HB-Forum.nl

Haha inderdaad, alleen ben ik wel iemand die zich verplicht voelt te komen (op tijd ) en een aanvaardbare tijd te blijven hangen.
En tja als in eigen huis een verjaardag is...of die van jezelf, schijntdat je die niet alleen mag vieren.

Phileine2 schreef:Odran, bedankt voor je antwoord. Ik kan me voorstellen dat je door de klanten in je winkeltje ook een vorm van sociaal leven hebt. Ik denk dat jouw leven zonder winkeltje er heel anders uit zou zien dan met. Wat jij schrijft komt op mij niet eenzaam over.
(bovendien is alleen niet hetzelfde als eenzaam - niet dat je alleen bent zo te zien, maargoed )

Eenzaam ben ik zeker niet en dat heb ik ook meteen duidelijk gemaakt in de startpost, eenzaam was ik trouwens ook niet voordat ik de winkel had, misschien een ietwat verworden tot een 'zonderling' met daarbij behorende trekjes. De winkel heeft m'n leven zeer zeker veranderd maar zoals ik de mensen ontvang deed ik altijd al, daar heb ik de winkel niet voor nodig, ik ben wat ze noemen een 'verzorger' met veel oog voor detail. Behalve het contact dat ik (tegenwoordig) heb met m'n compagnon is het verder een solitair bestaan en leid ieder toch geheel een eigen leven.

Interessant verhaal zo, Odran, met je winkel en compagnon!

Verjaardagen met cadeautjes vind ik iets voor kinderen dus ik vier het zelf niet, afgelopen keer zat ik alleen in een strandhuisje op een zonnig eiland Jan Wolkers te lezen..
Op feestjes heb ik een moeilijk te stoppen neiging om me als grappenmaker te gedragen. Ik praat ook liever met vreemden dan met 'mijn vrienden'. Volgens mij heb ik moeite met vriendschappelijke intimiteit (maar daar is al een topic over).

Siouxsie schreef:Interessant verhaal zo, Odran, met je winkel en compagnon!

Verjaardagen met cadeautjes vind ik iets voor kinderen dus ik vier het zelf niet, afgelopen keer zat ik alleen in een strandhuisje op een zonnig eiland Jan Wolkers te lezen..
Op feestjes heb ik een moeilijk te stoppen neiging om me als grappenmaker te gedragen. Ik praat ook liever met vreemden dan met 'mijn vrienden'. Volgens mij heb ik moeite met vriendschappelijke intimiteit (maar daar is al een topic over).

dat herken ik wel...
moeite hebben met de intiemere gesprekken. Maar koetjes en kalfjes is ook niets aan...

Siouxsie schreef:Interessant verhaal zo, Odran, met je winkel en compagnon!

Je zou het 'out of the box' kunnen noemen

Ligt dat niet ook aan de setting, bij verjaardagen? Of heb je bij een strandwandeling ook moeite om een goed gesprek aan te gaan met een vriend?

Ik vind een verjaardag daar ook niet geschikt voor. Staat altijd wel een buurvrouw mee te luisteren of iemand komt erbij staan. Nee.

Phileine, ik krijg nu al zweethanden als ik denk aan "een goed gesprek hebben"
Ik heb moeite met dat soort intimiteit, ik weet niet waarom. Sociale geremdheid denk ik. Ik vermaak me iig stukken beter als ik een leuk gesprek heb met iemand die ik niet ken.

Ik ben compleet tegenovergesteld.

Ik heb graag intens en intiem. Liefst enkel zeer diepgaande en intieme gesprekken. Maar de meeste mensen deinzen daar van terug of gaan gewoon gaan weglopen. Geen idee waarom er zo een sociale angst is onder mensen en waarom alles altijd zo aan de oppervlakte gehouden wordt. Ik weet enkel dat het een reden is waarom ik het zeer moeilijk heb om mensen te vinden waarmee ik echt het gevoel heb dat ik met ze kan praten in plaats van enkel wat zeveren.

Ik sluit mij aan bij Nesjamag. Ook ik heb graag veel mensen om mij heen, dan heb ik echt het gevoel dat ik leef. Vooral als ik concreet wat voor ze kan betekenen. Mijn huidige baan geeft mij mij daartoe prima de gelegenheid. De intellectuele uitdaging is helaas wat minder, maar ach. Dat neem ik voor lief.

Verder is mijn sociale leven ook lekker druk, alleen vaak wat oppervlakkig. Maar goed, daar heb ik lang geleden al mijn verwachtingen op aangepast. Ik merk wel dat als er binnen mijn sociale kring iemand is die zin heeft in een stevig diepgaand gesprek, hij (of zij) al snel naar mij toetrekt. Meestal heb ik wel ideeën over zijn of haar onderwerp, maar het lukt eigenlijk maar zelden om dat goed over het voetlicht te brengen. Ben nog aan het zoeken naar een manier om mijn standpunten beter te kunnen overbrengen. Dan worden de gesprekken vanzelf ook wat leuker .

Birdman schreef:Ik merk wel dat als er binnen mijn sociale kring iemand is die zin heeft in een stevig diepgaand gesprek, hij (of zij) al snel naar mij toetrekt. Meestal heb ik wel ideeën over zijn of haar onderwerp,

Dat heb ik zelf ook, ik help ook mensen vaak, heb een sociaal beroep en doe sociaal vrijwilligerswerk en ik ben bijv. met een vriendin in het bos gaan wandelen en theedrinken toen ze in een moeilijke situatie zat, dus oppervlakkig zijn mijn gesprekken niet altijd. Maar er is geen wederkerigheid, ik geef alleen maar veel aandacht. Waardoor ik ook nog eens mensen aantrek die om sociale steun verlegen zitten.
En krijg zweethanden als ik denk aan zelf open zijn. Dus of ik kan het niet, of ik heb gewoon geen echte vriendschap ervaren tot nu toe, dat kan ook.
Ik zie mezelf iig meer als een solist daardoor.

Siouxie, voel je wel behoefte om zelf open te kunnen zijn?

Sommige mensen lossen hun dingen ook gewoon zelf op denk ik, zonder er over te praten.

Ik ben extravert en ben enorm graag rond mensen, maar als je naar mijn leven kijkt ben ik bijna altijd alleen en heb ik geen vrienden.
Moest ik niet beter weten zou ik denken dat ik een eenzaat ben, maar ik weet wel beter en negeer mijn echte verlangens niet omdat ze niet compatibel zijn met veel mensen in deze maatschappij.

Ik ben ook iemand die veel kan geven wanneer ik denk dat dat een ander op weg zal helpen maar als je steeds alleen maar geeft gaat het je ook niet in de koude kleren zitten, je kropt daarmee ook iets op, je moet zelf ook kunnen nemen als je om een advies of een dienst verlegen zit, dat is evenwel een onderdeel van vriendschap, anders ben je meer een soort van raadgever of verzorger geworden ten overstaan van een vriend.

Door veel mensen zal ik gekenschetst worden als sociaal erg vaardig en een een groepspersoon. Ik kan me goed bewegen in een groep (vooral werkgerelateerd) maar heb me er maar zeer zelden in thuis gevoeld. Ik ben in een groep vaak de grappenmaker, en praat makkelijk met iedereen, maar het voelt of ik dan een kunstje doe.
Net als anderen hier heb ik jaaaaarenlang geprobeerd "normaal" te zijn en "erbij te horen". Maar toch was ik altijd net ff anders.

Ik vind het hartstikke leuk om met een vriendin te lunchen, of zo, en ben soms bijna jaloers als ik vriendinnenwinkelverhalen hoor. Ik heb wat kennissen en 1 wat betere vriendin. En uiteraard de mensen van hier, maar vaak is hier de afstand voor mij een spelbreker. Ik ben een einzelganger, en dat bevalt me prima. Ik heb geen mensen om me heen nodig. Soms denk ik wel eens dat als ik een paar 100 jaar geleden geleefd had, ik een hele goede non of kluizenaar geweest zou zijn

aletta schreef:Door veel mensen zal ik gekenschetst worden als sociaal erg vaardig en een een groepspersoon. Ik kan me goed bewegen in een groep (vooral werkgerelateerd) maar heb me er maar zeer zelden in thuis gevoeld. Ik ben in een groep vaak de grappenmaker, en praat makkelijk met iedereen, maar het voelt of ik dan een kunstje doe.
Net als anderen hier heb ik jaaaaarenlang geprobeerd "normaal" te zijn en "erbij te horen". Maar toch was ik altijd net ff anders.

Ik vind het hartstikke leuk om met een vriendin te lunchen, of zo, en ben soms bijna jaloers als ik vriendinnenwinkelverhalen hoor. Ik heb wat kennissen en 1 wat betere vriendin. En uiteraard de mensen van hier, maar vaak is hier de afstand voor mij een spelbreker. Ik ben een einzelganger, en dat bevalt me prima. Ik heb geen mensen om me heen nodig. Soms denk ik wel eens dat als ik een paar 100 jaar geleden geleefd had, ik een hele goede non of kluizenaar geweest zou zijn

Ach, het zou je passen

GRIJNS

Je brengt me bijna nog op een idee Arjan

Wel, al jaren heb ik eigenlijk problemen met deze vraag. voor mijzelf toch.
Ik heb vaak het gevoel dat andere mensen veel meer of sneller toch een groepsgevoel hebben, of in groepsverband omgaan. Toen ik jonger was, was dit meer van toepassing. Ik ging om met vrienden en vriendinnen in de lagere school. maar vanaf het middelbaar is daar ene serieuze twist in gekomen, ik ben toen vaker en vaker alleen dingen gaan doen. Gewild of ongewild.
Door zo'n afstand te nemen van mensen, ben ik ook meer en meer beginnen te spreken over een "zij" en een "ik", en dat heeft er voor gezocht dat ik jaren vervreemd ben geraakt van het "menselijk bestaan", klinkt heel vreemd maar het voelt zo aan. ik ben mij zwaar in muziek en kunst en architectuur gaan verdiepen, om mij een beetje te beschermen van de mens die mij kan kwetsen, en dat is niet altijd letterlijk beledigen, maar ik heb zo'n diep innerlijk verlangen naar wie de mens, of persoon is. Ik heb vaak het gevoel dat ik een enorm brandend vuur ben en mijn omgeving (sommigen toch) emmers water zijn, die mijn vuur constant blussen. En dit is vaak niet opzettelijk. Ik bedoel dat ik gezelschap mis die meegaat in mijn enthousiasme, mijn gekke ideeën, of mijn fantasieën, maar steeds blijf ik die "wow hoe doe je dat" krijgen en dat is soms moordend.

En ik ben dit van kleins af aan gewend (in school zowel als familie). Wat aan de ene kant zeer leuk is, maar het is ergens ook eenzaam. Ik groei door "van mijn troon" gesmeten te worden, ik wil constant doorgroeien, maar dat is vaak niet zo evident. En wat doe ik dan, "fuck it" zeggen, en trots zijn dat ik op mijn troon zit. Maarja wat ben ik ermee... En het is dat dat ik zo haat, ik wil rond mensen zijn, en mij gewoon en normaal gedragen. Maar het bots vanaf ik de diepte in wil, en dat is zo'n vicieuze cirkel. Ik heb graag intieme en intense gesprekken, maar dit is voor mijn leeftijdgenoten (22, 23 jaar) vaak niet zo evident. Ze zijn met totaal andere dingen bezig. Uitgaan, vriendinnetjes, drinken, jointjes. En geloof me, ik geniet er ook van, maar dat is "het" niet. Er is meer dan dit, zowel te doen, zowel als in een persoon. Ik mis in mijn leeftijdgenoten van een kritische noot, een mening, een zonderling... het is net dat iedereen maar doet wat al de rest doet, maar waarom in godsnaam?!
En dan kom ik als de arrogante zak over als ik die van mij eens zeg. Dus op dat vlak heb ik wel wat moeite met mensen ja

Aan de andere kant, ben ik wel iemand die dan weer graag alleen reist. Daar hou ik echt van, nieuwe mensen ontmoeten, een open sfeer, nieuwe dingen zien, andere culturen... Op dat vlak heb ik geen enkel probleem om een solist te zijn. Maar wanneer de dagelijkse routine terug bent, ben ik weer wat chaotisch , door mijzelf en anderen.

Alleen, samen, alleen, samen....

It would make your head spin!

hoi odran oel en de anderen hier

ik herken dit zeker, zelf ben ik wisselend graag alleen, om op te laden en met mn gedachten alleen te zijn om te overdenken en te ordenen, toch ben ik ook graag metvrienden maar dan wel 1 op 1. in groepen raak ik overweldigd en hou ik niet lang vol.

Dit komt denk ik ook doordat de match met de anderen in de groep er niet goed is en het me veel energie kost om me aan te passen aan mensen die smalltalk prevereren boven inhoudelijk diepgaander contact.
het voorbeeld dat werd gegeven dat : als hetgesprek over katten gaat , ik dan ook over katten ga praten en s'avonds thuis kom met het gevoel geen voldoening uit het contact heb overgehouden, illustreerd dit.

kijk eens op de site van kuipers en van kempen(extra intelligentie) onder het kopje: extravert/introvert, ik denk dat je daar iets aan kan hebben.

Ik was laatst bij een lezing van Kuipers, dat kwam dat introvert/extravert ook terug.

Kattenvoorbeeld was van mij denk ik. 'Leuk' dat je het herkent. Heel lang was ik blij met die contacten want dan hád ik tenminste contact. Dan maar over katten

Ik herken ook een soort 'hersteltijd'/oplaadtijd. Bij de één heb ik dat heel erg, bij de ander heb ik het nauwelijks.

Hoi Phileine

ja klopt katten voorbeeld was van jou, oppervlakkige gesprekken ziin ook wel nodig soms denk ik , uit sociaal oogpunt, en ook dat ik dan ff niet hoef te denken, maar als het alleen maar is....pfff dat sloopt me !

met vriendinnen kan ik ver komen maar toch niet zover als ik zou willen en nodig heb, dus blijft het allemaal in mn hoofd zitten, gaat t soms draaien ( gedachten over allerlei dingen die me bezighouden die in sneltreinvaart door mn hoofd gaan en die ik niet kan 'vangen' )
herken je dit? doodmoe word ik ervan..... en als ik dan wat betere gesprekken heb word het weer even rustiger... er moet voeding in wat te weinig gebeurt

heb jij ook dat je gedachten zo snel gaan dat je niet altijd (alles) op papier of in gesprek uitgesproken krijgt zoals je zou willen?