HB-Forum.nl

@nouk schreef:@ Thom: Maar wat dan nog, bedenk ik me ineens. Wat dan nog als je geen eigen ik zou hebben. Dat is ook een van de uitgangspunten van het Boeddhisme. Het 'ik' loslaten. Wat is daar volgens jou mis mee? Waarom is het zo belangrijk om een ik te zijn? Juist dat ikgevoel zorgt voor conflictsituaties. Ben je minder waard als je geen ik hebt om voor te strijden? Integendeel zou ik haast zeggen.

Ik denk dat mijn eventueel diffuse ik-gevoel niet hetzelfde is als het Boeddhistische onthechte "ik". Ik(?) ben bij lange na nog niet verlicht. Volgens mij zijn er nog wat tussenstadia voor ik zo ver ben .

@nouk schreef:

Thom schreef:Als je omgeving gaat bepalen wie je bent, welke rol je speelt en wat goed voor je is, is het einde zoek.

Waarom? Is dat nou niet net Survival of the Fittest?

Waarbij ik niet wil zeggen dat je dingen moet doen die niet goed voelen, natuurlijk.

Bij mijn opmerking "Volgens de kneedgumtheorie is mijn flexibiliteit een gegeven en zou ik er vooral voordeel van hebben. Het is namelijk een illusie te denken dat de omgeving zich aan mij zal gaan aanpassen, dus zal ik mij aan moeten passen aan mijn omgeving wil ik iets gedaan krijgen?", dacht ik inderdaad aan flexibiliteit als een vorm van aanpassen om te overleven in het kader van Survival of the Fittest. Mensen én kakkerlakken schijnen daar erg goed in te zijn. Maar als mens heb ik ook (basale) behoeftes, waardoor ik me goed voel als daar aan voldaan wordt. Gaat de flexibiliteit ten koste van het bevredigen van mijn behoeftes, dan gaat dit ten koste van mijn "overlevingskansen", zou ik zeggen.

Die onnozele Laatbloeier schreef: Ah, ik ging uit van de gangbare vertaling 'overleving van de sterkste'.

...en daarop @nouk schreef:Gangbaar? Sorry, maar daar zit je er echt naast. http://nl.wikipedia.org/wiki/Survival_of_the_fittest

Oeps! Het gaat er inderdaad om wie de meest ontwikkelde adaptive vermogens aan de dag legt. En niet wie het meest 'gespierd' is, al bedoelde ik de 'sterkste' uiteraard ook niet zó letterlijk! 'Anyhow', ik begrijp nu wat je bedoelde. Juist de 'aanpasser' is in het voordeel. Dan doe ik het dus niet zo verkeerd, begrijp ik dat goed?

En thnx voor de link!

Thom schreef:Ik denk dat mijn eventueel diffuse ik-gevoel niet hetzelfde is als het Boeddhistische onthechte "ik". Ik(?) ben bij lange na nog niet verlicht. Volgens mij zijn er nog wat tussenstadia voor ik zo ver ben.

Maar even denken nog hoor... De vergelijking tussen het vermogen jezelf te kunnen aanpassen binnen een groep door jezelf weg te cijferen met het 'survival of the fittest' principe gaat voor mijn gevoel net zozeer mank als de vergelijking van het 'diffuse ik-gevoel' met het overstijgen van het ego zoals het Boeddhisme dat voorstaat (zie reactie Thom).

Volgen jullie me nog...?!

Zekers .

KarenB schreef:De vraag die me nog steeds bezig houdt: "laat" ik me van rechts naar links slingeren doordat ik niet sterk genoeg ben te gaan staan voor mezelf, of slinger ik van links naar rechts omdat ik zowel links als rechts punten zie die ik kan onderschrijven en ik dus gewoon niet weet te "kiezen"?

Wat mijzelf betreft: ik denk beide!

(Toelichting: zolang je ook maar enigszins twijfelt, houd dan alle mogelijkheden open! Te overtuigd zijn van jezelf belet je te leren...)

Die onnozele Laatbloeier schreef: Dan doe ik het dus niet zo verkeerd, begrijp ik dat goed?

Hahaha! Inderdaad, ik denk -for what it's worth- dat jij het lang zo slecht niet doet!

Laatbloeier schreef:zolang je ook maar enigszins twijfelt, houd dan alle mogelijkheden open! Te overtuigd zijn van jezelf belet je te leren...

Helemaal mee eens .

Help wat fijn dit te lezen

Ik was al een heel eind gekomen met het uitvogelen, maar heb eigenlijk niemand die het echt begrijpt.
Praat er wel eens over, maar voor anderen is het niet te begrijpen denk ik.

Ik ben hiermee weer iets zekerder dat ik toch niet helemaal vierkant gestoord ben.

Het nummer "overleven" van De Kast heeft me een beetje wakker geschud, het voelde herkenbaar en ben er verder door gaan zoeken en vooral nadenken, nadenken en nog meer nadenken.

http://songteksten.net/lyric/114/87585/ ... leven.html

Wil nu na weer een depr.. tijd, het dit keer volledig oplossen, tenminste dat moet mogelijk zijn lijkt me?

@nouk schreef:

Laatbloeier schreef: @nouk vraagt zich af of hier wellicht sprake is van een vorm van 'survival of the fittest'. Bedoel jij hiermee, @nouk, dat de personen die het sterkst hun stempel weten te drukken binnen de groep waarin ze verkeren, nou eenmaal 'winnen', en diegenen die zich te zeer als een kameleon of kneedgum aanpassen aan deze 'stempeldrukkers', weinig meer in te brengen hebben? Misschien... Ik denk dat het vaak ook wel een kwestie is van een evenwicht zoeken. Simpelweg eentje tussen je (te zeer) aanpassen en (over)assertief zijn.

Nee, precies andersom juist. Fit = (aan)passen. Juist diegene die zijn eigen ik los kan laten en zich kan vormen naar de omstandigheden heeft de meeste kans om te overleven.

Ik heb mij 28 jaar lang aangepast aan de rest van de wereld. Ik was diep ongelukkig en woog 155 kilo.
Daar ben ik mee gestopt, slankte ruim 70 kilo af en leef weer. Ik was niet aan het survivallen, ik was dood aan het gaan!
Er zit een grens aan 'je aanpassen aan'. Nu ik een 'ik' heb om op terug te vallen en een identiteit heb kan ik af en toe mijzelf aanpassen aan een ander. Gedeeltelijk is dat mijn natuur en mijn grote plus op het werk, maar privé moet ik echt opletten niet continu mijzelf geweld aan te doen.
Mijn 'ik' heeft basisbehoeftes, zoals geaccepteerd worden om wie ik ben. Waardering om wat ik doe, kan, zonder dat mijn tekortkomingen die successen overschaduwen.

@ Dolfij, Wow, wat vertel je dat mooi!!

petje af.


Ik weet soms niet om het makkelijker is om me aan te passen of juist niet aan te passen ???
ergends pas ik nergends.


pff snap jij dat nou?? ik zit vandaag erg in survival mode. maar wel zelf gekozen, denk ik.ik zou het ook makkelijker kunnen doen, maar nee, eigenwijsheid is ook een kunst.
ik kan dan eigenlijk voor normale dingen niet goed nadenken, maar ingewikkelde dingen wordt een wartaal. heb je een zelfde brein nodig om het verhaal te ontwarren.

Mijn ""ik '' wordt wel sterker met de jaren, maar wankelt nog zo...

Ha lieber menschen.

Fijn, errug fijn, om dit allemaal van jullie te lezen. Herkenbaar tot en met! Ben best wel blij dat ik eindelijk eens mensen hoor die ook regelematig aan het knoeien zijn met 'alles tegelijk denken totdat het op hol slaat'. Ik ken eigenlijk niemand die dat ook heeft, en m'n familie vind het btje raar maar accepteert me zoals ik ben, en kennissenkring snapt er geen friemel van, ik krijg er ook niet altijd even vriendelijke reacties op. Maar begin er zo langzamerhand een beetje van af te raken door veel meer met m'n gevoel bezig te zijn (met name door boksen, as simple as that), en soms bewust niet te denken. Mezelf op tijd een halt toe roepen.

En dan dat aanpassen..... zucht.... Daar ben ik zo ontiegelijk zat van, maar tegelijkertijd is het ook mijn 'middle name'. Wat mij grappig genoeg heel erg kan helpen is dit: (in sociale situaties waar ik voel dat ik me teveel aan het aanpassen ben) mijn armen over elkaar doen. Dat helpt al heel veel. Daarnaast zeg ik dan ook tegen mezelf 'ik ben alleen'. Wat ten diepste ergens wel waar is vind ik persoonlijk, ieder is diep van binnen alleen, en je raakt elkaar maar af en toe wezenlijk, je bent maar af en toe wezenlijk samen. (Ik ben hier vorige week opgekomen toen ik in de zon Sartres 'Walging' aan het lezen was, super depressief boek:-). En die gedachte helpt me om te beseffen dat ik niet eindeloos op andermans reacties hoef te drijven en kan drijven, maar dat er altijd iets 'ik' blijft in mij, dat zijn eigen leven leidt.

Succes allemaal, vrolijk ploeteren wij allen voort;-).

dat op tijd halt roepen vind ik soms nog zo lastig, het is al gebeurt en dan denk ik sh*t, weer over mijn grens, of weer te weinig rust, of te veel stress me laten raken.

Jouw uitspraak over dat je maar af en toe wezenlijk samen bent, dat vind ik wel een hele mooie, dus waarom zou ik moeten stressen om de ander te pleasen met wat/wie ik niet ben???
maar als je zo ''anders'' bent dat je uiteindelijk alleen bent, dan is die schreeuwende stilte wel erg eng, waardoor ik al helemaal niet meer concreet kan denken, met name als het ECHT om mezelf gaat, en niet alleen stressen over mijn kids of zo.

Wie ben Ik dan, als ik het voor mezelf moet doen ??

jeetje wat ben ik opeens helder. niks voor mij