Ik heb 2 mannelijke vrienden die allebei officieel HB zijn en de ene is perfectionistisch en de andere niet echt.
Ikzelf en mijn vriend zijn mogelijk HB (niet officieel getest, wel online test Mensa) en ik ben gespleten perfectionistisch en mijn vriend op nog minder vlakken.
Vorig jaar heb ik een presentatie bijgewoond over perfectionisme en hoe daarmee omgaan, gegeven door een psychologe.
Achteraf ben ik tot de vaststelling gekomen dat ik lijd aan 'overlevingsperfectionisme'. Dwz, ik ben opgevoed door een moeder die op zeer veel vlakken perfectionistisch is (haar kleding is allemaal even groot opgevouwen en ligt kaarsrecht in de kast; als ik als kind een fout maakte in een geschreven tekst, dan moest ik die helemaal overschrijven van haar vb) en daardoor dezelfde eigenschap ontwikkeld heb om niet continue op mijn kop te krijgen. Sinds ik op eigen benen sta, is die eigenschap sterk afgezwakt (bij mij zijn het eerder torens van Pisa in de kast en je kan je niet elke dag spiegelen in mijn schoenen
). Maar ik bemerk dat vb tijdens mijn vorige job of bij de bouw van mijn huis, mijn lat nog veel hoger ligt dan bij het merendeel van de ex-collega's & aannemers. Vroeger kon ik er echt een dag 'ziek' van zijn als een ex-collega of de aannemer 'half werk in mijn ogen' zou afgeleverd hebben. Maar ik ben door die levenshouding ook 'echt ziek' geworden omdat het onmogelijk is om zowel op het werk als in het huishouden alles perfect tot in de puntjes in orde te krijgen en nog voldoende slaap te hebben. Ik heb dus voor mezelf keuzes moeten maken, in wat echt belangrijk voor mij is en op orde moet en wat minder mag. En het gebeurt al eens dat ik het zelfs niet meer aankaart bij de aannemer, maar zelf de puntjes op de i zet (vb een rozas van een deurklink vastzetten met 2 verschillende schroeven is not done en dan verwissel ik ze zelf effen). Idd, die rozas zal ook niet loskomen, maar het doet 'pijn aan mijn ogen' en neen, ik blijf dat na verloop van tijd echt wel zien en dan is dat telkens een ongemakkelijk moment. Dus liever effen zelf oplossen dan, want vaak word ik niet begrepen en ik heb geen zin om er veel woorden aan vuil te maken Volgens mij kan je dus van overlevingsperfectionisme afzwakken naar een pragmatischere eigenschap, omdat je 'aangeboren, natuurlijke ik' minder neigt naar perfectionisme. Maar ik denk wel dat de intentie om af te zwakken, wel meer bij de verstandige mensen voorkomt omdat zij zich afvragen of het aangeleerde in tijd wel relevant blijft en niet aangepast kan worden.
Wat nog herkenbaar is: als ik ergens aan begin, dan maak ik het ook volledig af, anders kies ik vooraf om er niet aan te beginnen. Mijn vriend daarentegen, die begint aan veel tegelijkertijd, maar maakt het zelden af. De reden daarvoor zou zijn, dat hij in verbeelding het project af kan maken en voor zich ziet en er dan geen behoefte en interesse meer is om het effectief af te maken....gelukkig wel als ik vriendelijk vraag of het afgewerkt kan worden omdat het voor mij belangrijk is
