HB-Forum.nl

WakeUp schreef:Fuck! Dat is nog erger dan mijn situatie!!

Ik ben al meer dan 10 jaar existentieel depressief. Mijn familie gelooft niet in mijn kunnen.
Geen enkele studie afgemaakt.
Geen begrip bij de hulpverlening en geen connectie op dat diepere niveau.
Ben een lama die spuugt en als reactie wordt ik geslacht.
Ik zink al zo lang dat ik er mottig van wordt en eenzaam en alleen slijt ik dag in dag uit zonder menselijke warmte!
Elke dag denk ik na over zelfmoord.

Het is bewonderenswaardig Arcus, echt dat je het nog altijd volhoud!
Ik zou zeggen: blijf het volhouden en op een dag gaan we een pint drinken, als alles achter ons ligt!

Dank je . Voor zover ik het misschien ooit kan betalen LOL en nee, geen traktaties; kwestie van eer .

Maar ik denk dat jij toch dieper in de sjit zit als je dat allemaal benoemd. Mijn poging tot een hart onder de riem steken...

Zelfmoord lost niets op... Ja je eigen misère misschien als vlugge oplossing, maar dat geldt dan ook voor kankerpatienten en zieken. Gun het ze gewoon niet, wees dan maar lekker opstandig en besef wel wat je anderen aandoet met zo'n actie! Ook al hebben mensen zich bewust van je teruggetrokken, is dat lang niet altijd uit desinteresse, maar uit zelfbehoud. Het verdriet echter, is dan nog steeds net zo heftig en misschien nog erger, en te pijnlijk zelfs, in de wetenschap dat je doodongelukkig eruit stapt. Wat is erger vraag ik me dan af: Als jij een terminale ziekte hebt en je wilt leven, of dat je genoeg gezond bent en je jezelf doodwenst? Jij beleeft intens, je hebt complexe gedachten, dus ZIE je veel meer en helaas ook al de sjit, controverses etc. Een factor geluk dat je dat ook moet ondergaan is erg versterkende in deze. En al die energie die je erin pompt, al het lijden dat je ondergaat, is dan voor niets geweest! Laat je je dat gebeuren en accepteer je dat dan door uit deze wereld te stappen?

Maar hé, je schrijft in ieder geval rationeel. Ik heb er een stel op dit forum alleen al gezien die zo narcistisch zijn als de pleuris. Prijs jezelf rijk dat je dat niet bent. Opleiding doet er niet altijd toe en zoals je schrijft in ieder geval, op basis daarvan alleen al: ben jij absoluut niet dom! En intensiteit qua communicatie wordt ook als actie-reactie beantwoord en wordt je daarmee al gauw beschouwd als "spuuglama". Ik denk dat jij een sparringspartner nodig heb en een goeie. Ik ben gewoon gaan rondbellen, net zolang tot het me zinde. Ik heb Hobega aan de lijn gehad en verwees me naar een goeie (ik ga hier geen naam plaatsen in termen van privacy). Het eerste telefoongesprek was gelijk een uur! En het eerste eye-to-eye was echt een kick-off. En diegene heeft zelf in de sjit gestaan, dus kan daarover meepraten en weet hoe het is om... niet alleen maar inleven en begrijpen; das voor jou niet genoeg schat ik in.

Maar vecht gewoon, zoek er geschikte hulp in en ja das niet makkelijk, maar het bestaat...ECHT, heus en ik heb die ongeloof ook gehad. jij kan zelf bepalen en inschatten of dit geschikt is op voorhand en niet domweg maar hulp te zoeken; je bent niet achterlijk. Als je hier op dit forum bent als HB-er en ook alleen al het intellectueel vermogen had om jezelf op internet in te schrijven, heb je meer dan genoeg intellect in je mars om te bepalen of hulp gepast is of niet. Ik doe dat ook en ja, mijn leven ziet er ook niet bepaald ideaal eruit op het moment... maar ik verdom het zomaar te accepteren: "het is nu eenmaal zo, wat oneerlijk allemaal". Ik wil met een rein geweten sterven in de wetenschap dat "I have tried or die trying".

Wat betreft je omgeving schat ik in dat je een andere tactiek moet gaan aanwerven. Dat is niet bedoeld als kritiek maar als goed bedoeld advies, maar jij hebt een andere benadering nodig naar mijn gevoel; eentje die niet van het slechtste uitgaat. Depressie en angst is een slechte raadgever en zéér overtuigend! Zet je zelf daar boven in een stuk zelfbewustzijn en train hierin door jezelf terug te fluiten op zulke momenten. Accepteer hier hulp in en zoek het op. Luister goed en filter het bruikbare in plaats de strijd aan te gaan. Probeer in te leven, kopieer mensen die succesvol zijn in bepaalde aspecten en maak het je eigen. Wordt heer en meester in jouw kunnen en dan ben je in staat om dit intrinsiek te laten zien. Ik werd ook altijd als achterlijk en dom autistisch versleten en fuk, heeft dat een hoop sjit veroorzaakt, maar nu is dat in ieder geval omgedraaid en niet zo'n beetje ook! Ik heb nu veel meer sympathisanten en een sterk netwerk. Ik prijs mezelf rijk hierin en desondanks al de ellende die ik onderga, heb ik dat mooi voor elkaar en sta ik er bij godsgratie niet alleen voor!!! Als het leven zinloos is, geef jezelf dan een doel! Op wat voor manier dan ook!

Dag WakeUp,

Je zoektocht is mij niet geheel onbekend. Ik heb uiteindelijk op aanraden van mijn huisarts het volgende boek gelezen:



Natuurlijk kun je er van maken wat je wilt, en is het wel wat voor jou of niet. Ik heb eerst anderhalf jaar nagedacht voordat ik het las, omdat ik meestal niets lees wat anderen me aanraden of geven ( als ik het zelf niet oppak vind ik het vaak niks, dat werkt nu eenmaal zo bij mij). Uiteindelijk heb ik het wel gelezen , en ook gekocht.

Ik heb de betekenis van het leven voor mijzelf als volgt gedefinieerd:

1. Ik leef. Overduidelijk.
2. Ik ga eens dood. Niet te missen. Onsterfelijkheid is geen optie ( met dank aan meneer Yalom).
3. Ik denk niet dat er een leven na de dood is.
4. Er is misschien een god, maar als die er is dan bemoeit hij zich niet met zijn creatie, zoals het een goede godheid betaamd. Want als hij één probleem oplost moet hij ze allemaal oplossen, en dan is het gedaan met zijn creatie. God valt dus uit de vergelijking.
5. Uitgaande van punt 1 t/m 4 is het leven an sich zinloos.
6. Uitgaande van punt 2 en punt 5 is de dood zinloos. Bovendien merk ik er niks van, want dan ben ik uit. Ik probeer me er niet druk over te maken. Dat gaat soms goed, en soms slaap ik er niet van. Hoort er bij.
7. Duiding zal ontstaan omdat ik er voor kies. Als ik er niet voor kies om het leven te duiden dan kan ik dat aan anderen over laten. Dat laatste lijkt me niet echt een goed idee. Mijn leven is zinloos, er moet zingeving komen, externe validatie is mooi meegenomen, maar levensfilosofie is voor mij een keuze die van mij is, en andermans filosofie past geheid niet bij mij want ik ben ik, en niet de ander.
8. Alvolgens punt 7 besluit ik om mijn leven te duiden volgens mijn eigen morele kompas.

Mijn levensfilosofie bestaat aldus uit het volgende:

1. Liefde is goed.
2. Schoonheid in de natuur is fijn om te zien.
3. Dingen maken is fijn om te doen. Ze zijn zinloos, want alles, zelfs het universum, zal eens sterven, maar omdat ik enkel zin geef voor mijzelf is het niet relevant dat de gemaakte dingen slechts zolang bestaan als een zeepbel of zolang als het universum zelf. Of deze dingen kunst of wetenschap zijn is niet relevant, de waarde is in de creatie.
4. Altruisme, al dan niet biologisch gedreven, en het helpen van je medemens zonder iets terug te vragen schept vreugde. Dit is goed.
5. Mijzelf nieuwe dingen aanleren, als technische vaardigheid of als persoonlijkheidsgroei, schept vreugde in mijn ziel ( discutabel of hij er is, maar goed, het is een woord en het dekt de lading).
6. Ik deel kennis vrijelijk, zie punt 4. Ik maak er een punt van om dat te doen.

Wanneer ik in de knoop kom met mezelf, en dat gebeurd heust wel eens, dan ga ik terug naar deze grondbeginselen. Door te erkennen dat het leven zinloos is geef ik het zin. Door te erkennen dat ik op ga houden met bestaan laat ik dingen los. Door te erkennen dat liefde mij het meeste geeft geef ik terug aan anderen. Door deze punten zo goed en zo kwaad als ik kan toe te passen ( ik ben een mens, ik accepteer dat ik fouten maak, en ik heb een vrij vlotte geest, ik kan meer fouten per seconden maken dan de meeste anderen) leid ik een naar mijn idee zinnig leven, wat sluit binnen mijn filosofie.

Oh, ik vergat het bijna, ik heb alles in het universum goddelijk verklaard, gewoon omdat het kan. Ik vind dat we alles en iedereen in de basis moeten respecteren.

Nou moet ik alleen de rest van de wereld er nog van overtuigen dat dit werkt, en dan komen we nog eens ergens

Dag Arcuscloud en Baranor!

Ik ben aan het afstorten op dit moment. Bedankt allebei voor het hart onder de riem.
Heb een sparringpartner gevonden, de afspraak is gemaakt.
Over de grondbeginselen van jou, Baranor, interessant gedachtegoed, voor mij is het moeilijkste er naar te handelen (punt 5.), misschien dat schrijven op dit forum de innerlijke blokkades kan doorbreken. En alle input van jullie en de overige al dan niet 'strijdende krachten' , natuurlijk!

Baranor schreef: 5. Mijzelf nieuwe dingen aanleren, als technische vaardigheid of als persoonlijkheidsgroei, schept vreugde in mijn ziel ( discutabel of hij er is, maar goed, het is een woord en het dekt de lading).

Heer en meester worden over de ontgoocheling, een zingevend doel beogen in een leven dat op het eerste zicht zo zinloos is als - pakweg - een steen.
Jammer dat we op dit forum zo laag in getale zijn, als al deze creatieve, intelligente mensen in één ruimte zouden worden gezet, en het er om zou gaan te overleven in pakweg een arena - en nu gaat mijn verbeelding met me op de loop - omringd met een schreeuwend en verwensingen uitend publiek,
zouden WIJ met al onze vindingrijkheid DAN in staat zijn de situatie te doen keren?

Laat al je verwachtingen bij een onderwerp los. Accepteer dat je het niet kunt. Accepteer dat je het nooit zult kunnen. Leg jezelf geen verwachtingen op. En dan begin je.


Je kunt niets meer fout doen dat je kan beangstigen. Je kunt enkel leren. Wanneer je faalt dan faal je. Wanneer het lukt dan lukt het.

Beide dingen zijn leerzaam voor je ego. In succes schuilt schoonheid. In falen schuilt schoonheid. Magistraal ten onder gaan is ontroerend, succesvol zijn is emotievol. Die emoties horen bij je. Accepteer dat ze er zijn zodat je ze los kunt laten.

En leef.

Baranor schreef:Laat al je verwachtingen bij een onderwerp los. Accepteer dat je het niet kunt. Accepteer dat je het nooit zult kunnen. Leg jezelf geen verwachtingen op. En dan begin je.


Je kunt niets meer fout doen dat je kan beangstigen. Je kunt enkel leren. Wanneer je faalt dan faal je. Wanneer het lukt dan lukt het.

Beide dingen zijn leerzaam voor je ego. In succes schuilt schoonheid. In falen schuilt schoonheid. Magistraal ten onder gaan is ontroerend, succesvol zijn is emotievol. Die emoties horen bij je. Accepteer dat ze er zijn zodat je ze los kunt laten.

En leef.

Dat zijn de beste woorden die ik ooit gehoord heb! Het mag, ik mag falen.

WakeUp schreef:Dat zijn de beste woorden die ik ooit gehoord heb! Het mag, ik mag falen.

Dat is inderdaad een leuke gedachte.

Acceptatie is 1 ding, het als zodanig uitvoeren, een ander.

Ik vraag me af hoe jullie omgaan met (extreme) faalangst.
Het is een hardnekkig iets. En werkt verlammend.

Ik heb het gevoel in plaats van vooruit te komen, in 6de achteruit te bollen.
Zweethanden, -voeten en vanbinnen kapot gaan, zelfs trillen van de spanning, black-outs, vermijden van situaties,
geen moeite meer doen, integendeel: moeite doen om geen moeite te doen, ja zelfs opzettelijk mislukken.

De ballast is intussen ondraaglijk zwaar geworden. En het lijkt wel of ik het verdien om zo af te zien.

WakeUp schreef: ↑

wo 26 apr 2017, 11:46

Acceptatie is 1 ding, het als zodanig uitvoeren, een ander.

Ik vraag me af hoe jullie omgaan met (extreme) faalangst.
Het is een hardnekkig iets. En werkt verlammend.

Ik heb het gevoel in plaats van vooruit te komen, in 6de achteruit te bollen.
Zweethanden, -voeten en vanbinnen kapot gaan, zelfs trillen van de spanning, black-outs, vermijden van situaties,
geen moeite meer doen, integendeel: moeite doen om geen moeite te doen, ja zelfs opzettelijk mislukken.

De ballast is intussen ondraaglijk zwaar geworden. En het lijkt wel of ik het verdien om zo af te zien.

Confrontatie heeft bij mij heel erg geholpen.

Om van je faalangst af te komen moet je simpelweg een keer falen, want dan weet je wat het is om te falen en dan zul je zien dat het eigenlijk allemaal best wel meevalt wat er gebeurd als je faalt en dat je angst totaal niet rationeel is (want: iedereen faalt af en toe en falen is niets ergens, het is een leermoment). Afhankelijk van je persoonlijkheid kun je dit stapje voor stapje opbouwen door eerst de kleinere stappen te nemen en dan met positieve gedachten "ik kan X, dus ik kan Y vast ook wel" de confrontatie voort te zetten. Op die manier bouw je een positiever beeld op van jezelf en je capaciteiten en verminder je daarmee de angst om dingen niet te kunnen of op andere wijze te falen tijdens het uitvoeren van activiteiten.

Maar het is heel lastig te bepalen door iemand anders omdat alleen jij daar zicht op hebt. Je moet ergens ook de grens zien te vinden van wat jij wel of niet kunt, iets wat jij niet denkt te kunnen zal ook veel sneller faalangst opwekken, je bent immers onzeker van je capaciteiten wat weer zorgt dat je denkt dat je waarschijnlijk gaat falen. Angst is ook niet voor niets vaak een spiraal.

Ik ben geweest waar jij nu bent met betrekking tot zweethanden, het uit de weg gaan en zelfs saboteren van dingen inclusief de dissociatie (black-outs) die daarbij kwamen kijken. Maar stapje voor stapje kun je jezelf daaruit trekken, mits je de juiste balans kunt vinden. Door jezelf te laten zien dat je angst niet nodig is kun je er overheen stappen. Als je weet wat er gebeurd waar je bang voor bent... dan heb je geen reden meer om bang te zijn.

existentiële angsten heb ik zeker ervaren en ervaar ik nog steeds.

Ik weet niet of je ermee moet aankomen bij de gemiddelde Linda lezende therapeut. Zij zal naar de klok kijken, de tijd aftellend, waarna ze weer een uurtje kan declareren, ondertussen zoet glimlachend en clichés uitkramend.


Voor mij kwam ik erachter, dat veel van die existentiële angst eigenlijk een greep om controle is. Je wilt ergens controle over hebben, je wilt het leven snappen, je wilt het leven in handen hebben, niet andersom. Dat dit niet lukt maakt je dan machteloos.

Maar waarom wil je die controle ?

Dat heeft dan gek genoeg vaak oorzaken in het hele banale leven. Snap je wat ik bedoel ?

Je hebt blijkbaar het gevoel dat je geen grip hebt. Vaak heeft dit sociale, maatschappelijke en emotionele grondslagen.


Het is interessant om dat uit te denken.


Het is als, kijk, ik kan geen bergen beklimmen ofzo. Ik kan niet als het waren, ingesmeerd met olie en vet, een berg beklimmen. Maak ik mij daar druk om ?

Ik snap de zin van het leven niet, maak ik mij daar druk om ?

Dat is net zo onmogelijk, waarom maak ik mij daar dan druk om ?

Ik heb met mijn scriptie heel veel last gehad van faalangst. Wat mij hielp was mezelf steeds voorhouden: 'Dat ik nu bang ben, zegt niets over de kwaliteit van mijn werk'. En dan gewoon verder gaan met het werk. Ik had genoeg goede cijfers gehaald in mijn leven om te weten dat het onzin was dat ik bang was, maar ik was het toch. Ik heb een wijzere zelf mezelf er doorheen laten slepen. Omdat ik zeker wist dat ik het af wilde maken. Je weet meestal eigenlijk wel wanneer je de boel saboteert of wanneer je vastloopt. Op zo'n moment vond ik het vaak handig om me af te vragen wat ik nodig had om het goede te doen. En die dingen probeerde ik dan ook te regelen voor mezelf.

Wat -gek genoeg- voor mij toen ook een eyeopener was, is dat het mijn eigen leven is en dat het eigenlijk niemand echt iets kan schelen wat ik daarmee doe. Maar mijzelf wel! Er komt niemand om je leven te veranderen, dat moet je zelf doen. Je kunt zelf kiezen of je blijft zitten kniezen en niks voor elkaar krijgen of toch iets gaat doen. Je moet zorgen dat je je eigen beste vriend wordt en zorgen dat er iets kan gaan lukken.

Waar ik nog over zat te denken.. je schreef over je depressie, gemis aan menselijke warmte, gemis aan begrip.. Dat is heel naar. Misschien kan het je helpen eens buiten dit kader te gaan staan. Buiten de prestaties/falen, buiten verwachtingen van anderen en gemis aan aandacht, de zin van het leven etc. Misschien kun je proberen om kleine dingen voor anderen te doen. Toen ik me een poosje niet zo lekker in mijn vel voelde ben ik gaan wandelen met asielhonden. Ik hoefde niets te presteren, ik verwachtte er verder ook niets van, maar ik wilde naar buiten en anders zaten die hondjes binnen in hun hok. Hondje blij, ik er even uit, en ik heb daar ook wel aardige mensen ontmoet met wie ik soms een leuk praatje had. Het hoeft natuurlijk niet dit te zijn, kies iets wat bij jou past. Misschien helpt het af en toe even niet te kijken naar wat het leven voor jou al dan niet betekent, maar naar wat jouw betekenis kan zijn nu je er toch bent. Je kunt betekenis hebben voor anderen, hoe klein ook.

Ik heb een diepgeworteld verlangen om gehoord te worden. Gewoon er zijn, bestaan, lucht inademen, genieten van de geur van planten en bloemen, achtte ik tot voor kort - haast onmogelijk. Er is zoveel woede, verdriet ook, met intense pijn. MB, ik ben van betekenis, ook al voel ik me vaak de buitenbeen, degene die houdt van intense gesprekken, maar geen brandstof heeft om ze te voeren. De reden dat ik leef hangt samen met ontelbaar veel redenen, te groot om te overzien, dus waarom nog verder existentiële vragen stellen, zoals opaspop laat weten.
Confrontatie, Kaathe, is een hele goeie. Het moeilijke is het onderscheid maken tussen wanneer vlucht ik en wanneer behoed ik.

Ik ben al jaren op zoek naar de betekenis van het leven.

Vrijwillig?

Niet in het minst. Als ik gewoon gelukkig zou zijn.

Op=op had ik eerst anders geplaatst. In m'n tweede baan hadden we een Engelse collega die technische handleidingen (in het Engels) schreef. Hij woonde al een tijdje in Nederland, maar verbaasde zich nog dagelijks over uitspraken in het Nederlands. Zelfs na uitleg, snapte hij op=op nog steeds niet . Gelukkig schreef hij in het Engels

Hmm opportunity = opportunity?

Thom toch.

Goeie vraag Scarlett. Ik was te verdwaasd om de juistheid te ondervinden

WakeUp schreef: ↑

ma 29 mei 2017, 14:42

Hmm opportunity = opportunity?
Thom toch.
...

Was niet heel serieus bedoeld... Ik had er alleen een andere associatie mee. That's all

Voor alle duidelijkheid: die grappige Engelsman begreep opportunity misschien beter.
En de serieuze ondertoon mag je negeren, ik heb vannacht op de sofa geslapen