veranderen bij jou, alleen jij kunt dat. En het lijkt me het beste om daar dan hulp voor te zoeken, eerlijk gezegd...

[haags]

Nesjamag

ik heb je bericht aandachtig gelezen en ik kan met je meevoelen, ook meedenken maar daar heb je misschien niet zoveel aan
je doet niets fout naar mijn idee, daar moet je niet naar gaan zoeken
het is heel moeilijk maar toch moet je proberen om jezelf te accepteren, misschien hulp daarbij vragen?
je thuis dat ben je zelf
ik heb lang gezocht naar een erkenning en ook herkenning, wel gevonden eens en toch weer verloren maar het bestaat dat weet ik nu

ik heb een prima leven nu maar er blijft net zoals jij beschrijft een 'stukje' in jezelf bestaan wat je niet bij een ander ziet
je moet het maar zo laten en weten dat je niet de enige bent

ik hoop dat het eens beter met je gaat

[Girafje]

[quote="Moira"]Dat, of je kunt ook aangeven wat je niet begrijpt in mijn vragen.[/quote]
Die 'vragen' zijn niet zo ingewikkeld. Waren ze bedoeld als 'vragen', komt op mij meer over als een 'stellingname' waarbij de vraagtekens nodeloos zijn. Vandaar mijn vragen: "Dus?" en "Wat bedoelde je met je vraagtekens ... onder de quote van wat ik eerder schreef ...". Wanneer ik daar op terug krijg: "Dus wat?" en "Dat zijn vragen," ga ik er vanuit dat je daar nix mee bedoelde. Uit "Dat, of je kunt ook aangeven wat je niet begrijpt in mijn vragen," haal ik hetzelfde.

[Fatima]

het verbinden van jezelf met bepaalde verwachtingen (wat wil het leven van mij) is fataal. Het verbinden van jezelf met de vraag wat het leven van je wil is geluk. Het maakt dat je dingen los laat en jezelf niet zomaar aan willekeurige dingen of mensen (vorm) verbindt.

[haags]

mooi gezegd maar zou Nesjamag daar iets aan hebben?

[Nesjamag]

De rationele benadering tot alles heeft zijn beperkingen. Op een bepaald punt zijn er gewoon emotionele factoren die meekomen met mens zijn.
De meest basisbehoeften van mensen zijn voedsel en onderdak. Aangezien binnen onze welvaartsmaatschappij bij bijna iedereen deze behoefte vervuld zijn wordt de basisnood in onze maatschappij het zich ergens thuis voelen, ergens bij horen, een plaats hebben binnen de maatschappij. Ik heb op dat gebied totaal niets.
Dit is gewoon een emotionele behoefte die niet zomaar kan uitgeschakeld worden via een cognitief proces. Hetzelfde als de nood aan voedsel.

De grote meerderheid van mensen offert zijn persoonlijkheid op om die nood te kunnen vervullen. Dit is een vrij natuurlijk proces. Jammer genoeg komt het ook met een prijs binnen deze primitieve maatschappij, zoals kortzichtig grondstoffen erdoor jagen en blind blijven consumeren zonder ooit vragen te stellen rond de big picture, of wanneer er wel vragen gesteld worden blijven die zeer beperkt en slaagt men er zeer zeer zelden in om individuele en collectieve verantwoordelijkheid samen te laten gaan.

Ik zie wel die big picture. Ik zie oneindig veel problemen en oneindig veel oplossingen voor die problemen, maar ik zie ook dat de doorsnee mens gewoon niet in staat is hetzelfde te doen en dat er een blijvend groeiende kloof bestaat tussen mij en de doorsnee mens. Domheid heb ik geen problemen mee, maar gebrek aan empathie, gebrek aan geven om de toekomst en anderen daar heb ik het moeilijker mee. Ik kan mezelf dus compleet niet vinden in deze maatschappij en hoor er niet in thuis.
Dit is een puur emotionele kwestie. Het enigste dat ik kan doen is blijven proberen/hopen om ergens terecht te komen waar ik mij wel thuis kan voelen. Maar ik besef dat dit niet realistisch is gezien de enorme kloof tussen mij en gewone mensen. Maar ok, ik ga daarom niet opgeven of zo en ik ga ook niet mijn eigen persoonlijkheid en geest verminken om ergens bij te horen.

Het kan wel vervelend en moeilijk zijn met momenten, zoals toen ik die post enkele dagen geleden schreef.

[Ray]

Ik zie wel die big picture.

Het 'zien van de big picture' was de grootste oorzaak van mijn decennia's durende depressie, een gebied waar ik niet meer in terug wil stranden. Ik begrijp dat je jezelf vrijwel alleen waant waar het de waarneming van de catastrofale beslommeringen van de mens als destructieve soort omvat maar niets is minder waar.

De wrange waarheid achter het gehele fenomeen (en zoals je dat tot je frustratie hebt gemaakt) is dat het juist hb'rs zijn geweest, door de geschiedenis heen, die de mensheid hebben voorzien van de middelen om versneld te kunnen geraken waar we hedentendage zijn aanbeland. De hb'r innoveert en de mannen met ambitie en het handelsbloed exploiteren.

Ik ben altijd van mening geweest dat de aarde slechts veilig(er) zou zijn als wij (de mensheid) uit zouden sterven en hoewel ik me niet meer mee laat slepen in de duisternis van die wetenschap zoals ik dat in het verleden wel eens gedaan heb ben ik nog steeds diezelfde mening aangedaan (een mens mag dromen voor de natuur en haar rijkdommen nietwaar?). Ik zal me hiermee vast op glad ijs begeven ten overstaan van sommigen die er totaal anders over denken maar dat zij dan maar zo, ik ben er stellig van overtuigd dat de mens er uiteindelijk verantwoordelijk voor zal zijn dat geen van de soorten op aarde zal overleven mits de natuur (daar vallen wij zelf overigens ook onder...nog zo'n wrange wetenschap...) ons eerder te grazen zal nemen.

Dus misschien begrijp je nu dat er een universele gedachte leeft en hoewel deze controverse impliceert is het niet anders dan een gevolg van logica. De natuur zal wellicht bakzeil halen maar het is niet aan ons om één en ander te willen bespoedigen, de hb'rs hebben wat dat betreft wellicht al genoeg gedaan, al dan niet intentioneel maar toch. Overigens had ik altijd zelf het idee dat ik een echte mensenhater was maar ik ben erachter gekomen dat dat niet zo is, de waarheid is zelfs tegengesteld daarvan, ik ben evenwel een sociale entiteit zoals (vrijwel) ieder ander mens. Ik hekel echter wel 'de domheid' van onze soort, de hebzucht, de kortzichtigheid, het geweld, de egotripperij en de onzorgvuldigheid danwel roekeloosheid van onze egocentrische aanwezigheid.

Ik kan je niets adviseren over hetgeen je nu ervaart, slechts mededelen dat je levenshouding niet zo uniek is als je wel zou denken, je zult er zelf je weg in moeten vinden.

[Fatima]

als je problemen kunt zien dan ben je ook in staat om mogelijkheden te zien. Het is maar net waar je jezelf aan verbindt.

Ik dacht dat mijn problemen opgelost waren en er kwamen meer uitdagingen om de hoek kijken. Mijn broer en mijn vader zijn autistisch daar zijn wij pas achter gekomen (verklaart veel). Mijn verhaal (los van mn vader en mijn broer) hebben jullie hier in geuren en kleuren gelezen dus dat ga ik hier niet uitschrijven. Ik kan daar wel constant van balen maar het leven zien als een uitdaging en er open voor staan is vragen wat het leven jou biedt ipv andersom.

Dit heeft mij verlichting gebracht en ik ben gelukkig. Nooit zo gelukkig geweest. Wil je het leven bekijken vanuit mogelijkheden of problemen? Wil jij je verbinden aan je hb problematiek of mogelijkheden? Laat het gebeuren. Laat los en voel of je op de goede weg zit. Als je voelt dat de pijn opkomt door irritatie of iets dergelijks neem het serieus en ren er niet voor weg. De pijn verdwijnt als je ernaar toe gaat ipv weg rent. Het ligt schijnt dan vervolgens en je staat open voor mogelijkheden. Probeer het.

[Girafje]

______ op één lijn? hoezo? _______

Ik zie wel die big picture.

Het 'zien van de big picture' was de grootste oorzaak van mijn decennia's durende depressie, een gebied waar ik niet meer in terug wil stranden. Ik begrijp dat je jezelf vrijwel alleen waant waar het de waarneming van de catastrofale beslommeringen van de mens als destructieve soort omvat maar niets is minder waar.

De wrange waarheid achter het gehele fenomeen (en zoals je dat tot je frustratie hebt gemaakt) is dat het juist hb'rs zijn geweest, door de geschiedenis heen, die de mensheid hebben voorzien van de middelen om versneld te kunnen geraken waar we hedentendage zijn aanbeland. De hb'r innoveert en de mannen met ambitie en het handelsbloed exploiteren.

Ik ben altijd van mening geweest dat de aarde slechts veilig(er) zou zijn als wij (de mensheid) uit zouden sterven en hoewel ik me niet meer mee laat slepen in de duisternis van die wetenschap zoals ik dat in het verleden wel eens gedaan heb ben ik nog steeds diezelfde mening aangedaan (een mens mag dromen voor de natuur en haar rijkdommen nietwaar?). Ik zal me hiermee vast op glad ijs begeven ten overstaan van sommigen die er totaal anders over denken maar dat zij dan maar zo, ik ben er stellig van overtuigd dat de mens er uiteindelijk verantwoordelijk voor zal zijn dat geen van de soorten op aarde zal overleven mits de natuur (daar vallen wij zelf overigens ook onder...nog zo'n wrange wetenschap...) ons eerder te grazen zal nemen.

Dus misschien begrijp je nu dat er een universele gedachte leeft en hoewel deze controverse impliceert is het niet anders dan een gevolg van logica. De natuur zal wellicht bakzeil halen maar het is niet aan ons om één en ander te willen bespoedigen, de hb'rs hebben wat dat betreft wellicht al genoeg gedaan, al dan niet intentioneel maar toch. Overigens had ik altijd zelf het idee dat ik een echte mensenhater was maar ik ben erachter gekomen dat dat niet zo is, de waarheid is zelfs tegengesteld daarvan, ik ben evenwel een sociale entiteit zoals (vrijwel) ieder ander mens. Ik hekel echter wel 'de domheid' van onze soort, de hebzucht, de kortzichtigheid, het geweld, de egotripperij en de onzorgvuldigheid danwel roekeloosheid van onze egocentrische aanwezigheid.

Ik kan je niets adviseren over hetgeen je nu ervaart, slechts mededelen dat je levenshouding niet zo uniek is als je wel zou denken, je zult er zelf je weg in moeten vinden.