Forum voor hoogbegaafde (jong-)volwassenen
https://hb-forum.nl/
Ja en nee. Een gesloten kwantumsysteem wordt bescheven door een toestand in een Hilbertruimte (wat -bij mijn weten- niet meteen iets met die Hilbertcurve te maken heeft), ook al houdt deze toestand superposities in. De Schrödingervergelijking laat toe de evolutie van deze kwantumtoestand deterministisch te beschrijven. De willekeur van kwantummechanica waar je op doelt komt pas op de proppen wanneer je het systeem meet (collapse) of het met een buitenwereld in het algemeen interageert (decoherentie).MrMeozorz schreef: ↑za 07 okt 2017, 21:04
Ja ik zie je punt inderdaad, maar de Demon van Laplace is dan ook hypothetisch. Toch bedankt voor de korte uitleg over de problemen met de Demon, maakt de dingen wel duidelijk. Mijn punt wat ik dus probeerde te communiceren was, dat zelfs als je geen invloed hebt op het universum en elke staat weet van elk deeltje in het universum weet, je alleen de potentiële uitkomsten kunt weten, omdat je niet kunt weten waar de superposities van elementaire deeltjes in vallen.
De term chaostheorie wordt gewoonlijk gebruikt voor processen die deterministisch zijn en waar geen echte willekeur aan te pas komt. Maar dat is ook maar een kwestie van semantiek, uiteindelijk.Nog een vraag over chaos-theorie, heeft de onvoorspelbaarheid alleen maar te maken met de hoeveelheid deeltjes en bizar grote hoeveel posities, interacties, etc kunnen zijn/aangaan, of heeft het ook te maken met dat deze processen willekeurig zijn, of semi-willekeurig (willekeurig, maar wel binnen bepaalde grenzen)?
Ik ben geen expert, maar in snaartheorie wordt gewoonlijk gesproken over ééndimensionale lussen die zich in een tiendimensionale ruimte voortbewegen. Maar waar jij op doelt, ik denk niet dat je zomaar het holografisch principe meerdere keren kan gebruiken. Zou kunnen (maar is wat een wilde gok van mijn kant) dat dit eraan ligt dat je volgens dat holografisch principe de informatie in een deel van de ruimte kan beschrijven om het oppervlak rondom die ruimte, en als dit oppervlak de ruimte omsluit heeft het zelf geen 'rand' meer om verder informatie op te reduceren.Dat van het Holografische Principe lijkt inderdaad wel wat op het verhaal van Danny. Zou in theorie een holografisch 2-dimensionaal universum, een matrix ook kunnen voortkomen uit een 1 dimensionale lijn? Welke dan zich in 2 dimensies zo opvouwt, zodat elke ruimte in 2 dimensies word ingenomen, en dat vervolgens deze lijn dan weer uit '0'-dimensionale bits bestaan. Die bits kunnen uitgevoerd worden, of 'berekend' worden (niet echt berekend, omdat er willekeurige processen zijn?) door een quantum-computer, of in ieder geval het universele gelijk daarvan (wat dan ook moge zijn.
Dat is zo, die deeltjes worden dan gravitonen worden genoemd, en we spreken van kwantumgravitatie. Maar er is nog geen universeel aanvaarde theorie die kwantumgravitatie beschrijft, al kan string theory mogelijk soelaas brengen.Een vraag. Als er fundamentele deeltjes zijn als drager van de zwaartekracht kan zwaartekracht ook als een quantum effect worden uitgelegd/berekend? In plaats van alleen op macroscopische schaal.
Niet zozeer dat 'de' golflengte kleiner is erbinnen, er kunnen virtuele deeltjes ontstaan zowel tussen als buiten de platen, maar binnen de platen is er minder vrijheid omdat de golflengte er net tussen moet passen. Daardoor kunnen er relatief gezien meer deeltjes buiten de platen ontstaanHet Casimir Effect heeft te maken met de golflengte, en dat deze tussen de platen kleiner is dan deze er buiten?
Als je energie uit willekeurige fluctuaties wil halen, zit je met het probleem van https://en.wikipedia.org/wiki/Maxwell%27s_demon: je moet eerst al weten komen waar het overschot is vooraleer je er iets mee kan doen.Het is waarschijnlijk iets compleet anders, het is een gokIs het in theorie ook mogelijk om het in bruikbare energie om te zetten, of is dat iets hetzelfde in de trant van 0 - 0 = 0?
Met de Hilbertcurve duide ik enkel op hoe de 1 dimensionale informatie lijn zou kunnen worden opgevouwen in een matrix, hoe het dan precies zit met superposities zou ik ook niet weten. Al is het concept van de buitenwereld enigszins vaag in een kwantumwereld, waar beginnen de kwantum effecten en waren houden ze op? Een voorbeeld is, bij het ontwikkelen van computer processoren komen ze in de problemen bij 5nm in verband met kwantum effecten. Aan de andere kant, zou het misschien ook technisch mogelijk zijn om kwantum effecten te laten plaatsvinden op een macroscopische schaal?seivenrut schreef:Ja en nee. Een gesloten kwantumsysteem wordt bescheven door een toestand in een Hilbertruimte (wat -bij mijn weten- niet meteen iets met die Hilbertcurve te maken heeft), ook al houdt deze toestand superposities in. De Schrödingervergelijking laat toe de evolutie van deze kwantumtoestand deterministisch te beschrijven. De willekeur van kwantummechanica waar je op doelt komt pas op de proppen wanneer je het systeem meet (collapse) of het met een buitenwereld in het algemeen interageert (decoherentie).MrMeozorz schreef: ↑za 07 okt 2017, 21:04
Ja ik zie je punt inderdaad, maar de Demon van Laplace is dan ook hypothetisch. Toch bedankt voor de korte uitleg over de problemen met de Demon, maakt de dingen wel duidelijk. Mijn punt wat ik dus probeerde te communiceren was, dat zelfs als je geen invloed hebt op het universum en elke staat weet van elk deeltje in het universum weet, je alleen de potentiële uitkomsten kunt weten, omdat je niet kunt weten waar de superposities van elementaire deeltjes in vallen.
Het idee komt me bekend voor uit de wiskunde, maar ben er geen expert in. Het was bij mij alleen bekend dat je met simpele beginselen vrij complexe staten kunt krijgen en dat dit op willekeur kan lijken. Het was mij niet bekend of er ook mogelijkheid was waar deze beginselen willekeurige waardes hadden.De term chaostheorie wordt gewoonlijk gebruikt voor processen die deterministisch zijn en waar geen echte willekeur aan te pas komt. Maar dat is ook maar een kwestie van semantiek, uiteindelijk.Nog een vraag over chaos-theorie, heeft de onvoorspelbaarheid alleen maar te maken met de hoeveelheid deeltjes en bizar grote hoeveel posities, interacties, etc kunnen zijn/aangaan, of heeft het ook te maken met dat deze processen willekeurig zijn, of semi-willekeurig (willekeurig, maar wel binnen bepaalde grenzen)?
Zelf ben ik ook geen expert, en was simpelweg aan het contempleren over de mogelijkheden. Als er geen ruimte is om de informatie op te slaan is er inderdaad een probleem. Dan zou je ruimte tussen de ruimte nodig moeten hebben, en of dit mogelijk is heb ik ook geen idee van.Ik ben geen expert, maar in snaartheorie wordt gewoonlijk gesproken over ééndimensionale lussen die zich in een tiendimensionale ruimte voortbewegen. Maar waar jij op doelt, ik denk niet dat je zomaar het holografisch principe meerdere keren kan gebruiken. Zou kunnen (maar is wat een wilde gok van mijn kant) dat dit eraan ligt dat je volgens dat holografisch principe de informatie in een deel van de ruimte kan beschrijven om het oppervlak rondom die ruimte, en als dit oppervlak de ruimte omsluit heeft het zelf geen 'rand' meer om verder informatie op te reduceren.Dat van het Holografische Principe lijkt inderdaad wel wat op het verhaal van Danny. Zou in theorie een holografisch 2-dimensionaal universum, een matrix ook kunnen voortkomen uit een 1 dimensionale lijn? Welke dan zich in 2 dimensies zo opvouwt, zodat elke ruimte in 2 dimensies word ingenomen, en dat vervolgens deze lijn dan weer uit '0'-dimensionale bits bestaan. Die bits kunnen uitgevoerd worden, of 'berekend' worden (niet echt berekend, omdat er willekeurige processen zijn?) door een quantum-computer, of in ieder geval het universele gelijk daarvan (wat dan ook moge zijn.
Oké, bedankt voor de informatie. Het is een tijd geleden dat ik met string theorie bezig was te lezen en ben absoluut geen expert. Maar tot zover ik begrijp, 'vibreren' deze 'draadjes' op een bepaalde manier en dat brengt een bepaald deeltje voort. In het geval wanneer dit het (hypothetische) graviton deeltje is, het de kwantum zwaartekracht kan beschrijven. In bepaalde opzichten is string theory dan erg esthetische, net alsof het de muziek van het universum is.Dat is zo, die deeltjes worden dan gravitonen worden genoemd, en we spreken van kwantumgravitatie. Maar er is nog geen universeel aanvaarde theorie die kwantumgravitatie beschrijft, al kan string theory mogelijk soelaas brengen.Een vraag. Als er fundamentele deeltjes zijn als drager van de zwaartekracht kan zwaartekracht ook als een quantum effect worden uitgelegd/berekend? In plaats van alleen op macroscopische schaal.
Niet zozeer dat 'de' golflengte kleiner is erbinnen, er kunnen virtuele deeltjes ontstaan zowel tussen als buiten de platen, maar binnen de platen is er minder vrijheid omdat de golflengte er net tussen moet passen. Daardoor kunnen er relatief gezien meer deeltjes buiten de platen ontstaanHet Casimir Effect heeft te maken met de golflengte, en dat deze tussen de platen kleiner is dan deze er buiten?
Als je energie uit willekeurige fluctuaties wil halen, zit je met het probleem van https://en.wikipedia.org/wiki/Maxwell%27s_demon: je moet eerst al weten komen waar het overschot is vooraleer je er iets mee kan doen.Het is waarschijnlijk iets compleet anders, het is een gok
En als je jezelf met het universum bemoeit creëer je ook weer willekeurige fluctuaties, waardoor je inderdaad een soort 0 - 0 = 0 verhaal krijgt. Dat je inderdaad in soort loop komt. Tenminste als ik het goed begrijp.Alleen is het volgens mij zo dat dat kwantum-velden alleen sub-atomische deeltjes voortbrengen. En wanneer het veld excited raakt, dan manifesteert dit in een deeltje. Een electron (of 'de' electron volgens sommige ideeën) manifesteert zich uit het electronveld. De uitwisseling van sub-atomaire deeltjes kan worden afgebeeld met Feynman Diagrammen ( https://en.wikipedia.org/wiki/Feynman_diagram ). Voor de rest weet ik zo niet wat je probeert te zeggen, maar dat ligt er ook aan dat de kwantum wereld enigszins vaag isTerrasano schreef: Quantum Dynamic Field Theory.
Tot zover kan ik er dit van maken.
Het quantum veld is verantwoordelijk voor de energievoorziening van de atomen. De atoom werkt volgens het a/c motor principe. Dus de quanta voedt de proton, de neutron zorgt voor de fase, de electron collecteert de energie en stuurt bij verzadiging een photon deeltje uit. Dat is de kringloop.
Het dynamische quantum veld is dynamisch omwille van de willekeurige afgifte van energie (potentiaal) aan opererende atomen.
Een soort PNP. Quanta positief naar positief proton, fase omzetting naar negatief-electron, en energie uitgifte volgens photon.
Zomaar mijn interpretatie, maar wilde het toch even plaatsen als geheugensteun.
Dat is de ellende dus als je geen verstand van zaken hebt, in mijn geval. Maar laat ik dit vragen: wat maakt een atoom werken, en wat houdt het in bedrijf?MrMeozorz schreef: ↑ma 09 okt 2017, 22:12Alleen is het volgens mij zo dat dat kwantum-velden alleen sub-atomische deeltjes voortbrengen. En wanneer het veld excited raakt, dan manifesteert dit in een deeltje. Een electron (of 'de' electron volgens sommige ideeën) manifesteert zich uit het electronveld. De uitwisseling van sub-atomaire deeltjes kan worden afgebeeld met Feynman Diagrammen ( https://en.wikipedia.org/wiki/Feynman_diagram ). Voor de rest weet ik zo niet wat je probeert te zeggen, maar dat ligt er ook aan dat de kwantum wereld enigszins vaag isTerrasano schreef: Quantum Dynamic Field Theory.
Tot zover kan ik er dit van maken.
Het quantum veld is verantwoordelijk voor de energievoorziening van de atomen. De atoom werkt volgens het a/c motor principe. Dus de quanta voedt de proton, de neutron zorgt voor de fase, de electron collecteert de energie en stuurt bij verzadiging een photon deeltje uit. Dat is de kringloop.
Het dynamische quantum veld is dynamisch omwille van de willekeurige afgifte van energie (potentiaal) aan opererende atomen.
Een soort PNP. Quanta positief naar positief proton, fase omzetting naar negatief-electron, en energie uitgifte volgens photon.
Zomaar mijn interpretatie, maar wilde het toch even plaatsen als geheugensteun.
