HB-Forum.nl

Aan wat iemand zegt en vooral ook hoe iemand zich gedraagt binnen verschillende omstandigheden waarbij de mentale capaciteiten benut dienen te worden. Vooral details zijn denk ik daarbij van belang. Ook een-op-eengesprekken kunnen zeer verhelderen zijn. En hierbij geldt uiteraard: hoe beter je iemand kent, des beter kun je een inschatting maken.

leonie schreef:Heel simpel waar je ze aan herkent: jampot glazen in de bril (ouderwets ziekenfondsmodelletje), kleding uit de jaren zeventig of eerder, kapsel a la balkenende, vooral niet modieus en voor vrouwen vooral een mannelijk uiterlijk en geen make-up en kleurtje in het haar.

Kan me wel voorstellen dat hb's er ook erg autonoom uitzien Dat geldt in elk geval voor degenen die ik ken of van wie ik het vermoed Elk op hun eigen manier autonoom

Ik vond het zelf vreselijk toen ik mijn baan kreeg, dat ik er wat representatiever uit moest zien (dat moest ik van mezelf). In mijn studietijd liep iedereen er nogal alternatief bij en waren gaten in je kleren geen probleem. Op mijn huidige werk zou men dat toch een beetje raar vinden en voel ik me daar ook niet fijn bij, zeker niet als ik ergens heen ga buiten kantoor of er externen bij ons komen.. De meeste van mijn collega's vinden dat we ons allemaal zeer informeel kleden, maar ik ervaar dat niet zo! Ik heb echt het gevoel gehad me aan te moeten passen. Gelukkig is mijn kledingsmaak uiteindelijk toch meeveranderd en kan ik nu wel genoeg leuke kleren vinden die ook representatief genoeg zijn (ik hou de ondergrens aan )

Best grappig! Ik vertrek naar Wenen en heb daar kamer bezichtigingen gehad! Nu ben ik voor de kamer die me het best beviel ook nog eens uitgekozen! Helemaal leuk! En dat op basis van een 20-minuten durend voorstellingsgesprekje! Wat blijkt achteraf, nadat ik het huisgenootje heb gegoogled? Tadaaa:



Da's niet niks! Ik had zijn intelligentie niet herkend op basis van onze 20 minuten kennismaking en of ie hoogbegaafd is, weet ik niet, maar dom zal ik in ieder geval niet zijn! Wel grappig, dat ik precies bij zo iemand terecht ben gekomen!

Aan mezelf...

Aan het direct begrepen worden

Aan mensen die abstract kunnen redeneren heel diep, hoog, breed en lang,
Kunnen discussiëren over onderwerpen als anderen ze hoorden ze zot zouden verklaren,
Over tijd en ruimte grenzen heen... Over contradicties die toch beiden nodig zijn,
Die patronen herkennen, waar niemand anders ze ziet,
Die diep kunnen nadenken over een bepaald woord, concept, idee,
Verbanden leggen,
Filosoferen in het oneindige,
Over mensen die logica zien en logisch redeneren,
Die heel veel dingen weten, details, (daar bedoel ik nu geen kwissers mee)
Die in concepten denken,
Die strategisch zijn,
Argumenteren,
Origineel zijn,
Open minded,
Heel eigenwijs,
Hypergevoelig zijn,
Dingen opmerken,
Die oorzaak gevolg zien,
Die gehelen en details zien en van details naar de gehelen gaan en andersom,
Een dieper anders bewustzijn hebben,
Die van alles opvangen kleine stukjes en beetjes daar dan zelf een eigen mening uit vormen,
Heel bewust, ook bv ook beseffen dat niet elke hoog-intelligente het naar buiten kan brengen,
Die verder nadenken dan hun neus lang is! En niet zomaar alles voor waar aannemen, die vragen stellen en alles in vraag zouden kunnen stellen,
Heel brede interesses kan van alles zijn maar bv over historie, ruimte planeten, ruimten binnen ruimten, energie, muziek, kunst, cultuur, religie, aarde, talen, wetenschap, wiskunde, recht, menselijk lichaam, fotografie, psychologie, noem maar op ............ het kan echt alles zijn, ...
Die weten,
etc ...

Ik herkende afgelopen week een collega als hb'er. Geen idee of hij het zelf weet. Ik durf er nog niet over te beginnen.

Waar ik hem aan herkende:
Zijn typische gevoel voor humor: op het moment dat er serieus wordt gewerkt, geeft hij antwoord op een vraag van een andere collega, waarbij hij in zijn antwoord ook nog even verwijst naar de twee kulonderwerpen waar we het in de pauze hadden. Mijn collega's hadden niets door, maar ik kwam niet meer bij van het lachen.
Verder heeft hij moeite met de samenleving zoals deze nu is, snapt niet dat mensen bepaalde verbanden niet zien en is hij behoorlijk idealistisch (op een natuurlijke manier, niet om dwars te zijn). En verder herken ik perfectionisme, enige faalangst, een hoge sensitiviteit (waar anderen hem autistische trekken vinden hebben), zeer snel denken en vooral ook andere denkkronkels.

Interessante vraag van de topicstarter. Het is iets waar ik als persoon ook regelmatig over nadenk en wat me van tijd bezighoudt. Voor diegenen die niet zo houden van inleidende teksten (zie meteen alinea 6).

Ik heb in mijn leven slechts enkele contacten gehad waarbij ik aanvoelde dat ik te maken had met individuen van laat ons zeggen een hoger of ander niveau, om de term 'hoogbegaafd' niet te hoeven laten vallen want hier ben ik uiteindelijk nooit achter gekomen maar heb ik altijd wel geloofd, en aan dat geloof heb ik me steeds vastgeklampt. Dat vastklampen aan dat gevoel is geboren omdat het uiteindelijk voor mij de enige manier werd om in contact te komen met zulke individuen. Ik las ergens op het forum de term 'overlevingsmechanisme', achteraf gezien zou dat een perfecte verklaring kunnen zijn voor waarom we zaken zoals deze in vraag stellen en/of lijken aan te voelen bij de ander.

Het zijn ontmoetingen die ik me tot op de dag van vandaag nog steeds helder herinner en om de een of andere reden niet loslaten kan, elke dag spoken ze nog door mijn hoofd, m.n. situaties die we tezamen beleefden of afspelende analyses die ik toen maakte wanneer ik in gesprek was met hen, in het bijzonder analyses van hun non-verbale communicatie, motoriek, hun dagelijks (eet)patroon, wat ze droegen, hoe hun tanden eruit zagen als parameter voor frisdrankconsumptie of andere verslavingen en mate waarin ze met hun gezondheid bezig waren, hoe zij informatie verwerkten (snel opnemen en uitleggen), hun taalvaardigheid en oog voor correct taalgebruik en woordkeuze, feedback. Ook het oprecht openstaan voor mij als individu. Voornamelijk dat bleek uiteindelijk belangrijk. Ik merk op dat de meesten in mijn omgeving (bv op het werk maar ook op school) eerder angstig zijn in mijn buurt, en daarmee bedoel ik dat zij geen manier zien om op een correcte wijze persoonlijke toenadering te zoeken die leidt tot een (voor mij) waardevol gesprek. Die personen die achteraf een gelijkaardige visie hadden en waarin ik mezelf kon terugvinden als puber/(jong)volwassenen hadden ergens wel die durf om direct te zijn en in te spelen op mijn gevoel. Voor de anderen bestond ik slechts en enkel dat. Zij zagen wat ik deed en presteerde, maar zagen niet de persoon en de redenen waaruit mijn acties voortvloeiden, en dat was voor mij wel van belang.

Om even terug te komen op die contacten. Het afspelen van deze beelden en herbeleven van deze gevoelens was niet enkel vanwege de impact van deze ontmoetingen omdat zij steeds zo warm en als een soort van thuiskomen aanvoelden, maar ook die zeldzaamheid en intensiteit. Daarnaast ervoer ik ook steeds een positieve onrust omdat alles wat je met deze mensen deelt als een sneltrein plaatsvindt, dat je zelfs het overzicht van je eigen gedachtegang kwijt aan het geraken bent en beseft dat je hierin jezelf moet temperen om niet met een mentale burn-out een week in je bed te liggen, alsof het contact met deze mensen je naar een andere dimensie brengt, een dimensie waarin alles mogelijk lijkt en je beseft dat zoiets gevaarlijk kan zijn omdat de realiteitszin stilaan wegebt.

Bij elk van deze mensen voelde ik me op de een of andere manier bedroefd omdat het me bewoog, zowel het hebben van dat contact als het vanbinnen weten dat zoiets van tijdelijke aard was zorgde voor een gemis. Een soort gemis dat ik vandaag nog steeds ervaar als een holle binnenkant, een zekere leegte die ik opvullen wil, dat brengt me tevens tot de reden waarom ik hier zit.

Om even deze drie contacten als referentie te gebruiken zet ik hun gemeenschappelijkheden even op een rij (voor zover het een rij voorstellen wil).

Ondanks de duur van deze contacten, de een ongeveer 2 jaar, de andere slechts enkele dagen, en nog eentje een paar maanden, was het woord intensiteit hier erg op zijn plek. Alle drie waren ze erg intens, zowel in hun handelen, voelen, de manier waarop ze leefden, de manier waarop ze er stonden, een dominante ondertoon. Het herkennen van die bepaalde begaafdheid bij deze mensen kon ik op twee terreinen, enerzijds was er sprake van een vanzelfsprekend aanvoelen, intuïtief voelde ik aan dat ik met een ander soort wezen te maken had, het feit dat ik me kon zien in de ander, begrepen voelde doordat een gesprek vloeide tot in het oneindige en ook geen grenzen kende zoals een ander gesprek met random personen dat wel heeft, dat was voor mij niet alles maar veelzeggend.

Het waren individuen die ik leerde kennen doordat we allen oog hadden voor de details in elkaars gedrag en hieraan de juiste betekenis konden toeschrijven. Alsof een soort intuïtieve code ons naar elkaar bracht. Bijvoorbeeld het kunnen doormaken en delen van (comfortabele) stiltes die je zelden kan hebben met anderen zonder hierbij een degoutant (nagelbijtend), en oncomfortabel gevoel te moeten doorstaan. Je zou het kunnen zien als een vorm van telepathie die zorgt voor een voortdurende communicatie die je vertelt wat gewenst is en wat niet, waardoor verbale communicatie overbodig wordt.

De directheid en durf, zoals ik eerder vermeldde, was sterk aanwezig in elk van deze personen, allen op een andere manier. Alle drie spraken ze me aan met iets apart i.p.v. de alom gekende "hallo alles goed of wanneer ga jij aan trouwen of aan kinderen beginnen?", het maakte een heel specifiek systeem in mij wakker en achteraf gezien is dat iets waar ik mezelf ook op betrap. Ik bezie dit eveneens als een soort van code en manier om mensen aan een selectieprocedure te onderwerpen. Met periodes zit ik op het net en test ik anderen als het ware uit puur uit verveling of uit drang naar vernieuwing, daaruit kan ik concluderen dat de hoeveelheid mensen die er met interesse op reageren of überhaupt begrijpen waar ik naartoe wil maar povertjes is. Die afstand voelen schept uitzichtloze perspectieven en benadrukt nogmaals de zeldzaamheid van een gelijkgestemd contact.

Bij allen ervoer ik ook die nood aan vernieuwing en die zoektocht naar de eigen ik, de zoektocht naar wat zij betekenen en hun rol hier op deze planeet. Eén voor een wilden ze bijdragen, betekenis geven en hebben. Alsof hun focus daar lag en niet elders. Waarmee ik niet wil zeggen dat de rest onbelangrijk was, maar dat stond duidelijk minder centraal. Dit opende moeiteloos filosofische thema's. Als we dit dan gaan vergelijken met het merendeel van de mensen, dan zou je kunnen zeggen dat de focus in hun leven vaak ligt op een toekomst waarin een huis met kinderen past en een leuke job die ze jaren kunnen aanhouden, en dit vervolgens ook de voldoening (lijkt) te geven die iemand zoekt in zijn leven. Ik ben van mening dat voldoening halen een complexer gegeven is voor mensen zoals hierboven beschreven.

Een (on)controleerbare chaos overheerste alle drie de ontmoetingen, dit in de ruimste betekenis van het woord. Dit was de oorsprong van de (positieve) onrust waarover ik eerder sprak. Het zijn mensen waarbij je merkt dat ze op een andere manier in zich laten kijken en een chaotische indruk wekken over hun bestaan. Je merkt dat je hierin kan aarden als beide (chaotische) denkpatronen zich in elkaar gaan verwerven en op hun beurt een rustiger geheel worden na verloop van tijd.

Hoe herken je een hoogbegaafde?

De grens is natuurlijk ergens vaag, maar: het is meer een gevoelsmatig dingetje. Van anderen vermoed je het gewoon, vaak heel snel al. Iemand die ergens boven uit steekt, die 'anders' lijkt te denken en dat vaak in een rijkere woordenschat weet uit te drukken. Complexiteit, soms heel druk maar rustig en teruggetrokken kan ook..

Ik denk dat het vooral zoiets is als een radar hebben voor de ander; je voélt het gewoon...heeee een soortgenoot!

Dat gevoel heb ik lang niet gehad bij mensen. Door me wat meer open te stellen, of beter gezegd: actiever te zoeken, is het me gaan lukken contact te leggen met een heel klein handjevol soortgenootjes. Daar binnen past een diversiteit welke net zo groot is als de intermenselijke diversiteit zelf. In die zin zijn 'we' niet zo anders he. Het zit 'm gewoon in de mate van problematiseren, het complexere werk, het waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? In het (dan herken je ze echt) mede gevoelde gemis, soms jaren sluimerend, van iets of iemand waarin je jezelf gereflecteerd voelt, verder reikend dan het dagelijkse oppervlak.

Ik heb de afgelopen jaren wat eye-openers gehad op dit vlak:
*Op mijn werk kwam ik in aanraking met een hoogbegaafde (hij weet dat van zichzelf) manager. Een wat rationele alfaman, maar ook een 'nerd'. Je merkt het niet aan taalkunde, want er zitten in zijn mails foutjes. Je merkt het vooral aan de (soms verscholen) doordachtheid van elk woord. Daar heb ik zélf trouwens minder last van, ik ratel wat meer. Hij bevroeg me ooit, herkende me, sprak niet te direct uit (dat is in een werkrelatie niet zo) maar even was er een onderling 'gevoel' wat eigenlijk al geactiveerd werd in meetings, waar hij zich duidelijk liet gelden, hard en bot, maar duidelijk zó veel intelligenter dan zijn gesprekspartners en duidelijk zó blij dat een mannetje van 'de werkvloer' ineens met hem mee praatte, hem reflecteerde, razendsnel zijn jargon adapteerde
*Ik ontmoette er ook een uitzendkracht. Geen typische HB, wél erg intelligent en sensitief, wegens wat heel licht autistische (heel subtiel, onzichtbaar voor de meesten) trekjes niet altijd even toegankelijk (maar in de omgang weer wel, meer de diepte dan he), maar zo open dat ik mezelf kwijt kon bij hem. Er is een mooie vriendschap uit voortgekomen
*Ik ben één keer naar een HB-café geweest. Ik observeerde vooral, voerde chit-chatjes, rookte wat. Leuke avond en vooral er na, op de terug weg in mijn auto, overviel me een warm gevoel. Een gevoel van: wow, zoveel andere RH85-jes, heel anders dan ik en toch zo een gedeelde basis. Zoveel bijzondere zieltjes in één ruimte. Ik had er -al ging ik tijdig naar huis- uren willen hangen!
*Hoe je als man bij een hoogbegaafde vrouw, soms heel snel, gevoelens van diepte kunt ontwikkelen welke zijn weerga niet kennen. Hoe dat leeftijd, etniciteit, zelfs gebondenheid, achtergrond en deels karakter -al is het bij een match op dát vlak helemaal explosief- daar gepasseerd worden. Hoe ánders dat voelt tov de vele andere vrouwen -zo ben ik dan hoor..- even gecharmeerd kunt raken, best iets kunt voelen, ik heb best een lage liefdesdrempel zogezegd, maar dat het dan altijd kortstondig is en zelden intens gereflecteerd, en zó anders met een hoogbegaafde vrouw. Helemaal indien zij ook nog eens hoog sensitief is én er van haar zelf een beetje bij mag af en toe, het niet helemaal heeft moeten leren afsluiten.

Goh, lekker weinig specifiek en wellicht heel toegankelijk voor de lezer

....aan hun expressie... (capito!)

Waaraan herkennen jullie (hoog)intelligente mensen?

Inzicht.

Tensei schreef:

Waaraan herkennen jullie (hoog)intelligente mensen?

Inzicht.

Waarom inzicht en geen expressie, Tensei? Gr. Cor.

Zo bedoelde ik het niet. Dat was gewoon mijn antwoord op de vraag. Ook al, nu je het zegt, zie ik expressie als een onderdeel van inzicht (Hoe het inzicht wordt geuit)

Maar goed, ik gaf gewoon mijn inzicht (mijn gevoelswaarde) op de vraag. Meer niet. Om het in één woord op te vatten was wel door jou geïnspireerd

ps: Inzicht en expressie zijn twee andere dingen. Inzicht is meer de innerlijke waarde. Expressie wat geuit is. Het is maar hoe je het bekijkt.

Tensei schreef:Zo bedoelde ik het niet. Dat was gewoon mijn antwoord op de vraag. Ook al, nu je het zegt, zie ik expressie als een onderdeel van inzicht (Hoe het inzicht wordt geuit)

Maar goed, ik gaf gewoon mijn inzicht (mijn gevoelswaarde) op de vraag. Meer niet. Om het in één woord op te vatten was wel door jou geïnspireerd

ps: Inzicht en expressie zijn twee andere dingen. Inzicht is meer de innerlijke waarde. Expressie wat geuit is. Het is maar hoe je het bekijkt.

Dank je voor je heldere antwoord, Tensei. Gr. Cor.

Geen probleem "Expressie" vind ik ook een interessant antwoord

Gr. Tensei

Ik heb laatst een ervaring gehad waarbij ik een "soortgelijk" persoon als ik, herkende. Ik ben er pas sinds 3 a 4 weken achter dat ik HB ben. Naar mijn idee ben ik nooit iemand die op mij lijkt tegengekomen. Ik dacht dat ik alleen was en dat ik daarom niet helemaal goed in elkaar zat. Maar ik was in ieder geval nu nieuwsgierig naar het forum, hoe hier geschreven wordt enzo, maar ik heb nu ook een verlangen om met "gelijkgestemden" te praten. Hier is het verhaal:

Ik deed mee aan een wandeling vanuit een sauna op 2e kerstdag. Er was 1 gids en verder 8 voor elkaar vreemde mensen. Direct viel 1 man al op aan zijn "aanwezig" zijn en creativiteit in praten en humor. Maar ik stopte de herkenningsgedachte weg, want, tja ik was er net een week achter en dan zou ik nu al een HB'er tegenkomen? Later zag ik hem een gedraging doen, die ik herkende als van mijzelf. Er kwam een fietser aan en hij deed hard zijn best om opzij te stappen, terwijl alle andere wandelaars, niets in de gaten hadden. Ik denk ook altijd naar anderen toe, van oh die wil dat, dan moet ik, in dit geval, opzij. (Of bij boodschappen doen, als ik wat pak, mijn kar zo efficient mogelijk neerzetten, zodat niemand er last van heeft of zo min mogelijk in ieder geval. Andere mensen doen maar wat. Dat is mijn mening) Toen flitste de herkenning weer door me heen. Als laatste vertelde hij dat hij fantasieën omzet in een foto, hij is fotograaf. Ik had al over verschillende soorten HB gelezen en herkende dit als "beelddenken". Ik vroeg het aan hem op de man af: "Zegt HB jou iets". Hij zei: "Dat zegt mij wel iets, ja". Ik vertelde in het kort dat ik er onlangs was achtergekomen. Hij vertelde dat hij al van jongs af aan wist dat hij HB was, maar dat hij er qua opleiding nooit wat mee gedaan had, omdat hier zijn interesse niet lag. Hij heeft dit heel bewust besloten. Hij heeft dus wel een andere achtergrond dan ik. Bij mij is veel onbewust gegaan. Ondanks dit vond ik het een geweldige ontmoeting. Ook omdat ik hem zelf herkend had.

Misschien is dit aanleerbaar? Op signalen letten? Op gevoel letten? Ik hoop het meer mee te maken in ieder geval.

Voor mij zit het in lichaamstaal. Heel veel subtiele dingen. Als je naar ogen kijkt bijvoorbeeld, echt domme mensen hebben er vaak een soort waas over liggen. Ik vind dat het er net uit ziet als de ogen van pasgeboren puppies. Alsof ze niet helemaal scherp kunnen stellen of zo. Bij hoogintelligente mensen twinkelt er wat in het oog. Een helderheid, een glitterend sprankeltje. Zo zie ik dat tenminste.
Er is ook veel te zien aan spierspanningen of hoe het lichaam 'gedragen' wordt. Ik werk onder andere met mensen met dementie en daar zie je de hogere verstandelijke vermogens achteruit gaan. Als ik een redelijk intelligent mens in een vroeg stadium van dementie leer kennen, en dan een tijdje niet zie....en dan weer tegen kom in een vergevorderd stadium... Dan is het bijna alsof het uiterlijk een ander mens is geworden. Dezelfde omvang, schedelvorm, ongeveer dezelfde leeftijd ook, haardracht, kleding...en toch bijna onherkenbaar. Ik ben daar regelmatig van geschrokken, zo onwerkelijk. Er mist dusdanig veel aan intelligente aanwezigheid in het lijf dat de gezichtsspieren anders hangen, de ogen glazig, dof, leeg lijken. De hele vertoning wat mistig aandoend. Net zoals bij mensen met een echt heel laag iq. Dat zie je echt gelijk vind ik. Als zo iemand daar alleen al staat met de rug naar je toe zonder iets te zeggen. Het hoofd is vaak heel plat aan de achterkant. Maar ik zie ook wel eens iemand met een heel klein schedeltje waarvan ik dan denk 'hoe is het mogelijk dat daar genoeg hersenen in passen om goed te kunnen denken' maar die komt dan behoorlijk intelligent over. Niet hb hoor.
Bij hb vermoeden is er veel twinkeling aanwezig. Ik vind het wel knap dat goede acteurs in staan zijn om een heel dom iemand te spelen, als ze zelf niet heel dom zijn dus. Dan doen ze de houding en spierspanning en wazige blik heel goed na en lijken ze iemand anders (natuurlijk ook make-up en zo). Dus een hb-acteur kan zich misschien wel heel dom voordoen

En ja, als je met iemand praat merk je dat ook al snel. Niet eens wat iemand zegt, maar ook hoe het gezegd wordt. En hoe iemand luistert. De meeste mensen kunnen niet goed luisteren is mijn ervaring. Die horen een parallel-lopende vertekende versie in hun eigen hoofd waaruit ze dan vreemde conclusies trekken en overtuigd zijn dat ze je goed begrepen hebben. En dat krijg je er ook niet meer uit. Dat vind ik veel dommer en frustrerender dan iemand die beseft dat ie je niet begrijpt. Maar ik vind dat je dat ook kunt zien, iemand die ondertussen het eigen verhaaltje afluistert. Dat is anders dan iemand die ondertussen (ook) een ander denkspoor volgt om er andere informatie aan te koppelen en zo meer diepgang te geven juist. Dat ziet er anders uit. Afgeleide glazigheid of afwezige glazigheid. Maar hoe dat verschil precies zichtbaar is zou ik niet kunnen zeggen. Ik heb me er alleen nog nooit in vergist, dus ik baseer het toch ergens op blijkbaar.

Het lijkt alsof je intelligentie en/of hb kan voelen bij iemand, maar ik denk dat ik ondertussen razendsnel heel veel observeer en interpreteer. Lang niet alles bewust omdat het allemaal binnen 3 seconden gebeurt. De rest is bevestiging.

Uitstraling, niet altijd hoor.

Eens had ik met iemand een gesprek over een samen op te starten zaak. Ze was net zo oplettend op de omgeving en bewegelijk als mijn vriend. Dus ik vroeg haar: "Toevallig weleens een iq test gedaan?" "Ja," zei ze. "Raadt eens wat ik had." Ik zeg:"128." (Net als mijn vriend) Waarop ze mij aangaapte en zei: "Wow hoe weet je dat?" . Nog eens bij een mevrouw in een restaurant, die ik heel interessant en prachtig vond. Ik voelde mij als een lelijk eendje dat naar een zwaan keek. Toen opende ze haar mond, en deed haar bestelling in het Chinees. En nog eens, tijdens tekenles. Ik had al vaak bij haar in de buurt gezeten, en ervoer opeens een soort diepte en gelaagdheid die ik niet vaak voel. Dus ik vroeg haar wat ze deed, bleek zeer hoge functie op juridisch gebied te hebben gehad. En ja, ook daarvoor een iq test gedaan. Waarna ze meteen werd aangenomen.

Ik ben niet hb. Toch is het als een soort thuiskomen, omdat het voelt als waar ik bij anderen op het wateroppervlak afkets en mij eenzaam voel, ik gerust in het warme, diepe water kan springen bij zo iemand. Ik word er emotioneel van.

Ik wil even bij voorbaat mijn excuses aanbieden. Ik heb er bij deze post bewust voor kozen alleen maar te reageren op je eerste vraag die ik gewoon kan lezen als ik door kopjes scroll. Weet je wel? Kopjes? De onderwerpen. Maar ik vind dat woord 'onderwerpen' nogal wat ouderwets en dus zeg ik even kopjes.
Ik herken (hoog)intelligente mensen sowieso aan hun kunde waarbij ze zo vlot en adequaat kunnen handelen wanneer een onbenul uit een onherkenbaar krocht met een nog onherkenbaarder gedrocht zich heeft misdragen en lukraak wat topics is gestart. O ja, dat is een ander woord voor zowel kopjes als onderwerpen: topics.

Ja.



Topics.



Doei.

Hello, dat klinkt mss stom in jullie oren, maar is voor mij subjectief. Ik vind zowiezo niet iemand snel intelligent, ken maar 2 mensen die ik echt intelligent vind. Je kan een iq hebben van 180, praten als brugman, hele boeken uit je hoofd kennen, maar dat maakt je voor MIJ niet intelligent. Ik vind eigenlijk mensen intellegent die dezelde mening als mij hebben, die antwoorden zoals ik ook zou antwoorden. Opleiding en iq doen er voor mij beide niet toe, ik vind ook mijn geloofsgenoten die bijv mbo hebben gedaan en dezelfde mening als mij delen en slim kunnen antwoorden ook veel intelligenter dan iemand die wetenschapper is ofzo, en god niet erkent. Sorry als ik iemand beledig, maar is gewoon hoe ik er tegenaan kijk. Zijn er mensen die deze mening delen?

Ik ben sinds enkele maanden mensen bewust aan het aankijken, op zoek naar HB. En als je dan door de stad loopt, in een trein zit of naar de bioscoop gaat, blijken het er ineens best wel veel te zijn (de 2% klopt wel ongeveer). Niet dat ik HB per definitie direct herken, maar ik kan (denk ik) wel goed aangeven wie, hoogstwaarschijnlijk, minder-, meer-, of hoogbegaafd is. En wanneer ik een gesprek heb van twee minuten, dan worden mijn eerdere gevoelens alleen nog maar bevestigd.
Ik kijk naar hoe mensen de wereld in zich opnemen. HBers zijn zich bewuster van hun omgeving, en zijn gevoeliger voor veranderingen in hun omgeving. Daar kijk ik naar.
Voorbeeld. Vorige week ging ik een ijsje halen in een ijsbar waar ik nog nooit was geweest. Er stond een lange magere man achter de toonbank van ongeveer 55 jaar. Hij maakte een verwarde indruk en zijn haren zaten in de war. Door het wisselen van slechts enkele woorden was mijn indruk compleet. Die is HB.
Ander voorbeeld: Ik zat vorige maand in de trein. Er kwam een man van rond de 50 tegenover mij zitten, met zijn zoon (denk ik) van ongeveer 18. Zij waren druk in gesprek. Niet door voortdurend te praten, maar ook door regelmatig stil te zijn. Ik dacht op het eerste gezicht nog met een stel boerenpummels te maken te hebben, want zo zagen ze eruit. Maar na vijf minuten had ik door dat zij beide HB waren. Zij hadden aan een half woord genoeg om elkaar te begrijpen. En toen ik me in het gesprek ging mengen, werd dat als vanzelfsprekend geaccepteerd.
Als je maar goed om je heen kijkt vind je vanzelf de HBers