HB-Forum.nl

Terence schreef:

northern lady schreef: Daarna ben ik mij in gaan houden.Niet opvallen, was het devies.

Waarom? De juf reageerde toch alleen maar positief?

Klopt, maar mede daardoor werd ik scheef aangekeken door mijn klasgenoten. En ik voelde mij op de kleuterschool ook al een buitenbeentje, omdat ik al die extra werkjes 'mocht' doen.
Om naar niet te spreken over het verwachtingspatroon wat mijn ouders kregen, vanwege deze positieve berichten. "Jij bent slim, dus jij gaat heel wat bereiken later. Mooi, want wij willen dat jij het later beter krijgt dan wij het hebben". En zij hadden het al verschrikkelijk goed, onhaalbaar voor mij.
Maar goed, dit is een zijpaadje.

northern lady schreef:Na een dag kleuterschool, ik was toen 5 jaar, kende ik blijkbaar al alle kinderen bij voor- en achternaam. Juf zegt tegen mijn moeder, dat wordt later een hele goede!
In de zomer verhuisd, in het dorp op de kleuterschool, allerlei extra werkjes moeten doen...want ik was zo slim....
In de 1e klas (nu groep 3 dus) kon ik vanaf het begin al voorlezen in de klas..Dat vond de juf wel leuk.
Ook in dat jaar, had ik iets op tv gezien, dat aan juf verteld. Juf vertelt dus aan mijn moeder dat ze het zo verbazingwekkend vond dat ik het zo in detail onthouden had, en ook zo kon vertellen...
Daarna ben ik mij in gaan houden.Niet opvallen, was het devies. Lagere schooltijd, en ook VO is eigenlijk een grijs gebied.
Weet ook nog, vwb werk, dat ik ging werken bij het GAK (nu UWV). Na een dag wist ik hoe het computersysteem daar werkte, en zat ik al betalingen e.d te verwerken. Komt een collega bij me staan, tjeemig, doe jij dat nu al, daar heb ik een week over gedaan om dat te leren, wat ben jij slim....Ik zie haar nu nog wel eens, en ze ziet mij nog steeds als megaslim...brrrrr. Niet leuk.

Trouwens, als ik dit over mijzelf vertel, voelt het als opschepperig. Ligt dat nu aan mij, of hebben meer mensen dat??

Heb ik ook Niet als ik het opschrijf, maar later. Dan denk ik, moest dat nou? Een soort van (valse) schaamte..
Het lijkt of het iets met eenzaamheid te maken heeft. Als je het opschrijft weet je dat het waar is, maar als je het later terugleest, besef je dat anderen het ook lezen en ben je misschien bang om in hun ogen weer dat buitenbeentje te zijn??

Mijn hele jeugd staat in het teken van eenzaamheid, en idd, buitenbeentje zijn. Daarom ook het aanpassen. En dan gaan zeggen dat je iets goed kan, dat je best slim bent, no way!
Heb ook lang getwijfeld of ik hier iets zou opschrijven, want tijdens het typen heb ik al het gevoel dat ik aan het opscheppen ben....
Maar goed, dit is ook weer een zijpaadje.

Maar je bent hier in goed gezelschap Northern Lady!

Ik denk dat je die twee dingen van elkaar moet onderscheiden: Vroeger dacht je dat je door aanpassen veilig was, nu is dat denk ik het omgekeerde.

Volgens mij ligt hierin een heel interessant leerpunt.

Ik kan me wel vinden in het zijpaadje van de dame uit het noorden.

Ik ben vroeger eens op een zomerkamp van Pharos beland doordat mijn ouders en basisschool me hoogbegaafd vonden. Dat vond ik helemaal niks. Zat ik daar tussen de nerds met microscopen, andere kinderen hadden zelfs hun viool meegenomen. Ik was erg verlegen en wou normaal zijn. Om die reden wilde ik ook geen klas overslaan.

En nu ik groot ben probeer ik ook niet te veel de wijsneus uit te hangen. Het komt wel voor dat ik de dingen sneller overzie/doorzie dan anderen. En ik heb op mijn werk een intelligentietest moeten doen, dus ze weten wel hoe het ervoor staat. Mijn baas zegt dan "jij bent een hele intelligente vrouw"

Maargoed, ik heb best een crappy geheugen en ben een beetje verstrooid, ik praat ook vaak onzin, dat compenseert allemaal weer..
"ben je hoogbegaafd of zo" hoor ik nooit!

als ukkie stond ik er om bekend dat ik een boek las, de film keek die mijn ouders op hadden staan en me dan ook nog in de gesprekken mengden. Mijn moeder kon dat niet aan, die ging dan testen of ik wel alles kon herhalen.

iets ouder verpestte ik ook altijd de pret van rad van fortuin door de kamer door te lopen en dan het antwoord te gillen.
heel jammer dat als je een camera op mijn hoofd richt ik spontaan verander in een domme doos.... lingo meegedaan, mijn god wat een stomme opmerkingen heb ik daar gemaakt....

northern lady schreef: Klopt, maar mede daardoor werd ik scheef aangekeken door mijn klasgenoten.

Hmm, er begint wel een terugkerend thema te vormen.
Iemand een anekdote over dat je als kind erg slim bleek te zijn en dat je klasgenoten daar positief op reageerden?

Ik vind overigens dat de schaamte ondertussen achterwege mag blijven. Nee, je hoeft niet van de daken te roepen dat je zooooo ontzettend slim bent. Maar je mag, in ieder geval hier op het forum, toch zeker wel zeggen als het nodig is?

novasatus schreef: heel jammer dat als je een camera op mijn hoofd richt ik spontaan verander in een domme doos.... lingo meegedaan, mijn god wat een stomme opmerkingen heb ik daar gemaakt....

Iemand een anekdote over dat je als kind erg slim bleek te zijn en dat je klasgenoten daar positief op reageerden?

Op de lagere school niet zo zeer. Ik was erg bezig me aan te passen.
Tijdens mijn PABO studie wel. Ik was vrij goed in verbanden leggen.
We werkten met studiegroepen waarbij we ook wel eens
een gezamelijke opdracht moesten uitwerken. Iedereen deed een bepaald stukje
van de opdracht, maar het werd dan een onsamenhangend geheel.
Sommigen citeerden ook teksten uit een boek, zonder te weten wat er nu
eigenlijk stond. Door ze die tekst eerst uit te leggen, concrete voorbeelden
te geven en het in hun eigen woorden te laten vertalen, werd het ineens
wel duidelijk. Zo lieten ze mij stukjes van de stukjes van de opdracht
"bewerken" waardoor iedereen het begreep, er een samenhangend geheel ontstond
en we ook altijd de vermelding "zeer goed" kregen voor een opdracht.
Het kan overkomen op een manier van "zij lieten mij al het werk doen",
maar zo voelt het niet voor mij. (En we wilden allemaal natuurlijk een zo goed
mogelijk gemaakte opdracht inleveren).

Groetjes Marlou

Leuk topic!
Ik heb niet echt van zulke opmerkingen gehad. Of ik herinner me dat niet. Ja wel dingen als 'heb je dat nu al gelezen? ben je al zo ver in dat boek? hoe kan je zo'n cijfer hebben zonder te leren?' m.a.w. ik geloof niet dat je er niet voor gezeten hebt, je doet stoer.
In de negatieve zin, zo ongeveer vanaf m'n 16e, was er iemand die zichzelf nogal slim vond en er niet tegen kon dat ik dingen beter kon. Zij reageerde eigenlijk nooit op wat ik zei, maar begon bijvoorbeeld na een opmerking van mij een verhaal tegen een ander over een jongen die vroeger in haar klas zat en zo verschrikkelijk irritant was omdat ie altijd alles wist en echt zo'n olifantengeheugen had. We losten ook eens een raadseltje op (op een verjaardagsfeestje), ik had em zo maar het lukte haar niet. Zei ze heel sarcastisch: 'O, maar jij bent ook zoooooo goed!'. 'k Heb erg veel last gehad van die persoon, overigens. Altijd pesterige opmerkingen. Zei ik dat ik proefde dat er speculaaskruiden door de appeltaart zaten, zegt ze 'ik geloof niet dat jij dat proeft'. M.a.w. ik wist het al en lieg dus?? Kan ik het helpen dat ik hsp ben... Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Jammer dat ik toen nog niet zo weerbaar was en nog niet wist hoe ik zelf in elkaar zat.
Het voorbeeld van Phileine dat mensen raar opkijken als je je dingen feilloos tot in detail herinnert en dan denken dat jij er teveel waarde aan hechtte, is erg herkenbaar. Jammer dat je jezelf dan ook echt raar gaat vinden (dat was bij mij het effect althans).

edit: ik kreeg trouwens wel regelmatig opmerkingen over mijn tekenwerk, dat het uitzonderlijk was en dat ik er echt wat mee moest gaan doen. Tekenleraar op de middelbare bazelde iets over 'ongekende grafische gaven' en was zwaar teleurgesteld dat ik niet naar de kunstacademie ging.

Marjolijn, dat vind ik dus de echte "k*tkinderen", jezelf laten gelden over de rug van een ander.

Idd m1960... en als ik het benoemde dan wist ze van niks en was ik niet goed wijs om me dat allemaal in te beelden. Is heel goed voor je toch al zwakke zelfbeeld, als je probeert dingen uit de weg te ruimen en je loopt tegen een muur op. Ik was toch altijd al raar dus zal ik het in dezen ook wel mis hebben. Inmiddels weet ik gelukkig dat 't andersom is

Wat herkenbaar! Ik begin nu pas een beetje door te krijgen dat andere mensen echt heel veel gewoon vergeten zijn. Zonde lijkt me dat. Ik herinner me alles met kleuren en geuren en geluiden en al. En ook, wat ik ergens las, inderdaad een zinnetje of een flard van een zin. En dan weet ik meteen weer wat voor weer het was, hoe de zon voelde op mijn huid, wat ik rook, wat de stemming van de andere aanwezigen was, wat we aten en van welke borden en of er een scherfje af was etc.
Terwijl ik op dit moment wel heel veel moeite heb met het onthouden van namen van mensen. Of telefoonnummers. Beetje zonde, ik ken mijn telefoonboek van 1978 nog uit mijn hoofd, maar niemand woont meer waar die toen woonde, dus veel heb ik er niet aan.
O ja, en de top 40. Die kende ik ook uit mijn hoofd, met hoe lang al in de lijst, welke plaats vorige week etc. Heerlijk nutteloze informatie. En ondertussen op school gewoon blijven zitten.

Meer vroege lezers het probleem van te oude boeken gehad?
Een keer met een lerares in de knoop gelegen omdat deze verschillende woorden met dubbel 'o' fout rekende... (zooals: 'zoodat') Daarnaast een slecht handschrift.

Mijn vroegste herinneringen aan andermans meningen over vroeg lezen (en schrijven) zijn niet zo positief. Fout, verkeerd, niet goed genoeg, etc.
Daarnaast ging ik er van uit dat in iedere klas wel iemand zat die de rest voor kon lezen. Heeft lang geduurd alvoorens ik er achter kwam dat dit niet het geval is.

Ja die tweede ervaring van Rithmo heb ik inderdaad ook. Lezen en schrijven op mijn manier - mezelf geleerd toen ik 4 was - vonden de jufs niet goed. Het moest toch wel volgens hun regels, het lezen weet ik niet zo maar het schrijven wel. Ze vonden het ook vooral te slordig, haha! En ondanks dat ik het allang kon, moest ik toch gewoon voor elke letter een heel werkboekje vol schrijven en zo ook voor elk woord. Ook was de juf boos toen ik boek-tim-toos-... 'voorzei' in groep 3. Of suggereerde dat een meisje eigenlijk 'Grista' heette ipv Christa, omdat je schaap ook niet uitsprak als 'skaap'. Ik kon maar beter mijn mond houden! Je mocht in groep 3 ook leesboekjes meenemen naar huis, twee per week. Als je een leeswolf was, zoals de juf dat noemde, dan mocht je dat aangeven en vragen om een derde boekje. Ik naar de juf, zeggen dat ik een leeswolf was, keek ze me meewarig aan... jij?? Ik voet bij stuk houden, 'nou, dan mocht ik wel proberen om er 3 in de week uit te krijgen'. Sorry hoor, maar ik las ze de eerste dag uit school. Waren ook zeker niet de dikste en ingewikkeldste boekjes.

Mijn moeder heeft me lezen geleerd op mijn derde, maar heeft op school nooit laten weten dat ik dat kon en ik was te verlegen en deed net of ik niet kon lezen. Ik las de romans van mijn moeder op een gegeven moment omdat de boekjes uit de bieb veel te makkelijk waren en ik mocht van de biebjuf geen boekjes voor oudere kinderen lenen, geen idee waarom niet. Agatha Christie had ik met 10 helemaal uit ... die leende mijn moeder en mocht ik dan lezen. Geweldig vond ik dat. Wel een beetje triest zo achteraf. Mijn eerste woordjes zei ik met 7 maanden en toen ik eenmaal op stoom was hield ik niet meer op met praten (thuis, daarbuiten hield ik mijn lippen stijf op elkaar!).

Ik heb nooit de vraag gekregen of ik misschien hoogbegaafd was.
Zeker op de lagere school voelde ik me een hele gemiddelde leerling. Haalde geen hoge cijfers of andere bijzondere prestaties. Ik kan me niet herinneren dat ze me een betweter vonden ook niet dat ik me anders voelde of verveelde.
Ik vond het gezellig op school, ik had er vriendinnetjes, kon lekker kletsen en als ik daarvoor straf kreeg dan mocht ik op de gang zitten, waar ik ik tussen de jassen wegkroop met het boek wat ik daarvoor altijd in mijn jaszak of gymtas had zitten of na school de juf of meester helpen, ook heel gezellig.
En als ik niet kletste trok ik me terug in mijn veilige cocon en droomde een eind weg. Vond ik ook niet erg, ik kan me uitstekend vermaken met mijn eigen gedachten...urenlang.

Ik was vooral thuis anders. Een dromer en denker in een groot gezin vol drukker doeners. Mijn ouders hadden een eigen bedrijf aan huis en omdat allemaal een beetje te kunnen bestieren werd er opgevoed met dreigen (opsluiting in het kolenhok, of ze het werkelijk gedaan hebben kan ik me niet herinneren) klappen (met de mattenklopper) en fikse taakstraffen. Als zevende in de rij was ik ongepland en ongewenst en ben ik een hoop aandacht en liefde te kort gekomen. En daarbij werd ik door mijn broers gepest en gekleineerd.

Kortom niet een ideale situatie om je talenten te ontdekken en te ontwikkelen of de signalen dat je die talenten hebt op te vangen.

Want later begreep ik van een buurvrouw uit die tijd (zelf onderwijzeres) waar ik altijd haar oude jeugdboeken kwam lenen, dat ik als kleuter al wel kon lezen.

Toen ik toelatingsexamen voor de kunstacademie deed kreeg ik te horen dat ik meteen in het tweede jaar mocht beginnen. Ik vond dat ik toch maar erg had geboft met die tekencursus die ik had gedaan die me blijkbaar zo goed op dat examen had voorbereid.
Aan het eind van mijn eerst jaar kreeg ik tijdens de eindwerkbespreking ten overstaan van de hele klas (en hun vrienden en ouders) te horen dat mijn cijfers (voor de theorievakken) en werk zo goed was dat ik het derde jaar ook over macht slaan.
Ik was zo overdondert dat ik heb geweigerd .....En nog steeds drong het niet tot me door dat ik dan toch ergens wel een bovengemiddeld talent voor moest hebben. Ik dacht gewoon dat ik hard had gewerkt. Maar voor mijn klasgenoten was dat blijkbaar wel duidelijk en dat hebben zo ook op niet al te prettige manier laten merken.

Dat jaar volgde er nog ergens een bizar gesprek met de docent onderwijskunde/psychologie over mijn hobby's en interesses en of ik op de middelbare school ook zulke hoge cijfers haalde en hoe lang ik daarvoor leerde...een gesprek dat me altijd is bij gebleven om dat ik aanvoelde dat het niet gewoon een praatje was, maar totaal niet kon plaatsen waar het over ging...nu wel

Want pas sinds ik weet dat ik een hoog iq heb kan ik de opmerkingen die anderen hierover maken ook horen. Ook al voel ik me er soms (nog) wel ongemakkelijk bij.
Ook toen de huisarts laatst in een verwijsbrief voor een ADD-onderzoek naast mijn problemen ook op schreef dat ik zeer intelligent ben (terwijl ik daar nooit iets voer heb verteld). Of toen ik van de week bij Psyq voor de tweede keer bij de adhd-coach zat en ook zij aangaf mij zeer scherp te vinden en dat ze dacht dat ik niet veel meer zou hebben aan de standaard adhd-introductiecursus.
Aan de ene kant voelt het prettig om gezien te worden aan de andere kant voelt het heel erg kwetsbaar...

Ik vind het mooi om je verhaal te lezen Nickname. Ik herken er eea in.

Aan de ene kant voelt het prettig om gezien te worden aan de andere kant voelt het heel erg kwetsbaar...

is heel herkenbaar.

Yet schreef:Ik vind het mooi om je verhaal te lezen Nickname. Ik herken er eea in.

Aan de ene kant voelt het prettig om gezien te worden aan de andere kant voelt het heel erg kwetsbaar...

is heel herkenbaar.

Laat dit nu net iets zijn wat mogelijk bij mij op dit moment speelt!........

Groetjes Marlou

Als kind kreeg ik dat wel vaak te horen, daarna is het alleen maar bergafwaarts gegaan...

In de kleuter- en lagere school kreeg ik alleen maar complimentjes van de juffen/meesters over hoe ontzettend slim ik wel niet was. In mijn rapport staat zelfs ergens 'blij dat Visje ook eens een keer een fout maakt' (toen had ik dus een 9,5 ipv de eeuwige 10). Middelbare school was dat al wat minder alhoewel ik nog steeds bij de goede studenten hoorde, en dit zonder echt te leren (wat ook vaak op mijn rapport stond vermeld). Universiteit net hetzelfde: proffen zagen absoluut wel potentieel in mij, maar ik moest toch wat 'minder lui zijn' en 'wat meer studeren' .

Tot en met mijn universiteitsjaren vond ik mijzelf niet bijzonder slim maar ik merkte dat andere mensen dat wel vonden. Ik vond mezelf altijd wel wat 'anders' maar was hier eigenlijk wel blij mee.

Vanaf het moment dat ik ben gaan werken is het gevoel echter geleidelijk weggegaan en ben ik mezelf langzaam aan een beetje een loser gaan vinden...

Vanaf het moment dat ik ben gaan werken is het gevoel echter geleidelijk weggegaan en ben ik mezelf langzaam aan een beetje een loser gaan vinden...

Waarom of waardoor?