HB-Forum.nl

Moira schreef:Er wordt niet aangeraden om jouw diagnose bij jouw werkgever te melden. Uiteindelijk is dat ook niet noodzakelijk. Je leert met zo'n traject wat jouw sterke en zwakke punten zijn, hoe je jezelf kunt verbeteren op die zwakke punten en hoe je hulpbronnen kunt aanspreken. Met jezelf in een slachtofferrol zetten, daar ga je niet mee wegkomen. Een diagnose kan nooit een excuus zijn, of dat nu gaat om add of HB. En of je uitdagingen uit de weg gaat gaan, hangt helemaal van jezelf af. Als je weet wat jouw zwakke punten zijn en hoe je die kunt ondervangen, waarom zou je dan uitdagingen uit de weg gaan. Bij de behandelaar waar ik zit, wordt slachtoffer-gedrag en vermijdingsgedrag openlijk aangekaart. Je wordt gestimuleerd om jezelf te leren kennen, betere strategieën te ontwikkelen en gewoon het leven aan te gaan. Add voorkomt vaak dat kinderen de broodnodige methodes ontwikkelen om voor structuur en orde te zorgen, maar als je dat behandelt, dan is niets onmogelijk. Dat gegeven is echter nog niet doorgesijpeld naar de rest van de wereld, lijkt soms.

In sommige gevallen kan het toch voordelen bieden om je werkgever te informeren wat je zwakke en sterke punten zijn om samen te kijken welke rollen binnen de organisatie daar het beste bij passen? Verder denk ik er precies zo over zoals jij het beschrijft mbt de slachtofferrol. Ik blijf het echter een valkuil vinden. Als je mensen een geldig excuus geeft zullen ze daar in sommige gevallen (onbewust?) gebruik van maken. Ik denk zelf echter dat een diagnose een middel is om een oorzaak te vinden voor problemen om er vervolgens gericht mee aan de slag te kunnen gaan om deze op te lossen.

Ik sluit me helemaal bij Moira en Jeroens aan:
- Mijns inziens is het niet verstandig om het bij je werkgever te melden behalve als er een dringende reden voor is.
- Je kan inderdaad inzicht krijgen in wat je sterke en zwakke punten zijn.
- Het kan je wellicht helpen je goede eigenschappen te zien. Die heb je ongetwijfeld maar dreigen vaak ondergeschikt te worden aan de 'problemen'.
- Je kan wellicht beter leren meer gebruik te maken van je sterke punten (onder andere om de effecten van je zwakke punten te verminderen).
- Het kan je helpen te leren beter met je zwakke punten om te gaan en ze te ondervangen.
- Het kan wel verstandig zijn om met je werkgever te praten over je sterke en zwakke punten en hoe daar binnen de organisatie zo goed mogelijk gebruik van gemaakt kan worden. Dan moet je natuurlijk eerst wel een goed inzicht hebben.
- Je diagnose mag inderdaad nooit een excuus zijn. Het kan voor jezelf wel een verklaring zijn en daardoor misschien wat gemoedsrust geven.
- Zie jezelf in ieder geval niet als een slachtoffer maar als iemand met speciale eigenschappen die zowel goede als minder prettige kanten hebben.
- Je zal zien dat er veel meer mensen zijn met dezelfde problemen/verschijnselen als jij.
- Zelf vind ik het heel prettig om contact te hebben met mensen die ongeveer hetzelfde doormaken als ik. Ik leer ook veel van ze (wederzijnds overigens geloof ik). In mijn geval heb ik ook een groep mensen die allemaal de diagnose AD(H)D hebben en een hoge intelligentie (HB of daar in de buurt).

Jeroens schreef:

Moira schreef:Er wordt niet aangeraden om jouw diagnose bij jouw werkgever te melden. Uiteindelijk is dat ook niet noodzakelijk. Je leert met zo'n traject wat jouw sterke en zwakke punten zijn, hoe je jezelf kunt verbeteren op die zwakke punten en hoe je hulpbronnen kunt aanspreken. Met jezelf in een slachtofferrol zetten, daar ga je niet mee wegkomen. Een diagnose kan nooit een excuus zijn, of dat nu gaat om add of HB. En of je uitdagingen uit de weg gaat gaan, hangt helemaal van jezelf af. Als je weet wat jouw zwakke punten zijn en hoe je die kunt ondervangen, waarom zou je dan uitdagingen uit de weg gaan. Bij de behandelaar waar ik zit, wordt slachtoffer-gedrag en vermijdingsgedrag openlijk aangekaart. Je wordt gestimuleerd om jezelf te leren kennen, betere strategieën te ontwikkelen en gewoon het leven aan te gaan. Add voorkomt vaak dat kinderen de broodnodige methodes ontwikkelen om voor structuur en orde te zorgen, maar als je dat behandelt, dan is niets onmogelijk. Dat gegeven is echter nog niet doorgesijpeld naar de rest van de wereld, lijkt soms.

In sommige gevallen kan het toch voordelen bieden om je werkgever te informeren wat je zwakke en sterke punten zijn om samen te kijken welke rollen binnen de organisatie daar het beste bij passen? Verder denk ik er precies zo over zoals jij het beschrijft mbt de slachtofferrol. Ik blijf het echter een valkuil vinden. Als je mensen een geldig excuus geeft zullen ze daar in sommige gevallen (onbewust?) gebruik van maken. Ik denk zelf echter dat een diagnose een middel is om een oorzaak te vinden voor problemen om er vervolgens gericht mee aan de slag te kunnen gaan om deze op te lossen.

Je kunt toch jouw sterke en zwakke kanten benoemen zonder dat je daarvoor met een diagnose moet staan wapperen? Het is altijd mooi als jouw werkgever ervoor open staat om samen te kijken hoe je jouw zwakkere punten maximaal kunt verbeteren, dus als je zo'n werkgever hebt: doen.

Mensen die zichzelf graag de slachtofferrol aanmeten, zullen wel andere manieren vinden dan een ADHD-diagnose, indien nodig. Het is dus niet de vraag of ze het zullen doen, maar hoe. Daar zal het niet laten diagnosticeren geen verandering in brengen, volgens mij...

PS: ADHD-behandeling wordt normaal gezien vergoed

Moira schreef:

Jeroens schreef:PS: ADHD-behandeling wordt normaal gezien vergoed

Snap ik, maar ik wil graag zelf kiezen waar ik dit traject ga doen en heb ook geen zin om op een ellenlange wachtlijst terecht te komen of eerst bij de huisarts te moeten leuren voor een doorverwijzing.

Als de diagnose er is kan ik, indien positief, altijd nog bij de huisarts aankloppen om de mogelijkheden te bespreken.

@Noks. Bedankt voor je verslag. Ivm mijn eigen doorverwijzing heb ik nog een paar vraagjes.

Waren er bij dat gesprek alleen psychologen en psychiaters van PsyQ Leiden of ook van PsyQ Den Haag of andere plaatsen?

Er werd zeer geïnteresseerd gereageerd. Men beaamde meteen dat veel kenmerken en zeker ook valkuilen van hoogbegaafdheid wel heel sterk lijken op of overlappen met ADHD. Bijna niemand had er zo ooit naar gekeken! Het was echt een verrassing voor velen van hen.

Kun je voor mij aangeven welke die kenmerken nou precies zijn die met adhd overlappen bij volwassenen (ik zie alleen de lijstjes die over kinderen gaan, of heb ik ergens overheen gelezen??)
Kun je mij onderzoek noemen waarmee is aangetoond dat dat ook daadwerkelijk kenmerken van hoogbegaafdheid zijn?

Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om naar PsyQ Den Haag te gaan, omdat ik daar betere verhalen over hoorde en omdat daar ook het Kenniscentrum ADHD bij volwassenen zit.

Intake en onderzoeken heb ik inmiddels achter de rug en binnenkort krijg ik de uitslag. Als voorbereiding op dat gesprek zou ik nog wel heel graag antwoord op mijn vraag aan Noks willen.

Kun je voor mij aangeven welke die kenmerken nou precies zijn die met adhd overlappen bij volwassenen (ik zie alleen de lijstjes die over kinderen gaan, of heb ik ergens overheen gelezen??)
Kun je mij onderzoek noemen waarmee is aangetoond dat dat ook daadwerkelijk kenmerken van hoogbegaafdheid zijn?

Als iemand voor mij een antwoord hierop heeft dan hoor ik het graag. Vooral ook omdat S. Kooij psychiater bij PsyQ en onderzoeker op gebied van ADHD bij volwassenen in haar boek 'ADHD bij volwassenen' (derde druk, 2009) beweert dat er voor zover bekend geen onderzoek is waaruit blijkt dat enkel een hoog IQ tot ADHD problematiek kan leiden.

Ik heb al een tijd de wens om eens Ritalin te proberen........
Ooit getest en de enige reden dat ik geen diagnose heb gekregen is omdat ik als kind rustig was.
Gisteren kreeg ik het zo ongeveer in mijn schoot geworpen.
Binnen no time; rust! Vier dingen tegelijk doen én gestoord worden en nog steeds 'rust'. Even energiek maar toch anders.........
Na bijna vier uur kwam de onrust weer terug en dat was ook voor mijn omgeving zeer duidelijk merkbaar.
Ik heb net een nieuwe ingenomen en wederom 'rust'. Net alsof alles wat er door mijn hoofd gaat, gestroomlijnd wordt. Overzicht zonder enige moeite.
Vanmorgen dacht ik nog 'eerst nog maar eens aankijken' maar het verschil is dusdanig dat ik morgen een afspraak met de huisarts heb gemaakt.
Ik kan 101 trucs toepassen maar die vallen in het niet bij wat ik nu ervaar.

Herkenbaar, Willemijn wat een verschil hè. Niet te beschrijven, eigenlijk...

Ja, het is bijna reden om van mijn stoel af te kukelen en een paar uur verdwaasd te blijven liggen. Ik heb nog wel even zitten dubben vanwege de bijwerkingen maar de ervaring is tot nu toe erg positief. En jij, Moria bent wel een mooi voorbeeld van het effect. Lastig in woorden te vatten. Ik ben nog zoekende naar woorden/symboliek. Mooie testcase met mijn jongste die niet minder druk/chaotisch is maar vooralsnog weinig leeftips over wenst te nemen. Voor mij is zij één en al prikkel. Geen probleem als mijn enige doel zou zijn haar grootbrengen maar ik wil en moet meer, veel meer. Effect is dat we om de beurt en/of tegelijkertijd in de gordijnen klommen.
Nu blijf ik rustig ook al praat ze mijn oren van mijn hoofd af, staat ze intussen -letterlijk- op kop of moppert over niets. In alle rust kon ik naar haar kijken, reageren en mijn liefde voelen. Concentratie & rust is heerlijk maar dat het vooralsnog zo'n positief effect heeft op de relatie met mijn dochters is het belangrijkste.

Ik heb zelf inmiddels de diagnose...maar nog geen medicatie omdat ik een te hoge bloeddruk bleek te hebben

Fijn Willemijn dat de medicatie een positieve werking heeft. Heeft de huisarts ook de diagnose gesteld of schrijft hij /zij alleen medicijnen voor. Ik hoop voor jou en vooral voor je dochter dat je nu dan ook werkelijk het juiste etiketje en/ of remedie te pakken hebt. Want uit je posts/topics heb ik begrepen dat er nogal wat (al dan niet zelf opgeplakte) etiketjes de revue hebben gepasseerd die dan uiteindelijk toch weer niet de 'ware' oplossing bleken te brengen.
Wat maakt dat je denkt dat het nu wel klopt? Eerder zag je het adhd vermoeden toch nog als een misdiagnose?

Overigens* heb ik zowel bij de neuroloog van de jongste als die van de oudste als bij mijn arts bij Psyq nagevraagd of het nou werkelijk zo is dat als de medicatie werkt je er van uit kan gaan dat je ook daadwerkelijk adhd hebt. (zou bij mij heel wat eeuwige twijfel en onzekerheid schelen )
Maar helaas blijkt het toch niet zo simpel te liggen. Zelfs niet met die paradoxale werking.
Op het moment doet dr Cools aan de Radboud universiteit hier onder zoek naar.
https://www.umcn.nl/Research/Scienceage ... Cools.aspx
"Psychiatrische stoornissen worden veelal behandeld met geneesmiddelen die de hersenstofwisseling beïnvloeden. De effectiviteit van dergelijke behandelingen verschilt enorm. Zo heeft de ene ADHD’er baat bij Ritalin, terwijl de andere er geen of zelfs nadelige effecten van ondervindt. Deze paradox geldt niet alleen voor geneesmiddelen, maar ook voor genotsmiddelen, party- en smartdrugs."
Er is ook een pdf van 30 pagina's interessant om te lezen maar krijg er geen link naar geplaatst: "psychiatrie en het paradoxale brein."

* Dit slaat eigenlijk op een eerdere 'discussie' die Moira en ik hier tig post geleden over hadden.

Da's balen; eindelijk duidelijkheid en dan een te hoge bloeddruk. Hopelijk vanwege een oorzaak waar je zelf invloed op kunt uitoefenen.

Ik ben eerlijk gezegd op dit moment niet bezig met een diagnose. Huisarts heeft ook geen diagnose gesteld. Door mijn zoektocht en voortschrijdend inzicht heb ik mijzelf & mijn gebruiksaanwijzing aardig leren kennen, mijn rugzak kunnen legen en weet ik wat ik wel/niet wil. Ik weet wat ik moet doen en laten om lekker te kunnen leven en sprankels te kunnen ervaren. Het enige dat wezenlijk verandert is, is de rust in mijn hoofd. Mijn hoofd en lijf geven vooralsnog aan dat dit momenteel het juiste middel voor mij is. Het laat me bij mezelf blijven waardoor ik vanuit wat ik denk & voel kan sturen.
Persoonlijk geloof ik niet zo in waarheid & ware. Ik sta niet stil en er valt nog genoeg te ontdekken. Wellicht dat ik ooit nog eens mijzelf grondig laat onderzoeken maar dan wel door iemand met een hele brede kennis op het gebied van informatieverwerking mede omdat mijn oogafwijking hoogstwaarschijnlijk ook een aardig deuntje meespeelt. Maar voor nu is het goed zoals het is.

@Nickname: het is niet zo simpel, maar niets is ooit simpel. Het zou slechts simpel zijn, indien psychiatrische stoornissen een categorische variabele zijn: je hebt het of niet. Zoiets is echter onmogelijk. Het zijn continue variabelen (een glijdende schaal). Het wordt daarom pas een stoornis als jij en/of jouw omgeving het als een stoornis ervaart. De paradoxale werking zal er dus ook voor zorgen dat mensen zonder de Adhd diagnose gebaat zijn met medicatie. Ook al ervaren ze het niet als een stoornis of is hun neurobiologisch suboptimaal functioneren op die ene of enkele cognitieve functies onvoldoende om de Adhd diagnose te kunnen maken.

Klopt...Daarom schreef ik ook dat je niet kan stellen dat als medicatie werkt je dus adhd hebt. Je kunt dan alleen stellen dat medicatie werkt.

Maar wat is dan het probleem? Jouw post impliceert dat er geen einde is aan jouw 'eeuwige twijfel en onzekerheid', namelijk...

iK ben waarschijnlijk iets in het spectrum van de HB en de ADD. add is het hyper snel verbanden leggen en chaotisch denken. HB is meer het autonoom en complex denken. Dus ik denk dat ADD en HB erg dicht bij elkaar liggen. Met add word toch meer iemand bedoelt die van binnen erg druk is. Als je HB bent kun je al die impulsen wat beter reguleren maar in beide gevallen is er sprake van een complexe verwerking van prikkels.

Depressie heeft toch vaak te maken met kwetsing en verlies ( denk ik ). Men denkt dat het met andere dingen te maken heeft maar een depressie ontstaat na dingen die je gevoelsmatig niet aan kan. Dingen die je niet kan plaatsen. Daardoor slaat de woede of het verdriet naar binnen.

ADD's en HB's zijn niet gemiddelt. Omdat Nederland zo'n tollerant land is word iedereen die niet gemiddelt is veelvuldig gekwetst. Kwetsting leid tot woede. Woede die geen kant op kan. Woede die dus naar binnen slaat en de persoon verwoest.

Zo zie ik die dingen

Mooi gezegd, opaspop.

Ik heb er momenteel erg last van, zeker het chaotische denken.En dan slaat het negatieve in als een bom en dan zak je helemaal als een baksteen naar beneden.
en dan morgen begint het riedeltje weer.

op en neer.
keer op keer.
gaan we weer.

Ik ben alweer een hele tijd niet op het hb-forum geweest maar kwam er nu weer terecht omdat ik op zoek ben naar informatie over de combinatie hb & ADD. Het verhaal van Moira treft me enorm. Ik ben nu al een jaar burnout en het reintegreren lukte steeds maar niet omdat ik steeds terugvallen kreeg. (Ondertussen ben ik uit dienst omdat mijn contract is afgelopen.) Nu zei gisteren een vriendin van me dat ze dacht dat ik wel eens ADD zou kunnen hebben omdat ik zo enorm hoogsensitief ben, volgens haar ook niet kan filteren en steeds alle kanten opschiet. Na enige weerstand wilde ik het toch eens onderzoeken.
Ik herken me enorm in veel omschrijvingen van ADD die ik op internet vind, maar niet heel sterk in de 'kern': het niet goed concentreren. Want ik kan dat toch juist zo goed? En ik kon toch altijd zo goed plannen en zo? Maar toen realiseerde ik me:
- Dat ik al van jongs af aan door mijn moeder gedrild ben in het organiseren en plannen en het toch nog steeds vaak veel moeite en energie kost stiekem
- Ik het begrip 'hyperfocus' helemaal herken
- Ik tijdens mijn studie vaak in slaap viel als ik een artikel las. Echt bijna altijd zeg maar.
- Ik als ik tijdens mijn studie een paper schreef, dat altijd in spurts deed. Even een poosje schrijven in een rush totdat ik dat niet meer volhield of juist het gevoel had niet meer wakker te zijn. Daarna moest ik dan mezelf weer wakker maken: met harde upbeat muziek, chocola, koffie, verliefdheid, dat soort dingen.
- Ik geloof eigenlijk niet dat ik in staat ben om lange tijd achter elkaar me rustig ergens op te concentreren. Concentratie is voor mij niet iets rustigs. Toen ik een baan kreeg vond ik het dus echt lastig dat eigenlijk van je verwacht werd dat je een hele dag (of in elk geval een paar uur achter elkaar) rustig zat te werken, zonder dat je gelegenheid had om jezelf even flink wakker te schudden.
- Ik had als kind veel moeite met hoofdrekenen, omdat ik de getallen niet allemaal tegelijk vast kon houden in mijn hoofd, ze ontglipten me. Dat heb ik trouwens nog steeds alleen hoef ik bijna nooit te hoofdrekenen. Nou ja, in bijbaantjes achter de kassa vond ik dat wel lastig en had ik vaak kasverschillen.
- Sowieso: bij mijn baantje in de horeca ging het niet zo goed omdat ik het overzicht niet goed vast kon houden.
- Er doen allemaal anekdotes over mij de ronde dat ik spullen overal liet liggen, bijvoorbeeld in trein en bus. Tegenwoordig gebeurt dat niet meer zo vaak.
- Als kind was ik altijd als laatste klaar met omkleden voor de gym of met spullen pakken om ergens naartoe te gaan. En het duurde altijd heel lang voordat ik mijn eten op had omdat ik zo druk was met praten en luisteren en dat niet kon combineren met eten. Eigenlijk vind ik dat nog steeds moeilijk, daarom at ik op mijn werk graag alvast achter de computer zodat ik in de pauze kon kletsen.
- Als kind stond ik bekend als dromerig en langzaam, terwijl ik dus eigenlijk heel slim bleek te zijn, maar daar kwamen ze (en ik) pas aan het eind van de basisschool achter toen we een intelligentietest kregen (de ISI).
- Ik weet vaak pas achteraf wat ik had willen zeggen. Ik heb altijd al meer 'gevat' willen zijn.
- Volgens mijn hb-gespecialiseerde psycholoog ben ik ook voor een hb'er bijzonder/extreem hoogsensitief.
- Ik loop al jaren (mijn hele leven?) rond met vermoeidheidsklachten en heb er veel last van dat ik zo labiel ben.

Ik ben heel benieuwd of degenen hier die ADD hebben of die juist weten dat ze géén ADD hebben, dingen hiervan herkennen en of jullie denken dat het ADD kenmerken kunnen zijn (en niet (alleen) hb-kenmerken).

Groetjes
Nalle

Gevechtssport is een prachtige emotie regulator. Je levensstijl aanpassen is altijd beter dan medicijnen. Als je van bepaalde ongezonde dingen (voor jou) druk wordt kan het slim zijn daar iets tegenover te zetten.

Ik had een gitaar leerling, Ritalin en daarna geen gitaarnoot meer...

Muziekschuur schreef:Gevechtssport is een prachtige emotie regulator. Je levensstijl aanpassen is altijd beter dan medicijnen. Als je van bepaalde ongezonde dingen (voor jou) druk wordt kan het slim zijn daar iets tegenover te zetten.

Ik had een gitaar leerling, Ritalin en daarna geen gitaarnoot meer...

Ik word altijd zo kriegel van dit soort simplistische benaderingen.
Ja vecht sport kan een mooie vorm van emotie regulatie zijn, maar niet voor elke emotie en niet voor iedereen.
En soms heeft iemand medicatie nodig om uberhaupt tot enige emotie regulatie of levensstijl verandering te kunnen komen.
En tegenover elke leerling die geen noot kon spelen door de ritalin staat weer een ander die juist door de ritalin wel naar muziekles kan, een cursus kan volgen, op eens beter kan tekenen ( mijn ervaring als docent) omdat het eindelijk de concentratie en geduld kan opbrengen om stil te blijven zitten, naar de docent te luisteren, te oefenen of om eindelijk eens een keer iets af te maken.

Dankjewel Nickname - Ik denk het - jij zegt het.

Wat me mateloos stoort aan deze string is dat er iemand om advies vraagt en blijkbaar behoefte heeft aan reflectie - Net zoals ondergetekende.
Wat er vervolgens gebeurd is dat mensen hun ongenuanceerde mening gaan geven over medicatie gebruik in het algemeen. Het gebruik van medicatie (Ritalin, of de andere genoemden) gaan afkeuren. Of nog erger - in de stoel van de arts / behandelaar gaan zitten.
Dat mensen er de andere (niet relevante) medicatie in de discussie bijhalen (waar de vraag niet over gaat) en hiervan de mogelijke problemen gaan benoemen of zelfs hierover oordelen.
Of dat mensen met ongevraagd advies komen over wat betere alternatieven zouden zijn.

Zoh dat is eruit.

Je neemt of probeert medicatie omdat (je hoopt dat) het je helpt, je daarmee beter kunt functioneren, het je de broodnodige rust en stabiliteit geeft of omdat je anders simpelweg je werk niet goed kunt doen of niet in het sociale leven kunt deelnemen zonder overspannen te raken.
Dit is geen vrije keuze, dit is voor velen bittere noodzaak.

Medicatie is troep, dat weten we allemaal. Sigaretten zijn ook troep en snoep ook en alcohol ook en patat ook.