HB-Forum.nl

Hallo, ik heb denk ik een beetje hulp nodig aangezien ik lijk vast te lopen met werk/inkomen en dus ook de toekomst.

Eerst wat informatie over mij, zodat jullie misschien beter in kunnen schatten wat er 'mis' (of anders, of goed?) is met mij:
Kenmerken:
- Extreem goed geheugen. Weet nog veel details van toen ik kind was. Vooral zo vanaf mijn 3e jaar (tot en mijn 3e jaar weet ik eigenlijk niet echt iets bewust te herinneren). Ook voor de rest werkt mijn geheugen goed en gebruik ik bv nooit een agenda. Weet en onthou veel, van belangrijke dingen tot totaal nutteloze dingen inclusief details waarvan ik zelf niet snap waarom ik dat nog weet.
- Chaotisch. Ben slecht in structureren en opruimen. Toch weet ik alles te vinden in de chaos. Agenda? Na de brugklas niet meer gebruikt. Bureaublad? 1 puinzooi aan icoontjes.
- Veel nadenken over alles. Ik denk zeer veel na. Soms teveel en dan kan ik niet slapen. Over belangrijke dingen, en onbelangrijke dingen. Ook over de maatschappij en hoe ik problemen kan oplossen. Ook zorgt dit soms voor angsten, want ik denk bv ook bij nieuwe dingen na over wat er allemaal mis kan gaan. En dan durf ik het niet meer...
- Sneller bang. Ik vermoed omdat ik zoveel nadenk, ik ook sneller angst voor iets heb. Voor ik iets doe zie ik al de scenario's waar het mis kan gaan. Van de ene kant goed, maar van de andere kant ook heel beperkend... En door de angst kan het dan ook juist weer mis gaan.
- Creatief. Mensen staan er soms van versteld hoe ik met oplossingen kom voor problemen. Of nieuwe ideeën heb. Dat zijn meestal leuke ideetjes, bijvoorbeeld een oplossing voor een probleem of wat leuks om te doen en wat geld mee te verdienen. Soms ook grotere ideeën die best wel eens een succes in ondernemen zouden kunnen zijn of bijvoorbeeld impact kunnen hebben op de maatschappij en milieu.
Ik kon bijvoorbeeld ook altijd heel goed tekenen, een stuk beter dan mijn leeftijdsgenootjes. Mijn tekeningen hingen vaak op aan het raam van de klas. Als kind deed ik dat ook graag. Nu jaren niks meer mee gedaan.
- Beetje introvert (maar wel sociaal!!), dromerig (veel nadenken over vanalles) en observatief. Gevoelig en 'merk' veel. Ik krijg ik altijd veel informatie van de omgeving mee. Als er bijvoorbeeld iets op straat ligt en iedereen loopt langs, dan ben ik de persoon die het ziet liggen. Ik zie veel indrukken en gezichten van mensen, en dus ook als ze boos zijn. Soms analyseer ik dat teveel en trek ik me dat aan of werkt het vermoeiend. Maar het gaat onbewust en heel snel, je doet er weinig tegen.
- Zeer snel reactievermogen, hand-oog coördinatie. (hoge gevoeligheid?) Weet niet of het wat ermee te maken kan hebben. Maar was wel opvallend bij sport en spel. En als ik bijvoorbeeld auto rij, dan denk ik dat ik normaal of zelfs rustig rij maar anderen beschouwen het meer achtbaanrit (maar echt bang is men weer niet).
- Beelddenker.
- Top down denker: eerst het grote geheel. Dan de details. Niet andersom, want dan vind ik er niks aan en weet ik eigenlijk niet wat ik aan het doen ben want ik zie er het nut niet van in.
- Zelf veel leren. En snel/gemakkelijk leren.
- Vrijwel altijd willen weten waarom iets is of gebeurt.
- Wikipedia 'verslaafd'. Kan uren lezen over totaal verschillende onderwerpen. Zorgt gelukkig wel voor een zeer brede algemene ontwikkeling.
- Mensen lijken mij soms niet te begrijpen of denken soms dat ik 'domme' dingen zeg? Maar als ik dat merk en vervolgens mijn verhaal herhaal en iets meer stappen vertel / uitleg. Dat ze het dan pas snappen wat ik bedoel. Ze gaan dan van iets heel simpels uit (wat eigenlijk zo simpel is waarvan ik denk: dat zou ik toch nooit bedoelen!), terwijl het eigenlijk juist veel complexer zit en zij het zelf niet eens meer snappen.

Lang verhaal, maar misschien wel nodig om een beeld te krijgen:

Schoolperiode:
Van de crèche kan ik me nog veel herinneren. Het was veel spelen en ik vond het wel leuk. Niet echt belangrijke dingen behalve dat ik nog dingen inclusief details weet alsof het gisteren was... (best eng eigenlijk, voor iets van zolang geleden!)
Basisschool:
Het leren begon echt. In groepje 1 soms wat heimwee maar alles ging gewoon goed. Groepje 2 ook niet echt bijzonder. Weet wel dat het daar al begon met mijn tekeningen die op het raam werden gehangen, leuk toch!
Groep 3: het echte leren begon. Je leerde lezen, schrijven, klok lezen en tellen. Nooit echt moeilijk gevonden, maar ik heb net als iedereen gewoon moeten leren op school. Maar het ging in ieder geval heel gemakkelijk. Tellen/rekenen ook. Een keer was de juf zelfs een beetje boos omdat ik mij niet aan de opdracht gehouden had. Het was nog de fase dat men niet over de 100 ging met tellen/rekenen. Ik had dat wel gedaan want dat 'truukje' had ik al door. Daar was de juf niet zo blij mee. Ik schrok daarvan want had niet verwacht dat het 'niet mocht'... Merkte in die tijd wel dat sommige kinderen meer moeite hadden met alle leerstof, maar gelukkig ook genoeg die net zo als mij door de stof gingen.
Groep 4: de verschillen werden groter. Het schrijven, lezen en rekenen werd steeds moeilijker. Je zag steeds meer leerlingen die moeite hadden met dingen. Ik zat wel nog bij de 'top' en had niet echt moeite. Zo kwam er bijvoorbeeld hoofdrekenen en cijferen bij. In het begin soms even nadenken over hoe het ging, maar als je dat dan snapte dan ging de rest vrijwel foutloos op een strikvraag of slordigheidsfoutje na. Je kreeg ook cijfers. Dat was bij mij voor vrijwel alles rond de 9.5. Behalve schrijven. Ik schreef niet slecht maar gewoon ruim voldoende en dus best netjes. Maar dan krijg je natuurlijk geen 9 maar een 7.5. Er waren ook kinderen die meer moeite hadden. Daar werd het verschil steeds groter mee. Gelukkig was er nog steeds een groep van 'goede' leerlingen die vergelijkbaar gingen.
Lezen was ook belangrijk. Ik las vooral griezelboeken thuis. De rest vond ik saai. Ik ben nooit echt een lezer geweest. Toch zat ik toen bij de kinderen met een hoger leesniveau.
Groep 5: het begon al wat saaier te worden. De rekentruukjes waren grotendeels wel geleerd. Nieuwe dingen waren meestal of logisch of heel snel geleerd. Cijfers voor vakken als hoofdrekenen, cijferen, maar ook de leervakken zoals aardrijkskunde, geschiedenis etc bleven rond de 9, 9.5. Ik had nooit zin in die leervakken, maar ik werd wel gepusht thuis om even te leren en zo haalde ik met gemak die hoge cijfers. De vakken als hoofdrekenen en cijferen kostten mij in ieder geval 0 moeite. Dat was 'logisch' voor mij. Overigens werden de verschillen steeds groter. Je zag nu duidelijk zwakke en sterke leerlingen. Ik zat in de 'top 5' sterke.
Groep 6: nu waren de verschillen tussen de leerlingen steeds groter. Je had duidelijk een groepje probleemleerlingen, dan de gemiddelden en nog eens de sterksten. Ik was bij de laatste groep. Leesniveau had ik inmiddels maximaal, als enige van de klas. Ik kreeg ook mijn eerste 10 (natuurkunde) op het rapport! Cool. De rest was 9, 9.5. De beste van de klas, net iets beter dan de overige 3 hele sterken. Ik wilde niet eens de beste zijn, maar dat ding vanzelf...
Cijferen, steeds een 9.5 of 10. Die 9.5 kwam als ik een slordigheidsfoutje maakte. Maar het vak zelf was echt makkelijk. Het truukje veranderde immers niet. Ik snapte ook niet waarom mensen daar moeite mee hadden. Hoofdrekenen ook. En die leervakken? Kwestie van leren en je weet normaal vrijwel alle antwoorden in een proefwerk. Ik was soms erg snel klaar met sommige opgaven zoals cijferen. Ik kreeg dan soms het werk van een hele zwakke leerling en moest ik dat nakijken. Waarom weet ik niet precies. Misschien gaf de leraar dat zodat ik toch iets te doen had, of had hij er zelf geen zin in. Leuk vond ik het niet, maar het was misschien wel beter dan wachten tot de rest klaar was.
De afstand tussen andere leerlingen begon te groeien. Leesniveau was al het hoogst. Ook mijn leestempo van aantal woorden per minuut was het hoogst. Dit was in groep 6 zelfs nog hoger dan de leraar.
Groep 7: Eigenlijk niet anders. Hoogste leesniveau. Hoogste leestempo. Beste punten. Kon nog steeds een stuk beter tekenen dan de rest. Verschillen groter. Nog maar een stuk of 2 leerlingen die bij mij in de buurt kwamen. Ik begon me op school wel steeds meer te vervelen, maar het was nu eenmaal niet anders. Nooit grote problemen gehad of zo. Behalve dat sommigen misschien wel eens wat jaloers waren. Ook begon men toen al eens te praten over die grote middelbare school. Op de een of andere manier was het voor ons (dat sterke groepje) al vanzelfsprekend dat we naar Atheneum of Gymnasium gingen. We wisten nog niet helemaal precies wat het was, maar het was in ieder geval de school voor de zogenaamd 'slimmere' kinderen en daar moesten wij naartoe. Het is nooit iets geweest waarvoor ik koos, het was meer omdat dat gewoon normaal was voor ons om daar dan later naar toe te gaan.
Groep 8: Verschillen nog wat groter. Punten nog steeds top. Nog steeds bij de sterkste leerlingen en daarvan net de sterkste. Je kreeg de grote citotoets, ik had 549. Net geen 550, maar nog steeds heel goed. Advies van school was ook Atheneum/Gymnasium.
Verveling nam wel steeds meer toe. Het was voor mij te weinig uitdaging. Ik ben toen zelf veel begonnen uit te zoeken op de computer etc. thuis, dat was wel leuk!

De brugklas:
Daar kwam je dan, op de HAVO/Atheneum/Gymnasium school. Spannend! Nieuwe vakken, zoals Engels en Frans. Maar goed te doen! Niet meer altijd 9 en 9.5 maar ook wel eens wat lager. Had ook niet meer zoveel zin om thuis al mijn huiswerk te doen. Ik maakte meestal wel het maakwerk (want daarop werd gecontroleerd), maar het leerwerk begon ik regelmatig over te slaan. Dit kwam mede omdat de middelbare school best ver van huis was en de reistijd dus groot was. Dan had ik niet meer zoveel zin in huiswerk. Maar ik haalde nog altijd prima cijfers, 7.5, 8. Soms wat hoger, soms wat later maar ruim genoeg om naar 2 gymnasium te mogen.
2 gymnasium: Ik merkte dat ik het ook met minder leren kon halen. Mijn ouders hadden zich erbij neergelegd dat ik minder ging doen en werd wat meer mijn eigen verantwoordelijkheid. Maar ook met minder leren haalde ik het. Mijn cijfers daalden soms een beetje, maar nog steeds genoeg voldoendes. En als ik eens een onvoldoende haalde dan leerde ik de volgende keer en haalde ik een 9 en was het gemiddelde weer goed. Qua cijfers was ik heel gemiddeld. Maar qua leertijd/cijfer verhouding was ik denk ik wel bij de sterken.
3 gymnasium: natuurlijk niet meer zo makkelijk als de basisschool. De 9.5 waren ook niet meer vanzelfsprekend maar werden eerder een zeldzaamheid. Ik vond sommige vakken wel interessant, zoals natuurkunde. En als ik me daar even in verdiepte haalde ik wel hoge cijfers. Vakken zoals Frans... tsja wat moest ik daarmee? Soms een beetje leren, soms niet leren. Maar die voldoende kwam er wel. Ik deed steeds minder maar haalde het gewoon met gemak. Geen hoge cijfers, maar een 6 of een 7 gemiddeld voor een vak is toch ook prima?
4 gymnasium. Daar kwam opeens het 'studiehuis'. (Die hervorming van het onderwijs, en naar mijn mening het EINDE van goed onderwijs in Nederland) Mijn gevoelens hierover zijn dubbel: van de ene kant ideaal (hoefde letterlijk NIKS meer te leren), van de andere kant een drama! Ik nam sinds die tijd school niet meer serieus. We kregen dus een stuk of 12 vakken. Eigenlijk alles. Je kon wel een profiel kiezen maar je had nog steeds veel vakken. Je kreeg van alles een beetje. Vrijwel alle leerstof vond ik 'logisch'. En men ging nergens meer diep op in. Het werd dus heel saai voor mij. Ook werd ik gek van meerkeuze vragen. Ik dacht er teveel bij na of zo, en dan waren soms beide antwoorden goed. Of ik had het fout terwijl het met mijn redenatie eigenlijk zelfs goed was! Zover had de leraar dan nog niet gedacht.. Na een paar onnodige onvoldoendes heb ik besloten om bij sommige meerkeuze vragen mijn argumentatie erbij te doen. Mijn punten stegen weer! Leren was ook niet nodig want het was vooral 'logisch'. Ook veel toetsen met bronnen die je dan moest verklaren. Ook ideaal als je een beetje logisch kan denken. Dus met logisch beredeneren haalde ik gewoon mijn 6je. En dat wat je moest leren had pech gehad, want ik had mijn 6 binnen. De talen waren nu al helemaal niet meer interessant. Je kreeg alleen teksten. Nou, daar hoef je niet voor te leren! En tevens leer je er ook niks van... Waardeloos.
Aangezien school niet meer interessant was en huiswerk niet meer gemaakt of geleerd werd, ben ik mijzelf maar dingen gaan leren. Ik was al een aantal jaar vrij fanatiek op de computer bezig en besloot ik mij maar eens te leren programmeren. Dat is leuk, dan kun je je eigen dingen maken en je ideeën realiseren. Dus ik bedacht mij een idee, met een doel. En dan ging ik gewoon alles bestuderen wat nodig is om dat doel op een goede manier te bereiken. Dus ik heb in de bibliotheek veel gezocht over programmeren. Paar uur gelezen. Uiteindelijk de juiste tools gedownload en een paar boekjes erbij. Niet teveel leren maar gewoon even kijken wat nodig is en hoe het globaal werkt en dan vooral doen!. Proberen proberen en nog eens proberen. Ik merk vanzelf wel hoe het gaat en wat de fout is. Dat vond ik nu wel interessant! Ik had al een idee voor een nuttig programma waar ook geen alternatief voor was. Dus toen ben ik dat programma maar eens gaan maken. En elke functie die in dat programma nodig was, heb ik mezelf dan geleerd en deels opgezocht. Dus toen ik een beetje het geheel zag, leerde ik mezelf precies die dingen die nodig waren om het doel te bereiken. Top down dus.
Een paar weken later werd dit al een klein succesje. Het functioneerde goed. Het groeide van enkele gebruikers naar een behoorlijk leuk aantal. Veel positieve reacties, dank je wel, van gebruikers. (Bijna niemand in mijn omgeving weet dat. Overigens zeg ik dit hier nu ook niet om op te scheppen, alleen om aan te geven in hoeverre ik er serieus mee bezig was en hoeverre het lukte. Omdat als ik dit niet zeg wordt het vrijwel altijd geheel onderschat.) Best leuk vond ik dat, als jongetje van 15. Ik had zelfs mijn eigen encryptiealgoritme bedacht haha. Ja, zelfs encryptie zat erin, iets waar men tegenwoordig nog wat van kan leren terwijl men ook nog eens met veel gevoeligere data werkt...
En dat geheel zonder opleiding of hulp. Gewoon door interesse, veel denken doen en proberen.

In bericht 2 gaat het verhaal verder, het past helaas niet in 1 bericht

5 gymnasium: het bleef saai. Om me heen zag ik wel mensen die echt hard moesten leren en nog veel moeite hadden. Dat had ik gelukkig niet... Studiehuis was nog steeds een puinhoop. In de onderbouw leerde en wist ik meer van Engels en Frans dan in 5 VWO. Niet normaal toch? Waardeloos systeem. Nee ik nam school niet meer serieus. Huiswerk deed ik niet meer. Ik ging mezelf maar dingen leren. Je kreeg in VWO4 trouwens ook een hele hippe calculator, meer een PC dan een calculator. Tot op heden snap ik niet dat men daar een handleiding bij gaf. Dat kon men beter niet doen. Buiten dat alle samenvattingen van leerwerk in die calculator gezet werden maakte ik daar gewoon mijn eigen programma's of zocht ik geavanceerde formules op in de handleiding. Waarom moeilijk alles handmatig doen als je ook de handleiding kan pakken en wiskunde som die normaal een kwartier kost met 1 of 2 formules in een minuut opgelost kan worden? Natuurlijk is het wel belangrijk voor het feit dat je 'weet' wat je aan het doen bent. Maar ik vond dat als ik het ooit echt nodig had, dat ik het dan zelf wel uitzoek, want het is allemaal geen rocketscience. En als het geen rocketscience is, dan doe ik dat gewoon zelf. (En als het rocketscience was dan deed ik het waarschijnlijk nog steeds zelf haha).
Mijn punten waren niet altijd even goed. Ik had geen motivatie en vond de dingen die ik zelf deed veel interessanter. Huiswerk deed ik dus niet. En ik hing ook niet rond op straat of zat ook niet de hele dag te gamen, dat vond ik immers ook saai. Nee, ik ging mezelf steeds meer leren. En dan vooral op het gebied van de PC. Niet zozeer omdat ik de PC interessant vind, maar meer omdat de PC je een bepaalde mogelijkheid biedt om je eigen ideeën te realiseren. Stel er was in ons een huis een laboratorium of een werkplaats, dan had het net zo goed kunnen zijn dat ik daar mijn eigen creaties zou maken.
Ik haalde ook soms onvoldoende rapporten. Maar ik wist dat als ik ipv niet leren een half uurtje me in de stof zou verdiepen, dat ik dan met gemak wel de benodigde 6 of hoger zou halen. Dus het laatste rapport was altijd voldoende, niet eens zwak. Dus ik ging gewoon over.

6 gymnasium: Nog steeds dat vervelende studiehuis. Gelukkig geen Frans meer. Maar voor de rest even waardeloos, saai en simpel. Onderwijs zag ik als een grote flop. Tenminste, het middelbare. In die tijd dacht ik nog dat het later op HBO of WO wel goed zou zijn. De tijd kwam eraan om een keuze te maken. Het liefst ging ik naar een Universiteit maar de universiteit in de buurt had geen opleiding die mij aansprak. Woon helaas niet echt ideaal qua afstanden voor andere universiteiten. Dus de reistijd was niet ideaal. Op kamers gaan was helaas erg duur en was ik bang dat al mijn geld op ging aan de noodzakelijke dingen.

Ik ben uiteindelijk naar een HBO in de buurt gegaan. Communication & Multimedia Design in het noorden des lands.. Ik dacht dat wel bij mij paste en dat er veel viel te leren! Maar wat een drama was dat. Het niveau viel erg tegen. De inhoud van de vakken ook. Je werd er geleerd om iets te doen omdat het moest. Niet om te kijken naar de beste oplossing of het nut ervan. Het aspect 'zelf denken en het beste doen om het doel te bereiken' ontbrak. Het was meer zo van: dit moet zo en zo ga je dat doen. Maar niemand die wist waarom. En of dat wel verstandig was? Ik wil liever weten waarom ik iets doe, dan weet ik ook wat ik het beste kan doen. Een groot deel van de docenten was ook vrij waardeloos, als ze er al waren. Ik had niet het gevoel dat ik wat leerde. Heb het een paar maanden geprobeerd maar ik kon het geen onderwijs noemen en ben ik er mee gestopt. Ook ging alles in groepen. Niet dat ik het erg vind om samen te werken (het tegendeel zelfs!), maar er steeds meerdere mensen niks doen, niks kunnen en alleen meeliften, dan wordt dat wel frustrerend. Dus die opleiding ben ik gestopt. Dat leerde ik liever zelf...
Ik dacht dat het aan de opleiding lag dus wisselde naar een andere opleiding. Deze heb ik gewoon afgemaakt. Overigens viel die opleiding ook weer hard tegen. Leren was niet meer nodig. Alles weer in groepswerk. Logisch nadenken was genoeg. Mijn ouders snapten niet hoe ik het kon halen omdat ik thuis niks deed. Maar ze zagen dat ik mijn Propedeuse haalde en alle studiepunten. Dus zij vonden het best. Ik vond het ook best, ik haalde immers met gemak mijn diploma. Van de andere kant ook waardeloos, want ik dacht: was het dat? Is dit 'HBO'? Een zogenaamd hoge vorm van onderwijs. Niet het allerhoogste zoals WO maar men deed altijd alsof HBO ook wel goed was.
Maar iets waar je niet eens voor hoeft te leren... hoe kan dat nou goed of nuttig zijn? Ik maakte me al zorgen.
Deze zorgen werden later wel iets minder, want ik vernam van klasgenoten dat zij wel (hard!) moesten leren? Toen begon ik te denken: ligt het nu aan mij? Ligt het aan hen? Ligt het aan het waardeloze onderwijs? Zou het misschien een combinatie zijn? Op dit moment vermoed ik dat het de combinatie is: Een groot deel HBO opleidingen valt denk ik gewoon zwaar tegen en ik zal waarschijnlijk ook wel erg gemakkelijk leren/denken. Een leraar (die mij verrassend genoeg helemaal door bleek te hebben) had gezegd: Ik raad je aan om door te gaan want een HBO baan past helemaal niet bij jou. Ook al leek ik qua cijfers en motivatie helemaal geen goede student, ik kon volgens hem nog zoveel meer. Hij zag blijkbaar dat ik toch anders was dan de rest, in positieve zin qua denkniveau.

Maar ik had mijn diploma. Het geld was helaas ver op. Studeren is duur, en werd nog duurder. Dus ik wilde gewoon het werken proberen. Maar de crisis is nog lang niet over, en dat heb ik gemerkt. Het heeft wel 7 maanden gekost om werk te vinden... Ik kom ook niet uit een opgeleide familie. Ouders hebben een laagopgeleide baan. Geen echt netwerk om me heen dus. Terwijl mij is opgevallen dat veel klasgenoten juist via connecties van hun ouders of van henzelf iets leuks geregeld hebben. Ook heb ik weinig kennis van de sociale etiquette in het zogenaamd 'hogere milieu'. Een pak? Dat had ik eigenlijk niet eens. Ook nooit gedragen. En ik vind het eigenlijk niet eens erg, want ik heb het gevoel dat veel mensen in onze maatschappij maar 'acteren'. Veel praatjes, veel show. Beetje hip doen. Allemaal regels over een pak en hoe je het draagt. Dat past niet bij mij. Ik wil gewoon puur zijn. Dit ben ik en dit kan ik. Waarom zo'n show houden?

In die tijd dat ik werk zocht had ik veel tijd over en heb ik mij zelf veel geleerd en veel op mijn CV ervan kunnen zetten. Heb misschien wel 50, 60 uur per week dingen zelf geleerd en gedaan. Ik hou er niet van om niks te doen of alleen maar nutteloze dingen te doen. Maar een baan vinden bleef moeilijk. Redelijk goede opleidingen, veel zelfstudie, en nog wilt men je niet hebben. Best lastig. En dan probeerde ik ook nog banen die goed aansloten.

Uiteindelijk vond ik een baan, zogenaamd HBO niveau. Ik was er wel blij mee, vooral als je zo lang moet zoeken, geen of nauwelijks inkomen hebt en dan na zoveel maanden iets hebt. Maar de eerste maand werd mij al duidelijk dat ik dat niet vol ging houden. Het werk was verschrikkelijk saai. Natuurlijk is het wel wennen en moet je de nieuwe dingen gewoon leren zoals iedereen. Maar het niveau ervan was erg laag. Toen ik 13 was deed ik zelf al ingewikkeldere dingen uitzoeken dan dat ik daar op het werk geleerd kreeg om vervolgens een paar uur per dag te moeten doen... Ik had dus genoeg te doen en vervelen deed ik me niet. Maar geestelijk was de verveling enorm. Het was een heel naar gevoel... en lastig te omschrijven. Ik wist al zoveel meer, ik zou zoveel meer kunnen. Het was alsof ik maar 10% van mijn denkcapaciteit hoefde te gebruiken. Ik kreeg een paar 'truukjes' geleerd en vervolgens moest ik dat maar elke dag gaan toepassen. Dat is niks voor mij: ik kijk liever hoe het truukje beter/sneller kan. Of hoe je dat truukje kan automatiseren zodat je een persoon (of ik dus) nuttiger, moeilijker, werk kan laten doen... Ik kwam thuis en had het gevoel dat ik nog niks nuttigs had gedaan. En het was volgens hen echt een baan op HBO niveau...
ik ben er mee gestopt na 3 maanden. Ik voelde me ongelukkig worden. Dat is niet de bedoeling van een baan. En voor mijn gevoel was er ook niks nuttigs wat ik leerde om op het CV te zetten. Vervolgens zit ik al weer enkele weken te kijken voor een nieuwe baan. Maar eigenlijk zie ik allemaal banen langskomen waarvan ik denk: dat zou ik eigenlijk helemaal niet willen, het wordt te snel saai. Ik zit dus ook te kijken voor een WO studie. Maar dat is waarschijnlijk te duur. Ook zal het waarschijnlijk geen oplossing vormen, want veel zogenaamde WO banen lijken mij ook wel snel saai en nog een te laag niveau... En dan is het nog maar de vraag of ik daar wel tussen kom. Want ik vrees dat toch weer net de mensen met een netwerk via via de leuke banen krijgen en dat ik dan nog steeds lang zal moeten zoeken om ook maar iets leuks te krijgen. Overigens is mijn vertrouwen in het onderwijs in Nederland ook geschaad. Aangezien ik VWO al niet meer echt serieus neem.

Geef mij een computer, wat tools en een beetje geld. Geef mij een laboratorium of een gevulde werkplaats. Of geef mij bijvoorbeeld wat kapitaal voor een vernieuwende onderneming. Of geef mij allerlei vragen of problemen, ik zal proberen een oplossing te vinden. Gebruik mij als een 'denkmachine', 'probleemoplosser'. Laat mij dingen bedenken en uitvinden... Als ik zoiets had ik zou ik de leukste en interessantste dingen kunnen bedenken of maken of ondernemen. Maar dat zit er niet in. Uiteraard komt dit niet vanzelf aanvliegen. Je moet het zelf doen en zoeken. Maar dat is best lastig te vinden. Ondernemen lijkt me best realistisch. Alleen jammer dat je tegenwoordig niet snel een lening krijgt, en voor bijstand ben ik nog te jong. Dat zou natuurlijk wel kunnen helpen.
De maatschappij duwt je in hokjes. Ik zit nu in een hokje HBO'er. Maar ik pas er gewoon niet in. Ik denk dat een hokje WO'er ook niet geweldig zal zijn, al zal het misschien een kleine vooruitgang zijn. Hoe moet ik nu verder? Ik wil in ieder geval heel graag werken en ook iets kunnen betekenen voor de werkgever of maatschappij. Maar vooral zelf gelukkig worden van mijn werk.


Ik weet wel wat ik waarschijnlijk wel leuk vind: onderzoeken, ondernemen, (ingewikkelde) problemen oplossen, innovatie, verbetering, productontwikkeling. Maar daar kom je niet zomaar tussen... helaas. Maar ik moet het zelf doen. Misschien zijn er nog mogelijkheden om die kansen te vergroten? Waarvan ik het bestaan niet weet?

En hoogbegaafd? Ik heb nog nooit een betaalde officiële IQ test gedaan. Daarbij zegt IQ niet alles. Ik heb wel verschillende testen gedaan op internet, ook die van de Mensa. Maar dat is maar internet, dus ik hecht daar niet veel waarde aan. Maar ik heb wel zo'n vermoeden dat dit mijn 'probleem' zou kunnen zijn.

Mijn excuses voor dit lange verhaal. Ook kan het zijn dat er fouten in zitten want ik heb het vrij snel geschreven, het was al zo lang. Hopelijk begrijpt iemand ik bedoel en kan iemand mij tips geven over hoe ik nu verder moet. Want ik weet het niet meer (op het gebied van werk/opleiding!)

Wat jammer dat je je kennis niet ingezet hebt van heel vroeg aan in een eigen bedrijf. Ik ken ze genoeg: studie niet uitdagend genoeg, maar die zochten de netwerken en waren zelfs zonder papiertje al binnen. Genoeg opdrachten en handig genoeg om opdrachten binnen te halen. Opdrachten die ze wilden, de saaie lieten ze voor de rest....

Pfft, maar dat moet ook in je zitten en in jou zit dergelijk ondernemerschap blijkbaar niet.
Verwacht niet te veel van WO en een baan vinden na WO is nu ook moeilijk (ik ben drieënhalf jaar bezig).

Hetzelfde verhaal hoor ik vanuit mijn omgeving: niets doen. Nooit iets doen en alles wel halen, maar totaal niet uitgedaagd worden. (computeropleidingen op WO-niveau)

Jammer dat je ontslag genomen hebt. Je situatie zal niet gemakkelijker worden. Blijkbaar heb je het op dit moment niet zo in je om je eigen leven naar je hand te zetten.
Je hebt het studiehuis "uitgezeten", je HBO-opleiding, je baan (wel ontslag genomen). Je zegt; had ik maar dit en dat en geld en die en die kans. Dat alles zul je zelf moeten creëren.

Dus niet zoveel tips: hooguit een reality-check: uitdagend werk komt je niet aanvliegen en WO lost heel weinig op.

anna schreef: Dus niet zoveel tips: hooguit een reality-check: uitdagend werk komt je niet aanvliegen en WO lost heel weinig op.

Die reality check klopt helemaal. Je moet het echt zelf doen.

Ondernemen zit best wel in me. Met ondernemen heb ik mijn studies bekostigd, en ook leuke dingen. Geheel zelf (dus ook geen hulp van ouders!). Zelf een beetje geld geïnvesteerd en daar meer van gemaakt. Maar nadat ik klaar was met de studie bracht ondernemen niet genoeg op om verder te leven. Het was te weinig en een te instabiel inkomen om er bijvoorbeeld een huisje van te huren of kopen. Ik had eigenlijk al vroeger willen beginnen (toen ik 15 was). Maar mijn ouders hadden er in die tijd geen verstand van en vonden het eng en hebben het juist bij mij ontmoedigd. Nu ik ouder ben doe ik het natuurlijk zelf. Maar nog steeds word ik ontmoedigd door hen. Niet omdat ze geen vertrouwen in mij hebben maar omdat ze 0 verstand ervan hebben. Toen ik mij had ingeschreven bij de KVK was de eerste reactie: Een beetje geschrokken en "denk maar niet dat je geld van ons krijgt" (nooit om iets gevraagd!). Ze dachten dat ik een pand moest kopen (helemaal niet nodig) en tientallen duizenden euro's nodig had want ze hadden eens gelezen dat je dat moest hebben als je je inschreef. Dat was hun beeld van ondernemen. Helemaal fout natuurlijk, maar dat kan ik hen ook niet verwijten. Natuurlijk zijn er risico's, maar het is niet zo extreem eng als zij denken. Inmiddels zijn ze er een beetje aan gewend, al zullen ze het nooit stimuleren of helpen.
Ik heb wel nog ideeën om te ondernemen, en vooral veel zin. Maar het kost net iets teveel geld om het te doen. Dat compenseer ik weer door veel zelf te leren en te doen i.p.v. uitbesteden. Maar zo kost het weer veel tijd voordat het echt winstgevend wordt.
En dan moet je het dus 100% zelf doen, en dat is op het moment helaas lastig. Niks aan te doen en ik ga door met mijn best doen! Maar ondernemen is en blijft zeer interessant!

Succes met een baan vinden!

Ik heb niet je hele verhaal gelezen (had ff geen zin in die lappen tekst), maar een advies dat ik je wil meegeven:
omring je nu met mensen die ook ondernemend zijn, die begrijpen wat je wil en waar je van kunt leren en die je ondersteunen.

Jouw ouders zullen best lieve mensen zijn maar helpen je nu nergens mee, integendeel.
Dat energieverlies moet je er niet bij willen nemen nu je zoekende bent. Hun wereld is de jouwe niet, laat hen dan ook hun eigen twijfels en beperkingen niet op jouw schouders laden.

En nu zo snel mogelijk werk vinden. Iets om de rekeningen te betalen, als springplank te gebruiken en om vaardigheden te oefenen en te ontwikkelen.
Niemand wordt gelukkig van thuis zitten, en financieel zit je lastig als je ontslag genomen hebt.
Maar het is ook fnuikend voor je zelfbeeld om lang thuis te moeten zitten.

Geluk maak je zelf: door bezig te zijn creëer je kansen, en die kansen kun je benutten. Niet alles levert meteen zichtbaar resultaat op, maar de stenen die je in de vijver gooit, zorgen wel voor golven die andere dingen weer in beweging zetten.

gr

Hey Barrie, ook niet alles gelezen helaas Maar er zit genoeg herkenbaars tussen.

Barrie schreef: Geef mij een computer, wat tools en een beetje geld. Geef mij een laboratorium of een gevulde werkplaats. Of geef mij bijvoorbeeld wat kapitaal voor een vernieuwende onderneming. Of geef mij allerlei vragen of problemen, ik zal proberen een oplossing te vinden. Gebruik mij als een 'denkmachine', 'probleemoplosser'. Laat mij dingen bedenken en uitvinden... Als ik zoiets had ik zou ik de leukste en interessantste dingen kunnen bedenken of maken of ondernemen. Maar dat zit er niet in. Uiteraard komt dit niet vanzelf aanvliegen. Je moet het zelf doen en zoeken. Maar dat is best lastig te vinden.

Gelukkig geef je zelf al het antwoord. Ik denk ook vaak "laat mij los in een muziekstudio" of "geef me een cast & crew", en er zal een goed eindresultaat komen.
Maar computer/tools, of laboratorium/werkplaats, of vragen en problemen/oplossing vinden.... Dat is wel samenhangend, maar ook enorm breed.
Wellicht wordt de keuze voor jou makkelijker als je je op maximaal drie dingen focust om te kijken wat je daar mee kan. En dat eenmaal uitgezocht kies je voor hetgeen wat het meest en makkelijk haalbaar is.

Wat wil je doen?

Ik bekijk ik heel praktisch. Ten eerste moet er een inkomen zijn. En als je inkomen groter zijn, dan je uitgaven kan je sparen. Er is genoeg te willen, maar voor vrijwel alle zaken is simpelweg geld nodig.

Dag Barry,

Het IHBV had 29 april een informatie-avond over "Slim en ondernemen" Misschien kan je via dit gegeven ook nog meer informatie vinden.Ik ben daar namelijk zelf niet bij geweest, maar er is vast via de link naar IHBV nog wel info over wie er daar een presentatie gegeven hebben. Zowieso heeft IHBV een heerlijke lijst aan boeken. Ik weet ook dat bv Frans Corten en ook Noks Nauta publicaties hebben over Hoogbegaafd en werk. O.a. boek: "ongeleide projectielen op koers" Het is denk ik voor jou ook al fijn om veel over die herkenning te lezen. Je lijkt mij ook iemands die het wel in zich heeft om te ondernemen, maar je hebt inderdaad net even die mensen en die steun nodig om over die drempel te komen. Wat Spinner eigenlijk ook als advies geeft, zoek deze mensen op. Ik dacht dat op ons forum een tijdje geleden ondernemers elkaar ook gezocht hadden en dat daar een topic over was. misschien kan je via de zoekfunctie hier over ondernemen wat meer vinden.
Succes!

En ik hoop dat je ons laat weten wat je over een poos gaat doen.

Hallo Barrie,

Heb je verhaal gelezen en herlezen. Om het goed in te laten werken even gewacht met reageren.

Ik herken veel in je verhaal. De verveling, de machteloosheid, de wanhoop. Dat de wereld van verplichte verveling aan elkaar lijkt te hangen.

Barrie schreef:Een pak? Dat had ik eigenlijk niet eens. Ook nooit gedragen. En ik vind het eigenlijk niet eens erg, want ik heb het gevoel dat veel mensen in onze maatschappij maar 'acteren'. Veel praatjes, veel show. Beetje hip doen. Allemaal regels over een pak en hoe je het draagt. Dat past niet bij mij. Ik wil gewoon puur zijn. Dit ben ik en dit kan ik. Waarom zo'n show houden?

Hier net zo. Ik kots van de 'holle frasen' die dagelijks op me af komen. Denk vaak; als het niet interesseert, vraag er dan ook niet naar, maar doe niet alsof. Prik er misschien ook te snel doorheen.
Een pak komt er bij mij niet in. Heb inmiddels iets tegen dit uniform van de brave, nette, hypocriete grijze 9-17 muizen. (Ja dit is onnodig generaliserend, dat weet ik). Hoe meer mensen me pushen om ook in die stroom mee te gaan, hoe sterker de aversie wordt.

Barrie schreef:Geef mij een computer, wat tools en een beetje geld. Geef mij een laboratorium of een gevulde werkplaats. Of geef mij bijvoorbeeld wat kapitaal voor een vernieuwende onderneming. Of geef mij allerlei vragen of problemen, ik zal proberen een oplossing te vinden. Gebruik mij als een 'denkmachine', 'probleemoplosser'. Laat mij dingen bedenken en uitvinden... Als ik zoiets had ik zou ik de leukste en interessantste dingen kunnen bedenken of maken of ondernemen. Maar dat zit er niet in. Uiteraard komt dit niet vanzelf aanvliegen. Je moet het zelf doen en zoeken. Maar dat is best lastig te vinden. Ondernemen lijkt me best realistisch. Alleen jammer dat je tegenwoordig niet snel een lening krijgt, en voor bijstand ben ik nog te jong. Dat zou natuurlijk wel kunnen helpen.
De maatschappij duwt je in hokjes. Ik zit nu in een hokje HBO'er. Maar ik pas er gewoon niet in. Ik denk dat een hokje WO'er ook niet geweldig zal zijn, al zal het misschien een kleine vooruitgang zijn. Hoe moet ik nu verder? Ik wil in ieder geval heel graag werken en ook iets kunnen betekenen voor de werkgever of maatschappij. Maar vooral zelf gelukkig worden van mijn werk.

Erg herkenbaar... Heb dit ook zo vaak gedacht. "Geef me een atelier, geef me de ruimte" Zoals je zelf al zei gaat dat helaas niet vanzelf.

Barrie schreef:Daar kwam opeens het 'studiehuis'. (Die hervorming van het onderwijs, en naar mijn mening het EINDE van goed onderwijs in Nederland)

Dit kan ik alleen maar onderschrijven. Het kind is met het badwater weggegooid.

Helaas heb ik geen pasklare oplossing voor je, zit zelf in een soortgelijk proces -hoewel ik nog iedere dag braaf op weg ga naar de verveling-.
Mijn verhaal kun je hier lezen: Mijn chaos/verhaal Waarschijnlijk zullen veel dingen je bekend in de oren klinken...

Barrie, jouw verhaal is zo herkenbaar dat ik het bijna griezelig vind. Ook hoe je ouders hiermee omgaan. De adviezen van Anna en Spinner vind ik erg goed, zo ben ik op een gegeven moment zelf ook bezig gegaan en met resultaat.
Ik zeg niet dat het makkelijk is, het heeft mij ook jaren gekost, maar op één of andere manier zet je wel iets in gang. Ik heb heel wat paden willen bewandelen en was hypergefrustreerd dat het maar niet lukte. Maar het lijkt wel alsof ik ergens iets in gang heb gezet en alles wat ik doe in die specifieke richting begint nu resultaat op te leveren. Als je wat meer praktische informatie wil, stuur me dan een pb.
Ik wens je heel veel succes toe en heb je verhaal met veel belangstelling gelezen. Go for it, wie weet hoe het verder gaat!

Barrie, ik heb een groot deel gelezen van je stuk. Heel herkenbaar. Ook ik ben 2,5 jaar werkeloos geweest en kan het niet vinden. Ik heb nu een baan waar ik aanwezig ben en 5% van mijn hersencapaciteit gebruik, maar het grootste deel van de dag niks doe. Dit is vreselijk dus herken precies wat je schrijft. Je voelt je zo ongelukkig en alleen.
Helaas door het alleen maar zitten op mijn bureaustoel en te weinig beweging heb en ook niet veel van mijn plaats af kan, heb ik heel veel rugpijn gekregen en gaat dus niet goed. Ook ik heb per 1 september mijn ontslag genomen, want ben niet van plan om in een rolstoel te komen of een hernia op te lopen.
Ook ik wil graag iets als eigen ondernemer maar is in Nederland heel moeilijk heb ik al ontdekt. Momenteel nog die crisis waardoor geld lenen al heel moeilijk is, ook het kleinste beetje.
Veel ontslagen vallen er momenteel, dat zie ik in de grote bedrijven waar ik nu werk.

Misschien is het een idee om kennis te maken met andere HB-ers op ontmoetingsdagen en wie weet kom je dan tot iets wat je kan gaan doen.

Ik maak uit je verhaal een beetje op dat je even op een dood spoor zit. Even niet weet hoe nu verder. En herken dat. Ook ik heb nog nooit een baan gevonden die bij me past. Beroepskeuzetestjes wijzen uit dat alles past. En tegelijk niets past. Vraag me wat voor baan ik wil, en ik weet het antwoord niet. Ik werk ook als zelfstandig fotograaf. In het verleden heb ik vaak geroepen dat dat hetgene was, waar ik mezelf het meest op mijn plek voelde. Maar ook dat verandert. Nu ik me steeds beter realiseer hoe ik in elkaar zit, ga ik steeds meer twijfelen of fotografie wel de oplossing is. Het creatieve in die hoek trekt me wel, maar ik wil het breder trekken. Meer doen. Ontwerpen, tekenen, dingen maken, noem maar op.

Maar even terug naar de kern…

Ook ik heb regelmatig het gevoel dat ik tot grote hoogte zou kunnen stijgen als de juiste voorwaarden aanwezig zijn. Omgeving die bij me past, mezelf voeden met alle informatie die ik op dat moment zoek, dingen maken, vooruitgaan, niet te veel nadenken over levensvatbaarheid van bepaalde plannen. De juiste golven weten te vinden en daarop meedrijven. Maar ik loop tegen een grens aan: Ik ben hoofdkostwinner. Heb een baan omdat het gewoon, heel basaal, geld oplevert. Voor de rest belemmert het me alleen. De situatie is nu zo dat ik een (heel groot) stuk van mezelf opzij moet zetten voor iets basaals als geld.

Ik heb mezelf nu voorgenomen om mijn hart te volgen. Dingen te gaan doen die bij me passen, die goed voor me zijn. Mijn hart te volgen. Het is zoeken naar mogelijkheden, klein beginnen, accepteren dat ik niet ineens een ingrijpende verandering voor elkaar kan krijgen. En bovenal: ondanks de negatieve aspecten toch proberen vooruit te blijven kijken. Positief te blijven. Dat zal me af en toe moeite kosten en frustreren, maar ik weet waar ik het voor doe. Ik zal het zelf moeten doen. Ervoor moeten knokken. Leunen op een mooi verleden of indrukwekkend CV is er bij mij helaas niet bij.

Okay…warrig verhaal wat meer over mijzelf gaat dan over jou. Maar goed…ik ben het kwijt en hoop dat je er iets uit kan halen.

Ik mag me heel gelukkig zijn met mijn kinderen, bedrijf en vrouw, maar tevens belemmeren deze me in mijn vrijheid...

Toen ik op dit forum kwam had ik ongeveer dezelfde frustraties op het gebied van werk en dergelijke. Hierop kreeg ik reacties in de trant van 'opschrijven kan soms al enorm helpen'. Ik heb nog een tijdje met deze woorden in mijn hoofd rondgelopen en toen besloten al mijn werkgerelateerde ideeën, interesses en visies op bepaalde zaken op te schrijven en via een website te publiceren. Naast dat het een goede uitlaatklep is en ik het schrijven leuk vind, profileer ik mezelf in de markt en ben ik bereikbaar voor iedereen die er wat in ziet.

Ik lees dat je creatief bent, veel goede ideeën hebt en innovatie gericht bent. Misschien is het voor jou ook een goed idee op een dergelijke manier naar buiten te treden en de wereld te laten weten dat je meer in huis hebt dan van de gemiddelde werknemer verwacht wordt.

Zou kunnen, Hermes.
Ik trek het door in bredere zin; je zal/kan altijd aan jezelf moeten werken, omdat de omstandigheden ook steeds veranderen.

Jouw verhaal zou mijn verhaal kunnen zijn...

Maar die negativiteit! Wat denk je daarmee te bereiken?
Hoe oud ben je (dat haal ik niet uit je verhaal)?

Punt 1; je had naar het WO kunnen gaan, HBO Communication & Multimedia Design staat nou ook niet bekend als de meest uitdagende opleiding!

Begin opnieuw, ga alsnog een Master volgen (eventueel in deeltijd) of begin voor jezelf....
En voor wat betreft je zult je eerst moeten conformeren voordat je kunt excelleren!

Geef mij een computer, wat tools en een beetje geld. Geef mij een laboratorium of een gevulde werkplaats. Of geef mij bijvoorbeeld wat kapitaal voor een vernieuwende onderneming. Of geef mij allerlei vragen of problemen, ik zal proberen een oplossing te vinden. Gebruik mij als een 'denkmachine', 'probleemoplosser'. Laat mij dingen bedenken en uitvinden... Als ik zoiets had ik zou ik de leukste en interessantste dingen kunnen bedenken of maken of ondernemen. Maar dat zit er niet in. Uiteraard komt dit niet vanzelf aanvliegen. Je moet het zelf doen en zoeken. Maar dat is best lastig te vinden. Ondernemen lijkt me best realistisch. Alleen jammer dat je tegenwoordig niet snel een lening krijgt.

Beste Barrie,
Voor ondernemen is niet perse veel geld nodig en met een goed ondernemersplan is er ook nog wel wat los te krijgen.
Startende ondernemers kunnen redelijk wat gratis of bijna gratis hulp krijgen, maar je moet wel een uitgewerkt idee hebben anders gaat niemand met je in zee.
Ook andere ondernemers zouden je kunnen helpen.

Wat als je nu eens een deeltijdbaan neemt 'voor het geld'. De overige dagen in de week besteed je aan het maken van een lab/werkhok/knutselkamer thuis en daar ga je je ideeën uitwerken. Volg gewoon wat er in je opkomt en leef je hersens helemaal uit. Of maak een bedrijfsplan.

Overigens vind ik dat communicatie/media wel bij HB past, het is alleen meer alpha dan beta. Ik zit zelf ook in die 'hoek'. Als je een 'talige' HB'er bent kun je er heel goed je ei in kwijt. Ik heb zelf veel lol aan het uit elkaar pluizen van informatie en het dan zo duidelijk mogelijk presenteren. Daarvoor is dit een hele leuke opleiding.

Ik zit zelf wel eens dagen achter elkaar iets uit te vlooien op medisch gebied. Heb er totaal geen opleiding voor maar vind het gewoon razend interessant. Ik help er niemand mee, doe er verder niks mee, maar kan zo wel mijn hersens even laten wapperen.

Volgens mij is de clou dat je een onderwerp vind dat bij jou past. Wat 'makes you tick'? Is dat apparaten verzinnen, iets medisch, vlinders opprikken, auto's, mooie flash-websites verzinnen? Maak een brainstorm-lijst van alle ideeën die je ooit had en kijk of er een rode draad in zit. Welke boeken lees je graag? Wat bewaar op je harddisk? Waar gaan je dvd's over? Welk onderwerp komt het meest voor in je bookmarks? Waarover weet je 'vanzelf' al heel veel, zonder dat je er ooit moeite voor hoefde te doen? Maak van je brein het studieonderwerp en breng je begaafdheid in kaart.

Geen idee of je hier wat aan hebt, ik herken wel veel in je verhaal, vandaar deze post.
Succes met alles in ieder geval!