HB-Forum.nl

Ik ben altijd te lui om om spelfouten te veranderen ik heb nogal de neiging om bijvoorbeeld na een komma geen spatie te doen.
Ik erger me alleen wel aan ik vindt...

Enigma schreef:Ik ook! En met name die van mezelf
Ik moet eerlijk toegeven dat ik veel te snel (ver)oordeel op taalvauten.
Niet op duidelijk dyslectische fouten (ik wissel zelf ook letters om en lees daarom mijn posts soms wel drie keer na), maar wel op chronisch gedoe met d/t, als/dan etc.
Zelf heb ik de meeste moeite met samenstellingen met voorzetsels erin (erin/er in? erbovenop/er bovenop? hiernaast/hier naast?).

ps. In het kader van 'de pot verwijt de ketel dat ie zwart ziet' heb ik het toch maar even uitgezocht.
Ah, het is 'erbovenop' en 'hiernaast'.
Ik ben er net voor uitgekomen dat ik vooruit ben gekomen

Dyslexie is meer dan het verwisselen van letters. Ook dat chronische gedoe met d/t en als/dan etc kan bij dyslexie horen. Bijvoorbeeld door automatiseringsproblemen, slecht woordbeeld etc.

Omdat ik een onderzoekje moet doen voor studie ben ik me er in aan het verdiepen ... heel interessant.
Eigenlijk komt het er bij dyslexie op neer dat de fonologische verwerking van taal niet goed of vertraagd verloopt. En aangezien het werkgeheugen een visuo-spatiële en fonologische lus kent ontstaan problemen omtrent automatisering losse info (dat vaak talig onthouden wordt.. zoals woordjes stampen, tafels e.d.)
Bij het aanvankelijk lezen en spellen hoeft het er bij de slimmeren niet eens op te vallen. Die compenseren makkelijker.

Aanvankelijke lezer- en spellertjes maken de zelfde soorten fouten, of ze nou dyslectisch zijn of niet ... alleen de dyslectici blijven die fouten hardnekkiger maken en het duurt veel langer voordat ze over hobbelen naar een volgend lees- spelontwikkel stadium. Ik bedoel hiermee te zeggen dat elk kind wel eens een d - b - p - q wisseling fout maakt of bepaalde lastige spelfouten. Maar die hobbelt makkelijker over de fout heen omdat het talige systeem goed/vlot genoeg functioneert. Woordvindingsproblemen, veel moeite met onzinwoorden lezen (terug vallen op decoderen = spellen)

Ik zal de definitie van Braams (onderwijspsycholoog die hierin gespecialiseerd is) even opsnorren en overtiepen:
Dyslexie is een specifieke stoornis in de fonologische verwerking van taal door de hersenen waarbij ook de woordvinding en verbaal geheugen belemmerd is. Dit leidt tot meer of minder ernstige lees- en spellingproblemen en vaak ook tot meer of minder duidelijke problemen bij andere taken waarbij taal een rol speelt, zoals het onthouden van instructies, het leren van losse feiten en het verwerken van spraak in een lawaaiige omgeving.
Het gekke is dat ik persoonlijk nooit last heb gehad van lees- of spellingproblemen maar wel in opmerkelijke mate van woordvinding en onthouden van verbale instructies (verbale redactiesommen van de WAIS bijv. of het nummertje-cijfertje- backwards oplepelen was een RAMP) onthouden van losse feiten en concentreren op spreker in lawaaiige omgeving.
Toen mijn IQ werd getest scoorde mijn werkgeheugen daardoor dusdanig significant laag t.o.v. IQ dat tester aangaf dat dit misschien iets 'biologisch' kon zijn (zo noemde ze dat; maar 1 % of zo met mijn IQ gaf blijk van een dergelijk geheugen op die onderdelen ... andere soort dingen onthoud ik moeiteloos hoor). Ik dacht toen aan aandachtsproblematiek, maar ik lees in dit nu ook veel herkenbaars. Niet dat ik direct mezelf als dyslect bestempel ... maar het is fijn om te weten waar en op welke manier je een irritant zwak plekje kan opvangen.

magoe, volgens mij ben ik redelijk of topic bezig
grtjs

Bedankt Yet.
Dat was wat ik bedoelde, maar dan wat meer en beter uitgelegd.
Overigens las ik laatst in een scriptie over relatie tussen cognitie en dyslexie dat er ook dyslecten zijn die juist meer moeite hebben met visuele verwerking en bijvoorbeeld geen woordbeeld ontwikkelen.

ah die heb ik ook gelezen denk ik, ook heel boeiend. Heb ik mede gebruikt voor mijn inleiding.
is dat die van 'orthographic representations in Dutch poor readers' ?
proefschrift van iemand op Radboud

(heeft m.i. te maken met de wijze waarop woordbeelden 'beklijven' zit naast visuele mede 'talige component' aan vast

Ik gooi de irritatie bij mezelf altijd op beroepsdeformatie (docent Nederlands), maar misschien heeft het wel veel meer te maken met mijn manier van denken/zijn en met de verwachtingen die ik van mezelf en anderen heb...
Irritatie ten top inderdaad als ik zelf na zorgvuldig nalezen toch nog een fout heb laten schieten... maar ook hier een associatief hoofd, dat soms alle kanten op schiet als ik iets schrijf en te pas en te onpas zinnen ombouwt...

N.a.v. de opmerkingen over 't woordbeeld de volgende twee publicaties (voor de liefhebbers én degenen die gewoon graag alles willen weten ):
http://www.klasse.be/leraren/archief.php?id=13090
http://taalschrift.org/editie/76/waarom ... uten-staan

Groetjes, Meike

Meike schreef: als ik iets [knip] ombouwt...

Hehe, er is geloof ik een 'wet' die stelt dat je dit soort fouten altijd maakt als je iets corrigeert of het over taalgebruik van anderen hebt .

Bezigheid schreef:

Meike schreef: als ik iets [knip] ombouwt...

Hehe, er is geloof ik een 'wet' die stelt dat je dit soort fouten altijd maakt als je iets corrigeert of het over taalgebruik van anderen hebt .

Je moet het zo lezen: een associatief hoofd dat [...] ombouwt.

Het werkwoord verwijst naar hoofd en niet naar ik.

Om me er maar even mee te bemoeien.

Oh ja, zo kan je het ook lezen inderdaad . I stand corrected.

Haha, toch grappig. Hoewel ik de zin inderdaad zo bedoeld heb als Marleen 't opschrijft, moest ik er wel even om lachen. Dat soort dingen gebeurt je natuurlijk juist als je 't over andermans taalgebruik en het ombouwen van zinnen hebt... Ik kan me voorstellen dat daar een soort 'wet van Murphy's' voor is bedacht.

Ach, als we het dan toch over taal hebben, laat ik dan eens vervelend doen . Had ander kommagebruik niet voor meer duidelijkheid kunnen zorgen? Al is het ook een lastige zin waar de komma's dan precies horen. Zo vraag ik me af of de komma na 'hoofd' noodzakelijk is, en waar de komma's dan bij 'als ik iets schrijf' zouden horen en of ze daar wel horen . Ik denk dat ik na 'hoofd' de komma weg zou laten en na 'schrijf' er eentje zou toevoegen, maar of dat juist is?

Esther, ik denk dat je op zich wel gelijk hebt, maar de komma achter 'hoofd' toont voor mij wel aan, hoe de schrijfster (schrijver?) op dat moment even pauzeerde, om haar gedachten te focussen. Ik voel als het ware hoe haar gedachten alle richtingen in flitsen, omdat er zoveel associaties zijn, dat ze even een momentje moet nemen om er richting aan te geven. Tenminste, dat is mijn invulling bij die zin van Meike.

Bij sommige mensen vind ik hun intuïtieve schrijfstijl geregeld net duidelijker en informatiever dan wanneer ze alles netjes formuleren en herschrijven: dan lijkt het geschreven zoals ik het zou denken. Bij anderen snap ik er dan helemaal niets meer van, en zou ik het heel erg appreciëren dat ze het nog eens nalezen en verbeteren.
Niet zo makkelijk om uit te leggen wanneer ik liefst heb dat iemand duidelijker schrijft, en wanneer ik het dan net doodser vind worden, met minder informatie.
Alleszins, werkelijke fouten vind ik vervelender, een deel van je zin vergeten of halverwege op een andere manier verder gaan, werkwoorden in een verkeerde tijd, foute spelling,... (en ja, ik maak ze óók).

Ik ben op dit moment bezig met een redigeerklus en van redigeren krijg ik een soort beroepsdeformatie. Ik zie steeds overal verkeerd taalgebruik en ik vind het dodelijk vermoeiend. Aan de andere kant, mijn teksten worden nog nagelezen door een neerlandicus. Hij is altijd tevreden, maar als je ziet hoeveel fouten hij er nog uithaalt... Ik schaam me soms dood.
Ik ben vooral allergisch voor semi-ambtelijk taalgebruik. Mensen die denken dat ze beter schrijven als ze formeel en veelal passief taalgebruik toepassen. "Door ... werd gewerkt aan." Vreselijk! Moeilijke woorden gebruiken om mee te pochen, echt verschrikkelijk.
"ik wilt" of "ik gaat" hoor je veel hier in de omgeving, bah!

In bepaalde teksten vind ik de lijdende vorm eigenlijk wel terecht moet ik zeggen. En wanneer pocht iemand met een moeilijk woord? Soms kan een 'moeilijk woord' het eerste zijn dat in je opkomt of simpelweg net iets meer nuance meebrengen. Het is dan natuurlijk wel zaak het correct te gebruiken. 'Pochen' zal voor veel mensen trouwens onder de moeilijke woorden vallen. Wat een moeilijk woord is is denk ik dus ook nog eens subjecti... uhm, persoonlijk.

Luna schreef:"ik wilt" of "ik gaat" hoor je veel hier in de omgeving, bah!

Toch vind ik dat wel weer mooi als het gaat om een streektaal-achtige. Wat zou een willekeurig boeren dorp zijn zonder plat en hoe vreselijk zou het zijn als een Amsterdammer precies hetzelfde klinkt als een Rotterdammer, een Maastrichtenaar of een Fries. Dan heb ik het niet eens over de dialecten, maar juist over de tongval en het gebruik van bepaalde (uitgangen van) woorden. Je mag, vind ik, best horen waar iemand vandaan komt...

Als ik houdoe roep, gaan mijn vrienden in het noorden lachen .

Streektaal kan zeker boeiend zijn. In Breda heb je hele komische boekjes over de Bredase taal.
Mijn oma woonde in een dorp hier in de buurt, zij sprak behoorlijk dialect. Ze vroeg me een keer om de stek van buiten te gaan halen. Ik dacht aan een plantje, maar kon niets vinden. Dus ik kwam terug en vroeg aan mijn oma hoe die stek eruit zag. Roept ze uit, je weet toch wel hoe een wasknijper eruit ziet?! Droogstek was het volledige woord, dat betekent blijkbaar wasknijper.

Esther schreef:Droogstek was het volledige woord, dat betekent blijkbaar wasknijper.

Heh, ja, moet je in Limburg eens een koffie drinken, dat krijg je in een tas. Maar voordat je bang bent dat je een grote plastic zak met koffie krijgt... het is gewoon een kopje.

En zo zijn er meer.
Zwegeldoeske --> luciferdoosje
Blij --> gek
Gezet --> krant

Echt, ik moet ooit eens De Nuie Mestreechsen Dictionair op de kop tikken. 10 jaar in Limburg gewoond, versta het redelijk, neem het accent wel over als ik er een tijdje ben. Ben niet echt een Limburg fan, maar wel een liefhebber streektaal en dialect.

Bezigheid schreef:In bepaalde teksten vind ik de lijdende vorm eigenlijk wel terecht moet ik zeggen. En wanneer pocht iemand met een moeilijk woord? Soms kan een 'moeilijk woord' het eerste zijn dat in je opkomt of simpelweg net iets meer nuance meebrengen. Het is dan natuurlijk wel zaak het correct te gebruiken. 'Pochen' zal voor veel mensen trouwens onder de moeilijke woorden vallen. Wat een moeilijk woord is is denk ik dus ook nog eens subjecti... uhm, persoonlijk.

Laat ik het anders zeggen. Ik heb meerdere taal/schrijfcursussen gevolgd en daar werd erg getraind in het weghalen van de lijdende vorm, het is namelijk of vaag taalgebruik ("er móet iets gedaan worden aan.... " ja, maar wie moet dat doen dan) of het wordt gebruikt om het taalgebruik kunstmatig formeler te maken.
Pochen is toch geen moeilijk woord? Toch? Wat ik ermee bedoel is te vatten in deze quote: if you can't beat them with brilliance, you dazzle them with bullshit.

Ik hou wel van dialect, vooral ook van lokale woorden als de wurf, gunterbij, knurft, demee en net zulke werk. Ik hou alleen niet zo van foutief normaal taalgebruik. "hun hebben" is daar ook een voorbeeld van. Nou ja, ieder zijn smaak.

"hun hebben"

Die is erg ja. Ik zag vandaag ook een erge... bij hyves spelletjes:
Het volk van mijn stad viert de uitbrijding van hun stad uitbundig.

Luna schreef:Laat ik het anders zeggen. Ik heb meerdere taal/schrijfcursussen gevolgd en daar werd erg getraind in het weghalen van de lijdende vorm, het is namelijk of vaag taalgebruik ("er móet iets gedaan worden aan.... " ja, maar wie moet dat doen dan) of het wordt gebruikt om het taalgebruik kunstmatig formeler te maken.

Hiermee zeg je dus dat formele taal 'slecht' is. Dat dat zo is als je reclame wil maken, een beleidsplan opstelt of een persoonlijke brief schrijft ben ik het met je eens. Echter in een goede wetenschappelijke tekst zie ik wel het nut de bevindingen te onderscheiden van de uitvoerder (tenzij de uitvoerder relevant is). Ook wetsteksten en dingen als statuten moeten volgens mij heel formeel opgesteld worden omdat deze algemeen gelden. Het persoonlijk maken gebeurt later bij het toepassen eventueel.

In het geval van 'er moet iets gedaan worden' kan het trouwens toch ook zo zijn dat degene die de zin uitspreekt nog helemaal niet bedacht heeft wie of wat het doet? Dan kan je inderdaad nog zeggen 'iets of iemand moet iets doen', maar of dat duidelijkheid toevoegt is een tweede?
Ik vind dit wel een aardige richtlijn: http://taaladvies.net/taal/advies/vraag/502/

Luna schreef:Pochen is toch geen moeilijk woord? Toch?

Ik vind van niet hoor, maar aangezien je het niet dagelijks hoort zullen bepaalde mensen vinden van wel. Hoeveel geen idee natuurlijk, maar ze zullen er ongetwijfeld zijn (veilige uitspraak in een land waar veel mensen 'mijn' niet normaal kunnen schrijven ). Waar het me om gaat is dat je een motief en een oordeel ('om mee te pochen, echt verschrikkelijk') verbindt aan iets dat toch minstens deels persoonlijk is. Ik pas altijd, ook beroepsmatig overigens, mijn manier van praten aan aan de omgeving, maar soms gaat het even 'mis'. Ben ik op dat moment aan het pochen of was het het eerste woord waar ik op kwam?