HB-Forum.nl

Een gedichtje over "het talent" van mijn moeder en mijn gedachten daarbij........
Toen ik nog klein was, maakte ze heel veel kleding zelf. Dikwijls maakte ze ook een eigen patroon, maar die klopte op de een of andere manier niet zo. (Te strak onder de oksels of een verkeerde naad op de schouders, waardoor de mouwen niet goed zaten enz.)

Een eigen willetje

Ken jij ook van die moeders
Die zeggen wat je moet dragen?
's Morgens leggen ze je kleding klaar
Zonder ook maar iets te vragen.

Het doet er niet toe wat mijn mening is
Ze zegt: "Doe dit maar aan".
Ik wil dat heel graag zelf bepalen
Maar zie me nu eens staan!

Een vreselijke stomme truttenjurk
Met afschuwelijk grote knopen!
Je denkt toch zeker zelf niet
Dat ik hierin zal gaan lopen?

Ja ik weet, je hebt hem zelf gemaakt
Maar ik vind hem echt niet cool!
Stom patroon en stomme kleuren
Jij begrijpt echt niet hoe ik mij voel!

Moet ik nu echt reclame maken
Voor iets wat jij bedenkt?
Je hebt echt niet in de gaten
Hoe erg je mij hiermee krenkt!

Als jij jezelf zo goed vindt,
Draag zelf die jurk dan maar!
Dan weet je tenminste hoe dat is:
Al die mensen met hun commentaar!

Als ik zelf later kinderen heb
Zal ik ze niet zo kwellen!
Zij kiezen hun eigen kleren uit
Want dat mogen ze mij vertellen!

Groetjes Marlou

Heel mooi m1960, recht uit het hart..

Verloren het zaad van genoegen
Deugd verworven in drang
Op zoek naar doel
Geheiligd in woorden
Ontdaan van ziel
Wachtend op de vonk die het verwachten wil

Prachtig Terrasano!

Groetjes Marlou

Leuk topic en mooi, jullie gedichten!

Gegeven is gegeven
Vergeving is vergeven
Vreemd is vervreemding

Weg is weg, pech
Maar dat is de weg

Het gaat zo snel
zo ontzettend snel
tijd vliegt
ik vlieg
door de tijd
en toch

stond ik nooit zo stil

Die is mooi Diana, die komt binnen zeg.

Doelloos dwaal ik door mijn gedachte.
Een zoektocht naar het antwoord, op slapeloze nachten.
Gevangen door gevoelens uit het verleden.
Sluit ik mijn ogen, slapeloos zonder rede.

De stilte pakt en omarmt me.

Doelloos dwaal ik door de nachten.
Een zoektocht naar het antwoord, om de pijn te verzachten.
Gedreven door de behoefte, om het te vinden.
Sluit ik mijn ogen, waar zou jij je bevinden.

In stilte pak en omarm ik jou.

Doelloos dwaal jij door mijn gedachte.
Een zoektocht naar het antwoord, zit jij op mij te wachten.
Gevoed door het verlangen, om bij jou te zijn.
Sluit ik mijn ogen, ook al is de kans heel klein.

In stilte pak en omarm je mij.

Ergens vandaan komt het aangevlogen
Als een spetter zo klein
Een ster in de lucht
Een geur in je neus
Simpel en toch groots

Geluk

het is waar wat ze zeggen, ik verwacht haar nog altijd
hoewel ik weet dat ze er niet meer zal zijn
ik stel mezelf de vraag of ik eenzaam ben
tussen zoveel mensen en toch alleen

buiten is het heerlijk, daar geniet ik graag nog even van
gras dat lekker ruikt met de hemel helder, sterren fonkelend boven het water
ik kan het niet met iemand delen, het bankje is hard en onverbiddelijk
bij thuiskomt heerst stilte en is er slechts het spinnen van de poes

Een hart gedeeld

Zijn porseleinen huid
tussen de lakens – de dode vogeltjes -
als een onhoorbaar hertje
tikt zijn hart

bloed veegt mijn hand -
onder mijn nagels – rood
zijn huid gekleed
in breekbaar genot

ik wil gewoon bijzonder zijn
een belangrijke persoon
uitzonderlijk bijzonderlijk
en ongekend speciaal
maar uiteindelijk ben ik altijd
alleen maar bijzonder gewoon


(en dat is maar goed ook, want als iedereen bijzonder was, was bijzonder niet bijzonder bijzonder meer maar gewoon maar heel gewoon)


Ps. Ik heb dit eerder op mijn 'blog' geplaatst, maar hier voelt het op een of andere manier veel kwetsbaarder, wat een gekkigheid.

Alles is altijd overal

Maar nergens zo dichtbij

Nooit meer verder zoeken

Het is een deel van mij

Vluchtige gedachten, ongrijpbaar vervlogen

Tijdloze gevoelens vluchtig mogen omarmen

Tussen waken en slapen lichten de sluiers

Even, slechts heel even, hoop doet leven.

Naar aanleiding van de situatie in de Oekraïne, komt er een gedichtje bij me boven dat ik schreef voor mijn eerste, en grote, liefde. Hij was heel erg belangrijk voor mij. Ik was vijftien....

"Ik voel de bedreiging,
van Reagan en de Russen,
Ik kan er niet meer bang voor zijn,
al zit ik er dan tussen.
Ik ben ergens veel banger voor,
een doodgewone vrouw.
Die Russen, ach, die doen me niks, maar zij,
zij hóudt van jou!
Ik zou haar willen haten,
maar toch; ik kan het niet
Ik wil jou graag gelukkig zien,
maar het doet wel veel verdriet.....

Toen ik hem na meer dan 20 jaar weer ontmoette, vertelde hij dat hij destijds ook op mij verliefd was......

Naamloos

het liefst zou ik
nog liever dan alles
wat ik wil en wou
er zijn en luisteren en fluisteren

en je dan zien horen lachen
en proeven dat je vrolijk aan
bloemen in de tuin rook
gevoelens van een vogel

vouw je oren om muziek
de textuur van je vingers kietelt
het weefsel van gedachten
alleen van leuke dingen

je neus prikkelt de geuren
van dauw en gras en morgen
dan nog is er zo'n
schone dag, fris en zonder zorgen

speel en denk niet
veel kan later ook nog
later kan zelfs later
eerst de leuke dingen.

Soms wil ik naar links, op andere dagen weer naar rechts
Soms val ik achteruit om vooruit te komen
Soms sta ik dagen stil zonder wil
Soms vraag ik wat
Soms wil ik wat

Soms wil ik vragen of de wil om vooruit te komen, linksom of rechtsom wel beroeren wil.

Binnensmonds zingen de engelen hun dwaze liederen
Symphoniën die het licht niet lijken te verdragen
Ze springen maar in het rond en lijken te dansen
Maar wat bedoelen ze toch, die gekke ganzen

We zitten vol van vreemde spijzen
Rennen rondjes in vreemde wijken
Zitten en staan maar nimmer voldaan
We voelen ons net een mooie witte zwaan
Maar eigenlijk zijn we pas een kale haan

Geboren uit frustratie, maar ik zet het toch ook hier maar neer.