
En tja als in eigen huis een verjaardag is...of die van jezelf, schijntdat je die niet alleen mag vieren.
Eenzaam ben ik zeker niet en dat heb ik ook meteen duidelijk gemaakt in de startpost, eenzaam was ik trouwens ook niet voordat ik de winkel had, misschien een ietwat verworden tot een 'zonderling' met daarbij behorende trekjes. De winkel heeft m'n leven zeer zeker veranderd maar zoals ik de mensen ontvang deed ik altijd al, daar heb ik de winkel niet voor nodig, ik ben wat ze noemen een 'verzorger' met veel oog voor detail. Behalve het contact dat ik (tegenwoordig) heb met m'n compagnon is het verder een solitair bestaan en leid ieder toch geheel een eigen leven.Phileine2 schreef:Odran, bedankt voor je antwoord. Ik kan me voorstellen dat je door de klanten in je winkeltje ook een vorm van sociaal leven hebt. Ik denk dat jouw leven zonder winkeltje er heel anders uit zou zien dan met. Wat jij schrijft komt op mij niet eenzaam over.
(bovendien is alleen niet hetzelfde als eenzaam - niet dat je alleen bent zo te zien, maargoed)
dat herken ik wel...Siouxsie schreef:Interessant verhaal zo, Odran, met je winkel en compagnon!
Verjaardagen met cadeautjes vind ik iets voor kinderen dus ik vier het zelf niet, afgelopen keer zat ik alleen in een strandhuisje op een zonnig eiland Jan Wolkers te lezen..
Op feestjes heb ik een moeilijk te stoppen neiging om me als grappenmaker te gedragen. Ik praat ook liever met vreemden dan met 'mijn vrienden'. Volgens mij heb ik moeite met vriendschappelijke intimiteit (maar daar is al een topic over).
Je zou het 'out of the box' kunnen noemenSiouxsie schreef:Interessant verhaal zo, Odran, met je winkel en compagnon!
Dat heb ik zelf ook, ik help ook mensen vaak, heb een sociaal beroep en doe sociaal vrijwilligerswerk en ik ben bijv. met een vriendin in het bos gaan wandelen en theedrinken toen ze in een moeilijke situatie zat, dus oppervlakkig zijn mijn gesprekken niet altijd. Maar er is geen wederkerigheid, ik geef alleen maar veel aandacht. Waardoor ik ook nog eens mensen aantrek die om sociale steun verlegen zitten.Birdman schreef:Ik merk wel dat als er binnen mijn sociale kring iemand is die zin heeft in een stevig diepgaand gesprek, hij (of zij) al snel naar mij toetrekt. Meestal heb ik wel ideeën over zijn of haar onderwerp,
Ach, het zou je passenaletta schreef:Door veel mensen zal ik gekenschetst worden als sociaal erg vaardig en een een groepspersoon. Ik kan me goed bewegen in een groep (vooral werkgerelateerd) maar heb me er maar zeer zelden in thuis gevoeld. Ik ben in een groep vaak de grappenmaker, en praat makkelijk met iedereen, maar het voelt of ik dan een kunstje doe.
Net als anderen hier heb ik jaaaaarenlang geprobeerd "normaal" te zijn en "erbij te horen". Maar toch was ik altijd net ff anders.
Ik vind het hartstikke leuk om met een vriendin te lunchen, of zo, en ben soms bijna jaloers als ik vriendinnenwinkelverhalen hoor. Ik heb wat kennissen en 1 wat betere vriendin. En uiteraard de mensen van hier, maar vaak is hier de afstand voor mij een spelbreker. Ik ben een einzelganger, en dat bevalt me prima. Ik heb geen mensen om me heen nodig. Soms denk ik wel eens dat als ik een paar 100 jaar geleden geleefd had, ik een hele goede non of kluizenaar geweest zou zijn